คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapte 10 : เพื่อน
(Special : A-KU-MA)
เวลา 05.30 น ณห้องชมรม(ส่วนตัว)ดนตรีสากลร.รม.ปลายโยโตคุ
“บังเอิญว่าฉัน มีเธอ ก็เลยไม่เคยต้องการ….ไขว่คว้า อะไร ไม่ดิ้นให้ทรมานหะ.....เฮ้ย!!!”*
เสียงดนตรีที่ดังลั่นห้องได้หยุดลงพร้อมกับอารมณ์ขอนักร้องที่นึกเนื้อเพลงไม่ออกหรือเพราะปัจจัยอื่น ทุกคนยังคงประจำตำแหน่งเช่นเดิม ริคุจ้องไปทางซิลเวอร์ที่ก้มหน้าก้มหายเหมือนทำของหาย ใช่ๆเราจำเนื้อได้แน่นอนแต่ไอ่ที่มันแปลกน่ะคือเสียงเบสมันฟังไม่ได้เลย แล้วทุกคนก็น่าจะรู้แต่ก็ไม่พูดอะไร จนริคุทนไม่ไหวก็เลยโวยวายขึ้นมา
“แก! ”ริคุดิ่งเข้าไปจับคอเสื้อของซิลเวอร์
“ใจเย็นๆไอ่ริคุ”ทาคุรีบเข้ามาห้ามทัพก่อนที่ริคุจะแจกมัดงามให้เพื่อนรวมวง แต่ซิลเวอร์ยังคงหน้านิ่งตามสโลแกนเขาดังเดิม
“แกเงียบไปไอ่ทาคุ!”ริคุเริ่มมีน้ำโห มือที่จับคอเสื้อของซิลเวอร์ยังคงแน่นขึ้นเรื่อยๆแต่ตอนนี้ซิลเวอร์กลับจ้องเขากลับด้วยสายตาดุดันเช่นเดียวกับริคุ
“เฮ้ย!!ใจเย็นฮารุโตะ”คราวนี้อาคาเบะเข้ามาห้ามทัพด้วยเช่นกัน
“แกรู้ตัวหรือเปล่าว่าแกเล่นได้ห่วยขนาดไหนน่ะ!”ริคุพูด
“...”ซิลเวอร์ยังคงเงียบ
“ใจเย็นไอ่ริคุ…เพื่อนกันว้อย><”ทาคุ
“เฮอะ! แกก็ดูมันสิเล่นยังกะศพตื่นขึ้นมาเล่น เสียงเบสยังไม่ได้ตั้งเลยมั้งน่ะ!”ริคุยังคงกำคอเสื้อของซิลเวอร์แน่นและแน่นขึ้นอีก
“หึ!”ซิลเวอร์กระตุกยิ้ม
ควับ!!!
ไม่นานซิลเวอร์ก็ลงไปกองกับพื้นด้วยฝีมือของริคุ สายตาของสองคนนั้นยังคงเพิ่มความรุนแรงเข้าไปอีกไม่มีใครยอมใครเลย(มันเป็นเพื่อนกันแบบไหนว่ะ><)ซิลเวอร์เช็ดเลือดที่มุมปากแล้ว
ควับ!!!
คราวนี้ริคุลงไปนอนกับพื้นบาง สายตาของซิลเวอร์ตอนนี้เหมือนพร้อมที่จะฆ่าคนได้สมกับเป็นอดีตนักเลง (เกี่ยวมั้ย ?) ริคุเช็ดเลือดที่มุมปากเช่นกันและกำลังจะลุกมาตะรุมบอลกับซิลเวอร์อีกครั้ง และซิลเวอร์ก็ยังคงทำหน้าเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“แก!!!”ริคุยกหมัดขวาขึ้นพร้อมที่จะส่งมันออกไปทันทีแต่โดนทาคุหยุดไว้ก่อนส่วนซิลเวอร์ที่กำลังจะวิ่งเขาหาริคุก็โดนอาคาเบะห้ามไว้
“เฮ้ย!..พอกันได้แล้วทั้ง 2 คน”ทาคุพูดและกำหมัดของริคุไว้แน่น
“แกก็ดูมันสิ!!..ไอ่เวรเอ๊ย”ริคุสถบและสะบัดมือออกอย่างแรงทำทาคุโชว์ยิ้มงามๆของเขา”แกไม่ต้องมายิ้มเลยไอ่ทาคุ...แกจัดการไอ่นั้นด้วยล่ะกัน!”
ริคุว่าพลางเดินไปเก็บอุปกรณ์ของตนเข้ากระเป๋าทาคุถอนใจอย่างโล่งอก
“ฮารุโตะ”ทาคุหันไปพูดกับตัวปัญหาของเราที่โดนอาคาเบะล็อกแขนอยู่”วันนี้แกได้เล่นได้ห่วยมากว่ะเพื่อน”ทาคุตบไหล่ของซิลเวอร์เบาแล้วเดินไปเก็บอุปกรณ์ของตัวเองเช่นกัน
“ฉันไม่รู้ว่าแกคิดไรอยู่น่ะ...แต่แกต้องนึกถึงวงเป็นอันดับแรก”อาคาเบะพูดเส็ดก็เปล่อยแขนของซิลเวอร์แล้วเดินไปทางเพื่อนๆที่เก็บสายไฟอยู่
“shit!...พวกแกจะรู้ได้ไงขนาดฉันยังไม่รู้เลย”
ซิลเวอร์ขยี้หัวตัวเองจนฟูก่อนจะเดินไปเก็บเบสเช่นกันซิลเวอร์ขยี้หัวตัวเองจนฟูก่อนจะเดินไปเก็บเบสเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นอะไรใจมันลอยอยู่บ่อยๆในหัวก็ว่างๆเหมือนไม่เคยมีอะไรเลยเขาคิดไปพลางเก็บของไปพลาง
“เฮ้ย!รับไอ่ฮารุโตะ”
เสียงนั้นไม่ว่าเปล่ามันมาพร้อมวัตถุสีดำ แต่คงไม่ทันแล้ววัตถุสีดำนั้นชนเข้ากับหัวของซิลเวอร์อย่างจัง
“โอ๊ย!! ทำบ้าไรว่ะ”
ซิลเวอร์จับหัวตัวเองแล้วจ้องไปที่เพื่อนรัก 3 คนที่หัวเราะกันอย่างเมามันส์ ริคุยักคิ้วอย่างกวนประสาทให้ซิลเวอร์ที่นั่งอยู่กับพื้น ริคุยืนกอดอดเหมือนผู้มีชัย
“วันนี้แกต้องเลี้ยงราเมงร้านยายอานาโกะพวกฉัน”ริคุว่า
“เรื่อง!...ช่วงนี้ยิ่งจนๆอยู่” ซิลเวอร์ตอบเสียงเรียบๆแต่คิ้วยังมัดเป็นปมอยู่
“ถ้าบ้านแกจน...บ้านไอ่อาคาเบะจะเอาไรกินว่ะ”ทาคุดิ่งเข้าไปกอดคอซิลเวอร์
“อ่าวๆ!!..แกอยากปากแตกอีกคนเหรอว่ะไอทาคุ”อาคาเบะพูดแบบข่ำๆ
(เมื่อกี้มันยังฟัดกันอยู่เลยตอนนี้มันเล่นมุขกันแหละ...เข้าใจยากน่ะวงนี้)
“แกต้องเลี้ยงราเมงฉันสามชามฉันถึงจะยกโทษให้แก”ริคุยังคงพุดต่อ
“มากกว่านั้นก็ให้ได้ว่ะ”ซิลเวอร์ยิ้มๆ
“ฉันเอาหมดแหละยกเว้นตัวกับหัวใจแกน่ะไอ่เกย์!!!”ริคุว่า
“ถึงอยากได้แต่ก็ไม่ให้ว่ะ5555ไอ่ตุ๊ด!!!!”ซิลเวอร์หัวเราะออกมา
คำว่า’เพื่อน’ มันมีความหมายมากกว่า 1 พยางค์ พวกเขาถึงจะรู้จักกันมาไม่กี่ปีแต่พวกเขาก็รวมทุกข์ รวมสุขกันเสมอมาและจะเป็นแบบนี้ตลอดไป....
(The end of Special : A-KU-MA)
กรี๊ดดดดดดดดดด ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะมีเพื่อนหล่อและดูดีขนาดนี้อีตานี้ตอนเล็กน่ะอย่าให้พูดถึง อ้วน ดำ ใส่แว่นหนาๆไม่ได้เผาน่ะแต่มันเป็นเรื่องจริง!!! อดข่ำไม่ได้ แต่ดูตอนนี้สิเขาดูดีมากเลยน่ะ ขาว สูง ไม่มีแว่นหนาแล้วด้วย เรียกได้ว่าหล่อมากเลยอ่ะ ถ้าฉันไม่ได้เป็นเพื่อนเขามาก่อนน่ะฉันจะจีบเขาก่อนเลยขอบอก ตอนนี้พวกเรามาที่ร้านราเมงแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากร.รมันเป็นร้านที่ดูเก่าๆแต่ราเมงอร่อยมาก!ฉันกินไปแล้ว 2 ชามแหละ นานจะได้กินที
“แม่หนูนี่กินเก่งจังเลยน่ะ^^”คุณยายแก่ๆคนหนึ่งเป็นเจ้าของร้านแกเป็นกันเองมากๆเลยน่ะ
“นานจะได้กินทีน่ะค่ะคุณยาย”
“กินเยอะๆเลยน่ะลูก เค้นจังด้วย^^”
“ครับ/ค่ะ”
“แล้วเธอจะกลับเมื่อไร ?”
เค้นโดถามหลังจากที่คุณยายเข้าครัวไป ตอนนี้ไม่ค่อยมีลูกข้าเพราะมันยังไม่ดึกมาก ร้านนี้ขายดีน่ะขอบอกแต่ทางเข้าหายากมากมาครั้งหน้าฉันต้องจดไว้ เขาอาสาจะเลี้ยงราเมงฉันแหละฉันเลยจัดเต็มเอาให้กระเป๋านายไม่เหลือสักเยนเลย
“ไม่รู้สิ คงอีก 3 เดือนนั้นแหละ”
“มีว่างๆไปเที่ยวกันชวนาโกะไปด้วยน่ะ”
“จริงสิฉันลืมยัยนั้นเลยมีเบอร์ยัยนั้นมั้ย”
“มีๆ….เอาไป”ฉันรีบเมนเบอร์ยัยเพื่อนสาวของฉันอย่างรวดเร็วตอนนี้ฉันมีเบอร์เพื่อน 3 คนแหละรวมอีตาอาคาเบะนั้นด้วยจริงสิ...อีตานั้นให้ไปหาที่ร.รที่น่า ฉันรีบมองนาฬิกาข้อมือตัวเองก็พบว่าเวลานี้เป็นเวลา 6 โมงแล้วอีตาพวกนั้นคงโกธรฉันแน่นเลยกรี๊ดทำยังไงดีคิดได้ดังนั้นก็รีบหาเบอร์อีตาแมวขโมยนั้นทันที่
ตริ๊ด ตริ๊ด ตริ๊ด
“รับสิ....รับสิ...รับสิ”ฉันพยายามที่จะติดต่อเขาสุดชีวิตแต่เขาไม่รับสายหรือว่าอีตานั้นโกธรจนไม่ยอมรับโทรศัพท์อ่ะ อีตาพวกนั้นยิ่งน่ากลัวอยู่ทำไงดี
“โทรหาใครเหรอ ? ”เค้นโดมมองด้วยความสงสัย
“พอดีวันนี้นัดเพื่อนไว้น่ะ...แต่ดันลืมนัดซะได้ทำไงดี”
“ติดต่อได้มั้ย ?”
“ไม่มีคนรับสายอ่ะT^T”
“นั้นไว้ที่ไหนล่ะเดี๊ยวฉันไปส่ง”เค้นโดลุกขึ้นเตรียมจะจ่ายตังค์แต่ฉันห้ามไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรเดี๊ยวฉันไปเองได้”ฉันลุกขึ้นกำลังจะเดินไปแต่เค้นโด้คว้าข้อมือฉันไว้ก่อน
“ ให้ฉันไปส่งมั้ย” เขายังถามคำถามเดิมอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรจริงๆ...แค่นี้ก็เกรงใจนายเต็มแก่เลย”
“เดี๊ยวฉันไปส่งหน้าปากซอยเคมั้ย”
“โอเคเลย” ฉันยิ้มๆหวานๆให้เขาไปแล้วเดินไปเปิดประตูแต่เป็นจังหวะเดียวกับคนข้างนอกที่กำลังจะเปิดประตูเข้ามาเช่นกัน
“เฮ้ย!!!!” คนที่กำลังเขามา เขาร้องซะเสียงหลงเลยฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมองเขา
“เฮ้ย!!!”เสียงฉัน
ความคิดเห็น