[SF HOHYUN]กลัว part1

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคทรมานเมนค่ะ พี่จงน่าสงสารมาก มินโฮก็เลวแบบสุดๆ ฟิคนี้ คือมินโฮของเราจะเลวแบบแอบๆ ส่วนพี่จงก็จะซื่อๆ ไร้เดียงสา หวังว่าที่จวงคงมิโกรธน้องชิมิที่น้องเอาพี่มาปู้ยีปู้ยำ  #พูดเองเออเอง

เนื้อเรื่อง

ทุกคนย่อมมีความกลัว บางครั้งสิ่งที่เรากลัวคนอื่นมักจะมองว่ามันเป็นเพียงเรื่องธรรมดา ความกลัวเป็นจุดกำเนิดของคำว่าอ่อนแอ.. และเมื่ออ่อนแอเราก็ต้องหาที่พักพิงเพื่อทำให้เข้มแข็งอีกครั้ง

“พ่อว่าอะไรนะ พ่อจะแต่งงานใหม่หรอครับ!!!”ร่างสูงที่กำลังเดือดดาลกระชากประตูออกอย่างแรงพร้อมกับตะโกนก้องทั่วทั้งห้องประชุม

“มินโฮแกออกไปก่อน” ด้านคุณชายใหญ่แห่งตระกลูนชเวที่ตอนนี้กำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ไม่ให้ตะหวาดลูกต่อหน้าลูกน้อง

“พ่อตอบผมมาก่อนสิว่ามันไม่จริง”ด้านลูกชายก็ดื้อไม่ยอมใคร และไม่สนใจใครหน้าไหนเช่นกันคาดคั่นที่จะเอาคำตอบจากผู้เป็นพ่อให้ได้

“คุณซองมินเอาสรรุปผลการประชุมคราวที่แล้วมาให้ผมด้วย ส่วนใครที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องก็ขอเชิญออกจากห้องประชุมไปได้แล้ว”ซีวอนพูดเสียงเรียบพร้อมกับปรายตาไปมองยังลูกชายของตัวเอง

“เรื่องนี้ผมไม่มีวันยอมแน่ๆ”กล่วแค่นั้นร่างสูงก็เดินออกจากห้องประชุมไปด้วยความโกรธ

อะไรกันแม่เค้าเพิ่งตายได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน พ่อกลับจะแต่งงานใหม่กับใครก็ไม่รู้ เชื่อได้เลยว่าจะต้องหวังเพียงปอกลอกพ่อเค้าเท่านั้น เรื่องอย่างนี้ ไม่มีทางเกิดขึ้นเด็ดขาด

ถ้าคนอย่างมินโฮไม่ยอมสะอย่าง แล้วจะได้เห็นดีกัน!!

.

.

“จินกินายไปสืบเรื่องแม่เลี้ยงใหม่ของชั้น แล้วเอามาให้ชั้นพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง”

“ครับนาย”

.

.

ร่างสูงโปร่งลงจากรถสุดหรูด้วยท่าทีสง่าเรียกสายตาสาวๆแทบทั้งผับ

มินโฮเดินสบายๆไปยังโซนส่วนตัวที่เป็นที่ประจำของเค้าทุกๆวัน ในหัวก็คิดเรื่องที่จะกำจัดว่าที่คุณแม่เลี้ยงออกไปให้พ้นๆชีวิตของเค้า

“ฉุดมันไปฆ่าเลยดีมั้ยวะเนี้ย”แต่เมื่อคิดถึงสภาพพ่อตัวเองตอนที่รู้ว่าเค้าเป็นฆาตรกร มินโฮก็ถึงกับกลืนน้ำลาย คงไม่ดีหรอก เสียอนาคตเค้าปล่าวๆ เค้าเองก็ยังไม่อยากไปนอนในตะราง

เพียงไม่นาน ร่างสูงยิ้มมุมปากเมื่อคิดอะไรดีๆออก

“แกล้งทรมานจนกว่ามันจะไปจากพ่อเราดีกว่า”

ยิ่งคิดก็ยิ่งสนุก นอกจากจะได้กำจัดแม่เลี้ยงออกไปจากชีวิตเค้าแล้ว เวลาว่งช่วงปิดเทอมของเค้าก็มีอะไรดีๆมาให้เล่นอีกด้วย

“ของเล่นอะไรจะสนุกกว่าของเล่นที่มีชีวิตหละ”

.

.

“คิม ฮีซอล เป็นเจ้าของร้านเค้กเล็กๆย่านพูซาน ครับ ส่วนนี่ จงฮยอน ลูกชายเพียงคนเดียวของคุณฮีซอลครับ”

“หืม มีลูกติดด้วยหรอ ดี”จะได้มีของเล่นเพิ่มขึ้นมาอีกชิ้น

.

.

“แม่ฮะ เราจะย้ายไปอยู่ไหนหรอคับ”เสียงใสเอ่ยถามผู้เป็นแม่ พร้อมกับเอียงคอสงสัยน้อยๆ ช่างน่ารักเสียนี่กระไร

“เราจะย้ายเข้าบ้านตระกลูนชเวจะลูก ลูกกำลังจะมีพ่อแล้วน้า”คุณแม่คนสวยกล่าวอย่างเอ็นดูกับท่าทางไร้เดียงสาของจงฮยอน

“แล้วคุณพ่อใจดีมั้ยฮะ”

“ใจดีจ้ะ คุณพ่อค่อยช่วยเหลือแม่มาตลอด ลูกต้องเป็นเด็กดีของคุณพ่อ เชื่อฟังคุณพ่อมากๆนะจงฮยอน”

“ครับ ผมจะเชื่อฟังและเป็นเด็กดี”

“ดีมากจ้ะ เอ่อนี่ หนูจะมีพี่ชายด้วย ดีใจมั้ยจงฮยอน”

“จริงหรอฮะ แล้วพี่ชายผมใจดีเหมือนคุณพ่อมั้ยฮะ”

“ใจดีเหมือนกันทั้งสองคนแหละจ้ะจงฮยอน”

“ดีจัง ผมอยากเจอพี่ชายเร็วๆจังฮะ แล้วพี่ชายผมชื่ออะไรหรอฮะ”

“มินโฮจ้ะ พี่ลูกชื่อ ชเว มินโฮ”

.

.

“มาถึงแล้วหรอ เอาของเข้าไปเก็บข้างในก่อนสิ”คุณชายชเวกล่าวต้องรับภรรยาและลูกชายคนใหม่ด้วยความยินดี

“สวัสดีคับ คุณพ่อ”จงฮยอนที่คุณแม่สอนมาดีก็ ไหว้ทักทายคุณพ่อซีวอนอย่างมีมารยาท

“จงฮยอนนี่น่ารักจริงๆเลยน้า อย่างนี้ต้องให้รางวัล ไหนๆมาให้พ่อหอมแก้มหน่อยสิ”

“แล้วนี่มินโฮไปไหนหละคุณ”เมื่อคุณแม่คนสวยไม่เห็นลูกชายคนเดียวของตระกลูนชเวออกมาต้องรับก็อดไม่ได้ที่จะถามถึง

“ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก คงเมาลุกไม่ขึ้นอีกตามเคย”ร่างเสียงกล่าวอย่างมีอารมณ์

“พี่ชายผมอยู่ไหนหรอฮะ”จงฮยอนที่อยากจะเจอพี่ชายเสียมากๆถามถึง

“คงอยู่บนห้องมันนั่นแหละ จงฮยอนอยากเจอหรอครับ”คุณชายอดไม่ได้เลยที่จะเอ็นดูจงฮยอน ก็น่ารักขนาดนี้หนิน้า ถ้าได้มาเป็นลูกจริงๆก็คงจะดีไม่น้อย

“อยากเจอมากเลยฮะ พอรู้ว่าจะมีพี่ชายผมตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยฮะ”

คุณชายชเวได้แต่กุมขมับ ก็ไอ้ลูกชายตัวดีมันไม่มีท่าทีที่จะดีใจที่มีน้องเลยหนะซี แต่ก็ไม่แน่ ถ้าได้เจอจงฮยอน มินโฮอาจจะเปลียนความคิดก็ได้

“ขึ้นไปหาพี่เค้าก็ได้นะลูก แล้วพ่อให้คนพาขึ้นไป”

“ขอบคุณครับ”จงฮยอนกล่าวลาแล้วรีบขึ้นไปหาพี่ชายคนใหม่ทันที ก็เค้าดีใจจนรอไม่ไหวแล้วนี่น่า หวังว่าพี่ชายคงจะใจดีอย่างที่คุณแม่บอกนะ

.

.

แต่สิ่งที่คิดกับความเป็นจริงก็มักจะสวนทางกันเสมอ

เมื่อจงฮยอนไปถึงห้องพี่ชาย ทันทีที่ก้าวเข้าไปร่างเล็กก็ถูกสะกดด้วยสายตาน่ากลัวที่ตีความไม่ออก จนจงฮยอนไม่กล้าที่จะขยับตัวไปไหน อันที่จริงเข้าไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเลยด้วยซ้ำ

“เข้ามาสิ”ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ แต่เยือกเย็นและน่ากลัวในความคิดเด็กตัวน้อยๆอย่างจงฮยอน

ร่างเล็กสูดหายใจเข้าเต็มปอด รวบรวมความกล้า ที่จะเดินไปหาพี่ชาย ไม่แน่พี่มินโฮอาจจะหน้าดุแต่ใจดีก็ได้นะ

“ชื่ออะไร”ร่างสูงถามพอเป็นพิธี เพราะอันที่จริงตัวเองก็รู้อยู่แล้ว แถมยังรู้ดีซะด้วย

“จงฮยอนคับ คิมจงฮยอน”ร่างเล็กต้องบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ถึงจะกล้าพูดคุญด้วย แต่ก็ไม่กล้าที่จะมองหน้าพี่ชายตนเองอยู่ดี ก็เค้ากลัวสายตาดุๆนั่นนี่นา

“อายุเท่าไหร่”

“ปีนี้ก็ 17 แล้วคับ” ไม่เป็นไรนะจงฮยอน นายเป็นผู้ชาย ต้องเข้มแข็งเข้าไว้สิ ไม่งั้นจะปกป้องคุณแม่ฮีซอลได้ยังไง ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่เค้าก็อดไม่ได้ที่จะกลัวสายตามินโฮอยู่ดี

“นายรู้มั้นว่าชั้นเกลียดแม่เลี้ยงมากที่สุด”ร่างสูงไม่พิรี้พิไร ก็เอ่ยเข้าเรื่องทันที ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งโหยง น้ำตาคลอเบ้า

“ไม่รู้ฮะ ผมไม่รู้”ร่างเลกที่กำลังสั่นสะท้านเพราะกลั้นน้ำตาเอาไว้ เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

ไหนคุณแม่บอกว่าพี่ชายยใจดีไง แล้วทำไมพี่ชายถึงเกลียดผม เกลียดคุณแม่หละ

“แล้วนายรู้มั้ยว่าชั้นทำกับสิ่งที่ชั้นเกลียดยังไง”

ไม่ทันที่จะให้ร่างบางตอบ ร่างสูงของมินโฮก็กระชากจะฮยอนกดลงที่เตียงกว้าง รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างมาไว้ในมือเดียว ผิวขาวของจงฮยอนเป็นรอยแดงจากแรงบีบของมินโฮ

“จำไว้นะจงฮยอน อะไรที่ชั้นทำกับนาย ชั้นก็จะทำกับแม่นายด้วย”ร่างสูงยิ้มเยือกเย็นให้กับร่างเล็กที่น้ำตาร่วงใต้ร่างของตน

“จะทำอะไรผมก็ได้ แต่อย่าทำแม่ผมเลยนะฮะ”

“ดี อย่างนี้สิถึงจะสนุก”

.

.

“จงฮยอน หายไปนานเลยลูก ลงมากินขนมมา”

“ครับคุณแม่”

“แล้วนั่นทำไมเดินแปลกๆอย่างนั้น แล้วที่ข้อมือไปโดนอะไรมา”ฮีซอลถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นลูกชายของตนเดินเหมือนกับเจ็บขา เสื้อผ้าก็ไม่ค่อยจะเรียบร้อย แถมยังมีรอยช้ำตามเนื้อตามตัวอีก

“พอดีผมกับน้องเล่นกันแรงไปหน่อย ก็เลยมีเจ็บเนื้อเจ็บตัวบ้าง ต้องขอโทษด้วยคับ”

“อย่างนี้เอง วันหลังก็เล่นก็เบาๆหน่อยละกัน ดูซิน้องช้ำหมด”

“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ผมขอตัวขึ้นไปนอนได้มั้ยฮะ ผมเหนื่อย”

“อะไรกัน เล่นกันจนหมดเรี่ยวหมดแรง มากินขนมก่อนสิลูก มินโฮก็มากินด้วยกันสิ”
“ไม่ฮะ ผมไม่ค่อยหิว ห้องผมไปทางไหนหรอฮะ”

“ห้องของจงฮยอนอยู่ทาง..”

“ให้น้องไปนอนห้องผมก็ได้ครับ จะได้ไม่เหงา”

“จะดีหรอมินโฮ น้องจะไปเกะกะปล่าวๆ ไอ้ลูกคนนี้มันซนน้อยสะที่ไหน”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจะได้มีเพื่อนเล่นอะไรสนุกๆด้วยกัน”

“ก็เอาสิ จงฮยอนลูกไปนอนห้องพี่มินโฮนะ เดี๋ยวแม่ย้ายของไปให้”

“แต่....”

“เดี๋ยวผมไปส่งน้องขึ้นห้องเองฮะ”

“ฟากด้วยนะมินโฮ”

.

.

ร่างเล็กที่บอบช้ำจากิจกรรมประจำวันของมินโฮก็ได้แต่นอนร้องให้ จะหนีก็หนีไม่ได้ จะบอกใครก็บอกไม่ได้

“ถ้าทรมานมากนักก็บอกแม่นายให้หย่ากับพ่อชั้นแล้วออกไปจากที่นี่ซะ”

“แต่คุณแม่กับคุณพ่อรักกัน ผมไม่อยากให้คุณแม่เสียใจ”

“อย่างนั้นนายก็ทนรับสภาพแบบนี้ต่อไปเถอะ เพราะนายเป็นคนเลือกเอง”

.

.

ยามฝนตก บางคนอาจไม่ชอบที่จะอยู่คนเดียว จงฮยอนก็เช่นกัน เค้ากลัวทุกครั้งเวลาที่ต้องอยู่คนเดียวในคืนฝนฟ้าคะนองอย่างวันนี้ ทุกทีเค้าจะต้องขอไปนอนกับคุณแม่ฮีซอล แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เค้าทำอย่างนั้นไม่ได้ เค้าเหมือนถูกจองจำอยู่ในห้องนี้ ไม่กล้าที่จะไปสู้หน้ากับใคร  แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ เค้าขออยู่คนเดียวจะดีกว่าที่จะมีพี่ชายที่แสนโหดร้ายอยู่เป็นเพื่อน

ร่างเล็กซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม รับรู้ถึงไอร้อนของตัวเอง อันที่จริงเค้ารู้ตัวว่าไม่สบายหน่อยๆตั้งแต่เมื่อตอนสายๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นหนัก คงเป็นเพราะช่วงนี้จงฮยอนเบื่ออาหาร แถมยังโดนใช้งานหนักทุกคืน แล้วเย็นนี้ฝนก็ดันมาตกอีก อากาศชื้นนี่ยิ่งทำให้อุณหภูมิในร่างกายคนตัวเล็กพุ่งสูงกว่าเดิม

“ไม่เป็นไรหรอก กินยาแล้วนอนมากๆก็คงหาย”

แต่ร่างเล็กก็คิดผิดถนัด เพราะเมื่อตกดึก ก็ดูเหมือนอุณหภูมิในร่างกายจะยิ่งสูงขึ้น ร่างเล็กนอนซมด้วยพิษไข้คนเดียวในห้อง ไม่มีแรงแม้แต่จะตะโกนเรียกคุณแม่ฮีซอลเข้ามาช่วย ส่วนมินโฮที่ออกไปงานเลี้ยงกับเพื่อนก็คงช่วยอะไรจงฮยอนไม่ได้ อันที่จริงเค้าก็แน่ใจว่าพี่ชายต่างแม่จะยอมเชื่อเหลือเค้ารึเปล่า

ร่างเล็กของจงฮยอนบิดเร่าด้วยความทรมาน ปวดหัวเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่มันก็ไม่หนักเท่าเสียงฟ้าที่กำลังร้องคำราม ให้ร่างบางสะดุ้งตื่นกลัวทุกครั้ง น้ำตาที่รินไหลจนเหือดแห้งไปเป็นครั้งที่สอง ไม่ได้บรรเทาความหวาดกลัวได้เลย

.

.

สิบปีก่อน

“อย่าทำอะไรพ่อผมเลยนะครับ ได้โปรด”

เปรี้ยง!!~ เสียงฟ้าผ่าพร้อมกับเสียงปืนปริดชีวิตผู้เป็นพ่อ ต่อหน้าต่อตาเด็กหนุ่มวัย 7 ปี คำอ้อนวอนของเด็กน้อยผู้น่าสงสารไม่ได้ทำให้โจรใจทรามหยุดการกระทำอันโหดร้ายได้

ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาจงฮยอน จ่อปลายกระบอกปืนเข้ากับศีรษะน้อยๆอย่างโหดเหี้ยม

โชคยังดีที่เพื่อนบ้านโทรแจ้งตำรวจให้มาจัดการทัน และคงเป็นเพราะฟ้ายังเมตตาที่วันนั้นแม่ของจงฮยอนไม่อยู่บ้าน ไม่เช่นนั้น ร่างเล็กคงเสียทั้งพ่อทั้งแม่เป็นแน่

ร่างบางที่ตื่นกลัวถึงขีดสุด ถึงกลับสลบไป เมื่อจงฮยอนตื่นขึ้นมาก็ต้องเยียวยาหัวใจน้อยๆของจงฮยอนอยู่นานกว่าจะกลับมาเป็นปกติ แต่ทุกครั้งที่มีฝนฟ้าคะนอง ร่างเล็กก็อดไม่ได้ที่จะหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

.

.

“ฝนก็ดันมาตกเอาตอนกูจะกลับบ้านเนี้ยแหละ ถนนก็ยิ่งลื่นๆอยู่ ขับเร็วก็ไม่ได้”

ร่างสูงสบถหลังจากนึกขึ้นได้ว่าร่างบางของจงฮยอนอยู่คนเดียวแถมยังมีไข้นิดๆอีก รถหรูทะยายด้วยความเร็วเสียจนน่ากลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุสะก่อนที่จะถึงที่หมาย

มินโฮคิดแล้วก็หงุดหงุดเมื่อสัญญาณไฟจราจรไม่ค่อยจะเป็นใจกับอารมณ์ของเค้าตอนนี้สักเท่าไหร่ แต่เค้าก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าหงุดหงิดเพราะอะไร

“ไม่ได้เป็นห่วงหรอกเว้ย แค่กลัวว่าถ้าตายแล้วจะไม่มีอะไรสนุกๆให้เล่น” เมื่อคิดคำตอยบให้ตัวเองได้แล้วร่างสูงก็เร่งเครื่องกลับบ้านทันที

To be con. คือจะบอกว่าฟิคเรื่องนี้เป็นความซาดิสของไรเตอร์เองอะนะ อันนี้ดองไว้นานแระ กว่าจะเอามาลง คือที่ไม่ลงที่ไม่ใช่เพราะอะไร บางคนอาจจะรู้ว่าไรเตอร์ย้ายบ้านใหม่ แต่ใครไม่รู้ก็ขอบ่นให้ฟังอีกรอบเหอะ คือไรเตอร์ย้ายบ้านจะสมุทรปราการเข้าสู่กรุงเทพ แต่ แม่ งไม่มีเน็ต คุณพระ นี่บ้านกรูอยู่กรุงเทพเลยนะเฮ้ย กรุงเทพเลยนะ ไอ้การที่ไม่มีเน็ตมันคืออะร๊ายยยยย หลังจากทำใจอยู่นาน ในที่สุดไรเตอร์ก็ยอมหักใจใช้ทีโอที เทพเจ้าแห่งความกาก คือทรูมันไม่ถึงไง ทำไมชีวิตกรูรันทดอย่างนี้ว้า นี่แหละที่จะบ่น หาได้เกี่ยวกับเรื่องไม่

เรื่องนี้มีพาร์ทสองจ้า ||HOHYUN~||

อย่าลืมเม้นกันเยอะๆน้า ^^