คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รู้ทุกเรื่อง
“ ั้นูไป่อนนะแมิน ” อินยอหันมาบอผม
เพราะอนนี้เธออยู่หน้าห้ออัวเอแล้ว เธอเรียน อัฤษ-ีน ส่วนผมเรียน วิทย์-ิ
ผมอยู่ห้อ 1 เธออยู่ห้อ 5
“ อ่า เี๋ยว...อนพัูมารับนะ ” ผมบออินยอ
เธอยิ้มและเินเ้าห้อไปผมมอเธออยู่ที่หน้าห้อัพัแล้ว่อยเินออมา
เพราะมั่นใแล้วว่าอนนี้เธอปลอภัย .....นมันมีปม็ี้แหละมั้
ผมเินทอน่อมาที่ห้ออัวเอ
ไม่ไ้มานานแล้วนะเนี่ย ผม่อยๆเอื้อมมือไปเปิประูออ้าๆ
เพื่อนที่อยู่ในห้อหันมามอเล็น้อยแล้ว็หันลับไปทำิรรมอัวเอ่อ
ผมยิ้มให้ับภาพรหน้าแล้วเินเ้าไปที่โ๊ะอัวเอ ท้ายห้อริมหน้า่า
“ .... ” ผมมอไปที่หน้าห้อเห็นหัวหน้าห้อใส่แว่นเิ่มๆำลัยืนลบระานอยู่
ลี มินฮยอ ถึะเหมือนเนิร์แ่็ไม่นานั้น ภาพในอนที่มีารรวมรุ่น มันทับับภาพอเพื่อนๆหลายๆน
มินฮยอลายเป็นนัศึษาแพทย์ ผมมอถัามินฮยอ ็ือ อน โมี วิศวะปิโร
และผม็มอเพื่อนๆที่อยู่ อนนี้ ทุนไปันรอหม แ่ในอนนั้น มีแ่ อินยอ
ที่ถูทิ้ไว้นเียว และมันะ้อไม่เป็นแบบนั้นอี
“ แมิน ” เสียทุ้มๆอเพื่อนที่นั่ลใล้ๆผมเรีย
ผมหันไปหามัน
“ ....อะไร ”
ผมอบเสียเรียบและมอมันแบบไม่เป็นมิร ผมรู้ว่ามันูเสียมารยาทและพาล
แ่นมันไม่อบและอิไปแล้ว ผมะทำอะไรไ้.....ใ่มั้ย ลี เโน่
“ เมื่อเ้าเห็นเินมาับใรอ่ะ? น่ารัว่ะ ”
มันเย่าแนผมเหมือนอยารู้ใะา ผมสะบัแนที่มันเาะอยู่ออ
มอมันแล้วอบเสียที่่ำนัวผมเอยันลุับเสียที่ัวเอเปล่ออมา
“ เสือ_ ”
มันหน้าเื่อนลทันทีและบ่นมุบมิบเหมือนผมไปัใมัน ถ้าเป็นอะไรที่เี่ยวับอินยอ
ูะัมึทุทา
ารเรียนารสอน็เป็นปิ าบที่น่าเบื่อๆอย่าวิาประวัิศาสร์มันลับูน่าสนใเมื่อมันเป็นวิาที่ผมอบ
แ่อินยอถ้าไ้เรียน็ะหลับแหละ 555
“ เอาล่ะ วันนี้็ไม่มีอะไรแล้ว ไปพัไ้ ” สิ้นเสียอาารย์
ผม็เ็บอลเ้าระเป๋าอย่าไม่รีบร้อน อินยอยัไม่ออมาหรอมันไม่อบอะไรที่วุ่นวาย
บาทีผม็รู้เรื่อมันมาว่าเรื่อัวเอ
“ แมิน! ” เสียใสเรียผมานอห้อ
ผมเบิาว้าเพราะหัวออินยอมีินสอและอ่าๆิอยู่ที่หัว้วย
เหมือนนบ้าเลยอ่ะ ผมเลยรีบเินไปหาเธอ
“ ใรทำอะไรมึ ” ผมถามออไป
และสสัยผมะทำหน้าริัเินไปอินยอเลยหัวเราะออมา..นมันห่วนี่
“ 55เปล่าๆ เล่นันเยๆ ”
อินยอบอและเริ่มแะินสอ ปาา ออาหัวอัวเอ
ผมเลยเอื้อมมือเ้าไป่วย้วยเหมือนอินยอะะัเล็น้อย..แ่เล็น้อยริๆ
ผมเลย่วยเธอ่อไ้โยที่อินยอไม่ไ้ว่าอะไร
“ แอบหลับอีล่ะสิท่า ” ผมออินยอพลิ้วไหวไปามแรผหัว
ผมหยิบปาาอันสุท้ายออาหัวอินยอแล้วัทรผมเธอให้เ้าที่
“ แสนรู้ ” อินยอเยหน้าึ้นมาบอ
“ รู้ทุเรื่ออมึนั่นแหละ...ไปิน้าวัน
หิวแล้ว ” ผมถือวิสาสะับ้อมือออินยอแล้วพาเินไปที่รอาหาร
“ เนียนแล้วๆ ”
อินยอบ่นแ่อนนี้ใร็ห้ามผมไม่ไ้หรอ
ถ้าเป็นลูที่เิาระบอไม้ไผ่นะผมับผูอยู่บ้านแล้วอนนี้....ปลอภัยแน่นอน
“ เี๋ยวูื้อ้าว มึื้อน้ำ ” ผมไม่พูพร่ำทำเพลเินเ้าไปื้อ้าวส่วนอินยอ็เินไปื้อน้ำ
ผมเลือื้อ้าวผั ผมับอินยออบินเหมือนันเลยไม่้อเสียเวลาไปื้ออีร้าน
“ รู้ไ้ไอ่ะว่าอบิน้าวผั ”
อินยอทำาลุวาวเมื่อผมวาาน้าวผัลรหน้า
“ รู้สิ ”
อินยอหรี่ามอแล้วันแ้วน้ำมาให้ผม
น้ำแ.....ผมอบนะ
“ ทำไมทำหน้าั้นอ่ะ ” อินยอถาม
“ รู้ใ ”
ผมอบแ่นั้นแล้วลมือิน้าวพร้อมๆับอินยอ ผมแอบมอเธอเป็นระยะๆ้วยวามิถึ
มันนานเท่าไรแล้วที่ผมไม่ไ้มานั่มอเธอแบบนี้ ยัินเร็วเหมือนเิม
“ แมิน! ” ัวอผมเอนไป้าหน้าเล็น้อยเพราะแราไอ้นที่เ้ามาทัผม
“ .... ” ผมไม่ไ้อบเพราะรู้แล้วว่าเป็นใร
..... ไอเโน่
“ หวัี เพื่อนแมินนะ ื่อ ลีเโน่
ยินีที่ไ้รู้ั ” มันเอื้อมมือไปอยู่รหน้าอินยอ
ผมมออินยอที่ทำหน้าไม่อบใแ่ไอเโน่้ยัยิ้มและยื่นมือ้าไว้
ผมหยิบานออินยอและอผมรวมถึแ้วน้ำแล้วยัใส่ในมืออเโน่ มันทำหน้า
แ่ใรสนผมเินไปอีฝั่ับมืออินยอให้มาับผม
“ เฮ้! ” เโน่ะโนไล่หลัและวิ่มาัหน้าผมับอินยอทั้ๆที่ในมือยัถือานับแ้วน้ำอยู่
“ มีอะไร ”
ผมถามเสียเรียบและทำหน้าไม่พอใใส่มัน
“ มึนั่นแหละเป็นอะไร....ูไปทำอะไรให้ ”
มันถาม.....รู้ว่าทำัวไม่มีเหุผล แ่ผม้อปป้ออินยอามืออมัน
ูอโทษในใแล้วันเโน่
“ มึิะมายุ่ับนอูไ ”
และผม็พาอินยอออมาาสถานาร์ที่น่าอึอันั่นไ้
“ มึ.. ” ผมลายมือที่ับมืออินยอไว้
“ อโทษทีนะ ไม่โรธันใ่รึเปล่า ” ผมถาม
แ่พอมอหน้าอินยอแล้วเ้าัวลับยิ้มออมา
“ เท่ห์มาเลยนะ....เหมือนรู้ว่าไม่อบให้ใรมาทำัวีสนิท ”
อินยอบอผม ผมยิ้มให้ับเธอ
“ แล้วันล่ะ ” ผมถาม
“ นายเป็นรีพิเศษ...ิว่านะ ”
____________________________________________
แมินเาเป็นห่วอินยอมา...อินยอะรู้รึเปล่าน้าาาา
่วยันเม้นหน่อยนะ้าาาาาาา
ความคิดเห็น