The Memo

เนื้อเรื่อง

            กาลเวลาช่างผันแปลงไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน นับวันฉันก็ยิ่งแก่ตัวลง...ถึงแม้ว่าเรื่องราวต่างๆ มันจะผ่านไปแล้วจนเหลือแต่ความเงียบเหงาและว่างเปล่า แต่ฉันก็ยังจำได้นะ ช่วงหนึ่งที่ฉันเคยมีความสุข ช่วงเวลาหนึ่งที่ฉันได้อยู่ท่ามกลางเด็กน้อยใหญ่ และรวมถึงช่วงเวลาที่ฉันไม่มีใคร... กาลเวลาเปลี่ยนแปลงไป อะไรๆก็เปลี่ยนแปลงตามกันไปหมด ตั้งแต่บ้านที่ฉันอยู่ ผู้มีพระคุณของฉัน.. เด็กๆ ที่เคยวิ่งรายล้อมตัวฉัน มีความสุขโดยมีฉันเป็นศูนย์กลาง และเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกับฉันทั้งหมดที่ต่างล้มป่วย และตายลงเพราะไม่มีใครดูแล..

            โชคดี?..ฉันไม่คิดว่าตัวของฉันเองนั้นจะโชคดีสักเท่าไหร่หรอกที่ต้องมาอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงของโลกสมัยใหม่อย่างนี้...ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว..คุณอยากจะลองฟังเรื่องของฉันสักหน่อยไหมล่ะ?.. แน่นอนว่าฉันน่ะต้องการจะถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดของฉันให้คุณได้รับรู้อยู่แล้ว...

            ในสมัยนั้นอะไรๆ ก็ดูดีสำหรับฉันไปซะหมด เมื่อเทียบกับสมัยนี้..ฉันคงยึดติดกับสิ่งเดิมๆ มากไปกระมัง

            ในระแวกที่ฉันอยู่นี้ก็ถือว่าเป็นที่ที่มีคนพลุกพล่านมากที่สุด นั่นอาจเป็นเพราะว่าแถวนี้เป็นศูนย์กลางของชุมชนที่ฉันอยู่ ฉันลืมบอกคุณไปหรือเปล่าว่าที่ๆ ฉันอยู่นั้นเข้าเรียกกันว่า "ชนบท" มันอาจไม่กว้างใหญ่สำหรับใครบางคน แต่สำหรับฉัน...แค่นี้น่ะดีพอแล้ว...และในวันนั้น วันที่ได้เริ่มเติบโตขึ้นพอที่จะรู้เรื่องราวอะไรกับเขาได้บ้าง ผู้มีพระคุณของฉันทั้งสองก็พาฉันมายังที่แห่งนี้ ฉันเป็นสักขีพยานแห่งความรักของทั้งสองพวกเขามีฉันตั้งแต่เริ่มคบกันอย่างจริงจัง..ซึ่งนั่นก็หลายปีอยู่เหมือนกันก่อนที่เราจะย้ายมาอยู่ที่ชนบทที่สวยงามเช่นนี้ พวกเขาดูแลฉันเป็นอย่างดี คอยป้อนอาหาร ป้อนน้ำให้แก่ฉัน ตั้งแต่ฉันยังเล็กจนโต ถึงแม้ว่าฉันจะไปไหนมาไหนไม่ได้ แต่ฉันก็มีความสุขได้เมื่อเห็นพวกเขา เวลาผ่านไปจำนวนสมาชิกในบ้านของเราก็เพิ่มขึ้น เป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก เธอเป็นสักขีพยานความรักอีกคนของพวกเขา ถึงแม้ว่าเวลาที่เขาเคยมีให้กับฉันจะกลายเป็นเวลาสำหรับเด็กที่ถือว่าเป็น "น้องสาว" ของฉัน แต่ฉันก็ไม่เคยน้อยใจหรือเสียใจ เพราะฉันรู้ตัวดีว่าฉันต่างกับเธอมาก...ยังไงเสียเธอก็เป็นน้องสาวที่ดีและน่ารักสำหรับฉัน โดยเฉพาะเมื่อเธอโตขึ้นหน่อยพอ


            ที่จะพูดรู้เรื่อง เธอก็ชอบพาเพื่อนๆ ของเธอมาเล่นกับฉัน คุณรู้ไหม..ความสูงของเราห่างกันตั้งเยอะ.. ฉันรู้สึกว่าทั้งเธอและเพื่อนของเธอจะชอบฉันมาก...

            ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมาก ถึงแม้ฉันจะไปไหนมาไหนเองไม่ได้ แต่ฉันก็มีเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันนะ รวมถึงเพื่อนที่มีอะไรคล้ายๆ กันด้วย เราแค่คุยกัน ไม่ได้เล่นกันหรือไปไหนด้วยกัน แต่อย่างที่ฉันบอกล่ะ..ฉันพอใจแล้ว วันเวลาผ่านไปทุกๆ วัน อายุก็เพิ่มขึ้นตามจำนวนวัน เมื่อน้องสาวของโตขึ้น เธอกับเพื่อนๆ ก็ไม่มาเล่นกับฉันเหมือนแต่ก่อน แต่เธอก็มาหาฉันบ้าง มาดูแลฉันบ้าง ผู้มีพระคุณก็เช่นกัน...

            วันเวลาเดินผ่านไปตามปกติ..ฉันไม่ชอบเลย ฉันอยากจะให้วันเวลาแห่งความสุขมันหยุดอยู่ที่ตรงนี้ ฉันไม่อยากจะพูดถึงมันเลย..ผู้มีพระคุณทั้งสองของฉัน..เขาจากฉันไป..ทิ้งฉันไว้กับน้องสาว...ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉันและน้องสาวในตอนนั้น หลังจากเรื่องนั้นผ่านไปพอที่จะให้เราทำใจได้ น้องสาวของฉันก็แต่งงาน เธอบอกกับฉันว่าเธอจะไม่ทอดทิ้งฉัน เธอจะไม่ปล่อยให้ฉันต้องอยู่อย่างเดียวดาย เธอกับสามีย้ายมาอยู่ที่บ้านของเรา แต่หลังจากที่เธอแต่งงานไปแล้ว เธอก็แทบจะไม่มีเวลาให้กับฉันเลย..จากวันกลายเป็นเดือน จากเดือนกลายเป็นปี..ในครอบครัวของเรา..ไม่สิ..ครอบครัวของน้องสาวฉันก็มีสมาชิกเพิ่มขึ้น เขาเป็นลูกชายของเธอ เธอเรียกเขาว่าเป็น "หลาน" ของฉัน ใช่..หลานของฉันช่างน่ารัก ยิ่งเมื่อเวลาผ่านไปไม่นานนัก เขาก็กลายเป็นเด็กน้อยที่ซุกซนชอบวิ่งเล่นไปมา..อ้อ! เขามาเล่นกับฉันด้วยนะ แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขก็ต้องจากไปอีกครั้งอย่างน่าเสียดาย...เพราะตั้งแต่มีโรงงานอะไรสักอย่างที่ชอบปล่อยควันและสิ่งที่เป็นมลพิษออกมานั้นมาตั้งขึ้นในชุมชนของเรา เจ้าหลายชายที่น่ารักของฉันก็ไม่สบาย ต้องเป็นเพราะร่างกายของเขารับสิ่งเหล่านี้ไม่ได้แน่ๆ...

            และแล้ววันนั้นก็มาถึง น้องสาวของฉันทนที่จะให้หลายอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป เธอกับสามีตัดสินใจที่จะย้ายบ้าน น้องสาวของฉันบอกกับฉันว่า ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน เธอก็ยังต้องการที่จะพาฉันไปด้วย ฉัน..อยากไปกับเธอ แต่ว่า..ฉันคงจะเป็นภาระหนักมากเกินไปสำหรับครอบครัวนี้..สามีของเธอปฏิเสธที่จะพาฉันไปด้วย แม้ว่าน้องสาวสุดที่รักของฉันจะอ้อนวอนเพียงใด ฉันไม่โกรธเขาหรอก..เพราะฉันรู้ตัวดี..

            ว่าฉันน่ะเป็นได้เพียงภาระ..เป็นได้เพียงส่วนเกินของพวกเขา..

            เวลาผ่านไป..ทุกๆอย่างก็กลายเป็นความเงียบเหงา ครอบครัวของน้องสาวของฉันได้ย้ายออกไปแล้ว..ทิ้งให้ฉันอยู่เพียงลำพังในบ้านหลังนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะยังพอมีเพื่อนอยู่บ้าง..แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกมีความสุขเทียบเท่ากับตอนที่น้องสาวของฉันยังอยู่ได้เลย...กาลเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ก็ไม่มีค่าอะไรสำหรับฉัน...ทุกๆอย่างมันเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ชุมชนที่เราเคยอยู่ก็กลายเป็นที่ของโรงงานนั่นทั้งหมด...ผู้คนที่เคยอยู่ที่นี่ต่างก็พากันออกไปจนหมด...คุณรู้ไหม..ว่ามันเหงา..เหงามาก..และแม้แต่ตอนนี้..ฉันก็ยังรู้สึกอย่างนั้นอยู่ จากวันนั้นถึงวันนี้ก็หลายปีมามากแล้ว ฉันอยู่กับความเงียบเหงามาโดยตลอด ฉันได้แต่รอ..รอวันที่ชีวิตของฉันจะจบสิ้นลงเสียที...ไม่ต้องห่วงหรอก สำหรับฉันจะอยู่หรือไปก็มีค่าเท่ากัน...สิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้ตอนนี้คือ หลับตารอ..รอให้ถึงวันๆนั้น....

            ...ฉันคิดถึงพวกเขาเหลือเกิน ความทรงจำที่ดีๆของครอบครัวเรายังคงอยู่ในใจของฉัน..ขอบคุณสำหรับความรัก และความเอาใจใส่ที่มีให้กับฉันซึ่งไม่มีความสำคัญอะไร ฉันไม่เคยโกรธเลยที่พวกเขาทอดทิ้งฉันไป..ไม่เลย..

            นั่นใครน่ะ...คนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัน..ผู้ชายเหรอ..ในมือของเขา..ฉันเห็นแล้ว...ฉันดีใจที่ได้เห็นเขา..ฉันดีใจ.............

            ฟิ้ว~~ ฟรืดดดดดดด~~~~~~~~

            "ท่าจะอายุมากแล้วนะ..แต่ที่ตรงนี้ไม่ต้องการต้นไม้หรอก..." 

            นั่น...เป็นเสียงสุดท้าย ที่ฉันได้ยิน....