นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
วีวิทช์...ปรารถนาแห่งแม่มด
เธอ...ไม่ต้องการอยู่อย่าง 'แม่มด' ...เขา...คือคนที่เธออยากใช้ชีวิตด้วย...แต่โชคชะตาของแม่มดอย่างเธอ...ไม่อาจนำพาให้เป็นไปได้อย่างที่ปรารถนา... [24ธ.ค.54-Ch.16)
ผู้เข้าชมรวม
9,007
ผู้เข้าชมเดือนนี้
42
ผู้เข้าชมรวม
9K
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 24 ธ.ค. 54 / 15:30 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ด้วยทางคู่ขนาน
หนึ่ง...ไม่ต้องการอยู่อย่าง 'แม่มด' ...
เขา...คือคนธรรมดาคนหนึ่งที่เธออยากใช้ชีวิตด้วย...
และด้วยทางคู่ขนานนั้น...
อีกหนึ่ง...เดินอยู่บนทางของ 'แม่มด' ...ผู้ไร้ค่า...
มีเขา...เป็นแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิด...เป็นสิ่งเดียวที่เธออยากอยู่ด้วยตลอดไป
แต่โชคชะตาของแม่มดอย่างพวกเธอ...
กลับไม่อาจนำพา
ให้เป็นไปตามที่ปรารถนา
+++
+ -s b- ++ + + - - R z.
รื้อรอบสุดท้ายค่ะ แต่ถ้ามีตรงไหนไม่ดีก็จะแก้ไขให้ดีที่สุดค่ะ!
ขอโทษด้วนะคะ อาจจะช้าไปบ้าง เพราะว่าปกติก็ใช้เวลามาพอสมควรอยู่แล้ว (ด้วยเพราะเขียนไม่เก่ง เลยช้าสุดๆ เหอๆ)
ถ้าใครยังอยู่ก็ทักทายกันหน่อยนะคะ ><
วี่จะทำเรื่องนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้!
แมววี่ไม่เครียดเรื่องโดนตินะงิ รับได้งับ (รับไม่ได้คงไม่รีไรท์= =") (แต่งดคำรุนแรงนิดนึง 555)
รบกวนให้คำแนะนำด้วยนะคะ >< ขอบคุณค่ะ
+++++++++
แปะให้บริษัทวิจารณ์ค่า ^^
ขอบคุณมากนะคะ
ผลงานอื่นๆ ของ snowy_cat ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ snowy_cat
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"บทวิจารณ์ วีวิทช์...ปรารถนาแห่งแม่มด"
(แจ้งลบ)นิยาย วิวิทช์ ... ปรารถนาแห่งแม่มด ของ snowy_cat ที่ขณะนี้โพสต์ถึงบทที่ 14 แล้วนั้น นำเสนอเรื่องราวแนวรักเศร้าๆของ โซราปิย่า เครเตอร์ส สาวน้อยแม่มดที่ไม่ต้องการมีชีวิตอย่างแม่มด ขณะเดียวกันก็ปราถนาที่จะใช้ชีวิตอยู่กับชายหนุ่มที่เป็นคนธรรมดาผู้เป็นเสมือนแสงสว่างท่ามกลางความมืดของเธอ ทว่าวิถีแห่งแม่มดกลับเป็นอุปสรรคสกัดกั้นความฝันที่ปรารถนา ... อ่านเพิ่มเติม
นิยาย วิวิทช์ ... ปรารถนาแห่งแม่มด ของ snowy_cat ที่ขณะนี้โพสต์ถึงบทที่ 14 แล้วนั้น นำเสนอเรื่องราวแนวรักเศร้าๆของ โซราปิย่า เครเตอร์ส สาวน้อยแม่มดที่ไม่ต้องการมีชีวิตอย่างแม่มด ขณะเดียวกันก็ปราถนาที่จะใช้ชีวิตอยู่กับชายหนุ่มที่เป็นคนธรรมดาผู้เป็นเสมือนแสงสว่างท่ามกลางความมืดของเธอ ทว่าวิถีแห่งแม่มดกลับเป็นอุปสรรคสกัดกั้นความฝันที่ปรารถนา ผู้วิจารณ์ต้องยอมรับว่าถ้าไม่มีคำโปรยของผู้แต่งในตอนต้นที่สรุปเรื่องย่อทั้งหมดไว้ ก็คงยังสับสนและไม่สามารถบอกได้ว่าผู้แต่งต้องการนำเสนอเรื่องนี้ไปในทิศทางใด ที่เป็นเช่นนี้เพราะเนื้อหาทั้ง 14 บท ยังเพิ่งจะเสนอให้เห็นแต่เพียงการปฏิเสธวิถีแห่งแม่มดของโซราปิย่า ซึ่งมูลเหตุของการปฏิเสธครั้งนี้ก็ไม่เกี่ยวกับชายหนุ่มคนธรรมดาที่เธอหลงรักแต่อย่างใด หากเกิดมาจากความผิดหวังใน ซิเอโล่ เวเนฟิซ ชายหนุ่มเชื้อสายแม่มดที่เป็นรักแรกของเธอ จึงเห็นได้ว่าแม้จะยังไม่เปิดตัวพระเอก แต่นางเอกของเราก็ปฏิเสธชีวิตแบบแม่มดอยู่ก่อนแล้ว อีกทั้ง ผู้แต่งยังนำเสนอโครงเรื่องรอง (sub-plot) ที่เป็นอิสระจากโครงเรื่องหลักอีกเป็นจำนวนมาก ทั้งเรื่องราวความรักสี่เส้าระหว่าง แมทเธียส เกรซาเบอร์ ชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ กับบรรดาสาวๆอีก 3 คน คือ ไอลีน โทรว (เพื่อนสาวร่วมโรงเรียน) ราเน่ (หญิงสูงศักดิ์) และ พริมอร์ (ญาติผู้น้อง) ความพยายามของ ซิเอโล่ ที่จะปรับความเข้าใจและฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างเขาและโซราปิย่าให้กลับมาดีดังเดิม ความพยายามของลอมที่จะชักจูงให้โซราปิย่ายอมกลับเข้ามาอยู่ท่ามกลางพวกพ้องอันเปรียบเสมือนครอบครัวของเธออีกครั้ง หรือแม้กระทั่งคำทำนายล่าสุดที่เกี่ยวกับการไล่ล่าลอม ผู้นำสูงสุดของกลุ่มแม่มดของโซราปิย่า ดังนั้น หากผู้แต่งยังไม่นำเสนอโครงเรื่องหลัก (plot) ที่ชัดเจนและเป็นรูปธรรมมากขึ้น โครงเรื่องย่อยจำนวนมากที่รายล้อมเหล่านี้จะงยิ่งดึงดูดความสนใจของผู้อ่านให้ไข้วเขวไปจากโครงเรื่องหลักที่ผู้แต่งต้องการนำเสนอไปอย่างน่าเสียดาย ประกอบกับความกล้าๆกลัวๆของผู้แต่งในการเปิดเผยชีวิตและตัวตนที่แท้จริงของโซราปิย่าและพวกพ้องของเธอในฐานะแม่มด เพราะตลอดมานำเสนอแต่เพียงลักษณะเฉพาะบางประการของแม่มดที่ผู้อ่านจะต้องคาดเดาเอง จากการเก็บรวมรวมเศษเสี้ยวของข้อมูลที่ผู้แต่งทิ้งไว้ เพื่อนำมาอนุมานร่วมกับประสบการณ์ส่วนตนที่เคยรับรู้เกี่ยวกับแม่มดว่า ตัวละครตัวใดเป็นแม่มดบ้าง เช่น แม่มดมักจะมีสัตว์รับใช้เป็นแมวสีดำที่พูดและแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ ขณะที่ทำพิธีมักจะมีผู้ทำพิธี 13 คน ซึ่งก่อนทำพิธีจะมีการโรยเกลือไว้โดยรอบวงพิธี และนิยมใช้เทียนสีดำ หรือการชุมนุมของแม่มดมักจะชุมนุมกันเดือนละครั้งในวันพระจันทร์เต็มดวง และวันฮาโลวีนก็ถือว่าเป็นวันชุมนุมที่สำคัญหนึ่งของชาวแม่มด และยังพบอีกว่าไม่มีตอนใดเลยของเรื่องที่ผู้เขียนจะบอกไว้ว่าคนกลุ่มนี้เป็นแม่มด ทั้งๆที่ชื่อเรื่องก็ระบุไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าเป็นเรื่องราวของแม่มด นอกจากนี้ ยังมีตัวละครบางตัวที่ผู้อ่านเองก็ไม่สามารถระบุได้ว่าพวกเขาควรจะจัดอยู่ในกลุ่มใด เช่น แมทเธียส และ พริมอร์ ที่มีลักษณะบางอย่างที่ต่างจากคนธรรมดา และพวกเขาก็ดูถูกมนุษย์ด้วยเช่นกัน ขณะเดียวกันพวกเขาก็มีลักษณะพิเศษแหมือนกับพวกของโซราปิย่า เช่น มีผิวขาวกว่าคนปกติ อ่านภาษาเวทมนตร์ได้ และมีกลิ่นแห่งความมืด แต่พวกเขาก็ไม่ใช่แม่มดในกลุ่มของโซราปิย่าอีกเช่นกัน ทั้งยังมีเกรเกอรี่ เวลส์ เด็กชายที่มองเห็นร่างที่แท้จริงของอัสโทรว่าเป็นแมว ทั้งๆที่เขายังอยู่ในร่างมนุษย์ และมองเห็นภาพในอนาคตได้ หรือ อเล็กซาน คาร์วาล์ด พี่ชายของเวลส์ ผู้ที่ทำให้โซราปิย่ารู้สึกว่าเธอถูกดูดเข้าไปในความเงียบขณะที่เข้าใกล้เขา จึงคาดหวังว่าผู้แต่งจะเฉลยให้ทราบในบทต่อๆ ไปว่าแท้ที่จริงแล้วคนกลุ่มนี้คือใคร และมีความสำคัญกับเรื่องอย่างไร แม้ว่าการสร้างตัวละครยังขาดความชัดเจนในบางแง่ แต่ความหลากหลายของตัวละคร ก็นับเป็นจุดเด่นของเรื่องนี้ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะมีทั้งตัวละครที่อยู่ในเผ่าพันธุ์แม่มด มนุษย์ธรรมดา รวมไปถึงสัตว์รับใช้ จะพบว่า ผู้แต่งมักจะมอบบทให้ตัวละครกลุ่มแม่มดต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่หม่นเศร้า ต่างจากมนุษย์ธรรมดา ที่เผชิญสถานการณ์ที่นำเสนออารมณ์ได้หลากหลายกว่า ไม่ว่าจะรัก โกรธ หรือริษยา และยังมีกลุ่มสัตว์รับใช้ที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ ก็ดูจะเป็นกลุ่มตัวละครที่สร้างสีสันให้กับเรื่องได้มากทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นควี นกฮูกขี้หลีที่ชอบหนีนายตัวเองไปจีบสาว อัสโทร ลูกแมวหนุ่มเจ้าปัญหาที่ชอบก่อความวุ่นวายให้กับซิเอโล หรือแม้แต่เฮจิโซ่ นกสีดำที่ชอบยั่วแหย่ แมทเธียส ผู้เป็นเจ้านายของตน การสร้างปริศนาและความลับนับเป็นกลวิธีหลักที่ผู้แต่งนิยมใช้ จะพบว่าตัวละครเกือบทุกตัวต่างก็มีความลับเฉพาะตนซ่อนอยู่ ไม่ว่าจะเป็นการแลกอิสรภาพของเฟรเดอริค เคอเรนซ์ ด้วยการสอบเข้า โกลเดน แกรนเจอร์ มหาวิทยาลัยอันดับต้นของประเทศ ความสำคัญของราเน่ ที่ทำให้แมทเธียส ต้องยอมปฏิบัติตามความปรารถนาทุกอย่างของเธอ และยกย่องให้เธอเป็นใหญ่กว่าใครทั้งปวง ในฐานะราชินีแห่งความบริสุทธิ์ ในขณะเดียวกันความสำคัญของพริมอร์ต่อแมทเธียส ก็มากจนกระทั่งเป็นเหตุให้แมทเธียสทะเลาะกับราเน่ (ผู้เป็นเสมือนทุกอย่างของเขา) และเขาเองก็ยอมรับ “ถ้าไม่มีเธอ (พริมอร์) เขาคงตายไปนานแล้ว” หรือตัวตนที่แท้จริงของเด็กหนุ่มผม บลอนด์ ผู้มีนัยน์ตาสีชาที่ทำให้ เจสสิกา เจ้าของร้านกาแฟที่โซราปิย่าทำงานอยู่หลงชอบ ทั้งยังเป็นคนเดียวกับที่ทำให้โซราปิย่าได้รับสัมผัสแปลกๆ เมื่ออยู่ใกล้เขาด้วย หรือแม้แต่ความเป็นมาของเกรเกอรี่ เด็กน้อยผู้มองเห็นอนาคตของการไล่ล่าผู้นำของโซราปิย่า ผู้วิจารณ์เห็นว่าการสร้างความลับและปริศนานับเป็นลูกเล่นหนึ่งที่ช่วยสร้างเรื่องให้น่าติดตามและเพิ่มความตื่นเต้นมากขึ้น แต่ผู้แต่งก็ควรที่จะคลี่คลายความลับที่สร้างไว้บ้างเพื่อให้ผู้อ่านมีส่วนรับรู้ความลับดังกล่าวด้วย เพราะยิ่งผู้แต่งยังกุมความลับทั้งหมดไว้กับตัวเองมากเท่าไร ก็ยิ่งเท่ากับเป็นการกันผู้อ่านให้อยู่นอกวงมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งผู้แต่งยังไม่เริ่มเฉลยความลับหรือคลี่คลายปริศนาที่สร้างไว้ วันหนึ่งอาจจะทำให้ผู้อ่านเบื่อที่จะเป็นเพียงผู้เฝ้าดูอยู่ห่างๆ จนอาจจะเลิกติดตามอ่านต่อก็เป็นไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังเห็นว่าผู้แต่งมีความพยายามที่จะคุมบรรยายกาศโดยรวมของเรื่องให้เป็นไปในทางหม่นเศร้า เพื่อให้สอดคล้องกับแนวเรื่องที่เน้นแนวรักเศร้าๆ นับตั้งแต่เปิดเรื่องภาพด้วยความเจ็บปวดและสูญเสีย อีกทั้งยังสร้างให้ตัวละครส่วนใหญ่ต้องประสบชะตากรรมที่บีบให้พบกับความเศร้าและความผิดหวังจากการสูญเสีย นับตั้งแต่โซราปิย่า ที่ต้องพบความจริงอันน่าผิดหวัง จนผลักดันให้เธอตัดสินใจละทิ้งทั้ง ซิเอโล่ ชายหนุ่มที่เป็นรักแรกของเธอ และหนีจากพวกพ้องอันเปรียบประดุจครอบครัวของเธอ เช่นเดียวกับ ซิเอโล่ ที่เสียใจกับความเย็นชาและเฉยเมยที่โซราปิย่ามอบให้ ทั้งๆที่ตลอดเวลา 5 ปีที่จากกัน เขาเฝ้าคิดถึงเธอและสัญญาสมัยเด็กที่ผูกพันเขาไว้กับเธอตลอดมา หรือ ไอลีน โทรว ที่ถูกรุมประณามและถูกทำร้าย เนื่องมาจากเธอหลงรัก แมทเธียส เกรซาเบอร์ ชายหนุ่มคู่รักของท่านราเน่ ขณะที่ชิคาเล่ หัวหน้ากลุ่มแม่มดของโซราปิย่า ก็ต้องสูญเสียพ่อของเธอไปจากการที่เขาปกป้องและช่วยชีวิตผู้นำของตน และ การ์ชาร์ หญิงสาวที่เปรียบเสมือพี่สาวของโซราปิย่า ที่ต้องอยู่รู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยวเพียงลำพัง พร้อมกับต้องต้องเผชิญกับคำประณามที่ว่า “เธอเป็นลูกของฆาตกร” การคุมบรรยากาศโดยรวมของเรื่องนับว่าเป็นแนวทางการเขียนประการสำคัญประการหนึ่ง แต่หากผู้แต่งสร้างเรื่องให้มีแต่ความเศร้ามากจนเกินไป ก็อาจจะสร้างความอึดอัดและกดดันให้ผู้อ่านต้องเผชิญกับอารมณ์เดิมๆซ้ำอยู่ตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้ ผู้เขียนจึงจำเป็นต้องใช้อย่างระมัดระวังโดยคุมให้อยู่ในความพอดี ไม่ให้มากจนเกินไป กลวิธีหนึ่งที่ผู้แต่งนำมาช่วยสร้างบรรยากาศความเศร้าก็คือ การบรรยายเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกภายในของตัวละครผู้ประสบชะตากรรมเหล่านั้น ในแง่นี้ ผู้แต่งนับว่ามีความสามารถในการบรรยายในระดับหนึ่ง เพราะถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกต่างๆ ของตัวละครได้เป็นอย่างดี ขณะเดียวกันก็มีความระมัดระวังในการเขียนด้วย เพราะจะพบคำผิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เช่น กะพริบ เขียนเป็น กระพริบ ประหัตประหาร เขียนเป็น ประหัดประหาร เวทมนตร์ เขียนเป็น เวทมนต์ และ กลิ่นอาย เขียนเป็น กลิ่นไอ ลักษณะเด่นอีกประการที่พบคือ ผู้แต่งมักจะแทรกข้อคิด คติในการดำเนินชีวิต และมุมมองในการแก้ปัญหาไว้เป็นระยะ ซึ่งสารความคิดดังกล่าวไม่เพียงแต่เป็นเครื่องกระตุ้นเตือนและชี้แนะแนวทางให้ตัวละครเท่านั้น แต่แง่มุมความคิดเหล่านี้ยังเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่านที่สามารถนำมาปรับใช้ในชีวิตของตนได้ด้วยเช่นกัน ทั้งความคิดเรื่องการตัดสินผู้อื่นว่า “เราก็ไม่ควรใช้ตาของผู้อื่นมามอง แต่ควรที่จะเรียนรู้ตัวตนของคนๆ นั้นด้วยตัวของเราเอง” หรือเรื่องราวของโชคชะตาว่า “บางครั้งเราไม่สามารถที่จะหนีโชคชะตาได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าสุดท้ายเราจะต้องเป็นทุกข์ แต่ความทุกข์ที่เกิดขึ้นก็เนื่องมาจากที่เราคิดเองต่างหาก ถึงแม้จะมีอุปสรรคบ้าง แต่ถ้าผ่านพ้นไปได้ เราก็จะพบความสุขที่เราเฝ้าหามาตลอดก็เป็นได้” ส่วนข้อบกพร่องที่พบคือ การเปลี่ยนฉาก หรือเปลี่ยนเหตุการณ์ บางครั้งผู้แต่งบรรยายเหตุการณ์ต่างกัน 2 เหตุการณ์ต่อเนื่องกันเป็นสถานการณ์เดียว ซึ่งก็สร้างความสับสนให้ผู้อ่านได้ เช่น บทที่ 9 (เปิดม่าน) ในขณะที่โซราปิย่ากำลังรับรู้ถึงสาปสางและลางร้ายเกี่ยวกับผู้บูชาความมืด ผู้แต่งก็นำฉากเหตุการณ์เกี่ยวกับตำนานมาต่อกันไปเป็นเนื้อเดียว ด้วยเหตุนี้กว่าที่ผู้อ่านจะรู้ว่าตำนานที่กำลังอ่านอยู่นั้น ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเรื่องผู้บูชาความมืด แต่เป็นเรื่องราวของละครเวทีที่กำลังแสดงอยู่ ก็ต่อเมื่ออ่านมาถึงตอนที่บรรยายว่า “ม่านสีแดงค่อยๆ ปลดลง เสียงปรบมือเริ่มดังขึ้นๆ จนก้องไปทั่วโลกละคร” เช่นเดียวกับในบทที่ 11 (เด็กหนุ่มผมบลอนด์) เพราะขณะที่เรื่องราวกำลังบรรยายถึงความเป็นไปในร้านกาแฟของเจสสิกา อยู่ๆผู้แต่งก็ตัดฉากไปที่การสืบหาผู้เขียนประณามไอลีนอย่างเสียหายไว้ที่หน้าเว็บของชมรมหนังสือพิมพ์ จนดูประหนึ่งว่าคนกลุ่มนี้นั่งประชุมกันในร้านกาแฟแห่งนี้ ก่อนที่จะเฉลยว่าแท้ที่จริงแล้วเรื่องราวของชมรมหนังสือพิมพ์ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความคิดคำนึงของโซราปิย่าเกี่ยวกับการประชุมในช่วงบ่ายที่ผ่านมาเท่านั้นเอง ผู้วิจารณ์เห็นว่าการแก้ไขในประเด็นนี้ทำได้ไม่ยากนัก เพียงแต่เว้นระยะห่างระหว่างเหตุการณ์ให้ห่างกันมากขึ้น ก็จะช่วยให้ผู้อ่านทราบโดยนัยว่าเรื่องกำลังจะขึ้นเหตุการณ์ใหม่ หรือฉากใหม่แล้ว ----------------------------- อ่านน้อยลง
bluewhale | 14 ก.ค. 53
-
10
-
1
"รับวิจารณ์นิยาย สไตล์จุ้นจ้าน วุ่นวาย"
(แจ้งลบ)คำวิจารณ์นิยาย รับวิจารณ์สไตล์จุ้นจ้าน วุ่นวาย เอามาลงให้แล้วค่ะ 1.พล็อตเรื่อง (22 / 30) ชอบประโยคนี้จัง แต่อันนี่...การยืมตาคนอื่นมามองคนน่ะ มันดีเหรอ พล็อตเรื่องเราว่ามันค่อนข้างธรรมดา แต่การบรรยายของท่าน และการดำเนินเรื่องมันไม่ธรรมดากว่าที่คิด นับถือๆ (แก้เยอะมากเลยนี่ ถ้าเป็นคนทั่วไปคงไม่แก้เยอะขนาดนี้ เผลอๆอาจจะเลิกแต่งไปเลย) พล็อตเรื่อ ... อ่านเพิ่มเติม
คำวิจารณ์นิยาย รับวิจารณ์สไตล์จุ้นจ้าน วุ่นวาย เอามาลงให้แล้วค่ะ 1.พล็อตเรื่อง (22 / 30) ชอบประโยคนี้จัง แต่อันนี่...การยืมตาคนอื่นมามองคนน่ะ มันดีเหรอ พล็อตเรื่องเราว่ามันค่อนข้างธรรมดา แต่การบรรยายของท่าน และการดำเนินเรื่องมันไม่ธรรมดากว่าที่คิด นับถือๆ (แก้เยอะมากเลยนี่ ถ้าเป็นคนทั่วไปคงไม่แก้เยอะขนาดนี้ เผลอๆอาจจะเลิกแต่งไปเลย) พล็อตเรื่องคราวๆคือ นางเอกกับพระเอก มีความเป็นไปไม่ได้ที่จะคบกัน พระเอกก็ยังคงรู้สึกกับนางเอกเช่นเดิม และนางเอกก็ยังคงรู้สึกเช่นเดิมเหมือนกัน แต่เธอก็เป็นฝ่ายจากมา เรายังไม่ค่อยเข้าใจพวกตัวประกอบเท่าไร เท่าที่อ่านดันมีบทเยอะกว่าตัวเอกซะอีก 2.การบรรยาย / การดำเนินเรื่อง (17 / 20) บรรยายเรื่องการแสดงความรู้สึกได้ดีมาก บทพูดก็ดีค่ะ แต่การดำเนินเรื่องเราว่ามันค่อนข้างเรื่อยๆเฉื่อยๆไปนิดอยากให้ปรับปรุงค่ะ ลองเพิ่มอารมณ์ นอกจากอารมณ์ในเรื่องที่มีอยู่ ว่าง่ายๆเพิ่มเนื้อหาที่แตกต่างชวยลุ้นระทึกอะไรประมาณนี้ เพราะ อ่านแล้วมันค่อนข้างเงียบเหงานะ 3.ตัวละคร (10 / 10) สื่ออารมณ์ตัวละครได้ดีค่ะ ลักษณะตัวละครก็โอเค แต่นิสัย ไม่ค่อยเท่าไรค่ะ และที่สำคัญตัวละครมันเยอะไป เราจำไม่ได้ ที่จำได้นางเอกซอร์ พระเอกซี เพื่อนนางเอก อันนี่ กับ ไอลีน แล้วก็มีแมท ? ที่ดูเหมือนว่าจะเลือกอันนี่ (ถ้าจำไม่ผิด) มาแสดงละครป่ะ ? มันจำไม่ได้จริงๆอ่ะ และก็มีเรน่า ตัวละครนี้สามารถสื่ออารมณ์และนิสัยออกมาได้ดีเลยทีเดียวค่ะ และตัวละครอื่นๆปลิ้วไปกับสายลม จำไม่ได้ 555+ 4.คำผิด / ภาษา (8 / 10) ใจตรง กันขนาดนี้นี่ ... น่ากลัวว่าเราจะมีชะตาต้องกันนะ เครเตอร์ส บทพูดนี่ดูขัดๆ ขอเปลี่ยนให้ ใจตรงขนาดนี้...ฉันกลัวว่าเราอาจจะมีชะตาต้องกันนะ เครเตอร์ส ระเบียน ? กล้า ต้น ต้องเป็น ต้นกล้า 5.ความมีระเบียบ (5 / 5) มีระเบียบมาก ไม่มีปัญหาเลย อิอิ 6.คำแนะนำนิยาย (4 / 5) เธอ...ไม่ ต้องการอยู่อย่าง"แม่มด"...เขา...คือคนที่เธออยากใช้ชีวิตด้วย... แต่โชคชะตาของแม่มดอย่างเธอ...ไม่อาจนำพาให้เป็นไปได้อย่างที่ปรารถนา... [1พ.ค.53-รีไรท์ ตอนที่11) แก้ให้นิดนึงก่อนเรื่องเครื่องหมายที่ท่านใช้ “_” มันเป็นประโยคพูดนะ ท่าต้องใช้ ‘_’อันนี้ เธอ...ไม่ต้องการอยู่อย่าง’แม่ มด’...เขา...คือคนที่เธออยากใช้ชีวิตด้วย... แต่โชคชะตาของแม่มดอย่างเธอ...ไม่อาจนำพาให้เป็นไปได้อย่างที่ปรารถนา... [1พ.ค.53-รีไรท์ ตอนที่11] เราว่าแนะนำใช้ได้นะ แต่ไม่ถึงกับดีมาก เพราะ ส่วนมากพล็อตที่เป็นประเภทแบบนี้ชอบแนะนำแบบนี้อ่ะ -0- แต่ก็ดีไม่ต้องแก้หรอก 555+ 7.หน้าหลักนิยาย (4 / 5)+ + - - R z. กำลังรีไรท์ค่ะ ก็คิดว่าจะรื้อใหม่เกือบหมด = =" อาจจะช้าไปบ้าง เพราะว่าปกติก็ใช้เงลามาพอสมควรอยู่แล้ว (ด้วยเพราะเขียนไม่เก่ง เลยช้าสุดๆ เหอๆ) มีผิดนิดนึงตรง รีไรท์เอาวรรคติดกันน้า แล้วก็เงลา เป็นเวลา ที่บอกว่าไม่มีคนมาอ่าน มีตั้งเยอะ แฟนคลับตั้ง 51 คน แต่สำคัญว่าท่านขยันอัพหรือเปล่า ถ้าท่านไม่ขยันอัพคนอ่านก็จะหายไปอย่างอัตโนมัติ ยิ่งท่านอัพถี่เท่าไร คนยิ่งติดตามอ่านนิยายของท่าน แล้วก็เรื่องที่ท่านรีไรท์เห็นแล้วว่ารีไรท์มาสามรอบ -0- แนะนำว่าถ้าคิดจะรีไรท์อีกรอบขอให้เอาดีที่สุด แล้วให้เลิกรีไรท์รอจนแต่งจบหรือแต่งใกล้จบค่อยรีไรท์ (รีไรท์นี่หมายถึงรีไรท์เนื้อหานะ) ส่วนอื่นๆในหน้านี้ก็ไม่มีปัญหานะ ~ 8.ชื่อเรื่อง (7 / 10) Vvitsh ปรารถนาแห่งแม่มด Vvitsh เราไม่เข้าใจว่าตรงนี้มันแปลว่าอะไร พอไม่เขาใจทำให้ชื่อเรื่องภาษาไทยของฉันมันดูธรรมดาไปในทันที มันไม่มีอะไรเป็นจุดเด่นเลยสำหรับชื่อเรื่อง แต่ก็รู้ว่าจะสื่อถึงอะไร แต่มันไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไร 9.เพิ่มเติม (5 / 5) ให้เพิ่มเนื้อหา แล้วก็อัพบ่อยๆ แค่นั้นแหละ -0- สรุป ผลได้คะแนน 82 / 100 อยู่ในเกรด Bนิยายที่น่าติดตาม หากพยายามอัพต่อไป . . . --------------- สรุปซีไม่ใช่พระเอก แล้วใครพระเอก ??? อ่านน้อยลง
จุ้นจ้านวุ่นวาย | 2 พ.ค. 53
-
5
-
0
ดูทั้งหมด
คำนิยมล่าสุด
"บทวิจารณ์ วีวิทช์...ปรารถนาแห่งแม่มด"
(แจ้งลบ)นิยาย วิวิทช์ ... ปรารถนาแห่งแม่มด ของ snowy_cat ที่ขณะนี้โพสต์ถึงบทที่ 14 แล้วนั้น นำเสนอเรื่องราวแนวรักเศร้าๆของ โซราปิย่า เครเตอร์ส สาวน้อยแม่มดที่ไม่ต้องการมีชีวิตอย่างแม่มด ขณะเดียวกันก็ปราถนาที่จะใช้ชีวิตอยู่กับชายหนุ่มที่เป็นคนธรรมดาผู้เป็นเสมือนแสงสว่างท่ามกลางความมืดของเธอ ทว่าวิถีแห่งแม่มดกลับเป็นอุปสรรคสกัดกั้นความฝันที่ปรารถนา ... อ่านเพิ่มเติม
นิยาย วิวิทช์ ... ปรารถนาแห่งแม่มด ของ snowy_cat ที่ขณะนี้โพสต์ถึงบทที่ 14 แล้วนั้น นำเสนอเรื่องราวแนวรักเศร้าๆของ โซราปิย่า เครเตอร์ส สาวน้อยแม่มดที่ไม่ต้องการมีชีวิตอย่างแม่มด ขณะเดียวกันก็ปราถนาที่จะใช้ชีวิตอยู่กับชายหนุ่มที่เป็นคนธรรมดาผู้เป็นเสมือนแสงสว่างท่ามกลางความมืดของเธอ ทว่าวิถีแห่งแม่มดกลับเป็นอุปสรรคสกัดกั้นความฝันที่ปรารถนา ผู้วิจารณ์ต้องยอมรับว่าถ้าไม่มีคำโปรยของผู้แต่งในตอนต้นที่สรุปเรื่องย่อทั้งหมดไว้ ก็คงยังสับสนและไม่สามารถบอกได้ว่าผู้แต่งต้องการนำเสนอเรื่องนี้ไปในทิศทางใด ที่เป็นเช่นนี้เพราะเนื้อหาทั้ง 14 บท ยังเพิ่งจะเสนอให้เห็นแต่เพียงการปฏิเสธวิถีแห่งแม่มดของโซราปิย่า ซึ่งมูลเหตุของการปฏิเสธครั้งนี้ก็ไม่เกี่ยวกับชายหนุ่มคนธรรมดาที่เธอหลงรักแต่อย่างใด หากเกิดมาจากความผิดหวังใน ซิเอโล่ เวเนฟิซ ชายหนุ่มเชื้อสายแม่มดที่เป็นรักแรกของเธอ จึงเห็นได้ว่าแม้จะยังไม่เปิดตัวพระเอก แต่นางเอกของเราก็ปฏิเสธชีวิตแบบแม่มดอยู่ก่อนแล้ว อีกทั้ง ผู้แต่งยังนำเสนอโครงเรื่องรอง (sub-plot) ที่เป็นอิสระจากโครงเรื่องหลักอีกเป็นจำนวนมาก ทั้งเรื่องราวความรักสี่เส้าระหว่าง แมทเธียส เกรซาเบอร์ ชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ กับบรรดาสาวๆอีก 3 คน คือ ไอลีน โทรว (เพื่อนสาวร่วมโรงเรียน) ราเน่ (หญิงสูงศักดิ์) และ พริมอร์ (ญาติผู้น้อง) ความพยายามของ ซิเอโล่ ที่จะปรับความเข้าใจและฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างเขาและโซราปิย่าให้กลับมาดีดังเดิม ความพยายามของลอมที่จะชักจูงให้โซราปิย่ายอมกลับเข้ามาอยู่ท่ามกลางพวกพ้องอันเปรียบเสมือนครอบครัวของเธออีกครั้ง หรือแม้กระทั่งคำทำนายล่าสุดที่เกี่ยวกับการไล่ล่าลอม ผู้นำสูงสุดของกลุ่มแม่มดของโซราปิย่า ดังนั้น หากผู้แต่งยังไม่นำเสนอโครงเรื่องหลัก (plot) ที่ชัดเจนและเป็นรูปธรรมมากขึ้น โครงเรื่องย่อยจำนวนมากที่รายล้อมเหล่านี้จะงยิ่งดึงดูดความสนใจของผู้อ่านให้ไข้วเขวไปจากโครงเรื่องหลักที่ผู้แต่งต้องการนำเสนอไปอย่างน่าเสียดาย ประกอบกับความกล้าๆกลัวๆของผู้แต่งในการเปิดเผยชีวิตและตัวตนที่แท้จริงของโซราปิย่าและพวกพ้องของเธอในฐานะแม่มด เพราะตลอดมานำเสนอแต่เพียงลักษณะเฉพาะบางประการของแม่มดที่ผู้อ่านจะต้องคาดเดาเอง จากการเก็บรวมรวมเศษเสี้ยวของข้อมูลที่ผู้แต่งทิ้งไว้ เพื่อนำมาอนุมานร่วมกับประสบการณ์ส่วนตนที่เคยรับรู้เกี่ยวกับแม่มดว่า ตัวละครตัวใดเป็นแม่มดบ้าง เช่น แม่มดมักจะมีสัตว์รับใช้เป็นแมวสีดำที่พูดและแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ ขณะที่ทำพิธีมักจะมีผู้ทำพิธี 13 คน ซึ่งก่อนทำพิธีจะมีการโรยเกลือไว้โดยรอบวงพิธี และนิยมใช้เทียนสีดำ หรือการชุมนุมของแม่มดมักจะชุมนุมกันเดือนละครั้งในวันพระจันทร์เต็มดวง และวันฮาโลวีนก็ถือว่าเป็นวันชุมนุมที่สำคัญหนึ่งของชาวแม่มด และยังพบอีกว่าไม่มีตอนใดเลยของเรื่องที่ผู้เขียนจะบอกไว้ว่าคนกลุ่มนี้เป็นแม่มด ทั้งๆที่ชื่อเรื่องก็ระบุไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าเป็นเรื่องราวของแม่มด นอกจากนี้ ยังมีตัวละครบางตัวที่ผู้อ่านเองก็ไม่สามารถระบุได้ว่าพวกเขาควรจะจัดอยู่ในกลุ่มใด เช่น แมทเธียส และ พริมอร์ ที่มีลักษณะบางอย่างที่ต่างจากคนธรรมดา และพวกเขาก็ดูถูกมนุษย์ด้วยเช่นกัน ขณะเดียวกันพวกเขาก็มีลักษณะพิเศษแหมือนกับพวกของโซราปิย่า เช่น มีผิวขาวกว่าคนปกติ อ่านภาษาเวทมนตร์ได้ และมีกลิ่นแห่งความมืด แต่พวกเขาก็ไม่ใช่แม่มดในกลุ่มของโซราปิย่าอีกเช่นกัน ทั้งยังมีเกรเกอรี่ เวลส์ เด็กชายที่มองเห็นร่างที่แท้จริงของอัสโทรว่าเป็นแมว ทั้งๆที่เขายังอยู่ในร่างมนุษย์ และมองเห็นภาพในอนาคตได้ หรือ อเล็กซาน คาร์วาล์ด พี่ชายของเวลส์ ผู้ที่ทำให้โซราปิย่ารู้สึกว่าเธอถูกดูดเข้าไปในความเงียบขณะที่เข้าใกล้เขา จึงคาดหวังว่าผู้แต่งจะเฉลยให้ทราบในบทต่อๆ ไปว่าแท้ที่จริงแล้วคนกลุ่มนี้คือใคร และมีความสำคัญกับเรื่องอย่างไร แม้ว่าการสร้างตัวละครยังขาดความชัดเจนในบางแง่ แต่ความหลากหลายของตัวละคร ก็นับเป็นจุดเด่นของเรื่องนี้ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะมีทั้งตัวละครที่อยู่ในเผ่าพันธุ์แม่มด มนุษย์ธรรมดา รวมไปถึงสัตว์รับใช้ จะพบว่า ผู้แต่งมักจะมอบบทให้ตัวละครกลุ่มแม่มดต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่หม่นเศร้า ต่างจากมนุษย์ธรรมดา ที่เผชิญสถานการณ์ที่นำเสนออารมณ์ได้หลากหลายกว่า ไม่ว่าจะรัก โกรธ หรือริษยา และยังมีกลุ่มสัตว์รับใช้ที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ ก็ดูจะเป็นกลุ่มตัวละครที่สร้างสีสันให้กับเรื่องได้มากทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นควี นกฮูกขี้หลีที่ชอบหนีนายตัวเองไปจีบสาว อัสโทร ลูกแมวหนุ่มเจ้าปัญหาที่ชอบก่อความวุ่นวายให้กับซิเอโล หรือแม้แต่เฮจิโซ่ นกสีดำที่ชอบยั่วแหย่ แมทเธียส ผู้เป็นเจ้านายของตน การสร้างปริศนาและความลับนับเป็นกลวิธีหลักที่ผู้แต่งนิยมใช้ จะพบว่าตัวละครเกือบทุกตัวต่างก็มีความลับเฉพาะตนซ่อนอยู่ ไม่ว่าจะเป็นการแลกอิสรภาพของเฟรเดอริค เคอเรนซ์ ด้วยการสอบเข้า โกลเดน แกรนเจอร์ มหาวิทยาลัยอันดับต้นของประเทศ ความสำคัญของราเน่ ที่ทำให้แมทเธียส ต้องยอมปฏิบัติตามความปรารถนาทุกอย่างของเธอ และยกย่องให้เธอเป็นใหญ่กว่าใครทั้งปวง ในฐานะราชินีแห่งความบริสุทธิ์ ในขณะเดียวกันความสำคัญของพริมอร์ต่อแมทเธียส ก็มากจนกระทั่งเป็นเหตุให้แมทเธียสทะเลาะกับราเน่ (ผู้เป็นเสมือนทุกอย่างของเขา) และเขาเองก็ยอมรับ “ถ้าไม่มีเธอ (พริมอร์) เขาคงตายไปนานแล้ว” หรือตัวตนที่แท้จริงของเด็กหนุ่มผม บลอนด์ ผู้มีนัยน์ตาสีชาที่ทำให้ เจสสิกา เจ้าของร้านกาแฟที่โซราปิย่าทำงานอยู่หลงชอบ ทั้งยังเป็นคนเดียวกับที่ทำให้โซราปิย่าได้รับสัมผัสแปลกๆ เมื่ออยู่ใกล้เขาด้วย หรือแม้แต่ความเป็นมาของเกรเกอรี่ เด็กน้อยผู้มองเห็นอนาคตของการไล่ล่าผู้นำของโซราปิย่า ผู้วิจารณ์เห็นว่าการสร้างความลับและปริศนานับเป็นลูกเล่นหนึ่งที่ช่วยสร้างเรื่องให้น่าติดตามและเพิ่มความตื่นเต้นมากขึ้น แต่ผู้แต่งก็ควรที่จะคลี่คลายความลับที่สร้างไว้บ้างเพื่อให้ผู้อ่านมีส่วนรับรู้ความลับดังกล่าวด้วย เพราะยิ่งผู้แต่งยังกุมความลับทั้งหมดไว้กับตัวเองมากเท่าไร ก็ยิ่งเท่ากับเป็นการกันผู้อ่านให้อยู่นอกวงมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งผู้แต่งยังไม่เริ่มเฉลยความลับหรือคลี่คลายปริศนาที่สร้างไว้ วันหนึ่งอาจจะทำให้ผู้อ่านเบื่อที่จะเป็นเพียงผู้เฝ้าดูอยู่ห่างๆ จนอาจจะเลิกติดตามอ่านต่อก็เป็นไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังเห็นว่าผู้แต่งมีความพยายามที่จะคุมบรรยายกาศโดยรวมของเรื่องให้เป็นไปในทางหม่นเศร้า เพื่อให้สอดคล้องกับแนวเรื่องที่เน้นแนวรักเศร้าๆ นับตั้งแต่เปิดเรื่องภาพด้วยความเจ็บปวดและสูญเสีย อีกทั้งยังสร้างให้ตัวละครส่วนใหญ่ต้องประสบชะตากรรมที่บีบให้พบกับความเศร้าและความผิดหวังจากการสูญเสีย นับตั้งแต่โซราปิย่า ที่ต้องพบความจริงอันน่าผิดหวัง จนผลักดันให้เธอตัดสินใจละทิ้งทั้ง ซิเอโล่ ชายหนุ่มที่เป็นรักแรกของเธอ และหนีจากพวกพ้องอันเปรียบประดุจครอบครัวของเธอ เช่นเดียวกับ ซิเอโล่ ที่เสียใจกับความเย็นชาและเฉยเมยที่โซราปิย่ามอบให้ ทั้งๆที่ตลอดเวลา 5 ปีที่จากกัน เขาเฝ้าคิดถึงเธอและสัญญาสมัยเด็กที่ผูกพันเขาไว้กับเธอตลอดมา หรือ ไอลีน โทรว ที่ถูกรุมประณามและถูกทำร้าย เนื่องมาจากเธอหลงรัก แมทเธียส เกรซาเบอร์ ชายหนุ่มคู่รักของท่านราเน่ ขณะที่ชิคาเล่ หัวหน้ากลุ่มแม่มดของโซราปิย่า ก็ต้องสูญเสียพ่อของเธอไปจากการที่เขาปกป้องและช่วยชีวิตผู้นำของตน และ การ์ชาร์ หญิงสาวที่เปรียบเสมือพี่สาวของโซราปิย่า ที่ต้องอยู่รู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยวเพียงลำพัง พร้อมกับต้องต้องเผชิญกับคำประณามที่ว่า “เธอเป็นลูกของฆาตกร” การคุมบรรยากาศโดยรวมของเรื่องนับว่าเป็นแนวทางการเขียนประการสำคัญประการหนึ่ง แต่หากผู้แต่งสร้างเรื่องให้มีแต่ความเศร้ามากจนเกินไป ก็อาจจะสร้างความอึดอัดและกดดันให้ผู้อ่านต้องเผชิญกับอารมณ์เดิมๆซ้ำอยู่ตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้ ผู้เขียนจึงจำเป็นต้องใช้อย่างระมัดระวังโดยคุมให้อยู่ในความพอดี ไม่ให้มากจนเกินไป กลวิธีหนึ่งที่ผู้แต่งนำมาช่วยสร้างบรรยากาศความเศร้าก็คือ การบรรยายเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกภายในของตัวละครผู้ประสบชะตากรรมเหล่านั้น ในแง่นี้ ผู้แต่งนับว่ามีความสามารถในการบรรยายในระดับหนึ่ง เพราะถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกต่างๆ ของตัวละครได้เป็นอย่างดี ขณะเดียวกันก็มีความระมัดระวังในการเขียนด้วย เพราะจะพบคำผิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เช่น กะพริบ เขียนเป็น กระพริบ ประหัตประหาร เขียนเป็น ประหัดประหาร เวทมนตร์ เขียนเป็น เวทมนต์ และ กลิ่นอาย เขียนเป็น กลิ่นไอ ลักษณะเด่นอีกประการที่พบคือ ผู้แต่งมักจะแทรกข้อคิด คติในการดำเนินชีวิต และมุมมองในการแก้ปัญหาไว้เป็นระยะ ซึ่งสารความคิดดังกล่าวไม่เพียงแต่เป็นเครื่องกระตุ้นเตือนและชี้แนะแนวทางให้ตัวละครเท่านั้น แต่แง่มุมความคิดเหล่านี้ยังเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่านที่สามารถนำมาปรับใช้ในชีวิตของตนได้ด้วยเช่นกัน ทั้งความคิดเรื่องการตัดสินผู้อื่นว่า “เราก็ไม่ควรใช้ตาของผู้อื่นมามอง แต่ควรที่จะเรียนรู้ตัวตนของคนๆ นั้นด้วยตัวของเราเอง” หรือเรื่องราวของโชคชะตาว่า “บางครั้งเราไม่สามารถที่จะหนีโชคชะตาได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าสุดท้ายเราจะต้องเป็นทุกข์ แต่ความทุกข์ที่เกิดขึ้นก็เนื่องมาจากที่เราคิดเองต่างหาก ถึงแม้จะมีอุปสรรคบ้าง แต่ถ้าผ่านพ้นไปได้ เราก็จะพบความสุขที่เราเฝ้าหามาตลอดก็เป็นได้” ส่วนข้อบกพร่องที่พบคือ การเปลี่ยนฉาก หรือเปลี่ยนเหตุการณ์ บางครั้งผู้แต่งบรรยายเหตุการณ์ต่างกัน 2 เหตุการณ์ต่อเนื่องกันเป็นสถานการณ์เดียว ซึ่งก็สร้างความสับสนให้ผู้อ่านได้ เช่น บทที่ 9 (เปิดม่าน) ในขณะที่โซราปิย่ากำลังรับรู้ถึงสาปสางและลางร้ายเกี่ยวกับผู้บูชาความมืด ผู้แต่งก็นำฉากเหตุการณ์เกี่ยวกับตำนานมาต่อกันไปเป็นเนื้อเดียว ด้วยเหตุนี้กว่าที่ผู้อ่านจะรู้ว่าตำนานที่กำลังอ่านอยู่นั้น ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเรื่องผู้บูชาความมืด แต่เป็นเรื่องราวของละครเวทีที่กำลังแสดงอยู่ ก็ต่อเมื่ออ่านมาถึงตอนที่บรรยายว่า “ม่านสีแดงค่อยๆ ปลดลง เสียงปรบมือเริ่มดังขึ้นๆ จนก้องไปทั่วโลกละคร” เช่นเดียวกับในบทที่ 11 (เด็กหนุ่มผมบลอนด์) เพราะขณะที่เรื่องราวกำลังบรรยายถึงความเป็นไปในร้านกาแฟของเจสสิกา อยู่ๆผู้แต่งก็ตัดฉากไปที่การสืบหาผู้เขียนประณามไอลีนอย่างเสียหายไว้ที่หน้าเว็บของชมรมหนังสือพิมพ์ จนดูประหนึ่งว่าคนกลุ่มนี้นั่งประชุมกันในร้านกาแฟแห่งนี้ ก่อนที่จะเฉลยว่าแท้ที่จริงแล้วเรื่องราวของชมรมหนังสือพิมพ์ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความคิดคำนึงของโซราปิย่าเกี่ยวกับการประชุมในช่วงบ่ายที่ผ่านมาเท่านั้นเอง ผู้วิจารณ์เห็นว่าการแก้ไขในประเด็นนี้ทำได้ไม่ยากนัก เพียงแต่เว้นระยะห่างระหว่างเหตุการณ์ให้ห่างกันมากขึ้น ก็จะช่วยให้ผู้อ่านทราบโดยนัยว่าเรื่องกำลังจะขึ้นเหตุการณ์ใหม่ หรือฉากใหม่แล้ว ----------------------------- อ่านน้อยลง
bluewhale | 14 ก.ค. 53
-
10
-
1
""สำนวนไม่จำเจ""
(แจ้งลบ)★ FORM ; ส่งงานวิจารณ์ ★ - ชื่อนักวิจารณ์ ? :: Koori ~~ - ชื่อนิยาย ? :: วีวิทช์...ปรารถนาแห่งแม่มด - ชื่อเรื่องนิยาย ความดึงดูดใจ ? (เต็มสิบ) :: 8/10 เพราะ อาจมีบางคนไม่เข้าใจความหายของ "วีวิทช์" ซึ่ง โคโอริ ก็เป็นหนึ่งในนั้น ต้องเข้าไปอ่านที่มาที่ไปก่อน ส่วน ปรารถนาแห่งแม่มด ก็ถือว่าโอเค แต่ไม่ถึงกับน่าตื่นเต้นเร้าใจอะไรมากน ... อ่านเพิ่มเติม
★ FORM ; ส่งงานวิจารณ์ ★ - ชื่อนักวิจารณ์ ? :: Koori ~~ - ชื่อนิยาย ? :: วีวิทช์...ปรารถนาแห่งแม่มด - ชื่อเรื่องนิยาย ความดึงดูดใจ ? (เต็มสิบ) :: 8/10 เพราะ อาจมีบางคนไม่เข้าใจความหายของ "วีวิทช์" ซึ่ง โคโอริ ก็เป็นหนึ่งในนั้น ต้องเข้าไปอ่านที่มาที่ไปก่อน ส่วน ปรารถนาแห่งแม่มด ก็ถือว่าโอเค แต่ไม่ถึงกับน่าตื่นเต้นเร้าใจอะไรมากนัก แต่ก็สามารถดึงดูดใจได้ในระดับหนึ่ง - เนื้อเรื่องย่อ ? (เต็มสิบ) :: 9/10 เพราะ กระชับ ได้ใจความ เข้าใจในตัวเอง ไม่จำเป็นต้องอธิบายเพิ่มเติม แต่ยังไม่ค่อยดึงดูดมากนัก - ข้อบกพร่อง เช่นพิมพ์ผิดหรือบรรยายแปลกๆ ? (เต็มสิบ) :: 8 เรื่องพิมพ์ผิดจะไม่ค่อยมี น้อยมากๆ แต่ว่า เรื่องการบรรยาย บางครั้ง บรรยายเพียงการกระทำของตัวละคร ไม่ได้บรรยายฉาก หรือสิ่งที่อยู่รอบข้าง ทำให้มองไม่เห็น ว่า เอะ ตอนนี้เราอยู่ตรงไหนแล้วหว่า ทำให้สับสนกับช่วงเวลาได้ง่าย - ตัวละคร ? (เต็มสิบ) :: 9/10 เพราะ โดดเด่น มีการบรรยายลักษณะตัวละครซ้ำเพื่อตอกย้ำ ว่าตัวละครตัวนี้มีหน้าตาแบบนี้ รูปร่างแบบนี้ สีผิว สีตา บรรยายได้ดี มีการใช้คำไม่ซ้ำมากจนเกินไป ทำให้ไม่รู้สึกน่าเบื่อ แต่ไม่ค่อยเด่นชัดในด้านบุคลิกของตัวละคร - การดำเนินเรื่อง ? (เต็มสิบ) :: 8/10 ตามความจริงเลยคือ ค่อนข้าง งงๆ กับเรื่องช่วงเวลา ว่า เอ ตกลงแล้วตอนนี้เราอยู่ไหนหว่า อดีต ปัจจุบัน หรือ อนาคต อ้อ แล้วเรื่องนี้ คือเป็นภาคสองต่อจากอีกเรื่องใช่มั้ยเอ่ย อาจจะเป็นเพราะตรงนี้ด้วย โคโอริมะเคยอ่านภาคแรกมาง่ะ เลยงงๆ ตรงนี้ต้องขออภัย -/l\- - ความน่าติดตาม ? (เต็มสิบ) :: 8/10 น่าติดตามค่ะ สำนวนลื่นไหลมาก ถึงแม้จะมีฉากที่น่าตื่นเต้น น้อยไปหน่อย แนวของเรื่องจะเป็นแนว บรรยายเรื่อยๆ แต่ก็ทำได้ดีมากค่ะ บรรยายไม่สะดุดเลย - คะแนนรวม ? (เต็มหกสิบ) :: 50/60 - สรุป ? :: ภาพรวม เป็นนิยาย ที่ใช้ได้เลย แต่ต้องขอสารภาพตามตรง ว่าปกติถนัดอ่าน แฟนตาซี เพราะชอบการบรรยาย แต่เรื่องนี้ถือเป็นนิยายรักหวนแหวว ที่บรรยายได้ดีมากๆเลยจริงๆค่ะ ถึงแม้ว่าเนื้อเรื่องอาจจะบรรยายช้าไปนิด ไม่ค่อยมีเรื่องให้ลุ้นระทึก แต่ภาพรวมแล้วถือว่าใช้ได้เลย แต่ส่วนใหญ่เท่าที่อ่าน ไรเตอร์ จะชอบบรรยายจากจุดเล็กๆ มาเป็นภาพรวม อย่าเช่นจากความคิดของตัวละคร ออกมายังโลกแห่งความเนจริงเหมือนกับตอนแรก ทำให้รู้สึกสับสนกับฉากได้ง่าย (อันที่จริงโคโอริก็สับสนเรียบร้อยแล้ว) หมายถึงพอบรรยายตรงจุดเล็กๆแล้ว ขยายออกมาที่ตัวละครแว ก็อยากจะให้ขยาย ไปถึงฉากอีกนิดนึงก็จะดีมากๆเลยค่ะ เรื่องการใช้สำนวนนี่ไม่ต้องพูดถึง เริ่ดมากกกก เป็นสำนวนที่มีคำซ้ำน้อยทำให้ไม่เบื่อ อ่านได้เรื่อยๆเลยค่ะ อ่า สุดท้าย ก็ขอเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์แต่งต่อไปเรื่อยๆนะคะ สู้ๆ ^ ^ อ่านน้อยลง
EnJoy LiFe | 16 พ.ค. 53
-
2
-
0
ดูทั้งหมด
ความคิดเห็น