ร้อยรักแรงปรารถนา

ลำดับตอนที่ #3 : [บทที่ 2] ทุกข์ระทมและแค้นเคือง

ทันทีที่กาแฟหอมกรุ่นวางลงตรงหน้า   สายตาของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญก็เริ่มสังเกตท่าทางของหญิงวัยกลางคน   นางรัตนาหย่อนตัวลงบนโซฟาเล็กข้างๆเขา   หล่อนร้องโอดครวญนิดหนึ่งตามประสาคนแก่ที่ต้องงอข้อกระดูก   ผมบนศีรษะเริ่มปรากฏร่องรอยของความชรามากกว่าตอนที่ดลชาได้พบนางตอนแรก   หญิงวัยกลางคนแสนสวยบัดนี้กลับซูบผอมและเสื่อมโทรมราวกับคนเป็นโรคร้ายได้ภายในเวลาไม่กี่สัปดาห์

“ฬันดาตกลงจะแต่งงานกับคุณนะคะ”   น้ำเสียงของนางเจ็บช้ำและสั่นเครือ   ดลชามองนางพลางปลงไปด้วย   ถึงเขาจะเป็นคนร้ายแต่เขาก็รู้สึกสงสารนางรัตนาขึ้นมาอีกค่อนข้างมาก

“เรื่องนั้นผมรู้   เพราะคุณไม่มีทางเลือกไหนอีกแล้ว”   เขากล่าวโดยไม่มีความรู้สึกสงสารมาเจือปนในน้ำเสียง   เขายกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม   นางรัตนายิ้มอย่างเหนื่อยหน่ายและมองเขาด้วยสายตาของผู้แพ้

“ฉันขอถามคุณหน่อยได้ไหม”   นางเอ่ยถาม   ดูอ่อนน้อมถ่อมตนราวกับกลัวว่าจะทำให้คนใหญ่คนโตคนนี้พิโรธ   ดลชามองหญิงกลางคนครู่หนึ่ง   เขาวางถ้วยกาแฟลงตามตำแหน่งเดิม  เอนหลังเล็กน้อย...   แล้วจ้องมองนางรัตนา

“ได้สิ”   วาจานั้นไม่มีความอ่อนน้อมตามแบบที่คนอายุน้อยพึงกระทำแก่คนสูงวัยกว่าเลย

“ทำไมคุณถึงต้องการแต่งงานกับฬันดา”   นางดูกระด้งและเข้มแข็งขึ้น   คำถามนั้นทำให้ดวงตาของดลชาเล็กหรี่ลง   ใบหน้าหล่อเหลานั้นคมเข้มขึ้นจากท่าทางเข้มงวดของเขา

“เห็นแก่ว่าคุณเป็นแม่ของคนที่มอบความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตให้ผม”   นางรัตนาสะอึก   ดวงตาของเขาให้คำตอบเธอเต็มๆอยู่แล้วว่าคนที่เขาเอ่ยถึงคือใคร

“ผมตอบคุณก็ได้...”   สีหน้าของนางรัตนาค่อยๆอ่อนลง   แต่เธอยังพยายามรวบรวมความกล้าหาญเพื่อฟังคำตอบจากชายหนุ่มรูปงาม

“เพราะผมต้องการให้ฬุดาเจ็บปวด!   เหมือนกับที่เธอทำกับผมเป็นแค่ของเล่น!!!”

“แล้วทำไมต้องเป็นฬันดา!”   นางรัตนาทำท่าราวกับจะโผเข้าไปกระชากคอเสื้อของดลชา

“คุณแค้นฬุดา!   แล้วทำไมต้องลงที่น้องสาวของเขา!!!”

“เพราะผมอยากให้ฬุดาเจ็บมากกว่าการที่จะต้องแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รัก!!!!”   ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าเย็นๆของนางรัตนา   ดวงตาสีดำมืดถลึงโตอย่างน่ากลัว   มองเห็นเปลวไฟโชติช่วงเต้นระบำอยู่ในดวงตาของเขา

“คุณรัตนา...   ฬุดาที่แสนดีของคุณน่ะเป็นสาวเปรี้ยวที่ชอบล่าผู้ชาย”   คนเป็นแม่สะอึกและปวดร้าวในใจเป็นที่สุด

“ผมรู้...   กะอีแค่แลกตัวใช้หนี้น่ะมันไม่ทำให้ฬุเจ็บเท่าไรนักหรอก   แถมแธอยังจะคิดว่าผมใช้วิธีสกปรกบังคับให้เพื่อให้ได้ตัวเธอมา   แล้วเธอก็จะสมเพชผม!!!   แต่ลองคิดกลับกัน   ไหนๆผมก็ต้องเล่นสกปรกอยู่แล้ว   ถ้าผมเอาน้องสาวสุดที่รักของเธอมาเธอจะเจ็บปวดขนาดไหน!   ฬุดาต้องคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ครอบครัวพินาศ   เธอคงจะสุขใจล่ะมั้ง...   แล้วคุณคิดว่าระหว่างฬุดากับฬันดา   ถ้าคุณเป็นผมที่ต้องการให้คนที่ทำให้เจ็บเจ็บมากกว่าเรา   คุณจะเลือกใครมาเป็นเมียใช้หนี้!”

“อย่ากล่าวหาลูกสาวฉัน!”   นางรัตนาร้องลั่น   หล่อนโหยหวนและเอื้อมมือมาหาดลชา   แต่เมื่อเธอจะแตะต้องตัวเขาเธอก็หดมือกลับมา

“อย่าเรียกลูกสาวฉันด้วยถ้อยคำต่ำช้าแบบนั้น!”   หล่อนโอดครวญและเริ่มร่ำไห้   ดลชาลุกขึ้นยืนจากโซฟา...   ขณะที่ร่างของนางรัตนากองอยู่บนพื้น   ราวกับกำลังกราบกรานแทบเท้าของชายหนุ่ม   เขาก้มมองหญิงกลางคนอย่างเยือกเย็น

“คุณแม่!!!”   ผู้เป็นลูกกรีดร้อง   ฬันดารีบถลาตัวเข้ามาตะกองกอดร่างหมดสภาพของมารดาขึ้นมา   หล่อนรินไหลน้ำตารดใบหน้าของมารดา   สงสารแม่จับใจที่ชี้มือชี้ไม้ด่าคนใจดำที่ยืนมองอยู่นั้น!!!

“ออกไป!”   หล่อนกราดเกรี้ยว   แววตาลุกโชนแต่คำพูดกลับเรียบเฉยและนิ่งเงียบ   ซึ่งดูเหมือนดลชาจะไม่ได้สะทกสะท้านเลย

“กรุณาออกไป   ถึงตอนนี้เราเป็นหนี้คุณอยู่   แต่ฉันมั่นใจว่าฉันยังมีสิทธิของมนุษยชนอยู่เต็มเปี่ยม”   หล่อนเฉียงตาไปทางโทรศัพท์บ้านที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ   บอกสัญญาณแก่ดลชาว่าหากเขายังเสนอหน้าอยู่ในบ้านหลังนี้หล่อนอาจจะโทรตามเรียกตำรวจมาลากคอเขาออกไปจากบ้านก็เป็นได้

“วันแต่งงานจะกำหนดทีหลัง   เมื่อผมสามารถเลือกวันที่ผมพอจะมีเวลาว่างได้”   ฬันดาเม้มปากแน่น   ชายหนุ่มพูดเหมือนกับว่าเขาจะยอมเจียดเวลาสักเล็กน้อยเพื่อเข้าพิธีแต่งงานไร้สาระ!   ดลชามองหล่อนอีกแวบหนึ่งแล้วหัวเราะ ‘หึ!’ เขาก้าวขายาวๆเดินออกไปจากบ้าน   มีสายตาเกลียดชังของฬันดาตามไปส่งจนถึงประตูบ้าน

“เขาไม่ควรเรียกลูกอย่างนั้นเลย”   นางรัตนากล่าวอย่างเจ็บช้ำ   ดูเหมือนนางจะเรียกสติคืนมาได้แล้วเมื่อได้อ้อมกอดของลูกสาวคนกลางช่วยปลอบประโลม   ฬันดามองแม่อย่างสงสาร   หล่อนไม่ได้คิดจะล่วงเกินของสูง   มือเรียวเล็กลูบผมอ่อนนิ่มของมารดาเพื่อปลอบโยน  

“ช่างมันเถอะค่ะแม่   ช่างมัน...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ   หนูจะแต่งงานกับเขาแล้ว   ทุกอย่างจะเรียบร้อย”   หญิงสาวเอ่ยปลอบ   แต่ราวกับเอามีดมาแทงที่หัวใจซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักลูก   นางรัตนาสะอื้นไห้หนักขึ้น   ฬันดากระซิบคำปลอบโยนที่ข้างหูของแม่เหมือนกับตอนที่แม่กระซิบเพลงกล่อมนอนที่ข้างหูเธอในวัยเยาว์   หล่อนกอดร่างของแม่ที่กำลังร้องไห้เหมือนกับเมื่อคืนที่แม่ปลอบโยนเธอด้วยอ้อมกอดจนหลับไป...

อนาคตจะเป็นเช่นไรไม่รู้แน่   ฬันดาไม่แน่ใจว่าเธอจะทนอยู่กับเขาได้นานสักเท่าไร   แต่ความเจ็บช้ำทั้งกายและใจของเธอถ้าแลกคืนค่าน้ำตาของมารดาได้   หล่อนก็เต็มใจ...

ยามค่ำ...

รถยนต์คันงามเคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าบ้านกะทัดรัด   ร่างกระปกกระเปลี้ยของฬุดาเคลื่อนไหวออกมาจากรถยนต์   ดวงหน้าของหล่อนขาวซีด   ผมยาวสยายค่อนข้างยุ่ง   และสิ่งที่บอบช้ำหนักที่สุดคือดวงตาของเธอที่ราวกับไม่อยากจะรับรู้เรื่องใดๆในโลกอีกแล้ว

หล่อนถอดรองเท้าส้นสูงสีแดงแป๊ดอย่างทุลักทุเล   จากนั้นจึงเตะมันไปให้พ้นทางเดิน   บ้านที่แสนอบอุ่นของเธอทำไมวันนี้ถึงได้เงียบเชียบและหนาวเย็น   หล่อนมองขึ้นไปบนชั้นลอยชั้นสอง...   ไร้แสงไฟที่บ่งบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่   แม่ของเราไปไหนเสียล่ะ?   ฬุดาคิดอย่างสับสน   เธอก้าวไปที่ห้องนั่งเล่น   และเมื่อเธอเปิดไฟ....   ร่างผอมอ้อนแอ้นโอนเอนของใครคนหนึ่งนั่งปลงอยู่บนโซฟา

“ฬัน!”   เสียงนั้นช่างแจ่มใสและมีชีวิตชีวา   เกิดประกายสดใสขึ้นมาในดวงตาที่ไร้แววนั้น   ฬุดารุดไปถึงตัวน้องสาว   เธอรีบดึงร่างผอมบางของน้องสาวให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดและร่างอันอวบอัดของเธอ

“น้องรัก   น้องรู้เรื่องนั้นแล้วใช่มั้ย”   มือของพี่สาวลากยาวผ่านรวงเส้นผมนุ่มของน้องสาว   ฬันดาไม่อยากจะเอ่ยปากบอกฬุดาเลยว่าเพราะความคับแค้นของดลชาที่มีต่อฬุดาทำให้หล่อนต้องยอมจำนนแต่งงานกับเขา!!!

“พี่ฬุ”   น้ำเสียงราวหับจะขาดใจ   ความเคืองโกรธและขุ่นเคืองที่เคยคิดโทษพี่สาวว่าเป็นสาเหตุทีที่ทำให้หล่อนต้องแต่งงานกับคนใจร้ายมันปลิวหายไปไหนแล้วไม่รู้   เมื่อได้สัมผัสถึงมืออุ่นที่ลูบหัวหล่อน   ดวงตาแสนสวยราวอัญมณีที่มองหล่อนอย่างห่วงใย   แล้วหล่อนจะโกรธพี่สาวแสนดีคนนี้ได้อย่างไร

“ถ้าน้องบอกอะไรพี่พี่จะต้องใจเย็นๆนะ”   ยังไงเสียหล่อนคงต้องบอกพี่สาว   เพราะอย่างไรในวันงานแต่งงานเธอก็อยากให้มีพี่สาวสุดที่รักสวมชุดแสนสวยยืนยิ้มให้หล่อนอยู่ในงาน

“บอกพี่มาเถอะ   ไม่มีเวลาไหนที่พี่จะใจเย็นได้เท่านี้อีกแล้ว”   ฬุดาหมายถึงช่วงเวลานี้ที่หล่อนได้กอดน้องสาวที่จากพี่สาวไปนานเกือบปีโดยไม่กลับมาให้หล่อนได้ชื่นใจเลย   น้องสาวสุดที่รักที่หล่อนรักยิ่งกว่าชีวิต

“ดลชา...”   น้ำเสียงของฬันดาขมขื่น   หล่อนฝืนกลืนน้ำตาหลงอก   “ดลชาให้น้องแต่งงานกับเขาเพื่อใช้หนี้!”

“สัตว์!!!”   ตำนั้นระเบิดออกมาจากพี่สาวที่แสนปรานี   ฬุดาดันร่างของน้องสาวออก   หล่อนคงไม่อยากให้น้องสาวสัมผัสกับความโกรธที่พุ่งพล่านไปทุกอณูขุมขน

“เลวระยำ!  มันบังคับ...   บังคับให้น้องสาวของพี่แต่งงานกับมันเพียงเพราะใช้หนี้!   มันเห็นน้องเป็นอะไร”   หล่อนดูพลุ่งพล่าน   ฬันดาดึงแขนพี่สาวอย่างเว้าวอน   หล่อนไม่อยากให้แม่ที่เพิ่งจะหลับได้ตื่นขึ้นมาเผชิญเรื่องเลวร้ายอีก  

จากความกราดเกรี้ยว   ต่อมาใบหน้าแสนสวยนั้นก็เริ่มบิดเบี้ยว   น้ำตาที่ไม่รู้ว่าเกิดจากความเสียใจหรือความโกรธแค้นหลั่งรินออกมา   เธอเงยหน้าขึ้นมองน้องสาวอย่างรู้สึกผิด   ฬันดาเริ่มรู้สึกว่าหล่อนกำลังจะร้องให้ตามพี่สาว   แต่หล่อนไม่อยากร้องไห้...   ไม่อยากร้องไห้ในขณะที่พี่สาวร้องไห้เช่นกัน

“เพราะพี่ใช่มั้ย...”   ฬุดาโอดครวญ   หล่อนพูดไม่ค่อยเป็ฯภาษา   “เพราะดลชาแค้นพี่   เขาเลยมาลงกับน้อง   เพราะพี่ใช่มั้ย”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ”   ฬันดาปลอบ   หล่อนเกลี่ยหยดน้ำตากลมใสบนใบหน้าของฬุดาอย่างอาทร

“ไม่ใช่เพราะพี่หรอก    พี่อย่าคิดมากนะ...”

“แต่ว่า...”

“จริองยู่ที่เขาทำไปเพราะเคืองแค้นพี่”   ได้ยินน้องสาวบอก   ฬุดาแทบจะขาดใจ   หล่อนคือต้นเหตุที่ทำให้น้องสาวต้องกลายเป็นของกำนัลใช้หนี้ไป...   หล่อนทำให้น้องต้องกลายเป็นหญิงไร้ค่า!

“และน้องก็โกรธพี่   น้องคิดว่าพี่เป็นสาเหตุทำให้น้องต้องทนทุกข์”

“พี่ขอโทษ”   ฬุดาเอ่ยอย่างเว้าวอน   แววตาแสนสยราวกับจะขอโทษอย่างสุดชีวิต

“แต่ต้องไม่โกรธพี่แล้วในตอนนี้”   แขนผอมแห้งโอบบ่าพี่สาว   หล่อนวางคางลงบนบ่าของพี่สาวและยิ้มอย่างสุขใจ   แม้อกจะระทมเท่าใดก็ตาม

“ตั้งแต่ตอนที่พี่กอดน้อง   น้องรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของพี่เลย   ทันทีที่พี่ให้ความห่วงใยและความอบอุ่นแก่น้อง   ความโกรธของน้องได้มลายหายไปแล้ว”   มือเล็กๆเริ่มเป็นฝ่ายลูบไปตามเส้นผมสลวยของฬุดา   ฬันดาไม่นึกเลยว่าหล่อนจะได้ลูบหัวของผู้อาวุโสกว่าถึงสองคน     หล่อนรับรู้ได้ถึงแรงสะอื้นของพี่สาว   ในเวลานี้คงจะมีแต่หล่อนเท่านั้นที่ต้องเข้มแข็งกว่าใคร

“ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”   ฬันดาดันร่างของพี่สาวออก   ใบหน้าของสองสาวพราวไปด้วยประกายใสของหยาดน้ำตา   มีเพียงฬันดาเท่านั้นที่มีประกายจากรอยยิ้ม

“ที่เหลือ...คือหน้าที่ของน้อง”   ฬันดากล่าว

...ภายในห้องที่มีแสงสลัวจากดวงไฟดวงเล็กๆที่เจ้าของห้องคงพอใจที่จะให้มันส่องแสงริบหรี่เช่นนั้น   ชายหนุ่มวางขายาวลงบนเก้าอี้พักขา   หย่อนร่างสูงใหญ่ลงบนเก้าอี้เอนนุ่มแสนสบาย   เขาพ่นลมหายใจออกมาทางปากอย่างผ่อนคลายเมื่อจัดที่นั่งพอเหมาะให้กับตัวเองได้   วันนี้เหนื่อเยเหลือเกิน...   โดยเฉพาะเหนื่อยใจ

ดลชากระชากเนคไทออก   ระหว่างที่เริ่มผ่อนคลายอาภรณ์ของตนเอง   เขาหวนคิดไปถึงเหตุการณ์ในวันนี้   ภาพของหญิงสาวววัยกลางคนที่เคนสวยสง่าแต่ในวันนี้กลับดึงทึ้งผมตัวเองเอ็ดตะโรจนเสียสวย   นางรัตนาแก่ลงไปมาก   เพียงไม่กี่สัปดาห์ที่เขายื่นข้อเสนอแสนเจ็บช้ำนั้นให้นาง

ความจริงเขามิใช่คนใจไม้ป่าเถื่อน   แต่เป็นคนผูกเจ็บอย่างรุนแรง   หล่อนคนสวยที่ชื่อฬุดาคือผู้หยิบยื่นความชอกช้ำให้แก่เขา   เขายังจำได้ถึงวันที่แสนเจ็บปวดในวันนั้น   หล่อนมาหาเขาที่บ้าน...   และเขาก็ต้อนรับหล่อนอย่างดี   ดีพอที่ชายคนหนึ่งจะทำให้คนรัก

‘นี่...   ฉันเบื่อคุณแล้ว’   หล่อนหัวเราะคิกคักและพูดออกมาหน้าตาเฉย   ดลชาเย็นวาบไปทั้งตัว   เมื่อเขารู้ว่าผู้หญิงแสนสวที่เขาเคยหมายมั่นปั้นมือว่าจะมีลูกสาวหน้าน่าน่ารักเหมือนหล่อนกำลังจะจากไป  

‘คุณคงไม่ได้รักฉันจริงๆหรอกนะ   คุณเองก็คงจะเหมือนฉันนั่นล่ะ   สนุกกันนิดหน่อยไง’   หล่อนยิ้มร่าแล้วเดินออกจากบ้านไป   พูดคำบอกเลิกรวดเร็วจนกาแฟที่เขายกมาเสิร์ฟด้วยตัวเองไม่ทันหายร้อน   เธอยังคังหัวเราะร่า...   เดินออกจากบ้านหลังโตที่เปลี่ยวเหงาของเขาออกไป   ทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งอึ้ง...   ก่อนจะมีน้ำตา

ดลชารู้ว่าฬุดาเป็นหญิงเปรี้ยวแสนเสน่ห์   รู้อีกเช่นกันว่าหล่อนทิ้งผู้ชายเหมือนทิ้งขยะ   แต่เขาไม่สามารถหักห้ามใจต่อเสน่ห์ของหล่อนได้   หล่อนช่างพูด   เย้ายวน   และบางครั้งก็แสดงออกมาถึงความเมตตาที่หล่อนมีให้กับครอบครัวและอีกหลายๆคน   เขาหลงรักเธอจนถอนตัวไม่ได้   และหลงนึกว่าการที่หล่อนพาเขาไปพบมารดาของหล่อนคือชัยชนะที่ประกาศให้รู้ว่าเขาได้ครอบครองเธอแล้ว

แต่เขาคิดผิดถนัด...

และยิ่งชอกช้ำมากกว่าคำบอกเลิก   ภายหลังเขารู้ว่าหล่อนพาผู้ชายที่หล่อนเห็นเป็นของเล่นทุกคนไปที่บ้าน!!!

ตอนนี้เขาไม่เหลือหยาดหยดแห่งความรักอีกแล้ว   ในอกของเขามันเต็มไปด้วยความแค้น   และความเจ็บช้ำที่อยากจะให้หล่อนเจ็บช้ำเหมือนเขา!!!

ดวงตาของชายหนุ่มแดงกล่ำ   ไม่ใช่ว่าเขากำลังจะร้องไห้หรอก   แต่เพราะเขากำลังพยายามสะกดกลั้นความโกรธต่างหาก   เขาต้องสะกดกลั้นอารมณ์นี้ให้ได้   รออีกนิดเดียว   อีกแค่นิดเดียวความเจ็บช้ำของเขาก็จะได้ถ่ายทอดไปให้คนที่สมควรจะเจ็บช้ำมากกว่าเขา!!!

“อย่างคุณน่ะ!!!   แค่ถูกบังคับให้แต่งงานกับผมมันไม่ทำให้ผู้หญิงร่านอย่างคุณเจ็บนักหรอก   ผมจะทำลายสิ่งสำคัญของคุณทุกอย่าง   เหมือนกับที่คุณได้ทำลายความไว้เนื้อเชื้อใจและหัวใจของผม!!!”   น้ำเสียงนั้นเหมือนจะตะโกนออกไปให้คนที่ทำเขาเจ็บได้รับรู้   ดลชาคงจะดีใจเป็นอย่างยิ่งถ้าเขาได้ทราบว่าเขาประสบความสำเร็จแล้ว   หากเขาได้เห็นสภาพจวนเจียนจะขาดใจของฬุดา!!!

Snowwrite   Talk

ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วย   หวังเพียงแค่มีคนเข้ามาอ่าน   และนำเสนอข้อวิจารณ์เพื่อเป็นการแก้ไขงานในคราวหน้า

รักชีวิตที่สนุกกับงาน   และรักมิตรทุกคนที่ได้จากการทำงาน
รักทุกคนที่อ่านผลงาน

Snowwrite...   กานต์พิมพลอย   ในอนาคต