REVENGE OF LOVE : หนี้แค้นแทนรัก (เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย)

ลำดับตอนที่ #3 : ค่ำคืนแห่งเวทมนตร์ที่แสนหวานกับการเริ่มต้นของการชำระแค้น

ร่างสูงนั้นค่อยๆหันกลับมา   เฮอร์ไมโอนี่เบิกตาค้าง   ริมฝีปากของเธอเริ่มสั่นจนเกรงแน่นสั่นเทิ้มไปทั่วร่าง   ชายคนนั้นที่เธอเห็นในชุดสีดำที่งานหาเหรดเมื่อครู่ก่อนจะหายไปราวกับสายลม   แต่ตอนนี้เขากลับมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว



“ไง......ได้ข่าวว่าวิ่งโร่ตามหาฉันไปทั่วเลยเหรอ” น้ำเสียงเยือกเย็นยานคางปนหัวเรายะเยาะ   เฮอร์ไมอนี่ตัวสั่นเทิ้ม   เธอดูราวกับงุนงงไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น   ขณะที่เขาเดินสำรวจห้องไปมาราวกับว่าเป็นห้องของเขาเอง



“คฤหาสน์วิกเตอร์   อุตส่าห์ตั้งชื่อตามยอดรักยอดดวงใจ   ทั้งที่....หึ!” เขาเว้นคำพูดเอาไว้   เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าใจของเธอกำลังคอยลุ้นว่าเขาจะพูดต่อว่าอะไร   มือที่ชุ่มเหงื่อและขาวซีดแอบล้วงลงไปในกระเป๋ากระโปรงและแอบกำด้ามไม้กายสิทธิ์เอาไว้



“แต่น่าเสียดายที่เขาตายไปแล้ว!” ทันทีที่เขาพูดจบดวงตาสีฟ้าซีดก็หันมาประจัญกับเธออย่างรวดเร็ว   เฮอร์ไมโอนี่สุดจะทนทานกับสิ่งที่เขาพูดไว้ได้   ไม้กายสิทธิ์ถูกล้วงออกมาและชี้ที่ใบหน้าของเขา   แต่แล้วมันกลับลอยหวือออกจากมือของเธอไปทางเขาทั้งที่เขายังไม่ได้พูดอะไรนอกจากสายตาเย็นชาที่ส่งมาให้เท่านั้น



“ไม้กายสิทธิ์........งี่เง่า” ชายหนุ่มคว้ามันมาไว้ในมือก่อนจะโยนมันไปทางด้านหลัง   เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากของตัวเองแน่นจนรู้สึกว่าได้กลิ่นคาวเลือดที่มุมปาก   เธอถลาตัวเข้าใส่เขาและพยายามทำร้ายเขาด้วยทุกอย่างที่เธอจะทำได้   ร่างของชายหนุ่มล้มลงไปตามแรงปะทะที่เธอถลาเข้ามา   เฮอร์ไมโอนี่หอบหายใจถี่และรัวเร็ว   ร่างกายของเธอร้อนผ่าวด้วยอารมณ์โกรธที่บ้าคลั่ง



“แก....แกมัน...มัลฟอย...เธอมันเลว!” เฮอร์ไมโอนี่คำรามผ่านช่องไรฟัน   เดรโก  มัลฟอยจ้องเธอนิ่ง  

ทันใดนั้น....เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกมึนงงและไม่รู้สึกตัว   ร่างกายของเธอร้อนอย่างแปลกประหลาดไปทั่วเรือนร่าง   เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังผิดปกติ    เฮอร์ไมโอนี่ผละตัวออกจากร่างที่นอนราบกับพื้นของชายหนุ่ม   เธอพาร่างของตัวเองเดินเซไปเซมาอย่างไร้สติ   ดวงตาพร่าเลือนเหมือนคนใกล้จะหมดลม   แต่ใบหน้าของเธอกับแดงซ่าน   ไอร้อนแผ่กระจายไปทั่วร่างกาย   เธอเดินสะเปะสะปะไป   และในที่สุดร่างของเธอก็หยุดนิ่งล้มลงบนโซฟา



“เป็นไง...บ้างเกรนเจอร์..” มัลฟอยเดินเข้ามาหาเธอ   เขานั่งลงคุกเข่าอยู่ตรงข้างโซฟา   มองดูใบหน้าร้อนผ่าวและฟังจังหวะการหายใจถี่ๆของเธอ   แต่ถ้าเฮอร์ไมโอนี่สติไม่พร่ามากเกินไป   เขาเหมือนกับกำลังหลงใหลอะไรบางอย่าง



“เธอสวยขึ้นมากเลยเกรนเจอร์” ชายหนุ่มพูดราวกับเพ้อฝัน  เขาเอื้อมมือไปหยิบปอยผมที่ลงมาปิดข้างแก้มของเธอขึ้นมาและบรรจงจูบลงไป   เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองใบหน้าของเขาที่อยู่ห่างจากเธอไปเพียงไม่กี่นิ้วอย่างรุ่มร้อน  ดวงตาของเธอหยาเยิ้มเหมือนโหยหาอะไรบางอย่าง  มัลฟอยดูเหมือนจะอ่านดวงตาของเธอออกว่าเธอต้องการอะไร   และขาก็คิดว่าเขามอบให้เธอได้   เพราะตอนนี้เขาเองก็รู้สึกรุ่มร้อนไม่แพ้เธอเช่นกัน   มนต์วิเศษที่เขาเสกใส่เธอผ่านทางดวงตาดูเหมือนจะได้ผล



“รู้มั้ยว่าตอนนี้เธอเป็นยังไง....เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยกระซิบข้างหูของเธอ   เฮอร์ไมโอนี่นอนอยู่ในท่าตะแคง  ใบหน้าของเธอหันไปทางเขา   ดวงตาของเธอมีแววขัดขืนอยู่บ้าง   แต่ตอนนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกเร่าร้อนจนไม่อาจต้านทานความรู้สึกอื่นๆได้



“ฉันคิดว่าเธอสวยมากอยู่แล้ว  แต่ตอนนี้.....เธอดูสวยกว่าตอนธรรมดาซะอีก” เขาเปลี่ยนมาเกลี่ยนิ้วตามแก้มขาวนวลที่เริ่มเป็นสีแดงระเรื่อ  ความร้อนถูกส่งผ่านจนมัลฟอยรู้สึกถึงความุ่นที่ปลายนิ้ว   เขาเห็นได้ชักว่าหญิงสาวพยายามขัดขืนการสัมผัสของเขา   แต่เขาเหยียดยิ้มที่มุมปาก   เธอไม่สามารถจะต้านทานแรงของเวทมนตร์ที่เขาร่ายใส่เธอได้



“เธอสวย...ตาสีน้ำตาลที่มุ่งมั่น   ผิวขาวละเอียดสัมผัสแล้วรู้สึกถึงความอ่อนนุ่ม   เส้นผมสีน้ำตาลสวย   เธอสวยทุกอย่าง........” มัลฟอยรู้สึกว่าร่างกายของเขาเองก็ร้อนเหมือนกัน  ดวงตาหยาดเยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่ที่จ้องมองเขาทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่มอย่างแปลกประหลาด

เฮอร์ไมโอนี่เองก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอก็แปลกประหลาดเช่นกัน   ทุกส่วนร้อนรุ่ม   หายใจติดขัด   ภาพตรงหน้าพร่ามัวจนแทบมองไม่เห็น   ดวงตาหรี่เล็กจนแทบจะปิดสนิท



‘ใคร......ใครอยู่ตรงนี้...........’ เฮอร์ไมโอนี่เริ่มคิดด้วยสติที่เริ่มพร่ามัว   เธอมองเขาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก  มันเต็มไปด้วยความสับสน   ร้อนรุ่ม  กังวลใจ  และรู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก



‘วิกเตอร์.....ใช่มั้ย’ ใจของเธอภาวนาให้เป็นเช่นนั้น   นั่นคือวิกเตอร์......คนที่เธอเฝ้ารอและคิดถึงมาตลอด   เขามาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว   เธอไม่อยากให้เขาจากไปไหนอีกแล้ว   เธอเอื้อมมือไปทันที



มัลฟอยสะดุ้งนิดหนึ่งเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ใช้มือที่ร้อนรุ่มแตะบนใบหน้าที่ร้อนผ่าวของเขา   เขามองเห็นได้ชัดเจนว่าดวงตาหยาดเยิ้มนั้นจ้องมาที่เขา   มือทั้งสองของเธอประคองใบหน้าของเขาไว้   เฮอร์ไมโอนี่ประชิดใบหน้าเข้ามาใกล้มัลฟอยเรื่อยๆ  ดวงตาสีฟ้าและดวงตาสีน้ำตาลสบกันนิ่งนิดหนึ่ง   เฮอร์ไมโอนี่ประชิดหน้าเข้าไปอีกก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะประทับลงไปบนริมฝีปากของมัลฟอย   จากจูบที่ตอนแรกดูเหมือนจะแผ่วเบากลับยิ่งทีวคามเร่าร้อนขึ้น   มัลฟอยใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ไว้   อีกข้างหนึ่งเลื่อนไปขยุ้มผมสีน้ำตาลเป็นลอนสวยของเธอ  เฮอร์ไมโอนี่เกี่ยวกระหวัดแขนไปรอบคอแข็งแรงของมัลฟอย   เธอถอยริมฝีปากออกทุกครั้งเมื่อมัลฟอยพยายามจะแทรกลิ้นเข้าไปในริมฝีปากของเธอ   แต่ในที่สุดเขาก็ดันศีรษะของเฮอร์ไมโอนี่เข้ามา   ลิ้นของทั้งสองพันกันอยู่ในปากอย่างเร่าร้อน   เฮอร์ไมโอนี่ปรือตาขึ้นมองมัลฟอยแต่มันพร่าเลือนเกินกว่าที่จะสรุปได้ว่าเป็นใคร   แต่ความหวานภายในปากของเธอก็ทำให้เธอลืมเรื่องการพยายามจะมองชายหนุ่มตรงหน้า



มัลฟอยเขยิบตัวขึ้นไปบนโซฟา  ร่างของเขาอยู่ด้านบนของร่างเฮอร์ไมโอนี่   มือของหญิงสาวขยุ้มไปบนกลุ่มผมของเขาอย่างเคลิบเคลิ้ม   มัลฟอยรับรู้ถึงความร้อนของหญิงสาวผ่านทางผิวหนังที่เขาลูบคลำไปทั่ว   มัลฟอยเอื้อมมือไปด้านหลังเฮอร์ไมโอนี่และยกดันแผ่นหลังของเธอขึ้นเพื่อจะสัมผัสิวเนียนเรียบละเอียดให้เจ็มมือ   เสียงครางเบาๆและเสียงหอบหายใจของทั้งสองดังอยู่ข้างหูของกันและกัน   มัลฟอยปลดเชือกที่คล้องเสื้อของเธอออก   เชือกนั้นหลุดเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียน  มัลฟอยก้มตัวลงไปและพรมจูบไปทั่วซอกคอและเนินอกนั้น   เสียงครวญครางของหญิงสาวดังขึ้นชัดเจน



“อ๊ะ....อ๊ะ” เสียงของเธอดังขึ้นเป็นระยะๆเมื่อเขาจูบที่เนินอกของเธออย่างรุนแรงและทิ้งรอยสีแดงเอาไว้   มือของเขาค่อยๆเลื่อนมาที่ขอบเสื้อเพื่อจะดึงมันให้เลื่อนลงมาอีก   เขาค่อยๆเลื่อนมันลงมาช้าๆอย่างเบาๆมือ  ในขณะที่ริมฝีปากก็ยังพยายามจะเข้าไปหาความหวานในริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่



“อืม...เฮอร์ไมโอนี่......”เสียงของชายหนุ่มดังอู้อี้แต่ยังคงความเร่าร้อนไว้  มือขอเขาค่อยๆเลื่อนลงมา   ในที่สุดชุดสีดำตัวสวยก็ถูกเลื่อยลงมาถึงหน้าท้อง   ด้านบนเผยให้เห็นทรวงอกคู่งามที่เคลื่อนไหวอย่างรุยแรงจากการหายใจที่หนักหน่วง   มัลฟอยร้อนผ่าวไปทั้งร่างกาย   เขารู้สึกว่าร่างหายเริ่มจะควบคุมไม่ได้   เขาก้มลงไปหาทรวงอกคู่นั้นและเริ่มจูบไล่ไปทั่วอย่างรุนแรง   เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสถึงความเร่าร้อนที่ได้รับ   เธอพยายามกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อไม่ให้มีเสียงลอกออกมาต่ก็ไม่ได้ผลนักเมื่อมัลฟอยเรอ่มไล่ลิ้นมาถึงปลายสุด



“อ๊ะ...อา........” เธอร้องเหมือนกับทรมาน   มัลฟอยจูบไปทั่วทรวงอกและใช้ลิ้นอย่างชำนาญกับทุกส่วนบนทรวงอกของเธอ   เฮอร์ไมโอนี่ขยุ้มกลุ่มมสีบลอนด์ทองของมัลฟอยอย่างเร่าร้อน



เฮอร์ไมโอนี่ประคองหน้าของมัลฟอยขึ้นมาขณะที่เขากำลังหาความสุขกับทรวงอกของเธออย่างเพลิดเพลิน   เธอประคองใบหน้าของเขาไว้และจูบเขาอย่างลุ่มหลง   มัลฟอยแลกลิ้นกับเธออย่างรุ่มร้อน   เสียงครวญครางเบาๆดังขึ้นตลอด



“วิกเตอร์......” มันไม่ใช้เสียงครวญครางอย่างที่ควรจะเป็น   มัลฟอยหยุดชะงักลิ้นของตัวเองไว้และถอนริมฝีปากจากเธอ   ถึงเฮอร์ไมอนี่จะ

ลุ่มหลงและเต็มใจกับสัมผัสที่เขามอบให้   แต่มันก็เหมือนกับว่างเปล่าเมื่อเธอคิดว่าสัมผัสทั้งหมดเป็นของชายอื่นที่ไม่ใช่เขา!



มัลฟอยมองใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ที่เต็มไปด้วยความโหยหาอย่างเสียใจ   ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและผิดหวัง   เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ   เปลือกตาของเฮอร์ไมดอนี่ค่อยๆปิดลงพร้อมกับความรุ่มร้อนของร่างกายที่จางหายไป   ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสนิท   มัลฟอยเกลี่ยปอยผมของเธอที่ลงมาปิดใบหน้า   มองเธอสักพักหนึ่งเพื่อระงับความต้องการของตัวเอง   เขาค่อยๆดึงชุดของเธอให้มาปิดที่ทรวงอกเหมือนเดิมโดยลืมผูกเชือกที่คล้องคอ   รอบคอของเฮอร์ไมโอนี่ไล่ลงไปถึงเนินอกและลึกลงไปอีกเต็มไปด้วยรอยแดงตัดกับผิวขาวผ่อง   มัลฟอยมองเธออีกสักครู่ก่อนจะช้อนร่างบางของเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนและอุ้มเธอขึ้นมาจากโซฟาและเดินตรงไปที่บันๆดหินอีกด้านหนึ่ง





มัลฟอยวางร่างบางระหงส์ของเฮอร์ไมโอนี่ลงบนเตียงสีขาวนุ่มสะอาดตาช้าๆ   เขาค่อยๆจัดแขนและขาของเธอให้นอนในท่าที่สบายที่สุด   ตอนนี้เธอหลับสนิมราวกับเจ้าหญิงน้อยๆที่น่าเอ็นดู   มัลฟอยอดคิดไม่ได้ว่าถ้าคืนนี้เรื่องราวระหว่างเขากับเธอเกินเลยไปมากกว่านี้เธอจะยังมีท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์เขาอยู่หรือไม่



มัลฟอยคุกเข่าลงข้างๆเตียง   เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มขาวนวลที่ตอนนี้ปราศจากความรุ่มร้อนอย่างหลงใหล   เขาเขยิบตัวขึ้นและประทับริมฝีปากของตนลงไปบนริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่เบาอย่างทะนุถนอม   เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกมา  มัลฟอยมองเธออย่างเศร้าใจ



“จะมีบ้างมั้ยที่เธอจะคิดถึงฉัน” น้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความน้อยใจ



“เหมือนที่ฉันคิดถึงเธอมาตลอด” ประโยคสุดท้ายฟังดูสั่นเครือ   เขามองใบหน้าของหญิงสาวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะผละออกจากเธอและหายไปหลังเสียงประตูปิด





แสงแดดอ่อนๆทอดมาทาบร่างของหญิงสาวที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง   เฮอร์ไมโอนี่ปรือตาขึ้นช้าๆ   เธอมองไปรอบๆและพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนเหมือนเคยทุกวัน   แต่เมื่อเธอคิดถึงหุการณ์เมื่อคืน   เธอสะดุ้งพรวดลุกจากที่นอนสุดตัว   เธอก้มลงมองตัวเองและแทบจะร้องออกมา   ชุดของเธอนั้นเลื่อนหลุดไปไหนๆ   เฮอร์ไมโอนี่กระชับชุดของตัวเองเข้ามาอย่างตกใจ   แต่ที่เธอตกใจมากที่สุดคงจะเป็นรอยแดงจ้ำไปทั่วซอกคอและเนินอกของเธอ   ยิ่งกว่านั้นมันเหมือนกับจะลึกไปถึงไหนๆ   เฮอร์ไมโอนี่พยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมด   แต่เมื่อนึกไม่ได้เธอก็ก้าวลงจากเตียงช้าๆไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่   เธอมองไปด้านนอกด้วยแววตาที่เลื่อนรอยและมุ่งมั่น



“คงไม่มีอะไรเกินเลยหรอก.....ใช่มั้ย...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พุมพำอย่างเลื่อนลอย   นิ้วของเธอลูบไล้ไปมาบนรอยแดงที่เนินอกเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง





“มีคนบาดเจ็บในที่เกิดเหตุ....ไม่มีใครรู้ว่าเป็นฝีมือของผู้เสความตาย   แต่มีคนบาดเจ็บ  ทั้วที่พวกคุณอยู่ตรงนั้น!” วอเร็ทฟาดแฟ้มลงตรงหน้าเฮอร์ไมโอนี่  แฮร์รี่  และรอน  ชายหนุ่มทั้งสองสะดุงเฮือก  ขณะที่หญิงสาวจ้องตรงหน้านิ่งอย่างครุ่นคิด



“พวกคุณทำงานกันภาษาอะไร.....คุณเกรนเจอร์!!!” วอเร็ทกระแทกเสียงและเท้าแขนตรงหน้าเฮอร์ไมโอนีนี่   เธอเงยหน้าขึ้นและมองวอเร็ทเหมือนไม่ทุกข์ร้อน



“จะแก้ตัวยังไงคุณเกรนเจอร์” ชายชราทำเสียงนุ่มและแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์   เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าและถอนหายใจ  วอเร็ทยิ้มเจ้าเล่ห์และหันหลังเดินไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างลงในแฟ้ม



“ผมว่าพวกคุณควรจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้   สำหรับการกระทำอัรไร้ความรับผิดชอบของพวกคุณ” ชายชรากระทแกแฟ้มที่เซ็นเสร็จแล้วลงตรงหน้าสามสหาย   แฮร์รี่เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดู  เขาขมวดคิ้ว   ทำหน้าเหมือนได้รับตัวทาก



“พวกผมต้องถูกส่งไปปราบมนุษย์หมาป่าที่แคลิฟอร์เนีย.......แล้วใครจะทำงาน   ตอนนี้ผู้เสพความตายกระจากอยู่ทั่วทุกแห่งและพร้อมจะทำอะไรก็ได้!” แฮร์รี่ทักขึ้น   แต่วอเร็ทกลับยักคิ้ว   เขาตรงไปกระชากแฟ้มออกจากมือของแฮร์รี่และกระแอ้มนิดหนึ่ง



“ผมว่าคุณอ่านข้ามไป   สำหรับคุณวีสลี่ย์และคุณพอตเตอร์ถูกส่งไปปราบมนุษย์หมาป่าที่แคลิฟอร์เนีย   ที่นั่นมีมนุษย์หมาป่าสักฝูงพอที่จะให้พวกคุณทำงานได้ทั้งเดือนถ้าไม่หยุดหลับเลย   ส่วนคุณ....คุณเกรนเจอร์..” วอเร็ทเหยีดยิ้มและปรายตาจากแฟ้มมามองเฮอร์ไมโอนี่   เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้น   มองวอเร็ทอย่างไม่เกรงกลัว



“คุณเกรนเจอร์จะได้ไปตามจับผู้สพความตายที่ฝรั่งเศส” เกิดความเงียบขึ้นในห้องนั้นทันที   แฮร์รรี่และรอนเบิกตากว้าง   เฮอร์ไมโอนี่ยังคงมีสีหน้าเหมือนเดิม   วอเร็ทสาวเท้ามาหยุดอยู่ข้างหน้าเฮอร์ไมโอนี่



“มีรายงานการรวมตัวกันของผู่เสพความตายที่ฝรั่งเศส    มันจะเป็นยังไงถ้าผมจะส่งคุณที่นั่นและช่วยผู้เสพความตายของปารีสตามจับพวกเขา   เบาะแสหนึ่งอย่างต่อการกลับมาทำงานที่นี้เหมือนเดิม   พวกคุณไปกันได้แล้ว   ผมมีงานยุ่ง” เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนแรกที่ลุกออกจากเก้าอี้ไป  รอนและแฮร์รี่มองหน้ากันก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนสาวออกไปด้วย





“ไม่ยุติธรรม! ตามจับผู้เสพความตายที่ปารีส   ที่นั่นน่ะเต็มไปด้วยศาสตร์มืด   มือปราบมารก็เฉื่อยแฉะ   จับมนุษย์หมาป่าที่แคลิฟอร์เนียร์ยังง่ายกว่า   อันตรายน้อยกว่าด้วย!” รอนบ่นขณะยัดแฟ้มเอกสารลงในหีบที่เปิดอ้าอยู่   แฮร์รี่คอยมองเฮอร์ไมโอนี่ที่จัดของตัวเองเงียบๆอย่างใจเย็น



“ถ้าเธอจับไม่ได้เธอก็จะกลับมาไม่ได้   ทำไมเธอดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลน...” แฮร์รี่พูดเศร้าๆ   เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นและดูครุ่นคิดอยู่นิดหนึ่ง



“ฉันก็ไม่คิดจะกลับมาหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น



“หมายความว่าไง” แฮร์รี่ขมวดคิ้ว   รอนเลิกจัดของและหันมามองเฮอร์ไมโอนี่

เพราะถ้าฉันจับลูเซียสหรือมัลฟอยไม่ได้.......ฉันก็ไม่มีหน้าจะกลับมาเคารพศพวิกเตอร์หรอก   นี่อาจเป็นโอกาสที่ดีของฉันก็ได้แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่กระแทกหีบและกำมือแน่นอย่างเก็บอารมณ์



“เวลาของการชำระแค้นน่ะ.......ไม่ได้มีให้ไขวคว้าได้เสมอไปหรอกนะ”





ขออภัยด้วยนะคะที่เรทไปนิด  ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยและช่วงนี้จะอัพช้าเพราะมีเรื่องหลายอย่าง  ขอโทษด้วยนะคะสำหรับข้อผิดพลาดและสิ่งใดที่ทำให้ไม่พอใจ  



ขอบคุณทุกคอมเม้นท์  คุกคะแนนโหวต   และทุกความคิดเห็น  ขอบคุณค่ะ