ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บุรุษปริศนา
พระอาทิตย์ทอแสงมากระทบร่างผอมบางของเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟา มือของเธอลูบไปมาที่ริมฝีปากแต่แล้วเธอก็ชะงักมือนั้น สายตาของเธอฉายแววดุดันขึ้นมาทันที
‘ฉันเกลียดตัวเองที่ต้องทำอะไรตามเธอ!’ เฮอร์ไมโอนี่กำมือแน่นจนเป็นรอยสีแดงจาง ปากของเธอเม้มกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เธอคิดถึงเขาที่ชอบเอามือลูบริมฝีปากเวลาครุ่นคิดและเธอก็ติดการกระทำนั้นจากเขามาแล้วนึกรังเกียจตัวเองก่อนที่จะลุกพรวดพราดเดินเข้าห้องน้ำอีกฝั่งหนึ่งของห้องไป
“อรุณสวัสดิ์เฮอร์ไมโอนี่ เช้านี้ช่างสดใส” เสียงรอนทักมาอย่างร่าเริงเมื่อเฮอร์ไมโอนี่สาวเท้าจ้ำๆเข้ามาในห้องทำงาน เธอก้มกน้านิ่งและไม่ยอมทักทายใครจนเดินไปถึงโต๊ะทำงานที่ถูกกั้นเอาไว้เป็นสัดส่วนต่างจากโต๊ะอื่นๆ
“เธอเป็นอะไรน่ะ” แฮร์รี่ชะโงกหน้าจากโต๊ะทำงานของตน รอนยักไหล่และทำหน้าเครียด
“ดูเช้านี้ไม่ค่อยจะสดใสสำหรับเธอนักนะ ดูกระโปรงกับโค้ทสีดำของเธอสิ” รอนเริ่มวิพากวิจารณ์การแต่งตัวของเฮอร์ไมโอนี่และเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
“คุณวีสลี่ย์ คุณพอตเตอร์ คุณเกรนเจอร์ เชิญที่ห้องทำงานคุณวอเร็ทด่วนค่ะ” เสียงยานคางเบื่อหน่ายดังขึ้นจากประตูพร้อมจมูกงองุ้มที่ยื่นพ้นขอบประตูมาก่อนจะหายไป เฮอร์ไมโอนี่หันไปสบตาแฮร์รี่และเก็ยเอกสารบนโต๊ะของเธอ
“ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นมีเรื่องอะไรอีกล่ะ”รอนพึมพำขณะเดินไปตามทางเดินมืดสลัวและพยายามหลบไปรษณีย์ที่ลอยมาชนหัวเขาบ่อยๆ
“อาจเป็นเรื่องที่เธอมอบหมัดให้เขาเป็นของขวัญก็ได้...รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ
“อ้อ! เชิญ” เสียงชายวัยกลางคนดังขึ้นจากหลังประตู เฮอร์ไมโอนี่นำหน้าแฮร์รี่และรอนผลักประตูเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัวสายตาที่เหมือนพยายามจะหาเรื่องเธอให้ได้
“คุณวอเร็ทมีธุระอะไรคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามและพาตัวเองที่เก้าอี้เลื่อนตัวเล็กที่วางล้อมโต๊ะไว้สามตัวที่อีกมุมห้องหนึ่ง
“คุณได้รับจดหมายหรือได้ยินข่าวอะไรจากท่านนายกบ้างมั้ย” วอเร็ทเอ่ยขึ้นและพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด รอนและแฮร์รี่ส่ายหน้า เฮอร์ไมโอนี่จ้องเขาแทนคำตอบ
“แต่ผมได้รับจดหมายจากประธานธิบดีของฝรั่งเศสเมื่อสักครู่นี้เอง....เป็นเรื่องเกี่ยวกับพวกคุณโดยเฉพาะ และมันเป็นงานของคุณที่ต้องจดการ”
“งานของเราเหรอคะ” เฮอร์ไมโอนี่ทวนประโยคอย่างเย้ยหยัน
“ใช่แล้วคุณเกรนเจอร์.......ผมได้รับข่าวเรื่องการเคลื่อนไหวของพวกผู้เสพความตายที่ยังหลงเหลืออยู่”
“ผู้เสพความตายเคลื่อนไหวอยู่ที่ฝรั่งเศสเหรอคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ตามรายงานข่าวล่าสุดพบว่ามีการเคลื่อนย้ายจากบัลแกเรียไปที่ฝรั่งเศส ปะปนอยู่กับผู้คนจำนวนมาก ไม่มีสัญลักษณ์ใดๆเป็นเครื่องหมายที่ปรากฏให้เป็นชัด ไม่มีรายงานว่าเป็นใคร ไม่มีรายงานว่าที่อยู่แน่นอนเป็นที่ไหน แต่มีข้อมูลอย่างหนึ่งว่า....ใครเป็นแกนนำ”
“ใครคะ!” เฮอร์ไมโอนี่โพล่งขึ้นมาเสียงดังและลุกพรวดจากเก้าอี้ แฮร์รี่และรอนสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ วอเร็ทส่ายหน้านิดๆและโยนแฟ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่หยิบมันขึ้นมาดู ตาของเธอเบิกกว้าง ปากคอสั่นระริกจนพูดไม่ออก
“เขาคือลูเซียส มัลฟอย.......” วอเร็ทมองเฮอร์ไมโอนี่ที่หรี่ตาเล็กลงและเม้มกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนเป็นรอยขาว แฮร์รี่กดไหล่ที่แข็งทื่อของเฮอร์ไมโอนี่ให้นั่งลง เธอตัวแข็งและสั่นทื่อๆอย่างประหลาด
“และนี่คืองานของพวกคุณ.......อีกหนึ่งอาทิตย์จะมีการจัดขวนพาเหรดและการเต้นรำในวันฮัลโลวีน ที่นั่นมีมักเกิ้ลและผู้วิเศษบางคนไปรวมงานเกือบแสนคน รายงานข่าวจากวงในว่าผู้เสพความตายบางคนจะแฝงตัวไปร่วมงานด้วย.....ผมคิดว่าพวกเขาอาจจะสร้างเรื่องในงานนั่น และหน้าที่ของพวกคุณคือแฝงตัวเข้าไปในกลุ่มคนและไม่ให้มักเกิ้ลรู้ว่าคุณคือบางอย่างที่พวกเขาคิดว่าอยู่ในนิยาย ห้ามให้ใครรู้! และจับตาหรือจับตัวผู้เสพความตายมาให้ได้ แค่นี้ล่ะ” วอเร็ทพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที เฮอร์ไมโอนี่ยังคงจ้องรูปของลูเซียส มัลฟอยขณะที่เขายังไม่ได้ระหกระเหเร่ร่อนหนีตายเหมือนตอนนี้
“งานของเรา...ใช่! งานของเรา” รอนพูดอย่างหัวเสีย แฮร์รี่ยังคงจ้องเฮอร์ไมโอนี่อยู่ด้วยสายตาที่ห่วงใยและเป็นกังวล
“อย่าวู่วามนะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างเย็นชา
“ฉันจะมีสติ! มีสติที่จะพวกมันเข้าคุกอัซคาบันให้ได้!”
แสงแดดยามบ่ายทอดผ่านผนังกระจกเข้ามาจนทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้น แสงแดดทาบผ่านใบหน้าที่นิ่งเฉยและราบเรียบของหญิงสาว เรือนผมสีน้ำตาลยาวเป็นลอนสลวยสะท้อนแสงแดดจนกลายเป็นสีแดงออกทองจางๆ
มือของเฮอร์ไมโอนี่ใช้รับน้ำหนักคางและใบหน้าของหญิงสาวที่ดูเยือกเย็น เพื่อนหนุ่มทั้งสองของเธอแอบมองเธออยู่เป็นระยะๆ แต่ตอนนี้ในห้วงความคิดของเธอกลับเต็มไปด้วยชื่อของคนที่พรากความรักไปจากเธอ อีกห้วงหนึ่งของความคิดเต็มไปด้วยวิธีการแก้แค้นที่เธออยากจะทำให้เขาป่นปี้ และเมื่อคิดถึงการกระทำของเขาน้ำตาของเธอก็เริ่มซึมออกมา
“ฉันรักเธอ.....เกรนเจอร์” ชายหนุ่มผมบลอนด์นัยน์ตาสีฟ้าซีดในเครื่องแบบฮอกวอตส์ติดตราพรีเฟคงดงามยกมือของหญิงสาวมักเกิ้ลที่เขาตราหน้าเธอว่าเป็นศัตรูขึ้นมาด้วยความรัก เขามองเด็กสาวตรงหน้าที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอมีแต่สีแดงบนผิวขาวสวย
“เธอพูดอะไรน่ะมัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้าง เธอแทบจะไม่เชื่อตริงๆว่าชายหนุ่มที่เธอเรียกว่าศัตรูและเหม็นหน้าเข้าไส้มาตลอดหลายปีจะมาสารภาพรักกับเธอ
“พูดว่าฉันรักเธอ” เขาตอบเอาง่ายๆอย่างดื้อด้าน
“เธอ......เธอ...มาดามพอมฟรีย์คะ!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนโวยวายพยายามเรียกหาอาจารย์ห้องพยาบาล เธอคิดว่าอาจารย์อาจจะช่วยเช็คเรื่องความทรงจำของชายหนุ่มตรงหน้าได้ แต่เขากลับคว้าตัวเธอมาและรั้งร่างของเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนทันที
“เธอทำอะไรน่ะ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องโวยวายและพยายามดันแผ่นอกกว้างของชายหนุ่มออก แต่เหมือนเสียแรงเปล่าเพราะเขากลับเพิ่มแรงรัดตัวเธอให้แนบชิดกับแผ่นอกของเขาเข้าไปอีก
“ทำไมเธอถึงชอบโวยวายนักนะเกรนเจอร์ ฉันก็แค่บอกว่าฉันรักเธอ” มัลฟอยทำเสียงเหมือนดุหญิงสาว เขากระซิบที่ข้างริมหูของเธออย่างแผ่วเบา เฮอร์ไมโอนี่เริ่มหยุดการขัดขืนและมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“เธอรักฉันมั้ย” มัลฟอยกระซิบอีกครั้ง ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ร้อนผ่าว มือของเธอค่อยๆเอื้อมไปกอดเอวกว้างของชายหนุ่มไว้หลวมๆและยิ้มอายๆ
“รัก...”ด้วยคำพูดสั้นๆนั้นทำให้รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เย็นชาของมัลฟอยทันที จากยิ้มที่อบอุ่นก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มเจ้าเล่ห์
“ฉันนึกไว้อยู่แล้ว”
“คนบ้า!” เฮอร์ไมโอนี่ว่าเขาและทุบอกของมัลฟอยรัว เขากระชับวงแขนแน่นขึ้นและกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวอีกครั้ง
“เงียบๆหน่อยสิ” มัลฟอยกระซิบจบก็เลื่อนริมฝีปากมาบรรจงประทับลงไปที่เปลือกตาของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลงเบาๆและรับจูบของเขาที่เปลี่ยนมาที่ริมฝีปากอย่างเต็มใจ
และนั้นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนกลายเป็นความรงจำดีๆที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยลืม แต่ตอนนี้มันคงจะไม่มีประโยชน์อีกแล้ว เพราะความรักของเธอที่เคยมีให้เขาอย่างบริสุทธิ์ใจกลับถูกแทนที่ด้วยความแค้นที่ต้องการที่จะชำระ
คฤหาสน์วิกเตอร์
“ฉันชอบอาชีพนี้จัง” รอนพึมพำกับตัวเองและมองชุดนักรบเสื้อเกราะของตัวเองอย่างพอใจ ชุดเกราะของเขาเป็นมันวับเงาจับตา คืนนี้เป็นคืนฮัลโลวีนที่จะมีการจัดขบวนพาเหรดและพวกเขาต้องแฝงตัวเข้าไปเพื่อตามหาผู้เสพความตายท่ามกลางมักเกิ้ลที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ รอนดูจะดีใจจนออกนอกหน้าและรีบไปซื้อชุดเกราะโบราณนี้มาจากร้านขายของเก่าทันที
“เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่มาเหรอ” แฮร์รี่มองไปที่บันไดหินซึ่งตรงขึ้นไปเป็นห้องนอนของเฮอร์ไมโอนี่อยู่ตลอดเวลา วันนี้ชายหนุ่มอยู่ในชุดโรบินฮูตส์สีเขียวแก่และคันธนูซึ่งใช้ได้จริงกับลูกศรเต็มกระบอกอยู่ที่ด้านหลัง แว่นของเขาถูกรอนริบเอาไว้แล้ว วันนี้เขาจึงได้โชว์ตาสีเขียวมรกตของเขาเต็มที่
“สองชั่วโมงแล้วล่ะ เราน่าจะรีบไปก่อนขบวนจะเริ่มเดินนะ โอย....จะมีสาวๆในชุดนางแมวป่าบ้างมั้ยนะ” รอนทำท่าฝันเคลิ้ม แฮร์รี่ไม่สนใจและยังคงจ้องมองที่บันไดหินนั่นต่อไป ในที่สุดร่างบางก็ค่อยๆพาตัวเองเดินลงมา และนั่นคือสิ่งที่ทำให้แฮร์รี่และรอนถึงกับตาค้าง
แฮร์รี่แทบจำไม่ได้เลยว่านั่นคือใครที่ลงมาจากบันไดนั่น เธออยู่ในชุดกระโปรงผ้าแพรสีดำมันทิ้งตัวชายรุ่ยๆม่สม่ำเสมอไปถึงหัวเข่า ส่วนที่น่าจะเป็นแผงกระดุมกลับเป็นเชือกผูกไขว้กันไปมาจนถึงด้านบนสุดเผยให้เห็นเนินอกเล็กน้อย ด้านบนเป็นเชือกผูกไขว้ที่สำคอขาวเนียน แต่ด้านหลังของเธอปราศจากผ้าชิ้นใดๆมากั้น แผ่นหลังเรียนเนียนขาวอวดโฉมต่อสายตาของแฮร์รี่ ผมสีน้ำตาลสวยม้วนตัวเป็นลอนของเธอถูกม้วนกลับไปที่ด้านบนศีรษะและมีบ้างที่ตกลงมา เธอดูสวยแบบทะมัดทะแมงและมั่นใจในแบบที่แฮร์รี่และรอนไม่เคยเห็นมาก่อน
“อยากได้แว่นมั้ยแฮร์รี่ นายจะได้เห็นชัดว่าฉันเห็นอะไร” รอนพูดขณะที่ดวงตาเบิกค้างจ้องเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินลงมาจากบันไดอย่างตกตะลึง
“แน่นนอน...รอน.....เพราะไม่มีแว่น.....ฉันรู้สึกว่าฉันเห็นนางฟ้า”แฮร์รี่แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เฮอร์ไมโอนี่เดินลงจากบันไดหินเย็นเฉียบมาแล้ว เธอยืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสองและดูแปลกใจกับท่าทางเพ้อฝันของเพื่อนทั้งคู่
“พวกเธอสองคน......เป็นอะไรรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่มองแฮร์รี่และแกว่งมือไปมาตรงหน้าของเขา แฮร์รี่สะดุ้งอย่างรู้สึกตัวเล็กน้อย รอนเองก็มีท่าทางเหมือนกับแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าและหยิบเอาบางอย่างออกมาจากกระป๋า
“นี่! สำหรับพวกเธอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดและส่งหน้ากากที่ปิดเฉพาะดวงตาให้เพื่อนทั้งสอง รอนแลแฮร์รี่ดูท่าทางแปลกใจมาก เฮอร์ไมโอนี่ยกหน้ากากขนนกสีดำขึ้นมาสวมไว้ที่ดวงตา
“ฉันคิดว่าชุดของพวกเราดูดีพอแล้ว” รอนดูราวกับงุนงงขณะที่จ้องหน้ากาในมือไม่วางตา แฮร์รี่ราวกับตกอยู่ในห้วงแห่งความงุนงง เฮอร์ไมโอนี่มักจะมีเรื่องประหลาดใจมาให้พวกเขาแปลกใจเล่นอยู่เสมอ อย่างเช่นที่เธอลาออกจาการเป็นอาจารย์มาเป็นมือปราบมารเป็นต้น
“คิดว่าผู้เสพความตายจะจำหน้าพวกเธอไม่ได้ก็ตามใจ” เฮอร์ไมโอยี่ตอบ รอนได้ยินเธอพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกเฮือกใหญ่คงเป็นเพราความไม่รอบคอบของตัวเองที่ทำให้เพื่อนสาวมักระอาใจอยู่เสมอ
“แต่ฉันว่าไม่จำเป็นล่ะ” รอนเลื่อนหน้ากากาหมวกเหล็กของนักรบมาปิดหน้า เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มที่มุมปากนิดหนึ่งแล้วหันไปจ้องแฮร์รี่
“หน้ากากนั่นรับกับสีเสื้อเธอนะ” เฮอร์ไมโอนี่พยักเพยิกไปที่หน้ากากาขนนกสีเขียวในมือของแฮร์รี่ เขายกมันขึ้นมาสวมซึ่งมียก็จริงอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่ว่าเพราะมันรับกับสีเขียวของชุดโรบินฮูตส์ที่แฮร์รี่สวมได้ดีทีเดียว
“ฉันมีเรื่องจะถาม! เฮอร์ไมโอนี่” รอนท้วงขึ้นมื่อเฮอร์ไมโอนี่หันหลังจะผลักประตูออกไป เฮอร์ไมโอนี่มองรอนอย่างมีเรื่องว่าเธอจะเอายังไงอีก
“เธอแต่งเป็นอะไรเหรอ” รอนถามเอาง่ายๆและดิ้อๆ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเศร้าๆกับตัวเองอย่างเยือกเย็นและอ้างว้าง
“เจ้าสาวที่ไว้ทุกข์ให้เจ้าบ่าวล่ะมั้ง” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเศ้ราสร้อย รอนรู้สึกว่าตัวเองไปกระทบกับจิตใจที่บอบช้ำของเฮอร์ไมโอนี่เข้าอย่างจัง แฮร์รี่มองเฮอร์ไมโอนี่อย่างห่วงใย แต่ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะเอื่อมมือไปแตะแขนของเฮอร์ไมโอนี่เพื่อปลอบใจนั้น หญิงสาวก็เปลี่ยนจากรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยมาเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นแทน
“หรือไม่ก็ยมทูต!”
เฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ และรอนออกมาซอกตึกแคบๆด้านหนึ่งของเมือง ถนนทั้งถนนถูกประดับประดาด้วยหุ่นจำลองรูปผีต่างๆและบางจุดก็สว่างด้วยโคมรูปหัวฟักทอง ผู้คนมากมายเต็มท้องถนนดันตัวเองไปข้างหน้าเมื่อขบวนเริ่มเคลื่อน เหล่ามักเกิ้ลต่างพากันสวมชุดผีต่างๆ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มที่มุมปากเมื่อเธอเจอพ่อมดหนือแม่มดบางคนในขบวนนั้น หลายคนจำพวกเขาได้แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ใต้หน้ากากพเพื่อำพรางหน้าตา และแน่นอนว่ามีบางคนที่สวมชุดนักเรียนฮอกวอตส์มาร่วมงาน และในมือของเขามีไม้กายสิทธิ์หรือไม่ก็ไม้กวาดที่ใช้งานได้จริงๆ
“เราต้องจับตาดูด้วยว่าอย่าให้พวกเราใช้ของพวกนั้นขึ้นมกลางงาน มักเกิ้ลไม่คุ้นเคยกับไม้กวาดบินได้หรือไม้กายสิทธิ์หรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่หันมากระซิบข้างหูแฮร์รี่และไม่สนใจเขาอีก แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวและใจเต้นแรงอย่างแปลกประหลาด
“กรี๊ด!!!!!!!!!!” เสียงหวีดร้องดังขึ้นจากกลางขบวน เฮอร์ไมโอนี่หันไปทางที่เสียงหวีดร้องดังขึ้น แฮร์รี่แลรอนล้วงลงไปในชุดแฟนซีขอพวกเขา เฮอร์ไมโอนี่หันมาตะโกนสั่งพวกเขาทันที
“พวกเธอไปทางนั้นนะ เดี๋ยวฉันจะไปทางโน้น!” เฮอร์ไมโอนี่พูดจบก็หันหลังและวิ่งฝ่าฝูงชนที่กำลังแจกจื่นและวิ่งหนีกันอุตลุต เสียงกรีดร้องยังดังขึ้นอยู่เรื่อยๆ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอ่อนแรงเหลือเกินในการฝ่าต้านฝูงชนที่กำลังหวาดกลัวอย่างบ้าคลั่งนี้
“ขอโทษค่ะ! เกิดอะไรขึ้นคะ!” เฮอร์ไมโอนี่กระชากเสื้อคลุมของแวมไพร์ไว้ได้ มักเกิ้ลคนหนึ่งที่ดูตื่นกลัวอย่างบ้าคลั่งหันมาตอบเธอ
“มีผู้หญิงถูกฆ่าอยู่ตรงโน้นน่ะ!” เขาพูดจบก็สะบัดตัววิ่งออกไปทันที เฮอร์ไมโอนี่ราวกับงุนงง เธอถูกแรงของคลื่นมนุษย์พาร่างของเธอไปเรื่อยๆ
แต่แล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งในชุดสีดำ หมวกปีกกว้างของเขาปิดหน้าเกือบทั้งหมด แต่เฮอร์ไมโอนี่เห็นได้ชัดว่าเขาสวมหน้ากากที่ปิดเฉพาะส่วนตาเหมือนกับเธอ ผ้าคลุมสีดำนั่นบังร่างทั้งร่างเกือบจะมิด เขายืนกอดอกและเหมือนกับกำลังมองเหตุการณ์และเฮอร์ไมโอนี่อย่างพอใจอยู่ที่มุมตึกด้านหนึ่ง
“มัลฟอย......” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ เร็วเท่าความคิดที่เธอถลาฝ่าฝูงชนเพื่อจะพาร่างของตนไปหาชายปริศนานั้นให้ได้ คลื่นมนุษย์จำนวนมากทำให้เฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถพาตัวเองไปได้เร็วอย่างที่ใจคิด ภาพของชายคนนั้นค่อยๆถูกบังโดยผู้คนจำนวนมาก ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็สามารถพาร่างของตัวเองมาถึงมุมตึกด้านนั้นได้
แต่เขาไม่อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว..........
ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่สามารถพาร่างกายที่เหนื่อยล้าของเธอเข้ามาในห้องโถงของคฤหาสน์วิกเตอร์ได้ เธอดูเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียอย่างเห็นไดชัด แต่ที่เห็นได้ชัดเจนกว่าคือความอ้างว้างและเย็นชาในดวงตาสีน้ำตาลซีดของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ผลักประตูไม้บานใหญ่ของห้องนั่งเล่นเข้ามาอย่างอ่อนแรง ภายในห้องนั่นมืดสนิทและเย็นเฉียบเหมือนสภาพของผู้อาศัยในบ้านตอนนี้ เฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่ชั้นวางของตั้งโชว์ที่ตั้งอยู่เดียวดายท่ามกลางชั้นหนังสือสูงตระหง่านกว่าสิบชั้นในห้อง ที่ชั้นนั้นวางกรอบรูปตั้งโชว์อยู่เอาไว้มากมาย เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือไปหยิบกรอบใส่รูปที่กำลังเคลื่อนไหวอันหนึ่งขึ้นมา มันเป็นภาพของหญิงสาวที่กำลังกอดก่ายอยู้ข้างกายของชายหนุ่มคนหนึ่ง นั่นคือรูปของวิกเตอร์และเฮอร์ไมโอนี่ในวัยสิบหกปีที่กำลังสดใส ในมือของวิกเตอร์มีถ้วยรางวัลสีทองจากการแข่งขันควิดดิช มืออีกข้างของเขากอดไหล่อของเฮอร์ไมโอนี่ และมีหลายครั้งที่หันมาหอมแก้มหญิงสาวด้วยความรัก
‘การแก้แค้นมันไม่เคยทำให้ฉันท้อเลยนะวิกเตอร์ ยิ่งศัตรูห่างไกลฉันเท่าไร มันก็เหมือนเป็นแรงกระตุ้นให้ฉันยิ่งต้องการที่จะตามหาเขาให้ได้ เขาพรากคุณไปจากฉัน.....เขาพรากชีวิตของฉันไป’ หยดน้ำตาหยดลงที่กระจกกรอบรูป แววตาของเฮอร์ไมโอนี่ยังคงความเยือกเย็นไว้ แต่น้ำตาที่เอ่อล้นมานั้นดูราวกับว่าเธอกำลังฟูมฟายอยู่ข้างใน
“รำลึกอดีตอยู่เหรอ” เสียงเยือกเย็นฟังดูปนสมเพชดังขึ้นจากด้านหลัง เฮอร์ไมโอนี่หันไปและแทบหยุดหายใจ เงาของคนคนหนึ่งยืนหันหลังให้เธอและมองออกไปนอกกระจกบานใหญ่ แสงดาวจากด้านนอกพอจะทำให้เฮอร์ไมโอนี่เห็นเงาร่างของเขาได้บ้าง
เขานั่นเอง.........
ที่จริงตอนนี้แบ่งครึ่งออกมานะคะ ตอนนี้จะอัพช้ามากๆเพราะทั้งงานโรงเรียน งานนพมาศ กีฬาสี ตอนนี้ค่อนข้างยุ่งนะคะ
เอ่อ.......ใครที่รออ่านคืนฝันของมัลฟอยอยู่ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไร้การอัพเดทมานาน เราปวดหัวมากเลยเพราะอยากจะให้เรื่องมันออกมาดีกว่านี้ก็เลยแก้แล้วแก้อีก แต่คาดว่าน่าจะอีกไม่นาน (แล้วเราก็เสียความมั่นใจไปเยอะเลยที่เพื่อนว่าเรา คงจะเห็นเเล้วว่าเขามาโพสท์ขอโทษเราที่คืนฝันฯน่ะค่ะ ขอโทษนะคะที่เอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้ไม่สบายใจ)
ขออภัยในความผิดพลาดบางประการนะคะ อะไรไม่ชอบก็ขอโทษด้วย ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกคนอ่าน และทุกคะแนนโหวตค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น