ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำที่แสนดีกับวันนี้ที่ทุกข์ทรมาน
วันนี้.......ท้องฟ้าสดใสกว่าเมื่อวาน เดือนที่แล้ว ปีที่แล้ว ทศวรรษที่แล้ว
เหล่าผู้วิเศษทุกคนต่างใช้ชีวิตอยู่ด้วยความผาสุก สงบ และความสุขเรื่อยมา
เมื่ออำนาจมืดถูกกำจัดไปโดยใครที่หลายคนคาดคิดหรือไม่ได้คิด เขาคนนั้นคือผู้ที่ถูกทำนายเอาไว้แล้วว่าจะเป็นผู้ขจัดฝ่ายมืด หรือไม่.....เขาก็จะเป็นผู้ถูกกำจัดเสียเอง
ใครหลายคนเรียกเขาว่า เด็กชายผู้รอดชีวิต นักบุญ หรือแม้แต่คนบ้า
วันนี้........เจ้าแห่งศาสตร์มืด โวเดอมอร์ ได้ถูกกัดโดยเด็กชายผู้รอดชีวิต แฮร์รี่ พอตเตอร์ ผู้เสพความตายถูกกำจัดไปโดยมือปราบมาร หรือบางคนก็ถูกนำไปขังไว้ที่คุกอัซคาบันโดยอาจจะไม่มีโอกาสได้กลับออกมาอีกเลย
แฮร์รี่ พอตเตอร์ และอีกสองเพื่อนคู่หูที่มีส่วนในการช่วยกำจัดเจ้าแหง่ศาสตร์มืด โรแนลด์ วีสลี่ย์ และ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ กลายเป็นผู้ที่ถูกกล่าวขานมากที่สุด จนกระทั่งในที่สุดพวกเขาก็กลับไปใช้ชีวิตเป็นนักเรียนธรรมดาที่ฮอกวอสต์ก่อนจะสำเร็จการศึกษาเมื่อายุสิบเจ็ดปี....แม้ว่าในวันจบการศึกษาของพวกเขาจะไม่ได้ยินแม้แต่เสียงอวยพรของศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์........ผู้ที่พวกเขาและเหล่าผู้วิเศษทุกคนเคารพรักและยังอาลัยในการจากไปของเขาจนถึงทุกวันนี้
ทุกอย่างดำเนินไปในทางที่ดี การศึกษา หน้าที่การงาน.....หรือแม้แต่....ความรัก
“รอน! วิ่งเร็วเข้า! พวกเขาน่าจะรอเราอยู่นานแล้วตอนนี้” ชายหนุ่มในชุดสูทและสวมเสื้อคลุมแบบพ่อมดกำลังรีบเร่งกระหืดกระหอบ มือของเขาข้างหนึ่งกำลังดึงเนคไทน์สีน้ำเงินเข้มออกจากปกคอเสื้อจนมันหลุดลุ่ย มืออีกข้างของเขาพยายามดันแว่นตาที่เลื่อนลงมาบิดเบี้ยวที่ปลายจมูกขึ้นไอยู่ในที่เดิม ขณะที่ผมสีดำยุ่งๆของเขาก็ปลิวลู่ไปตามกระแสลมที่พัดหวนเขาไป ดวงตาสีเขียวมรกตหันไปสะท้อนภาพของชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาวอยู่เป็นระยะๆ เขาเองก็กระเซอะกระเซิงไม่แพ้กัน ผมสีแดงเพลิงยาวเพราะเจ้าของเกียจคร้านเกินไปที่จะไปร้านตัดผม เขาก้าวขายาวๆเพื่อพยายามจะให้ทันชายหนุ่มคนข้างหน้าแม้จะน้อยเพียงใดก็ตาม
“แฮร์รี่! แฮ่กๆ ช้าหน่อยก็ได้ โอย...เห็นแก่สวรรค์เถอะ! นายกำลังจะฆ่าฉัน” รอนครวญครางปานจะขาดใจ แฮร์รี่ถอนหายใจก่อนจะคว้าแกมกระชากคอเสื้อของรอนแล้วลากเขาวิ่งไปแม้จะยากเพียงใดก็ตาม
“ช้าจังเลยพวกเขา ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไม่ได้จะมีเวลาให้พวกเรามากนักหรอกนะ” เสียงอบอุ่นและสดใสออกอาการไม่พอใจเล็กน้อย หญิงสาวในชุดเสื้อคลุมยาวแบบสาวสมัยใหม่และดูสะดุดตาด้วยผ้าคลุมไหล่ยกแขนเรียวยาวขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมืออยู่เป็นระยะๆอย่างกังวลใจ ผมสีน้ำตาลเข้มที่ม้วนตัวเป็นลอนสวยทิ้งตัวยาวไปถึงเอวและมัดเกล้าจุกตรงกลางด้วยโบว์สีขาวปล่อยผมด้านช้างให้ปลิวลู่ไปตามลมในฤดูใบไม้ผลิ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสวยคล้ายกับสะท้อนความเศร้ามีแววครุ่นคิดอย่างหนัก ใบหน้าสวยงามตามอายุของเธอมีอาการไม่พอใจ
“เขามีงานยุ่งรัดตัว” ชายหนุ่มบัลแกลเลียที่ยืนกอดอกมองอาการของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขาอย่างพอใจ
“แต่พวกเขาก็น่าจะเข้าใจว่าศาสตราจารย์มักกอลนากัลป์ก็มีงานยุ่งรัดตัวเหมือนกันตั้งแต่ได้เป็นอาจารย์ใหญ่” เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์สะบัดเรือนผมสีน้ำตาลสวยของเธอหันมามองชายหนุ่มคนรักของเธออย่างไม่พอใจ
“คุณเองก็มีงานยุ่งเหมือนกันนี่ ทัวร์ยุโรปควิดดิชรอบนี้ของคุณก็ยังไม่จบเหมือนกัน....ใช่มั้ยคะ วิกเตอร์” เฮอร์ไมโอนี่พูดและจ้องชุดแข่งควิดดิชทีมชาติของชายหนุ่มอย่างพินิจ เขายิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ
“คุณเองก็งานรัดตัว วิชาการป้องตัวจากศาสตร์มืดไม่ใช้เรื่องง่ายๆเหมือนในหนังสือ ผมรู้” วิกเตอร์ ครัมเอื้อมมือไปโอบรอบเอวอาจารย์สาววิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดของฮอกวอสต์ไว้หลวมๆแม้ว่าเธอยังมีสีหน้าบึ้งตึงอยู่บ้าง
“คุณพอจะปลีกเวลาสักนิดหนึ่งบ้างได้มั้ย” วิกเตอร์พูดเสียงเบาราวกับจะกระซิบ เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างสงสัย
“เพื่ออะไรคะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถาม
“เพื่อเป็นเจ้าสาว” วิกเตอร์ยิ้มเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าตกตะลึงตาค้าง เขาละมืออกมาข้างหนึ่งก่อนจะล้วงเข้าไปในเสื้อคลุมที่ปลิวไสวก่อนจะยื่นกล่องกำมะหยี่เล็ๆในมือให้หญิงสาว เขาเปิดมันออกและเฮอร์ไมโอนี่ก็ถึงกับน้ำตาคลอ แหวนที่ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็ๆตลอดทั้งวงส่องประกายแวววาว เธอยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างไม่เชื่อและเริ่มน้ำตาไหลเมื่อชายหนุ่มคุกเข่าลงและจับมือเธอขึ้นมาข้างหนึ่ง ในมือของเขาอีกข้างหนึ่งถือแหวนวงนั้นไว้
“แต่งงานกับผมนะครับคุณเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์” ทันทีที่วิกเตอร์พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็น้ำตาไหลไม่หยุดแต่ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความปีติยินดี เธอพยักหน้าจนหัวแทบจะหลุด วิกเตอร์ยิ้มอย่างดีใจและสวมแหวนวงนั้นลงไปที่นิ้วนางขางซ้ายเรียวบางของเฮอร์ไมโอนี่ เขาลุกขึ้นยืนและจูบเธอเบาๆ มันเป็นจูบที่เปียกชื้นเพราะน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ไหลมาไม่หยุดแต่ก็เต็มไปด้วยความยินดีและสุขใจ
วิกเตอร์ถอนริมฝีปากออกมาและเขยิบตัวออกมาห่างเฮอร์ไมโอนี่นิดหนึ่ง เขายืนยิ้มมองเฮอร์ไมอนี่ที่ยังไม่หยุดร้องไห้อย่างมีความสุข
“เฮอร์ไมโอนี่! วิกเตอร์!” เสียงแฮร์รี่ดังขึ้นอย่างตกใจ ทั้งสองหันไปและพบแฮร์รี่กับรอนกำลังยืนน่าตื่นอยู่
“เฮอร์ไมโอนี่! วิกเตอร์บอกเลิกเธอเหรอ” รอนถามอย่างร้อนรนขณะเดินเข้ามาหาทั้งสองตามหลังแฮร์รี่ที่เดินหน้าเครียดเข้ามา เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกับวิกเตอร์ก่อนจะพูดออกมาเด้วยน้ำเสียงชื้นใจ
“เปล่าหรอก วิกเตอร์แค่ขอให้ฉันไปเป็นเจ้าสาวของเขาน่ะ”
“สวยจังเลยเฮอร์ไมโอนี่” เด็กสาวผมแดงร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น เฮอร์ไมโอนี่อยูในชุดเจ้าสาวสีขาวเปิดไหล่คอต่ำที่เผยให้เห็นเนินอก มันพลิ้วไหวไปตามแรงลมที่พัดเข้ามาจากหน้าต่าง เกือบทั้งชุดทำด้วยผ้าลูกไม้ที่ทิ้งตัวราบไปตามร่างของผู้สวมและปล่อยชายลากพื้น ผ้าคลุมทำด้วยผ้าโปร่งใสประดับชายด้วยลูกไม้และยาวพลิ้ว ผมที่ม้วนตัวเป็นลอนสวยสีน้ำตาลถูกปล่อยลงมาแต่มัดเกล้าไว้ตรงกลางเหมือนปกติแค่โดดเด่นด้วยดอกลิลลี่สีขาวที่ประดับเป็นช่อไว้ด้านบนศีรษะ
“แปลกๆนะ ฉันว่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะสำรวจตัวเองในกระจก จินนี่ย์ที่รับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว (เธอเรียนอยู่ปีสุดท้ายที่ฮอกวอสต์และเป็นประธานนักเรียน เฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่งเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดได้ปีแรกก็ได้สอนเธอด้วยเช่นกัน) เขยิบเข้ามาช่วยจัดชุดให้อาจารย์สาวของเธอจากด้านหลัง
“ไปเถอะค่ะเฮอร์ไมโอนี่ เสียงระฆังดังแล้ว” จินนี่ย์พูดและจับไหล่เฮอร์ไมโอนี่เพื่อให้กำลังใจ เฮอร์ไมโอนี่หายใจเข้าไปเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้าก่อนจะเดินออกไปจากประตูไม้บานสวย
เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่สุดปลายพรม ปีกด้านหนึ่งตรงสุดพรมนั้นวิกเตอร์ในชุดเจ้าบ่าวสีขาวกำลังยืนรอยิ้มให้เธอ ข้างๆเขามีรอนและแฮร์รี่ที่ดูเหมือนตกตะลึงไปด้วยสาเหตุที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เข้าใจยืนอยู่ จินนี่ย์ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอกระซิบให้เธอเดินไป
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวไปช้าๆด้วยความระมัดระวังโดยที่สายตาของเธอไม่ยอมละไปจากวิกเตอร์เลย เขายังยิ้มให้เธออยู่อย่างนั้น เฮอร์ไมโอนี่นับก้าวการเดินของตัวเองอยู่ในใจ
ในที่สุดเฮอร์ไมอนี่ก็เดินมาเกือยจะถึงวิกเตอร์แล้ว เขายื่นมือมาให้เธอเมื่อธเอเดินเข้าไปเกือบจะถึงเขา เฮอร์ไมโอนี่มองมือนั้นก่อนนจะค่อยๆส่งมือไป........
แต่แล้วเหมือนกับทุกสิ่งดับวูบลง วิกเตอร์ล้มลงไปกองกับพื้นแน่นิ่ง มือที่ยื่นไปของเฮอร์ไมอนี่ค้างไว้ราวกับภาพถูกกดหยุด เสียงหวีดร้องดังไปทั่ว แฮร์รี่และรอนมองไปรอบๆ แสงสีเขียวพุ่งออกมาจากที่ใดไม่ทราบสาเหตุ เมื่อมันไปกระทบกับอะไรเข้าก็ระเบิดสิ่งนั้นเป็นจุน ผู้คนล้มลงระเนระนาด แฮร์รี่กับรอนรีบวิ่งไปพร้อมกับไม้กายสิทธิ์ทันที
“วิกเตอร์!” นานพอสมควรกว่าเฮอร์ไมโอนี่จะหลุดคำพูดออกมาได้ เธอกอดร่างที่แน่นิ่งของวิกเตอร์แน่น น้ำตาอาบแก้มที่ถูกบรรจงแต่งไว้อย่างดี
“จินนี่ย์! ดูเฮอร์ไมโนี่ด้วย” แฮร์รี่หันมาสั่ง เฮอร์ไมโอนี่กอดร่างของวิกเตอร์และร้องไห้ปานจะขาดใจ
“วิกเตอร์ วิกเตอร์ ตื่นสิคะ เรายังไม่เสร็จพิธี.....วิกเตอร์คะ ลืมตาสิคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดรัวเหมือนคนเป็นบ้า แต่เปล่าประโยชน์เพราร่างของวิกเตอร์ยังแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ไร้การตอบสนองใดๆทั้งสิ้น
“เฮอร์ไมโอนี่! ไม่มีประโยชน์หรอก ไปเถอะ!” จินนี่ย์ตะโกนฝ่าเสียงระเบิดที่ยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เฮอร์ไมโอนี่ซุกใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาลงไปที่แก้มของวิกเตอร์
“วิกเตอร์คะ! คุณต้องไม่เป็นอะไรนะคะ ตื่นสิคะ.....วิกเตอร์ เราจะอยู่ด้วยกันนะคะ วิกเตอร์....ตื่นสิคะ!!!!” ประโยคสุดท้ายเฮอร์ไมโอนี่ตะโกนและเขย่าร่างของวิกเตอร์ยอง่าบ้าคลั่ง.....แต่แล้ว.......
สายตาของเธอไปสะดุดกับร่างของใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างต้นไม้ เขาสวมเสิ้อคลุมสีดำมีหมวกฮู๊ตส์ปิดหน้าเอาไว้ ร่างนั้นสูงและดูโหดม เฮอร์ไมโอนี่ลืมความเสียใจไปชั่วครู่ ร่างนั้นหันหลังและวิ่งหายไปด้านหลังต้นไม้ เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยมือออกจากร่างของวิกเตอร์และรีบวิ่งไปทางที่เขาคนนั้นยืนอยู่ทันที
“เฮอร์ไมโอนี่!” จินนี่ย์ตะโกนร้องเรียกอยู่ข้างร่างที่ไร้ซึ่งการตอบสนองของวิกเตอร์ ที่ไม่มีแม้แต่เสียงของลมหายใจ..........
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งฝ่าหมู่ไม้ที่ขัดการวิ่งอันรวดเร็วของเธอ ร่างของคนสวมเสื้อคลุมสีดำนั้นวิ่งอยู่ข้างหน้าเธอเท่านั้น เขาดูโซเซไปนิดหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่เร่งฝีเท้าขึ้นจนในที่สุดมือของเธอก็คว้าเข้าที่หมวกฮู้ตส์นั้นได้ เธอกระชากมันออกอย่างแรง เขาหันกลับมาทันทีและทำให้เฮอร์ไมโอนี่แทบหยุดหายใจ
ดวงตาสีฟ้าซีดฉายภาพของเฮอร์ไมโอนี่อย่างตกตะลึง ใบหน้าของเขาขาวซีด ร่างของเขานั้นสูงโปร่งและดูบึกบึนเข้มแข็ง ผมสีบอลนด์ทองซีดๆนั้นลงมาปรกใบหน้าแต่ก็ยังไม่ยุ่งเยิงมากนัก
“หลับซะ” เสียงเยือกเย็นฟังดูเย็นชาของเขาพูดขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆคลายมือที่กำแน่นออกจากเสื้อคลุมสีดำของเขา ดวงตาสีฟ้าซีดที่เธอจ้องอยู่นั้นค่อยๆหรี่เล็กและพร่ามัว เปลือกตาของเฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆหรี่ลงจนปิดสนิทก่อนที่ร่างผอมบางของเธอจะล้มลงไปแน่นิ่งอยู่กับพื้นหญ้าที่เย็นเฉียบ
“มัลฟอย.........” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่นั้นเบาจนแทบจะไม่ได้ยินขณะที่สติของเธอเริ่มพร่าเลือน
จากชุดสีขาวสะอาดตาในวันนั้น ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในชุดกระโปรงสีดำ ดวงตาของเธอบวมช้ำจากการร้องไห้มาอย่างหนัก ด้านหน้าของเธอ......ร่างของวิกเตอร์นอนสงบนิ่งอยู่ในโลงศพ เขาอยู่ในชุดควิชดิชเต็มยศมีผ้าคลุมสีแดงเลือดนกแบบที่เขาเคยพร่ำอยู่เสมอว่าเขาภูมิใจมาก รอบกายของเขามีดอกลิลลี่สีขาวสะอาดตาอยู่รายรอบ
เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือสั่นเทาไปลูบไล้ใบหน้าคมเข้มของเขาอย่างทะนุถนอม น้ำตาของเธอหยดลงบนเปลือกตาของเขา เฮอร์ไมอนี่จับมือที่เย็นเฉียบของวิกเตอร์ไว้แลค่อยๆบรรจงสวมแหวนเงินที่เธอจะใช้ในพิธีแต่งงานไปที่มือซ้ายของเขา
“ฉันรักคุณค่ะ...วิกเตอร์” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบเบาๆก่อนจะก้มลงจูบลงไปบนริมฝีปากที่เย็นเฉียบไร้ชีวิตนั้น
ตอนนี้ในโบสถ์เหลือเพียงเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ย์ เฮอร์ไมโอนี่ทำใจไม่ได้ถ้าจะต้องออกไปเห็นว่าร่างของวิกเตอร์กำลังจะถูกฝังดิน แฮร์รี่เดินเข้ามาพร้อมกับรอนเมื่อฝังศพเสร็จเรียบร้อย แฮร์รี่นั่งลงข้างๆเฮอร์ไมโอนี่และจับมือเธอเพื่อให้กำลังใจ
“แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยด้วยเสียงสั่นเทา
“ฉันอยากให้เธอช่วยส่งจดหมายลาออกของฉันให้มักกอลนากัลที” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างแน่วแน่ แฮร์รี่และรอนกับจินนี่ย์อึ้งไปพักหนึ่งก่อนะที่แฮร์รี่จะพยักหน้า
“ได้สิ ฉันก็คิดว่าตอนนี้เธอน่าจะพัก.....”
“ไม่ใช่! แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่โพล่งขึ้นเสียงดัง
“อะไร” แฮร์รี่พูดอย่างสงสัย
“ฉันหมายถึง.........ฉันจะลาออกจากการเป็นอาจารย์” เฮอร์ไมโอนี่พูดและสูดลมหายใจก่อนจะพูดอย่างแน่วแน่
“ฉันจะเป็นมือปราบมาร”
3 ปีก่อน
“เดรโก” เสียงใสๆดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ในชุดนักเรียนของฮอกวอสต์หันไปด้านหลังเมื่อเสียงเรียกของชายหนุ่มที่ครอบครองหัวใจเธอดังขึ้น เด็กหนุ่มผมบลอนด์เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจและครุ่นคิดเป็นอย่างหนัก เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วกับท่าทีของชายหนุ่ม เขาเดินเข้ามาหาเธออย่างเศร้าๆ
“มีอะไรเหรอเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย มือของเธอจับที่แขนของเขาเบาๆ มัลฟอยเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีฟ้าซีดของเขาๆม่ค่อยจะเต็มใจพูดจาเสียเท่าไร
“ฉันได้ยินมาว่า.......เธอเลือกจะเป็นมือปราบมาร” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะเต็มใจพูดนัก แต่ดวงตาของเขานั้นมองเธออย่างวิงวอนอะไรสักอย่างซึ่งเฮอร์ไมโอนี่เองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจนัก
“ใช่! แฮร์รี่กับรอนก็เลือกอาชีพนี้ เธอรู้มั้ยว่ามันเหลือเชื่อมากเลยที่พวกเขาสองคนมีคะแนนสอบมากพอที่จะเป็นมือปราบมารได้ ฉันก็คิดว่าน่าจะดีที่จะทำอาชีพนี้เหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มและพูดอย่างร่างเริง เธอคิดถึงจดหมายที่แจ้งให้ทราบว่าคะแนนการสอบ ว.พ.ร.ส. ของเธอนั้นสูงมากพอที่จะเป็นมือปราบมารได้
“เธอคิดดีแล้วเหรอเฮอร์ไมโอนี่”มัลฟอยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความเศร้าและน่ากลัวเอาไว้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมองและน่ากลัว
“มีอะไรเหรอเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ลดน้ำเสียงลงต่ำ
“เธอรู้ใช่มั้ยว่าพ่อของฉันเป็นผู้เสพความตาย” มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าแทนคำตอบ
“แล้วเธอไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันก็อาจจะต้องเป็นแบบพ่อเหมือนกัน”
“หมายความว่าเธอจะเป็นผู้เสพความตายเหรอ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจ แล้วสมองของเธอก็มีความคิดวนเวียนไปมาเต็มไปหมด ถ้าเธอเป็นมือปราบมาร เขาเป็นผู้เสพความตาย มันเป็นเส้นขนานที่ไม่สามารถจะเปลี่ยนมาเป็นเส้นตรงได้ ความรักของรมิโอกับจูเลียตยังเจะป็นไปได้มากกว่าเรื่องของพวกเขา
“ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ” มัลฟอยยิงคำถามที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่อึ้งไปพักใหญ่ เธอก้มหน้าลงต่ำอย่างใช้ความคิด ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับแววตาที่เย็นชาซึ่งทำให้มัลฟอยใจหายไป
“ฉันก็จะจับเธอถ้าเราเจอกัน” นี่คือคำตอบที่ทำให้มัลฟอยอึ้งไปทันที เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อกลืนน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาให้กลับเข้าไปในดวงตาของเขา ก่อนที่เขาจะกลับมาเผชิญหน้ากับเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งสองจ้องกันอย่างไม่เหลือเศษเสี้ยวของความรักที่เมื่อสักครู่เพิ่งมีให้กันเลย
“ดี! เกรนเจอร์” มัลฟอยเปลี่ยนชื่อเรียกของเฮอร์ไมโอนีทันที แม้ว่าดวงตาของเธอจะเย็นชาขนาดไหนแต่มันก็เป็นแค่เกราะป้องกันความเศร้าของเธอไม่ใกล้ฉายออกมาทางแววตาเท่านั้น
“หยุดไว้แค่นี้ดีกว่าเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดประโยคสั้นๆก่อนจะหันหลังเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่มองด้านหลังของเขาอย่างเจ็บปวด แต่จู่ๆเขาก็ชะงักขาไว้แม้ว่าจะไม่หันมาหาเฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอก็แอบภาวนาขอให้เขาพูดว่าล้อเล่น
“อย่าลืมจับฉันนะเกรนเจอร์! ยัยเลือดสีโคลน”มัลฟอยออกเดินต่อไป ทันทีที่แผ่นหลังของมัลฟอยลับตาไปนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ทรุดตัวลงก่อนจะเริ่มร้องไห้เหมือนกับตนเองหัวใจสลาย
หลังจากนั้น.........เมื่อสเนปฆ่าดัมเบิ้ลดอร์ตายไปแล้วโดยมีเดรโก มัลฟอยร่วมมือ ชื่อของเขาก็ค่อยๆเลือนหายไปจากความทรงจำของเฮอร์ไมโอนี่ช้าๆเหมือนกับเขาที่หายไปโดยไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน การกระทำของเขาที่มีส่วนร่วมในการตายของดัมเบิ้ลดอร์มีเหตุผลมากพอที่จะทำให้เฮอร์ไมโอนี่แทนที่ความรักด้วยความแค้น และภายหลังที่เธอช่วยแฮร์รี่กำจัดโวลเดอมอร์ได้ เธอตัดสินใจที่จะไม่เป็นมือปราบมารแต่เลือกไปสอบเป็นอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดก่อนจะได้พบกับวิกเตอร์อีกครั้งในสถานที่สอบและเริ่มรักกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเฮอร์ไมโอนี่แทบจะจำไม่ได้ว่าเคยรกผู้ชายที่ชื่อเดรโก มัลฟอย
จนกระทั่งวันนี้.....ที่เฮอร์ไมโอนี่จำชื่อนี้ได้อีกครั้ง
แต่มันมาพร้อมกับความแค้นที่เธอต้องการจะชำระ
ลอนดอน อีก 2 ปีต่อมา
“คุณวีสลี่ย์ครับ! ช่วยใจเย็นๆหน่อยได้มั้ยครับ กรุณามีสติด้วยครับคุณวีสลี่ย์!” ชายชราร่างเตี้ยอ้วนกำลังพยายามยื้อยุดร่างสูงโปร่งกำยำของรอนไว้ทั้งที่ชายแก่คนนั้นสูงแค่เอวของรอนเท่านั้นเอง ตอนนี้ใบหน้าของรอนมีสีแดงจัดยิ่งกว่าสีผมของเขาเสียอีก เขาพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการรัดของชายชราเพื่อนร่วมงาน ขายาวๆของเขานั้นถีบสะบัดอยู่ในอากาศอย่าบ้าคลั่ง อีกด้านหนึ่ง แฮร์รี่กำลังยื้ยุดร่างของชายคนหนึ่งไว้ ร่างผอมสูงของเขานั้นแทบจะแตกละเอียดเมื่อชายในวงแขนพยายามสะบัดและดิ้นเต็มที่เมื่อรอนเริ่มเอะอะโวยวาย
“แก! ไอ้วีเซิ่ล ไอ้สารเลว” ชายคนนั้นคำรามลั่น รอนได้ฟังดังนั้งขาของเขาก็ถีบสะบัดอยู่กลางอากาศและเขย่าตัวเองเหมือนคนเป็นบ้า ชายแก่ที่รั้งร่างของเขาไว้ต้องเพิ่มแรงรดเอวเขาเข้าไปอีก แฮร์รี่ที่พยายามรั้งร่างชายอีกคนหนึ่งไว้ก็เหนื่อยใจไม่แพ้กัน
“หมัดแค่นี้ยังน้อยไปสำหรับคนปากพล่อยอย่างแก! ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์!” รอนคำรามเสียงดังลั่นและยิ้มมีชับเมื่อฝ่ายตรงข้ามนั้นแยกเขี้ยวด้วยความโมโห
“ไอ้วีสลี่ย์!” ชายหนุ่มร้องลั่นและโถมตัวเข้าใส่รอนเหมือนคนบ้า
“หยุด!!!” เสียงที่มีพลังอำนาจนั้นโพล่งขึ้น ทุกคนหยุดการกระทำของตัวเองและหันไปตามต้นตอของเสียง หญิงสาวผมยสวสีน้ำตาลเป็นลอนสวยยืนทำหน้าดุอยู่ที่หน้าประตูห้อง เธอยกมือขึ้นกอดอกและขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“เธอทำอะไรน่ะรอน” เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ในวัย 19 ปีก้าวพาร่างผอมบางของเธอเข้ามากลางวงทะเลาะวิวาทและกวาดตามองทุกคนอย่างไม่ชอบใจนัก
“เธอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะรอน” เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามเพื่อนร่วมเรียนและร่วมงานของเธอด้วยน้ำเสียงดุ
“ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นมันว่าพวกเราว่าเป็นเด็กใหม่ไก่อ่อน แล้วมันก็ว่าเธอว่าดีแต่สวยไปสวยมา วันๆเอาแต่นั่งชี้นิ้วเพิ่งมาทำงานได้ปีเดียวก็ได้เป็นหัวหน้า” รอนได้ใจใส่ไฟไปไม่บันยะบันยัง เฮอร์ไมโอนี่ละสายตาจากรอนและหันไปจ้องชายวัยกลางคนที่เกือบจะมีเรื่องกับรอนเมื่อครู่
“คุณวอร์เร็ทค่ะ ฉันไม่ได้ได้ตำแหน่งหัวหน้ามาด้วยการนั่งสั่งคนอื่นทำงานแล้วเอาความดีความชอบเหมือนอย่างที่คุณทำหรอกนะคะ กรุณาย้ายศีรษะที่โล่งเตียนของคุณกลับห้องของคุณไปเถอะค่ะ แล้วอย่าลืมล็อคกุญแจด้วยนะคะ ไม่อย่างนั้นอาจมีคนทะเล่อทะล่าเข้าไปได้ยินเรื่องที่คุณทำไม่เป็นแม้แต่การร่ายคาถาปลดอาวุธ!” เฮอร์ไมโอนี่ดวงตาแววโรธ ชายคนนั้นจ้องหน้าเธออย่างมีเรื่องก่อนจะเดินออกไปอย่างหัวเสีย เฮอร์ไมโอนี่สะบัดเรือนผมยาวถึงกลางหลังของเธอไปที่โต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่มุมสุดและถูกจัดไว้อย่างดีเป็นส่วนที่มุมห้อง แฮร์รี่และรอนตามเธอไปและเริ่มมองเธอที่เริ่มคร่ำเคร่งกับเอกสารกองโตตรงหน้า
“เยี่ยมเลยเฮอร์ไมโอนี่” รอนร้องออกมาอย่างขัดจังหวะ เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าจากเอกสารขึ้นมองรอนและจ้องเขาอย่างมีเรื่อง
“เรายังมีเรื่องต้องคุยกันยาว.......รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงทุ้มต่ำก่อนจะก้มหน้าลงจัดการกับเอกสาร รอนหันไปมองแฮร์รี่ด้วยใบหน้าที่เหมือนกับโดนแมงมุมทั้งรังโถมเข้าใส่
แสงไฟยามค่ำคืนสะท้อนอยู่ในผนังกระจกบานใหญ่ เฮอร์ไมโอนี่นั่งปล่อยตัวตามสบายอยู่บนโซฟาตัวใหญ่และมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนของมหานครลอนดอนอย่างไม่วางตา
‘ถ้าคุณอยู่ตรงนี้ด้วย....วิกเตอร์ คืนนี้คงจะเป็นคืนที่สวยงามที่สุดของฉัน’ เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจอย่างปวดร้าว คฤหาสน์หลังงามใจกลางกรุงนี้ตั้งอยู่บนเนินสูงนอกชานเมือง ทุกคืนเธอจะสามารถเห็นความเป็นไปของโลกที่เธอเกิดได้ มันเป็นของขวัญวันแต่งงานที่วิกเตอร์ต้องการจะมอบให้หญิงสาวผู้เป็นที่รักและใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข
แต่วันนี้......เธอกลับต้องใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์หลังงามที่เขาผู้จากไปแล้วยัดเยียดให้เธอตามกฎหมายแต่เพียงลำพัง ถ้าวันนั้น....วันที่เขาและเธอกำลังจะมีความสุขกัน....ถ้าวันนั้นเขาที่เธอลืมไปนานแล้วไม่มาปรากฎตัวและพรากสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอไป ตอนนี้.....เธอกับวิกเตอร์คงจะมีความสุขกันมาก
“ฉันจะแก้แค้นให้ได้...มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำลอดไรฟันออกมาอย่างเดือดแค้นก่อนที่จะลุกขึ้นจากโวฟาตัวนุ่มและเดินเข้าห้องนอนหรูหราใหญ่โตของเธอไป
ในห้องที่เงียบสงบและมืดมิดนั้น ร่างของเฮอร์ไมโอนี่กำลังพักผ่อนอยู่บนเตียงสี่เสาสีขาวสะอาด เปลือกตาของเธอปิดสนิทและไร้การเคลื่อนไหวใดๆ มีแต่ทรวงอกของเธอเท่านั้นที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ
เงาสูงโปร่งก้าวพ้นขอบหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนที่แสนสบายนี้ เท้าของเขาเหยียบลงบนพรมอ่อนนุ่มช้าๆและเบาหวิวราวกับว่าเขานั้นลอยได้ จากนั้นเขาจึงค่อยๆก้าวเข้ามาหาหญิงสาวที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาค่อยๆแหวกม่านสีขาวบางเบาที่ล้อมรอบเตียงไว้นั้นอย่างเบามือและแทรกตัวเข้าไป หญิงสาวไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังจ้องเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ได้ ร่างนั้นค่อยๆคุกเข่าลงข้างเตียงของเฮอร์ไมโอนี่ราวกับเธอเป็นเจ้าหญิงก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นลูบปอยผมยาวอ่อนนุ่มของเธออย่างเบามือ เขาค่อยๆระชิดหน้าเข้าไปใกล้เธอโดยมีจุดหมายอยู่ที่ริมฝีปากสีชมพูสวยนั้น แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักไว้......ก่อนจะเลื่อนมาจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน
“ฉันรักเธอ” เขากระซิบที่ข้างหูของเฮอร์ไมโอนี่ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไปยังขอบหน้าต่างและกระโดดลงไปอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นร่างที่นอนหลับสนิทของหญิงสาวก็ลุกพรวดขึ้นจกที่นอน เธอกวาดสายตาไปทั่วห้องและไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร เธอยกมือขึ้นเสยผมที่ลงมาปิดใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อและหอบหายใจรัวเร็ว
“ฝันเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำกับตัวเองก่อนที่จะรู้สึกถึงลมเย็นๆที่กรรโชกแรงเข้ามาทางหน้าต่าง เธอขมวดคิ้วและก้าวลงจากเตียงไปที่หน้าต่างนั้น ท่านสีขาวที่หน้าต่างปลิวไสวตามแรงลม เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอย่างประหลาดใจ
“หรือจะไม่ใช่ความฝัน”
เรื่องนี้เป็นเรื่องใหม่ที่เราลองแต่งดูค่ะ ตอนนี้กำลังคิดเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่อง คืนฝันของมัลฟอย กับความรักที่ไม่ลงรอยของเฮอร์ไมโอนี่ อยู่เพื่อไม่ให้ซ้ำกับคนอื่นเขามากเกินไป ยังไงเรื่องนั้นเราก็ตั้งใจที่จะแต่งจนจบแน่ค่ะ ไม่ทิ้งแน่นอน แต่การปรับปรุงเนื้อเรื่องอาจจะนานสักหน่อบเราเลยลองเอาเรื่องนี้มาลงให้อ่านกันดู ชอบไม่ชอบหรือคิดว่ายังไงก็ติชมด้วยนะคะ ขอโทษสำหรับข้อผิดพลาดบางประการค่ะ
เหล่าผู้วิเศษทุกคนต่างใช้ชีวิตอยู่ด้วยความผาสุก สงบ และความสุขเรื่อยมา
เมื่ออำนาจมืดถูกกำจัดไปโดยใครที่หลายคนคาดคิดหรือไม่ได้คิด เขาคนนั้นคือผู้ที่ถูกทำนายเอาไว้แล้วว่าจะเป็นผู้ขจัดฝ่ายมืด หรือไม่.....เขาก็จะเป็นผู้ถูกกำจัดเสียเอง
ใครหลายคนเรียกเขาว่า เด็กชายผู้รอดชีวิต นักบุญ หรือแม้แต่คนบ้า
วันนี้........เจ้าแห่งศาสตร์มืด โวเดอมอร์ ได้ถูกกัดโดยเด็กชายผู้รอดชีวิต แฮร์รี่ พอตเตอร์ ผู้เสพความตายถูกกำจัดไปโดยมือปราบมาร หรือบางคนก็ถูกนำไปขังไว้ที่คุกอัซคาบันโดยอาจจะไม่มีโอกาสได้กลับออกมาอีกเลย
แฮร์รี่ พอตเตอร์ และอีกสองเพื่อนคู่หูที่มีส่วนในการช่วยกำจัดเจ้าแหง่ศาสตร์มืด โรแนลด์ วีสลี่ย์ และ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ กลายเป็นผู้ที่ถูกกล่าวขานมากที่สุด จนกระทั่งในที่สุดพวกเขาก็กลับไปใช้ชีวิตเป็นนักเรียนธรรมดาที่ฮอกวอสต์ก่อนจะสำเร็จการศึกษาเมื่อายุสิบเจ็ดปี....แม้ว่าในวันจบการศึกษาของพวกเขาจะไม่ได้ยินแม้แต่เสียงอวยพรของศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์........ผู้ที่พวกเขาและเหล่าผู้วิเศษทุกคนเคารพรักและยังอาลัยในการจากไปของเขาจนถึงทุกวันนี้
ทุกอย่างดำเนินไปในทางที่ดี การศึกษา หน้าที่การงาน.....หรือแม้แต่....ความรัก
“รอน! วิ่งเร็วเข้า! พวกเขาน่าจะรอเราอยู่นานแล้วตอนนี้” ชายหนุ่มในชุดสูทและสวมเสื้อคลุมแบบพ่อมดกำลังรีบเร่งกระหืดกระหอบ มือของเขาข้างหนึ่งกำลังดึงเนคไทน์สีน้ำเงินเข้มออกจากปกคอเสื้อจนมันหลุดลุ่ย มืออีกข้างของเขาพยายามดันแว่นตาที่เลื่อนลงมาบิดเบี้ยวที่ปลายจมูกขึ้นไอยู่ในที่เดิม ขณะที่ผมสีดำยุ่งๆของเขาก็ปลิวลู่ไปตามกระแสลมที่พัดหวนเขาไป ดวงตาสีเขียวมรกตหันไปสะท้อนภาพของชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาวอยู่เป็นระยะๆ เขาเองก็กระเซอะกระเซิงไม่แพ้กัน ผมสีแดงเพลิงยาวเพราะเจ้าของเกียจคร้านเกินไปที่จะไปร้านตัดผม เขาก้าวขายาวๆเพื่อพยายามจะให้ทันชายหนุ่มคนข้างหน้าแม้จะน้อยเพียงใดก็ตาม
“แฮร์รี่! แฮ่กๆ ช้าหน่อยก็ได้ โอย...เห็นแก่สวรรค์เถอะ! นายกำลังจะฆ่าฉัน” รอนครวญครางปานจะขาดใจ แฮร์รี่ถอนหายใจก่อนจะคว้าแกมกระชากคอเสื้อของรอนแล้วลากเขาวิ่งไปแม้จะยากเพียงใดก็ตาม
“ช้าจังเลยพวกเขา ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไม่ได้จะมีเวลาให้พวกเรามากนักหรอกนะ” เสียงอบอุ่นและสดใสออกอาการไม่พอใจเล็กน้อย หญิงสาวในชุดเสื้อคลุมยาวแบบสาวสมัยใหม่และดูสะดุดตาด้วยผ้าคลุมไหล่ยกแขนเรียวยาวขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมืออยู่เป็นระยะๆอย่างกังวลใจ ผมสีน้ำตาลเข้มที่ม้วนตัวเป็นลอนสวยทิ้งตัวยาวไปถึงเอวและมัดเกล้าจุกตรงกลางด้วยโบว์สีขาวปล่อยผมด้านช้างให้ปลิวลู่ไปตามลมในฤดูใบไม้ผลิ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสวยคล้ายกับสะท้อนความเศร้ามีแววครุ่นคิดอย่างหนัก ใบหน้าสวยงามตามอายุของเธอมีอาการไม่พอใจ
“เขามีงานยุ่งรัดตัว” ชายหนุ่มบัลแกลเลียที่ยืนกอดอกมองอาการของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขาอย่างพอใจ
“แต่พวกเขาก็น่าจะเข้าใจว่าศาสตราจารย์มักกอลนากัลป์ก็มีงานยุ่งรัดตัวเหมือนกันตั้งแต่ได้เป็นอาจารย์ใหญ่” เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์สะบัดเรือนผมสีน้ำตาลสวยของเธอหันมามองชายหนุ่มคนรักของเธออย่างไม่พอใจ
“คุณเองก็มีงานยุ่งเหมือนกันนี่ ทัวร์ยุโรปควิดดิชรอบนี้ของคุณก็ยังไม่จบเหมือนกัน....ใช่มั้ยคะ วิกเตอร์” เฮอร์ไมโอนี่พูดและจ้องชุดแข่งควิดดิชทีมชาติของชายหนุ่มอย่างพินิจ เขายิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ
“คุณเองก็งานรัดตัว วิชาการป้องตัวจากศาสตร์มืดไม่ใช้เรื่องง่ายๆเหมือนในหนังสือ ผมรู้” วิกเตอร์ ครัมเอื้อมมือไปโอบรอบเอวอาจารย์สาววิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดของฮอกวอสต์ไว้หลวมๆแม้ว่าเธอยังมีสีหน้าบึ้งตึงอยู่บ้าง
“คุณพอจะปลีกเวลาสักนิดหนึ่งบ้างได้มั้ย” วิกเตอร์พูดเสียงเบาราวกับจะกระซิบ เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างสงสัย
“เพื่ออะไรคะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถาม
“เพื่อเป็นเจ้าสาว” วิกเตอร์ยิ้มเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าตกตะลึงตาค้าง เขาละมืออกมาข้างหนึ่งก่อนจะล้วงเข้าไปในเสื้อคลุมที่ปลิวไสวก่อนจะยื่นกล่องกำมะหยี่เล็ๆในมือให้หญิงสาว เขาเปิดมันออกและเฮอร์ไมโอนี่ก็ถึงกับน้ำตาคลอ แหวนที่ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็ๆตลอดทั้งวงส่องประกายแวววาว เธอยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างไม่เชื่อและเริ่มน้ำตาไหลเมื่อชายหนุ่มคุกเข่าลงและจับมือเธอขึ้นมาข้างหนึ่ง ในมือของเขาอีกข้างหนึ่งถือแหวนวงนั้นไว้
“แต่งงานกับผมนะครับคุณเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์” ทันทีที่วิกเตอร์พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็น้ำตาไหลไม่หยุดแต่ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความปีติยินดี เธอพยักหน้าจนหัวแทบจะหลุด วิกเตอร์ยิ้มอย่างดีใจและสวมแหวนวงนั้นลงไปที่นิ้วนางขางซ้ายเรียวบางของเฮอร์ไมโอนี่ เขาลุกขึ้นยืนและจูบเธอเบาๆ มันเป็นจูบที่เปียกชื้นเพราะน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ไหลมาไม่หยุดแต่ก็เต็มไปด้วยความยินดีและสุขใจ
วิกเตอร์ถอนริมฝีปากออกมาและเขยิบตัวออกมาห่างเฮอร์ไมโอนี่นิดหนึ่ง เขายืนยิ้มมองเฮอร์ไมอนี่ที่ยังไม่หยุดร้องไห้อย่างมีความสุข
“เฮอร์ไมโอนี่! วิกเตอร์!” เสียงแฮร์รี่ดังขึ้นอย่างตกใจ ทั้งสองหันไปและพบแฮร์รี่กับรอนกำลังยืนน่าตื่นอยู่
“เฮอร์ไมโอนี่! วิกเตอร์บอกเลิกเธอเหรอ” รอนถามอย่างร้อนรนขณะเดินเข้ามาหาทั้งสองตามหลังแฮร์รี่ที่เดินหน้าเครียดเข้ามา เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกับวิกเตอร์ก่อนจะพูดออกมาเด้วยน้ำเสียงชื้นใจ
“เปล่าหรอก วิกเตอร์แค่ขอให้ฉันไปเป็นเจ้าสาวของเขาน่ะ”
“สวยจังเลยเฮอร์ไมโอนี่” เด็กสาวผมแดงร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น เฮอร์ไมโอนี่อยูในชุดเจ้าสาวสีขาวเปิดไหล่คอต่ำที่เผยให้เห็นเนินอก มันพลิ้วไหวไปตามแรงลมที่พัดเข้ามาจากหน้าต่าง เกือบทั้งชุดทำด้วยผ้าลูกไม้ที่ทิ้งตัวราบไปตามร่างของผู้สวมและปล่อยชายลากพื้น ผ้าคลุมทำด้วยผ้าโปร่งใสประดับชายด้วยลูกไม้และยาวพลิ้ว ผมที่ม้วนตัวเป็นลอนสวยสีน้ำตาลถูกปล่อยลงมาแต่มัดเกล้าไว้ตรงกลางเหมือนปกติแค่โดดเด่นด้วยดอกลิลลี่สีขาวที่ประดับเป็นช่อไว้ด้านบนศีรษะ
“แปลกๆนะ ฉันว่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะสำรวจตัวเองในกระจก จินนี่ย์ที่รับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว (เธอเรียนอยู่ปีสุดท้ายที่ฮอกวอสต์และเป็นประธานนักเรียน เฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่งเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดได้ปีแรกก็ได้สอนเธอด้วยเช่นกัน) เขยิบเข้ามาช่วยจัดชุดให้อาจารย์สาวของเธอจากด้านหลัง
“ไปเถอะค่ะเฮอร์ไมโอนี่ เสียงระฆังดังแล้ว” จินนี่ย์พูดและจับไหล่เฮอร์ไมโอนี่เพื่อให้กำลังใจ เฮอร์ไมโอนี่หายใจเข้าไปเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้าก่อนจะเดินออกไปจากประตูไม้บานสวย
เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่สุดปลายพรม ปีกด้านหนึ่งตรงสุดพรมนั้นวิกเตอร์ในชุดเจ้าบ่าวสีขาวกำลังยืนรอยิ้มให้เธอ ข้างๆเขามีรอนและแฮร์รี่ที่ดูเหมือนตกตะลึงไปด้วยสาเหตุที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เข้าใจยืนอยู่ จินนี่ย์ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอกระซิบให้เธอเดินไป
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวไปช้าๆด้วยความระมัดระวังโดยที่สายตาของเธอไม่ยอมละไปจากวิกเตอร์เลย เขายังยิ้มให้เธออยู่อย่างนั้น เฮอร์ไมโอนี่นับก้าวการเดินของตัวเองอยู่ในใจ
ในที่สุดเฮอร์ไมอนี่ก็เดินมาเกือยจะถึงวิกเตอร์แล้ว เขายื่นมือมาให้เธอเมื่อธเอเดินเข้าไปเกือบจะถึงเขา เฮอร์ไมโอนี่มองมือนั้นก่อนนจะค่อยๆส่งมือไป........
แต่แล้วเหมือนกับทุกสิ่งดับวูบลง วิกเตอร์ล้มลงไปกองกับพื้นแน่นิ่ง มือที่ยื่นไปของเฮอร์ไมอนี่ค้างไว้ราวกับภาพถูกกดหยุด เสียงหวีดร้องดังไปทั่ว แฮร์รี่และรอนมองไปรอบๆ แสงสีเขียวพุ่งออกมาจากที่ใดไม่ทราบสาเหตุ เมื่อมันไปกระทบกับอะไรเข้าก็ระเบิดสิ่งนั้นเป็นจุน ผู้คนล้มลงระเนระนาด แฮร์รี่กับรอนรีบวิ่งไปพร้อมกับไม้กายสิทธิ์ทันที
“วิกเตอร์!” นานพอสมควรกว่าเฮอร์ไมโอนี่จะหลุดคำพูดออกมาได้ เธอกอดร่างที่แน่นิ่งของวิกเตอร์แน่น น้ำตาอาบแก้มที่ถูกบรรจงแต่งไว้อย่างดี
“จินนี่ย์! ดูเฮอร์ไมโนี่ด้วย” แฮร์รี่หันมาสั่ง เฮอร์ไมโอนี่กอดร่างของวิกเตอร์และร้องไห้ปานจะขาดใจ
“วิกเตอร์ วิกเตอร์ ตื่นสิคะ เรายังไม่เสร็จพิธี.....วิกเตอร์คะ ลืมตาสิคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดรัวเหมือนคนเป็นบ้า แต่เปล่าประโยชน์เพราร่างของวิกเตอร์ยังแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ไร้การตอบสนองใดๆทั้งสิ้น
“เฮอร์ไมโอนี่! ไม่มีประโยชน์หรอก ไปเถอะ!” จินนี่ย์ตะโกนฝ่าเสียงระเบิดที่ยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เฮอร์ไมโอนี่ซุกใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาลงไปที่แก้มของวิกเตอร์
“วิกเตอร์คะ! คุณต้องไม่เป็นอะไรนะคะ ตื่นสิคะ.....วิกเตอร์ เราจะอยู่ด้วยกันนะคะ วิกเตอร์....ตื่นสิคะ!!!!” ประโยคสุดท้ายเฮอร์ไมโอนี่ตะโกนและเขย่าร่างของวิกเตอร์ยอง่าบ้าคลั่ง.....แต่แล้ว.......
สายตาของเธอไปสะดุดกับร่างของใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างต้นไม้ เขาสวมเสิ้อคลุมสีดำมีหมวกฮู๊ตส์ปิดหน้าเอาไว้ ร่างนั้นสูงและดูโหดม เฮอร์ไมโอนี่ลืมความเสียใจไปชั่วครู่ ร่างนั้นหันหลังและวิ่งหายไปด้านหลังต้นไม้ เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยมือออกจากร่างของวิกเตอร์และรีบวิ่งไปทางที่เขาคนนั้นยืนอยู่ทันที
“เฮอร์ไมโอนี่!” จินนี่ย์ตะโกนร้องเรียกอยู่ข้างร่างที่ไร้ซึ่งการตอบสนองของวิกเตอร์ ที่ไม่มีแม้แต่เสียงของลมหายใจ..........
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งฝ่าหมู่ไม้ที่ขัดการวิ่งอันรวดเร็วของเธอ ร่างของคนสวมเสื้อคลุมสีดำนั้นวิ่งอยู่ข้างหน้าเธอเท่านั้น เขาดูโซเซไปนิดหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่เร่งฝีเท้าขึ้นจนในที่สุดมือของเธอก็คว้าเข้าที่หมวกฮู้ตส์นั้นได้ เธอกระชากมันออกอย่างแรง เขาหันกลับมาทันทีและทำให้เฮอร์ไมโอนี่แทบหยุดหายใจ
ดวงตาสีฟ้าซีดฉายภาพของเฮอร์ไมโอนี่อย่างตกตะลึง ใบหน้าของเขาขาวซีด ร่างของเขานั้นสูงโปร่งและดูบึกบึนเข้มแข็ง ผมสีบอลนด์ทองซีดๆนั้นลงมาปรกใบหน้าแต่ก็ยังไม่ยุ่งเยิงมากนัก
“หลับซะ” เสียงเยือกเย็นฟังดูเย็นชาของเขาพูดขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆคลายมือที่กำแน่นออกจากเสื้อคลุมสีดำของเขา ดวงตาสีฟ้าซีดที่เธอจ้องอยู่นั้นค่อยๆหรี่เล็กและพร่ามัว เปลือกตาของเฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆหรี่ลงจนปิดสนิทก่อนที่ร่างผอมบางของเธอจะล้มลงไปแน่นิ่งอยู่กับพื้นหญ้าที่เย็นเฉียบ
“มัลฟอย.........” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่นั้นเบาจนแทบจะไม่ได้ยินขณะที่สติของเธอเริ่มพร่าเลือน
จากชุดสีขาวสะอาดตาในวันนั้น ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในชุดกระโปรงสีดำ ดวงตาของเธอบวมช้ำจากการร้องไห้มาอย่างหนัก ด้านหน้าของเธอ......ร่างของวิกเตอร์นอนสงบนิ่งอยู่ในโลงศพ เขาอยู่ในชุดควิชดิชเต็มยศมีผ้าคลุมสีแดงเลือดนกแบบที่เขาเคยพร่ำอยู่เสมอว่าเขาภูมิใจมาก รอบกายของเขามีดอกลิลลี่สีขาวสะอาดตาอยู่รายรอบ
เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือสั่นเทาไปลูบไล้ใบหน้าคมเข้มของเขาอย่างทะนุถนอม น้ำตาของเธอหยดลงบนเปลือกตาของเขา เฮอร์ไมอนี่จับมือที่เย็นเฉียบของวิกเตอร์ไว้แลค่อยๆบรรจงสวมแหวนเงินที่เธอจะใช้ในพิธีแต่งงานไปที่มือซ้ายของเขา
“ฉันรักคุณค่ะ...วิกเตอร์” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบเบาๆก่อนจะก้มลงจูบลงไปบนริมฝีปากที่เย็นเฉียบไร้ชีวิตนั้น
ตอนนี้ในโบสถ์เหลือเพียงเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ย์ เฮอร์ไมโอนี่ทำใจไม่ได้ถ้าจะต้องออกไปเห็นว่าร่างของวิกเตอร์กำลังจะถูกฝังดิน แฮร์รี่เดินเข้ามาพร้อมกับรอนเมื่อฝังศพเสร็จเรียบร้อย แฮร์รี่นั่งลงข้างๆเฮอร์ไมโอนี่และจับมือเธอเพื่อให้กำลังใจ
“แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยด้วยเสียงสั่นเทา
“ฉันอยากให้เธอช่วยส่งจดหมายลาออกของฉันให้มักกอลนากัลที” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างแน่วแน่ แฮร์รี่และรอนกับจินนี่ย์อึ้งไปพักหนึ่งก่อนะที่แฮร์รี่จะพยักหน้า
“ได้สิ ฉันก็คิดว่าตอนนี้เธอน่าจะพัก.....”
“ไม่ใช่! แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่โพล่งขึ้นเสียงดัง
“อะไร” แฮร์รี่พูดอย่างสงสัย
“ฉันหมายถึง.........ฉันจะลาออกจากการเป็นอาจารย์” เฮอร์ไมโอนี่พูดและสูดลมหายใจก่อนจะพูดอย่างแน่วแน่
“ฉันจะเป็นมือปราบมาร”
3 ปีก่อน
“เดรโก” เสียงใสๆดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ในชุดนักเรียนของฮอกวอสต์หันไปด้านหลังเมื่อเสียงเรียกของชายหนุ่มที่ครอบครองหัวใจเธอดังขึ้น เด็กหนุ่มผมบลอนด์เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจและครุ่นคิดเป็นอย่างหนัก เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วกับท่าทีของชายหนุ่ม เขาเดินเข้ามาหาเธออย่างเศร้าๆ
“มีอะไรเหรอเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย มือของเธอจับที่แขนของเขาเบาๆ มัลฟอยเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีฟ้าซีดของเขาๆม่ค่อยจะเต็มใจพูดจาเสียเท่าไร
“ฉันได้ยินมาว่า.......เธอเลือกจะเป็นมือปราบมาร” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะเต็มใจพูดนัก แต่ดวงตาของเขานั้นมองเธออย่างวิงวอนอะไรสักอย่างซึ่งเฮอร์ไมโอนี่เองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจนัก
“ใช่! แฮร์รี่กับรอนก็เลือกอาชีพนี้ เธอรู้มั้ยว่ามันเหลือเชื่อมากเลยที่พวกเขาสองคนมีคะแนนสอบมากพอที่จะเป็นมือปราบมารได้ ฉันก็คิดว่าน่าจะดีที่จะทำอาชีพนี้เหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มและพูดอย่างร่างเริง เธอคิดถึงจดหมายที่แจ้งให้ทราบว่าคะแนนการสอบ ว.พ.ร.ส. ของเธอนั้นสูงมากพอที่จะเป็นมือปราบมารได้
“เธอคิดดีแล้วเหรอเฮอร์ไมโอนี่”มัลฟอยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความเศร้าและน่ากลัวเอาไว้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมองและน่ากลัว
“มีอะไรเหรอเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ลดน้ำเสียงลงต่ำ
“เธอรู้ใช่มั้ยว่าพ่อของฉันเป็นผู้เสพความตาย” มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าแทนคำตอบ
“แล้วเธอไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันก็อาจจะต้องเป็นแบบพ่อเหมือนกัน”
“หมายความว่าเธอจะเป็นผู้เสพความตายเหรอ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจ แล้วสมองของเธอก็มีความคิดวนเวียนไปมาเต็มไปหมด ถ้าเธอเป็นมือปราบมาร เขาเป็นผู้เสพความตาย มันเป็นเส้นขนานที่ไม่สามารถจะเปลี่ยนมาเป็นเส้นตรงได้ ความรักของรมิโอกับจูเลียตยังเจะป็นไปได้มากกว่าเรื่องของพวกเขา
“ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ” มัลฟอยยิงคำถามที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่อึ้งไปพักใหญ่ เธอก้มหน้าลงต่ำอย่างใช้ความคิด ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับแววตาที่เย็นชาซึ่งทำให้มัลฟอยใจหายไป
“ฉันก็จะจับเธอถ้าเราเจอกัน” นี่คือคำตอบที่ทำให้มัลฟอยอึ้งไปทันที เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อกลืนน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาให้กลับเข้าไปในดวงตาของเขา ก่อนที่เขาจะกลับมาเผชิญหน้ากับเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งสองจ้องกันอย่างไม่เหลือเศษเสี้ยวของความรักที่เมื่อสักครู่เพิ่งมีให้กันเลย
“ดี! เกรนเจอร์” มัลฟอยเปลี่ยนชื่อเรียกของเฮอร์ไมโอนีทันที แม้ว่าดวงตาของเธอจะเย็นชาขนาดไหนแต่มันก็เป็นแค่เกราะป้องกันความเศร้าของเธอไม่ใกล้ฉายออกมาทางแววตาเท่านั้น
“หยุดไว้แค่นี้ดีกว่าเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดประโยคสั้นๆก่อนจะหันหลังเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่มองด้านหลังของเขาอย่างเจ็บปวด แต่จู่ๆเขาก็ชะงักขาไว้แม้ว่าจะไม่หันมาหาเฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอก็แอบภาวนาขอให้เขาพูดว่าล้อเล่น
“อย่าลืมจับฉันนะเกรนเจอร์! ยัยเลือดสีโคลน”มัลฟอยออกเดินต่อไป ทันทีที่แผ่นหลังของมัลฟอยลับตาไปนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ทรุดตัวลงก่อนจะเริ่มร้องไห้เหมือนกับตนเองหัวใจสลาย
หลังจากนั้น.........เมื่อสเนปฆ่าดัมเบิ้ลดอร์ตายไปแล้วโดยมีเดรโก มัลฟอยร่วมมือ ชื่อของเขาก็ค่อยๆเลือนหายไปจากความทรงจำของเฮอร์ไมโอนี่ช้าๆเหมือนกับเขาที่หายไปโดยไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน การกระทำของเขาที่มีส่วนร่วมในการตายของดัมเบิ้ลดอร์มีเหตุผลมากพอที่จะทำให้เฮอร์ไมโอนี่แทนที่ความรักด้วยความแค้น และภายหลังที่เธอช่วยแฮร์รี่กำจัดโวลเดอมอร์ได้ เธอตัดสินใจที่จะไม่เป็นมือปราบมารแต่เลือกไปสอบเป็นอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดก่อนจะได้พบกับวิกเตอร์อีกครั้งในสถานที่สอบและเริ่มรักกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเฮอร์ไมโอนี่แทบจะจำไม่ได้ว่าเคยรกผู้ชายที่ชื่อเดรโก มัลฟอย
จนกระทั่งวันนี้.....ที่เฮอร์ไมโอนี่จำชื่อนี้ได้อีกครั้ง
แต่มันมาพร้อมกับความแค้นที่เธอต้องการจะชำระ
ลอนดอน อีก 2 ปีต่อมา
“คุณวีสลี่ย์ครับ! ช่วยใจเย็นๆหน่อยได้มั้ยครับ กรุณามีสติด้วยครับคุณวีสลี่ย์!” ชายชราร่างเตี้ยอ้วนกำลังพยายามยื้อยุดร่างสูงโปร่งกำยำของรอนไว้ทั้งที่ชายแก่คนนั้นสูงแค่เอวของรอนเท่านั้นเอง ตอนนี้ใบหน้าของรอนมีสีแดงจัดยิ่งกว่าสีผมของเขาเสียอีก เขาพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการรัดของชายชราเพื่อนร่วมงาน ขายาวๆของเขานั้นถีบสะบัดอยู่ในอากาศอย่าบ้าคลั่ง อีกด้านหนึ่ง แฮร์รี่กำลังยื้ยุดร่างของชายคนหนึ่งไว้ ร่างผอมสูงของเขานั้นแทบจะแตกละเอียดเมื่อชายในวงแขนพยายามสะบัดและดิ้นเต็มที่เมื่อรอนเริ่มเอะอะโวยวาย
“แก! ไอ้วีเซิ่ล ไอ้สารเลว” ชายคนนั้นคำรามลั่น รอนได้ฟังดังนั้งขาของเขาก็ถีบสะบัดอยู่กลางอากาศและเขย่าตัวเองเหมือนคนเป็นบ้า ชายแก่ที่รั้งร่างของเขาไว้ต้องเพิ่มแรงรดเอวเขาเข้าไปอีก แฮร์รี่ที่พยายามรั้งร่างชายอีกคนหนึ่งไว้ก็เหนื่อยใจไม่แพ้กัน
“หมัดแค่นี้ยังน้อยไปสำหรับคนปากพล่อยอย่างแก! ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์!” รอนคำรามเสียงดังลั่นและยิ้มมีชับเมื่อฝ่ายตรงข้ามนั้นแยกเขี้ยวด้วยความโมโห
“ไอ้วีสลี่ย์!” ชายหนุ่มร้องลั่นและโถมตัวเข้าใส่รอนเหมือนคนบ้า
“หยุด!!!” เสียงที่มีพลังอำนาจนั้นโพล่งขึ้น ทุกคนหยุดการกระทำของตัวเองและหันไปตามต้นตอของเสียง หญิงสาวผมยสวสีน้ำตาลเป็นลอนสวยยืนทำหน้าดุอยู่ที่หน้าประตูห้อง เธอยกมือขึ้นกอดอกและขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“เธอทำอะไรน่ะรอน” เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ในวัย 19 ปีก้าวพาร่างผอมบางของเธอเข้ามากลางวงทะเลาะวิวาทและกวาดตามองทุกคนอย่างไม่ชอบใจนัก
“เธอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะรอน” เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามเพื่อนร่วมเรียนและร่วมงานของเธอด้วยน้ำเสียงดุ
“ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นมันว่าพวกเราว่าเป็นเด็กใหม่ไก่อ่อน แล้วมันก็ว่าเธอว่าดีแต่สวยไปสวยมา วันๆเอาแต่นั่งชี้นิ้วเพิ่งมาทำงานได้ปีเดียวก็ได้เป็นหัวหน้า” รอนได้ใจใส่ไฟไปไม่บันยะบันยัง เฮอร์ไมโอนี่ละสายตาจากรอนและหันไปจ้องชายวัยกลางคนที่เกือบจะมีเรื่องกับรอนเมื่อครู่
“คุณวอร์เร็ทค่ะ ฉันไม่ได้ได้ตำแหน่งหัวหน้ามาด้วยการนั่งสั่งคนอื่นทำงานแล้วเอาความดีความชอบเหมือนอย่างที่คุณทำหรอกนะคะ กรุณาย้ายศีรษะที่โล่งเตียนของคุณกลับห้องของคุณไปเถอะค่ะ แล้วอย่าลืมล็อคกุญแจด้วยนะคะ ไม่อย่างนั้นอาจมีคนทะเล่อทะล่าเข้าไปได้ยินเรื่องที่คุณทำไม่เป็นแม้แต่การร่ายคาถาปลดอาวุธ!” เฮอร์ไมโอนี่ดวงตาแววโรธ ชายคนนั้นจ้องหน้าเธออย่างมีเรื่องก่อนจะเดินออกไปอย่างหัวเสีย เฮอร์ไมโอนี่สะบัดเรือนผมยาวถึงกลางหลังของเธอไปที่โต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่มุมสุดและถูกจัดไว้อย่างดีเป็นส่วนที่มุมห้อง แฮร์รี่และรอนตามเธอไปและเริ่มมองเธอที่เริ่มคร่ำเคร่งกับเอกสารกองโตตรงหน้า
“เยี่ยมเลยเฮอร์ไมโอนี่” รอนร้องออกมาอย่างขัดจังหวะ เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าจากเอกสารขึ้นมองรอนและจ้องเขาอย่างมีเรื่อง
“เรายังมีเรื่องต้องคุยกันยาว.......รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงทุ้มต่ำก่อนจะก้มหน้าลงจัดการกับเอกสาร รอนหันไปมองแฮร์รี่ด้วยใบหน้าที่เหมือนกับโดนแมงมุมทั้งรังโถมเข้าใส่
แสงไฟยามค่ำคืนสะท้อนอยู่ในผนังกระจกบานใหญ่ เฮอร์ไมโอนี่นั่งปล่อยตัวตามสบายอยู่บนโซฟาตัวใหญ่และมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนของมหานครลอนดอนอย่างไม่วางตา
‘ถ้าคุณอยู่ตรงนี้ด้วย....วิกเตอร์ คืนนี้คงจะเป็นคืนที่สวยงามที่สุดของฉัน’ เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจอย่างปวดร้าว คฤหาสน์หลังงามใจกลางกรุงนี้ตั้งอยู่บนเนินสูงนอกชานเมือง ทุกคืนเธอจะสามารถเห็นความเป็นไปของโลกที่เธอเกิดได้ มันเป็นของขวัญวันแต่งงานที่วิกเตอร์ต้องการจะมอบให้หญิงสาวผู้เป็นที่รักและใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข
แต่วันนี้......เธอกลับต้องใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์หลังงามที่เขาผู้จากไปแล้วยัดเยียดให้เธอตามกฎหมายแต่เพียงลำพัง ถ้าวันนั้น....วันที่เขาและเธอกำลังจะมีความสุขกัน....ถ้าวันนั้นเขาที่เธอลืมไปนานแล้วไม่มาปรากฎตัวและพรากสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอไป ตอนนี้.....เธอกับวิกเตอร์คงจะมีความสุขกันมาก
“ฉันจะแก้แค้นให้ได้...มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำลอดไรฟันออกมาอย่างเดือดแค้นก่อนที่จะลุกขึ้นจากโวฟาตัวนุ่มและเดินเข้าห้องนอนหรูหราใหญ่โตของเธอไป
ในห้องที่เงียบสงบและมืดมิดนั้น ร่างของเฮอร์ไมโอนี่กำลังพักผ่อนอยู่บนเตียงสี่เสาสีขาวสะอาด เปลือกตาของเธอปิดสนิทและไร้การเคลื่อนไหวใดๆ มีแต่ทรวงอกของเธอเท่านั้นที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ
เงาสูงโปร่งก้าวพ้นขอบหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนที่แสนสบายนี้ เท้าของเขาเหยียบลงบนพรมอ่อนนุ่มช้าๆและเบาหวิวราวกับว่าเขานั้นลอยได้ จากนั้นเขาจึงค่อยๆก้าวเข้ามาหาหญิงสาวที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาค่อยๆแหวกม่านสีขาวบางเบาที่ล้อมรอบเตียงไว้นั้นอย่างเบามือและแทรกตัวเข้าไป หญิงสาวไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังจ้องเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ได้ ร่างนั้นค่อยๆคุกเข่าลงข้างเตียงของเฮอร์ไมโอนี่ราวกับเธอเป็นเจ้าหญิงก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นลูบปอยผมยาวอ่อนนุ่มของเธออย่างเบามือ เขาค่อยๆระชิดหน้าเข้าไปใกล้เธอโดยมีจุดหมายอยู่ที่ริมฝีปากสีชมพูสวยนั้น แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักไว้......ก่อนจะเลื่อนมาจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน
“ฉันรักเธอ” เขากระซิบที่ข้างหูของเฮอร์ไมโอนี่ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไปยังขอบหน้าต่างและกระโดดลงไปอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นร่างที่นอนหลับสนิทของหญิงสาวก็ลุกพรวดขึ้นจกที่นอน เธอกวาดสายตาไปทั่วห้องและไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร เธอยกมือขึ้นเสยผมที่ลงมาปิดใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อและหอบหายใจรัวเร็ว
“ฝันเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำกับตัวเองก่อนที่จะรู้สึกถึงลมเย็นๆที่กรรโชกแรงเข้ามาทางหน้าต่าง เธอขมวดคิ้วและก้าวลงจากเตียงไปที่หน้าต่างนั้น ท่านสีขาวที่หน้าต่างปลิวไสวตามแรงลม เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอย่างประหลาดใจ
“หรือจะไม่ใช่ความฝัน”
เรื่องนี้เป็นเรื่องใหม่ที่เราลองแต่งดูค่ะ ตอนนี้กำลังคิดเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่อง คืนฝันของมัลฟอย กับความรักที่ไม่ลงรอยของเฮอร์ไมโอนี่ อยู่เพื่อไม่ให้ซ้ำกับคนอื่นเขามากเกินไป ยังไงเรื่องนั้นเราก็ตั้งใจที่จะแต่งจนจบแน่ค่ะ ไม่ทิ้งแน่นอน แต่การปรับปรุงเนื้อเรื่องอาจจะนานสักหน่อบเราเลยลองเอาเรื่องนี้มาลงให้อ่านกันดู ชอบไม่ชอบหรือคิดว่ายังไงก็ติชมด้วยนะคะ ขอโทษสำหรับข้อผิดพลาดบางประการค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น