ประเพณีสยองขวัญ

ลำดับตอนที่ #3 : บทสรุปของเรื่องที่เลวร้าย

“ หวัดดีครับทุกคน ! ”
“ กรี๊ด !!! ”
ฉันหลับตาปี๋  ก่อนจะได้ยินเสียงของทับทิมร้องเสียงดัง พอฉันลืมตาก็เห็นทับทิมทุบหมงใหญ่เลย หมงมาจากไหนล่ะเนี่ย -_-“
“ นายหมง-O-;; นายมาที่นี่ทำไม ? ”
“ คือ ^^;; แทนเขาขอเดินแยกกับผมครับ เขาขอเดินคนเดียวแล้วให้ผมมารวมกลุ่มกับพสกคุณ ”
“ เจ้าบ้า >O< ฉันเกือบหัวใจวายแล้วรู้ไหม !! ”
ทับทิมพูดแบบอารมณ์เสียไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้ถามเขาอีก เพราะยัยนั่นเริ่มด่าหมงแบบไม่หยุด ซายน์มองทั้งคู่แล้วอมยิ้มนิดๆ ส่วนฉันนิ่งคิด ทำไมแทนต้องมาทำตัวแมนตอนนี้ด้วยนะ หวังว่าเขาคงไม่เป็นอะไรนะ.....
                      ( แทน )
หลังจากที่แทนให้หมงไปเดินกับพวกผู้หญิงแล้ว เขาก็นึกเสียใจขึ้นมาที่ทำตัวเท่แบบพระเอก
                   แถวนี้น่ากลัวเป็นบ้า =_=;;
แทนพยายามข่มความกลัวแล้วเดินหน้าไปเรื่อยๆ จนระดับความกลัวเพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุดเมื่อเผลอนึกถึงเรื่องที่ซายน์เล่า
“ โธ่เว้ย !! ไม่น่ามาที่สวนบ้าแบบนี้เลย !!! ”
แทนกระแทกหมัดใส่ต้นไม้ต้นหนึ่ง ถ้าเขาหวนนึกถึงการกระทำของเขา
                    บางที...เขาคงไม่กล้าทำอะไรลงไป
          ปั่ก!!!!
เหมือนกับมีอะไรกระแทกที่หัวเขาอย่างแรง แทนชะงักแล้วค่อยๆล้มตัวนอนฟุบที่พื้นแน่นิ่งไป
        .........สิ่งที่กระดิ่งคิดไม่เป้นอย่างที่สมหวังแล้ว..........
             ( กระดิ่ง )
“ โอ๊ย !! ”
“ เป็นอะไร ?! ”
“ เปล่าๆ แค่สะดุดล้มน่ะ ”
จู่ๆตอนเดินขาของฉันก็สะดุดกับก้อนหินกะทันหันทำให้ล้มลง โอ๊ย เจ็บ >_< ตรงเข่าของฉันมีเลือดออก ฉันรับผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินที่มีคนยื่นให้ตรงหน้าแบบขอบคุณ ก่อนจะนำมาเช็ดแผล
ด้วยความที่ผ้ามันผืนใหญ่จึงนำมาผูกพันแผลไว้ เมื่ฉันลุกขึ้นก็เห็นทั้ง 3 คนยืนซุบซิบกัน
“ มีอะไรเหรอ ทับทิม? ”
“ เมื่อกี้หมงเหมือนเห็นอะไรสักอย่างตรงนู้นน่ะ -_- เลยว่าจะไปดูสักหน่อย ”
“ ฉันไปด้วย-O- โอ๊ย>_< ”
“ ซายน์ว่ากระดิ่งนั่งพักก่อนไหม  ท่าทางแผลจะลึกนะ ”
“ ใช่ครับ ผมว่ากระดิ่งนั่งพักก่อนจะดีกว่านะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ”
“ ตะ..แต่ว่า O_O ”
“ แกไม่ต้องห่วงหรอกน่า-_- นั่งไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา ”
ที่ฉันห่วงน่ะสวัสดิภาพของฉันต่างหากย่ะ =_+ ทั้ง 3 คนเดินไปแล้ว
ทิ้งให้ฉันนั่งตัวสั่นอยู่คนเดียว ท่ามกลางสวนที่เหมือนป่าขนาดย่อมๆ ฉันพยายามนึกถึงแต่เรื่องที่สนุกๆในหัว เพื่อไม่ให้สนใจกับสิ่งแวดล้อมรอบตัว
                  ผ่านไป 40 นาที T_T
ทะ....ทำไมยังไม่มีใครกลับมาอีก ฉันเริ่มร้องไห้ออกมา ไม่ไหวแล้วฉันกลัวจริงๆ
รีบๆกลับมากันสิ  ฉันทนไม่ไหวเลยหยิบประทัดออกมาพร้อมไฟแช็ก
              แซ่กๆ
เสียงพุ่มไม้ดังขึ้น ฉันชะงักมือที่กำลังจะจุดประทัดรีบหันไปมองทันที หรือว่า...
“ ทับทิม เธอใช่ไหม ? ”
“ … ”
“ ฉันรู้นะว่าเป็นเธอ ทับทิม ^^;; ออกมาเถอะ T^T ”
เสียงพุ่มไม้ดังขึ้นรอบๆตัวฉัน ฉันผงะแล้วพยายามถอยหลังแต่ดูจะไร้ประโยชน์ เพราะฉันกลัวจนขยับไม่ไหวอีกแล้ว TOT
                  และแล้วเด็กคนสุดท้ายก็.....
“ กรี๊ด!!!!!!!!!! ”

          ในวันที่ท้องฟ้าสดใส ภายในร้านกาแฟที่มีแอร์เย็นเฉียบทำหน้าที่อย่างดี มีเด็กกลุ่มหนึ่งนั่งกันภายในร้านพลางนั่งคุยส่งเสียงเฮฮา
“ ไม่คิดเลยนะว่า เรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ^O^ ”
            หลิว เด็กสาวที่มีนัยน์ตาซุกซนหัวเราะกับหมง
“ ^^ ตอนนั้นพอบอลกับต้นเข้าไปก็หาของที่จะหลอกพวกเราไม่เจอก็เดินหา  ไม่ทันมองว่ามันมีหลุมอยู่ร่วงตกลงไป ”
         หลิวหันไปมองบอลกับต้นพลางมองไปที่ขาของทั้งคู่ ขาของทั้งคู่นั้นใส่เฝือกอยู่
บอลกับต้นหัวเราะแห้งๆ ใบหน้าของทั้งคู่ก็มีรอยฟกช้ำขีดข่วนอยู่บนใบหน้า
“ แต่ซายน์ว่าของของหลิวสิเด็ดสุด ^-^ คนอื่นๆเขากลัวกัน แต่หลิวกลับยังมีอารมณ์อยากกินผลไม้ในสวนอยู่คนเดียว หลิวก็เลยหยิบลูกมะพร้าวอันเล็กปาใส่มะม่วง แต่ลูกมะพร้าวกลับร่วงใส่หัวตัวเองแทนไม่ใช่หรือจ๊ะ ”
เสียงโห่ดังรอบโต๊ะ หลิวหน้าแดงเสไปหยิบหนังสือมาอ่าน ไม่น่าแซวคนอื่นเลยเรา-_-“
ตัวเองเลยโดนซะเอง -///- หลิวหันไปถลึงตาใส่บอลกับต้นที่โห่เสียงดังที่สุด แต่สองคนนั้นก็ไม่กลัวกลับหัวเราะเสียงดังกว่าเดิมเสียอีก
“ ยัยตะกละ คิกๆ ^O^ ”
ทับทิมอดที่จะหัวเราะไม่ได้ เอาลูกมะพร้าวปาใส่มะม่วงนี่นะ คิดไปได้~
“ พูดถึงมะพร้าว ตอนนั้นแทนก็ต่อยต้นมะพร้าว ลูกมะพร้าวก็เลยร่วงตกใส่หัวสลบไปเหมือนกันนี่ ”
แทนนั่งหน้าบูดใส่ทับทิมที่พูดถึงเรื่องนี้ จะพูดให้เขาอายทำไม -_-^
“ ของฉันสิ ซวยสุด-_-^^ ตอนนั้นกลัวจนจะบ้าอยู่แล้ว ”
ใบหน้าของฉันง้ำพอๆกับแทน ทุกๆคนนั่งกลั้นยิ้มไม่เว้นแม้แต่แทนที่นั่งหน้าบูดเมื่อกี้
              ( ย้อนภาพกลับไป )
“ กรี๊ด!!!!!!!!!!! ”
“ กระดิ่งๆ ”
“ O_= ”
“ กรี๊ดทำไมอ่ะ =_=a  ”
“ เอ๋ ? ”
ทับทิมทำหน้าตางงๆไม่แพ้กับทุกคนที่ยืนมองข้างหลังแบบงงๆ อะ  เอ่อ =O+
               ( ปัจจุบัน )
หมงนั่งคิดเรื่องทั้งหมด ตอนนั้นทับ ทิม ซายน์ ตัวเค้าเองเดินไปเจอบอลกับต้นที่กำลังพยุงซึ่งกันและกันมองหาทุกคนอยู่ แล้วเดินย้อนกลับไปทางที่เคยเดินจึงพบกับหลิวและแทนที่สลบอยุ่ จึงช่วยกันปฐมพยาบาล ต้องขอบคุณที่ซายน์พกยาหม่องมาด้วย หมงหัยมามองกระดิ่งที่กำลังแยกเขี้ยว(?)ใสทับทิมที่หัวเราะเยาะเรื่องที่คิดมาก  กระดิ่งหันหน้าหนีแล้วมาเจอะกับสายตาของหมง หมงสะดุ้ง อย่ามาแยกเขี้ยวใส่ผมเลยผมกลัวแล้ว-_-;;
                ( กระดิ่ง)
ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วยื่นให้หมง
“ อ่ะ! คืนผ้าช็ดหน้า ขอบคุณนะ^^ ”
“ -_-? ”
“ ซักให้แล้วน่า -_- ไม่ต้องทำหน้าสงสัยแบบนั้น ”
“ นี่ไม่ใช่ของผมนะครับ ผมไม่เคยใช้สีน้ำเงิน ”
“ หา-O= งั้นของ...ทับทิมไม่ก็ซายน์น่ะสิ ”
 ฉันหันไปมองซายน์กับทับทิม ซายน์ส่ายหน้าเช่นเดียวกับทับทิม
“ ฉันไม่ใช่ผ้าเช็ดหน้าผู้ชายหรอก ตอนเธอรับมาน่ะเธอได้มองคนให้รึเปล่า ”
ใช่แล้ว  ตอนนั้นฉันเห็นแค่มือๆหนึ่งยื่นมาให้เท่านั้น  แล้วฉันก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมมองมองหน้า
งะ...งั้นใครส่งผ้าเช็ดหน้านี้ให้ฉันล่ะ =_=
….-_-
“ กรี๊ด!!!!  ผีหลอก !!! ”