ประเพณีสยองขวัญ

ลำดับตอนที่ #2 : ทีละคน....

“ เฮ้ย !!! ”
จู่ๆประตูก็ปิดดังปัง ทั้งหมดสะดุ้งเฮือกแล้วจ้องไปที่ประตูโดยอัตโนมัติ ทับทิมกระโดดมากอดคอฉัน -_-;; ส่วนบอลกอดกับแทน -_-“ ก่อนจะมองหน้ากันแล้วต่างคนต่างรีบปล่อยพลางหัวเราะแหะๆ
“ แปลกนะ คราวนี้กระดิ่ไม่วิ่งหนีเลยนะ ปกติเธอจะวิ่งนำแล้วนี่  ”
ฉันรู้ว่านายพูดแก้เขินนะ บอล แต่ทำไมต้องพูดถึงฉันด้วยฮะ =_=
“ ฉันก็อยากจะวิ่งเหมือนกัน แต่ดันมีคนมาล็อกคอไว้ จะวิ่งหนีก็วิ่งไม่ได้ ทับทิม -_-^
เลิกล็อกคอฉันซะ ฉันหายใจไม่ออก ”
ทับทิมยิ้มแหยๆ แล้วเปลี่ยนมาจับมือฉันแทน เจ๋ง -_- เวลาวิ่งฉันต้องลากยัยนี่ด้วยใช่ไหม
“ อะ...เอาเถอะ-O-!! แค่ลมพัดประตูเท่านั้นแหละ เรารีบไปกันเถอะที่สวนร้างนั่น ”
ต้นพูดอย่างกล้าๆกลัว มันยังอยากไปอยู่อีกเหรอเนี่ย คนอื่นๆเหมือนอยู่ในสภาพปกติกันหมดแล้ว  แล้วทำไมมีแต่ฉันคนเดียวที่กลัวขึ้นมาดื้อๆT_T

ในเวลา 2 ทุ่มมันเป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่อยู่บ้านดูทีวีกันแล้ว แล้วทำไมเรา 8 คนต้องมาพิสูจน์อะไรอย่างนี้ด้วย T_T
“ ว้าว ~ O_O สวนร้างจริงๆด้วย ทำไมถึงร้างล่ะ ”
“ ไม่รู้เหมือนกัน -_- แต่มีคนบอกว่าตรงนี้มันอาถรรพ์น่ะ ”
บอลเช็กกระบอกไฟฉายทุกกระบอกแล้วส่งกระบอกไฟฉายให้ทุกคน ท่าทางเขาจะยังเห็นคนอื่นสงสัยกันอยู่จึงอธิบายต่อ
“ เคยมีคนตายที่นี่ด้วยน่ะ -_- เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ”
“ ตายเพราะอะไรเหรอ O_O ”
“ เพราะกินทุเรียนในสวนแล้วจุกคอตายไง...พร้อมยัง? ไปกันเถอะ ”
เสียงเปิดประตูรั้วดังเอี๊ยดช้าๆราวกับเชื้อเชิญให้เดินเข้าไปข้างใน ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ถึงแม้ว่าต้นไม้ในสวนจะยังคงมีใบเต็มต้น แต่ก็ให้ความน่าสยดสยองอย่างบอกไม่ถูก
“ เดี๋ยวฉันกับต้นไปกันก่อนก็ได้ ^^a ท่าทางพวกเธอยังไม่อยากเข้า อีก 10 นาทีเดี๋ยวฉันเดินมาหาแล้วไปพร้อมกัน ”
ต้นกับบอลเสนอ และแน่นอน -.,- ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน เจ้าสองคนนั้นเดินไปยิ้มไปแบบไม่ยี่หระ พวกเราที่เหลือนั่งรอกันข้างหน้า
                         ผ่านไป 20 นาที
“ ทำไมยังไม่มาอีกล่ะ -_-;; ”
ฉันบ่น บ้าชะมัดไปนานมากเสียจนเราเริ่มกังวลและเป็นห่วง
“ เราเข้าไปดูกันเหอะ เป็นห่วง ”
“ เดี๋ยวก่อนหลิว ซายน์ว่าแยกกันไปดีกว่า -_- แบบนั้นจะได้หาไวขึ้น ”
“ อือ งั้นเราแยกกันหานะ !! ”
ซายน์ไปกับหลิว ฉันไปกับทับทิม แทนไปกับหมง เรา 3 คู่จะแยกกันเดินไปคนละทาง ฉันนึกอะบางอย่างออกพอดีจึงหยิบของบางอย่างขึ้นมา
“ อ่ะ ! ประทัดคนละ 2 อัน กับไฟแช็ค ”
“ เกิดนึกคึกอะไรถึงเกิดอยากเล่นประทัด ! ”
“ ฉันรู้ว่าเธอโง่นะ แทน แต่ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้ -_-^ เวลาเกิดอะไรขึ้นก็จุดประทัดขึ้นฟ้านะ เดี๋ยวพวกที่เหลือจะวิ่งไปหาเอง ”
“ อ๋อ...ขอบใจมากนะ กระดิ่ง ”
ฉันลอบยิ้มเมื่อเห็นทุกคนรับของไปจากมือ ทุกๆครั้งที่มีประเพณีนี้ฉันก็เตรียมมาทุกครั้งแหละ
-..- เวลาเกิดอะไรจะได้มีคนช่วย พอทุกคนรับไปหมดแล้ว เราก็แยกย้ายกันเดินหาโดยตกลงว่าถ้าใครเจอบอลกับต้นเมื่อไหร่ให้ยิงประทัดขึ้นท้องฟ้า แค่ดอกเดียว ฉันหวังว่า...เราคงจะกลับมากันทุกคน
          ( ซายน์ )
ซายน์กับหลิว 2 สาวที่แตกต่างกันสุดขั้ว เดินไปมาพลางพูดเบาๆตลอดเวลาเพื่อหวังให้มีเสียงเป็นเพื่อน แต่ก็ช่างเปล่าประโยชน์เหลือเกิน
“ อุ๊ย!! ดูนั่นสิหลิว O_O หิ่งห้อยมีเป็นฝูงเลย ”
“ จริงด้วย ! ลองไปดูใกล้ๆไหม? ”
ในสถานการณ์แบบนี้การที่เจอสิ่งที่สวยงามเหมือนกับเจอของขวัยที่ล้ำค่า ซายนืมัวแต่สนใจหิ่งห้อยจนไม่ได้สังเกตเลยว่า
                              เพื่อนของเธอหายไปแล้ว.....
ซายน์วิ่งตามฝูงหิ่งห้อยจนทัน เธอมองหิ่งห้อยด้วยใบหน้าทีแสดงถึงความสุขก่อนจะเหลียวหลังไปเรียกเพื่อนรัก  แต่....หลิวหายไป ซายน์ใจหายวาบ เธอเพียรตะโกนเรียกหลิว ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบที่น่าขนลุก ซายน์รนรานคว้าประทัดออกมาจุดหวังว่าทุกคนจะมาไวไว
คนแรกที่โผล่มาคือกระดิ่งที่วิ่งมาหาซายน์แล้วคอยปลอบซายน์ที่ร้องไห้ระหว่างเล่าให้เพื่อนฟัง
                 ( กระดิ่ง )
นี่มันอะไรกัน  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเพื่อนของเราหายไปทีบะคน สองคน ซายน์เลิกร้องไห้แล้วใบหน้าของเธอที่เคยผิวขาวอมชมพูมาบัดนี้แดงไปหมดจากการร้องไห้ ทับทิมยื่นน้ำให้ซายน์ล้างหน้า แล้วเราสี่คนที่เหลือก็มาคุยอย่างเคร่งเครียด
“ จะเอายังไงดี เพื่อนของเราหายไปทีละคน สองคนแล้วนะ ”
“ฉันไม่รู้เหมือนกัน หมง-_- ขอฉันพักหัวหน่อย ”
ทับทิมตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อนแล้วพิงกับพุ่มไม้หนา ฉันมองเธอแบบเห็นใจก่อนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างข้างหลังทับทิม
“ อะไรเหรอ =_= ”
“ แปบนะ ”
ฉันฉวยสิ่งนั้นขึ้นมาพินิจก่อนจะตาค้าง
                มันคือเศษผ้า.....
“ นี่มัน....ลายเดียวกับเสื้อของต้นเลยนี่ ! ”
“ อะไรนะ O_O ”
ทุกคนเงียบกันหมด มีแต่แทนที่ยังมีวีหน้าไม่เปลี่ยน เขามองไปที่ซายน์ด้วยสายตาเย็นชา
“ เลิกเล่นได้แล้ว ซายน์ -_-^ ”
“ เล่น?ซายน์เล่นอะไร ”
“ อย่ามาโกหกหน่อยเลยน่า !! นี่มันเป็นแผนของเธอใช่ไหม?!! เพราะมันเหมือนกับเรื่องที่เธอเล่าไม่มีผิด!!! ”
“ ซายน์เปล่า... ”
“ เฮอะ โกหกทั้งนั้น -_-^ ฉันเห็นนะว่าบอลกับต้นซุบซิบอะไรกันบ่อยๆ เธอคงนัดแนะให้แสดงละครให้เหมือนกับเรื่องที่เธอเล่าล่ะสิ ส่วนหลิว...เธอสองคนก็สนิทกันคงรวมหัวกันวางแผน ”
“ ฉันเปล่านะ >O< ”
ซายน์ตะโกนกลับ แทนชะงัก ตอนนี้สีหน้าของซายน์ดูโกรธมาก เห็นได้ชัดจากหน้าตากับคำพูดที่เธอแทนตัวว่าฉัน ทั้งที่เธอไม่เคยแทนตัวเองแบบนั้น ใบหน้าของซายน์ขาวเผือดกว่าปกติ
“ ฉันไม่ได้วางแผนอะไรนะ >_< เรื่องของบอลกับต้น 2 คนนั้นคงวางแผนกันเอง ส่วนหลิวหายไปไหนฉันก็เป็นห่วงเหมือนกัน! แล้วเรื่องผีที่ฉันเล่าไปน่ะ ....เรื่องจริง ”
“ ว่าไงนะO_O!! ก็ๆเด็กคนสุดท้ายก็ตายไปเหมือนกันนี่ แล้วมันจะมีคนรู้มาพูดได้ไง ”
“ ใครบอก-_- เด็กคนสุดท้ายยังไม่ตายนะ หลังจากนั้น 3 วันก็มีตำรวจมาพบเด็กคนนี้ ด้วยความที่เธอกลัวมาก จึงทำให้ผมของเธอขาวโพลนไปหมด ”
“ ผะ...ผมขาวโพลนเหรอ... ”
           เสียงของฉันสั่นเล็กน้อย บ้าน่า เรื่องของพวกเราตอนนี้เหมือนกับเรื่องผีที่ซายน์เล่า
ไม่มีผิด ไม่ว่าจะทั้งคนที่ค่อยๆหายไป ทีละคน สองคน ทั้งเศษผ้าของคนที่หายไป เป็นครั้งแรกจริงๆที่ฉันกลัวจับใจมากขนาดนี้ ฉันจับมือกับทับทิม มือของทับทิมเองก็เย็นเฉียบไม่แพ้กันราวกับจะตอกย้ำความกลัวให้มากขึ้น
“ ใจเย็นๆกันก่อนนะครับ ผมว่าเรารีบตามหาทุกคนแล้วกลับไปพร้อมกันโอเคไหมครับ? ”
ในเวลานี้คนที่ยังคุมสติได้มากที่สุดคือ หมง ผู้มีประสบการณ์ด้านนี้มากที่สุด
“ เดี๋ยวกระดิ่ง  ซายน์ ทับทิมไปทางขวานะครับ ส่วนผมกับแทนจะไปอีกทาง แยกย้ายกันนะครับ ”
“…. ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ยิงพลุขึ้นฟ้านะ ”
“ ขอให้โชคดีนะทุกคน ”
         เมื่อพวกเราแยกกันไปคนละทาง ฉัน ทับทิม ซายน์เดินไปด้วยกันอย่างเงียบเชียบ ต้นไม้ที่สูงชะลูดบดบังท้องฟ้าจนเกือบมิด แถมเสียงนกที่ดังตอนนี้ทำให้บรรยากาศ...
น่ากลัวเป็นบ้า  T_T
“ เดี๋ยวๆ ได้ยินเสียงอะไรไหม -_=a ”
จู่ๆทับทิมก็หยุดและทำท่าหยุดฟัง หันไปรอบๆตัว ยัยนี่ =_= มาพูดอย่างนี้ทำไมกลางสวนฟะ
“ ซายน์ไม่เห็นได้ยินเลย-_-a หูแว่วไปรึเปล่า ”
“ จริงๆนะ>_< ลองฟังดูสิ กระดิ่ง ได้ยินป่ะ ”
“ แล้วเธอจะพูดมาทำซากไรฮะ -_-“ ฉันอยากเดินแบบเงียบๆเข้าใจ๋? ”
      ทับทิมทำหน้างอนใส่ฉัน ช่างมันสิ =_=;; เราเริ่มเดินกันต่อ สักพักก็ได้ยินเสียงกิ่งไม้ดังแซ่กๆเรา 3 คนยืนมองตัวแข็ง  เสียงจากพุ่มไม้ดังขึ้นเรื่อยๆ หัวสมองของฉันมันสั่งให้วิ่งไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ขาของฉันมันก็ขยับไม่ออก คาดว่าทับทิมกับหลิวก็เป็นเหมือนกันเพราะทั้งสองก็ยืนตัวแข็งเช่นเดียวกัน เสียงพุ่มไม้ดังขึ้นเรื่อยๆและ....