Zis Love (ฉันรักแกหว่ะ)

ลำดับตอนที่ #2 : z2:นิยามของสองเรา

ชิชะ

หล่อตรงไหน

ข่มใจไว้ลูกแม่

ไกด์เท่านั้น

ระลึกไว้

และแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปรกติ

เพื่อนทักว่า
"เห้ยแก รู้สึกแกจะกระดี๊กระด๊า มากเลยนะ ทั้งคาบพระพุทธ คอมพิวเตอร์ แล้วก็เข้าแถวตามเลขที่เนี่ย ชักจะแปลกๆ"

และฉันก็แก้ตัวน้ำขุ่นๆไปว่า

"อ่อ ก็นั่งใกล้พิมแล้วก็เชอร์รี่ คนกันเองทั้งนั้น
ไม่มีไรหรอก"

และอีพิมก็สวนกลับมาว่า

"ให้มันจริงเห๊อะ"

จะไม่ให้พิมพูดได้ยังไงหล่ะค่ะ

ก็เมื่อเราไปปรึกษามันว่า

"เห้ยแก เรว่าคิงมันน่ารักดีอ่า แล้วช่วงนี้เรากับไกด์ก็ปรับตัวกันนิดๆแล้วอ่ะนะ"

และแล้ว

เหตุการณ์ก็ดำเนินผ่านไปเมื่อ

คาบเรียนวิทย์เสริม

"นักเรียนทุกคนนำเอกสารกลับไปเย็บเล่มแล้วทำหน้าปกมาให้เรียบร้อย ภายในอาทิตย์หน้า มันคือคำสั่งขาดของอาจารย์ไนเภ"

ซึ่งคิงไม่ได้ทำมา

แต่บังเอิญว่าเรานั้น

ทำเป็นปกหน้าปกแบบซีได้ไงค่ะ

สามารถซีลงปกได้เลย

ก็ซีลงปกแบ่งเพื่อนๆไป

ปรากฎคิงไม่ได้ทำมา

เมื่อาจารย์เดินตรวจใกล้ถึงโต๊ะคิง

คิงก็ลนลานใหญ่

(ใครได้เห็นหน้าตอนนั้นคงขำพิลึก 5555+ แอบสะใจ)

แต่แล้ว

เราก็ยกต้นฉบับให้คิงไพร้อมกับคลิปหนีบกระดาษ

โดยที่คิงหารู้ไม่ว่า

ในนั้นมีความรู้สึกของใจที่เริ่มแน่นอนไปแล้วว่า "ชอบ"

และคิงก็รอดพ้นสถาณการณ์นั้นหวุดหวิด

ต่อมาคาบอังกฤษของอาจารย์พาวาเดี้ยน

ก็ฉวยโอกาส

เข้าไปคุยกับคิงด้วยเรื่องหน้าปกขอทวงคืน

(โดยที่ในใจ คิดแผนชั่วร้ายไว้แล้ว)

พอเข้าไปถึงเป้าหมาย

"คิง ขอหน้าปกคืนได้มั้ยค่ะ"

คิงก็ยิ้มเจือนๆแล้วตอบว่า

"เราเขียนทับไปแล้วอ่า"

"ไม่เป็นไรค่ะ เอามาเถอะ"

และแล้วก็ตรงตามแผนกฤษ

ยกขึ้นมาทั้งเล่ม


ฉันก็สวมวิญญาณตีนแมวฉกเอกสารไปทั้งดุ้นเลยค่ะ

แล้ววิ่งมาราธอน 4x100 เมตรไปร้านถ่าย(เอกสาร)

(แล้วฉันจะวงเล็บคำว่าเอกสารทำไมเนี่ย)

รีบเข้าเล่มถ่ายลงปก

ซื้อกระดาษสีใส่อย่างดีเยี่ยม(หมดไปหลายบาทอยู่)

แล้ววิ่งขึ้นมาปรากฎว่า..........











หายไปทั้งห้อง(แป่วๆๆๆๆๆ)

ไปเข้า lab กันไง


ก็ตามไป
พอไปถึงคิงก็ขอบคุณยกใหญ่

แล้วถามว่าเท่าไหร

"ไม่อ่ะ ไม่คิดเงิน เพื่อนกัน"

"เห้ยไม่ได้ดิ  ทำให้แล้วไม่คิดได้ไง" หน้าคิงสีชมพูระเรื่อน่ารักจับใจมากเลย

เห็นแล้วใจอ่อนเลยหล่ะ

"บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรดิ"

ยังคงใจแข็ง

"เออ  ยังไงก็ขอบคุณมากนะ"

กรี๊ด

เขาขอบคุณฉันด้วย

5555555555555555555+


แล้ววันนั้นก็ผ่านไปอย่างสดใสที่สุดสำหรับฉันเท่าที่เคยมีมา

เย็นวันนั้น

เลิกเรียนพิเศษจากแฟลตฝั่งตรงข้ามกับอาจารย์เรธิสสา (น้าเราเองอ่ะหล่ะ)

6.20 โอ้ย

ยังบ่นกับตัวเองเลยว่ามืดแล้วนะเนี่ยให้กลับบ้านดึกๆดื่นอย่างนี้

เด๋วก็โดนจับไปปู้ยี่ปู้ยำหรอก

(5555+)

ก็นั่งรถตุ๊กๆ จากร.ร.มาลงที่อนุเสาวรีย์ชัยฯ

แล้วก็ต่อรถเมลล์สาย 522 เพื่อมาลงเดอะมอลล์งามวงศ์วาน

"โอ๊ย เหนื่อยจริงๆ คนก็เยอะๆ"

เสียงบ่นออดๆแอดๆ จากลูกผู้ดี (ถึก)

ขาของฉันนั้นตั้งใจรีบเดินไปขึ้นรถตู้เพื่อกลับบ้านอีกต่อหนึ่ง

แต่ใจก็สั่งว่า................
























เดินช็อปปิ้งต่อ - - (มันน่าฆ่าทิ้งไหมเนี่ย)

ขณะที่เพลิดเพลินอยู่กับการช็อปปิ้งจวนเวลา 20.00 แล้วนั้น

ก็หยิบหนังสือเล่มนึงขึ้นมา

"รวบรวมสูตรคณิตศาสตร์ม.3"

เอ๋ เราก็ไม่เก่งคณิตนะ

ซื้อไปสักเล่มดีกว่าแต่เอ๊ะ ที่บ้านคงมีไม่ซื้อดีกว่า

และแล้วขาของฉันก็กำลังจะพาเดินออกมานอกร้าน ซีเอ็ด

แต่แล้ว

ก็คิดได้ว่า

จะซื้อให้คนๆนั้นดีมั๊ยนะ

เขาเป็นเด็กเรียนก็คงจะเหมาะสมกว่าที่ฉันใช้อ่ะนะ

จึงเดินไปแล้วหยิบมาจ่ายเงิน

และเมื่อถึงบ้าน..........

เปิดกะรเป๋าตังค์เพื่อที่จะนับเงินทั้งหมดน้าน

กรี๊ด

สาม ชม.ฉันใช้เงินไป 350

กรี๊ด

อยากจะร้องไห้

ฉันซื้ออะไรบ้างเนี่ย


กรี๊ดๆ














วันรุ่งขึ้น

เข้าแถวแผนที่สามหน้าอาคารเรียนคาบแรก

แต่คาบแรกของพวกเราคือ โครงงานอ่ะ

เลยเข้ากันใต้อาคารสาม

47

48

โอเค

ฉันเดินเช็คชื่อทุกคนเส็ดเรียบร้อย

เมื่ออ.โศกดี้เริ่มเทศน์

ฉันก็เริ่มปฏิบัติการ

"อ่ะ......คิง  ให้ๆ"

พลางยื่นหนังสือเล่นจิ๋วไปให้

"เห้ย ไม่เอาหรอก

เกรงใจจะตาย

เมื่อวานทำให้เราก็ว่าเยอะแล้วนะ"

"เอาน่านะ รับไปเถอะ

ถือว่าน้ำใจเราแล้วกันนะ" ยังคะยั้นคะยอจะให้

"ไม่ได้หรอก เรารับไม่ได้"

ก็เกิดการถกเถียงกันขึ้น

จนในที่สุดคิง ก็จี้จุดขึ้นว่า

"แล้วทำไมต้องซื้อให้เราหล่ะ คนอื่นยังไม่เห็นได้เลย"

(ซวยแล้วไงตู)

เลยแก้ตัวไปว่า

"ได้ดิ  เชอร์รี่ก็ได้ พิมก็ได้ เจนก็ได้" ไม่เชื่อถามดู

(555+  ตอแหลได้จัยมาก)

"เออ แล้วผู้ชายคนอื่นหล่ะ"

(เอาแล้วไง ไม่ได้เตรียมไว้ด้วย ต่อมตอแหลเสือกไม่ทำงานซะงั้น ทำไงดีๆ)

และแล้วอ่า

ปิ๊ง!!!

หัวฉันเกิดไอเดียขึ้นมา

"คิง ถ้าไม่เอาเค้าโกรธนะ แล้วเค้าจะวีนลั่นเลยนะ"

(ใช้มุขวีนกลบค่ะ 5555+)

"เออ เรามีแล้วอ่ะเราไม่เอาได้มั๊ย"

"กฤษ!!!! เราจะวีนแล้วนะ"

555+

"เออๆ เอาก็ได้ครับ"

(เย้!  ในที่สุดคิงก็รับไว้ด้วยความถอดใจ)

คิงก็หันมาถามว่า

"ใช้ทำอะไรหรอ"

"อ้าว ไหนบอกมีแล้วไง ทำไมไม่รู้หล่ะ"

หน้าคิงขึ้นสีระเรื่อ

"เออ ............

เออ............
เออ...........

เออ ที่บ้านมีเล่มใหญ่หง่ะ"

และคิงก็แก้ตัวน้ำขุ่นๆ

55555555+

เราก็ไม่อยากเถียงเลยปล่อยไป

แล้ววันนั้นก็มีความสุขที่สุดเล้ย

...............................................................................
จบตอน