คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love in the Dark:1
Love in the Dark:1
Chan X Baek
Kai X Hun
หลัาที่านยอลไ้รับวาม่วยเหลือาแบฮยอนแล้วเารู้สึอยาะอบแทนน้ำใอแบฮยอนเหลือเิน ิไ้ันั้น านยอลึเรียอินเ้ามา
“อิน”
“รับท่านพี่”อินเินเ้ามาในห้อ
“สำหรับมื้อเ้าอวันนี้ พี่อยาให้แบฮยอนแวมไพร์รับใ้อปราสาทเรา มาร่วมโ๊ะทานอาหาร้วยัน รบวนนาย่วยไปเรียมที่นั่สำหรับแบฮยอนแล้วเรียแบฮยอนมาให้้วยนะ”
“ไ้รับท่านพี่”
“อบใมา ิไม่ผิริๆที่ันไว้ในาย”านยอลเอื้อมมือมาับที่หัวไหล่ออิน แล้วบเบาๆเิอบใ
“ท่านานยอลีับผมมา ผม่าหาที่้อเป็นฝ่ายอบุ”อินโ้ำนับให้
“นายทำีที่สุแล้วล่ะ ไปไ้”านยอลยิ้มให้อิน
อินเินออาห้ออานยอล รวไปยัห้อพัอแวมไพร์รับใ้ ็พอีับที่เฮุนำลัเินไปัอาหารให้ ึเินสวนทาวันอย่าบัเอิ
“อ้าวท่านอิน”เฮุนเหลือบมอแวมไพร์ผิวสีแทน้าหน้า
“เฮุน นายพอะเห็นแบฮยอนบ้ามั๊ย”
“อ๋อ แบฮยอน.....เหมือนะไ้ยินเาบอว่าะไปที่ริมเาปราสาทน่ะ”
“ั้นเหรอ อบุมา ไปเรียมอาหาร่อไ้แล้ว ไป!!”
เฮุน้มหัวให้ ่อนะเินถือถาอาหารออไป อินเมื่อไ้ำอบแล้วึเินไปหาแบฮยอนที่ริมเาปราสาททันที
แบฮยอนที่อยู่ริมเาหน้าปราสาท ำลัมป่าและน้ำ้านหน้าอเา น้ำที่ไหลาที่สูลไประทบับ้อนหินนาให่ที่อยู่เบื้อล่า ประอบับเสีย ่า ่า อน้ำาวนให้เลิ้มาม ้นไม้ที่ึ้นมาเป็นำนวนมา รวมัวันลายเป็นป่าที่สวยาม แม้ะูรๆ ฝูนาพาันบินไปมาบนท้อฟ้า แบฮยอนมออยู่เนิ่นนานรู้สึสนุ ึปล่อยพลัแสอัวเอใส่ฝูนา เมื่อรู้สึไ้ถึพลัแสอแบฮยอน ฝูนาที่เยบิน้วยันเป็นฝูึบินออาัน แล้วบินไปนละทิศนละทา
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”แบฮยอนหัวเราะับนาที่อบสนอับพลัแสอัวเอ
“อ่ะแฮ่ม”เสียแล้ไอออิน ทำเอาแบฮยอนถึับใ สะุ้เล็น้อย อินหัวเราะแวมไพร์ร่าบารหน้าที่ใับเสียัวเอ ่อนะเินเ้ามา
“ฮ่าๆๆ ถึับใเลยเหรอ อโทษที่ทำให้ในะ”อินล่าวอโทษิำ แบฮยอนมออินแล้วมวิ้ว
“ท่านเป็นใร...??”
“อ๋อ ้าือ ิม อิน แวมไพร์ผู้รัภัี่อท่าน ปาร์ านยอล หน่ะ”
“แวมไพร์ผู้รัภัี!!!!”แบฮยอนทำาโึ้นมาอีรั้
“ฮ่าๆๆ นายนี่น่ารัั”อินใ้นิ้วเี่ยรอบๆริมฝีปาออีฝ่าย
“นี่นายทำอะไรเนี่ย เอานิ้วออไปเลย นลุ (>__<)”แบฮยอนใ้หลัมืออัวเอ ปันิ้วออินออ ยิ่สร้าเสียหัวเราะให้ับอิน
“ท่านานยอลบอว่า มื้อเ้าวันนี้ ให้นายไปร่วมโ๊ะทานอาหาร้วยัน”เมื่อเห็นว่าุยเล่นันมานาน อินึพูเหุผลที่ามหาแบฮยอน
“ร่วมโ๊ะทานอาหาร!!!”
“( - - )( _ _ )( - - )”
“ับท่านานยอล!!!!”
“( - - )( _ _ )( - - )”
“ม่ะ....มันเรื่ออะไรันเนี่ย ทำไม้อเป็นผมล่ะ”แบฮยอนถามึ้นมา้วยวามสสัย
“แล้วนายไ้ไป่วยเหลือ หรือ ทำวามีให้ท่านานยอลเห็นหรือเปล่าล่ะ”
“ือ...เมื่อืน ผมเห็นหมาป่าัวหนึ่ะทำร้ายท่านานยอล เลยไป่วยไว้หน่ะรับ”
“อืมม์ ไม่แปลหรอที่ท่านานยอละเรียนายไปร่วมโ๊ะท่านอาหาร้วย นที่มีโอาสไ้ร่วมโ๊ะับท่านานยอล ้อเป็นนที่ท่านานยอลเห็นว่าล้าหา หรือ เอาัวเอไปเสี่ยับสิ่ที่อันรายแทน หรือ นที่ทำามำสั่อท่านานยอลแล้วทำสำเร็โยไม่ิหนี และนาย ็เป็นหนึ่ในนั้นเรียบร้อยแล้วนะ ีใ้วย เี๋ยวเอันมื้อเ้านี้นะ”อินพูบ็ียิ้มอย่าเป็นมิรให้แล้วเอื้อมมือไปยีผมอแวมไพร์รหน้า ่อนะเินลับเ้าปราสาท ปล่อยให้แบฮยอนยืนอยู่นเียว
---------------------------------------> ถึเวลาอมื้อเ้า <---------------------------------------
เหล่าแวมไพร์รับใ้เินถือถาอาหารอมื้อเ้าวันนี้มาวาไว้ที่โ๊ะให้ับท่านานยอลและแวมไพร์ั้นสูอีหลายัว เมื่อวนะัเสร็แล้วท่านานยอลมอไปทาที่นั่้าๆอัวเอที่ยัว่าเปล่า ปราศาร่าอแบฮยอน ึหันไปถามอิน
“อ้าว แบฮยอนล่ะอิน”
อินวาสายาหาร่าอแบฮยอนรอบๆ
“ไปไหนะแล้วล่ะ เมื้อี้ยัเห็นเินเอาถาไปเ็บอยู่เลย แปปหนึ่นะท่านพี่”อินเินออไปามหาแบฮยอนที่ห้อพัแวมไพร์รับใ้
“ใรือ แบฮยอนเหรอะพี่านยอล”ไอยู แวมไพร์สาว หลใหลในัวานยอลมาถามึ้นมา
“แวมไพร์รับใ้ที่่วยเหลือพี่าารโนหมาป่าทำร้ายไว้เมื่อืนหน่ะ”
“อะไรัน! แ่่วยเหลือไม่ให้พี่โนหมาป่าเมือบ ถึับ้อพามาร่วมโ๊ะทานอาหารเลยเหรอ แถมเป็นอะไรไม่เป็น ันเป็นแวมไพร์รับใ้”
“ไอยู!!! ระวัำพู้วย ถึเาะเป็นแ่แวมไพร์รับใ้ แล้วไ ีว่าแวมไพร์ั้นสู เอาแ่เินเิ ทำหน้าสวยไปวันๆ”ริสัลที่ทนไม่ไ้ที่ไอยูมาว่าแวมไพร์ที่มีานะแ่แวมไพร์รับใ้
“พี่ริสัล!!!!!”
“พอเถอะ ไอยู ถ้าะพูอะไร็ระวัำพูแบบที่ริสัลบอ้วย อย่าทำให้มื้อเ้าเสียบรรยาาศ”เมื่อเห็นว่าเอาแ่พูาััน านยอลึพูให้ทั้ริสัลและไอยูหยุ
“พี่านยอล!”ไอยูไ้แ่มอริสัล้วยสายาที่เ็มไป้วยวามอาาแ้น
-------------------------------------> ห้อพัแวมไพร์รับใ้ <--------------------------------------
อินถือวิสาสะเ้ามาในห้อพัที่มีร่าบาๆอแบฮยอนนั่อยู่ที่เีย สีหน้าอแบฮยอนูเหมือนนอมทุ์ อินเินเ้ามานั่้าๆ
“เป็นอะไรแบฮยอน ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“ผมไม่อยาไปร่วมโ๊ะทานอาหารับท่านานยอลเลย”
“ทำไมล่ะ??”
“ท่านานยอลเป็นถึทายาทแวมไพร์ แล้วผมล่ะ ผม็แ่แวมไพร์รับใ้ ะให้ีนเสมอท่าน็ูน่าเลีย”
อินเอื้อมมือไปโอบไหล่แบฮยอนแล้วบเบาๆเิให้ำลัใ
“แ่ะไม่ไปร่วมโ๊ะทั้ๆที่ท่านานยอลมาเิแล้ว มันูน่าเลียว่ามั๊ยอ่ะ แบฮยอน”
แบฮยอนเยหน้ามออิน แล้วัสินใลุึ้นไปร่วมโ๊ะทานอาหารมื้อเ้าับท่านานยอล อินเห็นันั้นึยิ้มออมาอย่าพอใ
“ีมาแบฮยอน”
แบฮยอนเินมาพร้อมับอิน านยอลึหันไปมอ แบฮยอนในวันนีู้น่ารัและบอบบาว่าเมื่อืนที่เห็น เาลุาเ้าอี้และผายมือเิให้แบฮยอนนั่ร่วมโ๊ะ
“อบุรับ ท่านานยอล”แบฮยอนเินมานั่ที่เ้าอี้ัว้าๆานยอล สร้าวามหมั่นไส้และหุหิมาึ้นให้ับไอยู
“นอาะเป็นแ่แวมไพร์รับใ้แล้ว ยัทำเป็นเล่นัวให้ท่านพี่อินไปรับถึที่ห้อพั เหอะ! ิว่าัวเอเป็นนายหิอที่นี่หรือไ”
“ไอยู!!!!!”
“หรือว่าไม่ริล่ะะพี่ริสัล ูสิ เสียเวลาทานอาหารมื้อเ้าหม”
“ไอยู!!!!!”
………………………….!!!!!!!!!!!!!!!!! ึ้ !!!!!!!!!!!!!!!!! ………………………...
านยอลที่นั่อยู่มุมโ๊ะยืนึ้น และใ้ำปั้นทั้สอ้าอัวเอทุบเ้าที่โ๊ะอย่าแร สร้าวามใให้ทุนที่นั่ร่วมโ๊ะ รวมไปถึไอยูที่นั่าเ้าอี้สามัวถัาริสัล้วย แบฮยอนที่นั่อยู่้าๆมอานยอลที่อนนี้ใบหน้าเ็มไป้วยวามหุหิแลพโมโห ทุนนั่นิ่เียบไม่ล้าพูอะไร
“ท่ะ...ทานอาหารีว่านะรับท่านพี่ เสียเวลามามาแล้ว”เมื่อไม่มีใรพูอะไร อินที่นั่้าๆานยอล็เอ่ยปาพูึ้น
“อืม ็ีเหมือนัน แบฮยอนหิวแล้วแน่ๆเลย อโทษนะที่เ้านี้วุ่นวายไปหน่อย อโทษที่ทุบโ๊ะเสียั้วย”
“ไม่เป็นไรรับ”
ระหว่าที่ทานอาหาร านยอลเอาแ่เหลือบมอแวมไพร์ร่าเล็ที่นั่้าๆัวเออย่าแบฮยอน แล้วเา็สัเเห็นอะไรที่แปลประหลาไปในใบหน้าอแบฮยอน
‘หลัทานอาหารเรา้อุยันแล้วล่ะ แบฮยอน...’
นี่เป็นสิ่ที่านยอลที่ิในใ เมื่อแบฮยอนรู้สึว่าานยอล้อเามาเินไป ึแอบยับเ้าอี้ออห่าๆเล็น้อย เพราะไม่ไว้ใลัวว่าานยอละทำอะไรเาหรือเปล่า เพราะั้แ่ที่แบฮยอนเินมาพร้อมับอิน อนที่อโทษหลัทุบโ๊ะเสร็ ็มีแ่สายาทั้สอู่อานยอลนี่แหละที่เอาแ่มอเา
หลัาที่ทานอาหารเสร็ ะที่แบฮยอนำลัะเินไปที่ห้อพัอเา....
“แบฮยอนอ่าาาาา”านยอลเินมานับ้าๆ
“ท่านานยอล! หม่ะ....มีอะไรหรือเปล่ารับ”แบฮยอนสะุ้เล็น้อยับารระทำแปลๆอานยอล
“ันมีอะไระุย้วย ไปที่ห้ออัน่อนไ้มั๊ย”
“อ่ะ....เอ่อ ไ้สิรับ”านยอลยิ้มที่มุมปา แล้วเินนำทาแบฮยอนไปยัห้ออเา
“มีอะไรหรือเปล่ารับท่านานยอล”แบฮยอนพูน้ำเสียสั่นเล็น้อย
“รู้มั๊ย นายเป็นแวมไพร์ที่วิเศษมาๆัวหนึ่เลยล่ะ...”านยอลพูพลาเินไปที่ั้นหนัสือ แล้วหยิบหนัสือเล่มหนึ่ิมือมา
“แวมไพร์วิเศษ....???”แบฮยอนเลิิ้วถามานยอล
“ใ่ นายือ.......”แบฮยอนมอาานยอล้วยแววาที่้อารอยาะทราบำอบ
“แวมไพร์าเพร.....”
“แวมไพร์าเพร!!!!”แบฮยอนใับำอบ
“ใ่ ึ่แวมไพร์าเพร เป็นแวมไพร์ที่วิเศษรที่เลือในร่าาย เมื่อผู้ใบาเ็บเียนาย หรือมีบาแผลเป็นิามร่าาย ไม่ว่าทำยัไ็ไม่หาย เมื่อไ้เลืออแวมไพร์าเพรมารัษาโยาร้มเพื่อื่มิน เท่านั้นแหละ าที่บาเ็บนะายอยู่แล้ว ็หายเป็นปิึ้นมาอย่าน่าอัศรรย์ บาแผลเป็นามร่าาย็หายไป้วย เหมือนนไม่เยเป็นอะไรมา่อน”านยอลเล่าประโยน์ในัวแวมไพร์าเพรให้แบฮยอนฟั แบฮยอนที่ยืนฟัอยู่นั้น่อนทั้อึ้ และ ทึ่ที่แวมไพร์าเพรเป็นแวมไพร์ที่วิเศษมาริๆอย่าที่านยอลบอ
“ล่ะ....แล้วานยอละ่าผมเพื่อเอาเลือในร่าายมาเ็บไว้หรือเปล่า”แบฮยอนถามึ้นมาอีรั้้วยน้ำเสียทีู่ะสั่นมาว่าเมื่อี้เป็นหลายร้อยเท่า านยอลมอแวมไพร์ร่าบาที่ัวสั่นเพราะวามลัวหรือวามหนาว็ไม่ทราบ เาียิ้มว้าออมาแล้วลุึ้นมา แล้วยีหัวอแบฮยอนอย่าเอ็นู
“ันไม่ทำอะไรเธอหรอแบฮยอน แ่ันมีเรื่ออยาะอร้อล่ะ....”
“อะ...อะไรเหรอรับ ท่านานยอล”
“่วยมาเป็นนายหิอันะไ้มั๊ย”
“ท่ะ....ท่านานยอล!!!!!!!!!!!” แบฮยอนอุทานออมา้วยวามใสุี ็ะไม่ให้ใไ่ยัไัน อยู่ๆ็มาบอว่าะให้ัวเอเป็นนายหิ ทั้ๆที่ัวเอเป็นผู้าย แถมเป็นแ่แวมไพร์รับใ้
“ทำไมล่ะรับ ทำไม้อผม”
“เพราะารที่ไ้นายมาเป็นนายหิอัน และมีลู้วยัน เราะไ้มีทายาทเป็นแวมไพร์าเพรไวู้แลปราสาทและูแลทหารพรรพวที่นี่้วยไ ไม่ีเหรอ”านยอล้อาอแบฮยอนแล้ว่อยๆเินเ้ามาใล้ๆ
“แ่ว่าท่านานยอล ผมเป็นผู้ายนะ”
“เป็นผู้ายแล้วไ นายเป็นแวมไพร์าเพร สิ่ที่วิเศษที่สุอนายที่ันเลือ็เพราะนายเป็นแวมไพร์าเพร ปราสาทอเราะไ้มีแวมไพร์าเพรอีนไว้มาเป็นทายาท และระูลแวมไพร์อเราะยิ่ให่ึ้นว่าเิม”านยอลพูเหุผลที่ิไว้ให้แบฮยอนฟั
“แ่ว่า.....”
“ไม่มีแ่อีแล้วล่ะ แบฮยอน”านยอลเินเ้ามาใล้ๆที่ใบหน้าอแบฮยอน มูอแวมไพร์ทั้สอรเ้าหาัน ่อนที่านยอละยับริมฝีปาอัวเอเ้าใล้ๆริมฝีปาออีน ริมฝีปาอ่อนนุ่ม่อย ๆ ประทับแนบ ร่าสูโน้มัวลประบริมฝีปาน้อย ๆแบฮยอนาโึ้นมา ใับารระทำอานยอลไม่รู้ี่รอบแล้ว ่อนะหลับาลรับสัมผัสที่หวานละมุนออีน านยอล่อยๆเอื้อมมืออัวเอึ้นมาแล้วใ้โอบรัที่ออนัวเล็้าหน้า ่อนที่ะสอลิ้นเ้าไปในริมฝีปาอแบฮยอน.......
“ท่ะ....ท่านานยอล หยุ่อนเถอะนะรับ”แบฮยอนันหน้าออานยอลให้ออห่า
“ันทำให้นายใสินะ อโทษ้วยล่ะัน”
“เรื่อที่ะให้ผมเป็นนายหิ ผมอเอาลับไปิ่อนนะรับ อัวนะรับท่านานยอล”แบฮยอนับที่ริมฝีปาอัวเอ ่อนะวิ่ออไป
Talk Writer:แหม แหม แหม นี่เพิ่ะรู้ัันนะเนี่ย
ถ้าแบเป็นนายหิึ้นมา แบไม่ปาบวม่อนเหรอนั่นหน่ะ - -''
มาอ่านันเยอะๆนะะ ยิ่อมเม้น์เยอะ ยิ่มีำลัใในารเียน่ะ
>>>>>>>>>>>> ไอยู แวมไพร์สาว ผู้หลใหลในัวานยอล <<<<<<<<<<<<
ความคิดเห็น