เรื่องเล็กๆในร้านน้ำชา

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3

ครั้นLove Note ลอยลงมาจากฟากฟ้า ฟิมะผู้อกหักตลอดปีชี้ช้ำตลอดชาติก็คว้ามันมาไว้ในกำมือ

"วะฮ่าฮ่าๆ เพียงเท่านี้ความรักของทุกคนบนโลกนี้ก็จะตกอยู่ในกำมือของข้อยแล้ว"ฟิมะหัวเราะ ด้วยท่าทีร้ายกาจ

"สมกับที่ เป็นแผนของท่านจอมมารโลหิต เมื่อรวมสมุดกำหนดชะตาความรักเข้าด้วยกันกับDeath Noteแล้ว โลกใบนี้ก็ต้องล่มสลาย"

เเต่ในขณะที่ ฟิมะกำลังหัวเราะด้วยท่าที หยิ่งผยองนั้น !! เจ้าของ Love Note เล่มที่สองก็ปรากฎขึ้นมา เขาคนนั้นคือ .....?!!

เขาคือ ปาปา หรือปาจิงโกะนั่นเอง !!

"ท่านจอมมารโลหิต สมุดโน้ตทั้งสามได้ปรากฏขึ้นแล้ว " พิพินเงยหน้ามองเจ้าหน้า

"ใช่ เวลานั้นมาถึงแล้ว เวลาที่สมุดโน้ตทั้งสี่จะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว " จอมมารโลหิตตอยทั้งๆที่ยังมองดูท้องฟ้า "เจ้าเองก็มีเดธโน้ตอยู่เล่มหนึ่งไม่ใช่รึ "

พิพินสอดมือเข้าในเสื่อโค้ด หยิบสมุดสีดำที่มีชื่อว่า-เดธโน้ตออกมา-

" จงนำสมุดโน้ตทั้งหมดมารวมเป็นหนึ่ง "

สาวผู้รับใช้พยักหน้าทำความเคารพ ก่อนที่ร่างของเธอจะหายไปอย่างไร้เงา -ยังมีเงาทมิฬอีกหนึ่งที่เพิ่งมาเยือนโดยมิได้รับเชิญ และแน่นอน จอมมารโลหิตก็รู้

"ในที่สุดDestiny Note{สมุดแห่งโชคชะตา}ก็จะกำเนิดขึ้นในไม่ช้านี้...สินะ " เสียงพูดจากเงาทมิฬนั้นน่ากลัวอย่างสุดๆ

" ใช่ ท่านดีเจปอนด์ " จอมมารโลหิตตอบพร้อมยิ้มมุมปาก "และข้าไม่คิดว่าร่างของท่านอีกคนจะยังอยู่ในเมืองนี้ "

" ข้าไม่สนเรื่องนั้น " ดีเจปอนด์ตะคอกเสียงเล็กน้อย " แล้วท่านก็อย่าลืม การประชุม องค์กรรัตติกาลของเราจะเริ่มในไม่ช้านี้ "เขาหัวเราะเล็กน้อย "นานแล้วสินะที่ไม่ได้เจอหน้ากัน"

"เช่นกัน"จอมมารโลหิตหันหน้ามาที่คู่สนทนา "และเราก็เจอสองคนนั้นซะทีหลังจากที่ตามหามานาน "

"ตอนนี้ ถึงแม้ว่าร่างของข้าอีกคนจะให้กำเนิดผู้พิทักษ์ทั้งสาม แต่ก็ไม่ใช้คู่มือของข้าหรอก "

"หยุดนะ เจ้าโจรใจทราม ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำเช่นนั้นหรอก"ชายหนุ่มในชุดพระเอกลิเกชี้หน้าด่าจอมมารทั้งสองด้วยท่าทีแกล้วกล้ายิ่งนัก

"เจ้าเป็นใครกัน(วะ)"จอมมารโลหิตเอ่ยถามด้วยความสงสัย ด้วยไม่มีใครเคยฝ่าดงบาเรียเสริมใยเหล็กและค่ายพิษแมงมุมสลาตันของเขามาได้

"ข้าคือ....."

เเต่น เเตน เเต๊นนน!! ß(เพิ่มความตื่นเต้น)

ก่อนที่จะจบประโยคดี หนุ่มปริศนาก็โดนแรงจากอีกสามเด็กหนุ่มวิ่งเข้ามาผลักกระเด็นออกไป

"ป๊ะป๋า!!!!!" เด็กนักป่วน ไอซ์ และเนกิเซนฉีกยิ้มแก้มปริมาหาชายหนุ่มที่ออกอาการงุนงงเล็กน้อย พลางเข้ามาเกาะแขนเกาะขาราวกับเด็กขอขนม

"ป๊ะป๋า... พวกเราอยากไปดูเขาแสดงฆ่าชำแหละมนุษย์สด ๆ ~" เด็กนักป่วน ลูกคนโตพูดแล้วส่งแผ่นใบโฆษณาให้ดีเจปอนด์ดู

"แม่หยีบอกว่า ถ้าป๊ะป๋าไปก็จะให้ไป" ไอซ์ ลูกคนรองผู้เปลี่ยนโหมดจากจอมโร และเบ๊ มาเป็นเด็กหนุ่มธรรมดา พูดอ้อนดีเจปอนด์ พลางกอดแขนข้างหนึ่งไว้ สายตาสีนิลส่งประกายวิบวับ

"ป๊ะป๋าไปน้า~" เนกิเซน ลูกคนสุดท้ายกระโดดกอดคอ แต่ด้วยน้ำหนักตัวของเด็กหนุ่ม ทำให้ดีเจปอนด์แทบหงายหลังถ้าไม่มีเด็กนักป่วนและไอซ์เกาะแขนคนละข้างอยู่... และดีเจปอนด์รู้ดีว่าหากอยู่ท่านี้ต่อไปเขาอาจตายเพราะถูกรัดคอได้... เขาจะทำอย่างไร !?!

"ใจคอจะไม่ให้ข้ามีบทเลยเรอะ ไอ้พวกคนเขียนบทใจร้าย"ชายหนุ่มลิเก๊ลิเกตวาดลั่น พลางลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยอาการเลือดอาบ ก่อนจะจัดการล็อกคอป่วนเป็นตัวประกัน

"ใครไม่ยอมฟังข้อย ไอ้เด็กนี่ตาย"

"ปล่อยให้ไอ้เด็กนั่นตายไปแหละ แกเป็นใครจะมามีบทในเรื่องนี้"เสียงลึกลับเอ่ยขึ้นมาจากทางด้านหลัง

"เฮ้ย! พี่ป่วน!!" สองพี่น้องเอ่ยพร้อมกันอย่างตกใจเมื่อพี่คนโตของพวกเขาถูกจับไป ในขณะที่ดีเจปอนด์มองอย่างตื่นตะลึง... อันที่จริงก็ช็อคตั้งแต่เจอสามพี่น้องกระโดดใส่แล้ว

"หึ ๆ ก็ดีเหมือนกัน บังอาจลักลอบเข้ามาได้ ก็อย่าอยู่เลย ฆ่ากันตายไปซะ ฮ่า ๆ ๆ" จอมมารโลหิต แสยะยิ้มชั่วร้าย ก่อนมองไปยังหนุ่มลิเกท่าทางเมายา เด็กนักป่วนผู้ถูกล๊อคคอดิ้นไปมา พอจะกัดแขนที่ล๊อคคอตัวเอง หนังท่านก็สุดหนาและเหนียว เขี้ยวฝังไม่ลง

"เฮ้ย! ไอ้บ้า!!" ไอซ์และเนกิเซนหันไปสบถใส่จอมมารโลหิตพร้อมกันกับประโยควอนบาทาของผู้พูด

"มันจะมากไปแล้วนะ ป๊ะป๋าจัดการเลย!!" เสียงเล็ก ๆ ของเนกิเซนบ่งบอกอาการเกรี้ยวโกรธขั้นขีดสุด เจ้าตัวผลักดีเจปอนด์ที่ยังช็อคซีนีม่าไม่เลิกไปทางจอมมารโลหิต ด้วยความบังเอิญบวกด้วยคำสาปแช่งของสามพี่น้อง ทำให้หัวของดีเจปอนด์และหัวของจอมมารโลหิต ประสานงากันจนเลือดสาด น็อคไปทั้งคู่

"ว๊าก!! ปล่อยสิวะ ไอ้บ้าหนังเหนียว" เด็กชายตัวประกันดิ้นไปมาในเกราะของหมีตัวใหญ่ใส่ชุดลิเก แถมด้วยหน้ากากปิดบังใบหน้า เสียงนั้นเรียกให้ไอซ์และเนกิเซนซึ่งกำลังสะใจกับผลงานพลางตรวจดูอาการดีเจปอนด์หันกลับไปสนใจหน้าที่หลักของพวกเขา

ไอซ์กระซิบให้เนกิเซนไปช่วยพี่ส่วนตน จะไปชำแหละหนังคนบ้าไปทำเบาะโซฟา แต่เด็กน้อยเนกิ ปฏิเสธพร้อมอาสาจะไปเอง แน่นอนทั้งคู่ทะเลาะกันใหญ่เนื่องจากต่างคนต่างอยากเล่นกับของเล่นชิ้นใหม่ที่มีความบ้าเป็นของแถม จนเด็กนักป่วนตัวประกันเตะรองเท้าลอยละลิ่วมาฟาดดั้งของไอซ์พอดี

โครม!!

"โอ๊ย~"

"เฮ้ย!! จะทำอะไรก็ทำกันซะทีสิวะไอ้น้องสองหน่อนี่... เมื่อยนะเฟ้ย!!" เด็กนักป่วนแยกเขี้ยวใส่น้องที่หัวเราะแหะ ๆ ....

"ไอ้พวกเด็กบ้า!!! ตกลงจะฟังข้อยบ่!! หากบ่เป็นจั่งซั่น... ข้อยจ้วงไอ้เด็กนี่ไส้ทะลุแน่!!" หนุ่มลิเกโวยวายอย่างน้อยใจใส่เด็ก ๆ

"แต่เดี๋ยวก่อน!!"

"ว้าก!!!"

"ใครน่ะ" เสียงของใครไม่รู้พึมพำ

"มันจะเป็นไผก็ซ่าง แต่พวกเจ้าต้องฟังข้อยก่อน เข้าใจบ๊?" ลิเกหนุ่มตะโกนลั่นเรียกร้องความสนใจ และเผลอปล่อยอ้อมแขน

"นี่น้า ผมฟังอยู่แล้วล่ะ แต่น้าน่ะ เมื่อไหร่จะเริ่มพูดซักที จะเอามีดมาทิ่มอยู่นั่น= ='" เด็กป่วนพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ แล้วเดินออกไปอย่างช้าๆมุ่งไปยังน้องๆที่ยังทะเลาะกันอยู่

"เฮ้ย กลับมาก่อนสิวะ แล้วจะมีไผฟังเฮาบ้างไหมเนี่ย"

***

"ผมจะชำแหละ" เนกิว่า

"พี่ต่างหากที่จะชำแหละ"ไอซ์โต้

"ผม"

"พี่"

"ผม!!"

"พี่!!"

"ผมต่างหาก!!"

"พี่ต่างหาก!!"

"ว้อยยยยยยยย!! "เด็กป่วนเข้าไปกลางวง "แบ่งกันชำแหละนั่นล่ะ"

ได้ผล ทั้งสองหันมามองพี่ชายก่อนจะแก่งแย่งชิ้นส่วน

"ไอซ์ขอช่วงตัว"

" ได้ไงล่ะ เนกิจะเอาเหมือนกัน"

"แกเป็นน้องก็เอาขาไปสิ"

"ไม่เอา ผมจะเอาช่วงตัวง่ะ"

"ไอซ์กะเนกิ ช่วยหยุดทะเลาะก่อนได้ม้ายยย"

เมสถุนเดินลงมาจากชั้นสองไรท์เตอร์คลับด้วยความน้อยใจที่...........เมสถุนบทหาย............

เมสถุนเดินไปตามทางเรื่อย ๆ

ด้วยความสถุนของเมสถุน เมสถุนจึงเดินไปจ๊ะเอ๋กับ............. ระเบิดอีกลูก.......

ทันใดนั้น ก็เกิดเสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหว

ตูม!!!!!!

แล้วประชากรทั้งหมดของเรื่องก็เดธสมองเร่ไปตามๆกัน.........

"ฝันประหลาดจริงวุ้ย"ดองซาก้าเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะที่ตัวเองใช้นอนกลางวัน ก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา พลัน ประตูหน้าร้านก็ค่อยๆเปิดออก พร้อมๆกับการก้าวเข้ามาในร้านของใบกระดาษ.................

"ใครก็ได้ ขอเบียร์แก้เมาค้างที"…….???!!!

The End