รักใสๆในโรงเรียนประจำ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2

"ทำไมฉันถึงอยากเจอผอ.น่ะเหรอ ไม่รู้สิ แล้วเธอมายุ่งเรื่องชาวบ้านทำไมล่ะ"ห่านน้อยตวาดใส่ผีเซนด้วยความหงุดหงิด เนื่องจากหาประวัติผอ.ไม่เจอสักที

"แล้วเธอเป็นใครล่ะเนี่ย"ห่านน้อยหัน ไปมองเซนเต็มตาๆ

"วะ ว้าย ผีหลอกกกกก!!!!!"ห่านน้อยตะโกนดังลั่นด้วยความตกใจ

"ไม่ได้มาหลอกเธอสักหน่อย แค่จะมาบอกเธอว่า ฉันพอจะรู้ว่าผอ.อยู่ที่ไหน เธอกล้าที่จะเสี่ยงหาผอ.โดยไม่กลัวผีเกรด0รึเปล่าล่ะ"เซนย้อนถาม

"จริงๆ เหรอ เธอรู้จักผอ.เหรอ"ห่านน้อยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ใช่สิ ถ้าเธออยากเจอผอ.ละก็ มาที่อาคารดนตรีชั้น3 ตอน3ทุ่มสิ ฉันจะพาเธอไปเอง"ผีเซนเอ่ยก่อนจะล่องลอยจากไป

ในเวลาสามทุ่ม ! ห่านน้อยเดินตาม ผีเซนจังไปอาคารดนตรี แต่เดินไปเดินมาอยู่นาน ก็ไม่เห็นจะมีสักอาคาร = ='

"ยัยบ้านี่จะพาเราไปไหนนะ" ห่านน้อยพึมพำเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะตะโกนถามผีเซนด้วยน้ำเสียง โกรธเกรี้ยว

"เฮ้!!เธอ ไหนบอกว่าไปหาผอ.ไง! ทำไมมันไกลงี้ฮ่ะ!!! " ผีเซนหันมามองอย่าง งงๆ ก่อนจะเเกล้งทำท่าทางตกใจ

"อ้าว! เธอเชื่อฉันด้วยเรอะ O_O"ผีเซนหัวเราะก่อนจะล่องลอยจากไป

---

ตึกดนตรีชั้น 3 ห้องที่ 2 ด้านขวา...

เมสถุนกำลังซ้อมไวโอลินอย่างเอาเป็นเอาตาย เบื้องหน้าแทนที่จะเป็นแฟ้มใสใส่โน้ตอย่างที่เคยเป็น แต่ครั้งนี้กลับเป็นหนังสือเล่มโตมโหฬาร มีตัวโน้ตแปลก ๆ มากมาย

" เพลงสะกดใจคน "

เพลงในตำนานที่รุ่นพี่รุ่นแรก ๆ แต่งไว้ ใช้สะกดใจคนอย่างชื่อเพลง ทำให้คนเกลียดก็ได้ ทำให้คนรักก็ได้ แต่ควบคุมให้คน ๆ นั้นทำอะไรบางอย่างที่เราต้องการไม่ได้

คำเตือน : ..... (หน้ากระดาษถูกฉีกขาดไป)

หลังจากเมสถุนลองเล่นดูจนจบเพลงไปสองรอบก็ถอนหายใจ ...เฮ้อ เล่นยากชิบ

แล้วเราจะเล่นไปเพื่ออะไรกัน ? ...เขาถามตัวเอง แล้วภาพสาวน้อยตัวเตี้ย (?) เปี๊ยก (??) แคระ (???) และน่ารัก (~~~~!!!!????) นามว่าชาเย็นก็โผล่ขึ้นมาในสมอง ใบหน้าขาวก็กลับแดงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

เขาสะบัดหน้าแรง ๆ ไล่ความคิดออกไป และเริ่มเล่นเพลงในตำนานเป็นรอบที่สามอย่างยากลำบาก ( =[]= )

กริ๊ง......... เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาส่งเสียง เมสถุนหยิบอุปกรณ์สื่อสารชิ้นนั้นขึ้นมาดู

"สามทุ่มครึ่งแล้วเหรอเนี่ย !!"

เขาตกใจกับเวลา ตั้งใจจะเล่นถึงสองทุ่มแท้ ๆ อยู่กับดนตรีทีไรลืมเวลาทุกทีสิน่า

เขาเดินออกมาจากห้อง ปิดไฟในห้อง และเดินขึ้นไปชั้น 4 เพื่อตรวจความเรียบร้อย

ชั้น 4 ปิดไฟเรียบร้อย

ชั้น 3 ขณะที่เมสถุนกำลังจะปิดไฟที่ทางเดิน (เปิดไฟเอง ปิดไฟเอง เพราะไม่มีคนมาที่ตึกนี้เลยต้องจัดการเองทั้งหมด)

อีกไม่มีเซนติเมตรมือ จะถึงสวิตช์ไฟแต่ไฟทางเดินกลับดับวูบลงเสียก่อน !

"เฮ้... มีใครมาแกล้งเล่นหรือเปล่า"

เขาลองส่งเสียงทักไป แต่ได้กลับมาคือความเงียบ

"ผมรู้นะว่ามีคนอยู่ ไปสับสวิตช์ที่แผงไฟตรงบันไดเหรอ ?"

ก็ยังเงียบ...

"นี่... ผม - เอ่อ ! - ผมกลัวนะ" เสียงเขาเริ่มสั่นแต่ก็ยังสู้กับความมืดและความเงียบต่อไป

เมสถุนยื่นหัวออกไปที่หน้าต่างเพื่อมองชั้น 2 และชั้น 1 ที่มืดสนิท

เมื่อกี้ก็เปิดไฟอยู่ทั้ง 2 ชั้นนี่หว่า ? แล้วตอนนี้ทำไม...

อืม... ช่างเหอะ ไฟคงดับ เดี๋ยวไฟก็มา แต่ก็นึกอดกลัวไม่ได้แฮะ

เขากระชับหนังสือในมือแล้วจัดกระเป๋าไวโอลินที่พาดบ่าอยู่ให้เข้าที่ ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินไปทางบันได

ขณะที่เมสถุนกำลังเดินลงบันได เขาเจออะไรบางอย่างที่ไม่เคยเห็นที่ตึกนี้

เงาขาว ... กับเงาดำ

เขาสะดุ้งสุดตัวจนเผลอทำหนังสือตกลงไปที่ทางเดินชั้นสอง

เมสถุนไม่สนใจอะไรอีกแล้วเมื่อหนังสือร่วง เขารีบวิ่งไปที่หนังสือโดยไม่สนใจเงานั้น !

เขาวิ่งเฉี่ยวเงาสีดำจนสะดุดล้มไปข้าง ๆ หนังสือ

เศษกระดาษตกอยู่ตรงหน้าเขา

"อย่าเล่นเกินวันละสองรอบ เพราะ..............

ก่อนที่เมสถุนจะอ่านจบ เงาสีดำนั้นก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ

"โอ๊ย... เจ็บเท้าจัง..."

เสียงแค่นั้นก็เพียงพอ ! เขารีบคว้าหนังสือที่พื้นและเก็บเศษกระดาษก่อนวิ่งไปทางหอพักชายอย่างไม่คิดชีวิต !!

"อู๊ย~ เจ็บ ๆ ๆ ๆ!!" เสียงของเจ้าเงาสีดำยังคงร้องโวยวายต่อไป จนเจ้าเงาขาวทนไม่ไหวฟาดมืดไปที่หัวของเงาสีดำ

พลัวะ!!

"โอ๊ย!! ทำอะไรน่ะ คุมะ!" ฟิมะเลิกผ้าสีดำโผล่หัวขึ้นมาโวยวายใส่กรรมการนักเรียนรุ่นน้อง

"ท่านพี่นั่นแหละทำอะไร! ไอ้เจ้าเด็กนั่นหนีไปซะได้ บอกแล้วให้ผมใช้เคียวลากเจ้านั่นไปลงโทษจะง่ายกว่า" อาคุมะเลิกผ้าขึ้นมาบ้าง แล้วตวาดกลับอย่างอารมณ์เสีย

วันนี้เขาและหัวหน้ากรรมการนักเรียนสุดบ๊องตรงหน้านี้เป็นเวรตรวจอาคาร ดนตรี ซึ่งแม้จะไม่ค่อยมีใครมาแต่หน้าที่ก็เป็นหน้าที่ พวกเขาเดินขึ้นมาจนถึงชั้น 2 แล้วจู่ ๆ ฟิมะก็จุ๊ปากเรียกให้ไปดูเจ้าหนุ่มที่ตั้งท่าเดินลงมาใกล้จะถึงนี้ ตอนแรกเขากะจะเดินออกไปเรียกแล้ว แต่เพราะท่านพี่ที่เคารพของเขาเสนอให้เล่นเกมก่อนนอน แกล้งเจ้าหมอนั่นจนหนีไป พร้อมกับเสียงนอกรอบของเขา

"เอาน่า อาคุมะ ยังไงซะตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว เราก็เดินตรวจอีกสองชั้นแล้วก็ไปนอนกันดีกว่า" ฟิมะโยนผ้าสีดำพาดบ่า พลางทำหน้าระรื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เด็กหนุ่มรุ่นน้องถึงกับฉุนขาด ก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่หัวหน้ากรรมการนักเรียนแห่งโรงเรียนไรท์เตอร์ แล้วจับทำแหนมผ้าสองสีเป็นมัมมี่ให้อาคุมะลากขึ้นบันไดในตรวจชั้นต่อไปพร้อม ๆ กับเสียงอู้อี้ของฟิมะไม่หนาว โดยไม่รู้ตัวเลยว่า คล้อยหลังพวกเขาไม่ไกลนัก ห่านน้อยกำลังเดินหลงทางในป่าสนริมทะเลสาบที่ถูกผีสาวเซนจังหลอกมาทิ้งเป็นการแกล้ง(?)...

---

ปึง !!

เสียงปิดประตูห้องพักดังสนั่นจนคนที่พักห้องข้าง ๆ สะดุ้งตื่นมาด่าในใจ ( ขนาดนั้นเชียว )

เสียงหอบหายใจของเด็กหนุ่มดังมากเมื่อเทียบกับความเงียบในห้อง

...ทำไมหอพักกับอาคารดนตรีมันไกลกันอย่างนี้ฟะเนี่ย !!

เมสถุนผ่อนลมหายใจช้า ๆ แล้วเปิดสวิตช์ไฟในห้อง

ห้องพักของเขาเป็นห้องเล็ก ๆ มีฟูกเป็นเบาะรองนอนอยู่ตรงข้ามตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก ข้าง ๆ ตู้เสื้อผ้าเป็นชั้นวางหนังสือ วางหนังสือเรียนกับนิยายแค่ 1/4 ส่วนที่เหลือเป็นหนังสือเกี่ยวกับดนตรีทั้งหมด ตั้งแต่หนังสือเพลงไปจนถึงประวัติของนักดนตรีชื่อดังก้องโลก

เขาเปิดกระ เป๋าไวโอลินไว้กับพื้นแล้วหยิบเครื่องดนตรีแสนรักขึ้นมาเช็ดคราบยางสนและรอยนิ้วมือของตัวเขาเอง ก่อนจะสังเกตได้ว่า ...

"เฮ้ย ? โชว์เดอร์หายไปไหน ?" (โชว์เดอร์ - ที่รองบ่า)

เขาล้มตัวลงบนเบาะนอน "โว้ย....... ดันลืมไว้ที่ตึกซะได้"

พอนึกถึงเงาขาวเงาดำแล้วก็ขนลุกเกรียว แต่เขาจำเป็นต้องไปเอาอุปกรณ์กลับมา โชว์เดอร์อันนั้นใช้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เก็บเงินซื้อเอง แพงด้วย...

เมสถุนเก็บไวโอลินและเก็บหนังสือที่รกเกะกะบนฟูกรองนอนจนเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างช้า ๆ

สี่ทุ่มแล้ว...กรรมการนักเรียนไม่มาเจอก็ดีสิ

เขาถือไฟฉายเดิน ไปตามทางเรื่อย ๆ จนถึงตึกดนตรีที่แสนไกล

เมสถุนเลี่ยงที่จะเปิดสวิตช์เพราะกลัวเจออย่างเดิมอีก เขาเดินในความมืดโดยมีแสงไฟจากไฟฉายนำทางไปจนถึงชั้น 3 ห้องที่ 2 ขวามือ

โชว์เดอร์สีดำบุฟองน้ำอย่างดีวางอยู่บนเก้าอี้ พร้อมกับอุปกรณ์อีกสองชิ้น

จูนเนอร์กับเมทาโนม ? (จูนเนอร์ - เครื่องปรับเสียง , เมทาโนม - เครื่องให้จังหวะ)

เขาเก็บมาทั้งหมดและเดินกลับหอพักอย่างสวัสดิภาพ

เด็กหนุ่มมองอุปกรณ์ที่เก็บได้ที่ห้องดนตรีอย่างตั้งใจ

อืม...น่าจะ ราคาดี

..........

.....เราคิดอะไรอยู่เนี่ย

เมสถุนสะบัด หัวเพื่อไล่ความคิด (ชั่วๆ) ออกไปจากหัวแล้วล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน

เขาไม่ใช่คนแข็งแรง หอพักกับอาคารดนตรีก็ไกลพอสมควร นี่วิ่งเต็มฝีมือมารอบหนึ่งกับเดินอีกสองรอบ สำหรับเขาถือว่าเหนื่อยมากทีเดียว

ขณะที่กำลังสลึมสลืออยู่นั้น เขาก็นึกไปเรื่อยเปื่อย

เขาพักอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรก็จริง ... แต่คืนนี้เขากลับรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก

ภาพสาวน้อยนามว่าชาผุดขึ้นมา ในสมอง ...

เมสถุนสะบัดผ้าห่มขึ้นปิดหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

เขาผล็อยหลับไปโดยไม่ได้ปิดไฟ...

เมสถุนผล็อยหลับไปโดยที่ลืมปิดไฟ

"คิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะไร้ที่มาดังสนั่นหวั่นไหวรอบๆตัวของห่านน้อย ทำเอาเธอขนลุกซู่

"ผีเซน อยู่หนาย ออกมาเถอะ อย่าหนีไปซ่อนแบบนี้เลย"ห่านน้อยโวยวาย เธอแค่ดุเซนเรื่องที่จะแกล้งหลอกแปบเดียว เซนก็หายไปซะแล้ว ทิ้งเธอไว้คนเดียวในที่มืดๆแบบนี้ เธอเองก็ชักจะกลัวๆขึ้นมาแล้ว

ไอซ์ศักดิ์ลุกขึ้นมาจากที่นอนเพื่อหาน้ำมาดื่ม

"เซ็งชิบ... ห้องข้าง ๆ ปิดประตูแรงชะมัด อย่าให้รู้นะว่าใคร"

ไอซ์ศักดิ์มองไปที่ที่นอนที่มีร่างอีกสองร่างนอนก่ายกันอย่าง..... สภาพชิเนโอะที่นอนเกยอยู่บนตัวของป่วน และแขนก็ป่วนก็พาดอยู่บนคอของชิเนโอะ แต่ทั้งคู่ก็นอนหลับสบาย ต่างจากเขาที่เพิ่งลุกมาจากเท้าทั้งสองข้างของป่วนหรือชิเนโอะก็ไม่รู้ และเนกิเซนที่นอนอยู่ห่างมานิดหน่อยเพื่อหลบหลีกการโดนประทุษร้ายยามค่ำคืนจากพ วกพี่ ๆ

เด็กหนุ่มดื่มน้ำแล้วมองไปที่รูปที่ชา(บังคับ)ถ่ายรูปกับเขา ขนาบข้างด้วยป่วนและชิเนโอะซึ่งมาร่วมแสดงความยินดีตอนพวกเขาได้เหรียญทองบาสเก ตบอลเมื่องานกีฬาสีปีที่แล้ว รูปนี้วางอยู่บนชั้นหนังสือที่แปลงสภาพเป็นชั้นวางของ ข้าง ๆ มีลูกบาสสุดหวงอยู่สามลูก

เขาดื่มน้ำเสร็จแล้วล้มตัวนอนลงริมสุดข้าง ๆ เนกิเซนเพื่อหลบอวัยวะไม่พึงประสงค์ของพี่ ๆ ทั้งสอง

...แต่ก็ไม่วาย โดนขาใครสักคนเตะลูกบาสมาโดนหัวเขาจนสะดุ้ง

"โว้ย........"

ไอซ์ ศักดิ์เริ่มหมดความอดทน หยิบผ้าห่มและหมอนมานอนที่ริมประตู ห่างไกลจากพี่ ๆ น้อง ๆ ในห้องเล็ก ๆ

...หงุดหงิดเฟ้ย ! ถ้าห้องข้าง ๆ ไม่ปิดประตูดังจนเขาสะดุ้งตื่น เขาก็ไม่ต้องมานอนไม่หลับอย่างนี้หรอก

ห้องข้าง ๆ เขารู้แต่ว่ามีคนพักอยู่แค่คนเดียว แต่ก็ไม่เคยเห็นคน ๆ นั้นเข้า - ออกซะที ไม่ว่าเขาจะออกจากห้องเจ็ดโมงหรือเข้าห้องตอนทุ่มสองทุ่ม เจ้านี่ก็ไม่เคยอยู่ในห้องสักที จนเขาเริ่มสงสัยแล้วว่าเจ้านี่ได้กลับมานอนในห้องหรือเปล่า

...แล้วเรามายุ่งอะไรกับเขาวะเนี่ย

ไอซ์คิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะหลับไป

วันนี้เป็นวันหยุดที่เมสถุนจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เพราะวันนี้เขาไม่มีเรียน
เมสถุนกลับเข้าห้องหลังจากอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำรวมเสร็จก็เริ่มกิจวัตรปร ะจำวันคือการซ้อมไวโอลิน (ตามเคย)

เขาหันไปมองเมทาโนมกับจูนเนอร์บนชั้นหนังสือ

"ลองใช้ดู ...ละกัน"

เขาหยิบจูนเนอร์มาลองปรับสาย วิธีใช้ก็เหมือนจูนเนอร์ทั่ว ๆ ไป แต่ผลที่ได้ .........เหมือนสายที่ปรับไปมั่ว ๆ

เขาแปลกใจไปบ้าง แต่ก็...เอาวะ เพื่อมันจะใช้กับเพลงในตำนาน ใครจะไปรู้ !

ปรับสายเสร็จก็เปิดเพลงในตำนาน และเปิดเมทาโนม

"เฮ้ย ?" เมสถุนอุทาน ...เปิดเมทาโนมได้ แต่ไม่มีเสียงให้จังหวะดังเลย

เอาเหอะ ช่างมัน ๆ ...แล้วเขาก็เริ่มเล่น

ทันทีที่เล่นโน้ตตัวแรก เสียงให้จังหวะจากเมทาโนมก็ดังขึ้น แต่เราก็เล่นเพลงต่อไปและฟังจังหวะจากเมทาโนมด้วย

จังหวะแปลก... แปลกมากๆ แทนที่จะเป็นเสียงดังจังหวะสม่ำเสมอ แต่เสียงกับช้าบ้างเร็วบ้าง พอเขาเล่นโน้ตผิด กลับมาเริ่มเล่นใหม่ จังหวะก็เหมือนไปตามเพลงที่เขาเล่น

หลังจากเล่นจนจบไปรอบหนึ่ง เขารู้แล้วว่าจูนเนอร์กับเมทาโนมนี่ใช้กับเพลงในตำนานนี่จริง ๆ !

ไม่รู้อะไรดลใจให้เขานึกถึงเศษกระดาษที่เขียนว่า

" ห้ามเล่นเกินวันละสองรอบ เพราะ...... "

ทันทีที่คิดได้ ลมก็พัดเข้ามาในห้องแล้วเปิดไปหน้าสุดท้ายของหนังสือเพลงในตำนาน

"เหวอ !"

เมสถุนสะดุ้งสุดตัว จากท่าที่นั่งคุกเข่ากลายเป็นหงายไปข้างหลังเมื่อหน้ากระดาษหน้าสุดท้ายมีแต่รอยเลือดแห้งเกรอะกรังกับเศษกระดาษใบเดิม

" ห้ามเล่นเกินวันละสองรอบ เพราะเพลงนี้......(หมึกเลอะเลือดจนอ่านไม่ออก) "

...เพลงนี้คงมีอะไรไม่ชอบมาพากลจริง ๆ

เขาคิดผิดหรือถูกที่เลือกเพลงนี้มาเล่นนะ...

---

ห่านน้อยตื่นมาใต้ต้นไม้ในป่าหลังโรงเรียน

"หาว~ ปวดหลังจัง เซนบ้า... แกล้งเราซะได้ เช้าแล้วเหรอเนี่ย ?"

ห่านน้อยลุกขึ้นมาปัดฝุ่นตามเสื้อผ้า จัดผมหน้าตาและเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปทางห้องสมุด ...เพื่อจัดการผีเซนที่บังอาจแกล้งเธอ !

ที่ห้องสมุด ผีน้อยนามเซนกำลังลอยไปลอยมาอย่างสบายใจ

"เซน !" ห่านน้อยตะโกนลั่นห้องสมุดจนบรรณารักษ์หันมามองค้อน แต่เธอก็ไม่หวั่น -_-

เซนหันมามองห่านน้อยแล้วยิ้ม ๆ

"เธอไม่ต้องยิ้มเลยว่า แกล้งปล่อยฉันในป่าตอนกลางคืน กลัวก็กลัว มืดก็มืด แถมยุงเยอะอีกต่างหาก ถ้าฉันไม่รอดออกมาจากป่านะ ฉันจะมาหลอกเธอคนแรกเลยคอยดู" ห่านน้อยบ่นเป็นชุด

"แต่ก็รอดมาได้นี่นา" เซนพูดบ้าง ^^"

ห่านน้อยงอนเซน... เดินออกจากห้องสมุดไป

อย่างนี้ต้องชำระแค้น !! ชิชะ