Short fic : SJ & TVXQ by Cho-kune

ลำดับตอนที่ #5 : [Many Couple * only SJ] SJ School 3

ติ๊ก
.
.
.
.
ติ๊ก
.
.
.
.
.
นาฬิกาสีทองรูปทรงกลมเท่าฝ่ามือเหมือนขุนนางชั้นสูงในสมัยก่อนใช้กันกำลังบอกเวลาว่าเหลืออีกเพียงแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้นที่ภูตร่างแมวตัวน้อยที่สวมชุดสูทสีกรมท่าตัดกับขอบปกสีแดงสดกำลังวิ่งตรงตัดทุ่งหญ้าสีเขียวขจีในแถบชนบทเพียงแค่กระโจนทีเดียวก็ข้ามมายังเมืองหลวงของเกาหลีใต้ทันที...โซล

'โธ่เอ๊ย มัวไปหลงทางอยู่ที่อื่นเสียเวลาจริงๆ จะไปถึงทันมั้ยเนี่ย'

.
.
.
.
.

ท้องน้ำอันเวิ้งว้างและเงียบสงบมีร่างบอบบางสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวคลุมลงมายังขาอ่อนกำลังเดินล่องลอยบนผิวน้ำราวกับกำลังละเมอ  ผมสีแดงสดยาวสลวยจนถึงเอวคอดเล็กพลิ้วไหวตามแรงเดิน นัยน์ตาหวานที่เลื่อนลอยก้มลงมองในพื้นน้ำแทนที่จะสะท้อนเงาตนเองกลับสะท้อนชายหนุ่มที่มองแล้วไม่คุ้นตา ร่างนั้นย่อตัวลงมองมือของชายหนุ่มที่อยู่ในนั้นยื่นมาและดึงตัวร่างบางลงไปอยู่ในอ้อมกอด ! !

"วะ ว๊าก ก ก ! ! แฮ่กๆ"

ฮีชอลสะดุ้งตื่นเหงื่อไหลกาฬท่วมตัวราวกับไปวิ่งมาราธอนมา      ...อะ อะไรกันความฝันเมื่อกี้ เชด ด แล้วไอ้ผู้ชายบ้านั่นที่ดึงกรูลงไปเป็นใครกันวะ แต่...ความรู้สึกในอ้อมกอดนั้นมันทั้งอุ่นและสบายใจอย่างบอกไม่ถูกราวกับว่าเคยรับรู้สัมผัสนี้มาก่อนตั้งแต่อดีตชาติ ยิ่งคิดยิ่งน้ำเน่าโว้ยกรู...

ร่างบางสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆบอๆทิ้งไปแล้วแต่งตัวเพื่อลงไปกินข้าวแต่ก็ไม่ลืมที่จะมัดผมเป็นหางม้าตามปกติ มื้อเช้าผ่านไปตามปกติแต่ต่างจากทุกวันตรงที่ว่าแม่ของโจวมี่ทำข้าวกล่องมาให้ทั้งสองคนด้วย มือเรียวจัดการเปิดข้าวกล่องออกดูเมื่อมาถึงร่มเงาใต้ต้นไม้ที่เล็งเอาไว้

"ว้าว ! ! พีบิมบับกับคิมบับ มีของหวานด้วย อ๊า า พุง ออ ปัง(คล้ายๆกับไทยากิ)ตั้งสองชิ้นแน่ะ *O*"

"โหย ย มีพุง ออ ปังด้วยอ่ะ ผมอยากินบ้าง ฮยองแบ่งให้ผมหน่อยซี่ *^*"

เฮนรี่หันไปทำตาวิบวับราวกับลูกหมาตัวน้อยๆแต่ได้รับลูกดีดมะกอกกลางหน้าผากคืนแทน

"ฝันไปเถอะไอ้ไก่ =^="

"ฮึก ฮยองไม่อยากจะแบ่งก็บอกผมตรงๆสิ ทำไมต้องมาดีด อุ๊บ ! !"

เฮนรี่เบะปากจะร้องไห้เหมือนเด็กๆเวลาถูกขัดใจ ร่างบางที่เป็นโรคแพ้น้ำตาเป็นทุนเดิมต้องรีบเอาเจ้าตัวปัญหาอุดปากอีกฝ่ายทันที เฮนรี่ยิ้มแฉ่งแล้วลงมือเคี้ยวตุ้ยๆ เมื่อฮีชอลกินข้าวเป็นที่เรียบร้อยลงมือกินของหวาน

ยังไม่ทันที่จะได้ลิ้มชิมรสของมันกลับถูกสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายๆแมวสวมชุดสูทกระโดดผ่านเท่านั้นยังไม่พอขนมปังกลับติดสอยห้อยไปด้วยเนี่ยสิ    ...อะ อะไรวะ เมื่อกี้แบ่งให้ไอ้ไก่ไป แต่ถูกไอ้แมวบ้าที่ไหนมาขโมยไปอีก ฮีนิมคนนี้ยอมไม่ได้ว้อย ย ย เสียชีพอย่าเสียของกินให้ใคร =[]=^^...   ร่างบางกระโจนตามแมวตัวนั้นไปทันที

"ไอ้แมวเวร แกตาย ย ย ! !"

ทั้งสองคนได้แต่หันมามองหน้ากันด้วยความงุนงงแต่ก็ต้องรีบตามร่างบางไปทันที จริงๆแล้วเมื่อกี้พวกเขาเห็นแค่ว่าพุง ออ ปังหายไปจากมือบางๆคู่นั้นเฉยๆไม่ได้มีแมวหรือตัวอะไรแม้แต่นิดเดียว ขาเพรียววิ่งผ่านพุ่มไม้ตามเจ้าแมวผู้โชคร้ายไปติดๆ

"เอาพุง ออ ปังของชั้นคืนมา ไอ้แมวเวรตะไล !  !"

มือเรียวคว้าเอาชายเสื้อสูทไว้จึงกระหยิ่มยิ้มภายในใจแต่ทว่าใครจะรู้แมวร่างเพรียวเล็กนี้กลับซ่อนแรงมหาศาลเอาไว้ร่างบางปลิวไปตามแรงจนถูกลากไปกับพื้น แต่มีหรือคนอย่างคิม ฮีชอลจะปล่อยมือเพราะเรื่องแค่นี้

"ไอ้แมวเวรหยุดก่อนสิว้อย กรูจะเอาขนมคืน อ๊าก ก ก กิ่งไม้เกี่ยวหน้ากรูเป็นรอยไปหมดแล้ว ว ฟังกรูบ้างซิวะไอ้แมวผี >O<**"

รู้สึกว่าเจ้าแมวตัวน้อยนี่จะไม่ฟังเสียงร้องปาวๆเลยแม้แต่น้อย ผมสีแดงสดที่ถูกมัดรวบไว้ถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนหลุดลุ่ยทำให้ผมลงมาปรกหน้าหวานบ้างบางส่วน

ทางด้านสองคนที่วิ่งตามฮีชอลมาต้องหยุดหอบแฮ่กๆ แล้วมองซ้ายขวาก็ไม่พบ

"คลาดกันจนได้ ไม่เข้าใจผอ.เลยว่าจะสร้างสวนให้วกวนและเยอะจนจะกลายเป็นป่าทำไมเนี่ย"

เฮนรี่บ่นกระปอดกระแปด ส่วนร่างสูงมองหาร่องรอยว่าร่าบางผ่านไปทางไหนบ้างอย่างกระวนกระวายจนคนที่ยืนข้างเจ็บแปลบในอก     ...ไม่ว่ายังไงฮยองคงยังเป็นห่วงคนนั้นมากกว่าอยู่ดี ถึงจะรู้อยู่แก่ใจก็ยังคงเจ็บเหมือนกับมันเป็นแผลที่เพิ่งเกิด...

แมวตัวน้อยยังคงลากไปยังจุดหมมายปากยังคงบ่นแต่ประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา

'โธ่เอ๊ย สายแล้วๆ'

จนฮีชอลแปลกใจ     ...ในโลกนี้มีแมวที่ไหนพูดได้ย้างฟ่ะ หรือจะเจอของดีเข้าให้แล้ว...   คิดได้เพียงแค่นั้นก็คืนน้ำลายลงดังเอื๊อก    ...แต่มันเอาพุง ออ ปังไปแม้ว่ามันจะเป็นผีห่าซาตานจากไหน กรูก็ไม่ยอมหรอกเฟ้ย! !...

นัยน์ตากลมเหลือบมองแมวตัวนั้นเหมือนกับว่าเปิดดูนาฬิกาเรือนทองแล้วจัดการพุ่งทะยานไปด้านหน้า ข้างหน้าแทนที่จะเป็นต้นไม้หรืออะไรก็ตามอย่างชัดเจนกลับเป็นภาพบิดเบี้ยวฮีชอลเห็นภาพนั้นเพียงแค่แว้บเดียวก่อนที่จะดิ่งลงสู่อุโมงค์สีดำสนิท

"วะ ว๊าก ก ก ก ก ก ก ! !"

เสียงร้องของฮีชอลดังพอที่จะทำให้สองคนที่ตามหาวิ่งมายังต้นเสียงเพียงแต่เฮนรี่ไม่วิ่งสะดุดกับรากไม้ เพียงแต่โจวมี่ยอมวิ่งมาตามคำจากร่างเล็ก....มิติที่บิดเบี้ยวนั้นหายไปในพริบตาเหลือก็เพียงแต่เด็กหนุ่มสองคนที่ยืนมองภาพตรงหน้าที่มีแต่ต้นไม้ ต้นหญ้าและร่องรอยของร่างบางที่ถูกลากไปตามพื้นและหายไป.....ทิ้งช่วงหายไปเสียดื้อๆราวกับถูกปิศาจพาไปซ่อน

"อะ อะไรกัน ไม่นะ ฮีชอลฮยอง ฮีชอล ฮีชอล ล ล ล ! !"

โจวมี่กรีดร้องราวกับคนหัวใจสลายน้ำตาของลูกผู้ชายคนนึงได้หลั่งรินออกมา ถ้าใครได้เห็นคนที่ตัวเองกำลังเจ็บปวดตนเองมักจะเจ็บมากกว่าเจ้าตัวเป็นสิบเท่าพันเท่าได้เฮนรี่ก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน มือเรียวโอบกอดคนตัวใหญ่กว่าที่ตอนนี้ทรุดลงบนพื้นมาอยู่ในอ้อมกอด

"ฮึก ฮยอง ฮือ อ อ อ ฮย๊อง ง ง ง "

จะมีใครบ้างหนอที่รับรู้ความเสียใจอย่างสุดซึ้งของสองคนนี้ คนนึงร้องเพราะคนรักหายไปอย่างไร้ร่องรอย อีกคนร้องเพราะพี่ที่แสนดีหายตัวไปและคนที่รักเจ็บปวด ใครเล่าจะรู้นอกจากพระเจ้าที่กำลังมองจากบนฟากฟ้า ปล่อยให้โชคชะตาดำเนินต่อไปราวกับเครื่องจักรแต่ก็เดินอย่างกระท่อนกระแท่นเสียเหลือเกินเนื่องจากเฟืองชิ้นเล็กๆชิ้นนึงพลัดพลงไปอยู่ที่อื่น ไปอยู่ในที่ๆไม่สมควรอยู่

มือเรียวที่ประดับประดาด้วยเครื่องเงินกำไลลูกปัดลูกหินที่เต็มไปด้วยสีสันกระทบกันจนเกิดเสียงกรุ๋งกริ๊งละออกจากอ่างน้ำลายครามที่มีน้ำเต็มปริ่ม หญิงสาวเรือนร่างบางสวมเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวโชว์หน้าท้องแบนราบ

กระโปรงยาวสไตล์สาวยิปซีออกไปทางส้มอิฐเนื้อผ้าพลิ้วมีลูกเล่นทำเป็นชั้นๆตัดกับสีน้ำตาลและลวดลายสวยงาม นิ้วเรียวหยิบกล้องยาสูบวางบนโต๊ะเล็กๆด้านข้าง ผมยาวสีดำสนิทร่วงลงตัดกับผ้าสีครีมที่ปูทับหมอนอิงแขน

"เจ้านั่น...เกิดเรื่องแล้วไง"

มือเรียวเสยผมที่บังดวงหน้าสวยแล้วทัดไว้

"พุงซา"

เพียงแค่เรียกชื่อเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบสี่ปีก็เลื่อนประตูกระดาษออก ผมสีน้ำตาลอ่อนราวกับคนต่างชาติถูกซอยเข้ารูป ใบหน้าคมแต่ดูจะออกหวานเสียมากกว่ากำลังหงิกงอ จมูกโด่งสวย ริมฝีปากสีเชอร์รี่เม้มสนิท ส่วนชุดนักเรียนถูกทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีขาว

"มีอะไรอีกล่ะเจ๊ จะกินเหล้าอีกรึไง =O="

นัยน์ตาคมสวยตวัดมองจนอีกฝ่ายแทบตะครุบปากตัวเองไว้แทบไม่ทัน

"ไปหยิบกล่องงาช้างที่ประดับด้วยบุษราคัมมาอยู่ในห้องเก็บของห้องSSชั้นAแถวที่สามนับจากซ้ายมืออยู่ล็อคที่แปด"

คนที่ถูกสั่งหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับของที่สั่ง ห้องเก็บของนั้นเรียกได้ว่าเป็นหัวใจของที่นี่เลยก็ว่าได้เพราะของทุกชนิดตั้งแต่ห่วยจนถึงประเมินค่าไม่ได้ถูกจัดอยู่ในนี้ทั้งสิ้นไม่เว้นแม้กระทั่งของเทียมและห้องที่ถูกจัดไว้สำหรับสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้นั่นคือห้องSSมีการป้องกันแน่นหนาที่สุดเรียกได้ว่าถ้าคิดจะขโมยคงเสียเวลาไปเป็นเดือนเชียวล่ะ

มือเรียวเปิดของสิ่งนั้นออกมามันคือกระจกสำหรับส่องตรวจตราช่องว่างระหว่างมิติ รูปร่างเหมือนกระจกถือธรรมดาแต่ตรงกลางนั้นกลับเป็นช่องว่าง ด้ามถือนั้นทำมาจากกระดูกมังกร ประดับด้วยไข่มุกเม็ดเล็กๆ

"ให้ตายเถอะ"

หญิงสาวยกหูโทรศัพท์รูปทรงโบราณขึ้นมาแนบหูแล้วหมุนหมายเลขปลายทางทันที






+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




สวัสดีเจ้าค่ะ

ฮี่ๆ

ในที่สุดโชก้อว่างมาอัพให้อ่านกัน เหอๆ

ช่วงนี้โชงานยุ่งจริงๆ ไม่รู้มหาลัยจะสอบอะไรหนักหนา า า  T[]T

ถ้ามีเวลาว่างโชก้อจะมาอัพให้นะเจ้าคะ

แต่โชไม่เข้าใจว่าทำไมคนเข้ามาอ่านกันเยอะแต่เม้นแค่สามคน

มันเสียความรู้สึกอ่ะ คนแต่งก็เป็นคนนะเจ้าคะ เหนื่อยเป็น

ถ้าจะอ่านก้อช่วยกันเม้นสักนิดก้อยังดี 

โชขอขอบคุณสำหรับคนที่เม้นให้

โชขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่กำลังเม้น และ คิดจะเม้น

ขอบคุณจริงๆเจ้าค่ะ -/\-

M ag ic