คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [Many Couple * only SJ] SJ School ...END...
Title : [Many Couple * only SJ] SJ School ...END...
Type : Short Fic
Rate : PG
=========================================================
วันเวลาผ่านไปการทำงานเป็นครูเลี้ยงของห้องทานตะวันดูจะสนุกสนานสำหรับทั้งสองคน ในห้องนี้มีสมาชิกนักเรียนทั้งหมดสิบคนเป็นเด็กชายทั้งหมด เด็กชายตัวเล็กๆทุกคนสวมชุดนักเรียนปกกะลาสีสีฟ้าอ่อนอมเขียวกางเกงขาสั้นคลุมเข่าดูน่ารักน่าชังเสียจริง ห้องนี้เป็นห้องที่ผู้อำนวยการชินดงเป็นสร้างให้ใหม่เพื่อสำหรับคุณครูฮีชอลและคุณครูซีวอนโดยเฉพาะ คนที่ขอมาอาศัยด้วยเหตุผลที่รู้ๆกันอยู่
"คยู มานี่เลย ! !"
มือหนาคว้าเจ้าเด็กแสบคยูฮยอนที่เป็นหมาป่า หูสีดำสนิทกระดิกไปมาพลางเบ้ปาก หางน้อยๆสะบัดไปมา ขาป้อมๆ ใบหน้ากลมๆที่เดาได้เลยว่าโตขึ้นต้องหล่อเอาการอยู่
"ทำไมต้องแกล้งซองมินเค้าอยูเรื่อยเลย ฮึ ! ! ครูขี้เกียจพูดเรื่องนี้หลายๆครั้งแล้วนะ"
"งั้นครูซีวอนก็ไม่ต้องพูดสิฮะ"
เจ้าตัวเถียงทันควัน
"คยูฮยอน ! !"
เจ้าชายรัชทายาทที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นคุณครูเลี้ยงเด็กกำลังอบรมนักเรียนจอมขี้แกล้งซองมินให้เป็นการใหญ่ ตอนแรกที่เริ่มดูแลเด็กเค้าก็ไม่ได้ถนัดนักผิดกับฮีชอลที่ดูคล่องกว่าเจ้าตัวเลยเฉลยให้ฟังว่าเมื่อก่อนเคยรับดูแลเด็กก็เลยชิน
เด็กชายตัวเล็กที่สุดในบรรดาทั้งหมด เรียววุค กระรอกน้อยของห้องกำลังนอนหนุนตักเยซองลูกของเทพแห่งดุริยางค์ศิลป์มือป้อมกำลังลูบหางหัวทุยอย่างเบามือ ทั้งสองคนที่มีบางอย่างที่เหมือนกันคือเสียงร้องอันไพเราะ ครูซีวอนมักจะชอบสอนให้ร้องเพลงอยู่บ่อยๆรวมถึงหมาป่าตัวแสบอย่างคยูอีกด้วยถึงจะแสบซ่าส์แต่ก็ต้องยอมรับว่ามีเสียงที่เพราะเกินกว่าจะเมินเฉยได้
อีกฝั่งของห้องดงเฮลูกปลาตัวน้อยกับคิบอมลูกขององค์หญิงสโนไวท์กำลังนั่งเล่นตัวต่อกันอย่างสนุกสนาน วันแรกที่เข้าห้องเรียนคิบอมเป็นคนที่เงียบพูดแทบจะนับคำได้เลย แถมจะยอมคุยก็ต่อเมื่อคุณครูฮีชอลเอ่ยปากคุยเท่านั้นกับคนอื่นแทบจะไม่ตอบหรือพยักหน้าแทนก็มีแต่ลูกปลาตัวน้อยอย่างดงเฮที่เข้าไปกอดและเข้าไปพูดด้วยเป็นคนแรกจนเริ่มที่จะเปิดปากคุยกับดงเฮและคนอื่นๆมากขึ้น
ฮยอกแจเจ้าไก่ตัวน้อยที่มีปีกสีสวยกำลังเกาะครูฮีชอลด้วยตัวสั่นเทาและน้ำตาที่ปริ่มขอบตาโดยมีฮันกยองลูกชายของมังกรแห่งทิศตะวันออกกำลังจ้องปีกคู่เล็กด้วยดวงตาเป็นประกาย เหตุการณ์อะไรหรือที่ทำให้เด็กน้อยที่ร่าเริงไม่แพ้ดงเฮอย่างฮยอกแจกลัวอีกฝ่ายขนาดนี้
วันแรกที่เปิดเรียนเจ้าไก่เห็นฮันกยองนั่งอยู่เงียบๆกับคิบอมเจ้าตัวเลยเข้าไปทักตามประสาคนช่างจ้อกับดงเฮ ฮันกยองก็ไม่ตอบสักคำจนเจ้าเริ่มจะถอดใจประกอบกับครูฮีชอลเรียกหาเจ้าตัวเลยหันหลัง เท่านั้นแหละฮันกยองดึงปีกเล็กๆจนขนหลุดออกมาเส้นนึงหลังจากนั้นคงไม่ต้องพูดถึงว่าเจ้าตัวจะร้องไห้จ้าขนาดไหน ฮยอกแจเลยจำเหตุการณ์จนอย่างฝังใจกันเลยทีเดียว ถ้าเจ้าไก่อยู่ไกลๆจากครูฮีชอลหรือครูซีวอนล่ะก็ฮันกยองก็คอยจะดึงปีกอยู่เรื่อยจนต้องทำตัวเป็นตังเมเข้าไว้เท่านั้นที่จะอยู่รอด
เจ้าหมีน้อยคังอินกำลังนอนวาดรูปเล่นอยู่ข้างๆครูฮีชอลที่ตอนนี้กำลังโอ๋กระต่ายน้อยซองมินที่ถูกหมาป่าตัวเเสบคยูฮยอนเพื่อนข้างบ้านดึงหูนิ่มๆไปเสียทีนึง คังอินเป็นเด็กที่ชอบวาดรูปมากครูฮีชอลเลยเอามาแปะในห้องเรียนจนเต็มไปหมด เทวดาตัวน้อยลีทึกก็ชอบมาบินเกาะอยู่บนไหล่ครูฮีชอลและชี้ชวนซองมินคุยด้วย
เจ้าตัวเป็นเด็กที่อายุมากที่สุดในบรรดาเด็กทั้งสิบคนเนื่องจากร่างกายอ่อนแอเลยเข้าเรียนช้า ครูฮีชอลเลยแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าห้องคอยดูเด็กเพื่อนๆเสียเลย แต่ครูฮีชอลชอบเรียกว่าทึกกี้ทำให้เพื่อนเรียกตามและเจ้าตัวก็จะมีทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์คือทรงจุกแอปเปิ้ล ครูฮีชอลเลยหาริบบิ้นสีขาวมาผูกให้ดูแล้วน่ารักขึ้นกว่าเป็นกอง
"ซองมิน เงียบนะครับเด็กดีของครูฮีชอล"
"ฮึกๆ"
ดูท่าว่าเจ้าตัวน้อยจะเงียบเลยแม้แต่น้อย
"ทึกกี้ช่วยไปหยิบกระต่ายชมพูมาให้ครูที"
"ครับ"
ทึกกี้ที่บินลงพื้นและกำลังจะเดินไปหยิบกระต่ายก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกไว้เสียก่อน
"พี่ครับให้ผมไปเป็นเพื่อนนะ"
เจ้าหมีน้อยคังอินนี่เอง
"อื้ม ^O^"
คังอินก็เอื้อมมือไปจูงมือและไปหยิบกระต่ายมาตามคำสั่งของครูฮีชอล เจ้ากระต่ายสีชมพูตอนนี้ก็มาอยู่มือเรียว
"ซองมินครับ นี่ไงคุณกระต่ายมาหาแล้วนะ"
นัยน์ตากลมที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาเหลือบมองและคว้ามาอยู่ในอ้อมกอด
"คะ คุณกระต่าย ฮึก"
"เงียบได้รึยังครับ หืม ม ถ้าคุณกระต่ายมาแล้วซองมินยังไม่เงียบเนี่ยคุณกระต่ายจะเสียใจมากเลยนะ"
"ฮึก ไม่เอานะคุณกระต่าย น้องมินจะเงียบ ฮึก น้องมินไม่อยากให้คุณกระต่าย สะ เสียใจ"
ฮีชอลอมยิ้มและโยกไปมาสักพักจนเจ้าตัวผล๊อยหลับไป
"ฮยอกแจช่วยไปบอกครูซีวอนว่าปูที่นอนให้ซองมินหน่อย"
"อะ เอ๋ ? ? มะ ไม่เอาอ่ะฮยอกไม่อยากไป ฮยอกอยากอยู่กับครูฮีชอล"
ฮยอกเกาะร่างบางๆเสียแน่น ...เฮ้อ ดูท่าไอ้เจ้าไก่ตัวนี้ไม่อยากจะไปไกลจากกรูเลยแฮะ สงสัยกลัวจนฝังใจ แล้วไอ้เจ้าเด็กมังกรนี่ก็จ้องจะดึงขนไอ้ไก่อย่างเดียวเลยวุ้ย ปวดประสาท =_=;; ช่วยไม่ได้ล่ะนะ...
"ทึกกี้.."
"ครับ"
เจ้าตัวที่นั่งดูคังอินวาดรูปอยู่เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับรอยยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มบุ๋มข้างแก้ม
"ครูรบกวนเราอีกทีนะ ช่วยไปครูซีวอนให้ปูที่นอนให้ซองมินที"
ทึกกี้ลุกขึ้นและวิ่งดุ๊กๆไปบอกร่างสูงที่เพิ่งเลิกเทศน์เจ้าเด็กหมาป่าและหันมาเล่นกับดงเฮและคิบอมตามด้วยเจ้าตัวเพิ่งถูกว่าอยู่แหม่บๆ
"ครูซีวอนฮะ ครูฮีชอลบอกว่าให้ปูที่นอนให้ซองมินหน่อยฮะ"
ร่างสูงพยักหน้าแล้วเดินไปทำงานตามคำสั่ง คยูฮยอนฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาหมายจะแกล้งกระต่ายน้อยอีกรอบแต่ก็เจอหน้าบูดบึ้งของหัวหน้าห้อง
"คยูนายคิดจะแกล้งซองมินอีกแล้วใช่มั้ย =_=^^"
"อะไรผมเปล่าซะหน่อยพี่คิดอะไรอยู่เนี่ย =O=;;"
"ไม่ต้องมาแก้ตัวนายกำลังวางแผนชั่วร้ายอยู่ชัดๆ ครูฮีชอลฮะ ! ! อู๊ๆๆๆๆ"
คยูรีบตะครุบตัวคนทีกำลังปากสว่งทันที
"พี่อย่าบอกครูฮีชอลนะไม่งั้นเจ๊แกมาแหกอกผมแน่"
"อู๊ๆๆๆๆ ! !"
"เอางี้ๆ ผมยอมยกของหวานมื้อเย็นให้พี่เลย เอ้า เพราะฉะนั้นพี่อย่าบอกครูฮีชอลนะ"
ทึกกี้ดึงมือป้อมๆของคยูออก
"งั้นอย่าลืมคำพูดนั้นล่ะ ^O^"
ปีกสีขาวก็พาเจ้าตัวไปหาหมีคังที่นั่งดูซองมินหลับปุ๋ยอยู่ คยูฮยอนเบ้ปากพลางมองไปทางที่ลีทึกเพิ่งบินไป
"ชิ อะไรก็ซองมินยังงู้นซองมินยังงี้โอ๋กันเข้าไปเหอะพ่อแม่เราก็เหมือนกัน เจ้านั่นมันมีดีอะไรนักหนา"
"อย่างน้อยเค้าก็น่ารักกว่านายล่ะกัน ไม่ดื้อ ไม่หัวรั้น ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนตรงข้ามกับนายทุกอย่าง"
คำพูดเรียบๆที่ออกจากปากของคิบอมทำเอาคยูถูกแทงด้วยลูกศรล่องหนไปฉึกเบ้อเริ่ม ดงเฮมองหน้าทั้งสองคนสลับไปมา
"อะ อะไรของนายกันคิบอม แอบฟังคนอื่นนิสัยไม่ดี -O-;;"
คิบอมมองอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่งๆ ส่วนดงเฮดึงแขนคิบอมเป็นสัญญาณบอกให้ไปก็เจ้าตัวไม่ชอบเรื่องแบบนี้นี่
"เฮ้อ อ อ คนขี้อิจฉา =_="
ฉึกๆๆๆๆๆๆๆ ! ! คิบอมก็ลุกขึ้นตามแรงดึงของดงเฮที่เพิ่มขึ้นปล่อยให้คยูฮยอนเด็กน้อยวัยห้าขวบนั่งช็อคกับคำพูดของคนที่อายุเท่ากันต่อไป จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็น
"เฮ้ คยู คยูฮยอน คุณชายโจว คยูฮยอน =_="
ซีวอนที่เดินมาตามเด็กๆไปกินข้าวเย็นจนเหลือแต่คยูฮยอนที่นั่งเอ๋ออยู่เดียวตรงมุมเดิม ไม่ว่าจะเรียกจะทำอะไรยังไงคยูฮยอนก็ไม่มีสติจนต้องไปตามฮีชอลมาเรียกอีกแรง
"อะไรเนี่ยเจ้าเด็กหมาป่าไหงเป็นงั้นอ่ะ =_=;;"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ เรียกก็ไม่ยอมตอบด้วย"
ร่าบางย่อตัวลงนั่ง
"คยู คยูครับ นี่ครูฮีชอลเองนะ เป็นอะไรไปครับ ? ?"
...ไม่สัญญาณจากหมายเลขที่ท่านเรียก ตู๊ดๆๆๆ ไอ้เด็กนี่เดี๋ยวพ่อจับย่างกินซะเลยนี่ เนื้อหมาป่าคงอร่อยน่าดู ซู้ด ด ด -.,-...
"พี่คงไม่ได้คิดอะไรแปลกๆอยู่ใช่มั้ย -_-;;"
"อะ อะไร๊ ชั้นไม่ได้คิดอะไรเลยนะ -O-;;"
"แต่หน้าพี่บอกชัดๆว่าคิด =_="
"อยากตายรึไง =_=++"
เชิดหน้าพูดกับร่างสูงจบก็หันมาดูเจ้าหมาป่าหงอยอีกรอบแล้วก็ต้องถอนหายใจแล้วอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอด
"ซีวอนเดี๋ยวนายกลับไปดูเด็กๆก่อนนะเดี๋ยวชั้นพาเจ้านี่กลับมาในสภาพสมบรูณ์เลยล่ะ ^(++++)^"
หลังจากซีวอนเดินออกไปฮีชอลก็โยกเจ้าตัวเล็กเบาๆ
"คยูฮยอนครับ"
"เป็นอะไรหืม ม ม ? ?"
"เจ้าหมาป่าตัวแสบของครูฮีชอลคนนั้นไปไหนหมดแล้วน้า า า"
"นี่เจ้าหมาป่าเรียบร้อย ช่วยไปตามเจ้าหมาป่าตัวแสบให้ครูฮีชอลหน่อยสิ แล้วบอกเค้าด้วยนะว่าครูฮีชอลน่ะคิดถึงม๊ากมากเลยล่ะ"
ริมฝีปากแดงระเรื่อประทับลงบนหน้าผากมนของเด็กน้อยแล้วก็ก็กอดไว้อย่างนั้นเหมือนเดิม
"ครูฮะ ผมเป็นเด็กขี้อิจฉาเหรอฮะ"
"หืม ม ม ? ?"
...ใครไปเป่าหูหูมันอีกหว่า พูดซะขนาดไอ้เด็กแสบหงอยซะขนาดนี้ไม่เจ้าคิบอมก็ฮันแหงๆ แต่ไม่น่าจะเป็นเจ้าฮันหรอกมั้งฝีปากไม่น่าจะทำให้เป็นขนาดนี้ได้ -_-;;...
"ผมเป็นเด็กขี้อิจฉางั้นเหรอฮะ ฮึก ผมเป็นไม่น่ารักใช่มั้ยฮะ ฮึกๆ"
"ใครบอกเรายังงี้ล่ะ หืม ม ? ?"
"ผมเป็นเด็กไม่ดีใช่มั้ยฮะ ครูฮีชอล ฮึก คิบอมเค้าถึงได้ว่าผมแบบนั้น ฮือ อ อ"
"ใครว่าล่ะ คยูฮยอนของครูน่ะถึงจะเป็นเด็กดื้อ เป็นเด็กแสบ แต่พอซองมินมีเรื่องเดือดร้อนทีไรก็ชอบเข้าไปช่วยทุกทีถึงปากจะว่าต่างๆนาๆก็ตาม แล้วเป็นคนที่ทำให้ครูซีวอนมีงานทำทุกวันถึงอย่างงั้นครูซีวอนก็ไม่เคยว่าไม่น่ารัก....ไม่มีใครไม่รักเราหรอกนะรู้มั้ย ที่คิบอมพูดน่ะก็เป็นพูดด้วยความหวังดีในแบบฉบับของเค้า คำพูดตรงๆบางทีมันก็ทำให้เราร้องไห้แต่ก็ทำให้ลองหันมามองสิ่งที่เราทำผิดไปจะได้แก้ไขสิ่งที่ไม่ดีนะ คยูฮยอน"
มือเรียวลูบแผ่นหลังเล็กๆปลอบ แล้ววางเจ้าตัวเล็กลงที่เดิมพร้อมกับรอยยิ้มหวานราวกับนางฟ้า มือป้อมๆกำนิ้วเรียวแล้วจูงออกไปกินอาหารกันในห้องอาหาร
เมื่อทั้งสองคนมาถึงนัยน์กลมโตแบ๊วหันมามองผู้มาใหม่และวิ่งไปหา
"ซองมิน ! !"
ครูซีวอนที่นั่งลงด้านข้างพยายามป้อนข้าวก็วิ่งตามมา
"อ้าว ซองมินไม่กินข้าวต่อล่ะครับ"
ซองมินส่ายหัวแล้วเงยหน้าจับจ้องมองคยูดูหลุกหลิกชอบกล
"ซองมินเค้าไม่ยอมกินข้าวเลยล่ะครับ ผมป้อนยังไงก็ไม่กินจนคนอื่นๆกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว"
"ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะครับ......หรือว่าเรามีอะไรจะพูดกับคยูงั้นเหรอครับ"
ใบกลมพยักหน้าหงึกหงัก คนที่พาดพิงเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ มือเรียวส่งสัญญาณให้ซีวอนพาคนอื่นไปอาบน้ำแต่งตัว
"อะ เอ่อ ผมเห็นว่าคยูเค้ายังไม่มาเลย กะ ก็เลยเป็นห่วงน่ะฮะ"
ซองมินก้มหน้ามองพื้นเท้าเล็กเขี่ยไปมา
"อะไรของนาย ห๊า า..."
"อ๋อ พอดีคยูเค้าร้องไห้แงๆครูเลยต้องไปปลอบเค้าหน่อยน่ะ ^O^"
ซองมินสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัวว่าจะโดนคยูตวาดใส่ครูฮีชอลเลยรีบพูดแทรกขึ้นมา เจ้าหมาป่าเหวอหน้าแดงแปร๊ด
"จะ จริงเหรอ คยู"
ใบหน้ากลมยื่นเข้าหาคยูที่เสตามองทางอื่นทั้งๆที่แก้มยังแดงแจ๋ ซองมินเงยหน้ามองอย่างสนใจและใจชื้นขึ้นกว่าเดิม
"เอ้า ตอบไปซะสิ คยูคนเก่ง"
คยูอ้ำอึ้งแต่ก็ตอบอ้อมแอ้ม
"อะ อือ แล้วอยากจะรู้ไปทำไมเล่า เจ้ากระต่ายชมพู ! !"
ไม่ทันได้ฟังคำพูดของคยูจนจบ มือเล็กๆกำเสื้ออีกฝ่ายและเขย่งตัวประทับกลีบปากเล็กลงบนหน้าผากมน
"คุณแม่ชอบทำตอนเวลามินร้องไห้น่ะ มินทำให้คยู คยูจะได้เลิกร้องไห้ ^_^"
การกระทำที่แสนใสซื่อเล่นเอาเจ้าหมาป่าตัวเเสบไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว ทั้งอาย เขิน โมโห ผสมปนเปกันไปหมดผลออกมาคือใบหน้าที่แดงแจ๋ยิ่งกว่าหลายเท่า
"ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะนะ คยู ^O^"
มือเล็กป้อมจูงอีกฝ่ายไปนั่งโต๊ะคู่กัน ตามด้วยครูฮีชอลที่คอยป้อนข้าวและดูแลเด็กทั้งสองจนข้าวหมด หลังจากนั้นก็พาไปอาบน้ำแล้วก็ถือโอกาสอาบไปด้วยเสียเลยไหนๆตัวก็เปียกเพราะฝีมือเจ้าหมาป่าตัวแสบที่หยิบฝักบัวสาดใส่
กว่าจะพาเด็กทั้งสิบคนเข้านอนได้เล่นเอาเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ซีวอนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เปิดประตูห้องนอนซึ่งอยู่บนชั้นสองของบ้านหลังนี้
"นอนกันหมดแล้วเหรอครับ"
"อื้อ กว่าจะกล่อมให้นอนได้เล่นเเอาหมดแรง โดยเฉพาะเจ้าคยูพอหายซึมก็กลับมาซ่าส์เหมือนเดิม"
"อื้อ~~"
ขาป้อมของทึกกี้ถีบผ้าหม่ทิ้งงานนี้เจ้าตัวก็หนาวน่ะสิก็เลยกระถดไปหาไออุ่นจากคนด้านข้างซึ่งตัวก็คล้ายๆหมีอยู่ทำให้อุ่นขึ้นมาบ้างแล้วกอดอีกฝ่ายเหมือนตุ๊กตาหมีซะงั้น ฮีชอลได้แต่ส่ายหน้ามือเรียวดึงผ้าหม่ไปคลุมให้เหมือนเดิม
หลังจากก็ปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบาทั้งสองคนลงไปด้านล่างเพื่อเก็บของที่เหล่าเด็กๆทำไว้เกลื่อนกลาด ระหว่างที่มือเรียวหยิบของนู่นนี่ให้เข้าที่แขนแกร่งโอบเอวคอดบางไม่ว่าอดีตเป็นอย่างไรปัจจุบันก็ยังคงเป็นเช่นนั้น
"อะไรอีก ไอ้ซิมบ้า =_="
"ทำไมพี่พูดจาตัดเยื่อใยจังเลย"
ไม่พูดเปล่าจมูกโด่งไซร้ตามเรือนผมและซอกคอขาวผ่อง
"ไอ้เด็กบ้า ! ! >O</ /"
ฮีชอลหันมาฟาดอีกฝ่ายดัง เพี๊ยะ ! ! ซีวอนยิ้มกริ่ม ไม่ทันที่ร่างบางได้ทันตั้งตัวริมฝีปากหยักประทับลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มอย่างอ่อนโยน นุ่มนวล และร้อนแรง รสจูบที่หวานซ่อนเปรี้ยวเหมือนผลของสตอเบอร์รี่ป่าจนทำให้ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดอ่อนระทวยและหลงใหลจนยากที่จะถอนตัว จูบครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ซีวอนนั้นชอบจูบฮีชอลทุกครั้งที่มีโอกาส จูบที่ทำให้อีกฝ่ายหัวหมุนจนคิดอะไรไม่ออก เมื่อร่างบางทุบอีกฝ่ายเพื่อบอกว่าอากาศที่มีอยู่ใกล้จะหมดจึงต้องถอนออกมาอย่างเสียดายแต่ไม่วายเลียริมฝีปากที่บวมเจ่ออีกต่างหาก
"แฮ่กๆ ไอ้..ไอ้บ้าเอ๊ย ย แกก่ะจะฆ่าชั้นรึไง อุ๊บ ! !"
จูบครั้งที่สองสร้างพายุขนาดเล็กให้หมุนติ้วในหัวร่างบางอีกครั้ง ...อา า า ทุกครั้งที่ผมได้จูบพี่ สัมผัสพี่ ทำให้ผมยิ่งต้องการพี่มากขึ้นกว่าเดิม ผมอยากทำให้พี่เป็นของผมเหลือเกิน...
"แฮ่กๆ ไอ้..เด็กบ้า"
แขนเรียวที่เลื้อยโอบรอบคออีกฝ่ายทำหน้าที่พยุงเจ้าตัวไม่ให้ละลายลงไปกองกับพื้นเพิ่มแรงกระชับยิ่งขึ้น จมูกโด่งที่แสนซุกซนยังคงวนเวียนกับแก้มเนียนฉกฉวยกลิ่นหอมหวานราวภมรก็ไม่ปาน
"ทำไมผมถึงได้หลงพี่ขนาดนี้กันนะ พี่ใส่ยาเสน่ห์กับผมรึเปล่าเนี่ย"
"ยาเสน่ห์บ้าบออะไรเล่า ! ! -O-/ /"
"หึหึ อา า า ตัวพี่ทั้งนุ่มนิ่มแล้วก็หอมไปหมด ทั้งๆที่ใช้สบู่ก้อนเดียวกัน แชมพูยี่ห้อเดียวกันก็มีแต่ทำไมมันถึงได้หอมขนาดนี้กันนะ"
"จะไปรู้เรอะ แล้วเอามือปลาหมึกของแกออกจากเสื้อชั้นเดี๋ยวนี้ จะล้วงเข้าทำไมฟ่ะ! !"
ร่างบางหยิกมือข้างที่เลื้อยเข้าไปในเสื้อเต็มแรง
"ผมรักพี่นะ พี่ฮีชอล รัก รัก รัก รัก รักไปจนชั่วชีวิตของผม หัวใจผมได้ไปอยู่ที่พี่หมดทั้งดวง หัวใจที่จะรักและภักดีต่อพี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ไป พี่ฮีชอล....คิม ฮีชอลที่รักของชเว ซีวอนคนนี้"
เวลาได้หยุดนิ่ง ณ เวลานั้น ความเงียบได้ปกคลุมทุกอณู มีเพียงแค่เสียงหัวใจทั้งสองดวงที่ดังก้องสอดประสานกันเป็นจังหวะ โชคชะตาที่แปลกประหลาดและเล่นตลกกับพวกเค้าได้นำพามาให้พบกัน ด้ายแดงที่พันเกี่ยวนิ้วก้อยทั้งคู่ได้ผูกมัดจนดิ้นไม่หลุดต่างฝ่ายต่างอยู่ในอ้อมกอดซึ่งกันและกัน ก่อให้เกิดความสัมพันธ์แสนลึกซึ้งเพียงแค่สบตาก็เข้าใจไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ คำที่แสนลึกซึ้งและผูกมัดอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว คำที่แสนหวาน หอมกรุ่น อบอุ่น เปรียบเสมือนน้ำทิพย์ที่คอยชะโลมหัวใจที่แหกผากเสมอ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ไม่ใชความบังเอิญ แต่มีเพียงแค่พรหมลิขิตเท่านั้นที่นำพาเราทั้งสองมาเจอ"
M ag ic
ความคิดเห็น