คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [KangxTeuk] Keep your vehemently touch 2
Title : [KangxTeuk] Keep your vehemently touch 2
Type : Short Fic
Rate : PG
===================================================
ณ บริษัทKimGroup ร่างเพรียวนามว่าคิม ฮีชอลพร้อมด้วยเหล่าผองเพื่อนได้แก่ ลี ซองมิน ลี ดงเฮ ลี ฮยอกแจ และคิม เรียววุค แต่ละคนเดินมาพร้อมกับกล่องกระดาษ กระเป๋าเป้ กล่องพัสดุต่างๆแถมยังพร้อมใจกันใส่แว่นกันแดดสีดำกันหมดทุกคน
"เดี๊ยวค่ะ พวกคุณมาหาใครคะ"
ฮีชอลเดินตรงมาหาหญิงสาวตรงประชาสัมพันธ์ที่เรียกพวกเขา มือเรียวถอดแว่นดำที่อำพรางหน้าตาออกพร้อมกับส่งยิ้มให้ เขากับซีวอนเข้าออกบริษัทของคังอินจนทุกคนคุ้นตากันอยู่แล้วไม่แปลกที่ประชาสัมพันธ์สาวจะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
"ผมหาคังอินน่ะครับ แชยองนูน่า แล้วพวกนั้นก็เพื่อนๆผมเอง"
ทุกคนโบกมือทักทาย
"อ้าว ซินเองเหรอเนี่ยวันนี้คุณยองอุนเขาไม่อยู่หรอกจ๊ะ ก็มีแต่คุณเยซองเท่านั้นแหละที่เข้ามาทำงานแทน"
"เหรอฮะ"
ฮีชอลลากเสียงยาวในตอนท้ายเหลือบไปมองเหล่าเพื่อนฝูงที่เริ่มยิ้มกริ่มนิดๆ ...หึหึ เจ้าตัวไม่อยู่แบบนี้ก็สบายซิวะ...
"เอ่อ....นูน่า ผมอยากได้รายละเอียดของแต่ละชั้นน่ะฮะ เดี๋ยวผมต้องเอารายงานที่ซีวอนให้ผมมาไปให้พวกพี่ๆเขาอ่ะ"
ฮีชอลยกแฟ้มสีดำมาโชว์ให้ดู
"แถมยังต้องเอาของฝากมาให้พวกพี่ๆแต่ละชั้นอีกน่ะฮะเนี่ย"
นิ้วเรียวชี้ไปตามกล่องต่างๆ ...ไม่ได้โกหกนะนูน่า ผมเอาของฝากมาให้พวกพี่ๆจริงๆ คิคิ... แชยองเริ่มต้นเขียนรายละเอียดแต่ละชั้นก่อนที่จะส่งให้คนที่ยืนรออยู่ตรงหน้า
"เหรอจ๊ะ แล้ว........มีของฝากให้พี่หรือเปล่าเนี่ย"
แชยองแบมือมาตรงหน้าร่างเพรียว
"เอามาให้นูน่าอยู่แล้วคร้าบ"
ฮีชอลล้วงกล่องของขวัญเล็กๆในกระเป๋าเสื้อยีนส์ที่คลุมเสื้อยืดสีแดงสด
"ขอบใจจ๊ะ"
แชยองฉีกยิ้มกว้างก่อนที่ปล่อยให้ทุกคนเข้าไปด้านใน นิ้วเรียวกดลิฟท์พอประตูเลื่อนเปิดออก นัยน์ตาสวยเหลือบมองกล้องวงจรปิดแต่ละจุดของด้านนอกก่อนที่จะเดินเข้าไปเป็นคนสุดท้ายแล้วกดหมายเลขชั้น
"ฮ้า....ฉันนึกว่าจะเข้ามาไม่ได้แล้วซิเนี่ย" (ด๊อง)
"ฉันละโคตรลุ้นเลยว่าซินจะคุยให้เข้าไปได้รึเปล่า" (วุค)
"นั่นดิ" (ฮยอก)
"หึหึ พวกแกอย่าลืมนะทำตามแผน มิน วุคแกไปจัดการในส่วนของแกให้เรียบร้อยแล้วส่งสัญญาณมาบอกด้วย ด๊องแกไปจัดการกับไอ้กล่องโฟมซะ แก....ไอ้ไก่เอาของในกล่องกระดาษไปจัดการซะติดให้ดีๆนะ ส่วนฉันจัดการกล่องพัสดุที่แสนน่ารักนี่เอง"
ฮีชอลกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะสวมแว่นดำพรางหน้าตาตัวเองเหมือนเดิม พอมาถึงชั้นที่เป็นจุดหมายทั้งหมดพากันเดินออกมาแล้วแยกย้ายกันทำตามแผน........
ซองมินและเรียววุคตรงไปที่ห้องน้ำพอมาถึงมือเรียวหยิบป้ายมาแขวนด้านหน้าว่า 'กำลังทำความสะอาด' แถมยังล็อคประตูไว้เผื่อกันพลาดและหยิบแล็ปท๊อปออกมาจากกระเป๋าส่วนมืออีกข้างที่ว่างควานหาสายต่อและเสียบลงตัวปลั๊กโทรศัพท์ที่มีอยูในห้องน้ำ มือเรียวทั้งสองกดปุ่มเปิดเครื่อง
"แกจัดการแฮ็ก ส่วนฉันป่วนโอเคมั้ย"
เรียววุคหันมาถามซองมิน
"โอเคจ้า ท่านเทพ"
เรียววุคกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะโยนเฮดโฟนที่ติดไมโครโฟนให้ซองมินส่วนตัวเองก็ต่อด้วยเช่นกัน สักพักหน้าจอของทั้งสองคนขึ้นรายละเอียดและระบบข้อมูลของบริษัท ไม่นานนักหน้าต่างอีกอันก็โผล่ขึ้นมา
'ไง เสร็จรึยังท่าน'
เสียงของฮีชอลดังขึ้นมา ซองมินผิวปากอย่างอารมณ์ดีแทนคำตอบ ส่วนเรียววุคหัวเราะในลำคอ
'งั้นคงเสร็จแล้วสินะ' (ฮยอก)
'ยังไอ้ไก่ ฉันยังไม่ได้ลงมือแต่....ข้อมูลทุกอย่างอยู่ในมือฉันแล้วล่ะ' (มิน)
'เจ๋ง!! ดีมากเจ้ากระต่าย' (ด๊อง)
'แกก๊อปข้อมูลทั้งหมดลงอีกเครื่องที่ฉันขอไอ้สิงโตหัวฟูนั่นมาซะแต่แกห้ามไปป่วนข้อมูลใต้ดินของไอ้หมีมันนะไม่ยังงั้นมันมาแหกอกแกเเน่ๆ' (ซิน)
'รับทราบ' (มิน/เรียว)
'อ่อ แต่แกแค่กักข้อมูลใต้ดินนะ เอ...ฉันจะพูดอะไรกับแกต่อวะ....ใช่!!แกอย่าลืมตัดระบบทั้งหมดทิ้งด้วย' (ซิน)
'ห่ะ ได้เลยจ้า' (มิน)
'พวกแกรอสัญญาณจากพวกพี่ๆในแผนกแต่ละชั้นแล้วค่อยเริ่มเปิดสงครามกัน คุคุ' (ซิน)
มือเรียวรัวกดแป้นพิมพ์จัดการก๊อปข้อมูลทั้งหมดลงแล๊ปท๊อปเครื่องที่สามอภินันทนาการจากคุณชเว ซีวอนและไม่นานนักซองมินก็รัวกดแป้นพิมพ์ภาพกล้องวงจรปิดที่มีอยู่ในบริษัทKimGroupปรากฎขึ้นบนหน้าจอ ส่วนเรียววุคจัดการเจาะเข้าไปในส่วนข้อมูลใต้ดินแล้วรอสัญญาณจากพวกพี่ๆที่น่าสงสารทั้งหลาย
บริษัทKimGroupแบ่งเป็นสองที่คือด้านบนซึ่งเป็นเพียงแค่บริษัทธรรมดาๆเกี่ยวกับพวกหุ้นต่างๆแต่ด้านใต้ดินคือที่เก็บของเถื่อนต่างๆมากมายดูแลโดยระบบรักษาความปลอดภัยแถมยังมีคนเฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
ถัดลงไป2-3ชั้นที่ลงเป็นเพียงแค่ชั้นจอดรถธรรมดา ต่อจากนั้นเป็นชั้นออฟฟิศสำหรับพวกติดต่อซื้อขายของเถื่อนทั้งสิ้น ร่างเพรียวบางเดินเข้าไปในห้องหัวหน้าแผนกบัญชี
"สวัสดีครับ คุณจุนโฮ"
"อ่า...สวัสดีครับ คุณ..."
"ฮีชอลครับ"
ร่างเพรียวยิ้มหวานให้
"โธ่ คุณฮีชอลนี่เองผมนึกว่าใคร ใส่แว่นดำทำไมล่ะครับเนี่ย"
"คือ...เดี๋ยวผมต้องรีบไปทำธุระที่อื่นต่อน่ะครับ จริงสิแฟ้มจากบริษัทChoiGroupครับ และกล่องพัสดุนี่มาจากคุณยองอุนน่ะครับแต่อย่าเพิ่งเปิดนะเขาบอกให้เปิดหลังจากนี้อีกครึ่งชั่วโมง"
"งั้นเหรอครับ"
จุนโฮรับกล่องมาอย่าง งงๆแต่ก็ไม่พูดอะไรมากนักเพราะเจ้านายเขาชอบสั่งอะไรแปลกๆเป็นประจำบางทีพวกเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจในตัวเจ้านายคนนี้สักเท่าไหร่นัก
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
ร่างเพรียวเดินออกมาพร้อมแล้วเดินนำกล่องพัสดุและแฟ้มงานไปให้หัวหน้าแผนกแต่ละชั้นจนถึงชั้นที่แปดซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายของสำนักงานในตึกนี้ ส่วนฮยอกแจหยิบของในกล่องกระดาษมาเตรียมไว้ติดไว้ตรงกำแพงบ้างล่ะ ทิ้งไว้ตามทางเดินบ้างล่ะ แต่ส่วนมากถูกแจกจ่ายให้ไปอยู่ในมือของดงเฮและฮีชอลเสียมากกว่า
ส่วนดงเฮฝากกล่องไว้กับฮยอกและพาตัวเองลงไปแขวนป้ายกับล็อคประตูของห้องน้ำชายทุกห้องตั้งแต่ชั้นล่างจนถึงชั้นแปดเล่นเอาเหนื่อยจนลิ้นห้อย
'แฮ่กๆ ทางฉันเสร็จแล้ว เหนื่อยเป็นบ้าเลย ไอ้ซินนะไอ้ซิน' (ด๊อง)
'ทางฉันโอเคเเล้วจ้า' (ฮยอก)
'ทางฉันก็เรียบร้อย' (ฮีชอล)
'พวกฉันสองคนพร้อมตั้งนานแล้ว' (มิน/เรียว)
'เหลือแค่รอสัญญาณสินะ ฮิๆ' (ซิน)
-ผ่านไปครึ่งชั่วโมง-
จุนโฮหยิบกล่องพัสดุขึ้นมาและตัดสก๊อตเทปสีน้ำตาลที่พันรอบตัวกล่อง
"ทำไมต้องพันอะไรให้มันเยอะยุบยั่บขนาดนี้ด้วยเนี่ย"
จุนโฮบ่นอุบอิบ ก่อนที่จะเปิดกล่องออกมา
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!"
เสียงโหยหวนดังลั่นไปทั่วทั้งชั้นหลังจากไม่นานนักก็เริ่มไล่ขึ้นมาจากชั้นสองเป็นชั้นสามจากชั้นสามเป็นชั้นสี่ สิ่งที่อยู่ในกล่องพัสดุพากันคลานออกมาบ้าง บินออกมาบ้าง มันคือแมลงสาปที่ร่างเพรียวบรรจงนำใส่กล่องพัสดุเพื่อมาใช้ในงานนี้โดยเฉพาะ เหล่าสัตว์โลกที่น่ารัก(ตรงไหนวะ)พากันออกมาทักทายทุกคนที่อยู่ในออฟฟิศแต่ละชั้นด้วยความร่าเริง......ร่างเพรียวหัวเราะร่าไปกับเสียงกรีดร้องที่ดังระงมไปทั่ว
'Game Start Guy!!!!'
เหล่าผองเพื่อนกระตุกยิ้ม มือเรียวของซองมินกดปุ่มEnterหน้าจอในห้องรักษาความปลอดภัยดับวูบลง ส่วนเรียววุคจัดการส่งหนังทุกชนิดและทุกรสไปปรากฏสู่หน้าจอทีวี ก่อนที่จะหันมาปล่อยไวรัสที่ตนเองสร้างใส่ข้อมูลใต้ดินทั้งหมด ไวรัสของเขาไม่ได้มีหน้าที่ทำลายแต่มีไว้สำหรับขโมยข้อมูลต่างหากไม่นานนักข้อมูลก็ถูกโอนลงในแล็ปท๊อปเครื่องที่อภินันทนาการจากซีวอน
มือของเรียววุคกดส่งข้อมูลไปป่วนในคอมของคนทั้งบริษัทแถมยังแอบปล่อยไวรัสอีกสามสี่ตัวลงไปในเครื่องเพื่อความสนุกสนานสิ่งที่ปล่อยไปไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรแก่ข้อมูลของบริษัทแค่ทำให้เครื่องมันรวนเท่านั้นเอง
ส่วนชั้นใต้ดินของบริษัทเขาจัดการล็อคมันเสียเพื่อไม่ให้พวกนักเลงทั้งหลายบุกขึ้นมาชั้นบนได้และจัดการตัดการติดต่อทุกๆอย่างทิ้งไปซะ
ฮยอกแจจุดไฟแช็คที่ประทัดสีแดงสดแต่เพิ่มความยาวของฉนวนที่จุดโยนใส่สำนักงานออฟฟิศแต่ก็ไม่ลืมจุดชนวนที่ตนเองติดไว้ทั้งประทัดเอย ดอกไม้ไฟเอย พลุเอยก่อนที่ตัวเองจะวิ่งเผ่นลงทางบันไดหนีไฟไปป่วนชั้นด้านล่างต่อ ปังๆๆๆ!!!
"กรี๊ดดดดดด!!"
"ว้ากกกกกกกก!!!"
ดอกไม้ไฟที่ถูกจุดพากันพุ่งออกไปยังหน้าต่างที่ฮยอกแอบไปเปิดไว้ก่อน เขาแค่ติดเอาไว้เท่านั้นเพื่อจะป่วนเฉยๆไม่ได้ต้องการให้มีบาดเจ็บกันเกิดขึ้น คอมพิวเตอร์ในบริษัทบางเครื่องถูกลูกหลงไปด้วยทำให้ใช้งานไม่ได้ไปซะแล้ว
พนักงานบางคนถึงกับครวญครางออกมาเพราะงานที่ตนทำค้างอยู่ถูกทำลายไปในพริบตา แต่ไม่ทันไรดอกไม้ไฟที่ติดอยู่ก็พุ่งออกมาทักทายอีกรอบทำให้พวกเขาต้องหลบกันจ้าล่ะหวั่นไหนจะคอยหนีแมลงสาปที่วิ่งออกมาจากห้องหัวหน้าแผนกอีกต่างหาก
เลขาหน้าห้องที่ได้รับโทรศัพท์จากห้องรักษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามาหาเยซองที่นั่งทำงานอยู่
"คุณเยซองกล้องวงจรปิดที่ห้องรักษาความปลอดภัยมีปัญหาค่ะ"
เยซองเงยหน้าขึ้นจากงานเลิกคิ้วเล็กน้อยและเลื่อนเก้าอี้ไปยังหน้าคอม มือหนากดรัวปนแป้นพิมพ์หนังต่างๆพากันแย่งขึ้นมาให้คนตรงหน้าชม นัยน์ตาคมเบิกกว้างด้วยความงุนงงก่อนที่สั่งเลขา
"สั่งให้ยามหาคนทำซะ มันต้องอยู่ในบริษัทของเราแน่ๆ!!"
คนที่จะสามารถป่วนได้ขนาดนี้จะต้องอยู่ในบริษัทของเขาแน่นอนเพราะระบบส่วนมากจะสามารถเชื่อมต่อกันได้แค่ภายในบริษัทเท่านั้น!! เลขารับคำและรีบโทรหายามและถ่ายทอดคำสั่งทันที ยามแต่ละคนออกปฏิบัติหน้าที่อย่างขันแข็ง
มือหนารัวกดแป้นพิมพ์อีกครั้งเพื่อแก้ไขทุกอย่างและพยายามหาคอมต้นเหตุแต่ก็ดันไปเจอกับลุงแก่ๆที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในประเทศโคลัมเบีย
"โธ่เว้ย!!!"
เยซองได้แต่สบถอย่างหัวเสียได้ไม่นานนักก็มีการ์ตูนเเม่มดน้อยโดเรมีโผล่มาให้ดู เยซองก็ต้องมานั่งจัดการกับสิ่งที่ถูกส่งมาป่วน....
มีหรือคนที่เก่งคอมอย่างเรียววุคจะไม่แก้ไขบางสิ่งบางอย่างในแล้ปท๊อป...เรียววุคใช้botเน็ตเป็นเซิร์ฟเวอร์อัพและใส่เข้าไปในbotเคอร์เนลของตนเองเเละของซองมินเพื่อลบร่องรอย ปลายทางจากแล็ปท๊อปแต่ละเครื่องก็เป็นTorอยู่แล้ว ถึงตามรอยได้ก็เจอแบบมั่วๆ อย่างเช่นตามไปเจอบ้านคนแก่ในโยฮันเนสเบิร์กต่อให้Programmerในบริษัทออกโรงเองก็ไม่มีทางมาเจอแน่นอน
"ว้าว!!ใครกันเนี่ยเก่งชะมัด"
เรียววุคพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ...ใครกันน้าที่สามารถแก้สิ่งที่เขาส่งไปป่วนโดยใช้เวลาไม่กี่นาทีแถมยังพยายามตามหาพวกเขาอย่างเอาเป็นเอาตายอีกต่างหาก น่าสงสารจริงๆ...
"ไหนๆ โห....แก้ของที่แกส่งไปได้เกือบจะทั้งหมดแล้วนะเนี่ย"
ซองมินพูดถึงสิ่งที่เขาส่งไปเฉพาะในบริษัท ริมฝีปากอมชมพูกระตุกยิ้มอย่างนึกสนุก นานแล้วนะเนี่ยไม่ได้เจอคนแบบนี้
"คิก งั้นเราลองมาสนุกกันหน่อยดีกว่าพ่อหนุ่มปริศนา.....Programmer boy"
ติ๊ด~!! เสียงส่งข้อความดังขึ้นที่หน้าจอคอมของเยซอง ...ใครวะที่เสือกส่งข้อความมาตอนนี้ไม่รู้รึไงฟ่ะกูกำลังยุ่งอยู่... มือหนาเลื่อนเมาส์ไปกด
Hi~~~
ผมมีอะไรบางอย่างให้คุณทายนะProgrammer boy
Who am I????
ช่วยตอบเร็วๆหน่อยก็ดีน้า ^^~
ร่างสูงอ้าปากค้าง
"กูจะไปรู้มั้ยล่ะวะว่ามึงเป็นใคร ไอ้เวร!!"
ร่างสูงต้องมานั่งแก้หนังบ้าบอๆที่ถูกส่งมาให้เพียบแถมยังต้องหันไปดูแล็ปท๊อปของตัวเองที่เชื่อมไปยังห้องรักษาความปลอดภัยเพื่อแก้ให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ก็ถูกป่วนกลับมาเป็นหนังอีกจนได้ ร่างสูงสบถออกมาดังลั่นด้วยความหงุดหงิด ติ๊ด~!! เสียงข้อความเข้าดังอีกรอบ
ว้า~~~
ทำไมตอบช้าจังเลยล่ะ
งั้นฉันใบ้ให้นายนิดนึงนะ
ใครเอ่ยที่คอยแจกหนังให้พวกนายดูด้วยความใจดี ^^
ร่างสูงทุบโต๊ะดังปัง!!!
"ไอ้....โธ่เว้ย!!"
มือหนาพิมพ์รัวส่งไปให้ร่างเล็กที่นั่งไขว้ห่างกระดิกเท้าอยู่บนที่อ่างล้างมือ ติ๊ด~!!
นาย!!!
เจ้าคนก่อปัญหา
คิดจะลองดีมาหาเรื่องกับฉันใช่มั้ย!!
Fuck You,Hacker Boy!!!
"สงสัยจะขาดแคลเซียมแหงๆเลยแฮะตาคนนี้ ช่างไม่มีอารมณ์ขันซะบ้างเลย"
เรียววุคหัวเราะคิกคักก่อนที่ส่งข้อความตอบกลับไป
ติ๊ด~!!
งั้นเรามาเล่นอะไรกันหน่อยมั้ยเอ่ยProgrammer boy
ผมให้เวลาคุณจนถึงบ่ายสามโมงหาตัวผมให้เจอ
แล้วผมจะมีรางวัลให้นะครับ ^^
ติ๊ด~!!
ได้เลย!!
ก่อนที่นายจะสะกดคำว่าเสียใจจบ!!
เรียววุคหัวเราะร่า ซองมินถึงกับชะโงกหน้ามาหาด้วยความสงสัยก่อนที่จะหัวเราะไปด้วยอีกคน
"ฉันว่าน่าจะเป็นฝ่ายนั้นมากกว่านะวุคกี้"
เรียววุคไหวไหล่เล็กน้อยก่อนที่เลือกสรรส่งบริการพิเศษไปให้นั่นคือพวกโฆษณาขยะและป่วนส่งภาพวงจรปิดของห้างสรรพสินค้าไปให้ห้องรักษาความปลอดภัยคราวนี้พวกยามงงเป็นไก่ตาแตกกันเลยทีเดียว ซองมินเหลือบไปเห็นยามสองคนกำลังขึ้นมาทางเดียวกับที่ดงเฮเดินเล่นพร้อมกับถือกล่องโฟมอยู่
'โอ๊ะ!!ไอ้ปลาน้อยมียามผู้โชคร้ายกำลังตรงไปหาแกสองคนอ่ะ ทางขวามือนะ'
'จริงเหรอ กำลังรออยู่เลย!!' (ด๊อง)
ดงเฮยิ้มร่าสวมถุงมือหนาก่อนที่จัดการจุดดอกไม้ไฟแล้วยื่นไปทางขวามือของตน เมื่อยามสองคนเลี้ยวออกจากมุมตึก
"Hi"
จบคำดอกไม้ไฟพุ่งออกมายามทั้งสองคนกระโดดหลบแทบไม่ทัน ดงเฮคว้ากล่องที่วางที่พื้นแล้ววิ่งหนีไปอีกทางทันที ยามทั้งสองคนวิ่งตามมือเรียวเปิดกล่องและคว้าอะไรบางอย่างออกมาโยนไปทางยามทั้งสองคนนั้น
"อ๊ากกกกกกก!!"
เสียงร้องโหยหวนดังอีกรอบทั้งสองคนเป็นลมล้มพับไปแทบทันที
"ฮ่าๆๆๆๆ วู้ว!!"
ดงเฮปิดฝากล่องแล้ววิ่งฉิวออกไปจากสถานที่เกิดเหตุ สิ่งที่ดงเฮคว้างออกไปนั่นคืองูและแมงมุมแน่นอนว่ามันไม่มีพิษแต่ลายและสีแต่ละตัวที่พวกเขาไปเลือกเฟ้นมานั่นเหมือนกับพวกมีพิษชัดๆ!!!
'อ่า....ไอ้ไก่ยามกำลังจะไปหาแกอีกสี่คนเตรียมตัวต้อนรับด้วย' (มิน)
'รับทราบครับผม' (ฮยอก)
ไก่น้อยกลอยรัก(เกี่ยวมั้ย)สวมเสื้อกันฝนแล้ววิ่งร่าไปหาเหล่าพี่ยามร่างถึกแสนซวย
"สุขสันต์วันตรุษจีนคร้าบบบบบ!!"
พูดจบฮยอกแจก็จุดประทัดพวงเบ้อเริ่มใส่เหล่าพี่ยามตบท้ายด้วยพลุหลากสีสันที่แอบติดไว้ตามซอกตึกให้พี่ยามระทึกขวัญเล่นจนพี่ยามวิ่งหนีกันแทบไม่ทัน พวกคุณลองนึกซิถ้าเกิดประกายไฟลอยขึ้นไปยังเพดานของบริษัทที่มีเครื่องดับไฟอัตโนมัติอยู่จะเกิดอะไรขึ้น....
ซู่ๆๆๆๆๆๆ!!
ตอนนี้ทั้งชั้นเจิ่งนองไปด้วยน้ำและคอมหลายเครื่องเสียหายทั้งหมด เอาเถอะ...บริษัทแห่งนี้เริ่มเละเทะขึ้นเรื่อยๆจากฝีมือเพื่อนตัวดีของนางฟ้าทึกกี้ เจ้าของบริษัทคงจะจ่ายเงินค่าซ่อมคงเกือบสิบล้านวอนแล้วล่ะมั้ง???
'เป็นไงบ้างพวกแกเบื่อวิธีการเดิมๆยัง' (ซิน)
'ฮู้ว...นิดๆแฮะซิน' (ฮยอก)
'แกล่ะด๊องแด๊ง' (ซิน)
'นิดๆละมั้ง ฉันสงส๊ารสงสารงูน้อยกับแมงมุมเพื่อนรักเนี่ยต้องถูกโยนเอาโยนเอาอ่ะ ลูกรักไม่เป็นอะไรนะคร้าบ แม่ขอโทษนะจ๊ะลูกๆทั้งหลาย' (ด๊อง)
'ไอ้ด๊อง ฉันยังไม่อยากมีหลานเป็นแมงมุมกับงูนะ!!' (ซิน)
'อะไรกันย่าของหลานๆเขารังเกียจล่ะ' (ฮยอก)
'เลิกเล่นได้ยังห่ะ' (ซิน)
'จ้าๆ เลิกแล้วจ๊ะแม่' (ด๊อง)
'ถ้าพวกแกอยากเปลี่ยบรรยากาศล่ะก็.........ฉันทิ้งของดีๆไว้ในถังขยะตรงหัวบันไดใกล้ๆกับห้องน้ำชายชั้นสี่และหก เชิญไปเอาได้เลย' (ซิน)
ร่างเพรียวยืนหัวเราะหึหึในลำคอตรงบันไดหนีไฟชั้นเจ็ดกำลังนั่งอยู่บนราวบันได มือเรียวก็โยนวัตถุสีแดงๆไปมา เสียงวิ่งของยามทั้งหลายดังขึ้น
'ว้าว...มีพวกพี่ๆสุดหล่อเขามาตามฉันแล้วล่ะ' (ซิน)
ใบหน้าสวยชะโงกมองดูตรงช่องบันไดเห็นยามสามสี่คนถือวอพูดกันและกำลังตรงขึ้นมาทางร่างเพรียวอีกด้วย แช็คๆ!!มือเรียวจุดไฟแช็คพร้อมกับจุดไปที่เชือกสีขาวที่เชื่อมกับวัตถุทรงกระบอกสีแดงสดและหย่อนมันลงไปด้านล่าง
'Boom...' (ซิน)
มือเรียวอุดหูตัวเองพร้อมกับเสียงระเบิดดังตู้มมมมมมมมมมมมมม!!! เสียงร้องโหวกเหวกของยามจากชั้นล่างดังต่อเนื่องไม่หยุด มือเรียวก็ยังค่อยๆหย่อนไดนาไมต์ลงไปเรื่อยๆถึงมีแรงระเบิดแค่1ใน4ระเบิดของจริงก็เถอะแต่ทำให้ทางหนีไฟก็พังไปเยอะอยู่เมือนกัน
'เฮ้ ไอ้ซินแกเอาอะไรมาให้ฉันวะ!!' (ด๊อง)
'หือแกพูดอะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยินเลย' (ซิน)
ตู้มมม!!!
'แกเอาอะไรมาให้พวกฉันว้อยยยยยยยย!!!' (ฮยอก)
'อ่อ พวกแกใส่ๆไปเถอะแล้วฉันค่อยบอกอีกที' (ซิน)
ร่างเพรียววิ่งออกไปด้านนอกตรงไปในออฟฟิศที่กำลังอลหม่านจากฝีมือของไก่น้อยและฝีมือของตัวเอง
"มะ มีระเบิดในบริษัทนี้!!!!"
สิ้นเสียงใสทุกคนพากันวิ่งกรูออกไปนอกบริษัทออกไปด้านนอกทันที ฮีชอลสั่งให้ดงเฮและฮยอกแจที่สวมชุดยามของบริษัทนี้เรียบร้อยแล้วไล่บอกพนักงานแต่ละชั้นว่ามีระเบิดอยู่ด้านในหลังจากนั้นบอกให้ซองมินเครือข่ายระบบมือถือของทุกคนให้ใช้การไม่ได้เพื่อจะได้ไม่มีใครโทรไปแจ้งตำรวจ
'เหลือแต่ชั้นของคุณคิม ยองอุนเท่านั้นซินะ' (ซิน)
'ใช่เลย เอาไงดีล่ะด๊อง' (ฮยอก)
'จัดการเลยจ้า' (ด๊อง)
ดงเฮและฮยอกที่ปลอมตัวเป็นยามวิ่งขึ้นไปบอกเลขาหน้าห้อง คุณเธอก็เผ่นลงไปทันทีทิ้งให้คุณเยซองอยู่คนเดียวในห้อง......
'ตอนนี้เหลือไอ้เยคนเดียวในห้องแล้วแกเอาไงล่ะ' (ด๊อง)
'ลากมันออกมาให้ได้!!!' (ซิน)
ดงเฮและฮยอกแจเปิดประตูเข้าไปอย่างแรง ปัง!!!! และวิ่งเข้าไปหาคนนั่งเอ๋ออยู่หน้าคอมเมื่อเจอยามสองคนพังประตูเข้ามา
"นี่ พวก..."
"ตอนนี้บริษัทโดนวางระเบิดนะครับ คุณต้องรีบออกไปด้านนอกเดี๋ยวนี้เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเองครับ"
สิ้นเสียงฮยอกแจ ทั้งสองคนหิ้วปีกเยซองเอาไปโยนทิ้งไว้ด้านนอกของบริษัททันทีและวิ่งทั่กๆเข้าไปด้านในอีกรอบโดยอ้างว่าเข้าไปตรวจดูด้านในว่ามีคนเหลืออยู่หรือเปล่า
ส่วนผู้คนด้านนอกพยายามที่จะติดต่อกับตำรวจแต่ก็ขึ้น Number Busyตลอด บางคนถึงกับโทรออกไม่ได้เนื่องจากเงินหมดทั้งๆที่เพิ่งเติมเมื่อเช้าเอง
ทั้งหมดเดินไปรวมตัวกันที่ห้องของประธานบริษัท ดงเฮและฮยอกแจตอนนี้ถอดเครื่องแบบยามออกเรียบร้อย ซองมินและเรียววุคเก็บแล็ปท๊อปใส่กระเป๋าเดินออกมาจากห้องน้ำไม่ลืมที่จะไรท์ข้อมูลทั้งหมดของบริษัทใส่แผ่นซีดีมาต่อรองคุณชายคังอินโดยเฉพาะและจัดการปิดล็อคทุกประตูของบริษัทที่คุมด้วยระบบอิเล็กทรอนิคส์ทุกทาง
ร่างเพรียวมองนาฬิกาบนผนังสีเบจบอกเวลาบ่ายสองโมงครึ่ง มือเรียวของฮีชอลหยิบมือถือออกมาแล้วกดหาซีวอน
"Hi Darling"
"Hi Honey"
"ซินว่าวอนโทรไปบอกไอ้หมีได้แล้วนะจ๊ะ"
"อ่า.....จ๊ะ ที่รัก"
"ตั้งใจทำงานนะจ๊ะที่รัก บาย"
"บายครับ"
ซีวอนกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอก่อนที่โทรหาคังอิน ไม่รู้ว่าถ้าไอ้คังรู้เรื่องล่ะก็มันจะอาละวาดขนาดไหนน่ะซิที่เขากลัวเพราะเวลาเพื่อนคนนี้โมโหเหมือนหมีควายกำลังตกมันนี่เอง......
==============================
อา า า า
ในที่สุดโชก็มาอัพให้ทุกคนแล้วน้า า า
พีเอส พีเอ๊ส ส ส 1 : หลังจากที่สอบเสร็จโชรู้สึกโคตรอยากจะฆ่าตัวตายเลยอ่ะ =_=;; 'มันให้กรูสอบอะไรฟร่ะ =[]=!!' (เสียงกรีดร้องภายในใจ) ไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของโชจะเป็นยังไงต่อไปนะเนี่ย สรุปจะออกหรือดร๊อปดี เหอ ๆ =_=
พีเอส พีเอ๊ส ส ส 2 : เอาล่ะ เรื่องอัพนี่โชก็จะพยายามมาอัพให้ถี่ขึ้น I promise >.<v
พีเอส พีเอ๊ส ส ส 3 : โชรักรีดเดอร์ทุ๊กคน น น น จุ๊ฟๆ >3< ถ้าเม้นด้วยจะรักมากยิ่งขึ้น (อิอิ)
M ag ic
ความคิดเห็น