ตอนที่ 4 : The Accidental Love [4]
The Accidental Love
Pairing : Erik Lencherr x Charles Xavier
AU Fic X-men
[ 4 ]
ที่สวนสาธารณะมักจะมีบริเวณหนึ่งที่จัดไว้สำหรับพวกที่ชอบเล่นหมากรุกให้ได้มาพบปะพูดคุยและประลองฝีมือกัน สวนสาธารณะที่ชาร์ลส์อยู่ตอนนี้ก็ไม่เว้น เขาชอบมาเล่นหมากรุกที่นี่และชอบที่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนวิธีการเล่นของแต่ละคน โดยเฉพาะของชายชราที่เดินอยู่ข้างเขาตอนนี้
“ คุณแมกนีโต คุณบอกว่าคุณเคยไปฝรั่งเศสด้วยใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นคุณคงเคยได้เห็นหอไอเฟลน่ะสิ” ชาร์ลส์ถามอย่างอารมณ์ดี ขณะที่เขากำลังบังคับให้รถเข็นเคลื่อนไปข้างๆกับชายอีกคน
“ ไม่ใช่แค่เคยเห็นนะ” แมกนีโตหัวเราะ “ ฉันเคยขึ้นไปเหยียบมันมาแล้ว”
ชายชราคนนี้แม้จะอายุเลยเลขเจ็ดไปแล้วแต่ก็ยังมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงมาก ชาร์ลส์เจอเขาที่สวนสาธารณะนี้เอง ตอนนั้นชาร์ลส์พึ่งจะชนะคู่แข่งคนที่สี่ไปแล้วเขาก็โผล่มาขอเล่นด้วย และชนะชาร์ลส์ได้ตั้งแต่ครั้งแรก หลังจากนั้นพวกเขาก็สนิทกันเรื่อยมา
ทุกสายวันศุกร์ขณะที่เรเวนไปเรียนและโลแกนต้องไปทำธุระที่โรงพยาบาลชาร์ลส์จะมาที่นี่เพื่อเจอเขา
“ ผมอิจฉาคุณจริงๆ” ทั้งที่เขาอายุยังน้อย แต่เพราะเขาไม่สามารถเดินได้ โลกที่ได้เห็นจึงมีแค่ที่คฤหาสน์ มหาวิทยาลัย X สวนสาธารณะ มีบ้างที่ไปห้างสรรพสินค้าหรือที่อื่น แต่ก็ไม่บ่อยเลย
“ คุณต้องทำความเข้าใจกับสิ่งที่คุณเป็นนะชาร์ลส์ เมื่อคุณทำได้คุณจะรู้ว่าต่อให้ไม่มีขา คุณก็สามารถไปท่องโลกได้” แมกนีโตแตะไหล่ของชายหนุ่ม
“ อันที่จริง…ผมมีขานะ ถึงมันจะเดินไม่ได้ก็เถอะ ” ชาร์ลส์ยิ้ม “แล้วผมก็เชื่อคุณที่ว่าสักวันผมจะสามารถไปท่องโลกได้ ”
“ คุณเข้มแข็งมาก” ผู้อาวุโสกว่าเอ่ยชม “ ถ้ายังไงให้ผมแนะนำหมอเก่งๆให้คุณไหม”
“ คุณใจดีมากครับ แต่ผมคงรับได้แต่น้ำใจ ตอนนี้ผม…มีคุณหมอคนใหม่แล้ว” นึกถึงใบหน้าเย็นชานั้นขึ้นมาเลย ตามมาด้วยอาการหงุดหงิดเล็กๆ
“ งั้นเหรอ น่าเสียดายนะ” แมกนีโตพยักหน้า
พวกเขาใกล้จะถึงโต๊ะสำหรับเล่นหมากรุกแล้ว วันนี้คนไม่เยอะเท่าไร มีโต๊ะว่างหลายตัว
“ คุณหมอที่ว่านั่นเป็นคนรู้จักคุณหรือครับ” ไม่รู้อะไรเหมือนกันทำให้อยากถามเรื่องนี้ขึ้นมา
“ เขาเป็นลูกชายฉันน่ะ” แมกนีโตตอบ
“ ลูกชาย!” ชาร์ลส์รู้สึกอายนิดๆ ที่เผลอแสดงอาการตกใจมากเกินเหตุ
“ ลูกชายบุญธรรมน่ะ” อีกฝ่ายพูดต่อ
“ อ้อ…เขาคงจะเก่งมากเลยนะครับ ”
“ คุณอยากรู้จักไหมล่ะ”
“ เอ๋?”
“ ผมนัดเขาให้มาเจอวันนี้พร้อมกับเพื่อนเก่าผมน่ะ ความจริงเพื่อนคนนี้ก็เป็นคนไข้ของเขาด้วย” แมกนีโตช่วยจัดรถให้ชาร์ลส์ ให้เขาขยับอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะต่อการเล่นหมากรุก “ คุณทำให้ผมนึกถึงเขาในบางครั้งนะ”
“ เขามีปัญหาเรื่องขาเหมือนผมเหรอ” ชาร์ลส์เดา เพราะเห็นบอกว่าเป็นคนไข้ของหมอกระดูกนี่
“ โอ้ ขอโทษด้วย” แมกนีโตนึกว่าอีกฝ่ายประชด
“ ไม่ครับ ไม่” ชาร์ลส์รีบโบกมือปฏิเสธ “ ผมแค่ทายเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรนะครับ จริงๆ”
“ อันที่จริงเขาก็มีปัญหาเหมือนคุณนั่นแหละ ขออนุญาตนะ…เขาเดินไม่ได้” แมกนีโตเริ่มเดินหมากสีดำตัวแรก “ แต่สิ่งที่ผมบอกว่าคุณทำให้ผมนึกถึงเขาคือเขาเองก็เป็นศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยเหมือนกัน ชอบเล่นหมากรุก แล้วก็คำพูดก็แลดูคล้าย แต่เพื่อนผมจะค่อนข้าง…อืม…เรียกว่าอะไรดีล่ะ ใช้ศัพท์แบบโบราณแล้วก็พูดช้าๆ”
“ คุณกำลังจะบอกว่าผมใช้คำสมัยใหม่กว่าแล้วก็พูดจาหยาบคายกว่าด้วยใช่ไหม” ชาร์ลส์หัวเราะ ไม่รู้สึกโกรธสักนิด มือเลื่อนไปหยิบหมากสีขาวขยับบ้าง
“ ถ้าคุณได้เจอเขา น่าจะเข้าใจง่ายกว่า” แมกนีโตจบบทสนทนาระหว่างพวกเขาเพียงเท่านี้ ทั้งสองเริ่มจริงจังกับการเล่นเกมตรงหน้า
เวลาผ่านไป เมื่อพวกเขาเข้าสู่เกมที่สี่ คนสองคนที่แมกนีโตกำลังรอก็มาถึง ชาร์ลส์เงยหน้าขึ้นมองโดยอัตโนมัติ และคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็คือคุณหมอผู้เย็นชาคนนั้น
อีริค เลนเชอร์!
อีกฝ่ายก็ดูจะแปลกใจเช่นกันที่ได้เห็นเขา
“ คุณเซเวียร์” นี่ก็อีกเรื่องที่ทำให้ประหลาดใจ ดวงตาสีฟ้าเลื่อนลงมามองชายหัวล้านที่เรียกเขา ชาร์ลส์รู้จักดี เขาคือศาสตราจารย์เอ็กซ์เป็นอาจารย์ของเขาสมัยที่เขาเรียนมหาวิทยาลัย แล้วยังเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้เขาเรียนชีววิทยาเกี่ยวกับพันธุศาสตร์
“ ดีใจที่ได้พบคุณอีก” ศาสตราจารย์เอ็กซ์ยิ้มอ่อนโยน
“ สวัสดีครับศาสตราจารย์” ชาร์ลส์รีบทักทายกลับ ถึงตอนนี้ตัวเขาก็เป็นศาสตราจารย์เหมือนกันแต่เขาก็ยังชินกับการเรียกอีกฝ่ายแบบนี้
“ คุณดูสบายดีนะ” อดีตอาจารย์ถามต่อ ขณะที่ดวงตาเลื่อนมองอดีตลูกศิษย์
“ ครับ…” ชาร์ลส์ตอบรับ “ แต่คุณ…”
คุณเดินไม่ได้…เขากลืนคำนี้ลงคอทันก่อนที่มันจะหลุดออกมา
“ เป็นธรรมดาของคนชราน่ะ” ศาสตราจารย์ไม่มีท่าทีรู้สึกแย่กับความพิการนี้ เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปทักทายเพื่อนเก่าบ้าง
“ คุณคงรู้จักเพื่อนผมแล้วสินะ” แมกนีโตผายมือไปที่ศาสตราจารย์เอ็กซ์ แล้วเลื่อนไปที่ชายหนุ่มที่ยืนด้านหลัง กำลังจะอ้าปากแนะนำให้รู้จัก แต่ชายหนุ่มในชุดดำชิงพูดเสียก่อน
“ เรารู้จักกันแล้ว” อีริคบอก “ เขาเป็นคนไข้ของผม”
“ โลกช่างกลมนะ” ศาสตราจารย์ชราเอ่ยลอยๆ
“ มันไม่น่ากลมเลย ว่าไหม” ชาร์ลส์มองคนเย็นชา อีริคไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พูดเรื่องอื่นแทน
“ คุณจะว่าอะไรไหมถ้าผมจะขอเล่นหมากรุกกับเขา” เขาพูดกับพ่อบุญธรรม
“ ได้แน่นอน”
เมื่อแมกนีโตอนุญาต อีริคก็เดินเข้ามาขยับรถเข็นของชาร์ลส์เลื่อนมายังกระดานข้างๆ โดยมีเสียงโวยวายของคนที่ถูกขยับแทรก เมื่อขยับศาสตราจารย์หนุ่มเรียบร้อยก็มาเลื่อนรถเข็นให้ศาสตราจารย์ชราบ้าง กลายเป็นว่าตอนนี้ศาสตราจารย์ทั้งสองนั่งข้างเดียวกัน อีกฝั่งเป็นเลนเชอร์พ่อลูก โดยชาร์ลส์ต้องเล่นหมากรุกกับอีริค
“ คุณไม่ได้ถามผมก่อนเลยนะว่าอยากจะเล่นกับคุณไหม” ชารลส์ยังไม่หยุดบ่น
“ วันก่อนมีคนเอาชนะหมากรุกฉันได้ วันนี้ฉันเลยจะแก้มือ” อีริคก็ยังไม่สนใจเช่นเดิม เริ่มจัดตัวหมากบนตาราง
“ คุณเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น”
“ มาก”
“ ผมไม่อยากเล่นกับคุณ”
“ แต่ฉันจะเล่นกับนาย”
“ คุณไม่ฟังผมเลย”
“ …”
“ เลนเชอร์!”
“ หืม?” สองเสียงตอบขึ้นพร้อมกัน เสียงหนึ่งมาจากคนพ่อ อีกเสียงจากคนลูก
“ ขอโทษครับ” เขาหันมาขออภัยกับแมกนีโต แล้วหันกลับมาที่อีริค “ ผมหมายถึงคุณ”
“ ฉันจัดกระดานเสร็จแล้ว นายใช้หมากสีขาวละกัน”
“ นี่นาย…” เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เลิกบ่นคนที่ฟัง ถอนหายใจสั้นๆ ยอมเล่นด้วยสักเกมละกัน ตอนแรกก็เริ่มแบบไม่เต็มใจ ทว่าเริ่มเล่นไปก็รู้สึกเอาจริงมากขึ้น พอเดินครั้งที่ห้าเขาก็เอาจริง ยอมับเลยว่าอีกฝ่ายเล่นได้เก่งจริงๆ แล้วผลก็ออกมาคือเขาแพ้
“ ฉันชนะ” อีริคยกยิ้ม
ชาร์ลส์กะพริบตา
“ อุ๊บ!” ยกมือขึ้นปิดปากแต่คงไม่ทัน เขาเผลอหลุดหัวเราะออกมา เมื่อเจอสายไม่พอใจที่ส่งมาจากด้านตรงข้าม ก็ฝืนหยุดเพื่ออธิบายว่าเพราะอะไร “ ขอโทษจริงๆ แต่ท่าทางของนายมันเหมือนกับเด็กที่ดีใจในชัยชนะของตัวเอง”
อีริคเลิกคิ้วขึ้น เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นแบบนั้น
“ ยังไงก็ช่าง ฉันชนะแล้ว ต่อไป…” จะขอเล่นกับศาสตราจารย์เอ็กซ์บ้าง “ ศาสตราจารย์…”
“ ครับ/ว่าไง” นี่ก็มีสองเสียงตอบกลับ เสียงแรกเป็นของศาสตราจารย์ชรา เสียงที่สองเป็นของศาสตราจารย์หนุ่ม คราวนี้ถึงตาอีริคชะงักบ้าง
“ ทำไมพวกเธอไม่เรียกตัวเองด้วยชื่อล่ะ” แมกนีโตเสนอ “ จะได้ไม่สับสน”
สองคนหันมามองหน้ากัน แสดงสีหน้าชัดเจนว่าไม่อยากเรียกชื่ออีกฝ่าย
“ ผมว่า…ไม่เป็นไรหรอก รู้อย่างนี้แล้วก็คงไม่เข้าใจผิดอีก” ชาร์ลส์บอกชายชราทั้งสอง
หลังจากนั้น…ก็เกิดเหตุการณ์สับสนแบบนี้อีกถึงสามครั้ง
สุดท้ายก็เลย…
“ ฉันรุกฆาตแล้วนะเลน…อีริค” เริ่มเรียกชื่อต้น และพูดเป็นกันเองมากขึ้น
“ อืม” อีริคพยักหน้า จัดกระดานใหม่อีกครั้ง “ ครั้งหน้าฉันชนะแน่…ชาร์ลส์”
……………………
มาสั้นๆ จบห้วนๆอีกแล้ว แต่สำหรับคู่นี้มันนึกออกแต่แบบนี้แหละ
คนที่ไม่ได้ดู X-men อาจจะไม่รู้…ความจริงแล้ว แมกนีโตก็คืออีริค และ ศาสตราจารย์เอ็กซ์ก็คือชาร์ลส์นั่นแหละ มันเป็นฉายาของทั้งคู่ค่ะ แต่สำหรับฟิคนี้พวกเขากลายมาเป็นบุคคลสำคัญที่ทำให้สองหนุ่มยอมเรียกชื่อกันได้แล้ว
เราชอบคนแก่ทั้งสองคนนะคะ พอแก่แล้วเริ่มหายซึน พูดจาชวนจิ้นกันเยอะมาก การแสดงออกว่าห่วงก็ค่อนข้างตรงๆ ที่สำคัญคือนิสัยใจเย็นขึ้นเยอะเลยค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบค่ะ คุณสื่อคาร์แรคเตอร์ออดมาได้ดีมากเลย หลงเหลือลุคของคาร์แรคเตอร์ในหนังทั้งที่เป็น au ชอบค่ะ
เนียกชื่อกันแล้วววว ปากร้ายะพ่อสุดหล่อออออออออ
ชอบชาร์ลจัง มากๆๆด้วย
อีริคนี่เจ้าคิดเจ้าแค้นน่าดู-..-