[AU Fic X-Men] The Accidental Love [ErikCharles] Yaoi

ตอนที่ 1 : The Accidental Love [1]

The Accidental Love

Pairing : Erik Lencherr x Charles Xavier

AU Fic X-men

[ 1 ]

                เขาจำเรื่องราวในวันนั้นไม่ได้มากนัก
 

                จำได้ว่าวันนั้นฝนตกหนัก
 

                ถนนมืดและมีเพียงรถของเขาที่ครอบครองถนนนั้น
 

                พ่อหันมาพูดอะไรบางอย่างกับแม่และเขา มันน่าจะเป็นเรื่องตลกเพราะเขาจำได้ว่าแม่หัวเราะ
 

                แต่แล้วภาพก็ตัดขาดไป
 

                ทุกอย่างดำมืดไปหลายวินาที…
 

                ก่อนที่แสงสว่างจ้าจะสะท้อนเข้ามาในดวงตาสีฟ้าของเขา แสงนั้นมาจากดวงไฟหน้ารถของรถอีกครั้ง จากนั้น…ทุกอย่างก็มืดสนิท
 

                ครั้งนี้มันมืดสนิทและไม่มีแสงสว่างใดๆอีก…

…………………..

                ชาร์ลส์  เซเวียร์ชายหนุ่มวัย 27 ปีสะดุ้งตื่นจากฝัน เขาเปลี่ยนมาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง เหงื่อเย็นเยียบอาบทั่วร่าง เขาหายใจรัวเร็ว ภาพฝันร้ายจากอดีตที่ไม่ประติดประต่อย้อนกลับมาเล่นงานเขาอีกแล้ว
 

                ชาร์ลส์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าและเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของตัวเอง หวังว่าจะช่วยคลายความกลัวในใจเขาสักนิดก็ยังดี 
 

เขาเข้าใจว่าฝันร้ายนี้มันย้อนกลับมาเพราะเขาพึ่งจะไปเยี่ยมหลุมศพของพ่อแม่เมื่อวานนี้ เวลาที่ได้กลับไปสัมผัสกับสิ่งที่เป็นเหตุการณ์ฝังใจก็เป็นธรรมดาที่สมองจะจดจำแล้วเก็บมาฝัน ชาร์ลส์จำรายละเอียดเกี่ยวอุบัติเหตุไม่ได้มาก สิ่งที่จำได้ก็แค่เรื่องราวไม่ประติดต่อและผลลัพธ์จากมัน
 

อุบัติเหตุครั้งนั้นพรากเอาชีวิตคุณและคุณนายเซเวียร์ไป
 

ไม่เท่านั้น…
 

ลูกชายที่รอดชีวิตขยับตัวบนเตียงอย่างยากลำบาก ดวงตาสีฟ้าก้มมองที่ผ้าห่ม ใต้นั้นคือขาสองข้างของเขาทว่ามันไม่อาจขยับหรือรับความรู้สึกได้
 

อุบัติเหตุได้พรากเอาอวัยวะสำหรับเดินของเขาไปด้วย
 

เขาเหม่อลอยอยู่หลายนาทีก่อนจะสะบัดศีรษะเพื่อไล่ความคิดไม่ดีที่คั่งค้างออกไป นาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะข้างเตียงบ่งบอกว่าเข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว ซึ่งก็ดี เพราะเขาจะได้ไม่ต้องข่มตาหลับอีก
 

ชาร์ลส์ขยับตัวจากเตียงไปที่รถเข็นแบบไฟฟ้าข้างเตียงตามความเคยชิน ใช้เวลาไม่นานก็ขึ้นไปนั่งบนนั้นได้โดยไม่ต้องอาศัยใครช่วย เขาบังคับให้รถเคลื่อนไปที่ห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวทั้งหลาย กว่าจะเสร็จสิ้นก็กินเวลาเกินชั่วโมง ทั้งที่ลำบากแต่เขาก็อยากจะทำเรื่องเหล่านี้ด้วยตัวเอง
 

ก็อกๆๆ
 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่มันจะถูกเปิดออกโดยเด็กสาววัย 19 ปี…เรเวน…น้องสาวของเขาเอง
 

“ ชาร์ลส์?” เธอเรียกเขา
 

ภาพสะท้อนในกระจกทำให้ชาร์ลส์เห็นเธอโผล่หน้าเข้ามา
 

“ พี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่รอฉันเหรอ”  เรเวนไม่ค่อยพอใจเท่าไรเพราะเธอไม่อยากให้พี่ชายลำบาก “ เรียกโลแกนมาช่วยก็ได้นี่”
 

โลแกนที่เธอพูดถึงก็คือบุรุษพยาบาลร่างบึกบึน หน้าดุที่ดูแล้วบุคลิกขัดกับอาชีพที่ทำสุดๆ แต่เชื่อหรือไม่ว่าเขาดูแลชาร์ลส์ได้เป็นอย่างดีจริงๆ (ส่วนใหญ่ก็ทำหน้าที่อุ้มกับแบกเขาไปห้องนู้นห้องนี้ เข็นรถเข็นให้บ้าง)
 

“ เขาไม่มีทางตื่นเช้าแบบนี้แน่นอน” ชาร์ลส์หัวเราะขณะที่จัดทรงผม จนเขาคิดว่ามันดูดีจึงเลิก “ แล้วเรื่องแค่นี้ฉันจัดการเองได้แน่นอน”
 

ก็เล่นทำมาตั้งหลายปีแล้วนี่…
 

และอาจต้องทำไปตลอดชีวิตอีกด้วย…
 

“ รู้สึกไม่ดีอะไรหรือเปล่า” เรเวนลองถามดู
 

“ ทำไมถึงถามแบบนั้น” ชาร์ลส์ถามกลับ
 

“ สีหน้าพี่ดูซีดๆ” อีกฝ่ายเงียบแปลว่าเธอเดาถูก “ เอาอย่างนี้สิ วันนี้พยากรณ์อากาศบอกว่าอากาศจะดีทั้งวัน พี่ไปเที่ยวที่สวนสาธารณะกับฉันไหม”
 

จงใจใช้คำว่าเที่ยวแทนการเดินเล่นเพราะไม่อยากให้กระทบใจของพี่ชาย
 

ชาร์ลส์เคลื่อนรถเข็นออกมาใกล้บริเวณหน้าต่างห้องนอน แหวกม่านสีเข้มออก ดวงตาสีฟ้าจ้องมองไปนอกหน้าต่างที่เริ่มเห็นแสงสีทองของดวงอาทิตย์  ความคิดที่ว่าก็ไม่เลวเหมือนกัน อีกทั้งวันนี้เขาก็ไม่มีสอน…ลืมบอกไปเลยว่าถึงเขาจะเดินไม่ได้แต่ก็ยังมีสมองอยู่นะ เขาเป็นอาจารย์ประจำภาควิชาชีววิทยา เอกพันธุศาสตร์ที่มหาวิทยาลัย X …แต่วันนี้เขาว่างดังนั้นเขาจึงตกลง
 

เรเวนร้องดีใจ วันนี้เธอไม่มีเรียนเช่นกันและแน่นอนว่าเธอไม่อยากจะอยู่คฤหาสน์อุดอู้ทั้งวัน เธออาสาจะไปปลุกโลแกนให้ด้วย
 

“ ใจเย็นๆน้องสาวคนดี” ชาร์ลส์ขัดเธอยิ้มๆ “ เราไม่ได้จะไปกันในวินาทีนี้นะ ไว้สายกว่านี้ค่อยไปกัน”
 

“ โอเค” รับปากทันที “ เดี๋ยวฉันจะลงไปบอกแม่ครัวให้เตรียมอาหารเช้านะ พี่เอาอะไร…ขนมปังกับกาแฟเหรอ ได้ๆ”
 

หลังเรเวนออกจากห้องไปราวๆสิบนาทีก็มีอีกคนที่เปิดประตูเข้าห้องของเขา ในคฤหาสน์นี้มีแค่สองคนที่กล้าเข้าห้องของเจ้าของคฤหาสน์โดยไม่ขออนุญาต คนหนึ่งคือเรเวนและอีกคนคือโลแกน ชาร์ลส์เลยไม่แปลกใจที่เขาหันมาเจอโลแกนในสภาพผมยุ่ง ใส่เสื้อยืดกับกางเกงนอน ท่าทางจะพึ่งตื่น และดูจะไม่ใช่การตื่นที่น่าอภิรมย์ด้วย
 

“ เรเวนไปทำคุณตื่นเหรอโลแกน” เขาหัวเราะเมื่อได้รับคำสบถเป็นคำตอบชัดเจน เขาคิดว่าเรเวนตื่นเต้นกับการจะออกไปครั้งนี้มากเลยรีบปลุกโลแกนให้มาพาเขาลงไปทานอาหารเช้า
 

“ คุณคงพร้อมจะลงไปกินมื้อเช้าแล้วสินะ” โลแกนกวาดสายตามองเจ้านาย
 

“ แน่นอน” ชาร์ลส์พยักหน้า “ ไม่อย่างนั้นคุณจะตื่นแบบเสียเปล่า”
 

โลแกนบ่นพึมพำอยู่สองสามคำ แล้วขยับเข้ามาช่วยแบกชาร์ลส์ขึ้นหลังกว้างเพื่อพาลงไปด้านล่าง ความจริงโลแกนสามารถอุ้มเจ้านายคนนี้ได้สบายแต่ชาร์ลส์ยืนยันเสียงแข็งว่าไม่ชอบเพราะมันเหมือนเป็นท่าของผู้หญิง (ท่าเจ้าสาว) เขาไม่ชอบให้ใครปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นคนที่ทำอะไรไม่ได้และทำเหมือนเขาเป็นผู้หญิง
 

“ โอ้ โลแกน คุณตื่นแล้ว” เด็กสาวเริ่มล้อทันทีที่เห็นชายหนุ่มสองคนเข้ามาในครัว
 

“ เพราะมียัยตัวยุ่งบางคนเอาน้ำหนักเกือบเกินร้อยปอนด์มาทับน่ะสิ” โลแกนกัดกลับ
 

“ หยาบคาย ไม่ถึงสักหน่อย” เธอค้อนเขา
 

ชาร์ลส์มองสองคนทะเลาะกันไปมา(เป็นกิจวัตร)แล้วหัวเราะเสียงดัง เขาขอให้โลแกนวางเขาลงที่เก้าอี้ประจำ รับจานขนมปังปิ้งทาเนยจากสาวรับใช้  เริ่มมื้อเช้าง่ายๆกับคนสองคนที่เหมือนเป็นครอบครัวของเขา

ช่วงสายชาร์ลส์ให้โลแกนช่วยขับรถพาเขาและเรเวนออกไปที่สวนสาธารณะประจำเมืองซึ่งไม่ห่างจากตัวคฤหาสน์เซเวียร์มากนัก
 

เรเวนขอเป็นคนเข็นรถเข็นให้พี่ชาย พวกเขาใช้เวลาในสวนสาธารณะค่อนข้างนานพอสมควร ระหว่างนั้นก็คุยเรื่องทั่วไปหลายเรื่อง ตั้งแต่เรื่องสภาพอากาศ เรื่องการเมือง เรื่องสังคม จนวนมาเรื่อง ซีรีย์ละคร (แน่นอนว่าเรเวนเป็นคนเริ่ม) เธอเล่าถึงซีรีย์ที่เธอดูเมื่อคืนนี้ นางเอกบังเอิญหยิบกระเป๋าของพระเอกที่สนามบินไป ทำให้พวกเขาได้รู้จักแล้วก็จะรักกันในอนาคต
 

“ พล็อตน้ำเน่าซ้ำเดิม” โลแกนทำท่าเอียน
 

“ หยุดนะ” เรเวนร้อง “ ฉันรู้ว่ามันพล็อตซ้ำเดิมๆแต่ความสนุกมันอยู่ที่วิธีนำเสนอต่างหาก ถึงคุณจะเดาละครตอนจบได้แต่คุณไม่อยากรู้เหรอว่าทำยังไงพวกเขาถึงรักกันน่ะ”
 

“ ฉันไม่เห็นอยากจะรู้เลย” โลแกนกลอกตา “ ใช่ไหมชาร์ลส์”
 

“ ใช่” ชาร์ลส์เห็นด้วย
 

เรเวนเบ้ปาก “ พวกผู้ชายไม่มีความโรแมนติกเอาเสียเลย”
 

พูดเสร็จเธอก็เดินปึงปังนำหน้าไปคนเดียวเหมือนเด็กเล็กๆที่ถูกขัดใจ ยิ่งชายหนุ่มสองคนหัวเราะเธอก็ยิ่งงอน โลแกนรับหน้าที่เข็นรถต่อให้ เข็นพาพี่ชายตามไปง้อ เธอเดินเข้าร้านสตาร์บัคที่อยู่ใกล้กับสวน ทำให้พี่ชายยิ้มเอ็นดู มันแปลว่าเธอกำลังจะให้เขาง้อด้วยการซื้อช็อคโกแลตร้อนของโปรดน่ะสิ
 

เขาหยิบกระเป๋าเงินส่งให้โลแกนบอกให้เขาซื้อสิ่งที่เรเวนต้องการ ซื้อชาเขียวเย็นมาฝากเขาด้วยและถ้าโลแกนต้องการอะไรก็ซื้อไปเลยพร้อมกัน
 

โลแกนรับคำสั่งนั้น โดยไม่ลืมจะเข็นพาชายหนุ่มมาที่โต๊ะหนึ่งที่ติดกับกระจกเนื่องจากเวลานี้คนในร้านเยอะมาก ถ้าขวางตรงทางเดินคงไม่ใช่เรื่องดี
 

“ เดี๋ยวมานะ” เขาว่าแล้วเดินไปหาเรเวนที่กำลังต่อแถวหน้าเคาน์เตอร์
 

ชาร์ลส์มองคนสนิททั้งสองคนสักพักจึงเลื่อนสายตามาที่โต๊ะ กลางโต๊ะมีหนังสือภาษาเยอรมันกับไอโฟน 5S วางเอาไว้ คนที่วางคงจะใช้มันเพื่อจับจองที่นั่ง หนังสือชาร์ลส์พอเข้าใจแต่การใช้โทรศัพท์ราคาแพงมาวางอย่างโจ่งแจ้ง ไม่กลัวว่าจะหายหรือไงนะ ถ้าเจ้าของมันไม่ได้เป็นคนมองโลกในแง่ดีมากก็ต้องเป็นคนที่โง่มาก
 

Tru…Tru…Tru…
 

ไอโฟนของชาร์ลส์ส่งเสียงขึ้นมา เขารีบหยิบออกจากกระเป๋าเสื้อเพื่อดูว่าใคร บนหน้าจอแสดงชื่อว่า ‘ มอยร่า’
 

ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะกดรับสาย
 

มอยร่าเป็นตำรวจนักสืบ เขาพบเธอเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นเธอมาสืบเรื่องคดีฆาตกรรมในมหาวิทยาลัย X เวลานั้นเธอได้ใช้ความเข้มแข็งและความเฉลียวฉลาดสร้างความประทับใจแก่เขาไม่น้อย ที่สำคัญที่สุดก็คือเธอไม่รังเกียจความพิการนี้
 

เขาคุยกับเธอเพียงไม่กี่นาที เนื่องจากเธอถูกหัวหน้าเรียกตัวไปทำคดีต่อ แต่ถึงมันจะเป็นการสนทนาสั้นๆก็ทำให้เขารู้สึกดีได้
 

ตอนที่วางสาย จังหวะเดียวกันเรเวนก็ตะโกนถามเขาว่าชาเขียวนี่เอาแก้วขนาดไหน เขาตอบกลับ เผลอวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
 

เมื่อชาร์ลส์หันกลับมา ตอนนี้ไม่ได้มีแค่เขาแล้วแต่ยังมีผู้ชายอีกคนยืนอยู่ข้างโต๊ะตรงกันข้ามกับเขา ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าหล่อเหลา ทว่าดูเย็นชาแปลกๆ รูปร่างสูง สวมชุดสีดำทั้งตัว และสิ่งที่ชาร์ลส์เผลอมองแล้วไม่ชอบใจที่สุดก็คือดวงตาสีเทาที่ดูไร้ชีวิตคู่นั้น
 

“ ขอโทษนะครับ ผมขอนั่งด้…”
 

“ ไม่”
 

ชาร์ลส์ยังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ
 

“ ขอโทษนะคือ…” เขาจะบอกว่าตอนนี้ในร้านคนมันเยอะและไม่มีโต๊ะใดว่าง เขาแค่จะขอนั่งครู่เดียว เมื่อได้เครื่องดื่มก็จะไปทันที
 

“ ไม่” แต่ชายคนนี้ขัดเขาทันที มือเลื่อนไอโฟนของตัวเองออกจากหนังสือไปวางไว้บนโต๊ะแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ นั่นทำให้ชาร์ลส์นึกโมโหขึ้นมา
 

“ ในร้านนี้คนมันเยอะมาก ผมหวังว่าคุณจะมีน้ำใจสักนิด ให้ผมรอรับกาแฟตรงนี้” จงใจพูดเน้นคำว่าน้ำใจ
 

ทว่าคำตอบของชายชุดดำก็ยังเป็น…
 

“ ไม่” ครั้งนี้เขาพูดยาวกว่าเดิม “ ฉันไม่ชอบให้ใครนั่งร่วมโต๊ะด้วย”
 

บรรยากาศระหว่างสองคนเริ่มตึงเครียด ยังโชคดีที่เรเวนและโลแกนซื้อเรียบร้อย จึงเข้ามาจะช่วยเข็นรถเขาออกไป ศาสตราจารย์หนุ่มแม้อยากจะด่าอะไรทิ้งท้ายไว้สักหน่อย แต่เขาไม่อยากจะก่อเรื่องจึงคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วให้โลแกนช่วยเข็นออกไปทันที
 

แม้แต่ตอนที่เขาไปชายหนุ่มชุดดำก็ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมองเขาเลย
 

“ ชาร์ลส์…เป็นอะไรหรือเปล่า” เรเวนเองก็สัมผัสได้ว่าพี่ชายมีท่าทีเปลี่ยนไป
 

“ เปล่าหรอก” ชาร์ลส์โกหก “ ไปกันเถอะ”
 

เขาไม่อยากจะพูดถึงมันอีก และได้แต่หวังว่าพวกเขาจะไม่ต้องพบกันอีกแล้ว

แต่ชาร์ลส์คงไม่รู้หรอกสิ่งที่เขาหวังนั้นถูกพระเจ้าปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง เพราะหลังจากนี้เขาจะต้องเกี่ยวข้องกับชายชุดดำคนนั้นอย่างมากมาย…

……………..

Tru…Tru…Tru…
 

โทรศัพท์ของเรเวนส่งเสียงดังขึ้นมาตอนที่พวกเขาเกือบจะถึงคฤหาสน์เซเวียร์อยู่แล้ว เจ้าของโทรศัพท์หยิบขึ้นมาดูว่าเพื่อนคนใดโทรมาแต่ปรากฏว่าสายที่โทรเข้าเป็นของดร.เอ็มม่า ฟรอสต์ ศัลยแพทย์ด้านกระดูก คุณหมอเจ้าของไข้ของชาร์ลส์
 

“ ชาร์ลส์” เธอสะกิดพี่ชายที่นั่งด้านหน้า “ คุณหมอฟรอสต์โทรมา”
 

“ เอ็มม่าเหรอ” ชาร์ลส์ทวนสิ่งที่ได้ยิน นึกแปลกใจว่าทำไมเธอถึงโทรเข้าหาเรเวนไม่โทรหาเขา “ รับสิ บางทีหมออาจจะมีธุระกับเธอ”
 

เรเวนเลิกคิ้ว แต่ก็รับสายก่อนมันจะขาดไป สิ่งที่ได้ยินจากอีกฝั่งทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่าเก่า
 

“ มีอะไรเหรอ” ชาร์ลส์ถามน้องสาวเมื่อเห็นเธอวางสายไปแล้ว
 

“ ชาร์ลส์…” ไม่ตอบแต่เรียก
 

“ ว่าไง”
 

“ พี่เอาโทรศัพท์มาใช่ไหม”
 

“ แน่นอน” ชาร์ลส์ตอบ ก่อนหน้านี้เขายังคุยกับมอยร่าอยู่เลย
 

“ ถ้างั้นแบตคงจะหมดแหละ เพราะเมื่อกี้คุณหมอฟรอสต์โทรมาบอกว่าเขาโทรหาพี่ตั้งหลายครั้งแต่ไม่มีคนรับเลย”
 

คราวนี้ถึงตาชาร์ลส์ประหลาดใจบ้าง เขายังมีหูที่ดีใช้ได้และเขาก็ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยแม้แต่น้อย แต่เพื่อความมั่นใจจึงหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดู และพบว่า…
 

นี่ไม่ใช่โทรศัพท์ของเขา!!!

…………………

ฟิค AU X-Men สนองนี้ด เนื่องจากเป็น AU ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจเลยค่ะว่าทำไมตัวละครถึงนิสัยแปลกๆหรือว่าเปลี่ยนไป หรือสถานที่นี้คือที่ไหนอะไรยังไง

แล้วบอกกันเนิ่นๆว่าฟิคนี้เขียนฆ่าเวลาและลองชิมลาง ฉะนั้นไม่ต้องตกใจหากจะมาอัพช้ามากนะคะ

ขอบคุณค่ะ