และแล้วมันก็กลายเป็นคลังเก็บของส่วนรวมของทุกคน...

ลำดับตอนที่ #1 : FIRST – จุดเริ่มต้นของความฝัน

– Justice  Breaker –
正義粉砕
– The Beginning –

ผมไม่แน่ใจนักว่าคนที่จูงมือผมจะพาผมไปไหน

              พวกเรากำลังเดินไปตามเส้นทางที่ไม่กว้างนัก มันคือทางลาดเล็กๆ ที่ยังพอเดินสวนกันได้ ใครคนนั้นกำลังก้าวนำฉับๆ ไปโดยที่ผมไม่รู้จุดหมายทำได้เพียงแค่มองตรงไปข้างหน้ากับกำแพงสองข้างทาง ขาทั้งสองข้างของผมพยายามก้าววิ่งตามแรงฉุดดึง อาจจะเป็นเพราะผมตัวเล็กกว่าเขา ขาเล็กๆ ของผมจึงไม่ยาวพอที่ก้าวเดินได้เร็วนัก

แม้จะใกล้ชิดกันขนาดนี้แต่ผมกลับรู้สึกว่าภาพที่เห็นช่างเลือนราง สิ่งที่พอสัมผัสและรับรู้ได้คือกลิ่นเหม็นคาวเหมือนกับเหล็กขึ้นสนิม กับกลิ่นเหม็นหืนที่อบอวลกับสัมผัสอันอบอุ่นผ่านมือของผม

                ผมคิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ…

                ใครคนนั้นพาผมก้าวลงไปยังบันไดหินซึ่งไม่ลาดชันมากนัก เหยียบย่ำวัชพืชเล็กๆ และดอกไม้รูปร่างแปลกประหลาดสีแดงสด พวกมันหักงอแล้วกลับตั้งขึ้นมาใหม่อย่างน่าอัศจรรย์

                “นี่…”ผมร้องเรียก “จะพาผมไปไหนเหรอครับ?”

          ทว่ากลับไม่มีคำตอบใดหลุดออกมาจากปาก

                ใครคนนั้นแค่หันมามองแล้วยิ้ม แต่ผมกลับรู้สึกกังวล มันเป็นรอยยิ้มที่คล้ายบอกเป็นนัยนิดๆ ว่า

                ‘เดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ’

                พวกเราลัดเลาะลอดผ่านช่องแคบเล็กๆ ความจริงมันก็แค่กำแพงอิฐที่ถูกทุบเป็นช่องขนาดกว้างพอให้คนลอดผ่านเข้าออกไปได้ ซึ่งคาดว่ามันจะถูกโบกทับในไม่ช้า

                คนคนนั้นหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนขยับปากพูด แต่ผมไม่อาจจะเข้าใจ

                “คุณว่ายังไงนะ ผมไม่ได้ยินเลย ช่วยพูดให้ดังกว่านี้หน่อยได้ไหม?”

                คนคนนั้นยังคงพูดประโยคยาวเหยียด ผมพยายามเพ่งมองปากของเขาเพื่อจับใจความว่าคนนั้นต้องการบอกอะไร… ผมไม่ได้ยิน มืออุ่นๆ นั้นคลายออกจากมือผมแล้ววิ่งตรงไปข้างหน้าซึ่งมีประกายแสงบางอย่างรออยู่

                ใครคนนั้นเดินผ่านพื้นที่โล่งที่เต็มไปด้วยสีขาว หิมะ… ที่เต็มไปด้วยสีแดง แล้วหยุดยืนอยู่ตรงกลางประกายความงดงามนั่น

                “เดี๋ยวก่อนสิ … จะไปไหนน่ะ ผมยังไม่เข้าใจเลย จะบอกอะไรผมงั้นเหรอ?”

            น่าเสียดายสิ่งที่ผมจดจำได้เพียงสัมผัสอันอบอุ่นและความอาลัยอาวรณ์… ผมรู้สึกว่าใครคนนั้นคือสิ่งสำคัญสำหรับผมมาก ดวงตาของผมเบิกกว้างก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อไขว่คว้าร่างนั้นเอาไว้

                “อย่างเพิ่งไป กลับมาก่อน…”

                ผมร้องตะโกน

                “กลับมาก่อน… พ่อครับ!!!”

            “อึก…”

…ติ๋ง ติ๋ง…

หยดน้ำค้างจากท่อหยดลงใส่หัวผม มันคงหยดลงมานานแล้ว เพราะตอนนี้เส้นผมเปียกและแฉะไปหมด ผมเอามือลูบมันซักพัก ความเย็นของหยดน้ำสัมผัสผ่านมือ ผมลูบไล้ใบหน้าของตัวเองก่อนจะรับรู้ถึงกลิ่นเหม็นหืนจากน้ำ

ความฝัน?

ใครคนนั้นพยายามบอกเรื่องสำคัญกับผม แต่พอพยายามคิดว่ามันคืออะไร หัวแต่ผมก็นึกไม่ออก ภาพความฝันนั้นทั้งสวยงามและน่าเศร้า…

มันทำให้ผมโหยหาและยังคงคิดถึงกระทั่งฉันตื่น… ตื่นมายังที่ไหนซักแห่ง นี่ผมอยู่ที่ไหนกันนะ?

ผมกลอกตาดูโลกเบื้องหน้าอย่างช้าๆ บนเตียงนอนงั้นหรือ?

ไม่ใช่…

ข้างกองขยะต่างหาก

ทำไมผมมานั่งพิงกำแพงอยู่ข้างกองขยะแบบนี้ ตรงนี้ไม่ต่างจากซอกแคบๆ ไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่าน ไม่แน่ใจนักว่าเวลานี้เป็นเวลาเท่าไหร่ จะเช้า หรือบ่าย หรือค่ำ

ยังไงผมก็เดาไม่ออก เพราะเมื่อลองเงยหน้ามองขึ้นไปผ่านช่องแคบด้านบน ก็เห็นท้องฟ้าสีเทาหม่นเหมือนฝนจะตก สีเทาที่เกิดจากเมฆครึ้มบดบังผืนฟ้าเอาไว้ทั้งผืนพร้อมกับมีกระแสลมพัดผ่านเบาๆ จนเกิดเสียงแปลกๆ

เวลาผ่านไปซักพักมันก็เงียบเชียบซะจนแม้แต่เสียงสัตว์ หรือแมลงตัวเดียวก็ไม่มี  ผมสะบัดศีรษะเบาๆ ดันตัวเองลุกขึ้นจากกำแพงแคบๆ ซึ่งบางส่วนผุพัง และมีตะไคร่น้ำเกาะเป็นปื้นๆ

                ผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร…?

                เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้...?

                ผมต้อง… กลับบ้าน

                ฉันผละตัวจากกำแพงกลิ่นตะไคร่น้ำเน่าๆ นั่น แต่พอคิดว่าจะก้าวไปทางไหน… 

ในหัวของฉันรู้สึกว่างเปล่า หนักอึ้ง ขาวโพลนไปหมด

ชื่อของผม… ชื่อของผม…
ผมชื่อ…