ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : turn ที่ 2:ความวุ่นวายของ water การ์ด
หลังจากที่ฉันลืมตาได้จากความฝันอันตุตะที่เกิดขึ้นไม่นาน
ก็เริ่มทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า ทำอะไรๆทั้งหลายแหล่ แบบในความฝันเด๊ะ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่มีเกิดขึ้นก็คือ เหตุการ์ณเกี่ยวกับคนนั้นเลยน่ะสิ ฉันนั่งมองแพนเค้ก ที่วางอยู่ตรงหน้าของฉัน พร้อมเอาส้อมเขี่ยๆ และทบทวนไปพร้อมๆกัน
"จะเป็นไปได้ไงกันเล่า .... นักล่าปีศาจ .... ยมทูต .... มิติบ้าบอนั่น" ฉันพูดอุบอิบพร้อมกินแพนเค้ก
"จะว่าไป...=_= มันก็อาจจะเป็นจริงก็ได้ ..ไม่สิ ไม่มีทางหรอก..โอ๊ยยสับสนโว้ยยย T[ ]T" ฉันกินแพนเค้กทั้งหมดอย่างหัวเสีย
"กลับมาแล้วยัยตัวแสบ~..." ฉันหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นที่กำลังขัดจังหวะที่ฉันคิดอยู่ "-___-~" ฉันไม่พูดอะไร นอกจาก"กลับมาแล้วรึ" พี่ชายแสดงท่าทาอาการตกใจนิดๆ "รบกวนหน่อยนะครับ ._." พี่แมกซ์เดินตามหลังพี่คิสเข้ามา "ค่ะ"สั้นๆได้ใจความ
" = =;; " "= =;;" << ใบหน้าของพี่ๆทั้งสอง
" ถือของไว้อย่างนั้นไม่เมื่อยแย่เหรอคะ - -"
ฉันหันไปมองพี่ทั้งสองด้วยอารมณ์ที่เหมือนจะกลายเป็นหินไปแล้ว
"ใช่มีนารึเปล่า"<<พี่คิส
"ก็มีนาน้ะสิ"
"ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า"<<พี่แมกซ์
"ไม่สักนิด"
"มีการบ้านที่ยังไม่เสร็จเหรอ"<<พี่แม็กซ์
"เสร็จหมดแล้ว"
"รึจะสอบแล้ว"<<พี่แมกซ์
"สอบไปแล้ว"
"มีปัญหากับแฟนเหรอ"<<พี่คิส
"ยังไม่มีซะหน่อย = ="
"แล้วทำไมทำหน้ายังกะคนตายไปแล้ว"<<พี่คิส
"....ก็ปกติ - -"
ฉันพูดตัดบท พร้อมลุกไปเก็บจาน และเดินไปขึ้นบันได เพื่อไปนั่งเล่นอยู่ข้างบนคนเดียว ปล่อยให้พี่คิสแกปากค้างอยู่ตรงนั้นแหละ
ฉันตรงไปนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับหนังสือเล่มหนึ่ง ที่เจอตอนตื่นขึ้นมา ตัวอักษรข้างในแปลกๆ แต่ทำไมฉันอ่านได้แต่ ติดๆขัดๆ " เวทย์มนต์ดำ" อา เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ = =" ......... นึกไม่ออกแฮะ ไม่เคยมีในบ้านเรานี่นา
"........" ฉันยังคงพลิกหนังสือดูกลับไป-มาเพื่อดูลักษณะว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน "อ๊ะ~!" มีกระดาษเปล่าที่สอดข้างในหล่นลงมา
นี่มันอะไรกันเนี่ย หืม?" ใช้-หนัง-สือ-เล่ม-นี้-ให้-เป็น-ประโยชน์-นะ-ครับ" อักษรมันเริ่มปรากฏทีละคำๆในหนึ่งนาที
มันทำให้ฉันสนใจ และฉันก็เริ่มลงมืออ่านเนื้อหาในแต่ละหน้า ดูเหมือนมันจะไร้สาระมาก แต่ทำไมฉันถึงอยากอ่านนักนะ >< ~
"!!!!!!" หรือว่า...จะเป็นหนังสือเล่มเดียวกับที่หมอนั่นอ่านในตอนนั้น ในความฝัน ใช่แล้ว!! มันคือความจริง ฉันไม่ได้บ้านะ ว้าว~!!
วิ้ว~เสียงลมผ่านหน้าระเบียงดังมาหวิวๆแต่กลับได้ยินเสียงบางอย่างดัง ตุ้บ! มันทำให้ฉันสงสัยว่าเสียงอะไร ตึ่กตัก ตึกตัก~~
ทะ ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยหว่า = =;; บรรยากาศมืดๆแบบนี้แถมยังมีบางอย่างอยู่หลังม่านอีก .... ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดม่าน "เมี้ยว~" O_O ว้ากก กก แมวนี่เองตกใจหมดเลย "ไปไกลๆเลย ไอ้แมวผี ชิ้ว~" ฉันบ่นอย่างหัวเสีย
แต่เกือบจะช็อคเมื่อมันขยับปากพูดว่า " :< แมวผีที่ไหน แมวยมทูตต่างหากล่ะครับ"
"........." ฉันยืนนิ่ง+อึ้ง+ทำอะไรไม่ถูก=ไม่รู้จะคุยกับมันหรือวิ่งดี
" :3 ? มีอะไรไปล่ะครับ คุณเลดี้" มันยังจะชวนคุยต่ออีก
"...แกคือ....ยมทูต"ฉันถามด้วยเสียงออกแนวหวั่นๆ
" ^w^ ผู้ช่วยต่างหาก เมี้ยว" โอ้ว ไม่ @_@ ฉันบ้าไปแล้วใช่มั้ย? คุย-ตอบได้ด้วย
"ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย เมี้ยว" เออ ไม่ตกใจก็ได้ - -"
".__. คือว่ากระผมได้รับคำสั่งจากนายท่านให้นำสิ่งนี้มาให้น่ะขอรับ~" พอเจ้านี่พูดเสร็จก็เอาไอ้นั่น(กระเป๋าเล็กๆที่เหมือนจะใส่บางอย่าง) มาวางไว้ตรงหน้า
" ^w^ หมดหน้าที่ของกระผมแล้ว ลาก่อนนะครับ เลดี้ ~" เจ้าเหมียวผี เอ้อ ยมทูตก็วิ่งหายไปในความมืด
เมื่อได้รับพัสดุเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เปิดไอ้กระเป๋าที่บรรจุบางอย่างไว้ ~แกรก แกรก~
"เอ๋?" มีการ์ดอะไรเต็ม'เป๋าเลยอ้ะ นี่ แกชวนชั้นเล่นป๊อกเด้งรึไงยะ - -++
ไว้เจอผู้ชายคนนั้นอีกที แล้วค่อยถามละกัน แต่ขอดูก่อนละกันนะ "อะไรเนี่ย...อืม...ใช้ยังไงล่ะเนี่ย -^-?" ฉันเริ่มนึกสนุกเลยลองใช้เล่นๆดู
"จงออกมา วอเทอร์~~!!" สาบานได้นะว่า ฉันเรียกเล่นๆ แต่ไอ้นี่กลับแสดงปฏิกิริยาตอบรับ การ์ดมันจู่ๆก็แสงวูบวูบอ้ะ
วาบบ บบบบ บบบ ~ วาบบบบ บบบ บบบ ~ แย่แล้ว แย่แล้ว อย่าบอกนะว่า
เด็กในการ์ดนี้จะออกมาจริงๆน่ะ O_O ไม่นะ อย่า "แว๊ก ก" ฉันโยนการ์ดใบนั้นทิ้งไปด้วยความตกใจ
วาบ~ พลั่ค "อุ๊บบ บบ....นายหญิงทำไมท่านโยนหนูซะได้ล่ะคะ ฮึก ฮึก T^T"
เด็กผู้หญิงวัยสิบสี่-สิบห้าปี(?)ที่อยู่ตรงหน้าฉันพูดเสียงเจื้อยแจ้ว "= =" เหมือนจะรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ค่อยจะดีแฮะ
"แง~~" เด็กผู้หญิงตัวน้อยตรงหน้าร้องไห้นั่นน่ะมันปกติ แต่น้ำที่ออกจากดวงตานั้นเหมือนน้ำตกเลย
"อ๊าาาา ฉะ ฉันขอโทษ" แย่แล้ว TT[ ]TT น้ำมันเริ่มท่วมเท่าเข่าแล่ว
"แง้ แง้~เจ็บอ่า" เด็กผู้หญิงยังคงร้องไห้ฟูมฟายคล้ายเด็กห้าขวบเด๊ะ แต่ช่างเหอะ มันจะท่วมคอหอยชั้นแล้ว แว้กก กกก
"คะ คือ ถ้าหยุดร้องไห้ ชั้นจะทำแพนเค้กอร่อยๆให้กิน" แย่แล้วต้องไปเปิดหน้าต่าง มันท่วมห้องจนฉันจะจมตายแล้ว
"ยัยตัวแสบเป็นอะไรหรือเปล่า" >O<~ แย่แล้ว...อย่าเปิดนะคะ ไม่งั้นจมแน่ ไม่ได้นะคะ "แกร๊ก แกร๊ก~" โชคดีประตูเปิดไม่ได้ =3=
ฉันดำน้ำเพื่อพยายามไปเปิดหน้าต่าง แต่เสียงร้องไห้ยังคงดังก้องต่อไป แย่แล้วเปิดหน้าต่างไม่ได้ ฉันจะถึงเพดานแล้วนะยะ T^T
ฉันพูดคำนี้อย่างสุดเสียงเพื่อให้เด็กสาวหยุดร้องไห้ "ฉันสัญญาและจะไม่มีทางโกหกเด็ดขาดด!!"
เด็กสาวหยุดร้องไห้และน้ำที่ท่วมห้องทั้งหลายแหล่ก็หายไป อย่าเพิ่งวางใจ ที่แย่กว่านั้น ฉันเพิ่งกำลังลอยคออยู่ตรงเพดานนะยะ >O<~
"ยัยมีนาาาาา แอร๊กกกก" เป็นจังหวะที่พี่เปิดเข้ามาได้พอดี "OoO อ๊าาาาาค" ฉันหล่นลงทับพี่เหมาะเหมงพอดี
" .__. หืม? นั่นเพื่อนของมีนาเหรอ ที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ กินข้าวหรือยัง เมื่อกี๊ฉันเพิ่งซื้อข้าวมากินกันพอดี" เด็กผู้หญิงนั่งยิ้มอยู่บนเตียง
ก่อนที่พวกพี่ๆจะถามเรื่องที่ฉันหล่นมาได้ยังไง ต้องรีบแล้ว " >o<พะ พวกพี่ๆทำไมไม่เคาะประตูก่อนเข้าล่ะคะ เสียมารยาท ออกไปเดี๋ยวนีเลย ไปเลย ไป~~!!" โครม~~!! ฮ่าๆ โมโหกลบเกลื่อนเก่งจริงๆ
".__. นายหญิงจะไปไหนเจ้าคะ .... " ซินดี้เอ่ยขึ้นเมื่อเธอเห็นฉันเปิดประตูจะออกไป
"ไปทำแพนเค้กอร่อยๆมากินด้วยกันไง ^^" ฉันปล่อยให้เธออยู่ในห้องคนเดียว เพื่อไปทำแพนเค้กอร่อยๆ
ก็เริ่มทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า ทำอะไรๆทั้งหลายแหล่ แบบในความฝันเด๊ะ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่มีเกิดขึ้นก็คือ เหตุการ์ณเกี่ยวกับคนนั้นเลยน่ะสิ ฉันนั่งมองแพนเค้ก ที่วางอยู่ตรงหน้าของฉัน พร้อมเอาส้อมเขี่ยๆ และทบทวนไปพร้อมๆกัน
"จะเป็นไปได้ไงกันเล่า .... นักล่าปีศาจ .... ยมทูต .... มิติบ้าบอนั่น" ฉันพูดอุบอิบพร้อมกินแพนเค้ก
"จะว่าไป...=_= มันก็อาจจะเป็นจริงก็ได้ ..ไม่สิ ไม่มีทางหรอก..โอ๊ยยสับสนโว้ยยย T[ ]T" ฉันกินแพนเค้กทั้งหมดอย่างหัวเสีย
"กลับมาแล้วยัยตัวแสบ~..." ฉันหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นที่กำลังขัดจังหวะที่ฉันคิดอยู่ "-___-~" ฉันไม่พูดอะไร นอกจาก"กลับมาแล้วรึ" พี่ชายแสดงท่าทาอาการตกใจนิดๆ "รบกวนหน่อยนะครับ ._." พี่แมกซ์เดินตามหลังพี่คิสเข้ามา "ค่ะ"สั้นๆได้ใจความ
" = =;; " "= =;;" << ใบหน้าของพี่ๆทั้งสอง
" ถือของไว้อย่างนั้นไม่เมื่อยแย่เหรอคะ - -"
ฉันหันไปมองพี่ทั้งสองด้วยอารมณ์ที่เหมือนจะกลายเป็นหินไปแล้ว
"ใช่มีนารึเปล่า"<<พี่คิส
"ก็มีนาน้ะสิ"
"ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า"<<พี่แมกซ์
"ไม่สักนิด"
"มีการบ้านที่ยังไม่เสร็จเหรอ"<<พี่แม็กซ์
"เสร็จหมดแล้ว"
"รึจะสอบแล้ว"<<พี่แมกซ์
"สอบไปแล้ว"
"มีปัญหากับแฟนเหรอ"<<พี่คิส
"ยังไม่มีซะหน่อย = ="
"แล้วทำไมทำหน้ายังกะคนตายไปแล้ว"<<พี่คิส
"....ก็ปกติ - -"
ฉันพูดตัดบท พร้อมลุกไปเก็บจาน และเดินไปขึ้นบันได เพื่อไปนั่งเล่นอยู่ข้างบนคนเดียว ปล่อยให้พี่คิสแกปากค้างอยู่ตรงนั้นแหละ
ฉันตรงไปนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับหนังสือเล่มหนึ่ง ที่เจอตอนตื่นขึ้นมา ตัวอักษรข้างในแปลกๆ แต่ทำไมฉันอ่านได้แต่ ติดๆขัดๆ " เวทย์มนต์ดำ" อา เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ = =" ......... นึกไม่ออกแฮะ ไม่เคยมีในบ้านเรานี่นา
"........" ฉันยังคงพลิกหนังสือดูกลับไป-มาเพื่อดูลักษณะว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน "อ๊ะ~!" มีกระดาษเปล่าที่สอดข้างในหล่นลงมา
นี่มันอะไรกันเนี่ย หืม?" ใช้-หนัง-สือ-เล่ม-นี้-ให้-เป็น-ประโยชน์-นะ-ครับ" อักษรมันเริ่มปรากฏทีละคำๆในหนึ่งนาที
มันทำให้ฉันสนใจ และฉันก็เริ่มลงมืออ่านเนื้อหาในแต่ละหน้า ดูเหมือนมันจะไร้สาระมาก แต่ทำไมฉันถึงอยากอ่านนักนะ >< ~
"!!!!!!" หรือว่า...จะเป็นหนังสือเล่มเดียวกับที่หมอนั่นอ่านในตอนนั้น ในความฝัน ใช่แล้ว!! มันคือความจริง ฉันไม่ได้บ้านะ ว้าว~!!
วิ้ว~เสียงลมผ่านหน้าระเบียงดังมาหวิวๆแต่กลับได้ยินเสียงบางอย่างดัง ตุ้บ! มันทำให้ฉันสงสัยว่าเสียงอะไร ตึ่กตัก ตึกตัก~~
ทะ ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยหว่า = =;; บรรยากาศมืดๆแบบนี้แถมยังมีบางอย่างอยู่หลังม่านอีก .... ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดม่าน "เมี้ยว~" O_O ว้ากก กก แมวนี่เองตกใจหมดเลย "ไปไกลๆเลย ไอ้แมวผี ชิ้ว~" ฉันบ่นอย่างหัวเสีย
แต่เกือบจะช็อคเมื่อมันขยับปากพูดว่า " :< แมวผีที่ไหน แมวยมทูตต่างหากล่ะครับ"
"........." ฉันยืนนิ่ง+อึ้ง+ทำอะไรไม่ถูก=ไม่รู้จะคุยกับมันหรือวิ่งดี
" :3 ? มีอะไรไปล่ะครับ คุณเลดี้" มันยังจะชวนคุยต่ออีก
"...แกคือ....ยมทูต"ฉันถามด้วยเสียงออกแนวหวั่นๆ
" ^w^ ผู้ช่วยต่างหาก เมี้ยว" โอ้ว ไม่ @_@ ฉันบ้าไปแล้วใช่มั้ย? คุย-ตอบได้ด้วย
"ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย เมี้ยว" เออ ไม่ตกใจก็ได้ - -"
".__. คือว่ากระผมได้รับคำสั่งจากนายท่านให้นำสิ่งนี้มาให้น่ะขอรับ~" พอเจ้านี่พูดเสร็จก็เอาไอ้นั่น(กระเป๋าเล็กๆที่เหมือนจะใส่บางอย่าง) มาวางไว้ตรงหน้า
" ^w^ หมดหน้าที่ของกระผมแล้ว ลาก่อนนะครับ เลดี้ ~" เจ้าเหมียวผี เอ้อ ยมทูตก็วิ่งหายไปในความมืด
เมื่อได้รับพัสดุเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เปิดไอ้กระเป๋าที่บรรจุบางอย่างไว้ ~แกรก แกรก~
"เอ๋?" มีการ์ดอะไรเต็ม'เป๋าเลยอ้ะ นี่ แกชวนชั้นเล่นป๊อกเด้งรึไงยะ - -++
ไว้เจอผู้ชายคนนั้นอีกที แล้วค่อยถามละกัน แต่ขอดูก่อนละกันนะ "อะไรเนี่ย...อืม...ใช้ยังไงล่ะเนี่ย -^-?" ฉันเริ่มนึกสนุกเลยลองใช้เล่นๆดู
"จงออกมา วอเทอร์~~!!" สาบานได้นะว่า ฉันเรียกเล่นๆ แต่ไอ้นี่กลับแสดงปฏิกิริยาตอบรับ การ์ดมันจู่ๆก็แสงวูบวูบอ้ะ
วาบบ บบบบ บบบ ~ วาบบบบ บบบ บบบ ~ แย่แล้ว แย่แล้ว อย่าบอกนะว่า
เด็กในการ์ดนี้จะออกมาจริงๆน่ะ O_O ไม่นะ อย่า "แว๊ก ก" ฉันโยนการ์ดใบนั้นทิ้งไปด้วยความตกใจ
วาบ~ พลั่ค "อุ๊บบ บบ....นายหญิงทำไมท่านโยนหนูซะได้ล่ะคะ ฮึก ฮึก T^T"
เด็กผู้หญิงวัยสิบสี่-สิบห้าปี(?)ที่อยู่ตรงหน้าฉันพูดเสียงเจื้อยแจ้ว "= =" เหมือนจะรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ค่อยจะดีแฮะ
"แง~~" เด็กผู้หญิงตัวน้อยตรงหน้าร้องไห้นั่นน่ะมันปกติ แต่น้ำที่ออกจากดวงตานั้นเหมือนน้ำตกเลย
"อ๊าาาา ฉะ ฉันขอโทษ" แย่แล้ว TT[ ]TT น้ำมันเริ่มท่วมเท่าเข่าแล่ว
"แง้ แง้~เจ็บอ่า" เด็กผู้หญิงยังคงร้องไห้ฟูมฟายคล้ายเด็กห้าขวบเด๊ะ แต่ช่างเหอะ มันจะท่วมคอหอยชั้นแล้ว แว้กก กกก
"คะ คือ ถ้าหยุดร้องไห้ ชั้นจะทำแพนเค้กอร่อยๆให้กิน" แย่แล้วต้องไปเปิดหน้าต่าง มันท่วมห้องจนฉันจะจมตายแล้ว
"ยัยตัวแสบเป็นอะไรหรือเปล่า" >O<~ แย่แล้ว...อย่าเปิดนะคะ ไม่งั้นจมแน่ ไม่ได้นะคะ "แกร๊ก แกร๊ก~" โชคดีประตูเปิดไม่ได้ =3=
ฉันดำน้ำเพื่อพยายามไปเปิดหน้าต่าง แต่เสียงร้องไห้ยังคงดังก้องต่อไป แย่แล้วเปิดหน้าต่างไม่ได้ ฉันจะถึงเพดานแล้วนะยะ T^T
ฉันพูดคำนี้อย่างสุดเสียงเพื่อให้เด็กสาวหยุดร้องไห้ "ฉันสัญญาและจะไม่มีทางโกหกเด็ดขาดด!!"
เด็กสาวหยุดร้องไห้และน้ำที่ท่วมห้องทั้งหลายแหล่ก็หายไป อย่าเพิ่งวางใจ ที่แย่กว่านั้น ฉันเพิ่งกำลังลอยคออยู่ตรงเพดานนะยะ >O<~
"ยัยมีนาาาาา แอร๊กกกก" เป็นจังหวะที่พี่เปิดเข้ามาได้พอดี "OoO อ๊าาาาาค" ฉันหล่นลงทับพี่เหมาะเหมงพอดี
" .__. หืม? นั่นเพื่อนของมีนาเหรอ ที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ กินข้าวหรือยัง เมื่อกี๊ฉันเพิ่งซื้อข้าวมากินกันพอดี" เด็กผู้หญิงนั่งยิ้มอยู่บนเตียง
ก่อนที่พวกพี่ๆจะถามเรื่องที่ฉันหล่นมาได้ยังไง ต้องรีบแล้ว " >o<พะ พวกพี่ๆทำไมไม่เคาะประตูก่อนเข้าล่ะคะ เสียมารยาท ออกไปเดี๋ยวนีเลย ไปเลย ไป~~!!" โครม~~!! ฮ่าๆ โมโหกลบเกลื่อนเก่งจริงๆ
".__. นายหญิงจะไปไหนเจ้าคะ .... " ซินดี้เอ่ยขึ้นเมื่อเธอเห็นฉันเปิดประตูจะออกไป
"ไปทำแพนเค้กอร่อยๆมากินด้วยกันไง ^^" ฉันปล่อยให้เธออยู่ในห้องคนเดียว เพื่อไปทำแพนเค้กอร่อยๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น