ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : first turn:ยมทูตชุดดำ
....เช้าเสาร์วันนี้ เป็นเวรของฉันที่จะต้องทำความสะอาดบ้านทั้งหมด แล้วก็ทำของว่างสำหรับวันนี้เองซะงั้น
ด้วยความบังเอิญที่เผลอไปรับปากกับพี่คิสซะงั้น ซวยบรมเจ้าค่ะ (~[ ]~) ไหนจะต้องจ่ายตลาดอีก
(ย้อนความ) ในวันเสาร์ครั้งนั้น เป็นวันที่พวกนักกีฬารวมตัวไปซ้อม เพื่อไปแข่งขันกีฬาระดับจังหวัด หากชนะจะได้ไประดับประเทศ
"เฮ้ ~ มีนา ... อยากกินแพนเค้กสูตรพิเศษของพี่ไม่ใช่เหรอ แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ??" พี่ตะโกนไล่หลังเมื่อเห็นฉันกำลังเปิดประตูด้วยท่าทางที่รีบร้อนและชุดนักกีฬาที่สภาพยับเยินและคาบขนมปังไปแค่แผ่นเดียว
ฉันหันไปมองหน้าพี่ชายผู้หวังดี(?) "ขอบคุณมากค่ะพี่ แต่หนูไม่กินแล้ว เช้าวันนี้พวกครูเขาเรียกรวมตัว- ไปก่อนนะคะ" ฉันรีบออกตัสตารท์ด้วยความเร็วสูง 10 กม./ชั่วโมง = = เวอร์ไปมั้ย?
พอกลับมาพบกับพี่ชายในสภาพ หน้างอน แก้มป่อง ปากเบ้ และท่าทางโกรธนิดหน่อย "โอ๋ๆ~เฮียอย่างอนน้า วันนี้เค้ารวมตัวนี่นา" พี่ชายเหมือนจะฟังคำพูดอยู่นิดนึง แต่เดินเชิดหน้าหนีน้องสาวคนนี้ไปอย่างไม่มีเค้าคนนี้อยู่ - -++ งอนเป็นเด็กไปได้~~
"เอางี้มั้ย เสาร์ พี่ต้องทำเวรเดี๋ยวน้องจะทำให้หมดทู้ก~อย่างเลย นะ นะ!" เหมือนพี่จะชอบข้อเสนอแฮะ
"........." ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก~
" ^__^;; " ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก~
" -^- " " .__. " เอ่อ จะเงียบไปถึงไหนเนี่ย =__=
" ฮึ...น่าสนใจดีนี่...ก็ไ้ด้ แกต้องทำหมดทุกอย่างเองนะ เสาร์หน้าพี่จะไปดูหนังเรื่องใหม่กับเพื่อนพอดี -__,-" ปิ๊งป่อง~
" \^__^/ เย้ ~" ฉันแสดงอาการลิงโลดด้วยเหตุผลที่เจรจาสำเร็จ โดยที่ไม่รู้เลยว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้
(จบการย้อนความ) "=__= ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นไปเลยน้า ~ วันนั้นเงินก็เหลือมาก น่าจะซื้อของกินง้อ"
ชั้นรำพึงรำพันอยู่กับเครื่องซักผ้าเพียงคนเดียว โดยจะมีเสียงตอบรับเหมือนมันกำลังคุยด้วย "ครึ่ก ~ ๆ"
"ช่ายมั้ยเล่า~ฉันน่าจะคิดได้ตั้งแต่ในวันนั้น" เอ่อ คนบ้ากับเครื่องซักผ้า = =;;
อ๊ะ แล้วชั้นมาทำอะไรเนี่ย ต้องไปซื้อของ ~O~ ซื้อของ ซื้อของ
(ตลาด) เอ ดูรายการหน่อยสิ = = อืม ผักชี ต้นหอม ซีอิ้วขาว ซอสปรุงรส =__=;; ไอติม แผ่นเกมส์ pc ไอ้สองอย่างหลังมันแถมรึไงยะ -___-++ ของแบบนั้นเฮียแกจะเอาไปทำไมกัน จะเอาไปต้มตุ๋นให้ชั้นกินรึไงเนี่ยะ!!! .............................
อืม ... ได้ครบหมดแล้ว ซื้อแพนเค้กไปทำกินเองจะดีกว่า = =~ โอ๊ย พุดดิ้ง T[ ]T อยากกินแต่เงินไม่พอ~~ "พลั่ค" อุ๊บส์ ว้ายย ยย
ฉันล้มลงเนื่องจากแรงกระแทกของผู้ชายที่เดินสวนกับฉันเมื่อตะกี๊ "-____-" นั่นใบหน้าของคนที่ต้องพูดคำว่า"ขอโทษ"เหรอ เขามองฉันด้วยใบหน้าที่เพิกเฉย และ ไม่มีแววจะช่วยฉันเก็บของที่กระจัดกระจายด้วย
" -3- คนไร้น้ำใจ " ฉันพูดอุบอิบเปรยๆให้เขาได้ยิน "-___- จะให้ฉันเก็บช่วยงั้นหรือ?" กล้าถาม = = เนาะ(?) ฉันเก็บของท่ามกลางฝูงชนที่หมือนจะไม่รู้ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่น่าจะ(มา)ช่วยอะไรซักนิด
" ><~ นี่นายน่ัะ จะไม่คิดช่วยอะไรซักหน่อยหรอ!!?" อ้ะ อ้าว....หายไปแล้ว - -++ พวกทำผิดแล้วหายนี่เกลียดจริง
และแล้วก็มีมือคู่หนึ่งมาช่วยหยิบและจัดเก็บใส่ถุงอย่างเป็นระเบียบ "ขะ ขอบคุ..." O__O เฮือก~~!!
" ^ ^ " ฉันต้องล้มลงไม่เป็นท่าอย่างแรงส์~เมื่อเห็นบุคคลตรงหน้า " พี่แม็กซ์ ^////^ ขอบคุณค่ะ~"
หนึ่งในเพื่อนสนิทของพี่คิสพี่แม็กซ์น่ะนะ ทั้งน่ารัก สุภาพบุรุษ เก่งทุกอย่าง เรียบร้อย เป็นคนที่ฉันเห็นแล้วจะกรี๊ดสลบทุกที "เมื่อกี๊ ทำอะไรจ๊ะ เห็นคุยอยู่คนเดียว" หะ คนเดียว "^ ^;;อ๊ะ ระ เหรอคะ เอ่อ"
ฉันคุยคนเดียวเหรอ~งั้นตอนที่ตะคอกตานั่น ก็โดนพี่เค้าอ้ะดิ -___-;; ซวย ซวยจริงๆ วันนี้ "ว่าไง มีนา -_-" พี่คิส!!
จะบ่นให้เฮียแกได้ยินก็ไม่ได้ แฮ่ห์~~ = = ฮึ่ม กดอารมณ์ กดอารมณ์ เอาไว้ ย๊ากก กก ..................... ฟิ้ว~
" ^__^ เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ เชิญท่านพี่เที่ยวให้สบายใจเถิด~" ชิ้ว~ๆ ไปไปไอ้พี่ตัวแสบ "-__- อืม ไปนะ"
"เฮ้อ อ อ อ ~ ในทีุ่สุดก็กลับถึงบ้านแสนรัก" ฉันวางข้าวของทั้งหมดบนโต๊ะ แล้วนอน แผละ ราบบนโซฟา
-^- ฉันเคลียร์ทุกอย่างเสร็จภายในไม่กี่ชั่วโมง เพื่อเหลือเวลาไว้สำหรับ"ของว่าง" ^ ^~วู้ว
นำนมมาผสมตีกับแป้งและไข่ให้เข้ากัน , แล้วพักไว้สักครู่ ตั้งไฟความร้อนปลานกลาง แล้วเทใส่
, พลิกกลับไป-มา ให้ทั่วถึง , เมื่อมีฟองอากาศอยู่บนเนื้อแป้งและเปลี่ยนสีเป็นเนื้อนวลน่าทาน
ก็ตักใส่จาน อาหารก็พร้อมทานแล้ว(โว้ย) ^ ^
(ต้องใช้กระทะเรียบนะจ๊ะ ตอนผสมสามารถใส่ผลไม้หรืออะไรลงก็ได้ อร่อยเหาะ ^^~)
"ไม่นึกว่าสาวปากจัดอย่างเธอ จะทำขนมได้น่าทานขนาดนี้ -__-" เสียงลึกลับดังขึ้น ทำให้ฉันตกใจขึ้น(ชนิดเกือบช็อค)
O__O สะ เสียงใคร ใครเปิดทีวีไว้เหรอ ไม่นิก็ปิดอยู่ พี่คิสเหรอ ไม่หนิ เฮียแกบอกจะกลับเย็นๆ บ้านก็ล็อคไว้ไม่ให้คนนอกเข้า
และ มันสัมภเวสีที่ไหนน่ะ ม่ายยย แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย
เมื่อฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่น พบว่า มีผู้ชายชุดดำ นั่งอ่านหนังสือสีแดงเลือดอยู่ในมือด้วยใบหน้าเมินเฉย "นายในตอนนั้น!!"
เขาเงยหน้าขึ้นมาปิดหนังสือเล่มนั้น และเริ่มบทสนทนากับฉัน = = "เธอเห็นฉันจริงๆงั้นหรือ" เอ้า - -* "ก็เห็นสิยะ"
เขายิ้มและหัวเราะในลำคออย่างเยือกเย็นชนิดขนลุกไม่รู้สาเหตุ "เธอนี่เซ้นส์ทางวิณญาณแรงจริงๆนะ" หะ หาา...หมอนี่
" O^O นะ นายเป็นสัมภเวสีงั้นเหรอ ยะ อย่ามาหลอกหลอนหรือทำอะไรฉันเลยนะ T^T ฉันยังไม่ได้สารภาพรักกับใครเลย"
เขาพูดด้วยเสียงที่น่ากลัวและเหมือนจะใช้เอ็คโคด้วย "เปล่าหรอก ยมทูตต่างหาก" ประโยคนี้ยิ่งทำให้ฉันกลัวเข้าไปใหญ่
"O__Oไม่ นี่ชั้นตายแล้วงั้นเหรอ T[ ]Tแง~" "เธอโดนรถชนตายข้างบ้านเมื่อกี๊เอง" เขาพูดยิ่งทำให้ฉันร้องดังยิ่งขึ้น
"T[ ]T แง้~~~" ฉันยังคงร้องต่อไปเรื่อยๆ
"= = ล้อเล่นน่า~" เขาพูดด้วยน้ำเสียและใบหน้าหยอกเย้าแต่ก็น่ากลัวอยู่ดี
" ฮึก ละ แล้ว นายมาทำไมล่ะ" ไม่มีอะไรทำจนต้องมาแกล้งเรอะ
"ก็แค่มาตามคำขอของท่านเบื้องบนน่ะนะ" เขาลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้า และเอามือที่(โคตร)แสนจะเย็นเฉียบมาแตะที่หน้าผากฉัน
จู่ๆ เหมือนฉันจะทรงตัวไม่ไหวและวันเวลาหยุดหมุนไป และอาการเหมือนคนหน้ามืด ร่างของฉันไปอยู่ในอีกที่หนึ่ง
" ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย แล้วทำไมมันร้อนขนาดนี้ " ในสภาพของฉันตอนนี้เหมือนคนพึ่งล้มอยู่หน้า "กรงขังยักษ์ O_O!!"
ข้างในนั้นเต็มไปด้วยตัวแปลกประหลาดน่ากลัว " แฮ่ห์~~~ " เหมือนบางตัวมันพยายามยื่นมือจะมาจับตัวฉันและฉีกเป็นชิ้นๆ
"แว๊กกก ก" ฉันเอามือป้องตัวเองไว้เพราะว่าบางตัวมันใกล้กับฉันอยู่ และแล้วไม่รู้เมื่อไหร่ที่ชายคนเมื่อกี๊มายืนข้างฉัน
"เป็นสุภาพสตรีที่แตกต่างกับเขาจริงนะครับ - -++" ก็ตกใจนี่หว่า "ไอ้เสียงหลงตะกี๊ลืมๆมันไปเถอะ แล้วที่นี่..."
วูบบบบ ครืนนน นน .... โครมมม มม .... " แฮ่ห์ ~ โฮกกกก" จู่ๆวินาทีนี้กรงขังได้พังลง แล้ว แล้ว...มันก็พุ่งมาทางพวกเรา
" กรี๊ดดดดด " ฉันตกใจพร้อมป้องใบหน้าตัวเองอีกที (กลัวศพไม่สวย) แต่มันกลับผ่านร่างฉันไป เอ๊ะ ยังไงหว่า งง = =
"พวกนี้ เป็นเพียงภาพเสมือนนะครับ" ฉันมองไปรอบๆ ขณะนี้ มันวุ่นวายไปหมด เพราะไอ้พวกนั้นมันพุ่งหนีและทำร้ายคนอื่นๆที่อยู่แถวนี้
"เมื่อครั้งนั้นมีมิติบางอย่างมาทำลายเวทย์กรงขังของพวกปีศาจ ทำให้พวกนี้หลบหนีออกจากนรกไปเกือบทั้งหมด" เขาหันมาทางฉัน
"มะ มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ" ฉันทำแก้มป่อง>< "อยากจะให้คุณมาช่วยจัดการไอ้พวกนี้น่ะครับ ^ ^ เนื่องจากตัวผมในตอนนี้ไม่สามารถใช้พลังเวทย์ได้ไม่มากนัก เนื่องจากโดนบางตัวมันสวนมาและผลึกพลังบางส่วนของผมไว้ อยากจะขอคุณมาช่วยน่ะครับ" O_O !? หา
และแล้วภาพทั้งหมดก็มืดมิดลง เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาอีกที = = ห้องนอนขอฉันนี่นา
โธ่เอ๋ย เมื่อวานอ่านนิยายมากไปมั้ง ฝันซะเป็นตุเป็นตะ ไปเลย ฉันมองไปที่ปฏิทิน "วันเสาร์ สินะ ฮึบ~~!" รึว่าฝันบอกเหตุ?
ด้วยความบังเอิญที่เผลอไปรับปากกับพี่คิสซะงั้น ซวยบรมเจ้าค่ะ (~[ ]~) ไหนจะต้องจ่ายตลาดอีก
(ย้อนความ) ในวันเสาร์ครั้งนั้น เป็นวันที่พวกนักกีฬารวมตัวไปซ้อม เพื่อไปแข่งขันกีฬาระดับจังหวัด หากชนะจะได้ไประดับประเทศ
"เฮ้ ~ มีนา ... อยากกินแพนเค้กสูตรพิเศษของพี่ไม่ใช่เหรอ แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ??" พี่ตะโกนไล่หลังเมื่อเห็นฉันกำลังเปิดประตูด้วยท่าทางที่รีบร้อนและชุดนักกีฬาที่สภาพยับเยินและคาบขนมปังไปแค่แผ่นเดียว
ฉันหันไปมองหน้าพี่ชายผู้หวังดี(?) "ขอบคุณมากค่ะพี่ แต่หนูไม่กินแล้ว เช้าวันนี้พวกครูเขาเรียกรวมตัว- ไปก่อนนะคะ" ฉันรีบออกตัสตารท์ด้วยความเร็วสูง 10 กม./ชั่วโมง = = เวอร์ไปมั้ย?
พอกลับมาพบกับพี่ชายในสภาพ หน้างอน แก้มป่อง ปากเบ้ และท่าทางโกรธนิดหน่อย "โอ๋ๆ~เฮียอย่างอนน้า วันนี้เค้ารวมตัวนี่นา" พี่ชายเหมือนจะฟังคำพูดอยู่นิดนึง แต่เดินเชิดหน้าหนีน้องสาวคนนี้ไปอย่างไม่มีเค้าคนนี้อยู่ - -++ งอนเป็นเด็กไปได้~~
"เอางี้มั้ย เสาร์ พี่ต้องทำเวรเดี๋ยวน้องจะทำให้หมดทู้ก~อย่างเลย นะ นะ!" เหมือนพี่จะชอบข้อเสนอแฮะ
"........." ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก~
" ^__^;; " ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก~
" -^- " " .__. " เอ่อ จะเงียบไปถึงไหนเนี่ย =__=
" ฮึ...น่าสนใจดีนี่...ก็ไ้ด้ แกต้องทำหมดทุกอย่างเองนะ เสาร์หน้าพี่จะไปดูหนังเรื่องใหม่กับเพื่อนพอดี -__,-" ปิ๊งป่อง~
" \^__^/ เย้ ~" ฉันแสดงอาการลิงโลดด้วยเหตุผลที่เจรจาสำเร็จ โดยที่ไม่รู้เลยว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้
(จบการย้อนความ) "=__= ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นไปเลยน้า ~ วันนั้นเงินก็เหลือมาก น่าจะซื้อของกินง้อ"
ชั้นรำพึงรำพันอยู่กับเครื่องซักผ้าเพียงคนเดียว โดยจะมีเสียงตอบรับเหมือนมันกำลังคุยด้วย "ครึ่ก ~ ๆ"
"ช่ายมั้ยเล่า~ฉันน่าจะคิดได้ตั้งแต่ในวันนั้น" เอ่อ คนบ้ากับเครื่องซักผ้า = =;;
อ๊ะ แล้วชั้นมาทำอะไรเนี่ย ต้องไปซื้อของ ~O~ ซื้อของ ซื้อของ
(ตลาด) เอ ดูรายการหน่อยสิ = = อืม ผักชี ต้นหอม ซีอิ้วขาว ซอสปรุงรส =__=;; ไอติม แผ่นเกมส์ pc ไอ้สองอย่างหลังมันแถมรึไงยะ -___-++ ของแบบนั้นเฮียแกจะเอาไปทำไมกัน จะเอาไปต้มตุ๋นให้ชั้นกินรึไงเนี่ยะ!!! .............................
อืม ... ได้ครบหมดแล้ว ซื้อแพนเค้กไปทำกินเองจะดีกว่า = =~ โอ๊ย พุดดิ้ง T[ ]T อยากกินแต่เงินไม่พอ~~ "พลั่ค" อุ๊บส์ ว้ายย ยย
ฉันล้มลงเนื่องจากแรงกระแทกของผู้ชายที่เดินสวนกับฉันเมื่อตะกี๊ "-____-" นั่นใบหน้าของคนที่ต้องพูดคำว่า"ขอโทษ"เหรอ เขามองฉันด้วยใบหน้าที่เพิกเฉย และ ไม่มีแววจะช่วยฉันเก็บของที่กระจัดกระจายด้วย
" -3- คนไร้น้ำใจ " ฉันพูดอุบอิบเปรยๆให้เขาได้ยิน "-___- จะให้ฉันเก็บช่วยงั้นหรือ?" กล้าถาม = = เนาะ(?) ฉันเก็บของท่ามกลางฝูงชนที่หมือนจะไม่รู้ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่น่าจะ(มา)ช่วยอะไรซักนิด
" ><~ นี่นายน่ัะ จะไม่คิดช่วยอะไรซักหน่อยหรอ!!?" อ้ะ อ้าว....หายไปแล้ว - -++ พวกทำผิดแล้วหายนี่เกลียดจริง
และแล้วก็มีมือคู่หนึ่งมาช่วยหยิบและจัดเก็บใส่ถุงอย่างเป็นระเบียบ "ขะ ขอบคุ..." O__O เฮือก~~!!
" ^ ^ " ฉันต้องล้มลงไม่เป็นท่าอย่างแรงส์~เมื่อเห็นบุคคลตรงหน้า " พี่แม็กซ์ ^////^ ขอบคุณค่ะ~"
หนึ่งในเพื่อนสนิทของพี่คิสพี่แม็กซ์น่ะนะ ทั้งน่ารัก สุภาพบุรุษ เก่งทุกอย่าง เรียบร้อย เป็นคนที่ฉันเห็นแล้วจะกรี๊ดสลบทุกที "เมื่อกี๊ ทำอะไรจ๊ะ เห็นคุยอยู่คนเดียว" หะ คนเดียว "^ ^;;อ๊ะ ระ เหรอคะ เอ่อ"
ฉันคุยคนเดียวเหรอ~งั้นตอนที่ตะคอกตานั่น ก็โดนพี่เค้าอ้ะดิ -___-;; ซวย ซวยจริงๆ วันนี้ "ว่าไง มีนา -_-" พี่คิส!!
จะบ่นให้เฮียแกได้ยินก็ไม่ได้ แฮ่ห์~~ = = ฮึ่ม กดอารมณ์ กดอารมณ์ เอาไว้ ย๊ากก กก ..................... ฟิ้ว~
" ^__^ เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ เชิญท่านพี่เที่ยวให้สบายใจเถิด~" ชิ้ว~ๆ ไปไปไอ้พี่ตัวแสบ "-__- อืม ไปนะ"
"เฮ้อ อ อ อ ~ ในทีุ่สุดก็กลับถึงบ้านแสนรัก" ฉันวางข้าวของทั้งหมดบนโต๊ะ แล้วนอน แผละ ราบบนโซฟา
-^- ฉันเคลียร์ทุกอย่างเสร็จภายในไม่กี่ชั่วโมง เพื่อเหลือเวลาไว้สำหรับ"ของว่าง" ^ ^~วู้ว
นำนมมาผสมตีกับแป้งและไข่ให้เข้ากัน , แล้วพักไว้สักครู่ ตั้งไฟความร้อนปลานกลาง แล้วเทใส่
, พลิกกลับไป-มา ให้ทั่วถึง , เมื่อมีฟองอากาศอยู่บนเนื้อแป้งและเปลี่ยนสีเป็นเนื้อนวลน่าทาน
ก็ตักใส่จาน อาหารก็พร้อมทานแล้ว(โว้ย) ^ ^
(ต้องใช้กระทะเรียบนะจ๊ะ ตอนผสมสามารถใส่ผลไม้หรืออะไรลงก็ได้ อร่อยเหาะ ^^~)
"ไม่นึกว่าสาวปากจัดอย่างเธอ จะทำขนมได้น่าทานขนาดนี้ -__-" เสียงลึกลับดังขึ้น ทำให้ฉันตกใจขึ้น(ชนิดเกือบช็อค)
O__O สะ เสียงใคร ใครเปิดทีวีไว้เหรอ ไม่นิก็ปิดอยู่ พี่คิสเหรอ ไม่หนิ เฮียแกบอกจะกลับเย็นๆ บ้านก็ล็อคไว้ไม่ให้คนนอกเข้า
และ มันสัมภเวสีที่ไหนน่ะ ม่ายยย แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย
เมื่อฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่น พบว่า มีผู้ชายชุดดำ นั่งอ่านหนังสือสีแดงเลือดอยู่ในมือด้วยใบหน้าเมินเฉย "นายในตอนนั้น!!"
เขาเงยหน้าขึ้นมาปิดหนังสือเล่มนั้น และเริ่มบทสนทนากับฉัน = = "เธอเห็นฉันจริงๆงั้นหรือ" เอ้า - -* "ก็เห็นสิยะ"
เขายิ้มและหัวเราะในลำคออย่างเยือกเย็นชนิดขนลุกไม่รู้สาเหตุ "เธอนี่เซ้นส์ทางวิณญาณแรงจริงๆนะ" หะ หาา...หมอนี่
" O^O นะ นายเป็นสัมภเวสีงั้นเหรอ ยะ อย่ามาหลอกหลอนหรือทำอะไรฉันเลยนะ T^T ฉันยังไม่ได้สารภาพรักกับใครเลย"
เขาพูดด้วยเสียงที่น่ากลัวและเหมือนจะใช้เอ็คโคด้วย "เปล่าหรอก ยมทูตต่างหาก" ประโยคนี้ยิ่งทำให้ฉันกลัวเข้าไปใหญ่
"O__Oไม่ นี่ชั้นตายแล้วงั้นเหรอ T[ ]Tแง~" "เธอโดนรถชนตายข้างบ้านเมื่อกี๊เอง" เขาพูดยิ่งทำให้ฉันร้องดังยิ่งขึ้น
"T[ ]T แง้~~~" ฉันยังคงร้องต่อไปเรื่อยๆ
"= = ล้อเล่นน่า~" เขาพูดด้วยน้ำเสียและใบหน้าหยอกเย้าแต่ก็น่ากลัวอยู่ดี
" ฮึก ละ แล้ว นายมาทำไมล่ะ" ไม่มีอะไรทำจนต้องมาแกล้งเรอะ
"ก็แค่มาตามคำขอของท่านเบื้องบนน่ะนะ" เขาลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้า และเอามือที่(โคตร)แสนจะเย็นเฉียบมาแตะที่หน้าผากฉัน
จู่ๆ เหมือนฉันจะทรงตัวไม่ไหวและวันเวลาหยุดหมุนไป และอาการเหมือนคนหน้ามืด ร่างของฉันไปอยู่ในอีกที่หนึ่ง
" ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย แล้วทำไมมันร้อนขนาดนี้ " ในสภาพของฉันตอนนี้เหมือนคนพึ่งล้มอยู่หน้า "กรงขังยักษ์ O_O!!"
ข้างในนั้นเต็มไปด้วยตัวแปลกประหลาดน่ากลัว " แฮ่ห์~~~ " เหมือนบางตัวมันพยายามยื่นมือจะมาจับตัวฉันและฉีกเป็นชิ้นๆ
"แว๊กกก ก" ฉันเอามือป้องตัวเองไว้เพราะว่าบางตัวมันใกล้กับฉันอยู่ และแล้วไม่รู้เมื่อไหร่ที่ชายคนเมื่อกี๊มายืนข้างฉัน
"เป็นสุภาพสตรีที่แตกต่างกับเขาจริงนะครับ - -++" ก็ตกใจนี่หว่า "ไอ้เสียงหลงตะกี๊ลืมๆมันไปเถอะ แล้วที่นี่..."
วูบบบบ ครืนนน นน .... โครมมม มม .... " แฮ่ห์ ~ โฮกกกก" จู่ๆวินาทีนี้กรงขังได้พังลง แล้ว แล้ว...มันก็พุ่งมาทางพวกเรา
" กรี๊ดดดดด " ฉันตกใจพร้อมป้องใบหน้าตัวเองอีกที (กลัวศพไม่สวย) แต่มันกลับผ่านร่างฉันไป เอ๊ะ ยังไงหว่า งง = =
"พวกนี้ เป็นเพียงภาพเสมือนนะครับ" ฉันมองไปรอบๆ ขณะนี้ มันวุ่นวายไปหมด เพราะไอ้พวกนั้นมันพุ่งหนีและทำร้ายคนอื่นๆที่อยู่แถวนี้
"เมื่อครั้งนั้นมีมิติบางอย่างมาทำลายเวทย์กรงขังของพวกปีศาจ ทำให้พวกนี้หลบหนีออกจากนรกไปเกือบทั้งหมด" เขาหันมาทางฉัน
"มะ มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ" ฉันทำแก้มป่อง>< "อยากจะให้คุณมาช่วยจัดการไอ้พวกนี้น่ะครับ ^ ^ เนื่องจากตัวผมในตอนนี้ไม่สามารถใช้พลังเวทย์ได้ไม่มากนัก เนื่องจากโดนบางตัวมันสวนมาและผลึกพลังบางส่วนของผมไว้ อยากจะขอคุณมาช่วยน่ะครับ" O_O !? หา
และแล้วภาพทั้งหมดก็มืดมิดลง เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาอีกที = = ห้องนอนขอฉันนี่นา
โธ่เอ๋ย เมื่อวานอ่านนิยายมากไปมั้ง ฝันซะเป็นตุเป็นตะ ไปเลย ฉันมองไปที่ปฏิทิน "วันเสาร์ สินะ ฮึบ~~!" รึว่าฝันบอกเหตุ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น