~-~ บทความ ดีดี ~-~

ลำดับตอนที่ #77 : โดราเอมอนตอนจบ

โดเรมอนตอนจบ เวอร์ชั่น 3

โนบิตะโดนไจแอนท์วิ่งไล่ หนีเข้ามาในบ้านอย่างไม่คิดชีวิต(เหมือนเดิม)

โนบิตะ: ขอยืมไอ้นั่นหน่อย ที่เคยใช้เมื่อก่อน...อันที่ทำให้ต่อยกับใครก็ไม่แพ้อ่ะ

แต่โดราเอมอนพูดดุกลับไปว่า

โดราเอมอน: ถ้าสู้คนเดียวไม่ได้ ก็อย่าไปสู้

สีหน้าของโดราเอมอนแปลก ๆ

โนบิตะ: โดราเอมอน วันนี้เป็นอะไรไป

แล้วโดราเอมอนก็บอกโนบิตะไปว่า

โดราเอมอน: กะจะพูดตั้งนานแล้ว คือผมจะกลับโลกอนาคตวันพรุ่งนี้เช้า

โนบิตะร้องไห้อ้อนวอนไม่ให้โดราเอมอนกลับ คุณพ่อคุณแม่ของโนบิตะซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ก็บอกโนบิตะว่า

แม่: โดราเอมอนก็มีอะไรของตัวเองที่ต้องทำ อย่าพูดแบบเห็นแก่ตัวซิ
พ่อ: ได้แต่พึ่งคนอื่น แล้วเมื่อไหร่จะโต ทำตัวเป็นลูกผู้ชายหน่อย

คืนวันนั้นโนบิตะเข้าไปนอนในผ้าห่มเดียวกับโดราเอมอน แต่ทั้งสองคนนอนไม่หลับ โดราเอมอนก็เลยชวนโนบิตะ

โดราเอมอน: ดื่มยาถึงจะง่วงก็ไม่เหนื่อย แล้วออกไปเดินเล่นข้างนอกกันไหม
โนบิตะ: อืม

แล้วทั้งสองก็ออกไปเดินเล่นข้างนอก

โดราเอมอน: โนบิตะไม่เป็นไรใช่ไหม
โนบิตะ: อะไรเหรอ
โดราเอมอน: ถ้าทำได้ไม่อยากกลับ เป็นห่วงโนบิตะมาก จะทำการบ้านได้หรือเปล่า เวลาถูกไจแอนท์กับซูเนโอะแกล้งจะสู้ได้หรือเปล่า

โนบิตะรู้สึกว่าโดราเอมอนเป็นห่วงเขามากก็เลยตอบไปว่า

โนบิตะ: ดูถูกกันมากไปแล้ว ทุกอย่างทำคนเดียวได้แน่นอน สัญญาได้เลย

เมื่อโดราเอมอนได้ยินโนบิตะพูดอย่างนั้น รู้สึกเศร้ามาก อยากจะร้องไห้แต่ไม่อยากให้โนบิตะเห็นน้ำตา

โดราเอมอน: เดี๋ยวขอตัวไปเดินเล่นแถวนั้นคนเดียวได้ไหม เดี๋ยวกลับมา

แล้วโดราเอมอนก็รีบวิ่งไป

โนบิตะ: โดราเอมอนเป็นคนดีจริง ๆ คงไม่อยากให้เราเห็นน้ำตา

โนบิตะเดินเล่นคนเดียว แล้วก็ไปนั่งพักข้างท่อในสนามเด็กเล่น แล้วตอนนั้นโนบิตะก็เห็นเด็กผู้ชายตัวโตๆคนหนึ่งเดินไปหลับไปมาที่ท่อน้ำที่โนบิตะนั่งอยู่

โนบิตะ: ไจแอนท์!

ใช่แล้ว...ไจแอนท์มีนิสัยอย่างหนึ่งคือ ชอบนอนละเมอออกไปเดินเล่นข้างนอกคนเดียว แล้วอยู่ ๆ ไจแอนท์ก็ตื่นขึ้นมา

ไจแอนท์: ใคร...ใครทำอะไรอยู่ตรงไหน โนบิตะเหรอวะ เมื่อกี้เองเห็นข้าเดินละเมอใช่ไหม แก...

แล้วไจแอนท์ก็กระชากปกเสื้อโนบิตะ ยกโนบิตะขึ้นมา โนบิตะตกใจร้องตะโกนออกไป

โนบิตะ: ช่วยด้วย โดรา...

แต่โนบิตะก็รีบใช้มือปิดปากตัวเอง

โนบิตะ: ถ้าจะต่อยกันละก็... คราวนี้ไม่จำเป็นต้องมีโดราเอมอนช่วย ตัวต่อตัวเลย
ไจแอนท์: ไม่เลว...มันต้องอย่างนี้ซิ

ส่วนโดราเอมอน ตอนนั้นรู้สึกสังหรณ์ใจว่าโนบิตะกำลังเรียกให้ช่วย ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงโนบิตะ
โดราเอมอนก็รีบวิ่งไปตามหาโนบิตะ แต่ไม่ว่าจะหาที่ไหนก็ไม่พบโนบิตะ ที่สนามเด็กเล่น ไจแอนท์ยังต่อยโนบิตะอยู่ไม่เลิก

ไจแอนท์: เป็นยังไงบ้าง... ทีหลังอย่ามาคิดขึ้นเสียงกับข้าอีก

แต่โนบิตะคราวนี้มาแปลก อึดเป็นพิเศษ ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ค่อยลุกขึ้นมาแล้วเรียกไจแอนท์

โนบิตะ: เฮ้ย... รอเดี๋ยว ฉันยังไม่แพ้โว้ย
ไจแอนท์: เองว่าอะไรนะ อยากโดนต่อยอีกหรือยังไง
โนบิตะ: อะไรนะ... ว่าอีกทีซิ มวยเพิ่งจะเริ่มโว้ย

แล้วโนบิตะก็ถูกต่อยกระเด็นลอยละลิ่วไปอีกหนึ่งหมัด

ส่วนโดราเอมอนก็นั่งรอโนบิตะอยู่ที่บ้าน แต่โนบิตะก็ยังไม่กลับมาซักที

โดราเอมอน: ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนนะโนบิตะ ให้คนเป็นห่วงอยู่ได้ จนคืนสุดท้าย

ที่สนามเด็กเล่น ไจแอนท์กำลังต่อยโนบิตะอย่างเมามัน จนเหนื่อยหอบแฮก ๆ

ไจแอนท์: เข็ดหรือยัง ไม่ว่าเองจะทำอย่างไรผลลัพธ์มันก็เหมือนเดิม เลิกคิดจะมาสู้กับข้าได้แล้ว

โนบิตะรวบรวมพลังครั้งสุดท้าย กอดขาไจแอนท์ไว้แน่นแล้วพูดไปว่า

โนบิตะ: ถ้าข้าไม่ชนะเองด้วยตัวเอง โดราเอมอนคงกลับไปโลกอนาคตอย่างสบายใจไม่ได้
ไจแอนท์: แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้าวะ

แล้วไจแอนท์ก็เริ่มอัดโนบิตะต่อ

ตอนนั้นโดราเอมอนก็ยังคงนั่งรอโนบิตะอยู่ในห้องด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าโนบิตะจะกลับมา

โดราเอมอน: เป็นเรื่องผิดปกติมาก ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่

แล้วโดราเอมอนก็รีบออกไปข้างนอกเพื่อค้นหาโนบิตะ แล้วโดราเอมอนก็เห็นโนบิตะกำลังสู้กับไจแอนท์
โนบิตะกอดขาไจแอนท์ ซึ่งพยายามจะกลับบ้านเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ไจแอนท์: โอ๊ย...พอแล้ว...โอเค... ข้าแพ้เอง ยกโทษให้ข้าด้วย

แล้วไจแอนท์ก็วิ่งหนีกลับบ้านไป โดราเอมอนก็เข้ามาใกล้ ๆ โนบิตะ โนบิตะในตอนนั้นร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เนื่องจากถูกต่อย
โนบิตะเข้าไปกอดโดราเอมอน

โนบิตะ: โดราเอมอน ผมชนะแล้วเห็นไหม...ผมชนะแล้ว ผมสู้กับไจแอนท์คนเดียวได้
ตอนนี้โดราเอมอนก็คงกลับไปโลกอนาคตด้วยความสบายใจได้แล้วใช่ไหม

หลังจากนั้นโดราเอมอนก็พาโนบิตะกลับบ้าน พอกลับถึงบ้านโนบิตะก็เข้านอนด้วยความอ่อนเพลีย
โดราเอมอนจ้องมองใบหน้าของโนบิตะที่กำลังหลับสนิทอยู่ด้วยน้ำตาลคลอเบ้า

เช้าวันต่อมาโนบิตะตื่นขึ้นมา แต่เช้าวันนั้นไม่มีโดราเอมอนอยู่แล้ว

แม่: โดราจังกลับไปแล้วเหรอ
โนบิตะ: อืม

โนบิตะเข้าไปในห้อง แล้วก็พึมพำว่า

โนบิตะ: โดราเอมอน...พอโดราเอมอนกลับไป ห้องดูเงียบเหงามากแต่อีกไม่นานก็คงชิน ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ...โดราเอมอน...