~-~ บทความ ดีดี ~-~

ลำดับตอนที่ #70 : เธอคือที่สุดของหัวใจ(น่ารักจัง)

ผู้ชายคนนึงที่หลงรักเทอมาตลอดระยะเวลา 2 ปี

ผมกำลังยืนอยู่บนชายหาดแห่งนึง ที่หลายคนคงรู้จักดี มันเป็นที่ที่ผมจะไปอยู่ตอนที่ผมรู้สึกมีความทุกข์ และเสียใจ มันเป็นที่แห่งเดียวที่จะทำให้ผมลืมความทุกข์และความเสียใจได้ และครั้งนี้ผมได้มายืนตรงที่แห่งนี้อีกครั้ง ก้อเพราะว่าผมมีเรื่องทุกข์ใจและเสียใจ.....เหลือเกิน.....
ท้องฟ้าในคืนนี้ช่างมืดสนิท ไม่มีแม้ดวงดาวสักดวงให้ผมได้เห็นแสงสว่างของมัน ท้องฟ้าในตอนนี้คงจะเหมือนกับหัวใจของผมที่มืดดำสนิท และยังไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเดินต่อไปได้ยังงัย เพราะผมหมดหวังในรักและหมดกำลังใจที่จะเดินต่อไป ก้อแค่ถูกผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงปฏิเสธมาเท่านั้น ทำไมหัวใจของผมมันช่างอ่อนแอเหลือเกิน ผมถึงกับคิดโง่ๆ เดินลงไปในทะเล เดินไปเรื่อยๆ จนระดับน้ำทะเลตอนนี้นั้นถึงระดับคอแล้ว แต่ผมก้อยังเดินลงไปจนมิดทั้งตัว แต่ในขณะนั้นผมกับคิดขึ้นมาได้ว่าผมจะต้องอยู่เพื่อเฝ้ามองดูเทอ เทอคนที่ผมรักกว่าชีวิต เมื่อผมคิดได้อย่างนั้นแล้วผมก้อรีบว่ายน้ำขึ้นมา โชคดีที่ผมว่ายน้ำเป็น ไม่งั้นผมคงจะไม่มีชีวิตอยู่ในตอนนี้แล้วล่ะ
ถ้าผมตายไปใครกันเล่าที่จะดูแลเทอ ถึงแม้ว่าในวันนี้ผมจะเป็นแค่คนอื่นสำหรับเทอ แต่สำหรับผมแล้วเทอยังคงสำคัญที่สุดและเป็นผู้หญิงที่ผมรักที่สุด ไม่ว่าวันเวลาจะหมุนเวียนเปลี่ยนไปสักเท่าไหร่สำหรับผมแล้วเทอยังเหมือนเดิม เทอคือทุกสิ่ง ทุกอย่างที่ผมมี เทอคือหัวใจของผม ต่อจากวันนี้ไป.....จะมีเพียงความทรงจำของเทอเท่านั้น ที่จะอยู่ในใจผมตลอดไป.....

-----------------------------------------------------

.....ผมได้รู้จักกับเทอครั้งแรกก้อเมื่อตอนผมอยู่ชั้น ม.3

ผมก้าวเข้าไปในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เพื่อที่จะไปอุดฟัน ขณะที่ผมรอหมออยู่นั้นผมก้อได้พบกับผู้หญิงคนนึง เทอช่างสวยเหมือนนางฟ้า ใบหน้าของเทอช่างสะอาด ใส หมดจด ดวงตาคมโต ปากเรียวได้รูป เหมือนกับนางเอกในละครเกาหลีอย่างนั้นเลย ผมเริ่มรู้สึกว่าผมชอบเทอเข้าแล้วสิฮะ แต่ผมไม่รู้จะทำงัยดีเลยได้แต่นั่งรอหมอเรียกเข้าไปรักษา เอ๊ะ!! เหมือนผมจะได้ยินเสียงหมอเรียกชื่อผมแล้วนะฮะ เมื่อผมได้ยินเสียงหมอเรียกผมก้อเลยเดินเข้าไปในห้องเพื่อจะไปทำฟัน รู้มั้ยฮะ มีอะไรเกิดขึ้น หมอคนสวยคนนั้นอีกแล้ว แต่ผมยังคงทำเฉยๆ ไม่ให้เทอสงสัย เทอก้อเลยทำตามหน้าที่ของหมอคนนึงไป ผมก้อทำตามที่เทอสั่งทุกคำเลยฮะ หลังจากที่เทอทำฟันเสร็จ เทอยังสอนผมแปรงฟันอีกนะฮะ เสียงของเทอช่างไพเราะเหลือเกิน ผมได้แต่นั่งมองหน้าเทอ เทอเหมือนนางฟ้าจริงๆ ช่างสวยและน่ารักอะไรปานนี้ หลังจากสอนแปรงฟันเสร็จแล้วเทอก้อนัดผมมาขูดหินปูนอีกครั้ง แต่วันนัดนั้นมันช่างนานเหลือเกิน 1 เดือนกว่าผมจะได้เจอเทออีกครั้ง
หลังจากวันนั้นที่ผมได้พบกับเทอ ผมก้อพยายามหาทางที่จะรู้จักกับเทอ คิดอยู่นานเหมือนกันว่าจะทำงัยดี เฮ้อ!! คิดเท่าไหร่ก้อคิดไม่ออก แต่เมื่อผมได้พบกับเพื่อนคนนึง ผมก้อคิดออกทันทีเลยว่าผมจะต้องทำเช่นไร เทอชื่อหญิง เทอมีพี่สาวทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล พี่สาวของเทอชื่อหนิง ผมจึงไม่รอช้า รีบเขียนจดหมายฝากพี่หนิงเอาไปให้หมอคนสวยคนนั้น ผมลืมบอกไปฮะว่า หมอคนนั้นชื่อสุกัญญา ผมไปดูชื่อหมอที่หน้าห้องทำฟันน่ะฮะ
ตั้งแต่วันนั้นที่ผมฝากจดหมายไปให้เทอ ผมก้อได้แต่เฝ้ารอวันที่เทอตอบกลับมา แต่ดูเหมือนจะหมดหวัง เทอเงียบหายไปไม่ได้ติดต่อกลับมา ผมก้อยังไม่หมดหวัง เดินไปหยิบสมุดหน้าเหลืองมาเปิดดูว่ามีชื่อเทออยู่ในนั้นมั้ย ทำไมหน้าแล้วหน้าเล่าก้อยังไม่มีชื่อเทอ ผมเริ่มจะท้อใจแล้วสิ คงมีทางเดียวที่ผมจะทำได้ก้อคือเปิดคนที่มีนามสกุลเดียวกับเทอ “ทองก้อน” คือนามสกุลของเทอ ผมพยายามสู้อดทนเปิดไปเรื่อยๆ เปิดแล้วเปิดอีก และผมก้อเริ่มมีความหวัง ผมเจอคนที่มีนามสกุลเหมือนกับเทอแล้ว เมื่อผมเห็นดังนั้นแล้วผมไม่รอช้า รีบหยิบโทรศัพท์โทรหาไปยังเบอร์เป้าหมายทันที มีคนรับโทรศัพท์แล้ว
ผู้หญิง : ฮัลโหล ต้องการจะพูดสายกับใครคะ คนบ้านนั้นพูด
ผม : ขอสายคุณสุกัญญาหน่อยฮะ
ผู้หญิง : รอสักครู่นะคะ
ตอนนี้ผมทำได้แค่รอเทอ
ผู้หญิง : อืม!! ญาไม่อยู่นะคะ ออกไปข้างนอก
ผม : ไม่ทราบว่าเมื่อไหร่เทอจะกลับมาล่ะฮะ
ผู้หญิง : คงอีกนานนะคะ งั้นเอาเบอร์มือถือของญาไปแล้วกันนะคะ
ผม : ฮะ ผมไม่รอช้ารีบจดเบอร์ที่ผู้หญิงคนนั้นบอกผมทันที
ผู้หญิง : มีอะไรอีกมั้ยคะ
ผม : ไม่มีแล้วล่ะฮะ ขอบคุณมากนะฮะ

ผมได้เบอร์เทอมาแล้ว ดีใจจังเลย ผมรีบโทรไปหาเทอ ผมกดเบอร์ของเทอและโทรออกไป
“ฮัลโหล” เทอพูด
“คุณสุกัญญา ใช่มั้ยฮะ” ผมรีบถามทันที
“อ๋อ!! ใช่ค่ะ มีอะไรเหรอคะ” เทอตอบทันที
“คุณเป็นหมอฟันใชมั้ยฮะ” ผมถามอีก
“ไม่ใช่นะคะ คุณคงโทรผิดแล้วล่ะค่ะ” เทอพูดอีก
“แล้วคุณชื่อ สุกัญญา ทองก้อน ใช่มั้ยฮะ” ผมถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ค่ะ ฉันสุกัญญา ทองก้อน แต่ฉันไม่ได้เป็นหมอฟันอะไร ที่คุณว่านะคะ” เทอย้ำ
“อ้าว!! นี่คุณล้อผมเล่นใช่มั้ยฮะ ชื่อเดียวกัน นามสกุลเดียวกัน แต่บอกว่าคนละคน” ผมเน้นคำถามให้ชัดเจนขึ้น
“ฉันจะโกหกคุณเพื่ออะไรกันคะ ฉันไม่ได้เป็นหมอ ดิฉันทำงานอยู่ที่บริษัทโตโยต้านะคะ อืม!! แต่ว่าดิฉันพอจะทราบมาว่า มีคนที่ชื่อเดียวกันและนามสกุลเดียวกันกับฉันนะคะ” เทอพูดให้ผมเข้าใจขึ้นอีก
“ว่างัยนะฮะ มีคนชื่อเดียวกันและนามสกุลเดียวกัน อีกเหรอฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ใช่ค่ะ คือว่าวันนั้นดิฉันไปจ่ายค่าโทรศัพท์ที่ศูนย์ แล้วพนักงานขายก้อบอกว่า ฉันมาซื้อโทรศัพท์แล้วลืมเอาสมอลทอล์กไป ฉันก้องง เพราะฉันยังไม่ได้ไปซื้อโทรศัพท์สักหน่อย แต่พนักงานบอกว่าฉันลืมสมอลทอล์กทิ้งไว้ พนักงานเค้าก้อเลยตรวจสอบที่อยู่ของเจ้าของสมอลทอล์กอันนั้น แล้วปรากฏว่า เป็นคนละคนกับฉัน แต่ชื่อและนามสกุลเหมือนกัน และที่อยู่ก้อไม่ตรงกัน คนที่คุณตามหาอยู่คงจะเป็นคนที่พนักงานโทรศัพท์เค้าบอกฉันล่ะมั้งคะ คนนั้นน่ะเค้าอยู่ ต.หนองกระทุ่ม ปากท่อน่ะค่ะ คุณลองไปหาใหม่นะคะ” เทออธิบายให้เข้าใจได้สักที
“ฮะ งั้นผมขอโทษนะฮะที่โทรไปรบกวนคุณ” ผมพูด
“ค่ะ ไม่เป็นไร งั้นแค่นี้นะคะ เผอิญฉันกำลังขับรถอยู่น่ะค่ะ ว่าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย” เทอพูด
“ขอโทษอีกครั้งนะฮะ และก้อขอบคุณมากนะฮะที่อุตส่าห์บอกผม” ผมพูดซ้ำ
“ค่ะ ขอให้หาคนๆนั้นเจอนะคะ” เทออวยพร
“ฮะ ขอบคุณมากนะฮะ” ผมขอบคุณเทอและเทอก้อวางสายไป

หลังจากที่ผมโทรไปหาเทอผมแทบจะไม่อยากเชื่อ ผมคิดไปด้วยซ้ำว่า เทอแต่งเรื่องเก่งมากเลย พูดออกมาแทบไม่ได้คิด ผมรู้สึกท้อใจและหมดหวัง แต่ผมยังพยายามเปิดสมุดหน้าเหลืองต่อไปเรื่อยๆ เพราะบางที คนนั้นเค้าอาจจะพูดจริงๆก้อได้ ผมเปิดไปเจอคนที่มีนามสกุลเหมือนอีกแล้วล่ะฮะ แต่ผมกะไว้ว่าผมจะโทรไปหาเทอในวันพรุ่งนี้ แต่ผมก้อเริ่มแปลกใจ เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นส่งสัญญาณว่ามีคนส่งข้อความมาให้ ผมเปิดดูเห็นเบอร์ไม่คุ้นเลย ผมเริ่มมีหวัง ผมไม่รอช้ารีบเปิดเข้าไปดูข้อความในนั้นทันที
“กินข้าวรึยังคะ หลับฝันดีนะคะน้องพีท” ข้อความนั้นทำให้ผมรู้สึกงงมากและคิดว่าคงเป็นใครไม่ได้นอกจากคุณหมอคนนั้น แต่ผมก้อยังไม่กล้าโทรกลับไป จนรุ่งเช้า ผมโทรไปหาเทอ
“สวัสดีฮะ ใช่คุณหมอสุกัญญามั้ยฮะ” ผมถาม
“ใช่ค่ะ” เทอตอบ
“ผมดีใจมากเลยนะฮะ ที่คุณหมอตอบกลับมา” ผมพูด
“พี่เพิ่งได้รับจดหมายจากพี่หนิงเมื่อเย็นนี้เองค่ะ พี่หนิงเค้าบอกว่า พีทฝากจดหมายมาให้พี่ตั้งนานแล้ว แต่พี่หนิงเค้าไม่ได้เจอพี่ก้อเลยไม่ได้ให้สักที เผอิญวันนี้เจอกัน พี่หนิงก้อเลยเอาจดหมายให้พี่น่ะค่ะ” เทอพูด
“แล้วคุณหมอชื่ออะไรเหรอฮะ” ผมถามอีก
“พี่ชื่อ “สุ” ค่ะ” เทอตอบ
“งั้น แค่นี้ก่อนนะฮะ กวนเวลาคุณหมอมานานแล้ว” ผมพูด
“ค่ะ เดี๋ยวพี่ก้อกำลังแต่งตัวจะไปทำงานเหมือนกันน่ะค่ะ” เทอพูด
“งั้นแค่นี้นะฮะ สวัสดีฮะ” ผมพูด
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”เทอพูดเสร็จ แล้วก้อวางสายไป

ผมดีใจเหลือเกิน ที่ผมได้รับการตอบกลับจากเทอ วันที่เทอตอบกลับผมมานั้นตรงกับวันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2547 ผมจำได้ขึ้นใจ วันนี้ทำไมท้องฟ้าช่างดูสดใสเหลือเกิน ทำไมผมถึงรู้สึกมีความสุขเหลือเกินเมื่อได้ยินเสียงเทอ ผมพยายามถามตัวเองดู แต่ก้อตอบไม่ได้เลย แต่ผมก้อยืนคิดอยู่ได้ไม่นาน สัญญาณเข้าแถวก้อดังขึ้น ผมจึงต้องรีบไปเข้าแถวกับเพื่อนๆ เมื่อเข้าแถวเสร็จ ผมก้อต้องไปเข้าเรียน ผมอยากให้พักกลางวันเร็วๆจัง จะได้โทรไปหาเทออีก และเวลาที่ผมรอคอยก้อมาถึง ผมรีบไปทานข้าว และรีบมาโทรศัพท์หาเทอทันที
“ฮัลโหล” เทอพูด
“สวัสดีฮะ คุณหมอทำอะไรอยู่เหรอฮะ ทานข้าวรึยัง” ผมถาม
“อ๋อ!! พี่กำลังจะไปทานข้าวน่ะค่ะ เพิ่งจะทำฟันให้คนไข้เสร็จค่ะ” เทอตอบ
“ฮะ งั้นผมไม่กวนเวลาทานข้าวของคุณหมอดีกว่านะฮะ แล้วเย็นๆ ผมจะโทรไปใหม่นะ” ผมพูด
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”เทอพูด
“ฮะ สวัสดีฮะ” ผมพูด
หมดเวลาพักกลางวันของผมแล้วล่ะฮะ ผมก้อคงต้องไปเรียนอีกตามเคย ผมตั้งใจเรียนเหมือนเดิม ฟังทุกคำที่อาจารย์พูด นี่ก้อใกล้จะได้เวลาเลิกเรียนแล้วสินะ ก้อคงใกล้เวลาที่ผมจะโทรหาคุณหมอแล้วสินะฮะ หลังเลิกเรียนทุกๆ วัน ผมจะต้องไปที่โรงเรียนของน้องชาย เพื่อที่จะไปเล่นดนตรีไทย คงอยากรู้สินะว่าผมเล่นอะไร บอกให้ก้อได้ ระนาดงัย แต่ปกติก้อจะเล่นทุกๆอย่างที่มีในวงนั่นแหล่ะ เพราะเราอยู่ในวงก้อต้องเป็นทุกอย่างใช่มั้ยล่ะ ระนาดน่ะจะเล่นตอนที่ออกไปโชว์ข้างนอกน่ะ นี่ก้อใกล้เวลาเลิกซ้อมแล้วล่ะ เดี๋ยวผมจะโทรหาคุณหมอแล้วล่ะนะ ว่าแล้วผมไม่รอช้า รีบโทรหาเทอทันที
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”เทอทักทาย
“ฮะ สวัสดีเช่นกันฮะ” ผมทักทายเทอเช่นกัน
“ทำอะไรอยู่ฮะ ยุ่งอยู่รึเปล่า” ผมถามเทอ
“อ๋อ!! ว่างค่ะ พอดีเลิกงานแล้วน่ะค่ะ
“อืม วันนี้คนไข้เยอะมั้ยฮะ” ผมถามอีก
“ก้อเยอะเหมือนทุกวันน่ะค่ะ” เทอพูด
“คงเหนื่อยน่าดูเลยนะฮะ” ผมพูด
“ก้อนิดหน่อยน่ะค่ะ” เทอพูดอีก
“เออ!! ถ้าไม่ว่าอะไร ผมขอเรียกคุณหมอว่าพี่สุได้มั้ยฮะ” ผมถาม
“ได้สิคะ” เทอตอบ
“แล้วพี่สุทานข้าวรึยังฮะ” ผมถามซ้ำ
“ก้อทานขนมไปเรื่อยๆ น่ะค่ะ เดี๋ยวค่อยทานข้าวตอนเย็นๆ” เทอตอบ
“ถ้าจะถามอะไรสักอย่างได้มั้ยฮะ” ผมถามอีก
“ได้สิคะ” เทอตอบ
“พี่สุมีแฟนรึยังฮะ” ผมถาม
“ไม่มีหรอกค่ะ มีแต่กิ๊กๆ อ่ะนะ อืม!! นับไม่ถ้วนเลยล่ะ อืม!!ล้อเล่นนะอย่าคิดมากนะ”
“ฮะ แล้วพี่สุอายุเท่าไหร่เหรอฮะ” ผมถาม
“จะถามทำไมคะ พี่อายุเยอะแล้วล่ะ ไม่อยากบอกเลย” เทอพูด
“ไม่เป็นรัยหรอกฮะ ผมอยากรู้” ผมพูดด้วยความตื่นเต้น
“ไม่บอกหรอกปล่อยให้งง!!” เทอพูด
“งั้นผมเดาเอาก้อได้ กว่าจะเรียนจบก้อน่าจะอายุ 23 แล้วพี่สุทำงานมากี่ปีแล้วล่ะ” ผมถามเทออีก
“ก้อ3-4ปีน่ะ” เทอตอบ
“งั้นผมเดาว่า พี่สุอายุ 27 ปีชัวร์” ผมพูด
“เดาเก่งนะเรา ใช่แล้วล่ะพี่อายุ 27” เทอพูด
“แล้วพี่สุเกิดวันที่เท่าไหร่ล่ะฮะ” ผมถาม
“พี่เกิดวันที่ 27 มกราคม 2521 น่ะ” เทอตอบ
“ผมจะจำไว้ไม่มีวันลืมเลยฮะ” ผมพูด
“ค่ะ” เทอตอบรับ
“งั้นวันนี้ผมคงไม่กวนเวลาพี่แล้วนะฮะ เผื่อพี่จะไปทำอะไร” ผมพูด
“ค่ะ” เทอพูดเช่นกัน
“งั้นแค่นี้นะฮะ สวัสดีฮะ” ผมพูด
“ค่ะ สวัสดีค่ะ” เทอพูดแล้วก้อวางสายไป

หลังจากวันนั้นผมก้อติดต่อกับเทอเรื่อยๆ จนเราทั้งสองคนมีความสนิทกัน เราจะนัดพบเจอกันข้างนอก บางทีก้อไปเที่ยวห้างกัน ผมยังจำวันนั้นได้ดี วันที่ผมไปที่เอ็มเคกับเทอเพียงสองคน ผมมือไม้สั่นหมดเลยฮะ ไม่กล้าจะพูดหรือทำอะไรออกไปเลย ในยามที่ผมมองตาเทอ ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกข้างใน ผมรูˆสึกมีความสุขมากๆ เทอคงไม่รู้หรอกฮะว่าตอนนั้นน่ะใจของผมแทบจะละลายเลย แววตาของเทอสดใส แวววาวดุจหยาดเพชร แก้มใสดังตุ๊กตา คนอะไรกันสวยยังกะนางฟ้า ผมก้อเพิ่งเห็นนางฟ้าก้อวันนี้แหล่นะ หลังจากนั้นเราก้อไปถ่ายรูปด้วยกัน ตอนที่เรานั่งรอถ่ายรูป เทอขอดูมือผม ผมยังจำได้ดี เทอมองดูแล้วก้อยิ้ม พอผมถามเทอก้อไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่หัวเราะ แต่ผมก้อถามจนเทอยอมพูด เทอบอกว่ามือมีขี้แมลงวันด้วยนะ น่าจะไปจี้ออก เพราะมันไม่ค่อยดีน่ะ ผมก้อหัวเราะแล้วก้อบอกว่าไม่เป็นรัยหรอกน่ะ แล้วผมก้อขอดูมือเทอ ไหนเอามือมาดูบ้างสิ เทอยื่นมือมาให้ผมโดยดี อืม มือสวยดีนะ เรียวเลยล่ะ อืม ทำไมพี่สุสวมแหวนนิ้วนางข้างซ้ายด้วยล่ะ เทอก้อตอบผมว่า เปล่าพี่อยากใส่มันน่ะ จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับพี่ แต่ผมก้อไม่ได้คิดมากอะไร ก้อคิดว่ามันคงจะจริงเหมือนที่เทอพูด แล้วผมก้อพูดกับเทอว่า ก้อดีเหมือนกันนะ พี่สุจะได้ไม่มีใครมาจีบงัย ผมก้อหัวเราะตามประสาน่ะฮะ แล้วคนถ่ายรูปเค้าก้อเรียกพวกเราเข้าไปถ่ายรูป เราถ่ายรูปคู่กันด้วยล่ะ หลังจากถ่ายรูปเสร็จ เค้าก้อถามว่าจะไปไหนดี ผมก้อเลยบอกว่า พี่จะไปเดินดูของมั้ยล่ะ เดี๋ยวเดินเป็นเพื่อน เทอก้อเลยพาผมเดินดูของไปเรื่อยๆ แล้วก้อแยกย้ายกันกลับบ้าน ยังมีอีกหลายเรื่องราวที่ทำให้ผมนั้นรักเทอ มีอยู่ครั้งนึงเรานัดไปเที่ยวกัน แต่ครั้งนี้ตอนกลับบ้านเทอไปส่งผมที่ท่ารถเมล์ ก่อนกลับผมขอให้เทอหอมแก้มผม ผมนึกว่าเทอจะไม่ให้ แต่เทอกลับหอมแก้มผม เทอหอมแก้มด้านขวา ผมยังจำได้ดี ถึงแม้มันจะเป็นเวลาแค่เพียงชั่ววินาที แต่ผมไม่เคยลืมมันเพราะนั่น มันเป็นสิ่งเดียวที่เทอให้กับผม ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น และถึงแม้วันนี้เทอคงจะลืมเหตุการณ์ตอนนั้นไปแล้วก้อตาม แต่สำหรับผมทุกสิ่งทุกอย่างมันยังคงอยู่ในความทรงจำเป็นอย่างดี ไม่มีวันลืมได้ ทุกวันเกิดผมจะส่งของขวัญไปให้ถึงแม้จะไม่ได้ให้ด้วยตัวเองแต่ทุกครั้งผมก้อจะอยู่ใกล้ๆเทอเสมอ ผมจะให้เพื่อนผมเอาไปให้ตลอด เพราะผมกลัวเทออายเพื่อนที่ทำงานเทอน่ะฮะ ก้อเทอเป็นถึงหมอฟัน แล้วผมล่ะเป็นแค่นักเรียนธรรมดา จะดีหน่อยก้อแค่ที่ผมเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดเท่านั้นเอง นอกจากวันเกิดแล้วยังมีวันปีใหม่ วันครบรอบที่เรารู้จักกัน วันวาเลนไทน์อีก ผมไม่เคยลืมเทอเลยสักครั้ง ทุกครั้งผมจะนึกถึงเทอเป็นคนแรกเสมอ นับวันผมยิ่งรักเทอมากขึ้น แต่เทอกลับตรงกันข้ามกับผม เทอเริ่มออกห่างผมไปเรื่อยๆ คุณคงไม่รู้ว่าตอนแรกที่ผมรักเทอ ผมต้องเจอกับอุปสรรคอะไรบ้าง แม่ของผมน่ะเค้าหวงผมมาก และแกก้อน้อยใจ เรื่องที่ผมไปรักพี่สุ ผมถึงกับทะเลาะกับแม่ แม่น่ะตบหน้าผมด้วย หนำซ้ำยังไล่ผมออกจากบ้านให้ไปอยู่กับพี่สุ แกบอกว่ารักมันมากนักก้อออกไปเลยไปอยู่กับมัน ตอนนั้นน่ะผมถึงกับคิดจะออกไปหางานทำอยู่ข้างนอกเลยล่ะ แต่ผมก้อคิดได้ว่าแม่แกก้อคงว่าไปอย่างนั้นแหล่ะ แกคงน้อยใจที่ผมไปรักคนอื่นมากกว่าแก แต่หลังจากวันนั้นแม่ผมก้อได้เจอกับพี่สุแล้วก้อพูดคุยกันดี ตั้งแต่นั้นมาแม่ก้อไม่เคยว่าผมอีกเลย แกบอกว่าพี่สุก้อน่ารักดีเนอะ ผมก้อหัวเราะแล้วก้อบอกว่าใช่ พี่เค้าน่ารัก ผมดีใจมากที่แม่ของผมเค้าเข้าใจผมสักที เราจะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกันอีก แต่ผมไม่เคยย่อท้อในรักที่มีต่อเทอ ตอนแรกๆ น่ะผมเขียไดอะรี่เรื่องที่เราคุยกันด้วยล่ะ ผมยังเอาไปให้เทออ่านเลยแต่ผมบอกให้เทอเขียนให้ผมบ้างเทอก้อบอกว่าไม่ต้องเขียนหรอก พี่เขียนไม่เก่งพูดได้อย่างเดียว พี่ลายมือไม่ค่อยสวย เดี๋ยวพีทจะอ่านไม่ออกน่ะ ผมก้อไม่ได้ว่าอะไร ก้อแค่เทอยอมออกมาเจอผม ยอมคุยโทรศัพท์กับผม มันก้อเป็นบุญของผมแค่ไหนแล้วล่ะฮะ ตอนนี้ผมอยู่ ม.5 แล้วล่ะ ผมก้อเป็นอิสระมากกว่าเดิม คงเหมือนกับนกที่เมื่อเติบโตแล้ว ปีกแข็งแรงดีพร้อมที่จะโบยบินออกไปไหนได้ตามใจ ผมนัดมาเจอเทอข้างนอกบ่อยกว่าเดิม และวันนั้นผมนัดเทอมาทานข้าว หลังทานข้าวเสร็จเราก้อกลับบ้านแต่เทอกลัวผมจะไม่ปลอดภัย จะขับรถไปส่ง ผมก้อบอกว่าไม่เป็นรัยหรอกขับประจำอยู่แล้ว เทอก้อบอกว่าไม่ได้เดี๋ยวพี่ไปส่ง อย่าดื้อนะ ไม่งั้นคราวหน้าพี่จะไม่มาทานข้าวด้วยแล้วนะ ผมก้อเลยต้องยอมให้เทอไปส่ง เทอก้อเลยขับรถไปส่งผมที่บ้าน สักพักก้อถึงบ้านของผม เทอก้อลงมาไหว้แม่ผมแล้วก้อพูดคุยกันนิดหน่อยแล้วเทอก้อบอกว่ากลับบ้านแล้วนะ ดึกแล้ว ผมก้อเลยถามว่าจะกลับถูกเหรอ จำทางได้มั้ย เทอก้อบอกว่างั้นเราคุยโทรศัพท์ตลอดทางเลยมั้ย จะได้ไม่หลงทางน่ะ ผมก้อตกลงตามนั้น ระหว่างทางที่เทอกลับบ้านเราก้อคุยกันไปเรื่อยๆ แต่ตอนคุยกันผมได้ยินเสียงเพลง ผมเลยถามเทอว่า เพลงคุ้นๆเนอะ เทอก้อเลยแกล้งแหย่ผมว่าเพลงใครก้อไม่รู้!! เพราะดี ผมก้อหัวเราะ ก้อเพลงที่เทอฟังน่ะมันเป็นเพลงที่ผมส่งไปให้เทอ ผมจะส่งเพลงไปให้เทอเป็นประจำ ผมจะพยายามเลือกเพลงที่เพราะๆ แล้วไรค์ลงซีดี ส่งไปให้เทอเสมอ แล้วเทอก้อขับถึงบ้านพักผมก้อเลยวางสายไป ยังดีที่เทอจำทางได้ เพราะเทอไม่เคยมาบ้านผมเลย ผมกลัวว่าเทอจะหลงทางเป็นห่วงเทอมากเลยต้องคุยโทรศัพท์กันตลอดทาง เรายังนัดกันมาข้างนอกอีกหลายตรั้ง ผมเคยชวนเทอไปดูหนังแต่เทอก้อบอกว่าไม่ว่าง ผมก้อเลยไม่กล้ารบกวนเวลาของเทอ แค่เทอให้ผมเท่านี้ ผมก้อดีใจมากอยู่แล้ว และแล้ววันที่เคยทำให้ผมมีความสุขที่สุด ก้อต้องกลับเป็นวันที่ทุกขืใจมากที่สุด เมื่อความจริงเปิดเผย วันนี้เป็นวันที่ 5 ตุลาคม 2549 เป็นวันครบรอบที่ผมรู้จักกับเทอ 2 ปี ผมยังคงส่งของขวัญไปให้เทอ ในกล่องของขวัญมีเสื้อ จดหมาย และแหวนอยู่ในกล่องกำมะหยี่สีแดง เสื้อตัวนั้นผมพยายามเลือกซื้อ ไปซื้อตั้งหลายที่แต่ไม่ได้เหมือนที่เทอชอบเลย ก้อเลยคิดว่าตัวนี้น่าจะเป็นตัวที่สวยที่สุดแล้ว ผมยังส่งช่อดอกไม้ไปให้เทอด้วย วันนี้ผมยุ่งกับของขวัญของเทอมาก ใช้เวลาเตรียมทั้งวันเลย ตกเย็นราวๆ 5 โมง ผมไปบ้านเมย์ เมย์เป็นเพื่อนที่ผมไว้ใจและสนิทมากที่สุด ผมขับรถไปยังจุดหมายที่ตั้งไว้และตอนนี้ถึงจุดหมายแล้ว ผมไม่ได้นัดเทอ ว่าวันนี้ผมจะมา เมย์เลยต้องเป็นคนเอาไปให้อีกตามเคยแต่พอดีวันนี้เป็นวันที่พี่สุเค้าต้องทำคลินิกตอนเย็น เมย์ก้อเลยฝากเพื่อนพี่สุให้อีกทีนึง หลังจากนั้นผมก้อพาเมย์กลับบ้าน แล้วบอกว่าขอบใจแกมากเลยนะเมย์ถ้าไม่มีแกเราคงไม่กล้าเอาไปให้พี่เค้าแน่นอนเลยล่ะ เมย์ก้อบอกว่าไม่เป็นรัยหรอกก้อเราเพื่อนกันนี่นา ไปเหอะ นี่ก้อเย็นมากแล้วนะพีท กลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวแม่แกจะดุเอานะ ผมรับคำแล้วรีบกลับบ้าน ตกเย็นผมก้อยังไม่กล้าโทรไป เลยได้แต่ส่งข้อความไปบอกว่า อย่าลืมเปิดสิ่งที่อยู่ในหัวใจออกดูนะ ในนั้นคือสิ่งที่อยู่ในใจทั้งหมด แต่ผมรอจนดึกเทอก้อไม่ยอมโทรมาหาผม ผมทนไม่ไหวก้อเลยโทรไปหาเทอ แต่เทอกลับไม่ยอมรับสาย ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่าเทอคงไม่ว่าง เดี๋ยวค่อยโทรไปใหม่ แต่ผมโทรไปใหม่แล้วเทอก้อยังไม่รับสายอีก นี่ผมคงทำอะไรผิดอีกแล้วสินะ เทอถึงทำกับผมอย่างนี้ ผมเลยส่งข้อความไปอีก ผมบอกว่า “เวลาที่ผ่านมาพี่ไม่เคยรักกันเลยใช่มั้ย ขอโทษนะที่ทำให้พี่รำคาญมาโดยตลอด วันนี้พีทเหนื่อยเต็มที หมดแรงที่จะก้าวเดินต่อไป” เทอได้อ่านข้อความแล้วคงไม่รู้สึกอะไร ก้อเทอไม่ได้รักผมนี่นา เทอเห็นแหวนของผมที่อยู่ในกล่องคงจะตกใจน่าดู ความจริงน่ะผมเตรียมไว้ตั้งนานแล้วกะว่าจะให้เทอกับมือตัวเอง แต่ผมยังคงไม่กล้ายอมรับความจริง เพราะคิดว่าถ้าผมเอาให้เทอ เทอคงจะปฏิเสธผมแน่นอน และแล้วเวลาที่ผมกลัวมันก้อมาถึง ตอนนี้ใจของผมหมดเรียวแรงแล้ว หมดแรงที่จะรักใครได้อีกแล้ว ตอนนี้ผมเหมือนนกปีกหัก ที่ไม่มีเรี่ยวแรงจะบินไปต่อ เทอคงไม่รู้สึกอะไรเลย ผมเข้าใจว่ากับคนที่เราไม่ได้รักแต่เค้ารักเรา เราจะรู้สึกอย่างรัย เพราะผมเจอแบบนี้มาเยอะ มีผู้หญิงมากมาย ที่รักผม และยอมทำทุกอย่างเพื่อผม แต่ผมก้อปฏิเสธไปทุกราย ผมไม่เคยรู้สึกแยแสเลยสักนิดกลับเกลียดด้วยซ้ำ และตอนนี้ผมต้องมาเจอกับตัวเองแล้ว ผมจึงได้รู้ว่ามันเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน การที่เรารักคนที่เค้าไม่รักเราน่ะมันทุกข์ใจมาก หลังจากวันนั้น หลังเที่ยงคืนเทอส่งข้อความมาว่า “พี่ขอโทษ...อยากจาบอกว่าทุกสิ่งที่น้องทำพี่รับรู้ด้ายทั้งหมด...และปะทับใจทุกครั้งเลยรู้มั้ย-อย่าด้ายน้อยจัยยังงัยน้องก้อยังเป็นน้องที่แสนดีน่ารักเสมอ..ขอบคุณสำหรับของขวัญ มันน่ารักมากๆ เลย ก้อแค่ไม่อยากให้ลำบาก “รู้มั้ยเด็กโง่” ” เมื่อผมได้อ่านข้อความผมยิ่งรู้สึกเสียใจ มากกว่าเดิม เทอย้ำว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมและเทอเป็นเพียงพี่น้องกันเท่านั้น นี่ผมคงคิดมากไปคิดว่าเวลาที่ผ่านมาคงทำให้เทอรักผม เทอไม่เคยพูดว่าเทอรักผม การกระทำของเทอจึงทำให้ผมคิดเกินเลยไปว่าเทรักผมเหมือนกัน ผมก้ออยากให้ใครก้อตามที่หลงรักคนๆ นึง แต่ไม่กล้ายอมรับความจริง จงเป็นคนกล้าซะตั้งแต่วันนี้ มิฉะนั้นคุณอาจจะคิดอะไรเกินเลย โดยที่คนที่คุณรัก เค้าไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นกับคุณเลย แล้วคุณจะต้องเจ็บหนักเหมือนกับผมในวันนี้ ผมไม่เคยพูดว่าผมรักเทอ แต่การกระทำของผมคงทำให้เทอรู้สึกได้ว่าผมรักเทอ และเราก้อไม่เคยถามว่าตอนนี้ เรารู้สึกกันแบบไหน เราคบกันแบบไหน เราเคยรักกันบ้างรึเปล่า ผมไม่เคยถามเทอเลย ก้อเพราะผมกลัวเทอจะบอกว่า เราน่ะเป็นแค่เพื่อนกันก้อพอนะ ที่ผ่านมาน่ะพี่ไม่เคยคิดอะไรเลย เพราะผมกลัวคำนี้มาโดยตลอด ผมเลยไม่เคยถาม ทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายถึงจะไม่ถามก้อต้องรู้อยู่ดี ผมพยายามปลอบใจตัวเอง คิดเข้าข้างตัวเองมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ผมคงคิดเข้าข้างตัวเองต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะมันคงเป็นการรบกวนเทอไปเปล่าๆ เดี๋ยวจะทำให้เทอรำคาญ ตอนนี้ผมใช้เวลาที่เหลืออยู่เพื่อทำใจ รักษาใจให้หายดี ผมยังคงไม่กล้าโทรไปหาเทอ ตอนนี้ผมไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรเลย และผมคิดว่าผมไม่ควรจะอยู่บ้าน ผมควรจะไปที่แห่งหนึ่งที่ผมจะไปทุกครั้งที่ผมรู้สึกไม่สบายใจ แต่ครั้งนี้ผมชวนเพื่อนๆไปด้วย ไปกัน5คน หญิง 3 ชาย 2 เราไปพักกันที่บ้านพักแห่งหนึ่ง เราก้อเที่ยวกันตามประสาไปเรื่อยๆ คนอื่นเค้ามีความสุขกัน มาเป็นคู่ แต่ผมตั้งโดดเดี่ยวอยู่เพียงลำพัง ผมรู้สึกเหงาใจเหลือเกิน คืนนี้ผมเดินเข้าไปในร้านค้าแห่งหนึ่งเพื่อซื้อเบียร์มากิน เห็นพวกผู้ชายบอกว่า กินแล้วจะลืมเรื่องราวทุกข์ใจทุกๆอย่าง แต่เมื่อผมกินแล้ว ทำไมมันยิ่งทำให้ผมทุกข์ใจยิ่งกว่าเก่า ตอนนี้ภาพเก่าที่ผมกับเทอสร้างมันขึ้นมา มันยังคงหลอนอยู่ในสมองของผม ผมยังคงนั่งกินเบียร์อยู่ริมหาดทราย เพียงลำพัง ผมพยายามกดโทรศัพท์โทราหาเทอหลายครั้งแต่ทุกครั้งเทอก้อไม่เคยตอบรับผมเลย จึงทำให้ผมตัดสินใจฆ่าตัวตาย ผมเดินลงทะเลไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ระดับน้ำทะเลนั้นมิดตัวแล้วผมรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก ผมคงใกล้จะตายสมใจเทอแล้วสินะ สมองอีกด้านนึงของผมบอกว่าเทอคงจะสะใจถ้าเห็นผมตายไปจากชีวิตของเทอ ต่อีกด้านนึงบอกว่า อย่าเพิ่งตายนะ ถ้าเทอตายไปใครกันล่ะจะดูแลฉัน เมื่อผมได้ยินเสียงที่สมองอีกด้านนึงส่งเสียงออกมาอย่างนั้นผมจึงรีบว่ายน้ำกลับขึ้นฝั่ง ตอนนี้ผมหมดเรี่ยวแรงจริงๆ ผมนอนเกยฝั่งเหมือนคนที่ใกล้จะตาย แต่ดีที่เพื่อนของผมมาเห็นก้อเลยช่วยดูแลผมเป็นอย่างดี ผมเพิ่งรู้ว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์นี่มันแรงจริงๆ ทำให้ผมคิดอะไรบ้าๆ ถ้าผมไม่ได้ยินเสียงสมองอีกด้านนึงเรียกผม ผมคงจะไม่ได้มานั่งเล่าเรื่องให้คุณ อ่านแบบนี้แน่นอนฮะ เวลาผ่านไปอีกหนึ่งวัน ตลอดเวลาที่ผมไปเที่ยว ผมไม่เคยลืมภาพเทอได้ ภาพเทอยังคงหลอนอยู่ในสมองของผม ความรักที่ผมมีต่อเทอไม่เคยลดลงเลย ไม่ว่าเทอจะทำให้ผมเสียใจแค่ไหน ต่อให้เทอเอามีดมาฆ่าผมให้ตาย ผมก้อไม่มีวันเลิกรักเทอได้ ถ้าผมทำได้ผมคงไม่ต้องมานั่งเสียใจอย่างทุกวันนี้ วันนี้ผมยังคงเมาเหมือนเดิม แต่เมาเหล้ามันก้อคงไม่เท่าเมารักที่ผมมีต่อเทอคืนนี้ผมคิดถึงเทอ เลยให้เพื่อนโทรไปหาเทอ แต่วันนี้เทอรับสาย เพื่อนผมก้อเลยพูดกับเทอ เทอขอพูดกับผมแต่ผมบอกว่าผมเมาเหล้าพูดไม่รู้เรื่อง เลยไม่ได้พูดกับเทอ เทอก้อเลยวางสายไป แต่ยังดีนะที่เพื่อนผมน่ะมันไม่ได้บอกว่า ที่ผมเมาเช้าเมาเย็นอย่างนี้ เพราะอะไร ปกติผมเกลียดคนเมาเหล้ามาก มากๆเลย ผมคิดว่า พวกที่กินเหล้าเค้าจะกินไปทำไมกันเสียทั้งเงินเสียทั้งเวลา แต่วันนี้ผมรู้แล้วล่ะว่าเพราะอะไร สำหรับคนอื่นผมไม่รู้ว่าเหมือนผมมั้ยแต่สำหรับผมกินเพื่อให้ลืมความทุกข์ เพราะผมทุกข์ใจมากเลยตัดสินใจกินเหล้าแบบนี้ และตอนนี้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากทำไมผมถึงทำตัวเละเทะอย่างนี้นะ ถ้าคนที่รักของผมอีกหลายๆ รู้คงจะเสียใจมากเลย นี่ผมคงจะทำผิดน่าดูเลยสินะ เป็นครั้งแรกที่ผมตัดสินใจพึ่งอบายมุขแบบนี้ เพราะทุกครั้งผมจะไม่ทำแบบนี้เป็นอันขาด แต่ครั้งนี้ผมอดใจไม่ไหว มันทุกข์ใจเหลือเกิน หลังจากที่ผมกลับมาจากการไปเที่ยว ผมก้อกลับมาพักที่บ้าน แต่ผลร้ายกลับตามมา ตอนนี้ผมรู้สึกอยากเหล้าเหลือเกิน ตอนนี้ผมคงติดเหล้าซะแล้วสิ ผมพยายามกลั้นใจไว้ตลอด ผมหวังว่าผมจะต้องทำได้ ผมจะต้องไม่ไปพึ่งอบายมุขอีกเป็นอันขาด

ผมคิดว่าเวลาหลังจากนี้มันจะทำให้ผมดีขึ้น ถึงแม้ผมจะไม่สามารถลืมเทอได้ แต่ผมจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเทอ ผมจะยืนอยู่ตรงนี้ คอยเฝ้ามองดูเทออยู่ห่างๆ ผมยังจะส่งของขวัญไปให้เทอทุกๆวันพิเศษ ผมยังจะส่งเพลงไปให้เทอฟังทุกๆครั้งที่มีเพลงใหม่เข้ามา ผมจะไม่มีวันลืมเทอ ไม่ว่าเวลานับจากนี้ผมจะมีใครๆมากมาย แต่เทอคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นที่สุดของหัวใจของผม ผมจะไม่มีวันลืมว่าผมเคยมีความรักมากมายขนาดไหนให้กับเทอคนนี้ “สุกัญญา” เพราะเทอคือที่สุดของหัวใจ