~-~ บทความ ดีดี ~-~

ลำดับตอนที่ #69 : สถานีต่อไป...ความรัก

ตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงคืนแล้วคับ อีก 15 นาทีจะเที่ยงคืน
ผมคงต้องเลือลงสถานีใดสถานีหนึ่ง
ก่อนที่"..การรถไฟแห่งชีวิต.."จะปิดทำการ
ผมจับรถไฟเที่ยวแรกในเช้าวันนี้อย่างรีบร้อน
เพียงเพื่อจะมาพบปะเพื่อนๆที่ได้เคยพบเจอกันบนรถไฟ
ผมพบเพื่อนหลายคนยิ้มแห้งๆ บอกกับผมอย่างเศร้าๆว่า
"..เมื่อวานนี้เกือบจะไปถึงสถานนีความรักแล้วเชียว แต่เราไม่กล้าพอที่จะลง.."
ผมได้แต่มองเพื่อนอย่างสงสารจับใจ
เธอคนนี้ขึ้นรถไฟบ่อยกว่าผมเสียอีก
และหลายครั้งก็เกือบจะได้ลงที่สถานนีความรักแล้วด้วย
เพื่อนผมคนนี้มักจะขึ้นรถไฟที่สถานนีความเหงาทุกๆวัน
ต่างกับผมที่ว่าผมขึ้นที่"..สถานนีการค้นหา.." ผมจึงไม่รีบร้อนไปสู่สถานนี ความรักมากนัก
เพราะมีอีกหลายสถานนีที่ผมยังไม่ได้แวะลง
หรือบางสถานนีนั้นก็เผลอเรอลง เข้าใจผิดคิดว่าถึงสถานนีความรัก
แต่วันนี้ผมตั้งใจแล้วว่า..จะต้องไปให้ถึงสถานนีความรักให้ได้..

เพื่อนผมอีกคนหนึ่งเป็นชายหนุ่ม
คนนี้ยิ้มเผล่ มาจากสถานนีความหลง
เมื่อหลายวันก่อนเขารีบร้อนลงที่สถานนีความใคร่ โดยที่ลืมเอาหัวใจไปด้วย
มีผู้หญิงคนหนึ่งเก็บไว้ให้ตั้งแต่วันนั้น เธอถามผมว่า
"..จะบอกเพื่อนคุณดีมั้ยค่ะ ว่าดิฉันก็เป็นห่วงและอยากคืนใจให้กับเขา.."
ผมได้แต่ยิ้ม ไม่ตอบอะไร และเมียงมองความสัมพันธ์ของทั้งสองที่สวนทางกัน
แต่ผมเชื่อว่าเพื่อนชายของผมคงได้เลือกสถานนีที่ได้ลงกับเธออีกไม่นานนี้

ตลอดทั้วันมานี้ ผมอ่านลำนำ บทชวนเชื่อของสถานนีต่างๆ
รับฟังคำเล่าขานของผู้คนที่ได้สลักไว้บนฝาผนังรถไฟ บนเบาะ
เกี่ยวกับสถานนีต่างๆที่พวกเขาได้แวะลง
มีคนหนึ่งเล่าว่า เขาขึ้นรถไฟที่สถานนีความหลงและลงที่สถานนีความตาย
และอีกหลายคนก็บอกว่า เลิกที่จะหวังว่าชีวิตนี้จะไปถึงสถานนีความรักแล้ว
จึงตัดสินใจที่จะลงตามเบี้ยบ้ายรายทาง สถานนีความเหงาบ้าง "..สถานนีความเดียวดาย.."บ้าง
ผมก็เคยลงสถานนีแบบนี้มาบ้าง แต่ไม่นานก็ต้องจับรถไฟไป"..สถานนีความสุข.."ทุกที

ผมพูดคุย พบปะ แลกเปลี่ยนรอยยิ้มกับคนรอบข้างมากมาย
หลายๆคนคือคนที่ผมเคยเห็นตั้งแต่ครั้งก่อนที่มานั่งรอ แต่นั้นก็นานมาแล้ว
บางคนก็เขามาทักทาย ถามว่าผมจะลงสถานนีใด
พอพบบอกว่า "..ลงสถานนีความรักคับ.." เท่านั้น ก็ถึงกับส่ายหัวและสบถ
"..ชาตินี้จะมีวันไปถึงเหรอ ไกลก็ไกล รอไม่ไหวหรอก.."
แล้วเขาก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมครุ่นคิดว่า จะลงกลางทางเสียดีมั้ย

อีก 15 นาทีจะเที่ยงคืน
ดึกมากแล้ว ดาวบนฟ้าส่องประกายระยับจับใจคนบนรถไฟที่เหม่อมองขึ้นไป
ลมหนาวพักพรูขึ้นมา...นั่น คนขี้หนาวขอลงที่สถานนีหน้าเสียแล้ว
ผมได้แต่กอดตัวเองไว้มั่น มันแน่นหนาพอที่จะทำให้ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองทีเดียว
ผมเหงา ท้อ และเริ่มอ่อนเพลียจากการเดินทางมาทั้งวัน
สถานีข้างหน้าเป็นสถานนีของคนอ่อนล้า
หลายคนเดินลงไปเพราะเห็นว่า อย่างไรก็คงไปไม่ถึง
แต่หลายๆคนอย่างผมคนหนึ่ง ก็ยังอดทนที่จะรอไปให้ถึงสถานนีความรัก

รถไฟเคลื่อนขบวนผ่านสถานนีความเข้าใจ ความเดียวดาย ความท้อถอย
น้ำตาผมไหลอย่างไม่รู้ตัว ผมคงจะทนไม่ได้แล้วหล่ะ
เกือบจะสนองความรู้สึกนั้นในทันที มีมือบางยื่นมาแตะบ่า ละมุน
"..อดทนหน่อยค่ะ คุณอุตส่าห์อดทนมาหลายสถานนีแล้ว
ฉันมองคุณอยู่นะ แอบเห็นคุณขำ คุณหัวเราะ และยิ้ม อยู่บ่อยๆ
วันนี้ก็ยิ้มหน่อยสิค่ะ.."
เจ้าของมือบางๆผ้าเช็ดหน้าสีฟ้ามาให้ผม ผมจึงส่งรอยยิ้มกลับไป
"..ขอบคุณคับ เรารู้จักกันรึเปล่านี่.." ผมมองหน้าเธออย่างพยามยามนึก
"..ฉันเป็นใครเหรอ ก็คงเป็นหลายๆคนที่คุณเดินผ่าน และเราอาจจะได้ลงสถานนีก็เป็นได้ ใครจะรู้หล่ะจริง
มั้ย.."
เธอยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีแล้วเดินไปตู้ข้างหน้า ทิ้งผมไว้กับผ้าเช็ดหน้าและความทรงจำดีๆ

ผมตัดสินใจเดินตามเขาไป จนทันเห็นแผ่นหลังนั้น
"..คุณลงสถานนีข้างหน้ามั้ยคับ ผมว่า เราควรลงแล้ว.."
เธอหันมายิ้มรับ แล้วถามผมอย่างสุภาพว่า
"..แน่ใจหรือค่ะ ว่า เรา ควรลงได้แล้ว.." เธอยิ้มขันๆอีกตามเคย
"..มั้ง ไม่รู้สิ ผมว่าลงเถอะ ผ่านมาหลายสถานนีแล้วนี่.." ผมตอบอย่างงอนๆ ประสาเด็ก
"..เอาหล่ะ ลงก็ลง ฉันว่าเราถึงแล้วหล่ะ ใช่มั้ยค่ะคุณ.."
เธอฉวยข้อมือผมก้าวไปที่บันไดรถไฟ พร้อมกันนั้น เสียงประกาศดังก้องไปทั่วทั้งรถไฟดังขึ้นว่า

"..สถานนีความรัก ยินดีต้อนรับค่ะ.."