~-~ บทความ ดีดี ~-~

ลำดับตอนที่ #58 : แล้วคนเหงา...ก้อเดินทาง

นานแล้ว..ที่นั่งอยุ่ตรงนี้....
นานแล้ว..ที่ได้แต่กอดตัวเอง
นานแล้ว..ที่มองคนเดินผ่านไปมา
นานแล้ว..ที่ไม่กล้าเผชิญอะไรต่อมิอะไร
นานแล้ว..ที่เหงาและเดียวดาย
และนานแล้ว...ที่ไม่กล้าจะรักใครอีก..

นั่งอยุ่ที่เดิมที่เคยล้มลง เคยเจ็บอยู่คนเดียว ไม่กล้าลุก เพราะ...กลัวจะเจ็บถ้ายืนอยุ่คนเดียว และหวังว่าจะมีมือสักมือที่จะช่วยฉุดเราขึ้นไป แต่..ก็กลัวว่าเขาอาจจะผลักเราล้มอีกก็ได้ กลัวๆๆ...ไม่กล้า

วันนี้คิดทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมา เจ็บ...ที่เคยรุ้สึก ไม่มีแล้ว ม่ายรู้สึกแล้ว เวลามันช่วยบรรเทา และใจเราก็เข้มแข็งขึ้นด้วย ก็แค่จำได้ว่าเคย เจ็บ มากแค่ไหนเท่านั้น

เงยหน้าขึ้นได้เพราะตาไม่บวมแล้ว เพราะก็หยุดร้องไห้ไปตั้งนานแล้ว เห็นหนทางข้างหน้ายังอีกไกล .."แล้วฉันจะมานั่งทามไรอยุ่เนี่ย ทางฉันก็มี ทำไมต้องมานั่งให้เสียเวลาไปเรื่อยๆล่ะ" ในเมื่อเส้นทางที่มองเห็นคือทางของเรา จะไปกลัวใครเข้ามาทำร้าย ถ้าไม่ใช่เพราะเรามั่วแต่คอยระแวงเดินสะดุดไปเอง

ถึงทางเดินที่ก่อนจะล้มมีใครอีกคนเดินร่วมทางมาด้วยก็เถอะ แต่ในเมื่อเราล้มอยุ่อย่างนี้ เขาก็คงเดินไปไกลแล้ว ไม่ได้ ไม่ใช่จะรีบเดินตามไปหรอก แต่จะเดินแซงให้ได้...คอยดู

ลุกขึ้นได้ปาดคราบน้ำตา เดินไปคนเดียว....ถึงไม่มีคัยเดินร่วมทางก็ไม่เป็นไร เดินคนเดียวตอนนี้คงสบายใจกว่าเยอะ ก็เรายืนได้ด้วยขาตัวเองแล้วนี้ จะไปหยุดกับความรู้สึกแย่ๆนั้นทำไม สุ้เดินหาความสุขแล้วรักษาให้มันอยุ่กะเรานานๆ ดีกว่าจริงๆ

ถึงจะมีเหงาบ้าง ท้อแท้บ้าง แต่ถ้าคิดว่าใครสักคนก้อรอเราอยุ่ที่ปลายทาง....ที่อาจจะยังมองไม่เห็น เท่านี้ความหวังก็ช่วยพยุงเดินไปได้ไกลเชียวล่ะ...

คิดงี้ดีกว่าปล่อยให้ความทรงจำมันเข้ามารุมล้อม แล้วนั่งร้องไห้...ถึงเหงาแค่ไหน แต่เดินไปอย่างนี้ วิวสวยกว่านั่งอยุ่กะพื้นกอดตัวเองนี่เนอะ