ลำดับตอนที่ #126
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #126 : บทที่ 123 การสอนของคลาวด์กับเกมส์ใต้ถุนวัด
บทที่ 123
ทุนมอบนระานที่มีัวเลอยู่มามาย
“เอ่อลาว์มันืออะไรเหรอ” สรอมที่นั่อยู่้านหน้าสุถามึ้นมา
“ผมเรียมันว่าสูรูรับ” สรอมทำหน้า รวมถึทุนในห้อโถ้วยเพราะไม่เยไ้ยินว่าสูรูืออะไร
“ทุนไม่้อหรอรับ สูรูือสูรเลพื้นานที่ไว้ใ้สำหรับาริำนวเล” ผมอธิบาย
“ยัไเหรอะลาว์” ฟีน่าถามึ้นมา
“็ถ้าทุนท่อสูรูนี่ไ้ ็สามารถทำ้อสอบวิาำนวไ้สบายๆรับ” ผมบอฟีน่ารวมถึทุน้วย
“โอ้ !!/ริเหรอ” หลายๆเสียอุทาน
“เอาล่ะรับทุนท่อามนะรับ” ผมี้ไปที่แม่สอ่อนะออเสียท่อมัน วามรู้สึเหมือนอนสอนให้เ็ๆที่วัเลยแฮะ
เวลาผ่านไปว่าห้านาที พวเรา็ท่อสูรูรบสิบสอแม่เล่นเอาเหนื่อยเลยแฮะ ผมลบสูรูบนระานออทันที
“สรอม เ้าูเ้าไ้เท่าไหร่” ผมลอถามสรอมู
“เ้าูเ้าั้นเหรอ เ้าหนึ่เ้า เ้าสอสิบแป.................” สรอม่อยๆท่อๆไปเรื่อยๆ
“แปสิบเอ็ นั่นือำอบ” สรอมอบอย่ามั่นใ
“ถู้อแ่้ามานะสรอม ้ออบให้ไ้ในทันที แ่นี่ถือว่าเป็นรั้แร ไม่เป็นไร” สรอมพยัหน้า่อนผมะี้ไปที่ไวโอเล
“ไวโอเล ห้าูสี่เท่าไหร่” ไวโอเลนั่ท่อแม่ห้าเหมือนสรอมเ่นัน
“ห้าูสี่ไ้ยี่สิบ” ไวโอเลอบ
“ถูแ่็ยั้าอยู่ี ันั้นผมอยาให้ทุนยันท่อสูรูทุวัน ะ่อนนอน หรืออนอาบน้ำ็ไ้ ยิ่ท่อนนึมันออทันทีที่ผมถามเลยไ้ยิ่ี อย่าแบบนี้” ผมถามเลอาูเพราะมั่นใว่าเธอ้อท่อไ้แล้วแน่นอน
“เลอารับ สิบสอูห้า” ผมถามเลอา
“หสิบ่ะ” เลอาอบทันทีที่ผมถาม
“นี่ือัวอย่ารับ” ผมพยัหน้า ส่วนนอื่นๆปรบมือมเลอาันให่
“เอาล่ะรับเราไปบทเรียน่อไปันเถอะ” ทุนพยัหน้า
“บทเรียน่อไปือารูโยใ้ารารับ” ผมั้โทย์ึ้นมา
“เอ๋ไม่ใ่แบบที่ฟีน่าใ้ในห้อเรียนนี่นา” เ็ปีหนึ่นนึพูึ้นมาูเหมือนเธอะอยู่หอเียวับฟีน่า
“ถูแล้วรับมันไม่ใ่วิธีเียวัน ทุนลอิามผมนะรับ ถ้าเิเราูเลห้าหลั เราะไม่ลาเส้นนเมื่อยเลยหรอรับ” หลายนพยัหน้าเห็น้วย
“ันั้นวิธีนี้ึเหมาะับารูเลเยอะๆ แถมารานี่ถ้าเราเรียมไว้ หลายๆแบบ เรา็ไม่้อมานั่วาใหม่้วยรับ” ผมลอวาาราหลายๆแบบโยมีโทย์ ั้แ่เลสามหลัถึห้าหลั
“เอาล่ะรับออาสาสมัรึ้นมาทำโทย์หน่อยรับ เี๋ยวผมะ่อยๆสอนไป้วย” เมื่อผมพูบทุน็แย่ันลุึ้นมาอาสาทำโทย์มันูวุ่นวายนผม้อเลือเอ
สรุปไ้ว่าอนนี้มีสามนนั่นือเลอา และ็เพื่อนเธออีสอนึ่ผมไม่รู้ัื่อเลย
“เลอาน่าะเ่วิาำนวพอสมวรลอทำโทย์ูห้าหลัูนะรับ” เธอพยัหน้า
“เอาล่ะรับ ผมอให้ทุนำำนี้ไว้รับ วามยาวเท่าับัวั้ วามว้าเท่าับัวู” ทุนในห้อโถพูามผมันหม
“ูโทย์นี้ให้ีนะรับ านั้นทั้สามน็ลอเียนโทย์อัวเอลไปเลย” ผมัารเียนโทย์อีโทย์ึ้นมาพร้อมวาารา่อนะใส่เลัวั้ไว้บนหัวาราในแนววามยาว และใส่เลัวูไว้ในแนวอวามว้า
“ั้น่อไปผมะลาเส้นประแบบนี้” ผมัารลาเส้นประใส่ไปในาราทันที
“านั้น็นำัวเลอัวูัวแรมาูทีละเล เรียันไปแบบนี้รับ” ผมัารูออมาทันที
“เป็นยัไบ้ารับามทันมั้ย” ผมหันไปูทั้สามนทีู่เลอยู่ ฟีน่ามีวามเร็วพอๆับผมเลย ส่วนนอื่นๆอาะ้าว่าบ้าแ่็ไม่ไ้มานัเพราะท่อสูรูันพอะเป็นแล้วนั่นเอ
“พอูเลมาทุ่อแล้ว ็ให้บวอย่านี้นะรับ ถ้าเลเินหลัสิบให้ทไปที่หลั้าหน้าแบบนี้รับ” านั้นผม็ัารบวเลใหู้ทีละหลัอนนี้ทุนในห้อโถั้ใันอย่ามาหลายนถึับวาาราและโทย์บนระานไว้ในสมุอัวเอ
“เอาล่ะรับนี่ือำอบอโทย์้อนี้ ใริว่าไม่ถู้อยัไลอำนวูเอ็ไ้นะรับ” ผมบอทุนเพราะโทย์อผมไม่ไ้ยามาเินไปเพราะเป็นเลูสามหลันที่ทำไ้อยู่แล้วน่าะูไ้ไม่ยา
“ถะ ถะ ถูริ้วย” เสียหนึ่เอ่ยึ้นมาหลัาลอูในแบบเ่าู
“สุยอเลยวิธีนี้่ายมาๆเลยนะ” เสียผู้หินหนึ่พูึ้น
ผมหันไปูเลอาเธอใล้ะทำโทย์เสร็แล้วสมแล้วที่เป็นลูสาวระูลพ่อ้าิเลไ้ไวริๆ
ผ่านไปไม่ี่นาทีทั้สามน็หาำอบอโทย์เสร็
“เป็นไบ้าะลาว์ถูมั้ย” เลอาถามผม
“ทั้สามนเ่มารับถูหมเลย” เมื่อผมมพวเธอ ูเหมือนทั้สามะีใันมา านั้นผม็ให้ทั้สามลับไปนั่ที่่อนะสอนวิธีารหารโยารแยัวประอบให้นในห้อโถทั้หม
“นี่มันารหารนี่นา เห็นว่าะเรียนในปีหน้านี่” ายนหนึ่พูึ้นมาูาเ็มลัแล้วมาาหอริฟฟอน ฟัาพวรุ่นพี่มาสินะ
“รับนี่ือารหาร มัน็ไม่ยาอย่าที่ทุนลัวหรอรับ” ผมพูออมา่อนะสอน่อทันที เวลาผ่านไปเือบสอั่วโม ผมั้โทย์่าๆมามายให้หลายๆนผลัันึ้นมาทำโทย์
ผมเห็นว่าอนนี้สอทุ่มว่าแล้วน่าะพัันไ้แล้วเพราะสิ่ที่ำเป็น้อใ้็สอนหมแล้ว ารหา่ารีโพวนั้นผมว่าไม่ำเป็นสำหรับโลนี้
“มีใรไม่เ้าใรไหนบ้ารับ” ผมถามนในห้อโถไม่มีสันที่ยมือสสัยหรือไม่เ้าใ
“ถ้าอย่านั้นาริวรั้นี้็มีเท่านี้รับ ทุน็อย่าลืมท่อสูรูทุวันนะรับมันเป็นพื้นานอวิาำนว” ทุนในห้อพยัหน้า
ผมเินมานั่ลับพวสรอมทีุ่ยันเรื่อสูร่าๆอยู่
“เป็นไบ้ายัลัววิาำนวอยู่มั้ยรับ” ผมถามเพื่อนๆในลุ่ม
“ไม่ลัวแล้วมัน่ายมาเลยนะเนี่ยลาว์” ไวโอเลอบนแร
“ใ่ๆพอท่อสูรูไ้มัน็่ายมาเลยนะ” โนอาพยัหน้าเห็น้วย
“เห็นพวรุ่นพี่บอว่าูเลห้าหลัยามาเลยนะะเพราะว่าัวเลมันเยอะ แ่พอไ้สูรอลาว์มามันลับลายเป็น่ายไปเลยนะะ” เลอาื่นม
“รับทุอย่ามัน็มีเทนิและวิธีลัในัวอมัน แ่ับุไ้็ทำไ้เอแหละรับ” ผมบอทุนพยัหน้าเห็น้วย
“แล้วที่นอนอพวเราเรียมไว้ยัรับสรอมพวเรามีเป็นสิบนเลยนะ” ผมถามสรอมที่เป็นเ้าบ้าน
“ั้นอรุ่นพี่ไว้ให้แล้วล่ะ รุ่นพี่บอไปใ้อาารที่สี่ไ้เลย” สรอมบอ
“มันมีห้อพอสำหรับทุนเหรอ” ผมถามเพราะพวเราที่มาในวันนี้มีว่าสี่สิบน
“เหลือเฟือเลยล่ะ ริๆอาารนั้นเป็นอปีสี่ แ่พวรุ่นพี่ส่วนให่ออไปอยู่ในเมือันหมแล้วอาารนั้นเลยว่า” สรอมบอ
“ทำไมถึไปอยู่ในเมือันหมล่ะ” ผมสสัยที่สรอมบอ
“็ปีสี่ไม่่อยมีเรียนน่ะสิ มีแ่ิรรม่าๆ รุ่นพี่บานว่าๆเลยไปทำภาริับสมาม่าๆในเมือ เลยไม่่อยไ้เ้ามาในโรเรียนัเท่าไหร่” ผมพยัหน้า ็อาะริแฮะเพราะผมเอ็ไม่่อยเอพวรุ่นพี่ปีสี่อหอผมเหมือนัน
“ั้นเราแยย้ายันไปพัเลยมั้ย หรือยัไี” โนอาถาม
“ั้นว่าะอยู่ิววิาำนวอีัหน่อยเี๋ยวะลืม” สรอมบอ
ผมหันไปมอรอบๆอนนี้นอื่นๆับลุ่มุยันแล้ว บาลุ่มยัั้โทย์ันเอและแ้โทย์้วยัน
อนนั้นเอผม็เินึถึอะไรบาอย่าึ้นมา อนเ็ๆผมถามาวบ้านแถวๆวัผมที่อบแอบมาเล่นเมส์นี้ที่ใ้ถุนวั ผมถามว่ามันืออะไราวบ้านแถวนั้นบอว่ามันเป็นเมส์บวเลพวาวบ้านเลยวนผมเล่น อนเ็ผมไม่รู้เรื่ออะไรมาึเล่นามที่ผู้ให่สอน แ่อนหลัผมลับโนหลวาีะั้น และหลัานั้นผม็ไม่เห็นพวาวบ้านแถววัมาเล่นเมส์นี้ใ้ถุนวัอีเลย
“สรอมพอะหาระาษแ็ๆ ให้ผมสัปึไ้มั้ยรับ” ผมหันไปถามสรอม
“นายะเอาไปทำอะไร” สรอมถามอย่าสสัย
“ผมะสร้าอสำหรับเล่นเมส์บวเลึ้นมารับ ผมว่ามันน่าะ่วยให้ทุนิเลไ้ไวึ้น” ผมบอับสรอม
“ิเลไ้ไวึ้นเหรอะ” เลอาพูึ้นมา
“ใ่รับ” ผมพยัหน้า
“แล้วมีอะไรให้พวเรา่วยรึเปล่าะ” เลอาถามผม
“เอาแบบนี้แล้วันรับ ฟีน่า่วยไปหาสีแและำมาหน่อยนะรับ ส่วนโนอาพวนาย่วยไปหารรไรมาหน่อยเอาหลายๆเล่มนะรับ ส่วนวิอเรียับไวโอเล พวเธอไป่วยสรอมแล้วันรับ ส่วนนอื่นๆรออยู่นี่แหละ” ทุนพยัหน้าานั้น็แยย้ายันไปามที่ผมบอทันที
ผมัารหยิบระาษในระเป๋าสัมภาระออมา่อนะเอามีรีมันเป็นรูป่าๆ ไว้หลายๆอัน
ไม่นานพวที่ออไปหาอ่าๆ็ลับมา อนนี้เป็นเวลาเือบสามทุ่มแล้วทุนยันั่อยู่ที่ห้อโถันอยู่เลย
“ลาว์ั้นไ้ระาษมาแล้วแบบนี้ใ้ไ้มั้ย” สรอมวิอเรียและไวโอเลเอาระาษที่ไปหามาให้ผมู
ผมหยิบมันมาูมันเป็นระาษแ็ๆ ไม่ใ่ระาษที่ใ้ในสมุสำหรับเรียน
“ใ่ไ้ๆ น้ำหนัแบบนี้แหละที่ผม้อาร” ผมพยัหน้า
“นี่รรไรไ้แล้วนะลาว์” โนอายื่นรรไรให้ผมเือบสิบเล่ม
“นี่สีำและสีแ่ะ” ฟีน่าที่ไปอรุ่นพี่โอลิเวอร์ประธานหอพัริฟฟอนมา
“อบุรับ” ผมรับทั้หมมา่อนะวาล้าๆัว
“ลาว์นายะทำอะไรเหรอ” สรอมสสัย
“็ทำ....”
บ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น