ดอกเหมยแดนสวรรค์

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

“เหมยเทียน ยามนี้โลกต้องเผชิญกับมหาสงครามแห่งยุค เจ้าจงลงไปจัดการเสียเถิด” เฉี่ยเหรยมู่ ราชาแห่งทวยเทพเอ่ยกับเหมยเทียน เทพธิดาองค์ล่าสุด

“ฝ่าบาท...หม่อมฉันมิคิดว่าตนจะทำได้เพคะ..หม่อมฉันไร้ซึ่งประสบการณ์”แหม..ได้เป็นนางฟ้าเพียงไม่กี่ปีต้องลงไปแดนมนุษย์ซะแล้ว..

“นี่ไม่ใช่คำสั่ง หากแต่เป็นคำขอร้องจากข้า หากเจ้าไม่ยินยอมข้าก็มิอาจว่าอะไรเจ้าได้”เฉี่ยเหร่ยมู่แสร้งทำหน้าเศร้าราวกับหมดซึ่งพลังชีวิตแล้ว

“ฝ่าบาท...”  ทำไมพระองค์ตัดพ้อหม่อมฉันเช่นนี้เล่า พระองค์ก็รู้ว่าหม่อมฉันแพ้คนอ้อนทุกที...เฮ้อ.. ”ตกลงหม่อมฉันจะลงไปเจ้าค่ะ”

“แล้ว.....”เหมยเทียนคิดได้ว่าการจะลงไปโลกมนุษย์นั้นมีทางเดียวคือนางต้องลงไปเกิด ถ้าเช่นนั้น นางจะจำภาระหน้าที่ได้อย่างไร เมื่อเกิดย่อมถูกลบความทรงจำ

“ข้ากำลังจะอธิบาย เจ้านี่ใจร้อนไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ” เฉี่ยเหร่ยมู่สายหน้าอย่างเอ็นดูเทพธิดาน้อย

เฉี่ยเหร่ยมู่ลอบมองเทพธิดาน้อยที่เป็นผู้สร้างสีสันให้กับสวรรค์ เขานึกสงสารนางนักที่ต้องทิ้งความสบายลงไปผจญความลำบาก แต่จะให้เขาทำอย่างไรได้ในเมื่อมันเป็นลิขิตแห่งฟ้า

“สิ่งสำคัญที่ข้าต้องบอกเจ้าคือ เมื่อเจ้าลงไปเจ้าจะลืมเรื่องทุกอย่างที่ข้าพูดในวันนี้ แต่เมื่อถึงเวลาที่สงครามเกิดขึ้นเจ้าจะจำทุกอย่างได้”

เหมยเทียนคำนับราชาแห่งทวยเทพเป็นครั้งสุดท้าย “ฝ่าบาท...จะให้หม่อมฉันลงไปเมื่อใดเพคะ”

เฉี่ยเหร่ยมู่ถอนหายใจ ในที่สุดเรื่องที่ไม่อยากพูดก็ต้องพูดจนได้สินะ

“เป็นเพราะ  มีเวลาอีกไม่เกินสามสิบปี สงครามจะเกิดขึ้นเป็นแน่ ข้าไม่อาจเสี่ยงได้ ถ้าเจ้าไปช้าจะไม่ทันการ ข้าจึงต้องส่งเจ้าไปวันนี้”

“วันนี้หรือเพคะ!” นางไม่คิดมาก่อนว่าต้องจากไปเร็วถึงเพียงนี้ นางยังไม่ได้บอกเพื่อนๆ ของนาง ยังไม่ได้ลากันเลยแท้ๆ แต่เพื่อทุกคน...ข้าต้องไป ข้าต้องเข้มแข็ง นางหลับตาสงบอารมณ์ แล้วลุกขึ้นคำนับ

“หม่อมฉันจะไปทันทีหลังจากลา ชิง แล้วเพคะ” ชิงเป็นภูตประจำตัวของนาง หากรู้เรื่องคงจะอาละวาดเป็นแน่

“ไม่ต้องหรอก...ข้าจะส่งนางไปกับเจ้าด้วย”