ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ~|||ร้านอาหาร|||
แล้วเขาก็พาฉันเดินเข้ามาที่ร้านแห่งหนึ่ง ภายนอกดูเหมือนร้านหม้อใหญ่รั่วในจินตนาการของเรื่องแฮรี่ พอตเตอร์ ดูไปมาออกแนวขลัง ๆ หน่อยด้วยซ้ำ
แต่เมื่อเข้ามาภายในร้านนี้ตกแต่งได้น่ารักมาก แล้วก็บวกกับความคลาสิกที่เป็นเอกลักษณ์อีกด้วย ร้านนี้เหมาะกับคู่เดทมาก ๆ เพราะว่า ร้านนี้เอาใจผู้หญิงด้วยการตกแต่งด้วยโทนสีชมพู แล้วเอาใจผู้ชายด้วยโทนสีฟ้า ส่วนเครื่องประดับ ก็ออกมาในแนวสีที่ตัดกันกับสีชมพูและสีฟ้าโดยสิ้นเฉิง ร้านนี้มีสองชั้น เขาพาฉันเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ไปนั่งข้างหน้าต่างที่เป็นกระจกใส มีน้ำตกไหลผ่านกระจกลงมา เมื่อมองออกไปด้านนอกจะเห็นเป็นวิวที่สวยงามมาก เพราะด้านล่างเป็นสวนดอกไม้ชั้นดีเลย ที่สำคัญร้านนี้ไม่ค่อยมีคนคงเป็นรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูน่ากลัวมากกว่า ถ้าไม่เข้ามาก็จะไม่รู้ถึงภายในเลย
“ชอบไหม คุณนาวอน”
“ชอบสิ หาร้านแบบนี้มานานแล้ว นายรู้จักร้านนี้ได้ไง”
“เอาไว้ถ้าเจอกันอีกรอบจะเล่าให้ฟังแล้วกัน ตอนนี้หิวมาก ๆ ”
แล้วเขาก็เรียกพนักงานที่ดูออกจะมีอายุหน่อยมา
\"อ้าวฮันชอง ช่วงนี้หายไปนานเลยนะจ๊ะ”
แล้วป้าคนนั้นก็มองมาที่ฉัน แล้วหันไปพูดกับฮันชอง
“วันนี้ไม่ได้มาคนเดียวด้วย พาสาวที่ไหนมาจ๊ะ สวยซะด้วย เป็นแฟนกันหรอ”
ต๊าย..ป้าคนหนูจะเป็นแฟนเขาได้ไงล่ะ ในเมื่อหนูเพิ่งรู้จักเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง แล้วที่มากินข้าวด้วยเนี่ยเพราะมันจำเป็นไม่ได้ตั้งใจมาด้วยซะหน่อย
“เอ่อ เราไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกค่ะ เราแค่..”
“ป้าครับเอาเหมือนเดิมสองที่ครับ”
ลุงเป็นไรอ่ะ ไร้มารยาทอยู่ดี ๆ มาตัดบท
“แล้วจะไม่ถามฉันหน่อยหรอว่าฉันจะกินอะไร”
“เอาเป็นว่า อาหารที่สั่งมาคุณต้องชอบอยู่แล้วคุณบันนาวอน”
“โอเค อยากให้ฉันชอบอาหารที่นายสั่งมาไหม ถ้าอยากนะกรุณาอย่าเรียกฉันว่าคุณบันนาวอนเลยเอาซะเต็มยศเลยนะ เรียกว่านาวอนธรรมดาดีกว่า ฟังแล้วมันแปลก ๆ ยังไงชอบกล คุณบันนาวอนครับ”
“ได้ แต่คุณ เอ่อ นาวอนก็เหมือนกันนะ”
“ค่ะ ฮันชอง”
แล้วเราก็ยิ้มให้กัน ก็ทำไงเขายิ้มให้ฉันก่อนนี่ ถ้ามองอีกมุมของเขาตอนนี้เขาเป็นคนน่ารักมากเลยทีเดียว มองตอนนี้ตอนเวลาที่เขามองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ดวงตาที่คมกริบ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ๆ ในตอนนี้ดูช่างอ่อนหวานเสียจริง
เมื่อดูที่แววตาของเขาทำให้ผู้ชายคนนี้กลายเป็นคนอ่อนหวานที่น่าสัมผัสและมีพลัง อย่างบอกไม่ถูก จมูกเขาโด่งมากขนาดจมูกฉันที่ว่าโด่งแล้วยังแพ้เขาเลย แล้วถ้ายิ่งตอนนี้ตาเขาเป็นสีเขียวด้วยละก็ หน้าเค้าคงเป็นเหมือนพวกลูกครึ่งมากเลยที่เดียว
“นี่นาวอน เป็นไรไป ฉันเรียกเธอตั้งหลายรอบแล้วนะ”
“เอ้อ.. เปล่าเป็น มีอะไรหรอ”
“ฮึ..เธอนี่มันบ๊องจริง ๆ เลย รู้ไหม อาหารมาแล้วคร้าบ........”
“อ้อ .. เหรอ”
หือแทบไม่อยากจะเชื่อ อาหารที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ สปาเก็ตตี้หน้ากุ้งชุบแป้งทอด ของโปรดของฉันเลยนะ นอกจากหล่อแล้วยังเอาใจผู้หญิงเก่งด้วย แต่เขารู้ได้อย่างไงว่าเราชอบกินอะไร
“แล้วนี่รู้ได้ไงว่าชอบกินไอ่เนี่ย”
“ก็บอกแล้วว่าเธอต้องชอบ”
หรือว่าเขาชอบเหมือนฉันเพราะเขาบอกว่า”เอาเหมือนเดิมสองที่” แล้วคุณป้าเจ้าของร้านยังคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดีอีก แสดงว่าเขาต้องมากินที่บ่อยแล้วก็ชอบอาหารเหมือนฉันด้วย
“คุณบ๊อง กินได้แล้วของที่นี่อร่อยมากนะ รีบ ๆ กินซะเร็ว”
“อุ๊ย แค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วยละ แล้วทำไมต้องเรียกฉันว่าคุณบ๊องด้วยมิทราบ”
“เธอนี่โกรธตลกชะมัด ชอบจังเวลาที่นาวอนโกรธอย่างนี้ คราวหลังต้องแกล้งเยอะ ๆ ซะแล้ว”
“นี่เธอเห็นมันเป็นเรื่องตลกหรอ”
“ก็ใช่นะสิ”
“ตลกมากใช่ไหม”
ในตอนนั้นไม่รู้ฉันคิดอะไร ฉันจิ้มแตงกวาปาไปที่เขาแล้วดันไปโดนเขาเข้าที่จมูก แล้วไอ่แตงกวาก็ตกลงมาที่จานของเขา
“ฮ่า...ตลกมาก”
“เล่นอย่างนี้ตลกมากสิ”
“ก็ใช่นะส....(อุบ)”
มะเขือเทศ เขาตั้งใจจะให้มันเข้าปากฉัน ตาบ้านี่
“มะเขือเทศอร่อยไหม อุสาป้อนให้นะ”
“ตูบู้นนี่(แหวะ)”
“เป็นชาวต่างชาติหรอ พูดไม่ชัดด้วย”
“ตาบ้าฮันชอง”
ฉันทนไม่ได้แล้ว ฉันก็เลยลุกกะจะบุกไปโจมตีซะหน่อย ตาลุงนี่ก็ลุกวิ่งหนีฉันไปรอบร้านแล้ว บังอาจมาก แล้วยังจะมาเล่นหน้าเล่นตาอีกอะ ฉันไม่ยอมนะ
“วันนี้นายได้กลับบ้านไม่ครบแน่น”
“นาวอน เคยได้ยินไหมว่าผู้หญิงไล่ตีแปลว่ารัก”
“เขามีแต่ด่าย่ะ”
“เขามีแต่ด่าย่ะ แต่บ้านผมมันเป็นไล่ตีนะครับ”
“ตาบ้าฮันชอง”
“คร้าบ”
“ยังไม่หยุดอีก”
“นี่เด็ก ๆ จ๊ะ หยุดได้แล้วจ๊ะ นี่มันจะหกโมงแล้วนะ กลับบ้านได้แล้ว”
จะหกโมงฉันเสียเวลาไปกับตานี้จนจะถึงหกโมงเลยหรอ
“คร้าบคุณป้า กลับแล้วคร้าบ”
“จ๊ะแล้วว่างอย่าลืมมาช่วยป้าที่ร้านอีกนะโชฮันชอง แม่หนูด้วยอย่าลืมล่ะชื่อบันนาวอนใช่ไหมล่ะ”
“ค่ะ”
“ไปเร็วเขานาวอน เดียวไม่ทัน ”
“นี่นายจะบ้าหรอเดียวก็ดึงฉันมาเดียวก็ดึงฉันกลับ แล้วจะพาฉันไปไหนอีกฮะ”
“เอาน่า เร็ว ๆ เข้า เอ่อเดี๋ยว”
“อะไรอีก”
“ผักกาดติดหัวนะ”
“ฮึ เอาออกสิย่ะ”
“คร้าบ”
เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันในระยะประชิด แล้วก็หยิบผักกาดบนหัวฉันออกมา เขาเป็นคนสูงนะ ไม่อยากจะเชื่อ ว่าฉันจะสูงในระดับแค่หูเขาเอง แต่ตอนนี้ฉันแทบตกใจเมื่อรู้ว่าเราทั้งสองคนกำลังมองตากันอยู่ ดวงตาของเขาดูแล้วสดใสจังในเวลานี้ ดวงตาคู่นี้ส่องเป็นประกายมากราวกับดวงดาวในค่ำคืนแน่น ^o^ >_<
“เอาออกแล้วครับ”
“ค่ะ”
“เฮ้ย ไม่ทันแล้วเราต้องรีบไปก่อนหกโมงนะ”
“หา...ไปไหนหรอ”
แต่เมื่อเข้ามาภายในร้านนี้ตกแต่งได้น่ารักมาก แล้วก็บวกกับความคลาสิกที่เป็นเอกลักษณ์อีกด้วย ร้านนี้เหมาะกับคู่เดทมาก ๆ เพราะว่า ร้านนี้เอาใจผู้หญิงด้วยการตกแต่งด้วยโทนสีชมพู แล้วเอาใจผู้ชายด้วยโทนสีฟ้า ส่วนเครื่องประดับ ก็ออกมาในแนวสีที่ตัดกันกับสีชมพูและสีฟ้าโดยสิ้นเฉิง ร้านนี้มีสองชั้น เขาพาฉันเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ไปนั่งข้างหน้าต่างที่เป็นกระจกใส มีน้ำตกไหลผ่านกระจกลงมา เมื่อมองออกไปด้านนอกจะเห็นเป็นวิวที่สวยงามมาก เพราะด้านล่างเป็นสวนดอกไม้ชั้นดีเลย ที่สำคัญร้านนี้ไม่ค่อยมีคนคงเป็นรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูน่ากลัวมากกว่า ถ้าไม่เข้ามาก็จะไม่รู้ถึงภายในเลย
“ชอบไหม คุณนาวอน”
“ชอบสิ หาร้านแบบนี้มานานแล้ว นายรู้จักร้านนี้ได้ไง”
“เอาไว้ถ้าเจอกันอีกรอบจะเล่าให้ฟังแล้วกัน ตอนนี้หิวมาก ๆ ”
แล้วเขาก็เรียกพนักงานที่ดูออกจะมีอายุหน่อยมา
\"อ้าวฮันชอง ช่วงนี้หายไปนานเลยนะจ๊ะ”
แล้วป้าคนนั้นก็มองมาที่ฉัน แล้วหันไปพูดกับฮันชอง
“วันนี้ไม่ได้มาคนเดียวด้วย พาสาวที่ไหนมาจ๊ะ สวยซะด้วย เป็นแฟนกันหรอ”
ต๊าย..ป้าคนหนูจะเป็นแฟนเขาได้ไงล่ะ ในเมื่อหนูเพิ่งรู้จักเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง แล้วที่มากินข้าวด้วยเนี่ยเพราะมันจำเป็นไม่ได้ตั้งใจมาด้วยซะหน่อย
“เอ่อ เราไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกค่ะ เราแค่..”
“ป้าครับเอาเหมือนเดิมสองที่ครับ”
ลุงเป็นไรอ่ะ ไร้มารยาทอยู่ดี ๆ มาตัดบท
“แล้วจะไม่ถามฉันหน่อยหรอว่าฉันจะกินอะไร”
“เอาเป็นว่า อาหารที่สั่งมาคุณต้องชอบอยู่แล้วคุณบันนาวอน”
“โอเค อยากให้ฉันชอบอาหารที่นายสั่งมาไหม ถ้าอยากนะกรุณาอย่าเรียกฉันว่าคุณบันนาวอนเลยเอาซะเต็มยศเลยนะ เรียกว่านาวอนธรรมดาดีกว่า ฟังแล้วมันแปลก ๆ ยังไงชอบกล คุณบันนาวอนครับ”
“ได้ แต่คุณ เอ่อ นาวอนก็เหมือนกันนะ”
“ค่ะ ฮันชอง”
แล้วเราก็ยิ้มให้กัน ก็ทำไงเขายิ้มให้ฉันก่อนนี่ ถ้ามองอีกมุมของเขาตอนนี้เขาเป็นคนน่ารักมากเลยทีเดียว มองตอนนี้ตอนเวลาที่เขามองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ดวงตาที่คมกริบ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ๆ ในตอนนี้ดูช่างอ่อนหวานเสียจริง
เมื่อดูที่แววตาของเขาทำให้ผู้ชายคนนี้กลายเป็นคนอ่อนหวานที่น่าสัมผัสและมีพลัง อย่างบอกไม่ถูก จมูกเขาโด่งมากขนาดจมูกฉันที่ว่าโด่งแล้วยังแพ้เขาเลย แล้วถ้ายิ่งตอนนี้ตาเขาเป็นสีเขียวด้วยละก็ หน้าเค้าคงเป็นเหมือนพวกลูกครึ่งมากเลยที่เดียว
“นี่นาวอน เป็นไรไป ฉันเรียกเธอตั้งหลายรอบแล้วนะ”
“เอ้อ.. เปล่าเป็น มีอะไรหรอ”
“ฮึ..เธอนี่มันบ๊องจริง ๆ เลย รู้ไหม อาหารมาแล้วคร้าบ........”
“อ้อ .. เหรอ”
หือแทบไม่อยากจะเชื่อ อาหารที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ สปาเก็ตตี้หน้ากุ้งชุบแป้งทอด ของโปรดของฉันเลยนะ นอกจากหล่อแล้วยังเอาใจผู้หญิงเก่งด้วย แต่เขารู้ได้อย่างไงว่าเราชอบกินอะไร
“แล้วนี่รู้ได้ไงว่าชอบกินไอ่เนี่ย”
“ก็บอกแล้วว่าเธอต้องชอบ”
หรือว่าเขาชอบเหมือนฉันเพราะเขาบอกว่า”เอาเหมือนเดิมสองที่” แล้วคุณป้าเจ้าของร้านยังคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดีอีก แสดงว่าเขาต้องมากินที่บ่อยแล้วก็ชอบอาหารเหมือนฉันด้วย
“คุณบ๊อง กินได้แล้วของที่นี่อร่อยมากนะ รีบ ๆ กินซะเร็ว”
“อุ๊ย แค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วยละ แล้วทำไมต้องเรียกฉันว่าคุณบ๊องด้วยมิทราบ”
“เธอนี่โกรธตลกชะมัด ชอบจังเวลาที่นาวอนโกรธอย่างนี้ คราวหลังต้องแกล้งเยอะ ๆ ซะแล้ว”
“นี่เธอเห็นมันเป็นเรื่องตลกหรอ”
“ก็ใช่นะสิ”
“ตลกมากใช่ไหม”
ในตอนนั้นไม่รู้ฉันคิดอะไร ฉันจิ้มแตงกวาปาไปที่เขาแล้วดันไปโดนเขาเข้าที่จมูก แล้วไอ่แตงกวาก็ตกลงมาที่จานของเขา
“ฮ่า...ตลกมาก”
“เล่นอย่างนี้ตลกมากสิ”
“ก็ใช่นะส....(อุบ)”
มะเขือเทศ เขาตั้งใจจะให้มันเข้าปากฉัน ตาบ้านี่
“มะเขือเทศอร่อยไหม อุสาป้อนให้นะ”
“ตูบู้นนี่(แหวะ)”
“เป็นชาวต่างชาติหรอ พูดไม่ชัดด้วย”
“ตาบ้าฮันชอง”
ฉันทนไม่ได้แล้ว ฉันก็เลยลุกกะจะบุกไปโจมตีซะหน่อย ตาลุงนี่ก็ลุกวิ่งหนีฉันไปรอบร้านแล้ว บังอาจมาก แล้วยังจะมาเล่นหน้าเล่นตาอีกอะ ฉันไม่ยอมนะ
“วันนี้นายได้กลับบ้านไม่ครบแน่น”
“นาวอน เคยได้ยินไหมว่าผู้หญิงไล่ตีแปลว่ารัก”
“เขามีแต่ด่าย่ะ”
“เขามีแต่ด่าย่ะ แต่บ้านผมมันเป็นไล่ตีนะครับ”
“ตาบ้าฮันชอง”
“คร้าบ”
“ยังไม่หยุดอีก”
“นี่เด็ก ๆ จ๊ะ หยุดได้แล้วจ๊ะ นี่มันจะหกโมงแล้วนะ กลับบ้านได้แล้ว”
จะหกโมงฉันเสียเวลาไปกับตานี้จนจะถึงหกโมงเลยหรอ
“คร้าบคุณป้า กลับแล้วคร้าบ”
“จ๊ะแล้วว่างอย่าลืมมาช่วยป้าที่ร้านอีกนะโชฮันชอง แม่หนูด้วยอย่าลืมล่ะชื่อบันนาวอนใช่ไหมล่ะ”
“ค่ะ”
“ไปเร็วเขานาวอน เดียวไม่ทัน ”
“นี่นายจะบ้าหรอเดียวก็ดึงฉันมาเดียวก็ดึงฉันกลับ แล้วจะพาฉันไปไหนอีกฮะ”
“เอาน่า เร็ว ๆ เข้า เอ่อเดี๋ยว”
“อะไรอีก”
“ผักกาดติดหัวนะ”
“ฮึ เอาออกสิย่ะ”
“คร้าบ”
เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันในระยะประชิด แล้วก็หยิบผักกาดบนหัวฉันออกมา เขาเป็นคนสูงนะ ไม่อยากจะเชื่อ ว่าฉันจะสูงในระดับแค่หูเขาเอง แต่ตอนนี้ฉันแทบตกใจเมื่อรู้ว่าเราทั้งสองคนกำลังมองตากันอยู่ ดวงตาของเขาดูแล้วสดใสจังในเวลานี้ ดวงตาคู่นี้ส่องเป็นประกายมากราวกับดวงดาวในค่ำคืนแน่น ^o^ >_<
“เอาออกแล้วครับ”
“ค่ะ”
“เฮ้ย ไม่ทันแล้วเราต้องรีบไปก่อนหกโมงนะ”
“หา...ไปไหนหรอ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น