คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความสงสัย
ฉันชื่อ โซฮาระ นามิ ตอนนี้ฉันเป็นนักศึกษาชั้นปีที่1 ของมหาวิทยาลัยโตเกียว คณะวิศวกรรมศาสตร์ ฉันมีแฟนชื่อ ชิเมรุ โชจิ และเราเรียนอยู่ที่เดียวกันคณะเดียวกัน รวมทั้งเพื่อนอีกสองคนของฉันคือ ยูทากะ ยัตชัง และ โทยาสิ ซาโกะ ด้วย ซาโกะเรียนวิศวะเหมือนฉัน ส่วนยัตซังเรียนนิติศาสตร์ “นามิ” เสียงใส ๆ ของหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่มีชื่อว่ายัตซังดังขึ้น
“อืม จ๊ะ ยัตซัง”
“นามิมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้”
“อ่อ รอโชจิน่ะ”
“ยังไม่มาอีกหรอ เห็นเธอลงมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ” เนื่องพวกเราสามคน ฉัน ซาโกะ และ ยัตซัง เป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนกันพวกเราจึงมาอยู่หอที่เดียวกัน
“เมื่อกี้ฉันโทรไปแล้วนะ โชจิบอกว่ากำลังมา”
“ให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้องหรอกยัตซัง เอ่อ แล้วเธอจะไปไหนเนี่ย”
“อ่อ ไปกินข้าวกับ เคนโซ น่ะ” พอยัตซังเริ่มเข้าปี 1 เสน่ห์ของเธอก็ดูจะฉายแววมากขึ้นในหมู่พวกเรา มีคนมาจีบเธอมากมาย รวมทั้ง เคนโซ ด้วย เคนโซเป็นหนุ่มเจ้าสำราญที่สัญญากับยัตซังไว้ว่า ถ้าเป็นแฟนกับยัตซังแล้วเขาจะหยุดความเจ้าสำราญของเขาไว้เพื่อยัตซังคนเดียว จากนั้นยัตซังก็เลยใจอ่อนยอมเป็นแฟนเคนโซแต่โดยดี
“นามิ ไปกันเถอะ” เสียงชายหนุ่มผู้เป็นแฟนเรียกในท่าทางรีบสุดขีด
“อืม ฉันไปก่อนนะยัตซัง”
“จ้า นามิ”
[ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง]
[ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง]
“โชจิ โทรศัพท์น่ะ”
“อ่ะ อ่อ” แล้วโชจิก็ตัดสายโทรศัพท์นั้นทิ้ง
“เอ๊ะ ทำไมไม่รับล่ะ เผื่อใครมีเรื่องสำคัญ”
“ไม่มีหรอก”
“แล้วใครโทรมาล่ะ”
“เพื่อนนะ”
“เพื่อนคนไหน ฉันแน่ใจว่าฉันรู้จักเพื่อนเธอทุกคนแหละ โชจิ”
“นี่นามิ ดูนี่สิน่ากินจัง งั้นเดียวฉันจะลองสั่งมากินดูละกันนะ” โชจิชวนพูดเปลี่ยนเรื่อง แต่ฉันก็คิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก เพราะโชจิเขาไม่เคยโกหกฉันอยู่แล้วล่ะ
[ในห้างสรรพสินค้า]
[ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง]
[ในสวนสาธารณะ]
[ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง ตึง ตะ ละ ลึง ตึง ตึ้ง]
แต่ทุกครั้งที่โทรศัพท์ของโชจิดังขึ้นเขาจะตัดสายมันทิ้งทุกครั้งไป
“นี่ซาโกะ” ฉันเริ่มสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้
“มีอะไรนามิ”
“วันนี้ฉันว่ามีเรื่องแปลก ๆ กับโชจิด้วยแหละ”
“หือ เรื่องอะไรกัน”
“ก็วันนี้นะ โทรศัพท์โชจิดังทั้งวันเลย แล้วเขาก็ไม่ยอมรับเลยซักครั้งด้วย”
“หือ แล้วโชจิเขาว่ายังบ้างล่ะ”
“เขาก็บอกว่าเพื่อนโทรมา แต่เพื่อนคนไหนก็ไม่ยอมบอก ฉันละกลัวจริง ๆ”
“กลัว กลัวเรื่องอะไร”
“ก็กลัวว่าโชจิจะไปมีคนอื่นน่ะสิ”
“นามิ นี่โชจินะ แต่ถ้าเป็นเคนโซค่อยว่าไปอย่าง แต่โชจิน่ะถ้าเขาบอกว่าเพื่อนก็คือเพื่อนเขาไม่โกหกเธอหรอก”
“จริงหรอ ซาโกะ ฉันไว้ใจเขาได้ใช่ไหม”
“อืม อย่าไปคิดมากเลย นี่มาดูนี่ดีกว่า ตลกมากเลย” ซาโกะพยายามจะไม่ชวนฉันคุยเรื่องที่ผ่านมาของวันนี้ แต่ยังไงในใจฉันก็มีลางบอกเหตุร้ายไว้อยู่ว่ามันต้องมีอะไรซักอย่างกับโชจิแน่น ๆ พรุ่งนี้เช้าเรามีนัดจะไปอ่านหนังสือด้วยกัน ฉันจะต้องรู้ให้ได้
[ห้องสมุด]
ฉันมาถึงก่อนโชจิ ซักประมาณครึ่งชั่วโมงได้แล้ว แต่เขากำลังเพิ่งมาถึง
“นี่โชจิ วันนี้อย่าลืมปิดเสียงโทรศัพท์ล่ะ” นี่คือคำทักทายแรกของวันที่ฉันทักเขา
“อ่ะ อืม” สังเกตได้ชัดว่าโชจิเริ่มหน้าเสีย จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันต่อ ฉันเริ่มอ่านหนังสือต่อไป ส่วนโชจิ ก็เอาโน๊ตบุคขึ้นมาเปิดแล้วจ้องอยู่หน้าคอม ซักพักเขาก็เริ่มเปิดการสนทนา
“นี่นามิ คนนี้สวยไหม” พอพูดจบ เขาก็หันหน้าจอคอมมาให้ฉันดู
“อืม ฉันว่าเฉย ๆ นะ ยัตซังยังสวยกว่านี้อีก”
“หรอ”
“ใครน่ะ”
“คนรู้จักน่ะ”
“อืม”
“เอ่อ นามิ ฉันไปห้องน้ำแปปนึงนะ”
“อืม” โชจิลุกไปห้องน้ำอย่างรีบ ๆ จนลืมโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ
[อืดดดดดดดดดดดดดด อืดดดดดดดดดดดดดดด]
โทรศัพท์ของโชจิดังขึ้น แล้วฉันก็หยิบมันขึ้นมาดู มันโชว์ว่าเป็นเบอร์ของ ‘ชาล็อต’ ฉันตัดสินใจรอจนกว่าผู้ที่โทรมาจะวางไปเอง จากนั้นฉันก็เริ่มสำรวจโทรศัพท์ของเขา ฉันสังเกตเห็นว่า คนที่ชื่อ‘ชาล็อต’ นี้โทรมาหลายครั้งมาก รวมถึงเวลาเมื่อวานที่ฉันกับโชจิอยู่ด้วยกัน ทางที่จะรู้แน่นต้องเข้าไปดูในข้อความ
“นามิ” เสียงของโชจิดังขึ้นจากข้างหลัง ฉันรีบออกจากอะไรก็ตามที่ฉันกำลังจะหาดูในโทรศัพท์ของโชจิ
“เอ่อ มีคนโทรหาเธออ่ะ”
“ใครหรอ”
“เห็นขึ้นชื่อว่า ‘ชาล็อต’ แต่ฉันไม่ได้รับหรอกนะ พอดีตอนที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเขาก็วางไปแล้ว” ฉันยื่นโทรศัพท์คืนให้โชจิ
“อ่อ”
“ใครกันหรอ ชาล็อต เนี่ย”
“เพื่อนที่เรียน Eng ด้วยกัน สงสัยจะโทรมาเรื่องงานกลุ่มแหละ”
“อ่อ” จะว่าไปแล้วฉันกับโชจิก็เรียนเหมือนกันแทบจะทุกตัว ก็มีบางตัวที่ไม่เหมือนกันเช่น วิชาภาษาอังกฤษนี่แหละ แต่นั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันหายสงสัยไปได้หรอก
ความคิดเห็น