ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : !!^8^ แม่น้ำคังโด
เขาพาฉันขึ้นรถเมล์มาลงที่ป้ายที่สี่ ฮันชองพาฉันเดินเขามาในซอยรกแคบ ๆ ซอยหนึ่ง
“นี่ นาย ฮันชองนายคิดจะทำอะไรฉัน อย่าคิดนะว่าฉันเป็นผู้หญิงแล้วจะกลัวผู้ชายอย่างนาย”
“ฮ่า ฮ่า คนอย่างเธอ ไม่สมควรที่ฉันเอามาทำอะไรในที่รกรุงรังหรอก อย่างเธอมันต้องโรงแรมหรู แล้วถ้าฉันพาเธอไปโรงแรมหรู ๆ เมื่อไหร่ ระวังให้ดีแล้วกัน นะจ๊ะน้องสาว”
“ตาบ้าฮันชอง”
(พลัว) ฉันมองไปที่ฮันซองที่ตอนนี้ล้มลงเพราะสะดุดก้อนหิน
“นี่ ฮันชอง ไปทำอะไรที่พื้น อ่อ ชอบของแปลกก็ไม่บอกตั้งแต่แรก โถ”
“เอ่อ ขำเข้าไป เห็นคนเขาเจ็บแล้วยังซ้ำเติมอีก”
“ก็มันน่าซ้ำเติมไหมล่ะ”
เขาพาฉันเดินมาเรื่อย ๆ จนในที่สุดเหมือนจะเดินมาสุดซอยซึ่งไกลมาก แต่ในซอยมืด ๆ แบบนี้ที่สุดซอยยังมีแสงสว่างอีกหรอ ฮันชองเขาพาฉันเดินมาดูอะไรกันแน่น อยากให้ถึงเร็ว ๆ จัง ไม่เป็นไรใกล้แล้ว
“ฮ่า”
“ถึงแล้ว สวยไหม”
“ว้าว...สวยสุด ๆ เลย”
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันคือแม่น้ำสีฟ้าสายยาว ใสมาก ใสขนาดมองลงไปข้างล่างยังก้อนหินก้อนเล็ก เห็นปลามากมาย ริมฝั่งไม่ได้มี่ที่กั้นเหมือนแม่น้ำในเมือง แต่ริมฝั่งกลับมีต้นหญ้าขึ้นสูงเต็มไปหมด อาจเป็นเพราะอยู่ในที่ ๆ ไม่มีคนรู้จักที่นี่ถึงดูเหมือนว่าไม่มีใครมาเหยียบย่ำเลย ฉันรีบวิ่งไปที่แม่น้ำ
“เอ้า ไม่ต้องวิ่งเดียวจะล้ม เธอนี่มันเด็กจริง ๆ ”
“ไม่เป็นไรจะล้มยังไงก็ได้แต่อย่าล้มท่าเธอเมื่อกี้ก็พอแล้ว”
“เอ่อรู้งี้ไม่พามาดีกว่า”
“นี่ นี่ มานั่งนี่ดีกว่า”
“คร้าบ”
“รู้จักที่แบบนี้ได้ไง นายนี่มันแปลกจริง ๆ ชอบทำอะไรแปลก ๆ หลายอย่าง”
“ก็ทำเพื่อเธอคนเดียวแหละ”
“หา เมื่อกี้ว่าอะไรนะ”
“เปล่า.....จริง ๆ ”
“อื่อเหรอ”
“ชอบไหม เธอเป็นคนแรกที่ฉันพามา”
“จริงอ่ะ ฉันสำคัญขนาดนั้นเชียว”
“ใช่สิ..เธอสำคัญสำหรับผู้ชายทุกคนนั้นแหละ และเธอก็เป็นคนเดียวที่สำคัญสุดสำหรับฉัน”
“ใช่ที่นี่อากาศดีจริง ๆ เน้อ”
“ฉันเชื่อแล้วว่าเธอเนี่ยนอกจากบ๊องแล้วยัง หูตึงอีกจริง ๆ เลย”
“เธอว่าฉันหูตึงหรอ ตาบ้า”
“อ้าว..ยังมาถามอีก”
“ไม่เป็นไรครั้งนี้ยกให้ เพราะเธอพาฉันมาที่นี่ แต่นี่ฮันชองนี่คือแม่น้ำอะไรหรอ”
“แม่น้ำคังโด”
“แม่ที่เขาบอกว่าไม่มีที่ชมสวย ๆ ไม่ใช่หรอ”
“ใช่ ไม่ค่อยมีใครรู้หรอว่ายังมีจุดที่เห็นแม่น้ำแห่งนี้สวยอยู่ ก็คนส่วนใหญ่ไม่มีใครหรอที่เขาจะมาในที่รกร้างแห่งนี้”
“แล้วทำไมเธอถึงรู้ล่ะ”
“ก็ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยอยู่ทีนี่ แล้วพออายุ 2 ขวบเขาก็ปรับปรุงเมืองตรงนี้ให้เป็นพื้นที่นอกเขตการดูแล ชาวบ้านส่วนใหญ่จึงพากันอพยพไปอยู่ในเมืองกันหมด แล้วที่สำคัญน้องชายฉันก็ตายที่นี่ด้วย”
“ด้วยเหตุนี้นายก็เลยต้องไปอยู่ในเมืองด้วยงั้นหรอ”
“ประมาณนั้น”
“ฮื่อ”
อากาศที่นี่ดีจังยิ่งเย็นมากเท่าไหร่ลมยิ่งแรง ทำให้หญ้าที่ขึ้นสูงพัดพลิวไปตามทิศทางของลม รู้สึกว่าจะมีดอกที่ปลิวไปตามลมได้ปลิวผ่านฉันไปเป็นจำนวนมาก ฉันเห็นฮันชองแอนตัวนอนราบกับพื้น ฉันก็เลยทำตามบ้าง ฉันนอนราบไปกับพื้นหญ้า แล้วหญ้าส่วนที่ฉันทับมันก็ยุบลงแนบกับพื้นดิน ทำให้หญ้ารอบ ๆ สุงล้ำหน้าฉันขึ้นมา
“ไม่อยากจากที่นี่ไปเลยเน้อฮันชอง”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันอยากจะหยุดเวลาตรงนี้ไว้”
“เอ๋...ฮันชองพระอาทิตย์ตก”
“ใช่ พระอาทิตย์ตกที่นี่สวยที่สุดในเกาหลีเลยนะ สำหรับฉัน เนอะนาวอน นาวอน นาวอน”
“ฮะ”
“เธอเป็นอะไรเหม่อจัง”
“เปล่าเขาบอกว่า เวลาพระอาทิตย์ตกให้คิดถึงแต่สิ่งดี ๆ ที่ผ่านมาในชีวิตในเยอะเข้าไว้ แล้วสิ่งดี ๆ นั้นจะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต และจะไม่มีสิ่งใดที่จำทำให้เราลืมสิ่งดี ๆ พวกนี้ได้ด้วย”
พอฉันพูดจบฉันก็รู้สึกว่าฮันซองจะหันมามองหน้าฉันแล้วก็แอบยิ้มให้ฉัน ฉันก็เลยหันหน้าไปยิ้มตอบให้ฮันซอง วันนี้ก็คงต้องขอบคุณฮันชองที่ทำวันที่เกือบจะเป็นวันที่แย่ที่สุดให้ดีขึ้นมาได้ ขอบใจนะ
“นี่ นาย ฮันชองนายคิดจะทำอะไรฉัน อย่าคิดนะว่าฉันเป็นผู้หญิงแล้วจะกลัวผู้ชายอย่างนาย”
“ฮ่า ฮ่า คนอย่างเธอ ไม่สมควรที่ฉันเอามาทำอะไรในที่รกรุงรังหรอก อย่างเธอมันต้องโรงแรมหรู แล้วถ้าฉันพาเธอไปโรงแรมหรู ๆ เมื่อไหร่ ระวังให้ดีแล้วกัน นะจ๊ะน้องสาว”
“ตาบ้าฮันชอง”
(พลัว) ฉันมองไปที่ฮันซองที่ตอนนี้ล้มลงเพราะสะดุดก้อนหิน
“นี่ ฮันชอง ไปทำอะไรที่พื้น อ่อ ชอบของแปลกก็ไม่บอกตั้งแต่แรก โถ”
“เอ่อ ขำเข้าไป เห็นคนเขาเจ็บแล้วยังซ้ำเติมอีก”
“ก็มันน่าซ้ำเติมไหมล่ะ”
เขาพาฉันเดินมาเรื่อย ๆ จนในที่สุดเหมือนจะเดินมาสุดซอยซึ่งไกลมาก แต่ในซอยมืด ๆ แบบนี้ที่สุดซอยยังมีแสงสว่างอีกหรอ ฮันชองเขาพาฉันเดินมาดูอะไรกันแน่น อยากให้ถึงเร็ว ๆ จัง ไม่เป็นไรใกล้แล้ว
“ฮ่า”
“ถึงแล้ว สวยไหม”
“ว้าว...สวยสุด ๆ เลย”
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันคือแม่น้ำสีฟ้าสายยาว ใสมาก ใสขนาดมองลงไปข้างล่างยังก้อนหินก้อนเล็ก เห็นปลามากมาย ริมฝั่งไม่ได้มี่ที่กั้นเหมือนแม่น้ำในเมือง แต่ริมฝั่งกลับมีต้นหญ้าขึ้นสูงเต็มไปหมด อาจเป็นเพราะอยู่ในที่ ๆ ไม่มีคนรู้จักที่นี่ถึงดูเหมือนว่าไม่มีใครมาเหยียบย่ำเลย ฉันรีบวิ่งไปที่แม่น้ำ
“เอ้า ไม่ต้องวิ่งเดียวจะล้ม เธอนี่มันเด็กจริง ๆ ”
“ไม่เป็นไรจะล้มยังไงก็ได้แต่อย่าล้มท่าเธอเมื่อกี้ก็พอแล้ว”
“เอ่อรู้งี้ไม่พามาดีกว่า”
“นี่ นี่ มานั่งนี่ดีกว่า”
“คร้าบ”
“รู้จักที่แบบนี้ได้ไง นายนี่มันแปลกจริง ๆ ชอบทำอะไรแปลก ๆ หลายอย่าง”
“ก็ทำเพื่อเธอคนเดียวแหละ”
“หา เมื่อกี้ว่าอะไรนะ”
“เปล่า.....จริง ๆ ”
“อื่อเหรอ”
“ชอบไหม เธอเป็นคนแรกที่ฉันพามา”
“จริงอ่ะ ฉันสำคัญขนาดนั้นเชียว”
“ใช่สิ..เธอสำคัญสำหรับผู้ชายทุกคนนั้นแหละ และเธอก็เป็นคนเดียวที่สำคัญสุดสำหรับฉัน”
“ใช่ที่นี่อากาศดีจริง ๆ เน้อ”
“ฉันเชื่อแล้วว่าเธอเนี่ยนอกจากบ๊องแล้วยัง หูตึงอีกจริง ๆ เลย”
“เธอว่าฉันหูตึงหรอ ตาบ้า”
“อ้าว..ยังมาถามอีก”
“ไม่เป็นไรครั้งนี้ยกให้ เพราะเธอพาฉันมาที่นี่ แต่นี่ฮันชองนี่คือแม่น้ำอะไรหรอ”
“แม่น้ำคังโด”
“แม่ที่เขาบอกว่าไม่มีที่ชมสวย ๆ ไม่ใช่หรอ”
“ใช่ ไม่ค่อยมีใครรู้หรอว่ายังมีจุดที่เห็นแม่น้ำแห่งนี้สวยอยู่ ก็คนส่วนใหญ่ไม่มีใครหรอที่เขาจะมาในที่รกร้างแห่งนี้”
“แล้วทำไมเธอถึงรู้ล่ะ”
“ก็ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยอยู่ทีนี่ แล้วพออายุ 2 ขวบเขาก็ปรับปรุงเมืองตรงนี้ให้เป็นพื้นที่นอกเขตการดูแล ชาวบ้านส่วนใหญ่จึงพากันอพยพไปอยู่ในเมืองกันหมด แล้วที่สำคัญน้องชายฉันก็ตายที่นี่ด้วย”
“ด้วยเหตุนี้นายก็เลยต้องไปอยู่ในเมืองด้วยงั้นหรอ”
“ประมาณนั้น”
“ฮื่อ”
อากาศที่นี่ดีจังยิ่งเย็นมากเท่าไหร่ลมยิ่งแรง ทำให้หญ้าที่ขึ้นสูงพัดพลิวไปตามทิศทางของลม รู้สึกว่าจะมีดอกที่ปลิวไปตามลมได้ปลิวผ่านฉันไปเป็นจำนวนมาก ฉันเห็นฮันชองแอนตัวนอนราบกับพื้น ฉันก็เลยทำตามบ้าง ฉันนอนราบไปกับพื้นหญ้า แล้วหญ้าส่วนที่ฉันทับมันก็ยุบลงแนบกับพื้นดิน ทำให้หญ้ารอบ ๆ สุงล้ำหน้าฉันขึ้นมา
“ไม่อยากจากที่นี่ไปเลยเน้อฮันชอง”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันอยากจะหยุดเวลาตรงนี้ไว้”
“เอ๋...ฮันชองพระอาทิตย์ตก”
“ใช่ พระอาทิตย์ตกที่นี่สวยที่สุดในเกาหลีเลยนะ สำหรับฉัน เนอะนาวอน นาวอน นาวอน”
“ฮะ”
“เธอเป็นอะไรเหม่อจัง”
“เปล่าเขาบอกว่า เวลาพระอาทิตย์ตกให้คิดถึงแต่สิ่งดี ๆ ที่ผ่านมาในชีวิตในเยอะเข้าไว้ แล้วสิ่งดี ๆ นั้นจะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต และจะไม่มีสิ่งใดที่จำทำให้เราลืมสิ่งดี ๆ พวกนี้ได้ด้วย”
พอฉันพูดจบฉันก็รู้สึกว่าฮันซองจะหันมามองหน้าฉันแล้วก็แอบยิ้มให้ฉัน ฉันก็เลยหันหน้าไปยิ้มตอบให้ฮันซอง วันนี้ก็คงต้องขอบคุณฮันชองที่ทำวันที่เกือบจะเป็นวันที่แย่ที่สุดให้ดีขึ้นมาได้ ขอบใจนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น