ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ^o^---คำแนะนำ
และแล้วก็หมดไปครึ่งวัน สำหรับการแนะนำตัวของนักเรียนและอาจารย์ ที่ทำอยู่เหมือนเดิมอย่างนี้ทุกปีเลย แล้วอาจารย์ก็หน้าเดิม ๆ ทั้งนั้น น่าเบื่อที่สุด ดีนะที่วันนี้มีเรียนภาคบ่ายแค่วิชาเดียว ฉันจึงเดินออกมายืนที่หน้าระเบียง
“นาวอน”
ใครอีกล่ะ เมื่อฉันหันหลังไปดูที่ต้นเสียงถึงได้รู้ว่าเป็นคังเจ
“เบื่อ มากเลยเหรอ สำหรับวันแรก ของการเปิดเทอม” คังเจมายืนอยู่ข้างฉัน
“เบื่อสิ เบื่อมากๆ ฉันอยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว รู้จักอาจารย์ทุกคน แต่ทำไมต้องมาฟังอาจารย์แนะนำตัวด้วยนะ”
“ฉันบอกวิธีทำให้ไม่เบื่อเอาไหม”
“วิธีที่ทำให้ไม่เบื่อนี่นะ”
”ใช่ แค่เธอคิดถึงเรื่องที่เค้าหน้าแตกไว้เยอะ ๆ ถ้าอาจารย์คนไหนดุมากเรื่องหน้าแตกยิ่งมีเยอะ”
ฉันหันไปยิ้มให้เค้า ประมาณว่า ขอบใจ ไม่เคยมีใครแก้ความเบื่อด้วยวิธีนี้เลย
“แล้วฉันจะลองทำดู ท่าจะสนุก”
“อยู่แล้ว ตลกจะตาย” เค้าดูสุภาพจังนะ ถ้าเทียบกับแทซอกแล้วละก็….
“นี่ คังเจ อย่าไปอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนั้นให้มากนะ ระวังจะโดนด่า” แล้วก็มีเสียง ๆ หนึ่งโผล่ออกมาจากความมืดมิดที่ฉันไม่ประสงค์ที่จะพบมากซักเท่าไหร่ ตาดงวอน นายนี่มันปลิงชัด ๆ กะจะจองล้างจองผลานกันไปถึงไหน
“เหมือนที่นายโดนมาแล้วนะหรอ” ฉันเลยหันไนสวนเข้าให้
“นาวอน ฉันเตือนคังเจด้วยความหวังดีนะ แล้วฉันก็พูดกับคังเจ ฉันไม่ได้พูดกับเธอขอโทษด้วยนะจ๊ะ”
“นาวอนเอาเป็นว่า ฉันไปก่อนดีกว่านะ” คังเจแทรกขึ้น
“อืม ค่ะ”
“เอาไว้เจอกันใหม่แล้วกัน” แล้วคังเจก็จากไป เพราะนายคนเดียว เลยตาดงวอน
“คราวหลังถ้าไม่อยากพูดกับฉันก็อย่ามาทัก ไม่ว่าคนที่ฉันคุยด้วยอยากจะพูดกับนายมากซักขนาดไหน”
แล้วฉันก็เดินสะบัดหน้าเข้าห้องไปเลย
แต่..ดูเหมือนวิธีของคังเจได้ผล เพราะในห้องฉันเอาแต่นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว แล้วอาจารย์ที่เข้ามาสอนฉันในห้องคนนี้ก็เป็นอาจารย์ปกครองที่ฉันกับแทซอกมีประวัติกับอาจารย์คนนี้มากซะด้วย
แล้วเรื่องที่ทำให้ฉันขำมากที่สุดก็ตอนที่ ฉันเดินไปคุยกับแทซอกหลังห้องถึงแผนตุ๊กแกปลอมที่จะเอามาหลอกเพื่อนในห้อง แล้วอาจารย์เดินผ่านมาพอดีคิดว่าฉันกับแทซอกซุกซ่อนอะไรที่ไม่ดีไว้ แล้วพยายามที่จะเอาตุ๊กแกในกระเป๋ากางเกงขอ\'แทซอกออกมา แต่พอแทซอกหยิบออกมาเท่านั้นแหละ พออาจารย์แกเห็น ก็วิ่งไปที่ใต้โต๊ะที่มีอาจารย์นั่งอยู่หน้าห้อง และพยายามมุดเข้าไปใต้โต๊ะ ผมไม่เป็นทรง
และที่แย่กว่านั้นอาจารย์ที่นั่งอยู่เป็นผู้ชายซะด้วยซิ ด้วยเรื่องนี้ทำให้อาจารย์ได้ฉายยาว่า ป้าตุ๊กแก แล้วทุกครั้งที่อาจารย์เห็นฉันคุยกับแทซอกมีท่าทางลับลมคมใน เขาจะไม่มายุ่งด้วยเด็จขาด แต่ก็ไม่ใช้ว่าฉันกับแทซอกจะไม่โดนทำโทษหรอกนะ ฉันกับแทซอกโดนแขวนป้ายวิ่งรอบสนาม แต่ป้ายเป็นป้ายใบเดียว แล้วอาจารย์แกก็จับเรามัดคอแล้วแขวนด้วยป้ายอันเดียววิ่งทั่วโรงเรียน ทำให้พวกสาว ๆและหนุ่ม ๆ ที่เห็นหลายคนไม่พอใจกันมากเลยทีเดียวซึ่งก็เล่นเห็นกันทั้งโรงเรียนซะด้วย หลังจากนั้นก็เลยไม่มีใครชอบป้าแก และไม่คิดที่จะเรียกป้าแกด้วยชื่อจริง ๆ ซะที
เฮ้อ…. พอจบวิชาอาจารย์ป้าตุ๊กแกแล้ว ฉันก็รีบวิ่งออกจากตึกไปเลย ขืนถ้าฉันอยู่นานอีกหน่อย ฉันได้เจอหน้านาย ดงวอนแน่น แต่การรีบร้อนวิ่งออกไปแบบนี้ก็ทำให้เพื่อน ๆ ฉันงงไปเหมือนกัน ก็มันช่วยไม่ได้ หลังจากที่ออกมาจากตึกแล้วฉันก็เจอน้องชายฉันนั่งอยู่แถวหน้าโรงเรียน
“อ้าว..นาวอนจะรีบไปไหน”
“กลับบ้าน”
“เลิกแล้วหรอ”
“ใช่ เมื่อกี้คาบสุดท้ายแล้ว”
“เหรอ แล้วไม่คิดที่จะรอฉันบ้างหรอ ฉันเป็นน้องเธอนะ” แฮวอนทำเสียงดุ
“เหรอ เธอยังคิดว่าฉันเป็นพี่เธออยู่เหรอ เห็นเรียกแต่ละทียังกะเพื่อนไม่ปาน”
“ก็ฉันเป็นผู้ชายนะ จะให้เรียกว่าพี่ครับ พี่คับหรอ”
“เฮ้อ ฉันไม่อยากเถียงแล้ว”
ฉันไม่สามารถ เปลี่ยนนิสัยให้น้องชายสุดที่รักมาเรียกพี่ว่าพี่แล้ว แต่ ดูเหมือนว่าตอนนี้เพื่อนของ แฮวอนที่ชื่อ คิมโซ เดินมาพอดี
“พี่นาวอนครับ” และด้วยคำนี้ของคิมโซทำให้แฮวอนถึงกับหน้าเสีย
“คิมโซ จะไปเรียกพี่ฉันว่าพี่ให้เป็นทางการทำไมว่ะ”
“เค้าพูดเพราะ มีมารยาทดีก็เป็นเรื่องดีแล้วนี่ แล้วไปห้ามเขาทำไม อย่างน้อยเขาก็คิดว่าพี่เป็นพี่เขา นี่ขนาดเขาไม่ใช่น้องแท้ ๆ นะ”
“เข้ากันดีจริงนะ สองคนเนี่ย” ตอนนี้ คิมโซ ยิ้มแก้มปลิ บวกกับหน้าที่แดงเป็นลูกมะเขือเทศอีก
“คิมโซ จำไว้เลยนะพี่จะเข้าข้างเธอเสมอ”
“ครับ พี่นาวอน”
“พี่ไปนะคิมโซน้องรัก”
“ครับผม”
“แหม แล้วจะไม่ลาน้องคนนี้บ้างหรือไง”
“ลาทำไมเดียวก็ได้เจอกันอีกอยู่ดี ใช่ไหมคิมโซ”
คิมโซทำท่ายิ้มแล้วก็ยักคิ้วทำนองว่า ‘แน่นนอนอยู่แล้ว’ แล้วฉันก็ยิ้มให้คิมโซแล้วก็เดินจากไป
“นาวอน”
ใครอีกล่ะ เมื่อฉันหันหลังไปดูที่ต้นเสียงถึงได้รู้ว่าเป็นคังเจ
“เบื่อ มากเลยเหรอ สำหรับวันแรก ของการเปิดเทอม” คังเจมายืนอยู่ข้างฉัน
“เบื่อสิ เบื่อมากๆ ฉันอยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว รู้จักอาจารย์ทุกคน แต่ทำไมต้องมาฟังอาจารย์แนะนำตัวด้วยนะ”
“ฉันบอกวิธีทำให้ไม่เบื่อเอาไหม”
“วิธีที่ทำให้ไม่เบื่อนี่นะ”
”ใช่ แค่เธอคิดถึงเรื่องที่เค้าหน้าแตกไว้เยอะ ๆ ถ้าอาจารย์คนไหนดุมากเรื่องหน้าแตกยิ่งมีเยอะ”
ฉันหันไปยิ้มให้เค้า ประมาณว่า ขอบใจ ไม่เคยมีใครแก้ความเบื่อด้วยวิธีนี้เลย
“แล้วฉันจะลองทำดู ท่าจะสนุก”
“อยู่แล้ว ตลกจะตาย” เค้าดูสุภาพจังนะ ถ้าเทียบกับแทซอกแล้วละก็….
“นี่ คังเจ อย่าไปอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนั้นให้มากนะ ระวังจะโดนด่า” แล้วก็มีเสียง ๆ หนึ่งโผล่ออกมาจากความมืดมิดที่ฉันไม่ประสงค์ที่จะพบมากซักเท่าไหร่ ตาดงวอน นายนี่มันปลิงชัด ๆ กะจะจองล้างจองผลานกันไปถึงไหน
“เหมือนที่นายโดนมาแล้วนะหรอ” ฉันเลยหันไนสวนเข้าให้
“นาวอน ฉันเตือนคังเจด้วยความหวังดีนะ แล้วฉันก็พูดกับคังเจ ฉันไม่ได้พูดกับเธอขอโทษด้วยนะจ๊ะ”
“นาวอนเอาเป็นว่า ฉันไปก่อนดีกว่านะ” คังเจแทรกขึ้น
“อืม ค่ะ”
“เอาไว้เจอกันใหม่แล้วกัน” แล้วคังเจก็จากไป เพราะนายคนเดียว เลยตาดงวอน
“คราวหลังถ้าไม่อยากพูดกับฉันก็อย่ามาทัก ไม่ว่าคนที่ฉันคุยด้วยอยากจะพูดกับนายมากซักขนาดไหน”
แล้วฉันก็เดินสะบัดหน้าเข้าห้องไปเลย
แต่..ดูเหมือนวิธีของคังเจได้ผล เพราะในห้องฉันเอาแต่นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว แล้วอาจารย์ที่เข้ามาสอนฉันในห้องคนนี้ก็เป็นอาจารย์ปกครองที่ฉันกับแทซอกมีประวัติกับอาจารย์คนนี้มากซะด้วย
แล้วเรื่องที่ทำให้ฉันขำมากที่สุดก็ตอนที่ ฉันเดินไปคุยกับแทซอกหลังห้องถึงแผนตุ๊กแกปลอมที่จะเอามาหลอกเพื่อนในห้อง แล้วอาจารย์เดินผ่านมาพอดีคิดว่าฉันกับแทซอกซุกซ่อนอะไรที่ไม่ดีไว้ แล้วพยายามที่จะเอาตุ๊กแกในกระเป๋ากางเกงขอ\'แทซอกออกมา แต่พอแทซอกหยิบออกมาเท่านั้นแหละ พออาจารย์แกเห็น ก็วิ่งไปที่ใต้โต๊ะที่มีอาจารย์นั่งอยู่หน้าห้อง และพยายามมุดเข้าไปใต้โต๊ะ ผมไม่เป็นทรง
และที่แย่กว่านั้นอาจารย์ที่นั่งอยู่เป็นผู้ชายซะด้วยซิ ด้วยเรื่องนี้ทำให้อาจารย์ได้ฉายยาว่า ป้าตุ๊กแก แล้วทุกครั้งที่อาจารย์เห็นฉันคุยกับแทซอกมีท่าทางลับลมคมใน เขาจะไม่มายุ่งด้วยเด็จขาด แต่ก็ไม่ใช้ว่าฉันกับแทซอกจะไม่โดนทำโทษหรอกนะ ฉันกับแทซอกโดนแขวนป้ายวิ่งรอบสนาม แต่ป้ายเป็นป้ายใบเดียว แล้วอาจารย์แกก็จับเรามัดคอแล้วแขวนด้วยป้ายอันเดียววิ่งทั่วโรงเรียน ทำให้พวกสาว ๆและหนุ่ม ๆ ที่เห็นหลายคนไม่พอใจกันมากเลยทีเดียวซึ่งก็เล่นเห็นกันทั้งโรงเรียนซะด้วย หลังจากนั้นก็เลยไม่มีใครชอบป้าแก และไม่คิดที่จะเรียกป้าแกด้วยชื่อจริง ๆ ซะที
เฮ้อ…. พอจบวิชาอาจารย์ป้าตุ๊กแกแล้ว ฉันก็รีบวิ่งออกจากตึกไปเลย ขืนถ้าฉันอยู่นานอีกหน่อย ฉันได้เจอหน้านาย ดงวอนแน่น แต่การรีบร้อนวิ่งออกไปแบบนี้ก็ทำให้เพื่อน ๆ ฉันงงไปเหมือนกัน ก็มันช่วยไม่ได้ หลังจากที่ออกมาจากตึกแล้วฉันก็เจอน้องชายฉันนั่งอยู่แถวหน้าโรงเรียน
“อ้าว..นาวอนจะรีบไปไหน”
“กลับบ้าน”
“เลิกแล้วหรอ”
“ใช่ เมื่อกี้คาบสุดท้ายแล้ว”
“เหรอ แล้วไม่คิดที่จะรอฉันบ้างหรอ ฉันเป็นน้องเธอนะ” แฮวอนทำเสียงดุ
“เหรอ เธอยังคิดว่าฉันเป็นพี่เธออยู่เหรอ เห็นเรียกแต่ละทียังกะเพื่อนไม่ปาน”
“ก็ฉันเป็นผู้ชายนะ จะให้เรียกว่าพี่ครับ พี่คับหรอ”
“เฮ้อ ฉันไม่อยากเถียงแล้ว”
ฉันไม่สามารถ เปลี่ยนนิสัยให้น้องชายสุดที่รักมาเรียกพี่ว่าพี่แล้ว แต่ ดูเหมือนว่าตอนนี้เพื่อนของ แฮวอนที่ชื่อ คิมโซ เดินมาพอดี
“พี่นาวอนครับ” และด้วยคำนี้ของคิมโซทำให้แฮวอนถึงกับหน้าเสีย
“คิมโซ จะไปเรียกพี่ฉันว่าพี่ให้เป็นทางการทำไมว่ะ”
“เค้าพูดเพราะ มีมารยาทดีก็เป็นเรื่องดีแล้วนี่ แล้วไปห้ามเขาทำไม อย่างน้อยเขาก็คิดว่าพี่เป็นพี่เขา นี่ขนาดเขาไม่ใช่น้องแท้ ๆ นะ”
“เข้ากันดีจริงนะ สองคนเนี่ย” ตอนนี้ คิมโซ ยิ้มแก้มปลิ บวกกับหน้าที่แดงเป็นลูกมะเขือเทศอีก
“คิมโซ จำไว้เลยนะพี่จะเข้าข้างเธอเสมอ”
“ครับ พี่นาวอน”
“พี่ไปนะคิมโซน้องรัก”
“ครับผม”
“แหม แล้วจะไม่ลาน้องคนนี้บ้างหรือไง”
“ลาทำไมเดียวก็ได้เจอกันอีกอยู่ดี ใช่ไหมคิมโซ”
คิมโซทำท่ายิ้มแล้วก็ยักคิ้วทำนองว่า ‘แน่นนอนอยู่แล้ว’ แล้วฉันก็ยิ้มให้คิมโซแล้วก็เดินจากไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น