ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วันแรก ~~ เปิดเรียน !!
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างบานเดิมของห้องโทนสีชมพูของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น
เแต่เมื่อคืนฉันฝันแปลก ๆ ฉันฝันว่า ฉันเมาโซจูในขวดที่เก้า แล้วก็เกือบจะโดนขมขืนโดยที่ไม่ป้องกันตัวเองเลยด้วย ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงที่ตีได้เก่งที่สุด แล้วก็ยากที่จะเห็นฉันเมา แล้วในฝันฉันยังต้องให้มีคนมาช่วยฉันด้วยซ้ำ ฉันถึงจะรอด
ซึ่งในความเป็นจริง คนอย่างฉันไม่มีวันที่จะความช่วยเหลือจากใคร แต่ในอากาศตอนเช้าแบบนี้ ฉันควรจะลืมความฝันโง่ ๆ นั้นไปซะ ตอนนี้เป็นเวลา 6:36 น. ยังเช้าอยู่เลย ทำไมฉันถึงมึนหัวไปหมดอย่างนี้เนี่ย รึว่าเมื่อคืนฉันจะเมาโซจูในขวดที่เก้าจริง ๆ ตลกจัง
เฮ่อ วันนี้เปิดเรียนวันแรกนี่น่า วันแรกของการเปิดโรงเรียนสงสัยจะต้องไปเช้าหน่อยแล้วมั่ง เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้วฉันก็ลุกขึ้นไปหยิบชุดนักเรียนในตู้เสื้อผ้า ใช้เวลาแต่งตัวเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ซึ่งในความรู้สึกฉันตอนนี้มันเร็วกว่าปกติมากจนแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ และในวันนี้มีความรู้สึกแปลกอีกอย่างหนึ่งคือฉันใช้เวลาเป็นอย่างมากในการกินข้าว ซึ่งปกติแล้ววันนี้ฉันจะไม่กินข้าวตอนเช้าเลยด้วยซ้ำ แต่แล้ววันนี้ฉันกลับใช้เวลาเป็นส่วนใหญ่กว่าครึ่งชั่วโมงในการกินข้าว แล้วฉันก็ก้าวอย่างเชื่องช้าออกไปข้างนอกบ้านเพื่อไปโรงเรียน วันนี้ฉันไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกทำอะไรเชื่องช้าไปหมดแม้กระทั่ง.......กระทั่งการเดินไปโรงเรียน ทำไมวันนี้ฉันไม่รู้สึกสดชื่นเลยทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใสแท้ ๆ แล้วทำไมฉันถึงคิดแต่เรื่องที่ฝันเมื่อคืนอยู่ได้นะ ช่างมันดีกว่ามันเป็นแค่ความฝัน หลังจากเดินไปได้ไม่ถึง 20 ก้าวด้วยซ้ำ ฉันก็แวะเข้าไปในมินิมาร์ทที่ใกล้ที่สุดเพื่อซื้ออะไรเปรี้ยว ๆ มากินซะหน่อย หลังจากที่แตร่อยู่ในมินิมาร์ท สุดท้ายฉันก็ได้นมเปรี้ยวมาขวดหนึ่ง แล้วฉันก็เดินดื่มนมเปรี้ยวไปเรื่อยระหว่างการทางการเดินไปโรงเรียน วันนี้เป็นวันที่ฉันแปลกที่สุดเพราะฉันไม่ขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนแต่ใช้วิธีเดินไป แล้วโรงเรียนก็ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ซะด้วยซิ
สุดท้ายฉันก็มาถึงโรงเรียนในเวลา 8:45 น. การเดินจากบ้านถึงโรงเรียนเป็นเวลากว่าสองชั่วโมงของฉันมันช่างหนักหนาเสียเหลือ แต่การได้กินอะไรเปรี้ยว ๆ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากกว่านี้ ก้าวแรกของการเดินเข้าโรงเรียน ดูเหมือนว่าทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน ปกติถ้าเป็นเด็กใหม่ฉันก็จะไม่รู้สึกแปลกอะไรมากมาย แต่นี้มันทั้งโรงเรียนเลยนะฮึแปลก ๆ เน้อ
“นาวอนมานี่เร็ว” และนี่คือเสียงแรกที่ได้ยินมันเป็นเสียงของเยวอนเพื่อน ฉันเอง
หลังจากได้ยินเสียงของเยวอนเรียกแล้วฉันรีบเดินตรงไปที่กลุ่มที่พวกเพื่อน ๆ นั่งอยู่โดยเร็ว โดยไม่คิดที่จะสนใจพวกที่มองฉันอยู่เลย แต่แล้ว........
“พี่นาวอน”
โอ้พระเจ้า เสียงใครที่ไหนมาเรียกฉันแต่เช้าเนี่ย แต่นี่เป็นเสียงผู้ชาย ใครกัน ถ้าหล่อก็แสดงว่าเป็นวันเปิดเรียนวันแรกที่เป็นเรื่องดี
แต่เสียงนี่มันก็คุ้น ๆ ยังไงชอบกล ฉันหันหลังกับไปดูที่ต้นเสียง ฉันเห็นแต่ผู้ชาย หล่อซะด้วย แล้วนี่มันเป็นกลุ่มหนุ่มหล่อสุดฮ๊อตติดอันดับของโรงเรียนนี่น่า กลุ่มนี้มีกันอยู่ 3 คน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็เป็นน้องชายฉันเอง แต่เสียงที่เรียกไม่ใช่เสียงน้องชายฉันแน่น และปกติน้องฉันจะไม่เรียกฉันว่าพี่ แต่ถ้าเขาไม่เรียกฉันแล้วจะเป็นใครล่ะยายป๊อง สงสัยคงเป็นเพื่อนน้องฉันมั่ง
“เรียกทำไมจ๊ะน้องรัก”
“นาวอน เมื่อเช้านี้นาวอนออกมาก่อนตั้งสองชั่วโมงไม่ใช่หรอ แต่ทำไมพึ่งมาถึงล่ะ แล้วทำไมเมื่อเช้าถึงไม่รอฉันเนี่ย”
“เอ่อ เมื่อเช้าฉันเดินมา แล้วฉันก็อยากมาโรงเรียนเช้าด้วย เลยขี้เกียจรอ”
“ฮึ เดินมา.... มันเร็วกว่าซะสองชั่วโมงเลยนะ วันนี้เธอมาโรงเรียนเช้าจริง ๆ ”
“กรุณาอย่าประชด”
“ไม่ได้ประชด”
มีความรู้สึกว่าเพื่อนของเขามองฉันกับเฮวอนคุยกันอยู่นะและเพื่อนคนนั้นก็คือคิมโซน้องฉันค่อนค้างจะสนิทกับเขามากเลยทีเดียว ซึ่งถ้าจะไม่ทักมันก็กะไรอยู่
“คิมโซ ฮานบิน หวัดดีจ๊ะ”
“ครับ พี่นาวอน”
แต่คนที่ตอบฉันกลับมาเป็นคิมโซแต่เพียงผู้เดียวส่วนอีกคนหนึ่งที่ชื่อฮานบินเป็นคนไม่ค่อยพูดตั้งแต่เห็นเค้าเป็นเพื่อนน้องฉันมาเค้าเคยพูดกับฉันไม่ถึง 10 ครั้งด้วยซ้ำ แต่ฮานบินก็หล่อมากเลยทีเดียว เห็นเค้าเงียบ ๆ อย่างนี้ที่จริงแล้วสาวตรึม
“นี่เฮวอน เดียวพี่ไปก่อนนะ”
“เอ่อ ไปก็ไปดิ ใครได้จับมัดไว้”
“นี่ หัดพูดเพราะๆ เหมือนคิมโซเขาบ้าง”
“ไม่เห็นจำเป็น ทีกับแทซอก นาวอนยังไม่ว่าอะไรเขาเลย ลำเอียง”
“ย่ะ แต่มันก็เรื่องของฉัน”
แล้วฉันก็หันหลังกลับไปแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะที่พวกเพื่อน ๆ นั่งอยู่
“นี่ เมื่อกี้เธอไปคุยกับน้องเธอ เธอทำไมไม่เรียกฉันบ้างฮะ” นี่คือคำถามแรกจากเพื่อน ๆ หลังจากที่ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะ
“ทำไมต้องเรียก มีธุระอะไรกลับน้องฉันนักหนา”
“แหม จะเก็บไว้ทำไมย่ะแค่น้อง ไม่ใช่แฟนซะหน่อย”
“ใช่ ถ้าเธอจะห้ามเธอไปห้ามพวกสาว ๆ พวกนั้นก่อนดีกว่า” จองอึนบอกกับฉันพลางชี้ให้ฉันดูตรงที่ฉันยืนอยู่กับน้องเมื่อกี้
ฉันหันหลังกลับไปดูที่ที่น้องชายของฉันยืนอยู่ แต่ตอนนี้ฉันแทบมองไม่เห็นน้องชายฉันแล้ว เห็นแต่พวกสาว ๆ ที่มารุมน้องชายฉันเหมือนกับเป็นสิ่งวิเศษอะไรอย่างนั้นแหละ เท่านั้นยังไม่พอฉันยังได้ยินเสียงตะโกนวุนวายอยู่ภายในด้วย
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ ก็น้องฉันมันหล่อออออออ นิ”
เแต่เมื่อคืนฉันฝันแปลก ๆ ฉันฝันว่า ฉันเมาโซจูในขวดที่เก้า แล้วก็เกือบจะโดนขมขืนโดยที่ไม่ป้องกันตัวเองเลยด้วย ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงที่ตีได้เก่งที่สุด แล้วก็ยากที่จะเห็นฉันเมา แล้วในฝันฉันยังต้องให้มีคนมาช่วยฉันด้วยซ้ำ ฉันถึงจะรอด
ซึ่งในความเป็นจริง คนอย่างฉันไม่มีวันที่จะความช่วยเหลือจากใคร แต่ในอากาศตอนเช้าแบบนี้ ฉันควรจะลืมความฝันโง่ ๆ นั้นไปซะ ตอนนี้เป็นเวลา 6:36 น. ยังเช้าอยู่เลย ทำไมฉันถึงมึนหัวไปหมดอย่างนี้เนี่ย รึว่าเมื่อคืนฉันจะเมาโซจูในขวดที่เก้าจริง ๆ ตลกจัง
เฮ่อ วันนี้เปิดเรียนวันแรกนี่น่า วันแรกของการเปิดโรงเรียนสงสัยจะต้องไปเช้าหน่อยแล้วมั่ง เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้วฉันก็ลุกขึ้นไปหยิบชุดนักเรียนในตู้เสื้อผ้า ใช้เวลาแต่งตัวเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ซึ่งในความรู้สึกฉันตอนนี้มันเร็วกว่าปกติมากจนแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ และในวันนี้มีความรู้สึกแปลกอีกอย่างหนึ่งคือฉันใช้เวลาเป็นอย่างมากในการกินข้าว ซึ่งปกติแล้ววันนี้ฉันจะไม่กินข้าวตอนเช้าเลยด้วยซ้ำ แต่แล้ววันนี้ฉันกลับใช้เวลาเป็นส่วนใหญ่กว่าครึ่งชั่วโมงในการกินข้าว แล้วฉันก็ก้าวอย่างเชื่องช้าออกไปข้างนอกบ้านเพื่อไปโรงเรียน วันนี้ฉันไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกทำอะไรเชื่องช้าไปหมดแม้กระทั่ง.......กระทั่งการเดินไปโรงเรียน ทำไมวันนี้ฉันไม่รู้สึกสดชื่นเลยทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใสแท้ ๆ แล้วทำไมฉันถึงคิดแต่เรื่องที่ฝันเมื่อคืนอยู่ได้นะ ช่างมันดีกว่ามันเป็นแค่ความฝัน หลังจากเดินไปได้ไม่ถึง 20 ก้าวด้วยซ้ำ ฉันก็แวะเข้าไปในมินิมาร์ทที่ใกล้ที่สุดเพื่อซื้ออะไรเปรี้ยว ๆ มากินซะหน่อย หลังจากที่แตร่อยู่ในมินิมาร์ท สุดท้ายฉันก็ได้นมเปรี้ยวมาขวดหนึ่ง แล้วฉันก็เดินดื่มนมเปรี้ยวไปเรื่อยระหว่างการทางการเดินไปโรงเรียน วันนี้เป็นวันที่ฉันแปลกที่สุดเพราะฉันไม่ขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนแต่ใช้วิธีเดินไป แล้วโรงเรียนก็ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ซะด้วยซิ
สุดท้ายฉันก็มาถึงโรงเรียนในเวลา 8:45 น. การเดินจากบ้านถึงโรงเรียนเป็นเวลากว่าสองชั่วโมงของฉันมันช่างหนักหนาเสียเหลือ แต่การได้กินอะไรเปรี้ยว ๆ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากกว่านี้ ก้าวแรกของการเดินเข้าโรงเรียน ดูเหมือนว่าทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน ปกติถ้าเป็นเด็กใหม่ฉันก็จะไม่รู้สึกแปลกอะไรมากมาย แต่นี้มันทั้งโรงเรียนเลยนะฮึแปลก ๆ เน้อ
“นาวอนมานี่เร็ว” และนี่คือเสียงแรกที่ได้ยินมันเป็นเสียงของเยวอนเพื่อน ฉันเอง
หลังจากได้ยินเสียงของเยวอนเรียกแล้วฉันรีบเดินตรงไปที่กลุ่มที่พวกเพื่อน ๆ นั่งอยู่โดยเร็ว โดยไม่คิดที่จะสนใจพวกที่มองฉันอยู่เลย แต่แล้ว........
“พี่นาวอน”
โอ้พระเจ้า เสียงใครที่ไหนมาเรียกฉันแต่เช้าเนี่ย แต่นี่เป็นเสียงผู้ชาย ใครกัน ถ้าหล่อก็แสดงว่าเป็นวันเปิดเรียนวันแรกที่เป็นเรื่องดี
แต่เสียงนี่มันก็คุ้น ๆ ยังไงชอบกล ฉันหันหลังกับไปดูที่ต้นเสียง ฉันเห็นแต่ผู้ชาย หล่อซะด้วย แล้วนี่มันเป็นกลุ่มหนุ่มหล่อสุดฮ๊อตติดอันดับของโรงเรียนนี่น่า กลุ่มนี้มีกันอยู่ 3 คน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็เป็นน้องชายฉันเอง แต่เสียงที่เรียกไม่ใช่เสียงน้องชายฉันแน่น และปกติน้องฉันจะไม่เรียกฉันว่าพี่ แต่ถ้าเขาไม่เรียกฉันแล้วจะเป็นใครล่ะยายป๊อง สงสัยคงเป็นเพื่อนน้องฉันมั่ง
“เรียกทำไมจ๊ะน้องรัก”
“นาวอน เมื่อเช้านี้นาวอนออกมาก่อนตั้งสองชั่วโมงไม่ใช่หรอ แต่ทำไมพึ่งมาถึงล่ะ แล้วทำไมเมื่อเช้าถึงไม่รอฉันเนี่ย”
“เอ่อ เมื่อเช้าฉันเดินมา แล้วฉันก็อยากมาโรงเรียนเช้าด้วย เลยขี้เกียจรอ”
“ฮึ เดินมา.... มันเร็วกว่าซะสองชั่วโมงเลยนะ วันนี้เธอมาโรงเรียนเช้าจริง ๆ ”
“กรุณาอย่าประชด”
“ไม่ได้ประชด”
มีความรู้สึกว่าเพื่อนของเขามองฉันกับเฮวอนคุยกันอยู่นะและเพื่อนคนนั้นก็คือคิมโซน้องฉันค่อนค้างจะสนิทกับเขามากเลยทีเดียว ซึ่งถ้าจะไม่ทักมันก็กะไรอยู่
“คิมโซ ฮานบิน หวัดดีจ๊ะ”
“ครับ พี่นาวอน”
แต่คนที่ตอบฉันกลับมาเป็นคิมโซแต่เพียงผู้เดียวส่วนอีกคนหนึ่งที่ชื่อฮานบินเป็นคนไม่ค่อยพูดตั้งแต่เห็นเค้าเป็นเพื่อนน้องฉันมาเค้าเคยพูดกับฉันไม่ถึง 10 ครั้งด้วยซ้ำ แต่ฮานบินก็หล่อมากเลยทีเดียว เห็นเค้าเงียบ ๆ อย่างนี้ที่จริงแล้วสาวตรึม
“นี่เฮวอน เดียวพี่ไปก่อนนะ”
“เอ่อ ไปก็ไปดิ ใครได้จับมัดไว้”
“นี่ หัดพูดเพราะๆ เหมือนคิมโซเขาบ้าง”
“ไม่เห็นจำเป็น ทีกับแทซอก นาวอนยังไม่ว่าอะไรเขาเลย ลำเอียง”
“ย่ะ แต่มันก็เรื่องของฉัน”
แล้วฉันก็หันหลังกลับไปแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะที่พวกเพื่อน ๆ นั่งอยู่
“นี่ เมื่อกี้เธอไปคุยกับน้องเธอ เธอทำไมไม่เรียกฉันบ้างฮะ” นี่คือคำถามแรกจากเพื่อน ๆ หลังจากที่ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะ
“ทำไมต้องเรียก มีธุระอะไรกลับน้องฉันนักหนา”
“แหม จะเก็บไว้ทำไมย่ะแค่น้อง ไม่ใช่แฟนซะหน่อย”
“ใช่ ถ้าเธอจะห้ามเธอไปห้ามพวกสาว ๆ พวกนั้นก่อนดีกว่า” จองอึนบอกกับฉันพลางชี้ให้ฉันดูตรงที่ฉันยืนอยู่กับน้องเมื่อกี้
ฉันหันหลังกลับไปดูที่ที่น้องชายของฉันยืนอยู่ แต่ตอนนี้ฉันแทบมองไม่เห็นน้องชายฉันแล้ว เห็นแต่พวกสาว ๆ ที่มารุมน้องชายฉันเหมือนกับเป็นสิ่งวิเศษอะไรอย่างนั้นแหละ เท่านั้นยังไม่พอฉันยังได้ยินเสียงตะโกนวุนวายอยู่ภายในด้วย
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ ก็น้องฉันมันหล่อออออออ นิ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น