ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    รักนี้วุ่นนักขอพักหัวใจ

    ลำดับตอนที่ #3 : โดน....ทำร้าย +++

    • อัปเดตล่าสุด 7 ธ.ค. 48


                และระหว่างทางกลับบ้านนั้นเอง มีผู้ชายสูงดำร่ำคล้ำเดินตรงมาที่ฉัน ไม่มีอะไรหรอก แค่ขี้เมา จะไปกลัวมันทำไมนาวอน เธอเป็นถึงนักเทควันโดระดับมือ 1 เลยนะ ถ้ามันเข้ามาก็สวนเลยสิ ...แต่...พรุ่งนี้เปิดเทอมนี่ ช่างมันไว้ดีกว่าเดินผ่านมันไปเฉย ๆ ดีกว่า

              “น้องสาวจ่า ไปไหนมาจ๊ะสุดสวย”  น้าน ก็ว่าจะเดินหนีไปเฉย ๆ แล้วนะ ดั้นมาทัก อย่างนี้ก็ช่วยไม่ได้

              “ไปบ้านพ่อมึงมามั้ง”

             “อุ๊ย พูดอย่างนี้ชอบจัง มามะ มาให้หม่ำหน่อย”

             “ช้าย เขาบอกกันว่า ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรักนะจ๊ะน้องจ๋า”    

             “เมียไม่มีรึไงว่ะ ถึงได้เดินหาไปเรื่อยเนี่ย ดีนะเนี่ยที่ฉันยังเป็นคนถ้าฉันเป็นหมาไม้โดนแกจับปล้ำไปแล้วหรอว่ะ”

              “พูดอย่างนี้ก็กวนตีนนี่ว่า”

              “อ่าวแล้วคิดว่าชมรึไง โง่ป่าวเนี่ย ในสมองนี้จะไม่คิดที่จะมีรอยหยักของความฉลาดหน่อยหรอ”

              “เฮ้ย กูทนไม่ได้แล้วโว้ย วันนี้แม่สาวคนนี้เสร็จกูแน่น”

              แล้วผู้ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาผลักฉันลงไปกองที่พื้นแล้วมีผู้ชายอีกคนมาจับแขนของฉันไว้แล้วไอ่คนที่ผลักฉันก็มาจับที่คอเสื้อฉันกะจะกะชากเสื้อให้หลุด ทำไมฉันถึงไม่มีแรงที่จะสู้นะ วันนี้รู้สึกไม่มีแรงยังไงชอบกลหรือเพราะว่าฤทธิ์ของโซจู

              “หยุดโว้ย.. ถ้าแตะต้องผู้หญิงคนนั้นแม้แต่ปลายก้อยนะ ได้ตายไม่ดีแน่น”

              และหลังจากสิ้นเสียงนี้ทั้งสองคนก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ต้นเสียง  

             ฉันได้ยินเสียงนี้แล้วทำให้ฉันคิดถึงแทซอกจังเลย ถ้าเป็นเขา เขาจะไม่ยอมให้ฉันได้เดินคนเดียว เขาจะไม่ยอมให้ฉันโดนรังแก เขาจะต้องมาช่วยฉันไว้ตลอดเวลา แม้เข้าจะรู้อยู่แล้วว่าถึงยังไงฉันก็สู้คนอื่นได้

             ...แต่วันนี้ฉันเป็นอะไรไป.... เธออยู่ไหนนะแทซอก...เธออยู่ไหนแทซอก....ฉันคิดถึงเธอจังเลย.....

             ตอนนี้ฉันรู้สึกเวียนหัวจนมองไม่เห็นใครอีกแล้ว ทุก ๆ อย่างดูพร่ามัวไปหมด ใครมาต่อยกันแถวนี่นะ ตอนนี้ฉันรู้สึกหมดแรงทำอะไรไม่ถูกไปหมดแล้วฉันเป็นอะไรไป ทำไมฉันไม่สู้ล่ะ ลุกขึ้นสิ ลุกขึ้น ฉันเป็นชนะเทควันโดรุ่นผู้ใหญ่มา 5 รุ่นนะ รุ่นเยาวชนอีก 4 รุ่น แล้วยังชนะการแข่งฟันดาบมานับครั้งไม่ถ้วนและแค่นี้ทำไมฉันถึงทำไม่ได้ ฉันพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ก็ทำได้เพียงตะเกียดตะกาย แต่ถึงจะทำได้แค่ตะเกียดตะกายฉันก็จะทำ แต่.... สุดท้ายฉันก็ยังทำไม่ไหว ฉันรู้อย่างเดียวว่าตอนนี้ฉันนอนอยู่กับที่ ฉันได้ยินเสียงคนที่ต่อยกันหนึ่งในนั้นหรือคนที่มาช่วยฉัน ตะโกนบอกฉันว่า

              “รีบไปห่าง ๆ ซะ ไม่งั้นเธออาจตายได้นะนาวอน”

              แล้วฉันจะลุกไปยังไงในเมื่อตอนนี้แค่จะขยับขายังทำไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้โดนไอ่โจรมันทำอะไรเลย ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ แต่แปลกนะเมื่อกี้มาช่วยฉัน 1 คน แต่ตอนนี้ดูเมื่อจะมีแนวร่วมมาเพิ่มอีก 2 ด้วย ตาที่พร่ามัวทำให้ฉันมองไม่เห็นอะไรในตอนนี้เลย แล้วหนึ่งในนั้นก็ตะโกนมาอีกว่า

              ”รีบไปเร็ว ฉันเป็นห่วงเธอนะรีบไปเร็วเข้าบันนาวอน (ตุบ)”

              พวกเขาที่มาช่วยฉัน ในความคิดฉันทุกคนเหมือนแทซอกที่สุดทั้งสามคนเลย แต่ด้วยความเหนื่อยฉันก็แทบจะสลบอยู่ตรงนั้น แล้วก็เหมือนจะมีคนรู้สถานการณ์ของฉันตอนนี้ เขาคนนั้นมาพยุงฉันไว้ แล้วฉันก็ได้ยินเสียงหนึ่งในคนที่มาช่วยฉันไว้อีกรอบ

               “นายรีบพาเธอไปซะ ถ้าเธอไม่รอด นายน่ะจะเป็นคนตายแทนไอ่สองคนนี่”

                พวกเธอเป็นใครกันที่มาช่วยฉันไว้เสียงของพวกนายช่างเหมือนแทซอก

               การพูดก็เหมือนแทซอกอะไรอย่างนี้

                 เอ่อ แล้วคนนี้เป็น แทซอกรึเปล่าที่มาอุ้มฉันไว้

                 อ้อมกอดของเธอช่างอบอุ่นเหมือนของแทซอกซะจริง ๆ

                 ฉันอยากให้คนที่มาช่วยฉันเป็นแทซอกจังเลย

                 แต่ตอนนี้เขาคงหลับอยู่ในร้าน เพราะตอนฉันออกมาก็เหมือนเขาจะหายไปหลังจากที่นั่งกินเบียร์อยู่คนเดียวมากกว่าสิบขวดด้วยซ้ำ แล้วฉันก็หมดสติไป คงเป็นเพราะฤทธิ์โซจูแน่น ๆ เลยที่ทำให้ฉันเป็นไปได้ขนานนี้ แต่ก็แปลก วันนี้ฉันกินยังไม่ถึงสิบสองขวดด้วยซ้ำทำไมฉันถึงได้เมาขนาดนี้ ทั้งที่ทุกทีฉันตองกินถึงขวดที่สิบสามฉันถึงจะเมามากแบบนี้





    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×