ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : +++---เบื่อ----++++
“นาวอนเธอไปอยู่ไหนมา เธอออกจากโรงเรียนไปตอนบ่ายสอง แต่เธอมาถึงบ้านตอนเกือบเที่ยงคืนนี่นะ นาวอน”
เฮ้อ...กลับบ้านมาเนื่อย ๆ ทำไมต้องเจอแต่คำด่าด้วย และไมพอมันยังเป็นคำด่าจากปากน้อยชายฉันด้วยสิ
“แฮวอน นี่เธอเป็นน้องนะไม่ใช่พ่อ แล้วพี่ก็โตแล้วดูแลตัวเองได้น่า”
“แล้วเธอไปกับใครนาวอน ฉันไปถามเพื่อนเธอทุกคนแล้วนะ เขาบอกว่าเธอไม่ได้ไปกับเพื่อน”
“แฮวอนขอคุณมากที่เป็นห่วง แต่พี่ก็ยังสงสัยว่าวันนี้เธอเป็นบ้าอะไรมาเป็นห่วงพี่ ทุกทีฉันกลับเป็นตีหนึ่งตีสองเธอยังไม่ว่าอะไรเลย พี่จะไปนอนแล้วนะ”
“เดี๋ยว นาวอน เมื่อกี้.... ”
“พรุ่งนี้ค่อยคุยกันได้ไหม ฉันง่วง”
แ ล้วฉันก็รีบเดินหันหลังหนีไป ไม่รู้ว่าถ้าฉันไม่รีบเดินขึ้นมา น้องชายฉันจะทำตัวเป็นพ่อฉันไปอีกนานแค่ไหน แต่ยังไงฉันก็สงสัยอยู่ดีไม่รู้วันนี้ผีเข้าหรือผีออกทำไมแฮวอนถึงมาเป็นห่วงฉันได้เนี่ย เมื่อฉันมาถึงห้อง เตียงเป็นอย่างแรกที่ฉันคิดถึง เตียงที่รัก วันนี้เป็นแรกของการไปโรงเรียนมีเรื่องมากมายที่ฉันอยากจะจดจำรวมทั้งเรื่องของฮันชองด้วย
“นาวอน.... เช้าแล้ว” นี่คือเสียงแรกของยามเช้าที่มันชวนให้รำคาญใจนัก
“รู้แล้วไม่ต้องตะโกนน่า”
“รู้แล้วก็ตื่นสิ เดียวไม่ทันนะ”
“เอ่อลุกแล้วโว้ย” ฉันลุกขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ฉันมองไปที่ประตูเห็นน้องชายฉันยืนอยู่ทำหน้าเครียด
“รีบ ๆ แต่งตัวเดี๋ยวไปไม่ทันโรงเรียน เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ”
“เอ่อ จะไปไหนก็ไป น้องบ้านี่”
“ว่าใครบ้าฮะ รีบแต่งตัวซะไป๋ อุตสาห์มาเรียก”
“ใครขอให้มาเรียก แทนที่จะให้แม่นมมาเรียกก็หมดเรื่อง”
“ถ้าแม่นมเรียกแล้วเธอตื่นฉันต้องมาเรียกไหม”
(ปัง) น้องชายสุดที่รักปิดประตูอย่างแรงด้วยความโมโหแล้วก็จากไป
“นี่ เดี๋ยวประตูห้องฉันก็เสียหรอยะ”
เช้ามาก็ต้องมาเจอบรรยายกาศที่ไม่น่าพิศมัยอะไรอย่างนี้
เฮ้อ.....และวันนี้กว่าจะไปถึงโรงเรียนก็เป็นเวลา 9.30
“บันนาวอน”
“ค้า อาจารย์”
“ทำไมถึงมาสาย ฉันเห็นน้องเธอมาตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่หรอ”
“ค่า ก็หนูกับน้องมันคนละคนกันนี่ค่ะ”
“แล้วทำไมไม่เอาอย่างน้องเธอบ้าง ตั้งแต่เปิดเทอมมานี่น้องเธอมาโรงเรียนก็เช้า เรียนก็ตั้งใจ ซึ่งมันแตกต่างจากเธอมากเลยนะ มีอย่างเดี่ยวที่เหมือนกันคือเธอยังเรียนดีอยู่”
“ค่า อาจารย์”
“แล้วจะไปใหนนะ”
“ไปถอนหญ้าค่า”
“ไม้ต้องไปวันนี้มีนักเรียนใหม่มาเดี๋ยวค่อยไปถอนตอนเลิกเรียน”
“นักเรียนใหม่หรอค่ะ”
“ใช่ แล้วมายืนบื้ออะไร ไปเข้าห้องเรียนได้แล้ว”
“ค่า อาจารย์”
วันนี้มีนักเรียนใหม่หรอ ใครหว่า แต่นักเรียนใหม่นี่ดีนะ ทำให้อาจารย์ย้ายเวลาการถอนหญ้าให้ไปถอนตอนเย็น
ถอนตอนเย็นจะบ้าหรอ ใครจะไปถอน จ้างให้ก็ไม่ไปหรอก
“นาวอนทำไมวันนี้มาสายหล่ะ”
“ยังเช้ากว่าแทซอกอยู่” ฉันหันไปพูกกับเยวอนซึ่งเป็นผู้ถาม
“แทซอกมาแล้วตอนนี้อยู่ห้องน้ำ” ซูวอนเข้ามาแทรก
“อ้าว เหรอ”
เหมือนแทซอกจะกลับมาแล้ว เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เฮ้อคงได้ยินที่ฉันพูดอีกหละสิ
“แทซอก หวัดดีจ๊ะ” ฉันบั้นหน้ายิ้มแย้มทักทายแทซอก
“อืม ดี“
แต่เขากลับตอบกับมาเป็นการ เดินหนีอีกแล้ว หลังอีกแล้วเนี่ยนะ ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย คิดว่าฉันอยากเลิกกับเขามากนักหรอ แล้วถึงจะไม่ได้เป็นแฟน แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ
“นาวอนอย่าคิดมากนะเรื่องแทซอกเลยนะ”
“ให้เวลาเขาทำใจมากกว่านี้หน่อย” เยวอนพูด
“จริงนะ พวกเธอคบกับมาสองปี แล้วอยู่ ๆ เลิกกันเธอจะให้เขาทำใจได้ในเวลาเพียงอาทิตย์เดียวมันเป็นไปไม่ได้หรอก” ตามด้วยซูวอน
“ในฐานะที่ฉันเป็นผู้ชายฉันเห็นด้วยกับที่ซูวอนพูดนะ แล้วยิ่งเป็นแทซอกยากสำหรับเรื่องนี้”
แล้วก็จบที่จูฮาที่เดินมาจากไหนก็ไม่รู
พวกเธอจะให้ฉันต้องทำยังไง ฉันสับสนไปหมดแล้วนะ
“นี่ จูฮานายพูดดีกับเขาก็เป็นด้วยหรอ” ซูวอนหันไปหาเรื่องจูฮา
“อ้าวพูดอย่างนี้กวน...นี่ซูวอน”
“แล้วมันทำไม”
“ก็ไม่ทำไม แต่เธอตายยยยยยยยยยยย!!!!!!” แล้วสัญญาณบอกเหตร้าย่าจะเกิดสงครามก็ดังขึ้น
“มาดิสู้โว๊ย(ว้ายยยยย)”
\"เข้ามาดิ คิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วฉันจากลัวหรอ\"
\"หนอยยยย ตาจูฮา\"
แล้วสงครามก็เริ่มขึ้นดังกระหึ่มไปทั่วทั้งห้อง
“หยุดดดดด มินซูวอน ชองจูฮา ออกมานี่ ทุกคนนั่งที่ ส่วนเธอสองคน คาบไม้บรรทัดยืนขาเดียว” แต่แลเวผู้หยุดสงครามก็เดินมาหยุดสงครามได้ทันก่อนที่จะเจ็บตัวกัยมากว่านี้
“โห หน้าห้องหรอค่ะ”
“หน้ากระดาน”
“อ้าวทำไมละครับ”
“ไม่ต้องถามมากได้ไหมบอกให้ทำก็ทำสิ”
เฮ้อ.....บรรยากาศของห้องเรียนตอนนี้ไม่ได้แตกต่างจากที่บ้านเมื่อเช้าเลย
เฮ้อ...กลับบ้านมาเนื่อย ๆ ทำไมต้องเจอแต่คำด่าด้วย และไมพอมันยังเป็นคำด่าจากปากน้อยชายฉันด้วยสิ
“แฮวอน นี่เธอเป็นน้องนะไม่ใช่พ่อ แล้วพี่ก็โตแล้วดูแลตัวเองได้น่า”
“แล้วเธอไปกับใครนาวอน ฉันไปถามเพื่อนเธอทุกคนแล้วนะ เขาบอกว่าเธอไม่ได้ไปกับเพื่อน”
“แฮวอนขอคุณมากที่เป็นห่วง แต่พี่ก็ยังสงสัยว่าวันนี้เธอเป็นบ้าอะไรมาเป็นห่วงพี่ ทุกทีฉันกลับเป็นตีหนึ่งตีสองเธอยังไม่ว่าอะไรเลย พี่จะไปนอนแล้วนะ”
“เดี๋ยว นาวอน เมื่อกี้.... ”
“พรุ่งนี้ค่อยคุยกันได้ไหม ฉันง่วง”
แ ล้วฉันก็รีบเดินหันหลังหนีไป ไม่รู้ว่าถ้าฉันไม่รีบเดินขึ้นมา น้องชายฉันจะทำตัวเป็นพ่อฉันไปอีกนานแค่ไหน แต่ยังไงฉันก็สงสัยอยู่ดีไม่รู้วันนี้ผีเข้าหรือผีออกทำไมแฮวอนถึงมาเป็นห่วงฉันได้เนี่ย เมื่อฉันมาถึงห้อง เตียงเป็นอย่างแรกที่ฉันคิดถึง เตียงที่รัก วันนี้เป็นแรกของการไปโรงเรียนมีเรื่องมากมายที่ฉันอยากจะจดจำรวมทั้งเรื่องของฮันชองด้วย
“นาวอน.... เช้าแล้ว” นี่คือเสียงแรกของยามเช้าที่มันชวนให้รำคาญใจนัก
“รู้แล้วไม่ต้องตะโกนน่า”
“รู้แล้วก็ตื่นสิ เดียวไม่ทันนะ”
“เอ่อลุกแล้วโว้ย” ฉันลุกขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ฉันมองไปที่ประตูเห็นน้องชายฉันยืนอยู่ทำหน้าเครียด
“รีบ ๆ แต่งตัวเดี๋ยวไปไม่ทันโรงเรียน เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ”
“เอ่อ จะไปไหนก็ไป น้องบ้านี่”
“ว่าใครบ้าฮะ รีบแต่งตัวซะไป๋ อุตสาห์มาเรียก”
“ใครขอให้มาเรียก แทนที่จะให้แม่นมมาเรียกก็หมดเรื่อง”
“ถ้าแม่นมเรียกแล้วเธอตื่นฉันต้องมาเรียกไหม”
(ปัง) น้องชายสุดที่รักปิดประตูอย่างแรงด้วยความโมโหแล้วก็จากไป
“นี่ เดี๋ยวประตูห้องฉันก็เสียหรอยะ”
เช้ามาก็ต้องมาเจอบรรยายกาศที่ไม่น่าพิศมัยอะไรอย่างนี้
เฮ้อ.....และวันนี้กว่าจะไปถึงโรงเรียนก็เป็นเวลา 9.30
“บันนาวอน”
“ค้า อาจารย์”
“ทำไมถึงมาสาย ฉันเห็นน้องเธอมาตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่หรอ”
“ค่า ก็หนูกับน้องมันคนละคนกันนี่ค่ะ”
“แล้วทำไมไม่เอาอย่างน้องเธอบ้าง ตั้งแต่เปิดเทอมมานี่น้องเธอมาโรงเรียนก็เช้า เรียนก็ตั้งใจ ซึ่งมันแตกต่างจากเธอมากเลยนะ มีอย่างเดี่ยวที่เหมือนกันคือเธอยังเรียนดีอยู่”
“ค่า อาจารย์”
“แล้วจะไปใหนนะ”
“ไปถอนหญ้าค่า”
“ไม้ต้องไปวันนี้มีนักเรียนใหม่มาเดี๋ยวค่อยไปถอนตอนเลิกเรียน”
“นักเรียนใหม่หรอค่ะ”
“ใช่ แล้วมายืนบื้ออะไร ไปเข้าห้องเรียนได้แล้ว”
“ค่า อาจารย์”
วันนี้มีนักเรียนใหม่หรอ ใครหว่า แต่นักเรียนใหม่นี่ดีนะ ทำให้อาจารย์ย้ายเวลาการถอนหญ้าให้ไปถอนตอนเย็น
ถอนตอนเย็นจะบ้าหรอ ใครจะไปถอน จ้างให้ก็ไม่ไปหรอก
“นาวอนทำไมวันนี้มาสายหล่ะ”
“ยังเช้ากว่าแทซอกอยู่” ฉันหันไปพูกกับเยวอนซึ่งเป็นผู้ถาม
“แทซอกมาแล้วตอนนี้อยู่ห้องน้ำ” ซูวอนเข้ามาแทรก
“อ้าว เหรอ”
เหมือนแทซอกจะกลับมาแล้ว เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เฮ้อคงได้ยินที่ฉันพูดอีกหละสิ
“แทซอก หวัดดีจ๊ะ” ฉันบั้นหน้ายิ้มแย้มทักทายแทซอก
“อืม ดี“
แต่เขากลับตอบกับมาเป็นการ เดินหนีอีกแล้ว หลังอีกแล้วเนี่ยนะ ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย คิดว่าฉันอยากเลิกกับเขามากนักหรอ แล้วถึงจะไม่ได้เป็นแฟน แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ
“นาวอนอย่าคิดมากนะเรื่องแทซอกเลยนะ”
“ให้เวลาเขาทำใจมากกว่านี้หน่อย” เยวอนพูด
“จริงนะ พวกเธอคบกับมาสองปี แล้วอยู่ ๆ เลิกกันเธอจะให้เขาทำใจได้ในเวลาเพียงอาทิตย์เดียวมันเป็นไปไม่ได้หรอก” ตามด้วยซูวอน
“ในฐานะที่ฉันเป็นผู้ชายฉันเห็นด้วยกับที่ซูวอนพูดนะ แล้วยิ่งเป็นแทซอกยากสำหรับเรื่องนี้”
แล้วก็จบที่จูฮาที่เดินมาจากไหนก็ไม่รู
พวกเธอจะให้ฉันต้องทำยังไง ฉันสับสนไปหมดแล้วนะ
“นี่ จูฮานายพูดดีกับเขาก็เป็นด้วยหรอ” ซูวอนหันไปหาเรื่องจูฮา
“อ้าวพูดอย่างนี้กวน...นี่ซูวอน”
“แล้วมันทำไม”
“ก็ไม่ทำไม แต่เธอตายยยยยยยยยยยย!!!!!!” แล้วสัญญาณบอกเหตร้าย่าจะเกิดสงครามก็ดังขึ้น
“มาดิสู้โว๊ย(ว้ายยยยย)”
\"เข้ามาดิ คิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วฉันจากลัวหรอ\"
\"หนอยยยย ตาจูฮา\"
แล้วสงครามก็เริ่มขึ้นดังกระหึ่มไปทั่วทั้งห้อง
“หยุดดดดด มินซูวอน ชองจูฮา ออกมานี่ ทุกคนนั่งที่ ส่วนเธอสองคน คาบไม้บรรทัดยืนขาเดียว” แต่แลเวผู้หยุดสงครามก็เดินมาหยุดสงครามได้ทันก่อนที่จะเจ็บตัวกัยมากว่านี้
“โห หน้าห้องหรอค่ะ”
“หน้ากระดาน”
“อ้าวทำไมละครับ”
“ไม่ต้องถามมากได้ไหมบอกให้ทำก็ทำสิ”
เฮ้อ.....บรรยากาศของห้องเรียนตอนนี้ไม่ได้แตกต่างจากที่บ้านเมื่อเช้าเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น