*- - หัวใจลับของเหล่าวัยซ่าส์ - -*

ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 21 : ปฏิบัติการจีบ 4

ตอนที่ 21 ปฏิบัติการจีบ [4] แพท กะ เคน



หลังจากที่แม๊กไปกับเมมา เขาก็กลับไปเล่าให้เพื่อนๆฟังทันทีที่เขากลับมาถึงห้องพักของตัวเอง เมื่อเพื่อนๆได้ฟังก็พลอยดีใจไปด้วย เพราะถือว่าสำเร็จไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว ตาต่อไปก็คือนายเคนนั่นเอง



“แม๊กดีใจด้วยว่ะ” เจฟฟ์พูดแสดงความยินดีกับเพื่อน



“ทำไมไม่บอกรักไปเลยล่ะ” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครถาม ก็ไอ้ดีนเจ้าเก่านั่นแหละ มันจะให้รวบหัวรวบหางอย่างเดียวเลยไง



“เอ็งจะบ้าหรอ เดี๋ยวเมตั้งตัวไม่ทันเว้ย ของอย่างนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไป” แม๊กบอกกับเพื่อนๆที่นั่งอยู่



“มันก็จริงนะ” เคนสนับสนุนความคิดของแม๊ก



“เคนต่อไปเอ็งแล้วนะเว้ย” ดีนบอก



“ใช่ๆ” ทุกคนพูดขึ้นเป็นเสียงเดียวกันเลย



“ข้ากลัวว่ะ” เคนเริ่มปอดขึ้นมานิดๆแล้ว



“แค่นี้เอ็งก็กลัวแล้ว มันจะติดมั้ยเนี่ย” ดีนเริ่มรำคาญเพื่อนแล้ว



“ก็....” เคนบอกเพื่อนไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม



“ก็ไรว่ะ ไม่ต้องมาอึกอักเลยเอ็ง” ดีนเริ่มรบเร้าเพื่อนแล้ว ส่วนไอ้สองตัวก็ได้แต่นั่งเงียบเป็นเป่าสาก สงสัยปากมันคงอมสากกระเบือกันไว้มั้ง

“ใจเย็นไอ้ดีน” เจฟฟ์เริ่มปรามเพื่อนของเขา



“สงสัยมันคงกลัวยัยนั่นจะแผลงฤทธิ์ใส่ล่ะมั้ง” แม๊กบอกอย่างขำๆ



“ไม่ตลกเลยไอ้แม๊ก” เคนหันไปแหวใส่ แม๊กจ๋อยสนิทเลย



“แค่นี้เอง เอ็งไม่ต้องกลัวหรอกน่า” ดีนพูดให้กำลังใจเพื่อน ส่วนทางด้านสาวๆก็กำลังนั่งคุยกันถึงเรื่องนี้เหมือนกัน ดูแล้วเมก็มีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว



“เมวันนี้เป็นไงสนุกมั้ย” เนลถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าเพื่อนสาว



“ก็หนุกดีนะ” เมตอบแล้วก็ยิ้ม



“อ่ะแน่ะ แสดงว่าหนุกมากเลยอ่ะดิ” เนลล้อเลียนเพื่อนของตัวเอง



“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวเค้าเอาของไปเก็บก่อนนะ” เมบอกแล้วก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป ส่วนเพื่อนๆที่เหลือก็นั่งรอเธออยู่ข้างนอก



“อ้าวแพท เรย์” เมทักขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าคนทั้งสอง



“ดีๆ หนุกเปล่า” เรย์ตอบกลับแล้วก็ถามเม



“ก็ดีนะ นายนั่นก็เทคแคร์ดีนี่” เมตอบพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า



“แล้วนายนั่นบอกรักเลยป่ะ” แพทซักอีก



“จะบ้าหรอ แค่ไปเที่ยวในฐานะเพื่อน จะมาบอกรักได้ไง” เมรีบปฏิเสธทันควัน แต่ในใจเธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาชวนเธอไปด้วยสาเหตุใด เขาจะมาจีบเธอเหรอ คงไม่มั้ง แต่ดูจากสภาพการณ์แล้วมันน่าจะมาจีบมากกว่า แต่ถ้าเขามาขอคบกับเธอ เธอก็พร้อมที่จะคบกับเขาเหมือนกัน



“แน่ใจ แต่ดูแล้วนายนั่นดูจะชอบเมมากเลยนะ” แพทเสริมอีก



“จะยังไงก็ช่าง รอให้มาบอกรักก่อนเหอะ” เมบอกแล้วก็หน้าแดงเลยทีนี้



“ซะงั้นเลย” แพทบอก แล้วทั้งหมดก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเวลาผ่านไปเรื่อยล่วงเข้าเที่ยงคืนแล้ว



“ฝันดีนะ” เรย์บอกกับเพื่อนทั้งสองที่เดินมาส่งให้ถึงห้อง



“จ้า แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” เมบอกลาเพื่อนทั้งสองแล้วก็เดินออกไปกับเนล



*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*



“ทำไมมันร้อนงี้ว่ะ” แพทบอกด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียสุดๆ



“ร้อนล่ะซิ” เรย์ถามเพื่อนขณะที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างที่หันหน้าออกไปยังทะเลสาบหลังโรงเรียน



“ก็ใช่ซิ แกเปิดม่านทำไมเนี่ย คนจะนอนเว้ย” แพทบอกอย่างอารมณ์เสียแล้วก็หยิบผ้าห่มคลุมโปงนอนต่อ



“ไอ้แพทแกตื่นได้แล้ว มันสายแล้วนะเว้ย จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนเนี่ย” เรย์พ่นใส่แพทเป็นชุดเมื่อเห็นเพื่อนไม่ยอมที่จะลุกออกมาจากที่นอน



“ก็ได้ว่ะ” แล้วแพทก็ยอมลุกจากที่นอน ลากสังขารตัวเองไปอาบน้ำ ส่วนเรย์ก็นั่งรอแพทอยู่ในห้องนั่นแหละ



ผ่านไป 10 นาที แพทของเรายังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย สงสัยคงเอาไส้ออกมาล้างด้วย ไม่มันก็อาจจะหลับคาห้องน้ำไปแล้ว



“อ้าวอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ นึกว่าหลับไปแล้ว” เรย์เอ่ยทันทีที่เห็นแพทก้าวออกมาจากห้องน้ำ แล้วเธอก็แต่งตัวอย่างรวดเร็ว



“แกไปหาไรกินดีกว่าว่ะ หิวแล้ว” ทันทีที่เธอแต่งตัวเสร็จ เธอก็ชวนเพื่อนคนสนิทของเธอลงไปหาอะไรกิน



“ไปดิ ก็เค้ารอแกอยู่เนี่ย” เรย์บอกแล้วก็เดินนำหน้าออกไป ทันทีที่ทั้งคู่เดินมาถึงภายในตัวโรงอาหาร ก็ถูกสายตานับสิบคู่จ้องมอง โดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น



“เค้ามองเราสองคนไมว่ะ” แพทหันไปถามเรย์ เพราะรังสีอำมหิตมันแผ่ซ่านซะเหลือเกิน



“เออดิ ไปทำอะไรผิดหรอ” เรย์หันมากระซิบกับแพท แต่ว่าอยู่ก็ได้ยินเสียงคนพูดกันว่า “ดูนั่นดิ เด็กมอสามวง queer น่ะ หน้าตาดี เล่นดนตรีเก่งอีก”



“โธ่เอ๊ย!!! นึกว่าเรื่องไร มองซะน่ากลัวกันเชียว” เรย์หันไปพูดกับเรย์อีกครั้ง



“ก็เออดิ” แพทบอกแล้วเธอก็เดินไปนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่งที่มันว่างอยู่พอดี แล้วก็ใช้เรย์ให้ไปซื้อข้าวให้ เพราะขี้เกียจ



“แกจะกินไร” เรย์ถามเพื่อน



“เหมือนแกแหละ ขอบใจมากเพื่อน” แพทสั่งแล้วก็ขอบคุณล่วงหน้า เป็นอันว่าจบ



“ซะงั้นเลย” เรย์บอกแล้วก็เดินไปซื้อข้าว แต่ระหว่างทางก็สวนกับคนคนหนึ่ง ดูท่าแล้วน่าจะเดินไปทางโต๊ะที่แพทนั่งอยู่



“หวัดดีครับ” เสียงที่คุ้นกับโสตประสาทแพทเป็นอย่างดีเอ่ยขึ้น



“เอาคำพูดนายกองไว้ตรงนั้นแหละ” แพทกวนประสาทกลับไป



“พูดดีๆนะเนี่ย” เด็กหนุ่มเริ่มออกอาการโมโหซะแล้ว ก็เขาพูดอย่างดี แต่ที่ได้รับกลับมามันคือวความกวนประสาท



“แล้วใครสั่งให้นายมาพูดกับฉันล่ะ”



“ไม่มี  เรามาของเราเอง”



“ก็แล้วแต่นายซิ” แพทบอกอย่างไม่ใส่ใจ แต่บัดนี้เขาคนนี้ได้ลงนั่งตรงหน้าเธอแล้ว



“แพทเราจะพูดกันดีๆมั่งไม่ได้หรอ”



“เห็นว่าคงจะไม่ได้”



“ทำไมล่ะ”



“ก็ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับนายนี่ นายไปให้พ้นๆหน้าฉันเลยไป มาทางไหนก็กลับทางนั้นแหละ” หล่อนไล่



“ถ้าไม่อยากเป็นเพื่อนก็เป็นมากกว่านั้นซิ”  



“นี่นายมันจะมากไปแล้วนะ” เธอเริ่มหมดความอดทนลงทุกทีๆแล้ว



“ไม่มากเลยนะ แค่เป็นมากกว่าเพื่อนเอง” เคนยังกวนประสาทหล่อนต่อไป ส่วนเธอก็ได้แต่นั่งกัดฟันกรอดๆ



“ข้าวมาแล้ว” เรย์บอกแล้วก็นั่งลงที่ว่างข้างแพท แล้วก็เอาจานข้าวให้แพท



“หวัดดีเคน” เรย์ทักทายพูดมาเยือน



“แพทเย็นนี้ไปดูเราเล่นบอร์ดได้ป่ะ ที่ลานบอร์ดติดกับยิม” เคนไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดๆมาพูดแล้ว ก็เลยตัดสินใจพูดสิ่งที่ตัวเองจะมาชวน



“ไม่ ฉันไม่ว่าง” แพทบอกปัดทันทีทันใด



“ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ไว้วันหลังก็ได้” เคนบอกขึ้นทันทีแล้วก็ลุกเดินออกไป แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกไปก็มีเสียงขัดไว้เสียก่อน



“ฉันไปก็ได้” แพทบอกหลังจากนั่งทบทวนดูอีกที



“ขอบใจนะ แต่ว่าถ้าไม่เต็มใจไม่ต้องไปก็ได้” เคนบอกแล้วก็เดินออกไปทันที แล้วก็มีเสียงตะโกนตามออกไปอีกครั้ง แต่นั่นไม่ใช่เสียงแพทแต่เป็นเพื่อนบของหล่อน



“มันฟอร์มตะหาก ความจริงแล้วมันเต็มใจไป แล้วเจอกันเย็นนี้” เรย์ตะโกน คำพูดนี้มันทำให้เพื่อนของเธอเขินไม่น้อยทีเดียว แต่เมื่อเคนได้ยินทีเรย์พูดดังนั้นก็ดีใจไม่น้อยทีเดียว ความหวังเริ่มจะมีมาบ้างแล้ว



“ไหงพูดงี้ล่ะ” แพทหันไปถามเรย์



“หรือว่ามันไม่จริง” เรย์ถามเพื่อนสาวคนสนิท



“ก็ไม่จริงไง” แพทตอบอย่างแข็งขัน



“แกโกหกคนอื่นได้ แต่แกโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ เค้ากับแกเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแกก็รู้อยู่ แกนึกว่าเค้าจะไม่รู้อะไรเลยรึไง เค้าไม่โง่หรอกนะเว้ย” แค่คำพูดของเรย์ทำให้แพทเงียบไปทันที ไม่มีแม้แต่เสียงที่จะโต้แย้งเพื่อนสนิทของเธอ ส่วนทางด้านของเด็กหนุ่มก็เจอเพื่อนซักไซ้ไล่เรียงเหมือนกัน



“เคนเป็นไงมั่ง ยัยนั่นแผลงฤทธิ์ใส่อีกมั้ยล่ะ” แม๊กถามแบบขำๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก



“นิดหน่อย” เคนบอกแล้วก็นั่งอมยิ้ม



“แล้วเอ็งยิ้มไรของเอ็งว่ะ” ดีนถามด้วยความสงสัย



“ก็คือว่าเย็นนี้ยัยนั่นจะไปดูข้าเล่นบอร์ดไง” เคนบอกด้วยความดีใจสุดขีด



“จริงดิ” ดีนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง



“ก็เออดิว่ะ” เคนตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ



“ตอนแรกยัยนั่นก็ฟอร์มบอกไม่ได้ แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจจนได้” เคนบอกเพื่อนๆ



“เจ๋งมากเพื่อน” เจฟฟ์กล่าวชมเพื่อน



“งั้นเดี๋ยวข้าขอกลับไปทำความสะอาดอบร์ดก่อนนะ มันเน่าแล้ว” เคนบอกกับเพื่อน แล้วก็เดินแยกออกไป



“ดูมันจะมั่นใจซะเหลือเกินนะ” เจฟฟ์บอก



“กลัวแป้กว่ะ” ดีนเอ่ย



“ปากไม่เป็นมงคลเลยไอ้ดีน” แม๊กแหวใส่



“โทษที” ดีนบอกแล้วทั้งสามก็ปักหลักนั่งคุยกันต่อไป ส่วนทางด้านสองสาวก็กลับหอไปแล้ว



*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*