ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 13 : ไม่แน่ใจ
ตอนที่ 13 ไม่แน่ใจ
“วันนี้เหนื่อยว่ะ” แพทบ่นแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟา ส่วนเรย์ก็เดินเข้าไปหยิบน้ำมาให้แพท
“เรื่องไรล่ะ”
“ไม่รู้ดิมันประดังประดาเข้ามาจนแทบจะรับไม่ไหวอยู่แล้วเนี่ย”
“แกยังคิดมากเรื่องไอ้มาร์คอยู่อีกหรอเนี่ย”
“มันชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วดิ”
“ไม่แน่ใจอะไร”
“ไม่แน่ใจว่าเค้ายังรักมันอยู่รึเปล่าไง”
“ไหนบอกว่าลืมได้แล้วไง”
“ก็ไม่รู้ไง” แล้วต่อมน้ำตาของแพทก็แตกอีกรอบ
“อ้าวเฮ้ยเป็นไร” เรย์รีบเดินเข้ามาหาเพื่อนทันที
“เค้าไม่ไหวแล้วแก เค้าพยายามแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้ ยิ่งกลับมาแบบนี้มันทำให้เค้าคิดมากกว่าเดิมอีก”
“อย่าคิดมากเลย เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวมันก็ลืมไปเองแหละ เวลาเท่านั้นแหละที่จะช่วยให้แกลบมันออกไปจากใจ”
“อือ”
“ไม่ร้องไห้แล้ว ทำเป็นเด็กๆไปได้” เรย์บอกพร้อมกับขยี้หัวเพื่อนสาวคนสนิท
“เออวันนี้เค้าเห็นไอ้เคนนั่งมองแกทั้งวันเลย”
“แกจะบ้าเหรอ”
“คนบ้าอะไรจะมานั่งมองเค้าทั้งวัน”
“ก็คนอย่างไอ้หมอนั่นไง”
“เออ งั้นเค้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ จะได้ลงไปหาอะไรกินกัน”
“ได้ๆ เค้านั่งดูทีวีรอแล้วกัน” แล้วแพทก็เดินหายเข้าไปในห้อง คล้อยหลังจากนั้นประมาณ 15 นาทีแพทก็ออกมาจากห้องนอนของตัวเอง
“ไปกันได้แล้วครับท่าน” แพทเรียกเพื่อนที่กำลังนั่งดูทีวีอย่างเมามัน ก็มันนั่งดูบอลอยู่ไง
“ก็ได้” แล้วเรย์ลุกเดินตามมา
“เทปเก่าหรอ”
“เออดิ ก็วันนั้นไม่ได้ดูอ่ะ”
“คู่ไหนล่ะ”
“เชลซี กะ ลิเวอร์พูล ไง”
“อ้อ”
“เดี๋ยวไปชวนเมกะเนลด้วย” เรย์บอกแล้วก็เดินนำหน้าไปเลย ปล่อยให้แพทเดินอยู่คนเดียว
“ไอ้เรย์แกจะรีบไปไหนเนี่ย”
“เปล่านี่ก็เดินปรกติ”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจดิว่ะ ถามมากนะแก”
“แค่นี้เนี่ยนะ”
“ก็เออดิ” ทั้งสองเถียงกันมาจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเม กะ เนล
“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก..” แพทเคาะประตูอยู่นานก็ไม่เห็นมีใครมาเปิดประตู
“สงสัยยังไม่กลับมางั้นเราไปกันเหอะ” และทั้งสองก็เดินลงไปที่โรงอาหาร แล้วทั้งสองขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าโรงอาหาร
“กินอะไรดีว่ะเย็นนี้” แพทบอกแล้วก็มองไปยังร้านอาหารต่างๆที่ยังเปิดขายอยู่
“แล้วแต่แกดิ”
“เออ วันหลังไม่ต้องนะ”
“เดี๋ยวแพทนั่นมันกิ๊กแกนี่หว่า นั่งอยู่กับแฟนด้วย” เรย์บอกแล้วก็ชี้ไม้ชี้มือไปยังที่เคนนั่งอยู่
“ไหนอ่ะ”
“ฮั่นแน่ แกชอบอีตานั่นเข้าแล้วล่ะซิ”
“ไม่ได้ชอบ แล้วก็ไม่ใช่กิ๊กเค้าด้วย ไปซื้อข้าวดีกว่า ไม่คุยด้วยแล้ว” แล้วแพทก็เดินออกไปทันที
“นั่นมันพี่แพทกับพี่เรย์นี่”เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่เรย์กำลังมองหาที่นั่งอยู่
“น่ารักทั้งคู่เลยเนอะ”
“ใช่ๆ”
“พแนงไก่ราดข้าวจานนึงค่ะ” แพทสั่งกับคนขาย
“นี่จ้า”
“ขอบคุณค่ะ” หลังจากซื้อข้าวเสร็จแล้วเธอก็มองหาเพื่อนทันที แต่ว่าสายตาของเธอกลับมองเห็นคนที่เธอไม่อยากจะเห็น
“ไอ้แพททางนี้” เรย์เห็นว่าแพทกำลังมองหาตัวเองอยู่ก็เลยกวักมือเรียก
“มองหาตั้งนาน”
“แน่ใจนะว่ามองหาเค้า”
“เออดิว่ะ”
“โทรศัพท์แกดังอ่ะแพท”
“แป๊บๆ” แล้วแพทก็กดรับสาย
“อยู่ไหนกัน” ทางปลายสายถามมา เสียงแบบนี้ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร
“กินข้าวอยู่โรงอาหารแล้วแกสองคนอยู่ไหนกัน”
“นั่งกินไอติมอยู่หน้าโรงเรียน”
“หรอ งั้นเดี๋ยวไปหาละกัน กินข้าวก่อน”
“จ้าๆ แล้วเจอกัน”
“ใครโทรมา”
“เม ไมอ่ะ”
“เปล่าๆ”
“ช่วงนี้แกเป็นไรเนี่ย แปลกๆนะเนี่ย”
“แปลกไง”
“ไม่รู้ดิ บอกไม่ถูก”
“รึว่แกแอบชอบไอ้เนล แน่ๆเลยแก”
“แกจะบ้าหรอ เค้ามีมิกิอยู่ทั้งคน เค้าไม่นอกใจหรอก”แต่ที่แพทพูดเมื่อกี๊มันก็ทำให้เราหวั่นไหวไม่น้อย หรือว่าเราจะแอบชอบ เป็นไปไม่ได้หรอก
“ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ ถึงแกไม่นอกใจ มิกิอาจจะเป็นฝ่ายนอกใจแกก็ได้ ใครจะไปรู้”
“ดูเข้า แทนที่จะให้กำลังใจกันอ่ะเนอะ คนเราก็แบบนี้แหละ”
“แบบไหนไอ้เรย์ เดี๋ยวตายไม่รู้ตัวนะเว้ย”
“จ้าๆ แม่ กินข้าวไปเลย” ผ่านไป 5 นาทีข้าวในจานแพทก็หมดลง
“ไปกันเหอะ”
“ไปดิ” แล้วทั้งสองก็เดินออกไปร้านไอติมที่อยู่หน้าโรงเรียน
“เจอกิ๊กแกอีกแล้วว่ะ” เรย์บอกแล้วก็เดินตรงไปที่โต๊ะที่มีเมกับเนลนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“วันนี้มันเป็นวันอะไรว่ะเนี่ย” แพทบ่นกับตัวเอง แต่ไม่วายดันได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่อีกด้วย
“พอลล่ากินซิครับ ของโปรดไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวละลายหมดนะ”
“ค่ะ เคนป้อนพอลล่าหน่อยซิค่ะ” ไม่รู้ว่านายนั่นเกิดคิดอุตริอะไรก็ป้อนไอติมนางมารร้ายซะเลย
“อ่ะ...อ้ำ”
“อร่อยจังเลยค่ะ เคนนี่น่ารักจังเลยนะค่ะ”
“เฮ้ยแพทเป็นไรอีกเนี่ย หน้างอมาเชียวไม่พอใจอะไรว่ะ” เมถามหลังจากเห็นอาการของเพื่อน
“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร แค่เบื่อ”
“เบื่อไรว่ะแก วันนี้แกเบื่อทั้งวันเลย”
“ไม่รู้เว้ย พวกแกรีบๆกินเลยนะ ถ้ากินช้าเค้าจะกลับก่อน มันเซ็งเว้ย” แพทบอก แต่แล้วเพื่อนๆก็รู้ถึงสาเหตุที่แพทเป็นแบบนี้ ก็นายเคนกำลังสวีทอยู่กับแฟนน่ะซิ
“ได้ๆ”
“เออพวกแกเค้าได้ข่าวว่าจะมีงานโรงเรียน” เมเป็นคนปิดหัวข้อสนทนา
“จริงหรอว่ะ” แพทถามด้วยความตื่นเต้น
“เห็นว่าจะมีประกวดวงดนตรีด้วยนะ” เนลเสริมต่อ
“จริงดิ” เรย์เริ่มสนใจขึ้นมาทันที
“เห็นว่านะ”
“ถ้ามีก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้ลงประกวดวงดนตรีมาตั้งนานแล้ว” เรย์บอกด้วยความมุ่งมั่น
“ถ้ามีพวกเราทั้งหมดจะลงแข่งใช่มั้ย” เมสรุปเรื่องทั้งหมด
“ใช่แล้ว” ทุกคนประสานเสียงตอบพร้อมกัน ทำให้คนทั้งร้านหันมามอง
“กินหมดยัง อยากกลับแล้วนะ” แพทเริ่มออกอาการบ่นอีกแล้ว
“หมดแล้ว” เนลบอก
“งั้นก็ไปกัน” แพทบอกแล้วก็เดินนำออกไป
“วันนี้มันท่าจะบ้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย” เรย์พูดเบาๆกับตัวเอง
“งั้นแยกกันตรงนี้เลยละกัน พรุ่งนี้เช้าเจอกัน” เนลบอกแล้วก็โบกมือให้แพทกับเรย์
“แล้วเจอกัน บายจ้า” แพทบอกแล้วก็เดินออกไปกับเรย์
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“วันนี้เหนื่อยว่ะ” แพทบ่นแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟา ส่วนเรย์ก็เดินเข้าไปหยิบน้ำมาให้แพท
“เรื่องไรล่ะ”
“ไม่รู้ดิมันประดังประดาเข้ามาจนแทบจะรับไม่ไหวอยู่แล้วเนี่ย”
“แกยังคิดมากเรื่องไอ้มาร์คอยู่อีกหรอเนี่ย”
“มันชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วดิ”
“ไม่แน่ใจอะไร”
“ไม่แน่ใจว่าเค้ายังรักมันอยู่รึเปล่าไง”
“ไหนบอกว่าลืมได้แล้วไง”
“ก็ไม่รู้ไง” แล้วต่อมน้ำตาของแพทก็แตกอีกรอบ
“อ้าวเฮ้ยเป็นไร” เรย์รีบเดินเข้ามาหาเพื่อนทันที
“เค้าไม่ไหวแล้วแก เค้าพยายามแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้ ยิ่งกลับมาแบบนี้มันทำให้เค้าคิดมากกว่าเดิมอีก”
“อย่าคิดมากเลย เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวมันก็ลืมไปเองแหละ เวลาเท่านั้นแหละที่จะช่วยให้แกลบมันออกไปจากใจ”
“อือ”
“ไม่ร้องไห้แล้ว ทำเป็นเด็กๆไปได้” เรย์บอกพร้อมกับขยี้หัวเพื่อนสาวคนสนิท
“เออวันนี้เค้าเห็นไอ้เคนนั่งมองแกทั้งวันเลย”
“แกจะบ้าเหรอ”
“คนบ้าอะไรจะมานั่งมองเค้าทั้งวัน”
“ก็คนอย่างไอ้หมอนั่นไง”
“เออ งั้นเค้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ จะได้ลงไปหาอะไรกินกัน”
“ได้ๆ เค้านั่งดูทีวีรอแล้วกัน” แล้วแพทก็เดินหายเข้าไปในห้อง คล้อยหลังจากนั้นประมาณ 15 นาทีแพทก็ออกมาจากห้องนอนของตัวเอง
“ไปกันได้แล้วครับท่าน” แพทเรียกเพื่อนที่กำลังนั่งดูทีวีอย่างเมามัน ก็มันนั่งดูบอลอยู่ไง
“ก็ได้” แล้วเรย์ลุกเดินตามมา
“เทปเก่าหรอ”
“เออดิ ก็วันนั้นไม่ได้ดูอ่ะ”
“คู่ไหนล่ะ”
“เชลซี กะ ลิเวอร์พูล ไง”
“อ้อ”
“เดี๋ยวไปชวนเมกะเนลด้วย” เรย์บอกแล้วก็เดินนำหน้าไปเลย ปล่อยให้แพทเดินอยู่คนเดียว
“ไอ้เรย์แกจะรีบไปไหนเนี่ย”
“เปล่านี่ก็เดินปรกติ”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจดิว่ะ ถามมากนะแก”
“แค่นี้เนี่ยนะ”
“ก็เออดิ” ทั้งสองเถียงกันมาจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเม กะ เนล
“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก..” แพทเคาะประตูอยู่นานก็ไม่เห็นมีใครมาเปิดประตู
“สงสัยยังไม่กลับมางั้นเราไปกันเหอะ” และทั้งสองก็เดินลงไปที่โรงอาหาร แล้วทั้งสองขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าโรงอาหาร
“กินอะไรดีว่ะเย็นนี้” แพทบอกแล้วก็มองไปยังร้านอาหารต่างๆที่ยังเปิดขายอยู่
“แล้วแต่แกดิ”
“เออ วันหลังไม่ต้องนะ”
“เดี๋ยวแพทนั่นมันกิ๊กแกนี่หว่า นั่งอยู่กับแฟนด้วย” เรย์บอกแล้วก็ชี้ไม้ชี้มือไปยังที่เคนนั่งอยู่
“ไหนอ่ะ”
“ฮั่นแน่ แกชอบอีตานั่นเข้าแล้วล่ะซิ”
“ไม่ได้ชอบ แล้วก็ไม่ใช่กิ๊กเค้าด้วย ไปซื้อข้าวดีกว่า ไม่คุยด้วยแล้ว” แล้วแพทก็เดินออกไปทันที
“นั่นมันพี่แพทกับพี่เรย์นี่”เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่เรย์กำลังมองหาที่นั่งอยู่
“น่ารักทั้งคู่เลยเนอะ”
“ใช่ๆ”
“พแนงไก่ราดข้าวจานนึงค่ะ” แพทสั่งกับคนขาย
“นี่จ้า”
“ขอบคุณค่ะ” หลังจากซื้อข้าวเสร็จแล้วเธอก็มองหาเพื่อนทันที แต่ว่าสายตาของเธอกลับมองเห็นคนที่เธอไม่อยากจะเห็น
“ไอ้แพททางนี้” เรย์เห็นว่าแพทกำลังมองหาตัวเองอยู่ก็เลยกวักมือเรียก
“มองหาตั้งนาน”
“แน่ใจนะว่ามองหาเค้า”
“เออดิว่ะ”
“โทรศัพท์แกดังอ่ะแพท”
“แป๊บๆ” แล้วแพทก็กดรับสาย
“อยู่ไหนกัน” ทางปลายสายถามมา เสียงแบบนี้ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร
“กินข้าวอยู่โรงอาหารแล้วแกสองคนอยู่ไหนกัน”
“นั่งกินไอติมอยู่หน้าโรงเรียน”
“หรอ งั้นเดี๋ยวไปหาละกัน กินข้าวก่อน”
“จ้าๆ แล้วเจอกัน”
“ใครโทรมา”
“เม ไมอ่ะ”
“เปล่าๆ”
“ช่วงนี้แกเป็นไรเนี่ย แปลกๆนะเนี่ย”
“แปลกไง”
“ไม่รู้ดิ บอกไม่ถูก”
“รึว่แกแอบชอบไอ้เนล แน่ๆเลยแก”
“แกจะบ้าหรอ เค้ามีมิกิอยู่ทั้งคน เค้าไม่นอกใจหรอก”แต่ที่แพทพูดเมื่อกี๊มันก็ทำให้เราหวั่นไหวไม่น้อย หรือว่าเราจะแอบชอบ เป็นไปไม่ได้หรอก
“ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ ถึงแกไม่นอกใจ มิกิอาจจะเป็นฝ่ายนอกใจแกก็ได้ ใครจะไปรู้”
“ดูเข้า แทนที่จะให้กำลังใจกันอ่ะเนอะ คนเราก็แบบนี้แหละ”
“แบบไหนไอ้เรย์ เดี๋ยวตายไม่รู้ตัวนะเว้ย”
“จ้าๆ แม่ กินข้าวไปเลย” ผ่านไป 5 นาทีข้าวในจานแพทก็หมดลง
“ไปกันเหอะ”
“ไปดิ” แล้วทั้งสองก็เดินออกไปร้านไอติมที่อยู่หน้าโรงเรียน
“เจอกิ๊กแกอีกแล้วว่ะ” เรย์บอกแล้วก็เดินตรงไปที่โต๊ะที่มีเมกับเนลนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“วันนี้มันเป็นวันอะไรว่ะเนี่ย” แพทบ่นกับตัวเอง แต่ไม่วายดันได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่อีกด้วย
“พอลล่ากินซิครับ ของโปรดไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวละลายหมดนะ”
“ค่ะ เคนป้อนพอลล่าหน่อยซิค่ะ” ไม่รู้ว่านายนั่นเกิดคิดอุตริอะไรก็ป้อนไอติมนางมารร้ายซะเลย
“อ่ะ...อ้ำ”
“อร่อยจังเลยค่ะ เคนนี่น่ารักจังเลยนะค่ะ”
“เฮ้ยแพทเป็นไรอีกเนี่ย หน้างอมาเชียวไม่พอใจอะไรว่ะ” เมถามหลังจากเห็นอาการของเพื่อน
“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร แค่เบื่อ”
“เบื่อไรว่ะแก วันนี้แกเบื่อทั้งวันเลย”
“ไม่รู้เว้ย พวกแกรีบๆกินเลยนะ ถ้ากินช้าเค้าจะกลับก่อน มันเซ็งเว้ย” แพทบอก แต่แล้วเพื่อนๆก็รู้ถึงสาเหตุที่แพทเป็นแบบนี้ ก็นายเคนกำลังสวีทอยู่กับแฟนน่ะซิ
“ได้ๆ”
“เออพวกแกเค้าได้ข่าวว่าจะมีงานโรงเรียน” เมเป็นคนปิดหัวข้อสนทนา
“จริงหรอว่ะ” แพทถามด้วยความตื่นเต้น
“เห็นว่าจะมีประกวดวงดนตรีด้วยนะ” เนลเสริมต่อ
“จริงดิ” เรย์เริ่มสนใจขึ้นมาทันที
“เห็นว่านะ”
“ถ้ามีก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้ลงประกวดวงดนตรีมาตั้งนานแล้ว” เรย์บอกด้วยความมุ่งมั่น
“ถ้ามีพวกเราทั้งหมดจะลงแข่งใช่มั้ย” เมสรุปเรื่องทั้งหมด
“ใช่แล้ว” ทุกคนประสานเสียงตอบพร้อมกัน ทำให้คนทั้งร้านหันมามอง
“กินหมดยัง อยากกลับแล้วนะ” แพทเริ่มออกอาการบ่นอีกแล้ว
“หมดแล้ว” เนลบอก
“งั้นก็ไปกัน” แพทบอกแล้วก็เดินนำออกไป
“วันนี้มันท่าจะบ้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย” เรย์พูดเบาๆกับตัวเอง
“งั้นแยกกันตรงนี้เลยละกัน พรุ่งนี้เช้าเจอกัน” เนลบอกแล้วก็โบกมือให้แพทกับเรย์
“แล้วเจอกัน บายจ้า” แพทบอกแล้วก็เดินออกไปกับเรย์
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น