ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12 : รื้อฟื้น
ตอนที่ 12 รื้อฟื้น
ทั้งสองก็คุยกันไปเรื่อยจนถึงโรงอาหาร แต่ว่าอยู่ๆเรย์ก็ถามเกี่ยวกับอะไรบางอย่างขึ้นมากับแพท ทำให้แพทถึงกับอึ้งไปเลย
“แพทถ้าไอ้มาร์คมันขอให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมแกจะทำไง”
“เค้าไม่มีวันกลับไปเป็นแฟนมันเด็ดขาด เรื่องนี้ก็จบไปตั้งนานแล้ว ปล่อยให้มันอยู่กับอดีตนั่นแหละดีแล้ว อนาคตเค้าไม่ยอมจมปลักกับคนอย่างมันหรอก” แพทตอบด้วยความเด็ดเดี่ยว
“ดีแล้วแหละแก ไม่งั้นแกก็คงเป็นไอ้โง่ให้มันหลอกอยู่อย่างนั้น”
“.................” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา
“อ้าวเฮ้ยแกคิดไรอยู่” เรย์ถามพลางเขย่าตัวแพท
“เปล่าๆ”
“งั้นก็กินข้าวได้แล้ว”
“จ้า” แล้วแพทก็นั่งกินข้าวไปอย่างหงอย เพราะจากการสนทนาเมื่อครู่ทำให้เธอหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต
“ไอ้แพทเมื่อไหร่จะกินข้าวหมดซะที ฝนเริ่มตกแล้วนะเว้ย” เมตะโกนใส่หน้าแพทก็เธอเล่นนั่งเหม่อไม่ยอมกินข้าวเลย
“ฮะ อะไรกันหรอ” แพทถามเหมือนไม่รู้ว่าได้เกิดอะไรขึ้น
“ก็แกนั่งเหม่อ ไม่รู้ตัวเลยรึไง” เรย์หันมาถามเพื่อนสาว
“อ้อเหรอ เดี๋ยวเค้ากินข้าวแป๊บนึง” คราวนี้เพื่อนๆนั่งจ้องแพทกินข้าวเขม็งเลย
“อิ่มแล้ว” แพทบอกแล้วก็ลุกเดินไปซื้อน้ำ
“ไอ้แพทมันเป็นไรอ่ะเรย์” เมถามด้วยความสงสัยในอาการของเพื่อน
“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆมันก็นั่งเหม่อ มันถ้าจะประสาทไปแล้วมั้ง” เรย์บอกกับเพื่อนแต่เธอก็รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้แพทเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอเองนั่นแหละ
“เออเนลวันนั้นเนลซื้อเพลงของMicheal Buble มาใช่ป่ะ” เรย์ถามเธอ
“อื้อ ไมหรอ”
“ยืมไปฟังหน่อยดิ”
“ได้ เดี๋ยวเอาให้ละกันตอนที่กลับห้องแล้ว”
“ขอบใจนะ” เรย์บอกขอบคุณล่วงหน้า
“แล้วทำไมไอ้แพทมันไปซื้อน้ำนานจังว่ะ” เมเริ่มออกอาการบ่นอีกแล้ว
“มาแล้ว” แพทส่งเสียงมาแต่ไกล
“ตายยากจริงเนอะ เมื่อกี๊เพิ่งจะพูดถึงอยู่เลย” เมบอก
“อ่ะนะ ไปกันเหอะ” แพทเอ่ยชวนเพื่อนๆให้กลับหอ
“ไป” เนลบอก แล้วทั้งหมดก็เดินกลับหอกันไป แต่ระหว่างทางกลับฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก
“ฝนตกอีกแล้ว มันจะตกอะไรนักหนาว่ะ” เรย์บ่นเพราะว่าเธอนั้นไม่ชอบอะไรที่มันเฉอะแฉะ
“เห็นว่าพายุมันเข้าน่ะ” เนลบอกเพราะเธอฟังพยากรณ์อากาศมาเมื่อเช้า
“หรอ เซ็งเลย” หลังจากนั้นประมาณ 5 นาทีทั้งหมดก็มาหยุดอยู่หน้าห้องของเมกับเนล
“เรย์รอแป๊บนะ เดี๋ยวเข้าไปเอาแผ่นให้ก่อน”
“จ้า” สักครู่นึงเนลก็ออกมาพร้อมกับแผ่นซีดีที่เรย์ต้องการ
“นี่ไง” เนลยื่นซีดีให้เรย์
“ขอบใจนะ แล้วพรุ่งนี้จะเอามาคืนนะ ไปละ บาย” เรย์บอกแล้วก็เดินไปกับแพท
“ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูดีไปหมดเลยคนอะไรก็ไม่รู้” เนลบอกกับตัวเอง (คนแต่ง- - คนอย่างไอ้เรย์ไง) (เนล- - รู้อีก)
ส่วนทางด้านสี่หนุ่มตอนนี้ก็กำลังนั่งกินข้าวพร้อมกับดูหนังไปด้วยที่ห้องของเคนกับแม๊ก ส่วนอีกสองสาวก็นั่งคุยกันอยู่ในห้อง
“เฮ้ยพวกเอ็งสองคนเมื่อไหร่จะเริ่มต้นจีบยัยสองคนนั่นซะทีว่ะ” ดีนบอกเพราะไม่เห็นจะมีอะไรคืบหน้าเลย
“เดี๋ยวดิว่ะ ต้องค่อยเป็นค่อยไป เกิดแห้วขึ้นมาจะทำไง” แม๊กบอก
“เหรอ”
“แล้วมันเมื่อไหร่ว่ะ” ดีนถามต่ออีก
“กะว่าหลังงานโรงเรียนว่ะ ข้าจะจีบยัยนั่น” แม๊กบอกอย่างมั่นใจ
“ให้มันแน่เหอะ”
“ก็อีกแค่อาทิตย์เดียว แกอย่าลืมดิว่ะข้าต้องไปซ้อมบาสทุกวัน ส่วนไอ้เคนก็ต้องไปซ้อมบอร์ดทุกวัน”
“เออๆ จะรอดูผลงานของพวกเอ็งนะ”
“ครับเจ้านาย” เคนกับแม๊กพูดขึ้นพร้อมกัน
“อ้าวหนังจบแล้วหรอว่ะเนี่ย” เคนเอ่ยอย่างหมดอารมณ์
“ก็เห็นอยู่นี่” แม๊กสวนกลับไป
“เพราะเอ็งไอ้ดีนข้าเลยดูหนังไม่รู้เรื่อง”
“วันหลังก็ดูใหม่ดิ ข้าไปนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” ดีนบอกแล้วก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเจฟฟ์
“เบื่อเว้ย” เคนพูดออกมาอย่างดัง
“เบื่อไรว่ะเคน”
“ไม่รู้ เอองั้นข้าไปอาบน้ำนอนแล้วนะ ไนท์เพื่อน” เคนบอกแล้วก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเอง
“งั้นเราก็ไปนอนมั่งดีกว่า”
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“หวัดดีเพื่อนๆ” แพททักทายเพื่อนๆเสียงใส
“วันนี้มาเช้านี่หว่า” เมบอก
“พวกแกสองคนก็มาเช้านะ กินข้าวกันยัง”
“กินแล้วไมล่ะ”
“เปล่าถามดูเฉยๆ”
“แป๊บเดียวก็วันจันทร์แล้ว”
“ใช่”
“เออเนลเค้าเอาแผ่นมาคืน” เรย์บอกแล้วก็ยื่นแผ่นซีดีคืนเนล
“จ้า” เนลก็รับแผ่นคืนมา
*- - ออด....ออด....ออด....- -* เสียงบอกเวลาว่าขึ้นเรียนแล้ว
“ขี้เกียจเรียนเว้ย” แพทบ่นอีกแล้ว
“อาจารย์มาแล้ว” เพื่อนๆที่เป็นต้นทางตะโกนบอก พวกลิงทโมนทั้งก็นั่งที่กันเรียบร้อยเลย
“ทั้งหมดทำความเคารพ” หัวหน้าห้องสั่งทันทีที่อาจารย์เดินเข้าห้องมา
“สวัสดีค่ะ/ครับ” นักเรียนทั้งหมดกล่าวสวัสดีอาจารย์
“นั่งลงได้” แล้วอาจารย์ก็เริ่มสอน แต่อยู่ๆแพทก็จะไปเข้าห้องน้ำเลยต้องไปขออาจารย์
“อาจารย์ค่ะขออนุญาตไปห้องน้ำค่ะ” แพทบอก
“เชิญ” แล้วเธอก็เดินออกไปกลับเรย์ ระหว่างที่เธอเดินไปเข้าห้องน้ำเธอก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเดินเตร่อยู่ข้างล่างซึ่งมันคุ้นหน้ามาก
“เรย์ๆมาดูอะไรนี่” แพทตะโกนเรียกเธอให้มาดู
“นั่นใช่ไอ้มาร์คมั้ย”
“ใช่ว่ะ แล้วมันมาทำอะไรที่นี่ว่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ไปหามันกันดีกว่า” แล้วทั้งสองก็เดินลงไปข้างล่าง
“มาร์คนายมาทำอะไรที่นี่” แพทตะโกนถามเด็กหนุ่มที่กำลังเดินมองหาอะไรบางอย่างอยู่
“อ้าวแพทหวัดดี” เด็กหนุ่มเอ่ยทัก
“ดี แล้วนายมาทำอะไร”
“แพทเรามีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ” เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฉันไม่มีเรื่องที่จะต้องคุยกับนาย”
“แต่เรามี”
“งั้นเรื่องอะไรว่ามา” สุดท้ายเธอก็ใจอ่อนยอมฟังจนได้
“เรากลับมาเป็นเหมื่อนเดิมได้มั้ย” แพทได้ฟังก็อึ้งกิมกี่ไปเลย เธอยืนนิ่งไม่ไหวติง
“เรื่องของเราสองคนจบไปตั้งนานแล้ว นายอย่ามารื้อฟื้นมันอีกเลย ปล่อยฉันไปเหอะนะ นายไม่มีใครแล้วใช่มั้ย ถึงคิดจะกลับมาหาฉัน”แพทถามเพราะรู้จักคนอย่างมาร์คดีถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาแค่ปีกว่าๆ
“เธอไม่รักฉันแล้วหรอ” เด็กหนุ่มยังเซ้าซี้ต่อ
“ฉันไม่เคยรักเธอเลยนับตั้งแต่นายบอกเลิกฉันไป ก็บอกแล้วว่ามันจบไปแล้ว”
“แพทมีคนใหม่แล้วเหรอ”
“มันไม่เกี่ยวกับที่ฉันจะมีแฟนใหม่รึยังหรอก แต่มันเกี่ยวกับสิ่งที่นายทำมากกว่า”
“ฉันจะปรับปรุงตัวเอง เรากลับมาคบกันอีกนะ”
“ก็บอกว่าไม่ นายจะเซ้าซี้ฉันอีกทำไม นายกลับไปได้แล้ว ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับฉันอีกได้ยินมั้ย”
“ไม่ได้ยินที่แพทพูดหรอ นายกลับไปได้แล้ว” เรย์บอกหลังจากนิ่งฟังมานาน
“เรย์ช่วยพูดกับแพทหน่อย”
“ไม่ นายกลับไปได้แล้ว แพทไล่แล้วยังจะด้านอยู่ต่ออีกหรอ”
“นายกลับไปได้แล้ว เรื่องของเราสองคนจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแน่นอน”
“ก็ได้ แต่ว่าฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันได้ทำไว้กับแพท แพทยกโทษให้เราได้มั้ย”
“ได้ แต่ว่านายกลับไปเหอะ ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก แล้วก็ไม่ต้องโทรมาด้วย” แพทบอกแล้วก็เดินหนีไป
“นายกลับไปได้แล้ว” เรย์บอกแล้วก็เดินตามแพทไป
“ฉันขอโทษแพท” แล้วเด็กหนุ่มก็เดินจากไป นี่มันก็สมควรแล้วกับสิ่งที่ผมจะได้รับ ผมเองที่เป็นฝ่ายนอกใจเธอก่อน มันก็สมควรแล้วจริงๆ ต่อไปนี้เรื่องของผมกับแพทมันจะเป็นความทรงจำดีๆที่ผมจะจำมันไปจนวันตายเลย ผมจะไม่ลืมเธอเลย
“เรย์มาร์คกลับมาทำไมอีก แค่นี้ยังทำให้เค้าเจ็บไม่พออีกหรอ” แพทพูดไปด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา
“แกอย่าคิดมากเลย”
“เค้าไม่ได้คิดมาก แต่แกรู้มั้ยตอนที่มาร์คขอให้มันเป็นเหมือนเดิมเค้าหวั่นไหวมากเลย”
“ถึงแกจะหวั่นไหวแต่แกก็ยังมีสติอยู่นี่”
“ใช่ไง มันทำให้เค้านึกถึงแต่เรื่องในอดีตไง”
“ช่างมันเหอะ ปล่อยมันไว้กับอดีตแหละ แกต้องอยู่กับปัจจุบันซิ เป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะไม่จมปลักอยู่กับอดีต”
“อือใช่”
“จะไปเรียนยังเนี่ย”
“เดี๋ยวค่อยไปไม่ได้หรอ เค้าไม่อยากไปในสภาพแบบนี้”
“งั้นถ้าแกอยากร้องไห้ก็ร้องให้พอเลย”
“ไม่แล้ว ไปล้างหน้ากันเถอะ” แล้วทั้งสองก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
“แล้วตอนนี้รู้สึกดีขึ้นยัง” เรย์ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ก็ดีแล้วแหละมั้ง”
“งั้นก็ไปกันเหอะ” แล้วทั้งสองก็เดินกลับห้องไป
“มากันแล้วเหรอ นึกว่าจะโดดกันซะอีก” เมถามเพื่อนทั้งสองเพราะว่าหายไปกันนานมาก
“แล้วแพทเป็นอะไร เหมือนร้องไห้มาเลย” เนลถาม
“เปล่าๆ อะไรมันเข้าตานิดหน่อยน่ะ”
“อือ”
“เรียนเหอะ” แพทบอกแต่ว่าเธอหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง อาการของเธอตกอยู่ในสายตาของใครบางคน
“แพทเป็นอะไรว่ะ ทำไมดูเศร้าจัง” เด็กหนุ่มที่สังเกตเห็นอาการของเธอก็รำพึงรำพันกับตัวเอง
“แพทแกเหม่ออีกแล้ว” เรย์หันไปพูดกับเพื่อนสาว
“อะไรนะ”
“เปล่าๆ”
“แกนี่มันจริงๆเลยนะ คิดมากอีกแล้วชัวร์เลย” เรย์บอกกับเพื่อน
“ไม่ได้คิดมาก แต่ว่ามันยังตามหลอกหลอนเค้าอยู่เลย
“แกก็ทำใจลืมมันไปซะซิ”
“พยายามอยู่” แล้วทั้งสองก็นั่งคุยกันไปจนหมดชั่วโมง ไม่สนใจสิ่งที่อาจารย์เข้ามาสอนเลย จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่เวลาเลิกเรียน แพทก็ขอตัวกลับหอก่อน สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้เพื่อนๆสงสัยในตัวเธอเป็นอย่างมาก
“เรย์แพทเป็นอะไรอีก” เนลถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเหอะ” แล้วเรย์ก็เดินตามแพทไปอีกคน
“สองคนนี้มีความลับอะไรกันนะ” เนลบอกแล้วก็เดินกลับหอไปพร้อมกับเม ไม่ว่าความลับจะเป็นอะไรนั้น สักวันหนึ่งก็คงจะรู้เอง เพราะความลับไม่มีในโลก แต่ก็ไม่แน่เสมอไป อืม...แต่ว่าก็ไม่อยากเห็นที่เพื่อนเป็นแบบนี้เหมือนกัน
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ทั้งสองก็คุยกันไปเรื่อยจนถึงโรงอาหาร แต่ว่าอยู่ๆเรย์ก็ถามเกี่ยวกับอะไรบางอย่างขึ้นมากับแพท ทำให้แพทถึงกับอึ้งไปเลย
“แพทถ้าไอ้มาร์คมันขอให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมแกจะทำไง”
“เค้าไม่มีวันกลับไปเป็นแฟนมันเด็ดขาด เรื่องนี้ก็จบไปตั้งนานแล้ว ปล่อยให้มันอยู่กับอดีตนั่นแหละดีแล้ว อนาคตเค้าไม่ยอมจมปลักกับคนอย่างมันหรอก” แพทตอบด้วยความเด็ดเดี่ยว
“ดีแล้วแหละแก ไม่งั้นแกก็คงเป็นไอ้โง่ให้มันหลอกอยู่อย่างนั้น”
“.................” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา
“อ้าวเฮ้ยแกคิดไรอยู่” เรย์ถามพลางเขย่าตัวแพท
“เปล่าๆ”
“งั้นก็กินข้าวได้แล้ว”
“จ้า” แล้วแพทก็นั่งกินข้าวไปอย่างหงอย เพราะจากการสนทนาเมื่อครู่ทำให้เธอหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต
“ไอ้แพทเมื่อไหร่จะกินข้าวหมดซะที ฝนเริ่มตกแล้วนะเว้ย” เมตะโกนใส่หน้าแพทก็เธอเล่นนั่งเหม่อไม่ยอมกินข้าวเลย
“ฮะ อะไรกันหรอ” แพทถามเหมือนไม่รู้ว่าได้เกิดอะไรขึ้น
“ก็แกนั่งเหม่อ ไม่รู้ตัวเลยรึไง” เรย์หันมาถามเพื่อนสาว
“อ้อเหรอ เดี๋ยวเค้ากินข้าวแป๊บนึง” คราวนี้เพื่อนๆนั่งจ้องแพทกินข้าวเขม็งเลย
“อิ่มแล้ว” แพทบอกแล้วก็ลุกเดินไปซื้อน้ำ
“ไอ้แพทมันเป็นไรอ่ะเรย์” เมถามด้วยความสงสัยในอาการของเพื่อน
“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆมันก็นั่งเหม่อ มันถ้าจะประสาทไปแล้วมั้ง” เรย์บอกกับเพื่อนแต่เธอก็รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้แพทเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอเองนั่นแหละ
“เออเนลวันนั้นเนลซื้อเพลงของMicheal Buble มาใช่ป่ะ” เรย์ถามเธอ
“อื้อ ไมหรอ”
“ยืมไปฟังหน่อยดิ”
“ได้ เดี๋ยวเอาให้ละกันตอนที่กลับห้องแล้ว”
“ขอบใจนะ” เรย์บอกขอบคุณล่วงหน้า
“แล้วทำไมไอ้แพทมันไปซื้อน้ำนานจังว่ะ” เมเริ่มออกอาการบ่นอีกแล้ว
“มาแล้ว” แพทส่งเสียงมาแต่ไกล
“ตายยากจริงเนอะ เมื่อกี๊เพิ่งจะพูดถึงอยู่เลย” เมบอก
“อ่ะนะ ไปกันเหอะ” แพทเอ่ยชวนเพื่อนๆให้กลับหอ
“ไป” เนลบอก แล้วทั้งหมดก็เดินกลับหอกันไป แต่ระหว่างทางกลับฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก
“ฝนตกอีกแล้ว มันจะตกอะไรนักหนาว่ะ” เรย์บ่นเพราะว่าเธอนั้นไม่ชอบอะไรที่มันเฉอะแฉะ
“เห็นว่าพายุมันเข้าน่ะ” เนลบอกเพราะเธอฟังพยากรณ์อากาศมาเมื่อเช้า
“หรอ เซ็งเลย” หลังจากนั้นประมาณ 5 นาทีทั้งหมดก็มาหยุดอยู่หน้าห้องของเมกับเนล
“เรย์รอแป๊บนะ เดี๋ยวเข้าไปเอาแผ่นให้ก่อน”
“จ้า” สักครู่นึงเนลก็ออกมาพร้อมกับแผ่นซีดีที่เรย์ต้องการ
“นี่ไง” เนลยื่นซีดีให้เรย์
“ขอบใจนะ แล้วพรุ่งนี้จะเอามาคืนนะ ไปละ บาย” เรย์บอกแล้วก็เดินไปกับแพท
“ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูดีไปหมดเลยคนอะไรก็ไม่รู้” เนลบอกกับตัวเอง (คนแต่ง- - คนอย่างไอ้เรย์ไง) (เนล- - รู้อีก)
ส่วนทางด้านสี่หนุ่มตอนนี้ก็กำลังนั่งกินข้าวพร้อมกับดูหนังไปด้วยที่ห้องของเคนกับแม๊ก ส่วนอีกสองสาวก็นั่งคุยกันอยู่ในห้อง
“เฮ้ยพวกเอ็งสองคนเมื่อไหร่จะเริ่มต้นจีบยัยสองคนนั่นซะทีว่ะ” ดีนบอกเพราะไม่เห็นจะมีอะไรคืบหน้าเลย
“เดี๋ยวดิว่ะ ต้องค่อยเป็นค่อยไป เกิดแห้วขึ้นมาจะทำไง” แม๊กบอก
“เหรอ”
“แล้วมันเมื่อไหร่ว่ะ” ดีนถามต่ออีก
“กะว่าหลังงานโรงเรียนว่ะ ข้าจะจีบยัยนั่น” แม๊กบอกอย่างมั่นใจ
“ให้มันแน่เหอะ”
“ก็อีกแค่อาทิตย์เดียว แกอย่าลืมดิว่ะข้าต้องไปซ้อมบาสทุกวัน ส่วนไอ้เคนก็ต้องไปซ้อมบอร์ดทุกวัน”
“เออๆ จะรอดูผลงานของพวกเอ็งนะ”
“ครับเจ้านาย” เคนกับแม๊กพูดขึ้นพร้อมกัน
“อ้าวหนังจบแล้วหรอว่ะเนี่ย” เคนเอ่ยอย่างหมดอารมณ์
“ก็เห็นอยู่นี่” แม๊กสวนกลับไป
“เพราะเอ็งไอ้ดีนข้าเลยดูหนังไม่รู้เรื่อง”
“วันหลังก็ดูใหม่ดิ ข้าไปนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” ดีนบอกแล้วก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเจฟฟ์
“เบื่อเว้ย” เคนพูดออกมาอย่างดัง
“เบื่อไรว่ะเคน”
“ไม่รู้ เอองั้นข้าไปอาบน้ำนอนแล้วนะ ไนท์เพื่อน” เคนบอกแล้วก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเอง
“งั้นเราก็ไปนอนมั่งดีกว่า”
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“หวัดดีเพื่อนๆ” แพททักทายเพื่อนๆเสียงใส
“วันนี้มาเช้านี่หว่า” เมบอก
“พวกแกสองคนก็มาเช้านะ กินข้าวกันยัง”
“กินแล้วไมล่ะ”
“เปล่าถามดูเฉยๆ”
“แป๊บเดียวก็วันจันทร์แล้ว”
“ใช่”
“เออเนลเค้าเอาแผ่นมาคืน” เรย์บอกแล้วก็ยื่นแผ่นซีดีคืนเนล
“จ้า” เนลก็รับแผ่นคืนมา
*- - ออด....ออด....ออด....- -* เสียงบอกเวลาว่าขึ้นเรียนแล้ว
“ขี้เกียจเรียนเว้ย” แพทบ่นอีกแล้ว
“อาจารย์มาแล้ว” เพื่อนๆที่เป็นต้นทางตะโกนบอก พวกลิงทโมนทั้งก็นั่งที่กันเรียบร้อยเลย
“ทั้งหมดทำความเคารพ” หัวหน้าห้องสั่งทันทีที่อาจารย์เดินเข้าห้องมา
“สวัสดีค่ะ/ครับ” นักเรียนทั้งหมดกล่าวสวัสดีอาจารย์
“นั่งลงได้” แล้วอาจารย์ก็เริ่มสอน แต่อยู่ๆแพทก็จะไปเข้าห้องน้ำเลยต้องไปขออาจารย์
“อาจารย์ค่ะขออนุญาตไปห้องน้ำค่ะ” แพทบอก
“เชิญ” แล้วเธอก็เดินออกไปกลับเรย์ ระหว่างที่เธอเดินไปเข้าห้องน้ำเธอก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเดินเตร่อยู่ข้างล่างซึ่งมันคุ้นหน้ามาก
“เรย์ๆมาดูอะไรนี่” แพทตะโกนเรียกเธอให้มาดู
“นั่นใช่ไอ้มาร์คมั้ย”
“ใช่ว่ะ แล้วมันมาทำอะไรที่นี่ว่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ไปหามันกันดีกว่า” แล้วทั้งสองก็เดินลงไปข้างล่าง
“มาร์คนายมาทำอะไรที่นี่” แพทตะโกนถามเด็กหนุ่มที่กำลังเดินมองหาอะไรบางอย่างอยู่
“อ้าวแพทหวัดดี” เด็กหนุ่มเอ่ยทัก
“ดี แล้วนายมาทำอะไร”
“แพทเรามีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ” เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฉันไม่มีเรื่องที่จะต้องคุยกับนาย”
“แต่เรามี”
“งั้นเรื่องอะไรว่ามา” สุดท้ายเธอก็ใจอ่อนยอมฟังจนได้
“เรากลับมาเป็นเหมื่อนเดิมได้มั้ย” แพทได้ฟังก็อึ้งกิมกี่ไปเลย เธอยืนนิ่งไม่ไหวติง
“เรื่องของเราสองคนจบไปตั้งนานแล้ว นายอย่ามารื้อฟื้นมันอีกเลย ปล่อยฉันไปเหอะนะ นายไม่มีใครแล้วใช่มั้ย ถึงคิดจะกลับมาหาฉัน”แพทถามเพราะรู้จักคนอย่างมาร์คดีถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาแค่ปีกว่าๆ
“เธอไม่รักฉันแล้วหรอ” เด็กหนุ่มยังเซ้าซี้ต่อ
“ฉันไม่เคยรักเธอเลยนับตั้งแต่นายบอกเลิกฉันไป ก็บอกแล้วว่ามันจบไปแล้ว”
“แพทมีคนใหม่แล้วเหรอ”
“มันไม่เกี่ยวกับที่ฉันจะมีแฟนใหม่รึยังหรอก แต่มันเกี่ยวกับสิ่งที่นายทำมากกว่า”
“ฉันจะปรับปรุงตัวเอง เรากลับมาคบกันอีกนะ”
“ก็บอกว่าไม่ นายจะเซ้าซี้ฉันอีกทำไม นายกลับไปได้แล้ว ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับฉันอีกได้ยินมั้ย”
“ไม่ได้ยินที่แพทพูดหรอ นายกลับไปได้แล้ว” เรย์บอกหลังจากนิ่งฟังมานาน
“เรย์ช่วยพูดกับแพทหน่อย”
“ไม่ นายกลับไปได้แล้ว แพทไล่แล้วยังจะด้านอยู่ต่ออีกหรอ”
“นายกลับไปได้แล้ว เรื่องของเราสองคนจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแน่นอน”
“ก็ได้ แต่ว่าฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันได้ทำไว้กับแพท แพทยกโทษให้เราได้มั้ย”
“ได้ แต่ว่านายกลับไปเหอะ ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก แล้วก็ไม่ต้องโทรมาด้วย” แพทบอกแล้วก็เดินหนีไป
“นายกลับไปได้แล้ว” เรย์บอกแล้วก็เดินตามแพทไป
“ฉันขอโทษแพท” แล้วเด็กหนุ่มก็เดินจากไป นี่มันก็สมควรแล้วกับสิ่งที่ผมจะได้รับ ผมเองที่เป็นฝ่ายนอกใจเธอก่อน มันก็สมควรแล้วจริงๆ ต่อไปนี้เรื่องของผมกับแพทมันจะเป็นความทรงจำดีๆที่ผมจะจำมันไปจนวันตายเลย ผมจะไม่ลืมเธอเลย
“เรย์มาร์คกลับมาทำไมอีก แค่นี้ยังทำให้เค้าเจ็บไม่พออีกหรอ” แพทพูดไปด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา
“แกอย่าคิดมากเลย”
“เค้าไม่ได้คิดมาก แต่แกรู้มั้ยตอนที่มาร์คขอให้มันเป็นเหมือนเดิมเค้าหวั่นไหวมากเลย”
“ถึงแกจะหวั่นไหวแต่แกก็ยังมีสติอยู่นี่”
“ใช่ไง มันทำให้เค้านึกถึงแต่เรื่องในอดีตไง”
“ช่างมันเหอะ ปล่อยมันไว้กับอดีตแหละ แกต้องอยู่กับปัจจุบันซิ เป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะไม่จมปลักอยู่กับอดีต”
“อือใช่”
“จะไปเรียนยังเนี่ย”
“เดี๋ยวค่อยไปไม่ได้หรอ เค้าไม่อยากไปในสภาพแบบนี้”
“งั้นถ้าแกอยากร้องไห้ก็ร้องให้พอเลย”
“ไม่แล้ว ไปล้างหน้ากันเถอะ” แล้วทั้งสองก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
“แล้วตอนนี้รู้สึกดีขึ้นยัง” เรย์ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ก็ดีแล้วแหละมั้ง”
“งั้นก็ไปกันเหอะ” แล้วทั้งสองก็เดินกลับห้องไป
“มากันแล้วเหรอ นึกว่าจะโดดกันซะอีก” เมถามเพื่อนทั้งสองเพราะว่าหายไปกันนานมาก
“แล้วแพทเป็นอะไร เหมือนร้องไห้มาเลย” เนลถาม
“เปล่าๆ อะไรมันเข้าตานิดหน่อยน่ะ”
“อือ”
“เรียนเหอะ” แพทบอกแต่ว่าเธอหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง อาการของเธอตกอยู่ในสายตาของใครบางคน
“แพทเป็นอะไรว่ะ ทำไมดูเศร้าจัง” เด็กหนุ่มที่สังเกตเห็นอาการของเธอก็รำพึงรำพันกับตัวเอง
“แพทแกเหม่ออีกแล้ว” เรย์หันไปพูดกับเพื่อนสาว
“อะไรนะ”
“เปล่าๆ”
“แกนี่มันจริงๆเลยนะ คิดมากอีกแล้วชัวร์เลย” เรย์บอกกับเพื่อน
“ไม่ได้คิดมาก แต่ว่ามันยังตามหลอกหลอนเค้าอยู่เลย
“แกก็ทำใจลืมมันไปซะซิ”
“พยายามอยู่” แล้วทั้งสองก็นั่งคุยกันไปจนหมดชั่วโมง ไม่สนใจสิ่งที่อาจารย์เข้ามาสอนเลย จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่เวลาเลิกเรียน แพทก็ขอตัวกลับหอก่อน สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้เพื่อนๆสงสัยในตัวเธอเป็นอย่างมาก
“เรย์แพทเป็นอะไรอีก” เนลถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเหอะ” แล้วเรย์ก็เดินตามแพทไปอีกคน
“สองคนนี้มีความลับอะไรกันนะ” เนลบอกแล้วก็เดินกลับหอไปพร้อมกับเม ไม่ว่าความลับจะเป็นอะไรนั้น สักวันหนึ่งก็คงจะรู้เอง เพราะความลับไม่มีในโลก แต่ก็ไม่แน่เสมอไป อืม...แต่ว่าก็ไม่อยากเห็นที่เพื่อนเป็นแบบนี้เหมือนกัน
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น