ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 : มีความสุข
ตอนที่ 11 มีความสุขเว้ย
“เปียกหมดเลยดูดิ” เมเริ่มออกอาการบ่นทันทีที่ถึงห้อง
“ไม่ต้องพูดมากเข้าไปอาบน้ำก่อนเลยไป” เนลพูดตัดบทก่อนที่เมจะได้เริ่มบ่นใหม่
“จ้าๆ” ขณะที่แพทนั่งรอเมให้น้ำเสร็จก็นั่งดูทีวีไปด้วย อยู่ๆเปิดไปเจอช่องเพลงที่กำลังเปิดเพลงที่ประกอบหนังเรื่องเพื่อนสนิทพอดี
“เพลงนี้โดนใจจัง เหมือนกับตัวเราเลย” เนลพูดกับตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันทางด้านของสองสาวก็กำลังนั่งคุยกัน
“แพทเค้าว่าตอนที่แกเดินออกมาจากร้านหนังสือดูแกเหม่อๆยังไงชอบกลว่ะ” เรย์บอกเพราะสังเกตเห็นอาการแปลกๆของเพื่อน
“เหม่ออะไร เค้าไม่ได้เหม่อนะเว้ย แกมั่วแล้ว” แพทปฏิเสธ แต่ว่าในหัวเธอตอนนี้มีแต่ภาพเหตุการณ์ที่เจอเมื่อบ่าย
“นั่นไง เค้าว่ายังไงแกก็ต้องบอกว่าไม่”
“แกจ้องจับผิดเค้านี่หว่า”
“เปล่า คบกันมากี่ปีแล้วว่ะ เค้าเคยจับผิดแกที่ไหน แกก็รู้นิสัยเค้าอยู่”
“มันก็จริงอ่ะนะ เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเดี๋ยวนี้เป็นอะไร เห็นนายนั่นทีไรนะหัวใจเต้นโครมครามยิ่งกว่าจังหวะกลองซะอีกแก”
“ฮั่นแน่ แกเริ่มชอบนายเคนแล้วอ่ะดิ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้เลย หลังจากเลิกกับไอ้มาร์คมา”
“หรอ แล้วหลังจากวันนั้นมันโทรมาอีกป่ะ”
“ก็โทรนะ แต่ว่าเค้าไม่เคยรับโทรศัพท์มันเลยไง”
“เออดีแล้วแหละ อย่าไปยุ่งกับมันอีกเลย เค้าไม่อยากเห็นแกต้องมาเจ็บอีก ตอนนี้เค้าอยากเห็นแกมีความสุขมากกว่า”
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”
“เค้าพร้อมที่จะอยู่ข้างแกอยู่แล้ว เพื่อนกัน เพื่อนตายไง อย่าลืมซิว่ะ”
“ไม่ลืมหรอก ชาตินี้ก็ลืมไม่ลงหรอกแก”
“เออๆ”
“ถามไรหน่อยดิ”
“ถามมาดิ”
“ถ้าวันหนึ่งมีเพื่อนที่แกสนิทด้วยมาบอกว่าชอบแกจะทำไงว่ะ สมมติว่าตอนนั้นแกเลิกกับมิกิแล้ว”
“เพื่อนสนิทนี่นอกเหนือจากแกใช่มั้ย”
“ก็เออดิ”
“ไม่รู้ดิว่ะ อาจจะหวั่นไหวมั้งมั้ย ไม่รู้ดิว่ะ ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลย ถามไปไมเนี่ย”
“เปล่า ถามดูงั้นแหละอยากรู้” แล้วทั้งสองคนก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าเที่ยงคืน ส่วนทางด้านหนุ่มก็นั่งเสวนากันอยู่ที่ห้องของเจฟฟ์กับดีนเช่นเคย
“วันนี้ข้าไปเจอแพทด้วย” เคนเป็นคนเปิดฉากสนทนา
“จริงดิ” แม๊กถามเหมือนไม่เชื่อ
“ก็เออดิว่ะ ทำไม”
“เปล่า”
“แต่ว่าตอนนั้นข้าไปกับยัยพอลล่าไง เซ็งเลย เจอตอนไหนไม่เจอ”
“ไม่ต้องมาบ่นเลยเอ็ง แต่ว่าวันนี้ข้าก็ยังไม่เจอเมเลยเหมือนกัน”
“คิดถึงหรอ” คราวนี้คนที่ถามไม่ใช่เคนแต่เป็นดีนที่ถามขึ้นมา
“ก็คงงั้นแหละมั้ง มันมีความรู้สึกว่าอยากเจอ อยากเข้าไปอยู่ใกล้ อยากทำความรู้จักให้มากกว่านี้ไง แบบว่าให้มันมากกว่าที่เป็นอยู่”
“ก็รุกเลยดิว่ะ มัวรออะไรอยู่ล่ะ” ดีนออกความเห็น
“มันก็จริงอย่างที่เอ็งว่าแหละดีน แต่ข้าไม่กล้านี่”
“เป็นผู้ชายป่ะเนี่ย”
“เป็น แต่ไม่ใช่อย่างเอ็งสองคน” แม๊กบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“อ้าววอนซะแล้วนะเอ็งน่ะ”
“แล้วอย่างข้ากับไอ้เจฟฟ์มันแปลกตรงไหนเนี่ย”
“ไม่แปลกก็ได้ เพราะคนมันรักกัน”
“ซะงั้นเลย”
“อ้าวเคนเป็นไรนั่งเงียบไปเลย มัวแต่เหม่อคิดถึงใครอยู่หรือไงเล่า” เจฟฟ์เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง
“เปล่า แต่ก็คิดนั่นแหละ ไม่รู้ว่าจะเป็นไงมั่ง วันนี้ก็ไปตากฝนมาด้วย” เคนบอกน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย
“เป็นห่วงเค้าอีกนั่น แล้วแกเห็นรึไงล่ะที่ยัยนั่นไปตากฝนมา”
“ก็เห็นตอนที่นั่งรถเข้ามาในโรงเรียนไง”
“หรอ วันนี้คนขับรถที่บ้านเอ็งมารับหรอ”
“ก็เออดิ ไม่งั้นจะไปไงล่ะ”
“นั่งรถเมล์ไงไม่เห็นยาก”
“ถ้าไปกับพวกเอ็งมันได้ แต่นี่ยัยพอลล่าข้ารำคาญเข้าใจป่ะ”
“อ่ะครับท่านชาย”
“จะว่าไปแล้วข้าว่ายัยสองคนนั่นก็แปลกนะ” เจฟฟ์เอ่ยขึ้นกลางวงสนทนา
“แปลกยังไง” เคนกับแม๊กประสานเสียงถามขึ้นพร้อมกัน
“ก็นิสัยไง คนนึงห้าวๆ ไม่ค่อยจะยอมคนเท่าไหร่ อีกคนก็แก่นซะอย่างนั้น แต่ก็น่ารักทั้งคู่เลยนะข้าว่า อีกอย่างไม่เหมือนยัยสองคนนั่นด้วยอะไรก็ไม่รู้ ขี้วีนชะมัดเลย”
“ของมันแน่อยู่แล้ว ข้ากะไอ้เคนตาถึงอยู่แล้ว” แม๊กบอกอย่างภาคภูมิใจ
“ไม่ค่อยเลยเอ็งสองคน”
“ข้าว่าตอนนี้มันดึกแล้วว่ะ ไปนอนกันเหอะ” เจฟฟ์บอกแล้วก็เดินออกไปส่งเพื่อนที่ห้องกับดีน
“ถึงห้องเอ็งสองตัวแล้ว ข้าไปล่ะ” ดีนบอกแล้วก็เดินออกไปกับเจฟฟ์
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เช้าวันใหม่ที่แสนจะสดใส แต่เมื่อคืนฝนตกทั้งคืนเลยอ่ะดิ เช้ามาเลยดูเหมือนยังเฉอะแฉะอยู่ แต่ว่ามันร้อนกว่าเมื่อวานอีกไง ตอนนี้ท่านเรย์ตื่นแล้ว ก็เพราะว่ามันมีนัดกับแฟนมันไง
“ตื่นเช้าจังนะเพื่อน” แพททักทันทีที่เห็นเพื่อนอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
“นิดหน่อยเอง เค้าไปแล้วนะ ไว้เจอกันเย็นนี้”
“เดี๋ยวเว้ย แกลืมของขวัญ”
“จริงด้วย” แล้วเรย์ก็เดินเข้ามาหยิบพร้อมกับขอบคุณเพื่อนสาวของเธอ
“ไอ้เรย์นี่ก็จริงๆเลย อิจฉามันว่ะ” แพทพูดกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวเบาๆกับพฤติกรรมของเพื่อนเธอคนนี้ (คนแต่ง- -อิจฉาก็หามั่งดิ) (แพท- -ก็มันไม่มีนี่หว่า) หลังจากที่เรย์เดินลงมาจากห้องเธอก็รีบไปที่จุดนัดหมายทันทีเลย
*- - ร้านสเวนเซ่นส์ - -*
“มาแล้วจ้ะ รอนานมั้ย” เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนนึงเดินเข้ามาทักเรย์ที่นั่งรออยู่
“ไม่นานหรอก” เรย์บอกแล้วก็ยิ้มให้กับเด็กสาว
“แล้วกินอะไรมารึยัง” เรย์ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอเป็นโรคกระเพาะอยู่ ไม่ช่เพราะรักเธอหรอก อิอิ
“กินมาแล้วจ้ะ”
“จะรับอะไรดีค่ะ” พนักงานของร้านเดินเข้ามาถาม
“เป็นช็อกโกแลตซันเดย์กับสติ๊กกี้ชูวี่ละกันครับ” เรย์บอกกับพนักงาน
“ค่ะ รอสักครู่นะค่ะ” แล้วหล่อนก็เดินหายไป
“ยังจำได้ด้วยหรอว่าชอบกินอะไร”
“จำได้ซิ จำได้ทุกอย่างที่เป็นตัวมิกิ”
“หวานเลี่ยนเชียว ไปติดเชื้อนี้มาจากใครป่ะเนี่ย”
“ไม่ได้ติดจากใครซะหน่อย แต่ว่ามันเป็นเองง่ะ”
“ซะงั้นน่ะ” แล้วอยู่ๆเรย์ก็ยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้กับแฟนสาว
“สุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆนะ”
“อยากรู้จังข้างในจะเป็นอะไรน้า”
“อยากรู้ก็เปิดดูซิ” แล้วหล่อนก็เปิดดูทันที
“สวยจังเลย”
“มาใส่ให้” แล้วเรย์ก็บรรจงใส่สร้อยคอที่ตัวเองเป็นคนเลือกให้
“ขอบคุณมากเลยนะ”
“ไม่เป็นไร เพื่อมิกิเรย์ทำได้”
“จ้า ไอติมมาแล้ว” แล้วพนักงานก็เข้าเสิร์ฟไอติมที่สั่งไปเมื่อครู่
“ยังอร่อยเหมือนเดิมเลย” เธอบอกพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้กับเรย์
“ดูตอนนี้มิกิเหมือนเด็กเลย”
“อะไรเค้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ก็มันน่ารักดีนี่ที่เป็นแบบนี้”
“กินเสร็จแล้วไปถ่ายรูปกันมั้ย” เรย์เอ่ยชวนแฟนสาว
“ไปซิ” เมื่อกินไอติมเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ไปถ่ายรูปในสตูดิโอแห่งหนึ่งที่อยู่แถวๆนั้น พอถ่ายเสร็จแล้วทั้งสองก็ไปเดินดูของด้วยกันต่อ ทันทีที่ทั้งสองเดินดูของด้วยกันเสร็จแล้วก็ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว
“มิกิรู้มั้ยวันนี้เรย์มีความสุขมากเลย”
“รู้ซิดูหน้าตัวเองซิยิ้มซะจนตาจะปิดแล้ว”
“อ้าวว่ากันนี่”
“ไม่ได้ว่าซะหน่อย”
“จ้าๆ”
“มิกิ เรย์รักมิกินะ” เมื่อพูดจบเรย์ก็บรรจงจูบลงบนที่หน้าผากของหล่อน
“มิกิก็เรย์ค่ะ”
“เย็นแล้วกลับกันเถอะนะ เดี๋ยวพ่อแม่มิกิจะเป็นห่วง”
“ค่ะ” แล้วเรย์ก็ขึ้นรถไปส่งมิกิที่บ้าน ทั้งที่โรงเรียนกับบ้านมิกิมันอยู่คนละทาง แต่ว่าเรย์ก็ไปส่งแล้วค่อยกลับหอ
“ถึงแล้ว เดินเข้าบ้านดีๆนะ ระวังจะตกหลุมนะ” เรย์บอกด้วยความเป็นห่วง
“หลุมอะไร”
“ก็ตกหลุมรักเรย์ไง”
“เน่าอีกแล้ว มิกิไปแล้วนะ ว่างๆจะโทรไปหานะ” เธอบอกพร้อมกับโบกมือให้เรย์แล้วก็เดินเข้าบ้านไป
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“กลับมาแล้วไง”
“เออดิ ถ้าไม่กลับก็คงจะเห็น”
“กวนนะเนี่ยเดี๋ยวนี้” แพทบอกพร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้เพื่อน
“กินซะ กลับมาเหนื่อยๆ”
“ขอบใจมากเพื่อนไป อาบน้ำก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะมาเล่าเรื่องวันนี้ให้ฟัง”
“จ้า” แล้วเรย์ก็เดินหายไปในห้อง
“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก....” เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้อง
“ใครมาว่ะ” แพทบ่นแล้วก็เดินออกไปเปิดประตู
“อ้าวเม เนลมีไรป่ะ” แพททักกับผู้มาเยือน
“จะชวนไปกินข้าว ไปด้วยกันมั้ย” เนลเป็นคนพูด
“ไปเดี๋ยวตามลงไปละกัน รอไอ้เรย์ก่อน มันอาบน้ำอยู่”
“งั้นเดี๋ยวรอ” เนลบบอกพร้อมกับเดินเข้าไปในห้อง
“พรุ่งนี้ขี้เกียจเรียนจัง” เนลบ่นอย่างเบื่อๆ
“เค้าก็เหมือนกันเนล” แพทบอก
“อะไรกันพวกแกแค่นี้ขี้เกียจ” เมเริ่มบ่นเพื่อนๆ
“จ้าๆ” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
“นั่นไงเรย์มาแล้ว” เนลพูดขึ้น
“ไปกินข้าวกันเรย์”
“รอแป๊บนะ” เรย์บอกแล้วก็เดินเข้าไปหยิบกระเป๋าตังค์กะโทรศัพท์มือถือ
“ไปกันได้แล้ว” ทั้งหมดก็เดินลงจากหอเพื่อไปกินข้าวที่โรงอาหาร แต่ระหว่างที่เดินไปโรงอาหารเรย์ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แพทฟัง
“มีความสุขมั้ยล่ะ” แพทถามเพื่อน
“แน่นอน ก็ปีกว่าแล้วที่เค้าคบกับมิกิมา”
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“เปียกหมดเลยดูดิ” เมเริ่มออกอาการบ่นทันทีที่ถึงห้อง
“ไม่ต้องพูดมากเข้าไปอาบน้ำก่อนเลยไป” เนลพูดตัดบทก่อนที่เมจะได้เริ่มบ่นใหม่
“จ้าๆ” ขณะที่แพทนั่งรอเมให้น้ำเสร็จก็นั่งดูทีวีไปด้วย อยู่ๆเปิดไปเจอช่องเพลงที่กำลังเปิดเพลงที่ประกอบหนังเรื่องเพื่อนสนิทพอดี
“เพลงนี้โดนใจจัง เหมือนกับตัวเราเลย” เนลพูดกับตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันทางด้านของสองสาวก็กำลังนั่งคุยกัน
“แพทเค้าว่าตอนที่แกเดินออกมาจากร้านหนังสือดูแกเหม่อๆยังไงชอบกลว่ะ” เรย์บอกเพราะสังเกตเห็นอาการแปลกๆของเพื่อน
“เหม่ออะไร เค้าไม่ได้เหม่อนะเว้ย แกมั่วแล้ว” แพทปฏิเสธ แต่ว่าในหัวเธอตอนนี้มีแต่ภาพเหตุการณ์ที่เจอเมื่อบ่าย
“นั่นไง เค้าว่ายังไงแกก็ต้องบอกว่าไม่”
“แกจ้องจับผิดเค้านี่หว่า”
“เปล่า คบกันมากี่ปีแล้วว่ะ เค้าเคยจับผิดแกที่ไหน แกก็รู้นิสัยเค้าอยู่”
“มันก็จริงอ่ะนะ เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเดี๋ยวนี้เป็นอะไร เห็นนายนั่นทีไรนะหัวใจเต้นโครมครามยิ่งกว่าจังหวะกลองซะอีกแก”
“ฮั่นแน่ แกเริ่มชอบนายเคนแล้วอ่ะดิ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้เลย หลังจากเลิกกับไอ้มาร์คมา”
“หรอ แล้วหลังจากวันนั้นมันโทรมาอีกป่ะ”
“ก็โทรนะ แต่ว่าเค้าไม่เคยรับโทรศัพท์มันเลยไง”
“เออดีแล้วแหละ อย่าไปยุ่งกับมันอีกเลย เค้าไม่อยากเห็นแกต้องมาเจ็บอีก ตอนนี้เค้าอยากเห็นแกมีความสุขมากกว่า”
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”
“เค้าพร้อมที่จะอยู่ข้างแกอยู่แล้ว เพื่อนกัน เพื่อนตายไง อย่าลืมซิว่ะ”
“ไม่ลืมหรอก ชาตินี้ก็ลืมไม่ลงหรอกแก”
“เออๆ”
“ถามไรหน่อยดิ”
“ถามมาดิ”
“ถ้าวันหนึ่งมีเพื่อนที่แกสนิทด้วยมาบอกว่าชอบแกจะทำไงว่ะ สมมติว่าตอนนั้นแกเลิกกับมิกิแล้ว”
“เพื่อนสนิทนี่นอกเหนือจากแกใช่มั้ย”
“ก็เออดิ”
“ไม่รู้ดิว่ะ อาจจะหวั่นไหวมั้งมั้ย ไม่รู้ดิว่ะ ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลย ถามไปไมเนี่ย”
“เปล่า ถามดูงั้นแหละอยากรู้” แล้วทั้งสองคนก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าเที่ยงคืน ส่วนทางด้านหนุ่มก็นั่งเสวนากันอยู่ที่ห้องของเจฟฟ์กับดีนเช่นเคย
“วันนี้ข้าไปเจอแพทด้วย” เคนเป็นคนเปิดฉากสนทนา
“จริงดิ” แม๊กถามเหมือนไม่เชื่อ
“ก็เออดิว่ะ ทำไม”
“เปล่า”
“แต่ว่าตอนนั้นข้าไปกับยัยพอลล่าไง เซ็งเลย เจอตอนไหนไม่เจอ”
“ไม่ต้องมาบ่นเลยเอ็ง แต่ว่าวันนี้ข้าก็ยังไม่เจอเมเลยเหมือนกัน”
“คิดถึงหรอ” คราวนี้คนที่ถามไม่ใช่เคนแต่เป็นดีนที่ถามขึ้นมา
“ก็คงงั้นแหละมั้ง มันมีความรู้สึกว่าอยากเจอ อยากเข้าไปอยู่ใกล้ อยากทำความรู้จักให้มากกว่านี้ไง แบบว่าให้มันมากกว่าที่เป็นอยู่”
“ก็รุกเลยดิว่ะ มัวรออะไรอยู่ล่ะ” ดีนออกความเห็น
“มันก็จริงอย่างที่เอ็งว่าแหละดีน แต่ข้าไม่กล้านี่”
“เป็นผู้ชายป่ะเนี่ย”
“เป็น แต่ไม่ใช่อย่างเอ็งสองคน” แม๊กบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“อ้าววอนซะแล้วนะเอ็งน่ะ”
“แล้วอย่างข้ากับไอ้เจฟฟ์มันแปลกตรงไหนเนี่ย”
“ไม่แปลกก็ได้ เพราะคนมันรักกัน”
“ซะงั้นเลย”
“อ้าวเคนเป็นไรนั่งเงียบไปเลย มัวแต่เหม่อคิดถึงใครอยู่หรือไงเล่า” เจฟฟ์เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง
“เปล่า แต่ก็คิดนั่นแหละ ไม่รู้ว่าจะเป็นไงมั่ง วันนี้ก็ไปตากฝนมาด้วย” เคนบอกน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย
“เป็นห่วงเค้าอีกนั่น แล้วแกเห็นรึไงล่ะที่ยัยนั่นไปตากฝนมา”
“ก็เห็นตอนที่นั่งรถเข้ามาในโรงเรียนไง”
“หรอ วันนี้คนขับรถที่บ้านเอ็งมารับหรอ”
“ก็เออดิ ไม่งั้นจะไปไงล่ะ”
“นั่งรถเมล์ไงไม่เห็นยาก”
“ถ้าไปกับพวกเอ็งมันได้ แต่นี่ยัยพอลล่าข้ารำคาญเข้าใจป่ะ”
“อ่ะครับท่านชาย”
“จะว่าไปแล้วข้าว่ายัยสองคนนั่นก็แปลกนะ” เจฟฟ์เอ่ยขึ้นกลางวงสนทนา
“แปลกยังไง” เคนกับแม๊กประสานเสียงถามขึ้นพร้อมกัน
“ก็นิสัยไง คนนึงห้าวๆ ไม่ค่อยจะยอมคนเท่าไหร่ อีกคนก็แก่นซะอย่างนั้น แต่ก็น่ารักทั้งคู่เลยนะข้าว่า อีกอย่างไม่เหมือนยัยสองคนนั่นด้วยอะไรก็ไม่รู้ ขี้วีนชะมัดเลย”
“ของมันแน่อยู่แล้ว ข้ากะไอ้เคนตาถึงอยู่แล้ว” แม๊กบอกอย่างภาคภูมิใจ
“ไม่ค่อยเลยเอ็งสองคน”
“ข้าว่าตอนนี้มันดึกแล้วว่ะ ไปนอนกันเหอะ” เจฟฟ์บอกแล้วก็เดินออกไปส่งเพื่อนที่ห้องกับดีน
“ถึงห้องเอ็งสองตัวแล้ว ข้าไปล่ะ” ดีนบอกแล้วก็เดินออกไปกับเจฟฟ์
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เช้าวันใหม่ที่แสนจะสดใส แต่เมื่อคืนฝนตกทั้งคืนเลยอ่ะดิ เช้ามาเลยดูเหมือนยังเฉอะแฉะอยู่ แต่ว่ามันร้อนกว่าเมื่อวานอีกไง ตอนนี้ท่านเรย์ตื่นแล้ว ก็เพราะว่ามันมีนัดกับแฟนมันไง
“ตื่นเช้าจังนะเพื่อน” แพททักทันทีที่เห็นเพื่อนอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
“นิดหน่อยเอง เค้าไปแล้วนะ ไว้เจอกันเย็นนี้”
“เดี๋ยวเว้ย แกลืมของขวัญ”
“จริงด้วย” แล้วเรย์ก็เดินเข้ามาหยิบพร้อมกับขอบคุณเพื่อนสาวของเธอ
“ไอ้เรย์นี่ก็จริงๆเลย อิจฉามันว่ะ” แพทพูดกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวเบาๆกับพฤติกรรมของเพื่อนเธอคนนี้ (คนแต่ง- -อิจฉาก็หามั่งดิ) (แพท- -ก็มันไม่มีนี่หว่า) หลังจากที่เรย์เดินลงมาจากห้องเธอก็รีบไปที่จุดนัดหมายทันทีเลย
*- - ร้านสเวนเซ่นส์ - -*
“มาแล้วจ้ะ รอนานมั้ย” เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนนึงเดินเข้ามาทักเรย์ที่นั่งรออยู่
“ไม่นานหรอก” เรย์บอกแล้วก็ยิ้มให้กับเด็กสาว
“แล้วกินอะไรมารึยัง” เรย์ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอเป็นโรคกระเพาะอยู่ ไม่ช่เพราะรักเธอหรอก อิอิ
“กินมาแล้วจ้ะ”
“จะรับอะไรดีค่ะ” พนักงานของร้านเดินเข้ามาถาม
“เป็นช็อกโกแลตซันเดย์กับสติ๊กกี้ชูวี่ละกันครับ” เรย์บอกกับพนักงาน
“ค่ะ รอสักครู่นะค่ะ” แล้วหล่อนก็เดินหายไป
“ยังจำได้ด้วยหรอว่าชอบกินอะไร”
“จำได้ซิ จำได้ทุกอย่างที่เป็นตัวมิกิ”
“หวานเลี่ยนเชียว ไปติดเชื้อนี้มาจากใครป่ะเนี่ย”
“ไม่ได้ติดจากใครซะหน่อย แต่ว่ามันเป็นเองง่ะ”
“ซะงั้นน่ะ” แล้วอยู่ๆเรย์ก็ยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้กับแฟนสาว
“สุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆนะ”
“อยากรู้จังข้างในจะเป็นอะไรน้า”
“อยากรู้ก็เปิดดูซิ” แล้วหล่อนก็เปิดดูทันที
“สวยจังเลย”
“มาใส่ให้” แล้วเรย์ก็บรรจงใส่สร้อยคอที่ตัวเองเป็นคนเลือกให้
“ขอบคุณมากเลยนะ”
“ไม่เป็นไร เพื่อมิกิเรย์ทำได้”
“จ้า ไอติมมาแล้ว” แล้วพนักงานก็เข้าเสิร์ฟไอติมที่สั่งไปเมื่อครู่
“ยังอร่อยเหมือนเดิมเลย” เธอบอกพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้กับเรย์
“ดูตอนนี้มิกิเหมือนเด็กเลย”
“อะไรเค้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ก็มันน่ารักดีนี่ที่เป็นแบบนี้”
“กินเสร็จแล้วไปถ่ายรูปกันมั้ย” เรย์เอ่ยชวนแฟนสาว
“ไปซิ” เมื่อกินไอติมเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ไปถ่ายรูปในสตูดิโอแห่งหนึ่งที่อยู่แถวๆนั้น พอถ่ายเสร็จแล้วทั้งสองก็ไปเดินดูของด้วยกันต่อ ทันทีที่ทั้งสองเดินดูของด้วยกันเสร็จแล้วก็ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว
“มิกิรู้มั้ยวันนี้เรย์มีความสุขมากเลย”
“รู้ซิดูหน้าตัวเองซิยิ้มซะจนตาจะปิดแล้ว”
“อ้าวว่ากันนี่”
“ไม่ได้ว่าซะหน่อย”
“จ้าๆ”
“มิกิ เรย์รักมิกินะ” เมื่อพูดจบเรย์ก็บรรจงจูบลงบนที่หน้าผากของหล่อน
“มิกิก็เรย์ค่ะ”
“เย็นแล้วกลับกันเถอะนะ เดี๋ยวพ่อแม่มิกิจะเป็นห่วง”
“ค่ะ” แล้วเรย์ก็ขึ้นรถไปส่งมิกิที่บ้าน ทั้งที่โรงเรียนกับบ้านมิกิมันอยู่คนละทาง แต่ว่าเรย์ก็ไปส่งแล้วค่อยกลับหอ
“ถึงแล้ว เดินเข้าบ้านดีๆนะ ระวังจะตกหลุมนะ” เรย์บอกด้วยความเป็นห่วง
“หลุมอะไร”
“ก็ตกหลุมรักเรย์ไง”
“เน่าอีกแล้ว มิกิไปแล้วนะ ว่างๆจะโทรไปหานะ” เธอบอกพร้อมกับโบกมือให้เรย์แล้วก็เดินเข้าบ้านไป
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“กลับมาแล้วไง”
“เออดิ ถ้าไม่กลับก็คงจะเห็น”
“กวนนะเนี่ยเดี๋ยวนี้” แพทบอกพร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้เพื่อน
“กินซะ กลับมาเหนื่อยๆ”
“ขอบใจมากเพื่อนไป อาบน้ำก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะมาเล่าเรื่องวันนี้ให้ฟัง”
“จ้า” แล้วเรย์ก็เดินหายไปในห้อง
“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก....” เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้อง
“ใครมาว่ะ” แพทบ่นแล้วก็เดินออกไปเปิดประตู
“อ้าวเม เนลมีไรป่ะ” แพททักกับผู้มาเยือน
“จะชวนไปกินข้าว ไปด้วยกันมั้ย” เนลเป็นคนพูด
“ไปเดี๋ยวตามลงไปละกัน รอไอ้เรย์ก่อน มันอาบน้ำอยู่”
“งั้นเดี๋ยวรอ” เนลบบอกพร้อมกับเดินเข้าไปในห้อง
“พรุ่งนี้ขี้เกียจเรียนจัง” เนลบ่นอย่างเบื่อๆ
“เค้าก็เหมือนกันเนล” แพทบอก
“อะไรกันพวกแกแค่นี้ขี้เกียจ” เมเริ่มบ่นเพื่อนๆ
“จ้าๆ” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
“นั่นไงเรย์มาแล้ว” เนลพูดขึ้น
“ไปกินข้าวกันเรย์”
“รอแป๊บนะ” เรย์บอกแล้วก็เดินเข้าไปหยิบกระเป๋าตังค์กะโทรศัพท์มือถือ
“ไปกันได้แล้ว” ทั้งหมดก็เดินลงจากหอเพื่อไปกินข้าวที่โรงอาหาร แต่ระหว่างที่เดินไปโรงอาหารเรย์ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แพทฟัง
“มีความสุขมั้ยล่ะ” แพทถามเพื่อน
“แน่นอน ก็ปีกว่าแล้วที่เค้าคบกับมิกิมา”
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น