แม่สื่อหน้าใสชวนหัวใจมาแบ๊วส์กัน^^

ลำดับตอนที่ #4 : เพราะนายคนเดียวเลย ไอ่หัวทอง-[]-* - 100%

ตอนที่ 4 เพราะนายคนเดียวเลย ไอ่หัวทอง-[]-*

--กริ๊งงงงงงงงงงง--

            เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นเพื่อเตือนนักเรียนที่กำลังเดินโต๋เต๋ รวมถึงฉันด้วยอ่านะ...-_-; ให้รีบเข้าห้องของตัวเองซ้าาาาา ว่าแต่เซียกับโซเฟียไปที่ห้องตอนไหนหว่า? ลืม- -; แล้วทำไมเวลาพักมันน้อยนักล่ะเนี่ย =O=^ อ๋าย~ ฉันต้องรีบวิ่งแบบไม่คิดชีวิตซะแล้วล่ะ เพื่อให้ทันลิฟต์ โย่ว~

            “เอ้า...ยัยกุ้งปิ้ง เร็วๆเข้าดิ... ฮะๆ ดูดิวิ่งซะหัวกระเจิง ฟูเหมือนรังนกเลยอ่ะ วันหลังไปทำเป็นสก๊อตรังนกแท้ก็ดีนะยัยกุ้งปิ้งงงง~” หัวทองๆ ยืนอยู่บนระเบียงชั้น 4 ฉันทั้งเหนื่อยทั้งหอบที่วิ่ง ยังต้องมาเจอตากอล์ฟกวนประสาทอีก ดูสิสาวน้อยน่ารักอย่างฉันนี่โชคร้ายจริงๆเลย=_=;

            ติ๊ง~ ทำไมเสียงลิฟต์เปิดมันต้องดังอย่างนี้ด้วยหว่า? อยากเติมต๊องส์จังเลย

            “แฮ่กๆ นายขำไรนักหนาห่ะ ไม่กวนฉันสักนิดมันจะตายป่ะ”

            “ไอ่คุณพี่นี่ก็ ชอบแกล้งกุ๊งกิ๊งอยู่เรื่อย... อย่าไปถือสามันเลยกุ๊งกิ๊ง นั่งที่เหอะเดี๋ยวอาจารย์เข้าสอนแล้ว” อะโหย๋ว~ ไมค์หันมาพูดกับฉันที่ยังยืนหอบแฮ่กๆ เหมือนน้องมะหมา อยู่หน้าประตูห้อง ฉันชักสงสัยแล้วละสิว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกันจริงอ้ะป่าว เทพบุตรกับซาตานชัดๆ...-*-  รึว่านายกอล์ฟถูกถีบลงมา โทษฐานกวนประสาทมากเกินปัย อืม อาจจะจริงเนอะ?

            แต่.. ตอนนี้เตรียมตัว ^[]^/

            ~ นอน ดีกว่า ลัลลา~

            “นี่ๆ...” เสียงนายกอล์ฟเรียกฉัน อ๋า~ ยุ่งกะชีวิตฉันจริงๆ  

            “นี่!!! ยัยกุ้งปิ้ง ฉันเรียกทำไมไม่ตอบห่ะ” ยังไม่หยุดเรียกอีกแฮะ ตื้อจริงๆเล้ยยย~

            “ยัยบ้าเอ้ยย~ ยืมยางลบหน่อยดิ... ลืมเอามาอ่ะ” ฉันหันไปมองหน้าช้าๆ สบตาแว๊บ...บหนึ่ง แล้วหันกลับ ชิ!

ไม่สนใจย่ะ ไม่เคยมีใครบอกรึงายหา~ ว่ายืมของคนอื่นอ่ะต้องพูดเพราะๆ...

            --แหง่ะ-- โอ้ยยย~

            “นี่นายเอากระดาษมาปาใส่หัวฉันทำไมเนี่ย...>O<” ฉันหันไปบ่นอุบอิบ เพราะอิตาหัวทอง เอากระดาษมาปาใส่หัวฉันง่ะ โฮ TOT~ นางเอกเจ็บคร่า~

            “ก็ฉันเรียกเธอตั้งหลายครั้ง ไม่ยอบตอบ ก็ช่วยไม่ได้สมน้ำหน้า”

            “แล้วไม่มีใครบอกรึงัยว่ายืมของคนอื่นต้องพูดดีๆ นี่แน่ะ!!!” ฉันปากระดาษใส่หัวทอง เพื่อแก้แค้น แต่... --อุ้ย-- --อ่ะเหอะ อ่ะเหอะ- เหมือนมีสายตาพิฆาต=[]=;

            “คีตภัทร!!! อาจารย์กำลังสอนอยู่นะ เดี๋ยวหมดชั่วโมงเอาสมุดการบ้านยกไปที่โต๊ะอาจารย์ด้วย อ้อ...พิชญะด้วย อย่านึกว่าอาจารย์ไม่เห็นนะ!!!”

            “ค่า/ครับ”

            แหง่ะ~ ง่า~ เป็นเพราะนายแท้ๆเล้ยย... ไอ่หัวทอง ท้อง ทอง~ ทำให้ฉันโดนอาจารย์ดุเนี่ย...เห็นมั้ย...ตาบ้า เฮ้อ~ ฉันล่ะเซ็งจริงๆเลย แต่ดูดิ๊ยังนั่งอมยิ้มอยู่ได้ ให้ตายเหอะ นายนี่มันกวนประสาทชะมัดเลย -_-; โอ้ว~ จอร์จ นายเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ใช่มั้ยเนี่ย - -;

            “กุ๊งกิ๊ง... หมดชั่วโมงแล้วนะ รีบไปยกสมุดการบ้านก่อนเหอะ เดี๋ยวอาจารย์ดุอีกหรอก...” เซียสะกิดบอกฉัน ที่กำลังสาลึมสาลือ ตื่นขึ้นมาน้ำลายย้อยยย อ้ะ! ไม่ได้สิต้องรักษาภาพพจน์ซะหน่อย แต่ว่าเรื่องเรียนกับฉันเนี่ยมันไม่ค่อยถูกกันซะจริงๆเล้ย~

            “อ้อ...จ๊ะๆ ไปล่ะนะ” ฉันรีบลุกไปหยิบสมุดการบ้านกองใหญ่ หง่า~...ทำไมมันเยอะแบบนี้เนี่ย แล้วฉันจะขนไปไหวไหมเนี่ย ไม่สิ~ ไม่ใช่ฉันคนเดียวซะหน่อย... ที่ต้องมารับชะตากรรมแบบนี้ โฮะๆ

            “นายกอล์ฟ”

            “นี่!!! นายกอล์ฟ” ฉันตะโกนดังกว่าเดิมแต่...ไม่มีผล ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเลยสักนิด นี่นายกำลังจะเล่นมุกเดียวกับฉันใช่มั้ยเนี่ยยย ไอ้มุกทำเป็นหูทวน เดอะวินง่ะ เดี๋ยวเหอะฉันจะไปจดลิขสิทธิ์มาซะเลย -0-*

            “เชอะ! ฉันยกไปเองก็ได้ แค่นี้เอง ไม่เห็นต้องให้ใครมาช่วยเลย” ชิ-3-* หวังว่านายจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษมั่งน้า~ แต่ว่า... แอ่ก! มันก็หนักใช่เล่นน่าาาา... ง่า~ พ่อจ๋า แม่จ๋าช่วยหนูด้วยยย หนูจะตายก่อนไหมเนี่ย?

            “ทำไมชีวิตคนน่ารักอย่างฉันต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วยเนี่ย หง่ะ! หนักก็หนัก นายกอล์ฟนะนา...อ๋า~?”

            “มานี่...ฉันถือเอง ไม่ต้องขอบคุณหรอก ที่ช่วยเนี่ยก็เพราะสงสารยัยบ๊องส์คนหนึ่งหรอก-.,-” หง่ะ~ ยังจะมาพูดดีอีกอิตานี่ ก็นายเองไม่ใช่หรอที่ทำให้ฉันต้องถูกลงโทษแบบเนี้ยยยย

            “นายเป็นต้นเหตุให้ฉันต้องมาตกระกำรำบากนะ(เฟ้ย)”

            “เอาน่าๆ ยัยกุ้งปิ้งเธอก็ไม่ได้หนักอะไรมากมายสักหน่อย ดูดิฉันก็ถือเยอะกว่าเธอนะ... เอ้า!ถึงแล้วเปิดประตูเด่ะเร็วๆด้วย หนักนะเนี่ย!”

            “งั้นนายก็เอาหนังสือไปวางก็แล้วกันนะ พอดีฉันมีนัดอ่ะ ไปล่ะ บายนะจ้ะ...^^” ฉันโยนหนังสือที่ฉันถือไปบนกองของนายกอล์ฟ แล้วรีบชิ่งออกมาทันที กร๊ากๆๆ สมน้ำหน้า ช่วยไม่ด้ายยย โย่ว~ แบร่ๆ -U-

            “อ้าว...เฮ้ย! ยัยกุ้งปิ้งเดี๋ยวเซ่ อะไรกันยัยนี่นิ”

            อะโหย๋ย~ ไม่อยากจะแซดว่าฉันเคยวิ่งแข่งกับหมาที่บ้านแล้วชนะด้วยนะ โฮะๆๆ^O^ น่าภูมิใจโคดๆ

            “แฮ่กๆ โอ้ยเหนื่อยอ่ะ แล้วยัยฟ่างอยู่ไหนเนี่ยยย”

            “ยัยกิ๊งงงง ขอโต๊ดน้า...พอดีทำเวรอ่ะช้าไปนี้ดส์นึง>.,<~”

            “เออๆ ไม่เป็นไร...ไปกันเหอะ”  ฉันรีบพาข้าวฟ่างออกไปทันที ก็ไม่ได้อยากอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่หรอกอ่านะ เดี๋ยวนายนั่นจะตามมาทัน... ถ้าหมอนั่นตามมาทันนะ เอิ๊กกก!!!=_____=;;; ไม่อยากคิด ไอ่กิ๊งตายแน่ๆ จะโดนเตะ โดนตี โดนต่อย อ่ะเหอะ อ่ะเหอะ ไม่อยากจะคี้ดดด~

โปรดติดตามตอนต่อไป...

+++------------------+++

สงสัยล่ะ? นานาชาติมีทำเวรป่าวหว่า? - -;

แต่ไม่เป็นไร ไอ่แน็กอยากให้มี กร๊ากๆ

แต่ตอนนี้ ตาไอ่แน็กเริ่มจะกลายเป็นหมีแพนด้าแล้วค้าบ=O=;

แบบว่าตอนนี้ปิดเทอมงัย เลยปั่นซ้าาาา~

เอ้าสู้ๆ โย่วๆ กริ๊ๆ ไปก่อนง้าบบ ^[]^~