ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Second Lesson : ทดสอบ Test
"ยินดีต้อนรับ ว่าที่นักเรียนกลุ่มสุดท้าย เชิญเลือกที่นั่งตามสบายนะ" เสียงกังกวานก้องดังมาจากชายหนุ่มอายุราว ๆ 20 ปี ที่นั่งอยู่ตรงกลางของโต๊ะยาวที่อยู่ในสุดของห้อง
ภายในปราสาทที่พวกเขาเข้ามา เป็นห้องกว้าง ๆ มีโต๊ะยาว ๆ 4 ตัววางตามแนวยาวของห้อง ที่หัวโต๊ะแต่ละโต๊ะมีนักเรียนปี 6 แต่งชุดของโรงเรียนต่างสีกัน โดยมีสีขาว ดำ แดง และฟ้า เรียงจากซ้ายไปขวา ส่วนโต๊ะตัวยาวที่อยู่ในสุดของห้องวางขวางห้องอยู่ มีบุคคลที่น่าจะเป็นอาจารย์นั่งเรียงกันอยู่ โต๊ะทั้ง 4 มีบรรดาว่าที่นักเรียนทั้งหลายนั่งจนเต็ม และมีอยู่หลายชาติหลายภาษา แต่ทั้งหมดกับคุยกันด้วยภาษาแปลก ๆ ที่พวกเขาไม่รู้จัก แต่กลับรู้ว่ามันแปรว่าอะไร
ทั้ง 4 เลือกที่นั่งตามใจชอบ แต่ดันมานั่งรวมกันอยู่ที่เดียวอีก รินะนั่งข้างเก็นโซที่โต๊ะซึ่งมีรุ่นพี่ใส่ชุดสีแดงนั่งอยู่ เรียวเซนั่งตรงข้ามรินะ เด็กสาวร่างสูงนั่งข้างเรียวเซ
"เอาล่ะ ในเมื่อมากันครบแล้วก็ขอแนะนำตัวก่อนเลยนะ ข้าชื่อ เดเลลัส อัสซาฟาย เป็นอาจารย์ใหญ่ของที่นี่" ชายหนุ่มที่พูดกับพวกเขาเมื่อกี้ลุกขึ้นคำนับ
"ก็ขออธิบายก่อนเลยนะ พวกเจ้าที่อยู่ที่นี่ทุกคนถือว่าผ่านการทดสอบที่ 1 และได้เป็นนักเรียนของโรงเรียน Secret School แล้ว และต่อไปพวกเจาจะต้องรับการทดสอบที่ 2 ซึ่งจะถือเป็นการเก็บคะแนนเพื่อคัดเลือกหออีกที อ้อ ! คงจะงงล่ะสิว่าผ่านการทดสอบที่ 1 ตั้งแต่เมื่อไหร่ คำตอบก็คือ ตอนที่พวกเจ้าวิ่งขึ้นดาดฟ้าตึก Light น่ะแหละ ตึกLight ถูกสร้างขึ้นที่ทุกประเทศทั่วโลกซึ่งมีลักษณะเหมือนกันแทบทุกตารางนิ้ว ซึ่งสร้างขึ้นโดยบุคคลจาก Secret School และพวกเจ้าทุกคนก็ต้องวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าเหมือนกันหมด ไม่งั้นก็มาที่นี่ไม่ได้หรอก การทดสอบแรกนี้ถือเป็นการทดสอบพลังกาย ความอดทน และความตั้งใจจริง ส่วนการทดสอบที่สองจะเป็นการทดสอบทักษะการต่อสู้ จิตใจ และ อะไรก็ช่างมันเถอะ ข้าขี้เกียจอธิบาย เอาเป็นว่าพวกเจ้าไปฟังอาจารย์ประจำการทดสอบเองก็แล้วกัน" ท่านอาจารย์ใหญ่ผู้สูงส่งร่ายยาวจนลิงหลับ แล้วก็หยุดเอาดื้อ ๆ ชนิดที่ข้าอยากหยุดใครจะทำไม เล่นเอาบรรดานักเรียนใหม่แทบตกเก้าอี้
อาจารย์สาวอายุประมาณ 20 ต้น ๆ ที่นั่งถัดจากท่านอาจารย์ใหญ่มาทางซ้ายมือของอาจารย์ใหญ่ ลุกขึ้นยืน โค้งคำนับให้บรรดานักเรียนใหม่ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มกังวาน
"สวัสดีทุกท่าน ข้าชื่อ คามิว เวสส์ตัน เป็นอาจารย์ประจำวิชาทักษะการรักษา ขอให้นักเรียนใหม่ทุกคนตามข้ามา" ว่าแล้วเธอก็เดินออกประตูไป โดยไม่คิดจะรอนักเรียน นักเรียนใหม่ทั้งหลายเลยต้องรีบวิ่งตามกันจ้าละหวั่น
หลังจากเบียดแย่งกันออกประตูอยู่พักหนึ่ง ทั้งหมดก็ออกมายืนรวมกันอยู่ตรงลานสนามหญ้ากว้างขวาง โดยมีคามิวยืนอยู่เบื้องหน้า
"การทดสอบนี้จะเป็นการทดสอบเก็บคะแนนเพื่อคัดเลือกหออย่างที่อาจารย์ใหญ่บอกไป เพราะฉะนั้นขอให้พวกเจ้าตั้งใจ ข้าจะอธิบายกติกาแค่รอบเดียวเท่านั้น ข้าจะเป็นคนส่งพวกเจ้าไปยังสถานที่ทดสอบ สถานที่ทดสอบจะมีทั้งหมด 3 ห้อง พวกเจ้าต้องผ่านให้ได้ทีละห้อง หากพวกเจ้าไม่ไหวให้บอกว่าขอยอมแพ้ แล้วพวกเจ้าจะถูกส่งกลับมาเอง" คามิวพูดรัวไม่หยุดหายใจ
"พร้อมหรือยัง"
"..." ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก คามิวเลยถือเอาความเงียบเป็นคำตอบ
"งั้นเอาเลยนะ" คามิวหลับตาลง ปาดพึมพำบริกรรมคาถาได้พักหนึ่ง นันย์ตาของเธอก็เบิกโพลง
เรียวเซรู้สึกเหมือนภาพเบื้องหน้ากำลังเบรอไปหมด สติของเขาค่อย ๆ เลือนลาง จนในที่สุดก็ดับวูบ
พอรู้สึกตัวขึ้นอีกทีเขาก็มายืนอยู่ในห้องกว้าง ๆ โล่ง ๆ มีเสากลม ๆ ขนากใหญ่อยู่ 4 ต้น ภายในห้องมีเพียงแสงสลัว ๆ ที่ไม่รู้ที่มากเพราะทั้งห้องเป็นห้องปิดตาย มีเพียงประตูไม้ 2 บานอยู่ตรงข้ามกันเท่านั้น
"หึหึหึ เจ้าไม่น่ามาเจอกับข้าเลยเด็กน้อย แล้วเจ้าจะต้องเสียใจ" น้ำเสียงทุ้มห้าวแต่แฝงความนุ่มนวลดันมาจากทุกสารทิศ
เรียวเซกวาดสายตามองไปรอบห้อง แต่ไม่พบแม้แต่เงาคน
"ออกมา" เรียวเซสั่งเสียงย็นแต่เฉียบขาด
"หืม ไม่ได้เจอกันนายเลยนะ เรียวเซ"
บุรุษรูปงามร่างสูงส่วน เดินออกมาจากมุมหนึ่งของหน้า ผมซอยสั้ยสีดำอมม่วงนิด ๆ ทำให้เขาดูลึกลับ นัยน์ตาเรียวคมสีน้ำตาลไร้อารมณ์ ผิวขาวราวกับหญิงสาว ใบหน้าไร้อารมณ์ มันช่างลงตัวทำให้เขาดูงดงามราวภาพวาด ผ้าคลุมผืนสีดำ สะบัดพริ้วทั้ง ๆ ที่ไม่มีลม
"เดเร็ก" เรียวเซเอ่ยนามบุรุษเบื้องหน้าด้วยน้ำเสียงเย็นจับขั้วหัวใจ
"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ฉันเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้"
"หมายถึงมาทำอะไรในนี้"
"มาทดสอบนาย นายต้องสู้กับฉัน ถ้านายชนะก็ผ่านไปได้"
"งั้นมาเลย"
เด็กหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงพุ่งเข้าใส่ชายตรงหน้าวาดขาเตะเข้าสีข้าง แต่เดเร็กที่เร็วกว่าฉากออกมาแล้วสวนหมัดเข้าแก้มด้านซ้าย จนเด็กหนุ่มล้มลงไปนั่งกับพื้น
"อ่อน" คำพูดเพียงคำเดียวของชายหนุ่มทำให้อารมณ์ของเรียวเซพุ่งขึ้นสูง
เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นยืนแล้วกระโจนเข้าหาเดเร็กทันทีที่เท้าแตะพื้น เดเร็กเหวี่ยงหมัดเข้าสกัดเรียวเซ แต่เด็กหนุ่มพุ่งตัวออกด้านข้างเหวี่ยงขาเตะเข้ากลางหลังเดเร็กแบบเต็ม ๆ จนไถลไปกับพื้น
"เอาจริงล่ะนะ" เดเร็กกล่าวเสียงเย็น
ต่างฝ่ายต่างจดจ้องกันเพื่อจะดูเชิง ไม่มีใรเริ่มจู่โจมใครก่อน จนเวลาผ่านไปได้สักระยะหนึ่ง จนเรียวเซตัดสินใจเข้าหาเดเร็กเหวี่ยงหมัดใส่ในระยะหวังผลแต่ถูกหมัดตรงสวนเข้าช่องท้องจนเซออกไปไกล เด็กหนุ่มตั้งหลักใหม่แล้วกระโจนเข้าหาเดเร็กอีกครั้ง คราวนี้เขาตวัดขาเตะเป็นวงกว้างหวังทิ้งระยรให้ห่างจากเดเร็กแต่เขากลับจับขาเด็กหนุ่มเหวี่ยงออกไปกระแทกเสาต้นหนึ่ง
ร่างสูงไถล่ครูดลงมานั่งกับพื้น แต่รีบลุกขึ้นตั้งหลักอีกครั้ง เรียวเซยังพยายามพุ่งเข้าจู่โจมเดเร็กหลายครั้ง แต่ผลที่ออกมาเหมือนกันทุกครั้งคือถูกซัดกระเด็นไปทางนั้นทีทางนี้ที จนครั้งสุดท้ายถูกเตะจนกระเด็นไปกระแทกเสาต้นเดิมจนมันร้าว แล้วร่วงลงมานอนวัดพื้น และกระอักเลือดออกมา
ร่างกายปวดร้าวไปทั่ว เหงื่อไหลโซมกาย มีบาดแผลรอยถลอกมากมายตามร่างกาย กำลังแรงที่เคยมีหายไปแทบหมด ลมหายใจหอบถี่ หัวใจเต้นรัวและแรง ร่องรอยความเหนื่อยล้าฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่งาม
"ว่าไง" เดเร็กยังทำสีหน้าเฉยเมย (หน้าหมั่นไส้แฮะ)
"..." ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
"ฉันจะให้โอกาสนาย ถ้านายลุกขึ้นยืนได้ภายใน 10 วิ ฉันจะถือว่านายชนะ"
สายตาเด็กหนุ่มทอประกายกร้าวทันที จ้องมองไปที่เดเร็กอย่างโกรธแค้น
"1...2...3..."
ความโกรธของเขาที่มีต่อเดเร็กเป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่ที่โกรธมากคือตัวเอง ทั้งที่อยากสู้ให้ชนะแต่กลับไม่มีกำลังเพียงพอ ทั้งที่อยากจะลุกขึ้นยืนแต่ร่างกายกลับไม่เอื้ออำนวย อยากจะอัดบุรุษตรงหน้าอีกสักครั้งแต่ทำไม่ได้ เขารู้สึกราวกับร่างกายหนักอึ้งไปหมดทุกส่วน ยากแก่การะขยับตัวยิ่มนัก แล้วสายตาของเขาก็เหลียบเห็นแสงสีขาดำจาง ๆ ที่มือซ้ายของเดเร็กพอดี และเขาก็ฉลาดที่จะรู้ว่าเขาถูกเวทมนตร์ของเดเร็กเล่นงานเข้าเสียแล้ว
"4...5...6...7"
เรียวเซค่อย ๆ ยังตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก มือข้างหนึ่งจับเสาค้ำไว้ไม่ให้ล้ม
"...8...9..."
เด็กหนุ่มก้าวเท้าออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เดเร็กหยุดนับทันทีที่เห็น เรียวเซก้มหน้าเดินช้า ๆ ทีละก้าว ๆ ตรงเข้าไปหาเดเร็กโดยมีอาการเซเล็กน้อย เด็กหนุ่มมาหยุดยืนตรงหน้าเดเร็ก แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาของบุรุษตรงหน้าด้วยความอาฆาต พร้อมกับจิตสังหารมากมายที่พวยพุ่งออกมา เดเร็กชะงักไปเล็กน้อยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ
"นายชนะ" เดเร็กล้วงบางสิ่งในกระเป๋า แล้วหยิบกุญแจดอกหนึ่งขึ้นมาโยนให้เรียวเซซึ่งรับไว้ได้พอดีแล้วก้าวเข้าไปประชิดเดเร็กอีก
เด็กหนุ่มเงี้ยหมัดแล้วส่งเข้ากระแทกหน้าเดเร็กแบบจัง ๆ ไม่ทันให้ตั้งตัว ร่างสูงไถลไปกับพื้นไกลจากจุดที่ยืนพอสมควร
"นายดูถูกฉัน"
เรียวเซเอ่ยเสียงเย็นเยือก แล้วเดินผ่านร่างที่ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่พื้นไปอย่าไร้เยื้อใย เขาเปิดประตูแล้วปิดดังปัง โดยไม่หันกลับมามองเดเร็กอีกเลย
"นายไม่เปลี่ยนไปเลย เรียวเซ" เดเร็กพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงแผ่นเบาจนแทบจะหายไปกับสายลม
___________________________________________________________________
ภายในปราสาทที่พวกเขาเข้ามา เป็นห้องกว้าง ๆ มีโต๊ะยาว ๆ 4 ตัววางตามแนวยาวของห้อง ที่หัวโต๊ะแต่ละโต๊ะมีนักเรียนปี 6 แต่งชุดของโรงเรียนต่างสีกัน โดยมีสีขาว ดำ แดง และฟ้า เรียงจากซ้ายไปขวา ส่วนโต๊ะตัวยาวที่อยู่ในสุดของห้องวางขวางห้องอยู่ มีบุคคลที่น่าจะเป็นอาจารย์นั่งเรียงกันอยู่ โต๊ะทั้ง 4 มีบรรดาว่าที่นักเรียนทั้งหลายนั่งจนเต็ม และมีอยู่หลายชาติหลายภาษา แต่ทั้งหมดกับคุยกันด้วยภาษาแปลก ๆ ที่พวกเขาไม่รู้จัก แต่กลับรู้ว่ามันแปรว่าอะไร
ทั้ง 4 เลือกที่นั่งตามใจชอบ แต่ดันมานั่งรวมกันอยู่ที่เดียวอีก รินะนั่งข้างเก็นโซที่โต๊ะซึ่งมีรุ่นพี่ใส่ชุดสีแดงนั่งอยู่ เรียวเซนั่งตรงข้ามรินะ เด็กสาวร่างสูงนั่งข้างเรียวเซ
"เอาล่ะ ในเมื่อมากันครบแล้วก็ขอแนะนำตัวก่อนเลยนะ ข้าชื่อ เดเลลัส อัสซาฟาย เป็นอาจารย์ใหญ่ของที่นี่" ชายหนุ่มที่พูดกับพวกเขาเมื่อกี้ลุกขึ้นคำนับ
"ก็ขออธิบายก่อนเลยนะ พวกเจ้าที่อยู่ที่นี่ทุกคนถือว่าผ่านการทดสอบที่ 1 และได้เป็นนักเรียนของโรงเรียน Secret School แล้ว และต่อไปพวกเจาจะต้องรับการทดสอบที่ 2 ซึ่งจะถือเป็นการเก็บคะแนนเพื่อคัดเลือกหออีกที อ้อ ! คงจะงงล่ะสิว่าผ่านการทดสอบที่ 1 ตั้งแต่เมื่อไหร่ คำตอบก็คือ ตอนที่พวกเจ้าวิ่งขึ้นดาดฟ้าตึก Light น่ะแหละ ตึกLight ถูกสร้างขึ้นที่ทุกประเทศทั่วโลกซึ่งมีลักษณะเหมือนกันแทบทุกตารางนิ้ว ซึ่งสร้างขึ้นโดยบุคคลจาก Secret School และพวกเจ้าทุกคนก็ต้องวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าเหมือนกันหมด ไม่งั้นก็มาที่นี่ไม่ได้หรอก การทดสอบแรกนี้ถือเป็นการทดสอบพลังกาย ความอดทน และความตั้งใจจริง ส่วนการทดสอบที่สองจะเป็นการทดสอบทักษะการต่อสู้ จิตใจ และ อะไรก็ช่างมันเถอะ ข้าขี้เกียจอธิบาย เอาเป็นว่าพวกเจ้าไปฟังอาจารย์ประจำการทดสอบเองก็แล้วกัน" ท่านอาจารย์ใหญ่ผู้สูงส่งร่ายยาวจนลิงหลับ แล้วก็หยุดเอาดื้อ ๆ ชนิดที่ข้าอยากหยุดใครจะทำไม เล่นเอาบรรดานักเรียนใหม่แทบตกเก้าอี้
อาจารย์สาวอายุประมาณ 20 ต้น ๆ ที่นั่งถัดจากท่านอาจารย์ใหญ่มาทางซ้ายมือของอาจารย์ใหญ่ ลุกขึ้นยืน โค้งคำนับให้บรรดานักเรียนใหม่ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มกังวาน
"สวัสดีทุกท่าน ข้าชื่อ คามิว เวสส์ตัน เป็นอาจารย์ประจำวิชาทักษะการรักษา ขอให้นักเรียนใหม่ทุกคนตามข้ามา" ว่าแล้วเธอก็เดินออกประตูไป โดยไม่คิดจะรอนักเรียน นักเรียนใหม่ทั้งหลายเลยต้องรีบวิ่งตามกันจ้าละหวั่น
หลังจากเบียดแย่งกันออกประตูอยู่พักหนึ่ง ทั้งหมดก็ออกมายืนรวมกันอยู่ตรงลานสนามหญ้ากว้างขวาง โดยมีคามิวยืนอยู่เบื้องหน้า
"การทดสอบนี้จะเป็นการทดสอบเก็บคะแนนเพื่อคัดเลือกหออย่างที่อาจารย์ใหญ่บอกไป เพราะฉะนั้นขอให้พวกเจ้าตั้งใจ ข้าจะอธิบายกติกาแค่รอบเดียวเท่านั้น ข้าจะเป็นคนส่งพวกเจ้าไปยังสถานที่ทดสอบ สถานที่ทดสอบจะมีทั้งหมด 3 ห้อง พวกเจ้าต้องผ่านให้ได้ทีละห้อง หากพวกเจ้าไม่ไหวให้บอกว่าขอยอมแพ้ แล้วพวกเจ้าจะถูกส่งกลับมาเอง" คามิวพูดรัวไม่หยุดหายใจ
"พร้อมหรือยัง"
"..." ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก คามิวเลยถือเอาความเงียบเป็นคำตอบ
"งั้นเอาเลยนะ" คามิวหลับตาลง ปาดพึมพำบริกรรมคาถาได้พักหนึ่ง นันย์ตาของเธอก็เบิกโพลง
เรียวเซรู้สึกเหมือนภาพเบื้องหน้ากำลังเบรอไปหมด สติของเขาค่อย ๆ เลือนลาง จนในที่สุดก็ดับวูบ
พอรู้สึกตัวขึ้นอีกทีเขาก็มายืนอยู่ในห้องกว้าง ๆ โล่ง ๆ มีเสากลม ๆ ขนากใหญ่อยู่ 4 ต้น ภายในห้องมีเพียงแสงสลัว ๆ ที่ไม่รู้ที่มากเพราะทั้งห้องเป็นห้องปิดตาย มีเพียงประตูไม้ 2 บานอยู่ตรงข้ามกันเท่านั้น
"หึหึหึ เจ้าไม่น่ามาเจอกับข้าเลยเด็กน้อย แล้วเจ้าจะต้องเสียใจ" น้ำเสียงทุ้มห้าวแต่แฝงความนุ่มนวลดันมาจากทุกสารทิศ
เรียวเซกวาดสายตามองไปรอบห้อง แต่ไม่พบแม้แต่เงาคน
"ออกมา" เรียวเซสั่งเสียงย็นแต่เฉียบขาด
"หืม ไม่ได้เจอกันนายเลยนะ เรียวเซ"
บุรุษรูปงามร่างสูงส่วน เดินออกมาจากมุมหนึ่งของหน้า ผมซอยสั้ยสีดำอมม่วงนิด ๆ ทำให้เขาดูลึกลับ นัยน์ตาเรียวคมสีน้ำตาลไร้อารมณ์ ผิวขาวราวกับหญิงสาว ใบหน้าไร้อารมณ์ มันช่างลงตัวทำให้เขาดูงดงามราวภาพวาด ผ้าคลุมผืนสีดำ สะบัดพริ้วทั้ง ๆ ที่ไม่มีลม
"เดเร็ก" เรียวเซเอ่ยนามบุรุษเบื้องหน้าด้วยน้ำเสียงเย็นจับขั้วหัวใจ
"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ฉันเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้"
"หมายถึงมาทำอะไรในนี้"
"มาทดสอบนาย นายต้องสู้กับฉัน ถ้านายชนะก็ผ่านไปได้"
"งั้นมาเลย"
เด็กหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงพุ่งเข้าใส่ชายตรงหน้าวาดขาเตะเข้าสีข้าง แต่เดเร็กที่เร็วกว่าฉากออกมาแล้วสวนหมัดเข้าแก้มด้านซ้าย จนเด็กหนุ่มล้มลงไปนั่งกับพื้น
"อ่อน" คำพูดเพียงคำเดียวของชายหนุ่มทำให้อารมณ์ของเรียวเซพุ่งขึ้นสูง
เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นยืนแล้วกระโจนเข้าหาเดเร็กทันทีที่เท้าแตะพื้น เดเร็กเหวี่ยงหมัดเข้าสกัดเรียวเซ แต่เด็กหนุ่มพุ่งตัวออกด้านข้างเหวี่ยงขาเตะเข้ากลางหลังเดเร็กแบบเต็ม ๆ จนไถลไปกับพื้น
"เอาจริงล่ะนะ" เดเร็กกล่าวเสียงเย็น
ต่างฝ่ายต่างจดจ้องกันเพื่อจะดูเชิง ไม่มีใรเริ่มจู่โจมใครก่อน จนเวลาผ่านไปได้สักระยะหนึ่ง จนเรียวเซตัดสินใจเข้าหาเดเร็กเหวี่ยงหมัดใส่ในระยะหวังผลแต่ถูกหมัดตรงสวนเข้าช่องท้องจนเซออกไปไกล เด็กหนุ่มตั้งหลักใหม่แล้วกระโจนเข้าหาเดเร็กอีกครั้ง คราวนี้เขาตวัดขาเตะเป็นวงกว้างหวังทิ้งระยรให้ห่างจากเดเร็กแต่เขากลับจับขาเด็กหนุ่มเหวี่ยงออกไปกระแทกเสาต้นหนึ่ง
ร่างสูงไถล่ครูดลงมานั่งกับพื้น แต่รีบลุกขึ้นตั้งหลักอีกครั้ง เรียวเซยังพยายามพุ่งเข้าจู่โจมเดเร็กหลายครั้ง แต่ผลที่ออกมาเหมือนกันทุกครั้งคือถูกซัดกระเด็นไปทางนั้นทีทางนี้ที จนครั้งสุดท้ายถูกเตะจนกระเด็นไปกระแทกเสาต้นเดิมจนมันร้าว แล้วร่วงลงมานอนวัดพื้น และกระอักเลือดออกมา
ร่างกายปวดร้าวไปทั่ว เหงื่อไหลโซมกาย มีบาดแผลรอยถลอกมากมายตามร่างกาย กำลังแรงที่เคยมีหายไปแทบหมด ลมหายใจหอบถี่ หัวใจเต้นรัวและแรง ร่องรอยความเหนื่อยล้าฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่งาม
"ว่าไง" เดเร็กยังทำสีหน้าเฉยเมย (หน้าหมั่นไส้แฮะ)
"..." ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
"ฉันจะให้โอกาสนาย ถ้านายลุกขึ้นยืนได้ภายใน 10 วิ ฉันจะถือว่านายชนะ"
สายตาเด็กหนุ่มทอประกายกร้าวทันที จ้องมองไปที่เดเร็กอย่างโกรธแค้น
"1...2...3..."
ความโกรธของเขาที่มีต่อเดเร็กเป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่ที่โกรธมากคือตัวเอง ทั้งที่อยากสู้ให้ชนะแต่กลับไม่มีกำลังเพียงพอ ทั้งที่อยากจะลุกขึ้นยืนแต่ร่างกายกลับไม่เอื้ออำนวย อยากจะอัดบุรุษตรงหน้าอีกสักครั้งแต่ทำไม่ได้ เขารู้สึกราวกับร่างกายหนักอึ้งไปหมดทุกส่วน ยากแก่การะขยับตัวยิ่มนัก แล้วสายตาของเขาก็เหลียบเห็นแสงสีขาดำจาง ๆ ที่มือซ้ายของเดเร็กพอดี และเขาก็ฉลาดที่จะรู้ว่าเขาถูกเวทมนตร์ของเดเร็กเล่นงานเข้าเสียแล้ว
"4...5...6...7"
เรียวเซค่อย ๆ ยังตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก มือข้างหนึ่งจับเสาค้ำไว้ไม่ให้ล้ม
"...8...9..."
เด็กหนุ่มก้าวเท้าออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เดเร็กหยุดนับทันทีที่เห็น เรียวเซก้มหน้าเดินช้า ๆ ทีละก้าว ๆ ตรงเข้าไปหาเดเร็กโดยมีอาการเซเล็กน้อย เด็กหนุ่มมาหยุดยืนตรงหน้าเดเร็ก แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาของบุรุษตรงหน้าด้วยความอาฆาต พร้อมกับจิตสังหารมากมายที่พวยพุ่งออกมา เดเร็กชะงักไปเล็กน้อยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ
"นายชนะ" เดเร็กล้วงบางสิ่งในกระเป๋า แล้วหยิบกุญแจดอกหนึ่งขึ้นมาโยนให้เรียวเซซึ่งรับไว้ได้พอดีแล้วก้าวเข้าไปประชิดเดเร็กอีก
เด็กหนุ่มเงี้ยหมัดแล้วส่งเข้ากระแทกหน้าเดเร็กแบบจัง ๆ ไม่ทันให้ตั้งตัว ร่างสูงไถลไปกับพื้นไกลจากจุดที่ยืนพอสมควร
"นายดูถูกฉัน"
เรียวเซเอ่ยเสียงเย็นเยือก แล้วเดินผ่านร่างที่ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่พื้นไปอย่าไร้เยื้อใย เขาเปิดประตูแล้วปิดดังปัง โดยไม่หันกลับมามองเดเร็กอีกเลย
"นายไม่เปลี่ยนไปเลย เรียวเซ" เดเร็กพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงแผ่นเบาจนแทบจะหายไปกับสายลม
___________________________________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น