คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ SF ] Voice of Your Heart [ Seongyeol x Woohyun ]
Voice of Your Heart
Seongyeol x Woohyun
[up 8 May 2012 @infinitethailand]
Woohyun Part
ใน...เป็นสิ่ที่ับ้อนที่สุุว่าไหม...?
ุไม่สามารถะรู้ใใรไ้เลยถ้าเานนั้นไม่บอวามรู้สึับุ...
หรือแม้เาบอ ุ็ไม่อาะเื่อไ้เ็มร้อยว่าเาิแบบนั้นริๆ
แม้แ่ัวเราเอ...ที่ิว่ารู้ใัวเอีที่สุ...
ในบารัุ้็อาะโนใัวเอหลอไ้เหมือนัน
“อูฮยอน...ันรันายนะ” อยอลบอผมแบบนี้เสมอ...บอเสมอ ทั้ๆที่ผมรู้ว่าเาโห...
มันเป็นวามสับสน...ผมรู้ว่าเรื่อระหว่าเรามันเิึ้นเพราะวามไม่ไ้ั้ใ... ำว่ารับผิอบึลายเป็น้อผูมั...
แ่ทำไมผมยัทนอยู่ทั้ๆที่ผมรู้น่ะหรอ?
ผมเอ็อบไม่ไ้ บาทีผมอาะโนใัวเอหลอมั้...หลอว่าอยอลิแบบที่พูริๆ
“วันนี้ันมีประุมอนเย็นเย็น ...นายิน้าวเลยนะ ไม่้อรอ” เาบอ่อนะหอมแ้มผม...ทำแบบนี้ทุเ้าที่ผมผูเนไทให้
แ่ผมไม่เยอุ่นใเลยสัรั้...ผมลัว...ลัวว่าสิ่ที่เาทำมันือารหลอลว...
Voice of Your Heart
เย็นนี้ผมทำับ้าวเอาไว้สอสามอย่า...แม้ะบอว่าไม่ให้รอ...ผม็ยัรออยู่ี...
ผมอบิน้าวเย็นับอยอล
อบนัู่เวลาที่เาั้าวเ้าปา
อบมอปาเ่อๆเวลาที่ินอเผ็ๆ
ุะอบทุอย่านั่นแหล่ะ ถ้าเาเป็นนทีุ่รั
“อูฮยอน...ทำไมมานอนรนี้ล่ะ...” ผมรู้สึไ้ถึแรเย่าที่ไหล่ อยอลลับมาแล้ว
“รอิน้าวับนายน่ะ...”
“ันบอแล้วไว่าไม่้อรอ...ินมาแล้วล่ะ” รอยยิ้มอบอุ่นส่มาให้...แ่ผมไม่เยรู้สึถึวามอบอุ่นริๆเลยสัรั้...
ผมหันไปมอับ้าวที่เรียมไว้...
“นายยัไม่ินหรอ...ั้นเี๋ยวันนั่เป็นเพื่อน”
“ไม่้อหรอ...มาเหนื่อยๆไปอาบน้ำเถอะ...” ผมส่ยิ้มลับไปให้... อยอลพยัหน้า่อนะเินึ้นไปบนบ้าน
ผมเ็บานบนโ๊ะพลาหันไปมอนาฬิา...ประุมอนเย็น? นี่มันห้าทุ่มแล้ว...เลิประุมึนานี้เลยหรอ? เาโหผมอีหรือเปล่า?
บาทีุอาะหาว่าผมลัวแบบไม่มีเหุผล
็อย่าที่บอนั่นแหล่ะ...ผมไม่ลัวนานี้ถ้าเรื่ออเรามันเริ่มที่วามรั...
ผมลัวว่าะเสียเาไป ถ้าหาวันนึ...นที่อยอลรัะลับมา...ลับมาทวออเาืน
Voice of Your Heart
“มยอู...พี่อโทษ” ำพูเิมๆ ้ำๆ ที่ผมไ้ยินบ่อยๆ สอปีที่ผมบับอยอลแบบนรั....เาะละเมอแบบนี้บ่อยรั้มา...บ่อยนผมิว่าบาทีผมอาะทนบอใัวเอ่อไปไม่ไหว...ว่าเาลืมมยอูไปแล้ว
ถ้าหาืนนั้น...ผมเลือที่ะไม่ไปหาอยอล...บาทีืนนี้ผมอาะไม่้อนอนร้อไห้แบบนี้็ไ้....
ผมับอยอลเป็นเพื่อนันมาั้แ่อนเรียนมหาวิทยาลัย...เราสอนสนิทันมา...มาพอที่เาะเล่าเรื่อทุเรื่อให้ผมฟัไ้...รวมทั้เรื่อมยอู
“นายิว่าไถ้าันะบับเ็นนั้น...”
“ใร...” ผมถามทั้ที่ใมันหวิวๆ...บหรอ?
“็มยอูรุ่นน้อที่ันเล่าให้ฟัไ...เมื่อวานเ้ามาอันบ”
“็แล้วแ่นายสิ...ถ้าอบ็บ” ผม้มหน้าเียนเลเอร์...เพื่อ่อนวามรู้สึเอาไว้...
ผมเพิ่รู้ัวว่ารู้สึยัไับอยอล...็อนที่เาถามำถามนั้นับผมนั่นแหล่ะ...
ผมรู้สึว่าผมำลัะเสียเาไป... แล้วผม็เสียเาไปริๆ
เพราะหลัาวันนั้น...อยอล็บับมยอู...
าที่เยไปไหนมาไหน้วยันลอ ผม็เลือที่ะันัวเอออมา...ผมไม่วรที่ะอยู่รนั้นอีแล้ว ุว่าไหม?
มัน็เป็นธรรมาอนที่รััน้อมีทะเลาะันบ้า้อนั้นผมรู้... อยอลับมยอู็เหมือนับู่รัทั่วๆไป
เาเมาเือบทุรั้ที่ทะเลาะับมยอู... แ่ราวนี้มันหนัมาริๆ... ูาสภาพออยอลแล้ว...มันเป็นเรื่อให่มาๆเลย
ผมลาอยอลออมาาผับ...โฮวอนโทรมาบอผมว่าอยอลเมามา...
และมัน็เป็นอย่าที่โฮวอนบอริๆ ัวเามีลิ่นเหล้าละลุ้ไปหม...ผมิว่าเาอาบมัน้วย้ำ
ในที่สุผม็ลาร่าสูมาถึบ้านเานไ้.... หนัะมั... ผมัารเ็ัวให้นที่ไม่ไ้สิ่อนะนั่มอหน้าเาอยู่อย่านั้น...ผมทำแบบนี้ไม่ไ้หรอในอนที่เาื่น...
ผมเอื้อมมือไปลูบแ้มใสๆออยอลอย่าเบามือ ถ้ามีัรั้ที่ปลายมูอผมไ้สัมผัสมันบ้า็ี...
ผมแ่ิ...แ่พอรู้ัวอีที...หน้าอผม็อยู่เือบิหน้าออยอลแล้ว...
ถ้าผมะูบเาสัรั้...มันะเป็นอะไรไหมนะ...
ยัไม่ทันที่ผมะทำอย่าที่ิ...าลมๆออยอล็เปิึ้นมา... ผมะึัวลุึ้น็เหมือนวแนแร่ๆอเา็รั้ผมไว้เหมือนัน... อยู่ๆริมฝีปาออยอล็แะที่ริมฝีปาผม... มันเป็นวามรู้สึที่อบอุ่นมา..นผม้อหลับาเอาไว้...
...ผมรู้ว่าเาำลัเมา... แ่ผม็ห้ามหัวใัวเอไม่ไ้เหมือนัน...
ถึเาะเ้าใว่าผมเป็นมยอู...ผม็ไม่ิะห้ามเาสันิ...
ผมบอยู่บนออุ่นๆออยอล ลมหายใที่เป่าเ้าออบนหัวผมเป็นัหวะสม่ำเสมอ...บ่บอว่าเ้าัวะหลับไปแล้ว... ผมมอเสื้อผ้าที่ถูถอเอาไว้ที่ปลายเียอย่ารู้สึผิ...ผมำลัทำอะไรอยู่...? ทั้ๆที่รู้ว่าอยอลเป็นอมยอู
เสียแ้วระทบพื้นทำให้ผมสะุ้้วยวามใ...ผมเบนสายาไปมอที่ประู็เห็นมยอูยืนน้ำาลออยู่รนั้น ผมึรีบยับัวออาอยอล
“มยอู...พี่...” ผมไม่รู้เหมือนันว่าะพูอะไรออไป...ไม่ไ้ั้ใั้นหรอ? ะพูแบบนั้นไ้ไในเมื่อผมั้ใ แ่ผมไม่ไ้เนาะให้เามาเห็นภาพแบบนี้
นที่นอนอยู่เริ่มยับัว...่อนะลุึ้นนั่...อยอลเบิาว้า้วยวามใเมื่อเห็นมยอู...่อนะหันมามอหน้าผม...
“ทำไมพี่ถึทำับผมแบบนี้...พี่อยอล...ทำไม” มยอูน้ำานอหน้า...
“มยอู...พี่อโทษ” อยอลว้าเสื้อผ้าที่อยู่ปลายเียมาใส่่อนะรีบวิ่ามมยอูออไป....
Voice of Your Heart
อยอลเมาอีแล้ว เาลาัวเอมาหาผมที่ห้อ อผมและร้อไห้ เอาแ่โทษว่ามันเป็นวามผิอเา เาบอว่ามยอูเ็บอออาห้อพัไปแล้ว ผมรู้ว่าเาไปาม้อมยอูอยู่หลายวัน แ่สุท้าย็ไม่สำเร็ ผมเอ็ไปหามยอูที่ห้อเหมือนัน แ่เาไม่ยอมออมาุยับผมเลย
มันไม่ใ่เรื่อที่ะอภัยให้่ายๆผมรู้
ผมวระลโทษัวเอยัไี...
“เราลอบันไหมอูฮยอน....” อยอลถามผม หลัาผ่านไปหเือนที่มยอูหายหน้าไป...
ผมไม่รู้ว่าอนนั้นเาิอะไรอยู่...เาอาะเหา...อาอยารับผิอบเรื่อที่เิึ้นับผม....หรือไม่บาที...อาะแ่้อารัวแทน แ่ผม็เ็มใที่ะเป็นัวแทนอมยอู...
เพราะเราสนิทันึไม่้อปรับัวเ้าหาันมาเท่าไหร่... วามสัมพันธ์มัน็ีึ้นเรื่อยๆในแบบที่วระเป็น...แ่ิรที่ ผมไม่รู้ว่า...วามสัมพันธ์อใเรามันีึ้น้วยหรือเปล่า?
แ่ถ้าเาบอว่าเารัผม...ผม็วรบอใัวเอให้เื่อใ่ไหม...
เาบอแบบนั้นบ่อยๆ นผมแทบะเื่อริๆแล้วว่าเารัผม...
“มยอู...พี่อโทษ” เสียละเมอเรียแผ่วเบาแว่วอยู่้าๆผม ...เาเรียมยอูอีแล้ว... ทั้ๆที่นที่นอนอยู่รนี้ือผม...นัม อูฮยอน ไม่ใ่ ิม มยอู
แล้ว็เป็นอีืนที่ผมนอนหลับไปพร้อมน้ำา
Voice of Your Heart
“นายไม่สบายหรอ?” เาถามพลาเอื้อมมือมาลูบแ้มผม...ผมส่ายหน้าแทนำอบ่อนะรีบผูเนไทให้อยอล...รีบผู...่อนที่น้ำาผมมันะไหลออมา...
เมื่อผมผูเนไทเรียบร้อย อยอลโน้มใบหน้าลมาเพื่อะหอมแ้มเป็นารอบุ แ่ผมรีบหลบออมาะ่อน... เาอาะมอาม้วยวามสสัย (ผมหวัให้เป็นแบบนั้น....) อย่าน้อยสัวินาที็ยัี...
“ันไปทำานนะ”
“อืม...” ผมอบรับ...พลาัารโน่นนี่ในรัว ใหู้เหมือนัวเอำลัวุ่นวาย
บาที...มันอาะถึเวลาที่ผม้อไปเหมือนัน แ่่อนะถึเวลานั้น...อให้ผมไ้ัววามสุอีสันิ็ยัี...
ผมัารเ็บวาบ้านให้เรียบร้อย...ออไป้านอื้ออใ้ที่หม...หรือำลัะหม...อที่ะใ้ในเมนูอาหารสำหรับเย็นนี้ ื้อผัผลไม้ บะหมี่สำเร็รูป หรืออะไรที่่ายๆ ที่ิว่าอยอละทำินเอไ้ในอนที่ผมไม่อยู่
ว่าะลับมาถึบ้านไ้็ใ้เวลานานอยู่เหมือนัน... แ่มัน็ยัมีเวลามาพอที่ะให้ผมเรียมอาหารเย็น
้าวห่อไ่....มันอาเป็นอาหาร่ายๆ...แ่ผมรู้ว่าอยอลอบินมา...มันเลยเป็นอาหารที่ผม้อใส่ใเป็นพิเศษ
“หอมั” เสียระิบ้าหูพร้อมวแนอรอบเอวอผมา้านหลั...ทำเอาผมสะุ้น้อยๆเพราะำลัิอะไรเพลินๆ
“นายไปอาบน้ำ่อนเถอะ...อีแป๊ป่อยลมาิน ะเสร็แล้วล่ะ” ผมอบลับไป
“ันหมายถึแ้มนายน่ะที่หอม” ว่าพลามูลบนแ้มผมเบาๆ...นายอย่าทำแบบนี้สิอยอล... มันทำให้ใันอ่อนแอ
“เี๋ยว็ไหม้หรอ อย่าเพิ่มาวนสิ...ไปอาบน้ำเถอะ” ผมเอียหลบเมื่ออยอลทำท่าะมูลมาอี...ผมยอมรับว่าผมอบให้เาทำแบบนี้...มันมีวามสุ... แ่ผม็้อยอมรับอีเหมือนันว่าผมเป็นไ้แ่ ัวแทนอมยอู
ว่าอยอละลับลมาอีผม็ัโ๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว... ผมรู้สึใหายแ่ิว่ามื้อนี้ เป็นะเป็นมื้อสุท้ายสำหรับเรา...
“พรุ่นี้นายเ็บเสื้อผ้ารอนะ...เราะไปเที่ยวัน...” อยอลบอ่อนะั้าวหอไ่เ้าปา “อร่อยั...” นรหน้ายิ้มว้าเหมือนเ็ที่ไ้อาหารถูใ...
“อร่อย็ินให้หมนะ...”ผมยิ้มบาๆ่อนะเอื้อมมือไปเ็อสมะเือเทศที่ิอยู่มุมปาเา...
“ทำไมนายไม่ินล่ะ” เาถามเมื่อเห็นผมเอานัู่... ผมแ่อยาเ็บภาพรหน้าเอาไว้ให้มาที่สุ...เ็บทุท่าทา ทุรอยยิ้มอเาเอาไว้...่อนที่ผมะไม่เห็นมันอี...
“อโทษนะอยอล...” อโทษที่ันเป็นนทำให้นายเสียมยอูไป...
“นายว่าอะไรนะ...” อยอลเยหน้าึ้นมาถาม...เหมือนเาะไ้ยินไม่ั...แ่ผม็ไม่ไ้ั้ใะให้เาไ้ยินอยู่แล้ว
“เปล่าๆ...แ่สสัยน่ะว่านายะพาไปเที่ยวไหน” ผมยิ้มให้่อนะ้มลิน้าวห่อไ่ในานอัวเอ
“ไม่บอหรอ...บอ่อนนาย็ไม่ื่นเ้นน่ะสิ” แววาุนส่มาให้่อนะ้มลิน้าว่อ....
Voice of Your Heart
“เี๋ยวพอเลิาน...ันะลับมารับนะ...นายเรียมเสื้อผ้าให้พร้อมล่ะ...เราไปสอสามวัน” อยอลบอในะที่ผมผูเนไทให้เา ผมพยัหน้าเบาๆอย่ารับรู้... ่อนะไ้หอมาอยอลเบาๆเป็นารอบุเ่นทุรั้...
“ไปทำานนะ...” เาบอ่อนะหมุนัวเินออาห้อ... ผมเินเ้าไปออยอลา้านหลั
“อบุนะ...” ผมเอ่ยเสียแผ่วเบา... อบุที่เาไม่โทษผม...อบุที่เารับผิอบผม...อบุที่เาเอาใใส่ผม อบุที่เาบอว่ารัผม...แม้ผมะรู้ว่าเาโห็าม
“นายเป็นไรอ่ะวันนี้...แปลๆนะ” อยอลหมุนัวลับมา่อนะใ้สอมือประอใบหน้าผมเอาไว้... ผมรีบส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร...นายไปทำานเถอะ...”
“อืม...เย็นนี้เอัน...”
เราไม่ไ้เอันอีแล้วล่ะอยอล
.Voice of Your Heart
Seongyeol Part
อูฮยอนะเ็บเสื้อผ้าเรียบร้อยยันะ...แ่็เสร็แล้วล่ะมั้...
ั้แ่บันแบบนรัมาสอปี ผมยัไม่เยพาเาไปไหนเลย
วันนี้ผมเลยั้ใะพาเาไปเที่ยวทะเล...เาอบมันมาเลยล่ะ
“อูฮยอน...นายเ็บอเสร็ยัไปันเถอะ” ผมร้อเรียเมื่อเ้ามาในัวบ้าน...เียบ...อูฮยอนไปไหน หรือเาะอาบน้ำอยู่... ผมลอเินไปูบนห้อ...
“อูฮยอน...นายอยู่ในห้อน้ำหรอ...” ผม็น่าะรู้ว่าไม่มีใรอยู่ในนั้น...ไม่มีเสียน้ำไหล...มันเียบ
สายาอผมเหลือบไปเห็นระาษแผ่นหนึ่วาอยู่บนหมอน....
อยอล...
ันอโทษนายริๆ ันน่าะรู้ัวเร็วว่านี้ว่าไม่วระอยู่้าๆนาย ันเป็นนทำให้นายเ็บปว...
เป็นนทำให้นายเสียนที่นายรัไป...ันเป็นนทำให้มยอูานายไป ันไม่รู้ะใ้ให้นายยัไี...
อบุสำหรับทุอย่าที่นายทำให้...อบุสำหรับำว่ารั...ถึมันะไม่ไ้เป็นแบบนั้นแ่ัน็ีใที่ไ้ยินมัน...
ลา่อน ....อูฮยอน
ผมทิ้ัวลนั่บนเียอย่าอ่อนล้า...อูฮยอนทิ้ผมไปแล้ว...ทิ้ผมไปเหมือนที่เาเยทำ่อนหน้านี้..
“นายิว่าไถ้าันะบับเ็นนั้น...” ผมเอ่ยถามออไป
“ใร...” อูฮยอนเยหน้าึ้นมาาารเลเอร์
“็มยอูรุ่นน้อที่ันเล่าให้ฟัไ...เมื่อวานเ้ามาอันบ” ผมหวัว่าะไ้ยินำทัทาน...หวัว่าะไ้ยินเาบอว่านายะบับใรไม่ไ้นอาัน...หวัว่าเาะิเหมือนผม...
“็แล้วแ่นายสิ...ถ้าอบ็บ”... เา้มหน้าเลเอร์่อ...ไม่สนใ...เาไม่สนใว่าผมะบับใร
หลัาวันนั้นผม็ัสินใบับมยอู...เ้า็เป็นนี...น่ารั เอาใใส่ผมทุอย่า แ่็เพราะวามที่เาอายุน้อยว่าผม ในบารั้มัน็เลยมีเรื่อบาเรื่อที่วามิเราไม่รัน...ผมับมยอูเลยทะเลาะันบ่อยๆ
มีรั้นึที่เราทะเลาะันแรมา...เพราะเรื่อออูฮยอน
“ที่มาบับผม...เพราะพี่รัผมริๆหรือเปล่า”
“.....”
“พี่เอาแ่พูถึพี่อูฮยอนอยู่ลอเวลา...หายใเ้าออเป็นเ้าไปหม...”
“......”
“ใพี่มีแ่เ้า...พี่เ็บผมเอาไว้ที่ไหน...”
ผมอบำถามอมยอูไม่ไ้ริๆ... เลยไ้แ่ยืนเียบ...มยอูร้อไห้ มอผม้วยสายาปวร้าว...นั่นแหล่ะที่ทำให้ผมรู้สึผิ...ผมไม่วรทำร้ายมยอูแบบนี้
ืนนั้นผมไปินเหล้าับโฮวอนที่ผับ...
ผมไม่รู้ว่าวรเิน่อไปทาไหนี...มยอู หรือ อูฮยอน...
ถ้าทำามเสียหัวใ...ผมเลืออย่าหลั... แ่ถ้าพูถึวามถู้อ...ผมวรเลืออย่าแรใ่ไหม?
“เฮ้ยยย เบาๆ็ไ้ เี๋ยว็มา่อนไ้เ้นันพอี” โฮวอนแวผมพร้อมยแ้วอัวเอึ้นิบ
“ันมาเมา...ไม่ไ้มาเ้น” ผมอบ่อนะระอเหลวสีาในแ้วลอนหม...
ไม่นานนัผม็ไ้เมาสมใอยา ผมเห็นโฮวอนหยิบโทรศัพท์ึ้นมา ปา็บ่นอะไรที่ฟัไม่ไ้ศัพท์ ่อนะลุหายออไป...สสัยไปเ้าห้อน้ำหรือไม่็ไปโทรศัพท์นั่นแหล่ะ...
“เี๋ยวันะอยู่รออูอีสัหน่อย...แ่ันโทรให้อูฮยอนมารับนายแล้วนะ...มยอูไม่ยอมเปิเรื่อว่ะ....”
“แ่ันยัไม่อยาลับนี่...ไม่ไ้เออูนานแล้ว”
“นายเมามาแล้วนะ...” ผมไม่รู้หรอว่าโฮวอนบ่นอะไร่อ...เพราะเหมือนผมะฟุบหลับั้แ่พูบ...
ผมรู้สึถึผ้าุ่มๆเย็นๆ ไล้ไปามเน อ หน้า และัว... แ่เปลือายัหนัเินว่าะเปิึ้นมาู...
...นเมื่อรู้สึไ้ถึลมหายใอุ่นๆที่อยู่ใล้ๆใบหน้า...ใล้มานผมไ้ลิ่น...ลิ่นน้ำหอมออูฮยอน...ผมรู้ ผมำมันไ้ี...ผมลืมาึ้นมอ...แล้วมัน็เป็นเาริๆ อูฮยอนใเลยะึัวเอึ้นไป แ่ผมใ้อ้อมอหลวมๆรั้เาเอาไว้...ผมอยาให้เาอยู่แบบนี้สัพั...ไม่สิ ผมอยาให้อยู่ลอไปเลยล่ะ...
ริมฝีปาอเาน่ะ...ถ้าผมอยาลอสัมผัสมันสัรั้...เาไม่ว่าผมใ่ไหม?
ผมริมฝีปาัวเอลบนปาอูฮยอนเบาๆ...เนิ่นนาน... ่อนที่ะเปลี่ยนไปทำอะไรที่มาว่านั้น...
หัวนุ่มๆออูฮยอนบอยู่ที่อผม...ผมไ้ลิ่นยาสระผมๆอ่อนๆทุรั้ที่หายใเ้า...
หอมริๆนะ...หอมนอยาะหยุเวลาเอาไว้แ่รนี้...
เสียอะไรบาอย่าระทบพื้น...ฟัูล้ายๆเสียแ้วนะ...อูฮยอนเหมือนะยหัวออไปาอผมแล้ว...
“มยอู...พี่...”ผมไ้ยินเสียอูฮยอนพู มยอูหรอ? ผมยับัวลุึ้นนั่่อนะเห็นภาพรหน้าัๆ มยอู...เป็นมยอูริๆ... ผมหันไปมออูฮยอนที่นั่นิ่...เา็ใไม่แพ้ผม...
“ทำไมพี่ถึทำับผมแบบนี้...พี่อยอล...ทำไม” มยอูถามผมทั้น้ำา...
“มยอู...พี่อโทษ” ผมว้าเสื้อผ้าที่อยู่ปลายเียมาใส่่อนะรีบวิ่ามมยอูออไป....
หลัาวันนั้นผม็ไปหามยอูที่ห้ออยู่หลายวัน....แน่นอนว่าเาไม่ยอมออมาพบผม...ผมแ่อยาให้เารับฟัำอโทษ...แ่ฟัมันบ้า็ยัี... สุท้ายเ้าอห้อ็บอผมว่ามยอูย้ายออไปแล้ว...
ผมลุ้มมา...ไม่รู้ะหาทาออเรื่อนี้ยัไ ผมรัอูฮยอน...แ่ผม็ำลัทำร้ายมยอู....
ผมไปื่มับโฮวอนเือบทุวัน...และทุรั้็้อไปหาอูฮยอน...ผมอยาเอเา...ผมอยาอเา...
ผมไม่โทษใรทั้นั้น...ทั้อูฮยอน และมยอู...เรื่อทั้หมมันเป็นเพราะผม ผมทั้นั้น...
ผมบับมยอู ทั้ๆที่รู้ว่าัวเอไม่ไ้รั....
ผมรัอูฮยอน...แ่ผม็ลาเินว่าะบอรัเา
หลัาที่มยอูหายไปหเือน...ผมัสินใอบับอูฮยอน... มันวรเป็นแบบนี้มาั้แ่แร...
ผมยอมรับนะว่าอนนี้ผมมีวามสุมา... แ่วามรู้สึผิ่อมยอู็ยัิอยู่ในใผมเ่นัน....
ผม้มอ่านหมายในมืออีรั้...
ทำไมอูฮยอนถึิว่าผมโห...ำว่ารัอผม...เาไม่รู้สึถึมันเลยหรอ...
Voice of Your Heart
“นายเป็นอะไรอีแล้ววะอยอล...” เสียโฮวอนถามเรียๆ เมื่อเห็นผมยแ้วึ้นื่ม...นเาผสมเหล้าให้ผมแทบไม่ทันแล้ว... ผมะบอเายัไี...
อูฮยอนทิ้ผมไปแล้ว...ผมเอ็ไม่เ้าใว่าทำไม? ทั้ที่เราบันมา้วยีแท้ๆ เราแทบะไม่เยทะเลาะัน้วย้ำ...
ผมยื่นหมายให้โฮวอน... เา้มลไปอ่าน่อนะส่ืนให้ผม
“นายไปทำอะไรให้อูฮยอนิแบบนั้นล่ะ”
“ันไม่รู้...” ผมไม่รู้ริๆนะ
ผมไปามหาอูฮยอนทุที่...ไปบ้านเพื่อนเาทุน...โทรถามทุนที่อูฮยอนสนิท้วย...แ่ไม่มีใรไ้่าวเาเลย...
โฮวอนเอื้อมมือมาบไหล่ผม...ส่ผ่านำปลอบใผ่านฝ่ามือให้ผมรับรู้...
Voice of Your Heart
ผมวัแนหวัะโอบอน้าๆเหมือนที่เยทำ...แ่มัน็ว่าเปล่า...ไม่มีอูฮยอนอีแล้ว...
ุเยรู้สึใ่ไหม? ลอนึถึสิ่สำัๆทีุ่้อทำทุวัน...แ่พอวันใทีุ่ามันไป...รู้สึเหมือนมีบาอย่าที่หายไปาีวิ ผมเอ็รู้สึแบบนั้นในอนนี้...
ผมหยิบเนไทึ้นมามออย่าใหาย...สอปีมาแล้วที่ผมไม่เยับมันเลย.. เพราะทุรั้อูฮยอนะเป็นนัารผูมันให้ผม... นผมลืมวิธีผูไปแล้วล่ะ
ผมนึไม่ออริๆ ว่าารลับมาที่บ้านโยไม่มีอูฮยอนรอทาน้าวเย็น้วยัน...มันะเป็นยัไ?
าวันเป็นเือน...เือนเป็นปี...ผมไม่ไ้่าวอูฮยอนเลย...
ไม่มีหมาย ไม่มี้อวาม ไม่มีโทรศัพท์มา...
ผมเฝ้าโทรหาเา้ำๆ แู่เหมือนเาเลิใ้เบอร์เิมไปแล้ว
อูฮยอนนายอยู่ไหนนะ...
ผมินะ...ว่าสวรร์ำลัลโทษผมใ่ไหม?
ผมทำให้มยอูเ็บ ผมเลย้อเ็บแบบเาบ้า...
ึ่ผมิว่ามัน็สมวรแล้วล่ะ
โทรศัพท์อผมส่เสีย...เป็นเบอร์อโฮวอน...เามีธุระอะไรนะทำไมถึโทรมาเ้าแบบนี้...
“อยอลนายอยู่ไหน”
“อยู่บ้าน...ำลัะออไปทำาน...นายมีอะไรหรือเปล่า”
Voice of Your Heart
Woohyun Part
ั้แ่ผมออมาาบ้านหลันั้น...ไม่มีสัวันที่ผมหลับไปโยไม่ร้อไห้...
บาทีผมอาะิผิที่พาัวเอออมาาอยอล...
อยู่ับเาผมมีวามสุ...แม้ะไ้ยินเาเรียหามยอูอยู่บ่อยๆ
แ่อย่าน้อยผม็ไ้อยู่ใล้อยอล อย่าน้อยผม็ยัไ้ยินำว่ารั... ไ้อยู่ในอ้อมออเา...
ผมออมาหาบ้านเ่าเล็ๆห่าาัวเมือไม่มานั...ีที่บ้านยัมีพื้นที่ว่าผมเลยลอปลูอไมู้ นเ้าอบ้านเห็นว่ามันสวยเลยแนะนำให้ผมเอาไปายแล้ว็ัารเป็นธุระให้ผม...เพราะเาเอ็มีธุระที่้อเ้าเมือบ่อยๆ
หลัานั้นผม็เลยศึษาเรื่อารปลูอไม้อย่าริั... แ่วันนี้เ้าอบ้านเ่าไม่ว่าผมเลย้อับรถเ้ามาส่อไม้เอ...
“อบุมานะะ...ที่ริุเอที่เป็นนปลู...อไม้สวยมาเลย่ะ” เ้าอร้านส่ยิ้มให้ผม
“อบุรับ...”
“แล้ววันหลัะิ่อไปอีนะะ ุ...” เ้าอร้านที่เยเอผมรั้แร ไม่รู้ว่าะเรียผมยัไ
“อูฮยอนรับ...ผมอัวลับ่อนแล้วันรับ”
ผมหมุนัวลับไปแ่็้อะัเมื่อเอนที่ยืนอยู่หน้าประู... มืออเาเหมือนเพิ่ึโทรศัพท์ออาหู...
อี โฮวอน เพื่อนสนิทอผมับอยอล
“อูฮยอน...”
“หวัี...นายมาื้ออไม้หรอ” ผมส่ยิ้มให้
“อืม...นายไปอยู่ไหนมา...อยอลามหานายอยู่นะ...”
“ันอัว่อนนะ...” ผมไม่อบำถาม แ่เลือที่ะเินหนี...โฮวอนรั้แนผมเอาไว้
“รอ่อน...อยอลำลัมา”
“ันไม่อยาเป็นัวแทนอใรอีแล้ว...นายปล่อยันเถอะ”
“นายไม่ใ่...”
“ปล่อยันเถอะโฮวอน...ันไม่อยาเ็บอีแล้ว” ผมอร้อโฮวอนทั้น้ำา...มืออเา่อยๆปล่อยาแนผม...
“ันสบายี...บอเ้าว่าไม่้อห่ว”
“นายสบายี...แล้วนายมีวามสุหรือเปล่า”...
ผมยิ้มให้ำถามอโฮวอน...ไม่เลย...ผมไม่เยมีวามสุเลยสันิ...
Voice of Your Heart
Seongyeol Part
ผมรีบับรถออไปทันทีที่วาสายาโฮวอน...เาบอผมว่ามันเออูฮยอนที่ร้านอไม้แถวๆที่ทำาน ผม้อรีบไปให้ทัน...หวัว่าโฮวอนะรั้อูฮยอนไว้ให้ไ้นะ...
ผม้อบอเาว่าผมไม่ไ้โห...
ผม้อบอว่าผมรัเาริๆ
อี อยอล รั นัม อูฮยอน...รัมานานแล้ว
ผมเปิประูเ้าไปในร้านอไม้...อี โฮวอนนั่รออยู่ที่โ๊ะึ่ทาร้านัไว้ให้ลู้า
ผมมอแววาเา็รู้....ผมมา้าไป
“ันอโทษว่ะ...อูฮยอนไปแล้ว” โฮวอนบอผมเสียแผ่วๆ
“ุเป็นเพื่อนับุอูฮยอนหรอะ” ผมไ้ยินเ้าอร้านอไม้ถามโฮวอนอนที่เาเินเ้าไปรับอไม้ที่สั่ไว้...
“รับ...ุรู้ัอูฮยอนหรอ” เสียโฮวอนถาม่อนะหันมามอหน้าผม... ผมรีบลุไปหามันที่เาน์เอร์ทันที
“อ๋อ ่ะ...เ้าเอาอไม้มาส่ให้ร้านเรา”
“ุพอะรู้ไหมรับว่าเาอยู่ที่ไหน” ผมถามอย่ามีวามหวั...
ผมับรถออไปแถวานเมือามำบออเ้าอร้านอไม้...เธอบอว่าไม่รู้ับ้านออูฮยอน...แ่็พอรู้ว่าเาอยู่แถวไหน...
ผมับไปเรื่อยๆ นมาถึหมู่บ้านเล็ๆ.... ผมว่าผมวรเินเ้าไปมาว่าะับรถ เพราะผมอาะไ้แวะถามนแถวนี้อยู่เรื่อยๆ
“อโทษนะรับ...ุพอะรู้ันื่ออูฮยอนไหม?” ผมเินเ้าไปถามายนหนึ่ที่เพิ่เปิประูออมาาบ้าน...
“อูฮยอนหรอ?...อ๋อ...ุเินรเ้าไปอีสัหน่อย...ะมีบ้านหลัหนึ่ที่มี้นไม้ให่ๆอยู่หน้าบ้านอ่ะ”
“อบุมารับ” ผมยิ้มอย่าีใ
“ไม่เป็นไรหรอพ่อหนุ่ม” เาบอ่อนะเินไปทาที่ผมเินมา
ผมเินเ้าไปามำบออายเมื่อรู่ ้นไม้ให่หรอ...ผมเห็นมันแล้วล่ะ... ผมรีบวิ่เ้าไป...เหมือนลัวว่าถ้าผมไป้าอีนิมันะหายไปอย่าั้นแหล่ะ
ผมยืัวึ้นไปเพื่อะมอ้าวรั้ว...แ่รั้วมัน็สูเินหัวผมะอี ผมึทำไ้แ่ไปเาะประูรั้ว รอให้น้าในมาเปิ...
ระหว่ารอ ใอผมมันเ้นแรแทบะทะลุออมาเลยล่ะ...
“รอสัรู่รับ” เสียเ้าอบ้านอบลับมา... สัพัประูบ้าน็เปิออ...เาไม่ใ่นที่ผมามหา... เ้าอบ้าน็มอผมอย่าๆ
“บ้านอูฮยอนหรือเปล่ารับ”
“รับ...ผมเออูฮยอน...” เาไม่ใ่อูฮยอนอผม
“อโทษรับ...สสัยผมะมาผิบ้าน”
“ุมาหาพี่อูฮยอนที่ายอไม้หรือเปล่ารับ”
ำถามนั่นทำให้ใที่ห่อเหี่ยวอผมเ้นแรอีรั้...ผมพยัหน้ารัวๆ อย่าีใ
“ถ้าั้นุ้อเินเ้าไปอีรับ...บ้านเาอยู่หลัสุท้ายเลย...” อูฮยอนน้อยบอผม... พลาี้บอทิศทาที่ผมวรเินไป
“อบุมารับ” ผมบอ่อนะรีบวิ่ไปทันที...้าว่านี้ไม่ไ้แล้ว ผมรู้สึเหมือนใะา
Voice of Your Heart
บ้านหลัเล็ที่ั้อยู่สุปลายทา... มีเพียรั้วไม้ล้อมรอบไว้ไม่มีประูรั้ว...ผมเินเ้าไป็เห็นสวนอไม้นาปานลาอยู่้าน้าัวบ้าน... ไม่ผิแน่ นี่เป็นบ้านออูฮยอน...ผมลอเินเ้าไปเรื่อยๆ
ผมเห็นแล้ว...ผมเห็นอูฮยอนแล้ว... เาอยู่ทา้านหลัอัวบ้าน...
ูเหมือนเาำลัทำับ้าวอยู่...้าวห่อไ่...ผมำลิ่นมันไ้.....
“อูฮยอน” ผมเินเ้าไปอเาา้าหลั...น้ำาไหลลมาอาบแ้ม...ผมีใีใเหลือเิน...
นโนอยืนนิ่อยู่สัพั...ผมิว่าเาะใ...แ่วินาทีถัไปเา็สะบััวออาอ้อมอผม
“นายมาที่นี่ไ้ไ” น้ำเสียเาฟัูสั่นๆ....
“มาามหานาย...ลับไปับันนะ”
“เราบแบบนี้มันีแล้วอยอล” เาบอพลาเบือนหน้าหนี ผมรู้ว่าเาะ่อนน้ำา รู้ว่าเาำลัะร้อไห้
“ไม่...ลับไปับันนะ” ผมยัยืนยันำเิม
“นายะให้ันลับไปทำไม...ันไม่อยาเป็นัวแทนใรอีแล้ว”
“นายไม่ไ้เป็นัวแทนใรทั้นั้น...นายเป็นนรัอันนะอูฮยอน”
“นายะให้ันเื่อ...ทั้ๆที่นายละเมอเรียมยอูอยู่น่ะหรอ?....” อูฮยอนหันลับมาถามผม้วยแววาเ็บปว... นทำให้ผมเ็บไป้วยเลยล่ะ...นี่ใ่ไหมเหุผลที่ทำให้เาหนีผมมาแบบนี้...
“ันรันาย...รันายนเียวนะอูฮยอน...” ผมเินเ้าไปออูฮยอนอีรั้...ถึเาะิ้น...แ่ผม็ไม่ยอมปล่อยเาไปไหนอีหรอ...
“แล้วมยอูล่ะ” เสียออูฮยอนเบาหวิว...เหมือนพยายามั้นเสียสะอื้นเอาไว้
“ันรันายมาลอ...มยอูเอ็รู้....ันถึไ้รู้สึผิ่อเ้ามาลอเวลาไ...” อูฮยอนหยุิ้น...เายอมอยู่ในอ้อมออผม...
“เรื่อืนนั้น...ันั้ใ...ันไม่เยเห็นนายเป็นัวแทนอใรนะ” ผมพูบอวามรู้สึอัวเอออไป...อูฮยอนร้อไห้ในอ้อมอผม และไม่ยอมพูอะไร
“เื่อันนะ...ันรันาย” ผม้มลระิบ้าๆหูออูฮยอน...ระิบเบาๆแ่ัทุถ้อยำ...
. Voice of Your Heart
Woohyun Part
อ้อมอออยอลรั้นีู้อบอุ่น...ผมรู้สึถึมันไ้็วันนี้เอ... ที่ผ่านมาผมโนใัวเอหลอมาลอสินะ...หลอว่าผมเป็นแ่ัวแทนอมยอู... ผมมันโ่ริๆ ที่เอาแ่ฟัเสียหัวใัวเอ...ไม่เยเปิใให้สัมผัสับวามอบอุ่นที่อยอลส่มาให้...
“ลับไปับันนะ” เสียออยอลถามผม้ำๆ... ผมพยัหน้าในอ้อมออเา... อยอลอผมแน่นึ้น
“ลิ่นอะไรอ่ะ...” ผมถาม่อนะผละออาอ้อมอออยอล... ้าวห่อไ่ที่ผมทำเอาไว้มันไหม้ะแล้วล่ะ ผมรีบเอาระทะลาเาแล้วรีบปิเาทันที... ผมไ้ยินเสียอยอลหัวเราะเบาๆ น้อ้อนใส่นัวสู...
็ไม่ใ่เพราะเาหรือไมันถึไ้ไหม้แบบนี้น่ะ...ยัะมาหัวเราะอี....
“ไม่เป็นไรหรอน่า...ลับไปิน้าวที่บ้านเราันเถอะ”... เาสิ่ยิ้ม่อนะเินเ้ามาอผม...
บ้านเราหรอ?.... ำำนี้ทำให้น้ำาอผมรื้นึ้นมาอี...อยอลลายอ่อนะใ้สอมือประอหน้าผม เาปาหยน้ำาอผม้วยนิ้วเรียวยาวนั่น...
“ถ้านายยัไม่เื่อ...หลับาเอาไว้แล้วลอเปิใ...ลอฟัเสียหัวใอนายใหม่...มันพูว่ายัไันแน่”
ผมหลับาามำบอออยอล... ่อนะรู้สึไ้ถึสัมผัสอบอุ่นที่ริมฝีปา... เหมือนเาะถ่ายทอวามรู้สึในหนึ่ปีที่เราไม่ไ้เอัน
สัมผัสนี้มันบอว่าเาิถึผมแ่ไหน...และมัน็บอว่าผมิถึเาไม่แพ้ัน
มันบอว่าเารัผมมาแ่ไหน...และบอว่าผมเอ็รัเามาเหมือนัน...
ันเื่อนายแล้วอยอล....ันเื่อนาย....
END
ความคิดเห็น