Fic * reborn !

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1

.
.
.

แสงแดดยามเย็นสาดส่องมาที่สองร่างบนพื้นหญ้าริมแม่น้ำ  
สายลมอุ่น ๆ ที่พัดโบกเส้นผมสีเงินให้พริ้วไหว
ดวงตาสีเขียวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น 

..นานแล้วนะ
ที่ชั้น..แอบรักคน ๆนึง

ทั้งๆที่คนๆนั้นเปนผู้ชาย..
และชั้นเองก้เช่นกัน..

รอยยิ้มที่น่าหลงไหล สายตาที่สดชื่น
มันทำให้ชั้นชอบนายมากกว่าเพื่อน..
คนๆนั้นก้คือ..

.
.

"ยามาโมโตะ" โกคุเทระเอ่ยชื่อคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
"อะไรหรอ โกคุเทระ" คนถูกเรียกชื่อเอ่ยขึ้น
"อ่ะ .. ป่าว ไม่มีไร กลับกันเถอะ" ร่างเล็กลุกขึ้นยืน ก่อนร่างสูงจะลุกขึ้นตาม

ทั้งสองคน เดินไปตามถนนเรียบ ๆ ไร้ซึ่งเสียงพูดคุย มีเพียงแค่เสียงฝีเท้า
ของคนสองคน ซึ่งปกติน่าจะเปนสามคน ถ้าหากว่าอีกคนนั้นไม่ได้กลับไปกับ
กรรมการรักษาระเบียบของมินาโมริไปก่อนแล้ว

โกคุเทระเหลือบมองใบหน้าคมคายของคนข้างๆ ที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มเสมอ

..การที่จะบอกความรู้สึกของชั้นออกไปให้นายได้รับรู้
อาจทำให้นายรังเกียจ และห่างเหินชั้น

เพราะฉะนั้น ชั้นตั้งใจ จะปิดมันไว้อย่างนี้ตลอดไป..
ชั้นชอบนาย.. แต่ยังไง
..ก้คงเปนรักข้างเดียว...


"นี่โกคุเทระ แวะบ้านชั้นก่อนไม๊" ยามาโมโตะเอ่ยขึ้น
"นายจะได้ช่วยติวเลขให้ชั้นด้วยไงล่ะ...นะ" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนโปรยยิ้มหวาน
"เอ่อ.." โกคุเทระเงียบเสียงไป
"นะ ถือว่าเพื่อนช่วยเพื่อนนะ การบ้านวันนี้ยากมากเลย ชั้นทำเองไม่ได้หรอก"
".....อืม .. ก้ได้" ร่างบางตอบกลับมา และก้าวขาเรียวสวยเดินนำไป

..ยังไง ก้ได้แค่เพื่อน สินะ...





ครืดดด เสียงประตูร้านซุชิเปิดออกมา

"อ้าว พ่อไม่อยู่เหรอเนี่ย" ยามาโมโตะเดินเข้าไปในบ้านที่ไร้ผู้คนมือแกร่งหยิบกระดาษโน๊ตบนเคาน์เตอร์ขึ้นมาอ่าน


"อ่า ไปธุระเหรอเนี่ย" ร่างสูงบ่นเบาๆ   
"มีอะไรงั้นหรอ" โกคุเทระเอ่ย แล้วนั่งบนเก้าอี้เคาน์เตอร์
"พ่อไปธรุน่ะ กลับพุ่งนี้  นายขึ้นไปรอข้างบนก่อนนะ เดี๋ยวชั้นทำซุชิไปให้กิน"ร่างสูงว่าพลางยิ้ม
"นายสอนชั้นทำมั่งสิ ซุชิน่ะ" ดวงตาสีเขียวสวยช้อนตามองร่างสูงเบื้องหน้า
"นายอยากทำเหรอ"    
"งั้นชั้นจะสอนให้นะ มานี่สิ" ยามาโมโตะคว้ามือร่างเล็กไปที่หลังเคาน์เตอร์
"อะเอ๋ !?" 
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า เพื่อน ๆกันเองนะ" ยามาโมโตะว่า เมื่อเหนท่าทีเกร็งๆของโกคุเทระ

"อือ..." โกคุเทระมองหน้าคนตรงหน้าที่กำลังยิ้มอย่างสดใสอยู่



นายคงไม่รู้หรอกนะ ... ว่าคำว่าเพื่อนของนาย
....มันทิ่มแทงใจชั้นแค่ไหน..

แต่มันก้คงเปนได้แค่เพื่อนตลอดไป.......

เปนแค่ความหวังเล็กๆ..
ที่ไม่มีวันเปนจริง.......



"เอ้า เริ่มจากปั้นข้าวเลยนะ ทำอย่างนี้นะ นี่ๆ .. แบบนี้" ยามาโมโตะเริ่มลงมือกับวัตถุดิบ
"อ่า แบบ..แบบนี้หรอ"   
"อื้อๆ แบบนั้นแหละ " ยามาโมโตะพูด ก่อนจะคว้ามือร่างเล็กไป แล้วลงมือกด (?) ข้าวในมือบาง "นี่ ๆ ต้องแบบนี้นะ" ลูกชายร้านซุชิเอ่ย
" ... . "  ร่างเล็กเงียบไป พลางมองมือของตน ที่ถูกมือแกร่งของยามาโมโตะกุมไว้ พร้อมกับข้าวที่กำลังปั้น


... กี่ครั้งแล้วนะ.. .
ที่นายเข้ามาใกล้ชั้นแบบนี้..
ทำให้ชั้นหวั่นไหวแบบนี้..


"เป็นอะไรน่ะ ดูเหม่อ ๆนะ โกคุเทระ ตั้งใจหน่อยสิ"
"อ่ะ เอ๋ อืม.."

.
.
.





_____________________________________________

ตัดฉับบบบบบบบ !!!!
เด่ะมาอัพต่อนะฮะ ^ ^" จนปันย๊า จนปันยา 55


เอ้อ แล้วก้ไอดี ของผมช่วยแอดไปด้วยนะคับ
เพิ่งเร่นอ่ะนะ ^ ^"

อับอายดีจิง ๆ 55 ฝากตัวด้วยนะคั๊บ