คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - 2nd . มาเรียนวันแรกก็หาเรื่องซวยซะละ -_-
❝123 un deux trois .. ❞
โอเซฮุน.
หวงจื่อเทา..
ชื่อของเขาคนนั้น
หลังจากที่พี่ลู่หานและไอ้คริสยืนด่ากันอยู่ประมาณสามนาทีได้ มันทั้งคู่ -_- ก็พากันเดินไปถามชื่อจริง ชื่อสกุล ชื่อโรงเรียนที่ย้ายมา ชื่อพ่อชื่อแม่ ชื่อปู่ชื่อตา(ชื่อย่าชื่อยายมันไม่ถามเพราะไม่อยากรู้จัก-_-;) ชื่อสัตว์เลี้ยง ชื่อแฟนเก่า ชื่อดารานักแสดงที่ชื่นชม ชื่อนักร้องที่ชื่นชอบ ชื่อเพลงที่ฟังเพลงสุดท้ายเมื่อคืน ชื่อหนังที่ดูล่าสุด ชื่ออาจารย์ที่ปรึกษาคนเก่า ชื่อเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิต แถมด้วยยอดค่าขนมประจำเดือนที่ได้รับกับที่อยู่บ้านและประวัติความเป็นมาของตระกูลอีกพอสังเขป
-________-;
เอาจริงๆตอนนั้นผมอยากจะโกนออกไปด่าพวกมันว่า ไอ้เวร จริงๆ
คือพวกมึงจะซักอะไรกันขนาดนั้นครับ ถามเอาซะละเอียด ณ ตอนนั้นผมล่ะกลัวจริงๆว่าหมอนั่นจะหันมาเตะไอ้บ้าสองตัวที่นั่งอยู่ด้านข้างและกำลังบผลัดกันยิงคำถามใส่ตัวเองคนละดอกสองดอก แต่มันก็ผิดคาด... จื่อเทากลับหันมาตอบคำถามด้วยใบหน้านิ่งๆเท่านั้น แถมยังไม่ทำเสียงรำคาญ ไม่ทำเสียงเย็นชา เพียงแต่มันแค่ฟังดูนิ่งๆ ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา
แค่เขาไม่ไล่เตะไอ้ประสาทสองตัวนั่นผมก็ว่าแปลกแล้วนะ แต่พอผ่านไปสักพัก ไอ้บ้าคริสกับไอ้พี่ลู่ก็เริ่มตีกันว่าคำถามนั้นไม่ดี คำถามนี้ไร้สาระ หวงจื่อเทาก็เริ่มยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมากับความบ้าของไอ้สองคนนั้น และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นรอยยิ้มของเขา มันทำให้ผมที่นั่งมองอยู่ห่างๆใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยล่ะ
ดูเหมือนว่าผมจะตกหลุมรักหวงจื่อเทาแล้วจริงๆซะล่ะมั้ง ..
“เฮ้ยไอ้น้องชาย พี่ไปเรียนล่ะนะ มาดามกีกี้เข้าตอนเก้าโมงครึ่งว่ะ.. ไปแล้วนะ*มงนามูร์” พี่ลู่หานเดินมาตบไหล่ผมแล้วยื่นกระดาษแผ่นไม่ใหญ่มากให้ ก่อนจะหันไปทำปากจู๋จุ้บๆใส่ไอ้คริส
“อย่ามากระแดะใช้ภาษาฝรั่งเศสแถวนี้”
“เอ้า ก็ขอบ้างไรบ้างดิ พี่เป็นเด็กศิลป์ภาษา”
“ศิลป์ประสาทก็ว่ามาเหอะ -_- กลับห้องตัวเองไปเลยไปไอ้กบตากลม ชิ่ว” เถียงกันเสร็จไอ้คริสก็ปัดมือไล่พี่ลู่หาน รุ่นพี่หน้าหวานก็เลยยู่หน้าลงแล้วเดินสะบัดก้นหนีกลับห้องตัวเองไป
เมื่อพี่ลู่หานออกไปจากห้องเรียนแล้ว ทุกอย่างก็กลับมาปกติสุขอีกครั้ง(?) ผมก้มลงมองกระดาษที่พี่ลู่หานยื่นมาให้ก็เห็นว่ามันเป็นบทสัมภาษณ์ของจื่อเทา(?) ที่พี่ลู่หานและไอ้คริสพึ่งไปซักกันมานั่นเอง
ผมก้มหน้าอ่านได้สักพักก็ต้องยกมือขึ้นมาเกาหัวกับคำถามของพวกมัน
อ่านแล้วผมก็ได้แต่นั่งปวดหัวกับพวกมัน ถึงจะเป็นเรื่องดีที่ผมจะได้รู้จักจื่อเทามากขึ้น แต่นี่มันก็ดูบ้าไปหน่อยนะ ไอ้สองตัวนั่นเล่นถามลึกแบบนั้น ถึงหมอนั่นจะยิ้มออกมาได้ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่โกรธที่ไปถามเรื่องส่วนตัวเขาแบบนั้นนี่ ..เอาเถอะ ไหนๆก็ได้มาแล้ว อ่านให้หมดดีกว่า โกรธไม่โกรธค่อยว่ากัน
คิดได้ดังนั้น ผมก็ก้มหน้าอ่านข้อความในกระดาษต่อไป..
❛123 un deux trois .. ❜
✄ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หวงจื่อเทา.
นาฬิกาสีหวานแหววหน้าห้องบอกเวลาเก้าโมงตรง เมื่ออาจารย์คนสวยเดินเข้ามาในห้อง ความวุ่นวายก็หายไป เหลือเพียงแต่ความเงียบไว้เท่านั้น แต่ก็ยังมีอยู่สองคนที่ยังยุกยิกกันอยู่ในตอนนี้ คนที่เอาแต่จ้องผมแบบไม่วางตาตั้งแต่เห็นกันครั้งแรก
โอเซฮุน....
งุ้งงิ้งกันอยู่แบบนั้นเดี๋ยวอาจารย์ก็ว่าเอาหรอก ..
“โอเควิน! โอเซฮุน! ทำอะไรกันน่ะ” นั่นไง.. ว่าแล้ว
แล้วก็ไม่ยอมนั่งให้เรียบร้อย เล่นกันอยู่นั่นแหละ โดนทำโทษแน่ๆไอ้บ๊องเอ้ย
“ค..ครับ อาจารย์”
“เขียนอะไรกันน่ะ.. ไหนเอามาดูสิ” พูดเสร็จอาจารย์คนสวยก็แย่งกระดาษในมือที่เซฮุนพยายามจะเอาหลบมาถือไว้ พอเปิดอ่านเสร็จอาจารย์ทิฟฟานี่ก็คลี่ยิ้มออกมา ก่อนที่จะยื่นมือไปหยิกแก้มขาวๆของเซฮุนแล้วยื่นกระดาษคืนให้
นักเรียนในห้องพากันมองอาจารย์คนสวยเป็นตาเดียว แต่ละคนก็พากันขมวดคิ้วงงกับท่าทางของอาจารย์ที่ตอนแรกทำท่าจะดุ แต่พอเปิดอ่านกระดาษนั่น อาจารย์ทิฟฟานี่ก็เอาแต่ยิ้มท่าเดียว
ไอ้โรงเรียนนี่มันเพี้ยนทั้งอาจารย์ทั้งเรียนเลยใช่ป่ะ? -_-;
“เอาล่ะๆ ตอนนี้มาแนะนำนักเรียนใหม่กันดีกว่า ขึ้นมอปลายปีสองมาเทอมนี้เรามีเพื่อนใหม่เข้ามาคนนึง เอาล่ะจ้ะหวงจื่อเทา แนะนำตัวกับเพื่อนๆหน่อยสิ..” อาจารย์ทิฟฟานี่ผายมือมาทางผม
เห็นดังนั้นผมก็เลยลุกขึ้น ทันทีที่ผมยืนขึ้นทุกสายก็หันมาจ้องมองที่ผม แหม่.. วันนี้รู้สึกผมจะโดนจ้องบ่อยเสียเหลือเกินนะ ยิ่งคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆคริสเนี่ย... ตัวจ้องผมเลยล่ะ
ผมลอบมองเซฮุนนิดนึงก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวกับเพื่อนในห้อง
“สวัสดีครับ หวงจื่อเทา ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน” พูดจบผมก็นั่งลงตามเดิม แอบเห็นด้วยว่าเมื่อกี้คริสชี้มาทางผมแล้วสะกิดเซฮุน แต่อีกคนก็เอาแต่สะบัดตัวหนีแล้วทำท่าค้อนเพื่อน ก่อนจะหันหน้าไปทางกระดานแล้วลอบยิ้มอยู่คนเดียว
พอเห็นเซฮุนยิ้มแบบนั้นผมก็เลยเผลอยิ้มตามออกมาแบบไม่รู้ตัว แต่พอคิดได้ว่าผมไม่ควรยิ้มอยู่คนเดียวผมก็เลยรีบหุบยิ้มลงทันที
แล้วนี่ผมเป็นบ้าอะไรต้องไปยิ้มตามเจ้านั่นด้วยเนี่ย.. -_-;
“เฮ้ยนั่งด้วยดิ” พออาจารย์จะเริ่มสอน คริสก็หอบของแล้ววิ่งมานั่งด้านข้างผมซึ่งเป็นที่ว่าง ผมมองมันแบบงงๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร พอหันไปมองเซฮุนก็เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังทำท่าจะด่าอะไรไอ้ตัวสูงที่อยู่ข้างผม แต่พอเห็นว่าผมกำลังมองอยู่ เซฮุนก็เลยหันหน้ากลับไปที่กระดานแล้วทำปากจิ๊จ๊ะไม่พอใจอยู่คนเดียว
“ทำไมมานั่งนี่ล่ะ” ผมถามขึ้น
“ที่ข้างๆไอ้เซฮุนจะได้ว่างไง”
“…”
“สมน้ำหน้า เป็นไง.. โดนเขาไล่มาอ่ะดิ”
“เห็นฉันใจร้ายขนาดนั้นเลยรึไง”
“หะ เห้ย” ดวงตาสวยเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าใครบางคนที่พึ่งทิ้งตัวนั่งลงด้านของตัวเองนั้นไม่ใช่เพื่อนตัวเอง แต่เป็น.. ผม แทน
ร่างบางมองผ่านผมไปแล้วหันไปมองด้านหลังสุดของห้องที่ตอนนี้มีคริสและเพื่อนในห้องที่ผมไม่ทราบชื่อนั่งอยู่ เซฮุนค้อนใส่คริสวงใหญ่โดยเหมือนจะลืมไปว่าผมนั่งอยู่ข้างๆ พอรู้สึกตัวคนตัวเล็กก็เลยหันมายิ้มแหยๆให้ผมแล้วก้มฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“จะไม่เรียนหรอ”
“เฮ้ยยยย!!!” หน้าเหวอๆของเซฮุนตอนที่ผมก้มหน้าไปหานั่นทำให้ผมหลุดยิ้มออกมา แต่ผมก็ต้องรีบจับเซฮุนเอาไว้เมื่อคนตัวเล็กทำท่าเหมือนจะตกเก้าอี้
ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อร่างเล็กก้มลงมองมือผมที่กำลังจับข้อมือเล็กของเซฮุนเอาไว้ เมื่อเห็นดังนั้นผมก็เลยปล่อยข้อมือของอีกคนให้เป็นอิสระ ก่อนที่ผมจะหันหน้าไปทางกระดานเพื่อฟังอาจารย์ แม้ผมจะไม่ใช่เด็กเรียนเท่าไหร่แต่ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรอยู่แล้ว การหันไปฟังอาจารย์ทิฟฟานี่สอนก็คงจะเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้
พอเป็นแบบนี้แล้วก็คิดถึงตอนผมอยู่โรงเรียนเก่า ถ้าตอนนี้ผมอยู่ที่นั่น ผมคงยังไม่ขึ้นเรียนหรอก ถ้าไม่ไปแอบนอนอยู่หลังโรงเรียนก็คงกำลังนั่งกินอะไรใต้ต้นไม้กับเพื่อนแน่ๆ
เบื่อแฮะ...
หรือจะชวนเซฮุนคุยดี?
ไม่ดีหรอกมั้ง เผื่อเจ้านี่อยากตั้งใจเรียน เดี๋ยวจะไปกวนสมาธิเปล่าๆ
“จื่อเทา” ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจว่าจะชวนคนข้างๆนี่คุยดีไหม เซฮุนก็เรียกชื่อผมขึ้นมา พอหันกลับไปก็เห็นอีกคนกำลังนั่งยิ้มแป้นเป็นอาแปะขายโอเลี้ยงอยู่เลย ผมเลิกคิ้วขึ้นแทนคำถามว่ามีอะไร และเหมือนเซฮุนจะเข้าใจ มือเล็กก็เลยหยิบปากกากับกระดาษขึ้นมาจดๆอะไรบางอย่างแล้วยื่นให้ผม
คุยในนี้ ถ้าพูดเอาเดี๋ยวเสียงดัง อาจารย์หมีจะแยกเขี้ยวใส่
ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นสรรพนามที่เรียกอาจารย์ทิฟฟานี่
จะว่าไปอาจารย์ก็เหมือนหมีจริงๆนะ ยิ่งเมื่อเช้าที่ยืนดุนักเรียนที่เข้าแถวไม่เป็นระเบียบด้วยนี่โคตรเหมือนหมีกำลังแยกเขี้ยวอ่ะ ผมเงยหน้าเอื้อมมือไปหยิบปากกาบนโต๊ะมาถือไว้แล้วก็ก้มลงเขียนอะไรบางอย่างตอบไป
ช่างสรรหามาเรียกนะ
เขียนเสร็จผมก็ยื่นกระดาษให้เซฮุน พอรับไปอีกคนก็ยักคิ้วให้ผมประมาณว่าเจ๋งใช่ป่ะล่ะ ก่อนจะหันไปเขียนตอบผม
ตัวก็เหมือน หน้าก็เหมือน .. ฮิฮิ
นี่เหมือนผมแอบนินทาอาจารย์อยู่เลยป่ะ?
รู้สึกเหมือนผมจะพึ่งเข้ามาเรียนวันแรกเองนะ
ฉันจะบอกอาจารย์
ขี้ฟ้อง!!!
“จื่อเทา! เซฮุน! ทำอะไรกันน่ะห๊ะ” ผมสองคนสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงแม่หมีคำรามมาจากหน้าห้อง เฮ้ยๆ ไม่ใช่สิ เสียงอาจารย์ทิฟฟานี่.. แต่มันก็คนเดียวกันนี่หว่า เออช่างเหอะ เอาเป็นว่าตอนนี้อาจารย์หมีกำลังคลืบคลานมาที่ผมสองคนแล้ว
“กระดานมีทำไมไม่มอง แล้วนั่นเขียนอะไรกันอีกน่ะ เอามาดูซิ!” เซฮุนที่กำลังจะขย้ำกระดาษแผ่นนั้นทิ้งต้องนั่งทำตาละห้อยเมื่ออาจารย์หมีแย่งกระดาษไปไปได้
เมื่ออาจารย์เปิดกระดาษออกมาอ่าน ทุกอย่างในห้องก็เงียบลง เดาได้เลยว่าคนอื่นที่ไม่พูดนี่คือกำลังสงสัยว่าข้างในเขียนว่าอะไร ส่วนเซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆผมคงกำลังนั่งลุ้นอยู่ว่าตัวเองจะโดนอะไร และอาจารย์หมีที่เงียบไปนี่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ากำลัง… โกรธชัวร์ -0-
“โอ เซ ฮุน หวง จื่อ เทา ... ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!”
กูว่าแล้ว -_-
“ขอโทษน้า~ ฉันไม่น่าชวนนายคุยเลยอ่า” เซฮุนที่กำลังนอนกลิ้งอยู่หน้ายันตัวขึ้นนั่งแล้วกระพริบตามองพริบปริบๆ
เอ่อ.. นอนเลยหรอวะ -_-;
อยากจะบอกนะว่าไม่เป็นไร ทีแรกกูก็ตั้งใจจะชวนมึงคุยอยู่แล้ว แต่ก็นะ... ปล่อยไว้แบบนี้แหละ ขี้เกียจพูด
“เงียบ.. โกรธหรอ? ขอโทษ นะๆ อย่าโกรธกันนะ” พอเห็นว่าผมไม่ตอบ เซฮุนก็คลานมานั่งใกล้ๆผมแล้วยื่นนิ้วมาจิ้มแขนผมแล้วทำเสียงอ้อนๆ
แล้วดูทำหน้าเข้า... อย่างกับลูกหมาแหนะ ฮ่ะๆ
“ไม่ได้โกรธ” ผมบอก
“แล้วเงียบทำไมอะ ถามก็ไม่ตอบ”
“ขี้เกียจ”
“อะไรว้า อารมณ์ขึ้นๆลงๆจริง” เซฮุนพองแก้มแล้วเอนหลังพิงกำแพง คนตัวเล็กขยับเข้ามาใกล้ผมเล็กน้อยก่อนจะดึงแขนผมไปจับเอาไว้แล้วเขียนอะไรบนมือผม
พอเขียนเสร็จ เซฮุนก็หัวเราะแล้วก็ยิ้มกับตัวเองอยู่คนเดียว ผมที่มองอยู่ก็เลยเผลอยิ้มออกมากับภาพตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้ หมอนี่ดูแปลกๆดีนะ แต่มองอีกมุมก็ดูน่ารักดี ..
“เมื่อกี้เขียนอะไรลงไปน่ะ” เพราะเห็นว่าเริ่มเงียบจนเกินไป ผมก็เลยชวนคุย ถึงผมจะไม่ใช่คนชอบคุยก็เหอะ แต่อยู่เงียบๆมากไปบางทีมันก็น่าเบื่อ
“แค่คำเดียวเองนะ เดาไม่ออกเลยรึไง” เซฮุนยังคงวาดอะไรไม่รู้อยู่บนมือผม ดวงตาคู่สวยของอีกคนมองมาที่ผมแล้วยิ้มออกมาบางๆตอนพูดถึงประโยคที่เจ้านี่พึ่งเขียนไป
“ไม่ ..แล้วสรุปเขียนว่าอะไร”
❛123 un deux trois .. ❜
✄ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คำถาม by น้องคริสที่รักของพี่หาญและพี่หาญว่าที่แฟนของน้องคริส
คำตอบ by เด็กใหม่ในห้องที่เซฮุนแอบชอบ
เขียนโดย .. ลู่หานคนหล่อ เขียนคนเดียวเพราะว่าที่แฟนลายมือแย่มาก งิ
ชื่อจริง จื่อเทา
ชื่อสกุล หวง
ชื่อภาษาอังกฤษ huang zitao
ชื่อเล่น กังฟูแพนด้า
ชื่อโรงเรียนที่ย้ายมา มัธยมฮาเดรน
ชื่อพ่อ เหมือนชื่อพ่อพี่แหละครับ
ชื่อแม่ เหมือนชื่อแม่นายน่ะแหละ
ชื่อปู่ ไปถามย่า .. (พี่ไม่อยากรู้จักย่าเขา ไปถามเองนะฮุนนี่)
ชื่อตา ไปถามยาย .. (กูไม่อยากรู้จักยายเขา มึงไปถามเอาเองละกันนะ)
ชื่อสัตว์เลี้ยง แมว (อันนี้กูก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกันครับน้องฮุนนี่ถามชื่อแต่บอกอีกอย่าง)
ชื่อแฟนเก่า ไม่ปรากฏในตำราที่ท่านได้ค้นหา..
ชื่อดารานักแสดงที่ชื่นชม emma watson
ชื่อนักร้องที่ชื่นชอบ selena gomez
ชื่อเพลงที่ฟังเพลงสุดท้ายเมื่อคืน หลับไปก่อน จำไม่ได้ว่าเพลงอะไร
ชื่อหนังที่ดูล่าสุด kungfu panda
ชื่ออาจารย์ที่ปรึกษาคนเก่า ยัยโหด
ชื่อเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิต p.
ยอดค่าขนมประจำเดือน 45,000 ฿ (บาทน่ะแหละ)
ที่อยู่บ้าน อยู่ตรงแยกของแยกของแยกของแยกของแยกของแยก
ประวัติตระกูลพอสังเขป มีพ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายลูกหลานมากมาย จบ.
- - - - - - - ภาษาฟรองเซ่วันละคำกับพี่หาญ - - - - -
* mon amour (มง นามูร์) - ที่รักของฉัน
ความคิดเห็น