คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - 1st . เปิดเทอมใหม่กับบุคลคลปริศนาที่ทำให้หัวใจเต้นแรง
❝123 un deux trois .. ❞
โอเซฮุน.
เช้าอันสดใสของวันเปิดเทอมวันแรก...
รุ่นน้องมอหนึ่งและมอสี่ที่พึ่งเข้าใหม่มากหน้าหลายตาเดินผ่านผมไปมา บางคนที่เป็นเด็กเก่าและรู้จักผมก็หันมาทักบ้าง ยิ้มให้บ้างสำหรับคนที่ไม่รู้จักแต่อยากรู้จัก
อ้ะๆ .. อย่าว่าผมหลงตัวเองว่ามีคนอยากรู้จัก
ก็แบบผมหล่อไง น่ารักอีก แถมยังเฟรนด์ลี่ฝุดๆ -3- ก็ต้องมีบ้างที่จะมีความมั่นใจพวกนั้น
“เห็นรุ่นพี่มอห้าเข้าใหม่ห้องรุ่นพี่เซฮุนป่ะ โคตรรรรรรหล่ออ่ะแก” เอ๊ะ นั่นชื่อผมหรือเปล่า?
ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินไปห้องของตัวเองนั้น เสียงซุบซิบของสาวๆก็ดังขึ้นตลอดทาง และผมก็จะได้ยินชื่อตัวเองและคำว่า ‘เด็กใหม่’ หรืออะไรสักอย่างที่สาวๆเขาใช้เรียนแทนใครสักคนแน่ๆ
“จริงหรอ งี้พี่เซฮุนก็มีคู่แข่งดิ”
แม้จะอยากรู้มากขนาดไหนแต่ผมก็ยังไม่กล้าถามออกไปอยู่ดีว่ามีอะไรแต่เช้า
ผมเลยทำได้แค่เดินต่อไปและพยายามเงียหูฟังให้ได้มากที่สุด แต่เพราะสาวๆแต่ละคนนั้นพูดไวราวเอ้าท์ไซเดอร์แร็พก็ไม่ปาน การที่ผมจะเดินผ่านแล้วรู้เรื่องเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ ผมก็เลยต้องเก็บความสงสัยของตัวเองไว้แล้วเร่งฝีเท้าตัวเองให้ไปถึงห้องเรียนผมไวๆ
จะได้รู้สักทีว่ามีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้ยไม่หรอก ก็รุ่นพี่คนนั้นหล่อ พี่เซฮุนสวย จะแข่งกันไงล่ะ”
“เนอะๆ เผลอๆจะรักกันเองซะล่ะมั้ง แอร้ ><”
“แกอ่ะ อย่าพูดให้กรี๊ดสิวะ กรี๊ดดดดด แค่คิดก็ฟินละ >///o////<”
เม้าท์กันเสร็จ กลุ่มเด็กน้อยมอสี่ที่ผมพอคุ้นหน้าและจำได้ว่าเคยเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนนี้ตอนมอต้นก็หันหลังกลับมาเตรียมจะเดินไปไหนสักที่ และพอหันกลับมาเห็นผมเด็กน้อยสามคนก็เบิกตากว้างทำหน้าเหวอๆใส่ผมเหมือนตกใจ ผมก็เลยส่งยิ้มให้แล้วเดินผ่านเด็กกลุ่มนั้น
สงสัยคงจะกลัวว่าผมไปได้ยินประโยคที่เม้าท์กันนั่นแหละมั้ง
อยากบอกนะว่าไม่ต้องกลัวหรอก... ได้ยินหมดแล้วแหละ -0-
พอเบียดผู้คนเข้ามาในห้องได้ ผมก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติของห้องเรียน เพื่อนหกเจ็ดคนในห้องเรียนกระจายกันไปอยู่ตามมุมห้อง ไม่ก็จะนั่งอยู่ห่างจากโต๊ะด้านหลังสุดติดหน้าต่าง พอหันไปมองผมก็เห็นใครบางคนที่ไม่คุ้นหน้ากำลังนั่งเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ใบหน้าคมคายของทำให้ผมสะดุดครั้งแรกตั้งแต่ที่เห็น จมูกโดดรั้งเป็นสันนั้นดูโดดเด่นมาก ไหนจะริมฝีปากรูปกระจับ ผิวสีแทนที่ดูเซ็กซี่นั่นอีก
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ทำไมหมอนี่ดูดีแบบนี้ล่ะ
ดวงตาคมที่ดูดุดันนั้นแม้จะไม่ได้มองมาทางผม แต่ผมก็มั่นใจได้ว่าถ้าดวงตาคู่นั้นหันมามองผม...
ผมต้องละลายแน่ๆ งื้ออออออออออ TT/////w/////TT
“มองอะไร” เมื่ออีกคนรู้สึกได้ว่าผมกำลังจ้องมองตัวเองอย่างไม่วางตา เขาก็หันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่ติดรำคาญนิดๆ
แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจน้ำเสียงนั่นหรอก ..
เขาพูดกับผมอ่ะ เขาพูดกับผม โอ้ยยยยยยยยยยย จะละลาย ดูเขามองมาที่ผมดิครับ ทำไมตานั่นมันคมแบบนั้นล่ะ อ่ากกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้วผมจะทรุดให้ได้เลย ให้ตายสิ
“ค่ะ..คือว่า” แล้วทำไมผมต้องติดอ่างด้วยล่ะ ตอบไปสิว่าผมกำลังจะละลายเพราะเขา
เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่สิ ตอบแบบนั้นไม่ได้ ต้องตอบว่าไม่มีอะไรสิ ตอบไปสิวะเซฮุน
...ทำไมไม่ได้ T_________T ลิ้นแข็งไปหมดแล้วเนี่ย
พอเห็นว่าผมไม่ตอบอะไร เขาก็หันหน้ากลับไปทางเดิม ส่วนผมก็ได้แต่จ้องมองเขาอยู่แบบนั้น และผมก็รับรู้ได้จากรังสีอำมหิตแปลกๆของเขาว่ากำลังหงุดหงิดที่ผมไปจ้องเขา แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะร่างกายผมมันแข็งทื่อไปหมด ราวกับกำลังต้องมนต์สะกดอยู่ยังไงยังงั้น
ระหว่างที่ผมยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่หลังห้อง ผมก็ได้ยินเสียงแหกปากที่ดังมาแต่ไกลของเพื่อนสนิทตัวเองกำลังพ่นและสบถคำด่ามากมายใส่คนที่ผมก็รู้ว่าใคร(?) ไม่นานเกินรอเจ้าของเสียงแหกปากนั่นก็ปรากฏตัวพร้อมกับคนโดนด่าที่วิ่งตามหลังมาติดๆ
“อะไรมึงเนี่ยเซฮุน ทำไมไม่ไปนั่งที่ มายืนนิ่งเป็นมนุษย์หินเก่าอยู่ตรงนี้ทำไม”
“กะ..ก็” จนป่านนี้ผมก็ยังไม่สามารถขยับตัวได้
นี่ผมโดนมนต์สะกดสายของเขาสะกดไว้จริงๆหรือเปล่าเนี่ย
“ไอ้ฮุนเว้ย เป็นไรวะ ทำไมนิ่งแบบนี้ล่ะ แข็งเป็นตอเลยไอ้นี่ เฮ้ย” พอเห็นว่าผมไม่ตอบอะไร ไอ้คริสก็เริ่มโวยวาย มันเริ่มเขย่าตัวผมจนหัวหมุนโครงเครง และจังหวะนั่นเองที่ผมได้สติกลับมาอีกครั้ง
“ไม่ๆ กูไม่ได้เป็นไร” ทันทีที่ผมได้สติคืนกลับมาและสามารถขยับตัวได้อีกครั้ง ผมก็รีบตอบมันทันที
ไม่งั้นผมจะต้องเจอไอ้บ้านี่ซักอีกแน่ว่าเป็นอะไร .. ไอ้บ้านี่น่ะชอบถามมาก ไม่มีเรื่องให้ถามมันยังถามได้อ่ะ เพราะงั้นรีบบอกปัดไปแบบนี้แหละ ดีละ
“ใช่เหรอ” พี่ลู่หานที่ยืนอยู่ข้างหลังส่งเสียงลากยาวมา ก่อนที่จะเดินมาเกาะผมไว้แล้วยักคิ้วให้ ผมและไอ้คริสก็เลยพากันขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับท่าทางพี่แก
บ้าป่ะวะ... -.-
อันนี้ไม่ได้ว่านะ ถามเฉยๆ
“อะไรมึงครับพี่ลู่ ใช่เหรอใช่หราอะไร แล้วดูทำหน้า.. วอนตีนจริงๆ”
“โหย น้องคริสใจเย็นสิ พี่แค่จะบอกว่าอาการเนี่ย อาการตกหลุมรักชัวร์ แล้วไม่ใช่รักธรรมดานะ แบบเนี่ยมันรักแรกพบ” พี่ลู่หานพูดไปด้วยทำท่าทำทางไปด้วย แล้วพอพูดจบพี่แกก็หันมามองที่ผมแล้วก็ต่อด้วยเด็กใหม่ที่กำลังหลับตาอยู่ในตอนนี้
คือ.. เขาไม่ได้หลับนะ
ดูแล้วเขากำลังระงับอารมณ์ที่จะไม่เดินมาเตะพวกผมออกจากห้องมากกว่า
ก็ดูดิ มีอย่างที่ไหนพากันมายืนพูดเรื่องคนอื่นเขาต่อหน้าแบบนี้ แถมยังพากันยืนมองแบบไม่วางตาอีก แค่สายตานักเรียนคนอื่นที่เดินผ่านแล้วชะโงกหน้าเข้ามามองผมว่าเขาก็คงหงุดหงิดมากพอแล้ว นี่ยังมาเจอพวกผมละเมิดความเป็นส่วนตัวอีก เขาคงจะอารมณ์เสียมากแน่ๆ
งื้อ .. ทำไงดีอะ ผมไม่อยากให้เขาอารมณ์เสียเพราะผมเลยอ่ะ
วันนี้มันวันเปิดเทอมใหม่ แถมผมกับเขาก็พึ่งเจอกันครั้งอีกต่างหาก มันควรจะเป็นความประทับใจแรกที่ดีกว่านี้สิ
เอ๊ะ แล้วนี่ผมจะมานั่งสนใจทำไมว่าความประทับใจแรกของผมกับเขามันต้องดี
นี่ผมไม่ได้เป็นแบบที่พี่ลู่หานพูดใช่ป่ะ...
ที่ผมตกหลุมรักเขาคนนั้นน่ะ ..
ความคิดเห็น