ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I'll love you My boy 1
ณ ร้านกาแฟร้านเล็กๆแห่งหนึ่งในหมู่บ้านที่สุดแสนจะแคบบบบบ -..- ร้านนี้นอกจากจะเล็ก+แคบแล้วยังมีสภาพที่น่าอนาถและแสนกันดาร -[ ]-!!! แต่ก็ยังดูดีที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้ (ก็มีร้านเดียวนี่นา) บัดนาวเน้ เจ้าของร้านโกโรโกโสกำลังนั่งทำงานอดิเรกที่สุดแสนจะเลิศเลอเพอร์เฟ็กต์ คือ นั่งตบยุงรอลูกค้าเข้ามาในร้าน - -" (เพอร์เฟ็กต์มากกกกกก)
"ง่า... ม่ายมีลูกค้าเลยอ่ะ ใครก็ได้ช่วยไปเรียกลูกค้าหน่อยสิ เซ็งจะตายอยู่แล้วนา ยุงก็ไม่มีให้ตบแล้วด้วย"เจ้าของร้านนั่งบ่นอย่างเซ็งๆ
"ม่ายอาววววว พวกเราขี้เกียจ -O- "ส่วนพวกลูกน้องก็เหมือนกัน พูดอย่างขี้เกียจสุดๆ ประมาณว่า ใครจะไปทำอะไรไปตายที่ไหนก็ช่าง จะนอนลูกเดียว
"ถ้าไม่มีใครไปเรียกลูค้ามาล่ะก็ ฉันจะไล่พวกนายออกทุกคนเลย"เจ้าของร้านเอ่ยวาจากล่าวคำประกาศิต พวกลูกน้องก็พากันเครียดเลย ก็งานดีๆที่มานั่งรอลูกค้าแล้วไม่ต้องทำอย่างอื่นแต่ก็ได้เงินเดือนมันหายากนี่นา พวกเขานั่งสุมหัวเล่นไพ่ เอ๊ย ไม่ใช่ นั่งสุมหัวปรึษาหารือกันโดยใช้สมองขี้เลื่อยที่มีอยู่คิด คิด และคิด ในที่สุดก็มีคนเสนอหน้ามาพูดว่า
"หัวหน้าก็โทร.เรียกแจมาทำงานสิ วันไหนแจมาทำงานก็มีลูกค้ามาเข้าร้านทุกทีเลย"
"งืมๆ เป็นความคิดที่ดี ถ้างั้นพวกนายก็โทร.เรียกแจมาทำงานซะสิ ป่านนี้ตื่นรึยังก็ไม่รู้"
ว่าแล้ว เหล่าลูกน้องหัวขี้เลื่อยทั้งหลายแหล่ก็พากันโทร.ไปหาบุคคลที่สาม แต่ก็ไม่มีใครรับสาย พวกเขาจึงได้แต่นั่งหายใจทิ้งกินแมลงวันกันต่อไป...
แอดดดดดด~
ใครบางคนเปิดประตูและโผล่หน้าเข้ามาสังเกตุรอบๆร้าน แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าของร้านที่ยังนั่งซื่อบื้อ ตบยุงเล่นไม่รู้จักหยุดหย่อน ซักพักหนึ่งเขาก็เงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริง (ใช้คำพูดซ้า... - -^^^)
"อ้าว แจมาแล้วเหรอ"เจ้าของร้านพูดขึ้นด้วยความปลื้มปิติยินดีราวกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่งมาติดต่อกันสามร้อยครั้ง
"ถ้ายังไม่มาก็คงจะไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอก"คิม แจจุง หนุ่มหน้าสวย (กว่าสาวๆบางคนรวมทั้งนังคนแต่ง - -") พูดพลางทำท่าทีเหมือนคนเพิ่งจะตื่นนอน
"แจจ๋า ช่วยไปเรียกลูกค้ามาเข้าร้านหน่อยสิ ไม่งั้นหัวหน้าก็จะไล่เราออกหมดทุกคนเลยนะ"
"อืมๆ ก็ได้"พูดจบ แจจุงก็เดินไปเปิดประตูแล้วโผล่หน้าออกมาเล็กน้อยเพื่อให้คนอื่นๆได้พบเห็น จากนั้นก็สิ่งยิ้มพร้อมกับสายตาเว้าวอนไปให้ เพียงไม่ถึงห้านาที เหล่าลูกค้าพากันเข้ามาอัดแน่นอยู่ในร้านเป็นปลากระป๋อง
"แจจ๋า มาทางนี้หน่อยสิจ๊ะ ^3^"ลูกค้าคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"มีอะไรล่ะ ถ้าไม่มีก็เงียบๆไปซะ คนจะทำงาน - -++"
"แหม... ไม่เห็นจะต้องพูดแบบนี้เลย มันฟังดูไม่ดีนะจ๊ะ ที่ร้าก"
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ -*-"
"ก็พูดว่า มันฟังดูไม่ดีนะจ๊ะ ที่ร้าก ^O^"
"พูดว่าที่รักงั้นเหรอ... -*-+++"แจจุงส่งสายตาเหี้ยมโหดอาฆาตแค้นอำมหิตไปให้ลูกค้าปากดีคนนั้น แต่เขากลับนั่งตีสีหน้าระรื่นต่อไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนคนอื่นๆในร้านกลับมีท่าทีหวั่นๆอยู่ไม่น้อย
แล้วเหล่าลูกค้าใจเสาะทั้งหลายก็พากันทยอยไปจ่ายตังค์แล้วรีบวิ่งออกจากร้าน พวกเขารีบมาจนไม่รอรับเงินทอนกันเลย(คิกๆๆ ร้านนี้ได้กำไรเยอะเลย)
และแล้ว สิ่งที่หลายๆคนคาดคิดแล้วพากันหวาดกลัวก็เกิดขึ้น...
โครม!!!! (เสียงโต๊ะล้ม)
"ใครเป็นที่รักแกฟะ!"ตอนนี้โต๊ะตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มก็ถูกแจจุงถีบไปล้มทับลูกค้าปากดีคนนั้นซะแล้ว ลูกค้าคนที่ถูกโต๊ะทับก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนชักกระแด่วๆเหมือนปลากะโฮ่เกยตื้น
"เฮ้ย! แจนั่นลูกค้าเรานะเฟ้ย ใจเย็นๆหน่อยสิ"
"ใครจะเป็นยังไงก็ช่าง ไอ้หมอนี่มันไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเรียกฉันว่าที่รักะเฟ้ยยยยย"
แจจุงเองก็ยังอารมณ์เสียไม่หาย แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆแบบนี้ เขาก็ยังจะอาละวาดจนร้านเกือบแตก (ร้านยิ่งเล็กๆอยู่ด้วย - -")
"แจจ๋า ฉันว่านายทำใจให้สงบก่อนนะ เดี๋ยวร้านก็พังหรอก"
"ก็ช่างสิ ยังไงไอ้เจ้าของร้านมันก็ต้องมีเงินมาจ่ายค่าซ่อมอยู่ดีแหละ"
ว่าแล้วแจจุงก็กลับไปอาละวาดต่อ ตอนนี้เขาก็ขว้างข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างที่คว้ามาได้ใส่เหล่าลูกค้าที่ยังไม่รีบเผ่นหนีออกจากร้าน
ฉึก!!!(เสียงอะไรไปอ่านเอาเอง)
"อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!"แล้วส้อมที่ถูกปาออกไปก็ดั๊นไปปักลง ณ เบ้าตาข้างขวาของเจ้าของร้านอย่างสวยงาม
โป๊กกกกกกก!!!
"แอร๊กกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!"
และนอกจากส้อมแล้ว เหยือกน้ำอันใหญ่โตมโหฬารอลังการงานสร้างก็ปลิวละล่องไปตกใส่หัวลูกค้าหนุ่มสุดหล่อคนหนึ่งอย่างแรงงงง
"อ้าว... ทำไงดีล่ะเนี่ย -O- ซวยแล้วๆ"แจจุงที่เพิ่งจะตั้งสติได้ก็เตรียมตัวเผ่นแน่บออกจากร้านเพื่อหลีกเลี่ยงความผิด - -;; ก่อนที่คนทั้งสองที่ถูกเล่นงานจะมาเอาคืน
"แจจุง นายจะรีบไปไหนน่ะ"
"ก็เผ่นสิฟะ!!!"
พูดยังไม่ทันขาดคำ แจจุงของเราก็เผ่นแน่บหายไปกับสายลม -.,-;;
Talk!!!
เหอะๆๆ สั้นมากมายเรยยย
เม้นท์ช่วยชาติกันหน่อยน้า... >O<
คิดไปคิดมานี่ก็เป็นเรื่องที่ตอนมันสั้นแบบบรรลัยโลกของเฮาเองงงงงงงง
ช่วยๆกันเม้นท์น้าพี่โน้งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ง่า... ม่ายมีลูกค้าเลยอ่ะ ใครก็ได้ช่วยไปเรียกลูกค้าหน่อยสิ เซ็งจะตายอยู่แล้วนา ยุงก็ไม่มีให้ตบแล้วด้วย"เจ้าของร้านนั่งบ่นอย่างเซ็งๆ
"ม่ายอาววววว พวกเราขี้เกียจ -O- "ส่วนพวกลูกน้องก็เหมือนกัน พูดอย่างขี้เกียจสุดๆ ประมาณว่า ใครจะไปทำอะไรไปตายที่ไหนก็ช่าง จะนอนลูกเดียว
"ถ้าไม่มีใครไปเรียกลูค้ามาล่ะก็ ฉันจะไล่พวกนายออกทุกคนเลย"เจ้าของร้านเอ่ยวาจากล่าวคำประกาศิต พวกลูกน้องก็พากันเครียดเลย ก็งานดีๆที่มานั่งรอลูกค้าแล้วไม่ต้องทำอย่างอื่นแต่ก็ได้เงินเดือนมันหายากนี่นา พวกเขานั่งสุมหัวเล่นไพ่ เอ๊ย ไม่ใช่ นั่งสุมหัวปรึษาหารือกันโดยใช้สมองขี้เลื่อยที่มีอยู่คิด คิด และคิด ในที่สุดก็มีคนเสนอหน้ามาพูดว่า
"หัวหน้าก็โทร.เรียกแจมาทำงานสิ วันไหนแจมาทำงานก็มีลูกค้ามาเข้าร้านทุกทีเลย"
"งืมๆ เป็นความคิดที่ดี ถ้างั้นพวกนายก็โทร.เรียกแจมาทำงานซะสิ ป่านนี้ตื่นรึยังก็ไม่รู้"
ว่าแล้ว เหล่าลูกน้องหัวขี้เลื่อยทั้งหลายแหล่ก็พากันโทร.ไปหาบุคคลที่สาม แต่ก็ไม่มีใครรับสาย พวกเขาจึงได้แต่นั่งหายใจทิ้งกินแมลงวันกันต่อไป...
แอดดดดดด~
ใครบางคนเปิดประตูและโผล่หน้าเข้ามาสังเกตุรอบๆร้าน แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าของร้านที่ยังนั่งซื่อบื้อ ตบยุงเล่นไม่รู้จักหยุดหย่อน ซักพักหนึ่งเขาก็เงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริง (ใช้คำพูดซ้า... - -^^^)
"อ้าว แจมาแล้วเหรอ"เจ้าของร้านพูดขึ้นด้วยความปลื้มปิติยินดีราวกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่งมาติดต่อกันสามร้อยครั้ง
"ถ้ายังไม่มาก็คงจะไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอก"คิม แจจุง หนุ่มหน้าสวย (กว่าสาวๆบางคนรวมทั้งนังคนแต่ง - -") พูดพลางทำท่าทีเหมือนคนเพิ่งจะตื่นนอน
"แจจ๋า ช่วยไปเรียกลูกค้ามาเข้าร้านหน่อยสิ ไม่งั้นหัวหน้าก็จะไล่เราออกหมดทุกคนเลยนะ"
"อืมๆ ก็ได้"พูดจบ แจจุงก็เดินไปเปิดประตูแล้วโผล่หน้าออกมาเล็กน้อยเพื่อให้คนอื่นๆได้พบเห็น จากนั้นก็สิ่งยิ้มพร้อมกับสายตาเว้าวอนไปให้ เพียงไม่ถึงห้านาที เหล่าลูกค้าพากันเข้ามาอัดแน่นอยู่ในร้านเป็นปลากระป๋อง
"แจจ๋า มาทางนี้หน่อยสิจ๊ะ ^3^"ลูกค้าคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"มีอะไรล่ะ ถ้าไม่มีก็เงียบๆไปซะ คนจะทำงาน - -++"
"แหม... ไม่เห็นจะต้องพูดแบบนี้เลย มันฟังดูไม่ดีนะจ๊ะ ที่ร้าก"
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ -*-"
"ก็พูดว่า มันฟังดูไม่ดีนะจ๊ะ ที่ร้าก ^O^"
"พูดว่าที่รักงั้นเหรอ... -*-+++"แจจุงส่งสายตาเหี้ยมโหดอาฆาตแค้นอำมหิตไปให้ลูกค้าปากดีคนนั้น แต่เขากลับนั่งตีสีหน้าระรื่นต่อไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนคนอื่นๆในร้านกลับมีท่าทีหวั่นๆอยู่ไม่น้อย
แล้วเหล่าลูกค้าใจเสาะทั้งหลายก็พากันทยอยไปจ่ายตังค์แล้วรีบวิ่งออกจากร้าน พวกเขารีบมาจนไม่รอรับเงินทอนกันเลย(คิกๆๆ ร้านนี้ได้กำไรเยอะเลย)
และแล้ว สิ่งที่หลายๆคนคาดคิดแล้วพากันหวาดกลัวก็เกิดขึ้น...
โครม!!!! (เสียงโต๊ะล้ม)
"ใครเป็นที่รักแกฟะ!"ตอนนี้โต๊ะตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มก็ถูกแจจุงถีบไปล้มทับลูกค้าปากดีคนนั้นซะแล้ว ลูกค้าคนที่ถูกโต๊ะทับก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนชักกระแด่วๆเหมือนปลากะโฮ่เกยตื้น
"เฮ้ย! แจนั่นลูกค้าเรานะเฟ้ย ใจเย็นๆหน่อยสิ"
"ใครจะเป็นยังไงก็ช่าง ไอ้หมอนี่มันไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเรียกฉันว่าที่รักะเฟ้ยยยยย"
แจจุงเองก็ยังอารมณ์เสียไม่หาย แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆแบบนี้ เขาก็ยังจะอาละวาดจนร้านเกือบแตก (ร้านยิ่งเล็กๆอยู่ด้วย - -")
"แจจ๋า ฉันว่านายทำใจให้สงบก่อนนะ เดี๋ยวร้านก็พังหรอก"
"ก็ช่างสิ ยังไงไอ้เจ้าของร้านมันก็ต้องมีเงินมาจ่ายค่าซ่อมอยู่ดีแหละ"
ว่าแล้วแจจุงก็กลับไปอาละวาดต่อ ตอนนี้เขาก็ขว้างข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างที่คว้ามาได้ใส่เหล่าลูกค้าที่ยังไม่รีบเผ่นหนีออกจากร้าน
ฉึก!!!(เสียงอะไรไปอ่านเอาเอง)
"อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!"แล้วส้อมที่ถูกปาออกไปก็ดั๊นไปปักลง ณ เบ้าตาข้างขวาของเจ้าของร้านอย่างสวยงาม
โป๊กกกกกกก!!!
"แอร๊กกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!"
และนอกจากส้อมแล้ว เหยือกน้ำอันใหญ่โตมโหฬารอลังการงานสร้างก็ปลิวละล่องไปตกใส่หัวลูกค้าหนุ่มสุดหล่อคนหนึ่งอย่างแรงงงง
"อ้าว... ทำไงดีล่ะเนี่ย -O- ซวยแล้วๆ"แจจุงที่เพิ่งจะตั้งสติได้ก็เตรียมตัวเผ่นแน่บออกจากร้านเพื่อหลีกเลี่ยงความผิด - -;; ก่อนที่คนทั้งสองที่ถูกเล่นงานจะมาเอาคืน
"แจจุง นายจะรีบไปไหนน่ะ"
"ก็เผ่นสิฟะ!!!"
พูดยังไม่ทันขาดคำ แจจุงของเราก็เผ่นแน่บหายไปกับสายลม -.,-;;
Talk!!!
เหอะๆๆ สั้นมากมายเรยยย
เม้นท์ช่วยชาติกันหน่อยน้า... >O<
คิดไปคิดมานี่ก็เป็นเรื่องที่ตอนมันสั้นแบบบรรลัยโลกของเฮาเองงงงงงงง
ช่วยๆกันเม้นท์น้าพี่โน้งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น