คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro
บทนำ
“โอ๊ย!!”
ฮือๆๆ ขี่รถล้มจนได้แผลอีกแล้วแม่ต้องว่าอีกแน่เลน T^T ทำไงดีเนี่ย
ช่างมันก่อนอื่นต้องไปเอารถขึ้น
“โอ๊ย!! เจ็บๆๆ”
“ลุกไหวไม ให้ช่วยไม” ฉันค่อยๆหันตามเสียงเรียก แล้วก็พบกับเด็ก ผู้ชายที่อายุน่าจะเท่าฉัน หน้าตาน่ารัก ผมสีดำ ตากลม ><
“เดี๋ยวฉันช่วยนะ” เขาค่อยๆพยุงฉันขึ้นจากพื้น
“ขะ ขอบคุณนะ ^^”
“ไม่เป็นไร ^^”
“บ้านเธอตรงนั้นใช่ไม ( - -)๔”
แล้วเขาก็ชี้ไปที่บ้านหลังใหญ่ที่มีสวนขนาดใหญ่ที่หน้าบ้าน
“อะ ใช่รู้ได้ไง”
“เธอเห็นบ้านตรงข้ามเธอไม หลังเล็กกว่าบ้านเธอนิดนึงเปล่า” แล้วฉันก็หันไปตามที่เขาบอก
“อ๋อ นายคือคนที่พึ่งย้ายมา หรอ ”
“ใช่ เธอชื่ออะไร”
“มิวมิว แต่เรียก มิว เฉยๆก็ได้”
“อืม ฉัน ยู มิวฉันว่าฉันไปส่งเธอที่บ้านดีกว่า เธอคงเดินไม่ไหนแน่เลย”
“อะ อืม”
และหลังจากวันนั้นก็ผ่านไป 3 เดือนกว่าแล้ว เราสนิดกันเร็วมาก ฉันไปเล่นกับ ยู แทบจะทุกวัน ฉันเคยถามยูว่าเขาย้ายมาจากไหน แล้วเขาก็บอกฉันว่าเขาย้ายมาจาญี่ปุ่นและที่อยู่ย้ายมาที่นี่ก็เพราะพ่อของยูมาบริหารธุรกิจที่ไทย ที่ใกล้จะหล่ม วันนี้ฉันว่าฉันจะไปเล่นกับยูตามคอยฉันเดินออกจากห้องมา ก็ได้เสียงเหมือนมีคนกำลังขนอะไรซะอย่าง อยู่ไม่ไกล แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษของฉัน นั้นก็คือ วันเกิดฉันเองวันนี้ฉันว่าจะไปชวน ยูมางานวันเกิดฉัน ^^ ว่าแล้วฉันก็เดินก็ไปหาแม่
“แม่ขา ~”
“อะไร คะ ลูก”
“วันนี้มิว ขอไปเล่นกับยูนะ”
“เออ...มิว แม่มะ..”
ฉันวิ่งออกมาโดย ไม่ฟังที่แม่ที่พูดให้จบ แต่คงไม่มีอะไรสำคัญหรอเพราะที่ฉันไปบอกยูสำคํญกว่า อิอิ ฉันออกจากบ้านมาก็เห็นว่าบ้านของยูกำลังขนของอยู่ ?? ขนอะไรกัน
ไม่รอช้า ฉันเดินเข้าไปหายูที่ยืนอยู่หน้าบ้านกับคุณน้า
“คุณน้า สวัสดีคะ ยูดีจ้า”
“^^” คุณน้าและยูหับมายิ้มเจืองๆ
“ยู วันนี้ฉันมีไรจะบอก ^___^”
“ฉันก็มีอะไรจะบอก”
“’งั่น นายบอกก่อน”
“ไม่ เธอบอกก่อนดีกว่า”
“วันนี้วันเกิดฉัน นายจะมางานวันเกิดฉันใช่ไม”
“เออ...คือ...คือว่า” ยูทำสีหน้าลำบากใจที่จะพูด เขาจะพูดเรื่องอะไรนะทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย??
“คืออย่างงี้นะหนูมิว พวกเราจะย้ายกลับญี่ปุ่นแล้ว เพราะว่างานที่พ่อของยูทำ เสร็จรีบร้อยดีแล้วเราต้องกลับไปดูแล งานที่ญี่ปุ่นต่อ ยังไงต้องขอโทษด้วยนะที่น้าพึ่งบอก และก็ต้องขอโทษด้วยที่ยูคงไปงานวันเกิดหนูไม่ได้”
“ไม่จริงใช่ไมยู !! T3T”
ยูไม่ตอบอะไรได้แต่หันหน้าหนี ฮือๆๆ ฉันอยากร้องไห้พึ่งสนิกกันได้ไม่นานก็ต้องจากกันแล้ว แถมทำไม ทำไมต้องไปวันนี้ด้วยวันเกิดฉันนะ แล้วถ้ายูไม่อยู่ฉันจะไปเล่นกับใคร แงๆๆๆ
“คุณผู้หญิงครับ ขนของเสร็จแล้วครับ!!”
คนขนของตะโกนหาคุณน้า มันเป็นสัญญาณว่าเราจะต้องจากจากยูแล้วสินะ
“มิว อย่าร้องไห้เลย ยูสัญญาว่ายูจะกลับมาหามิวแน่นอน”
พูดเสร็จยูใช้มือปาดน้ำตาออกจากหน้าฉัน แล้วยิ้มให้ ^________^
“ยูรถมาแล้ว” คุณน้าหันมาบอกยู ยูเอามือมาขยี้หัวเบาๆ “หยุดร้องได้แล้วเดี๋ยวไม่น่ารักนะ” แล้วยูก็เดินไปหาคุณน้า คุณน้าหันมายิ้มให้ฉันอย่างเศร้าๆ
“ยู....ฮึ.....สัญญา..ฮึ...แล้วนะ ต้อง..ฮึ...กลับมานะฉันจะรอ”
ยูหันกลับมาหาฉันพร้องกับร้อยยิ้ม ^^ “อืม”
ฉันกลับมาที่บ้าน ก็เห็นคุณแม่ยืนยิ้มให้ฉันอยู่หน้าบ้าน ฉันจึงร้องไห้วิ่งไปหาแม่ แม่กอดฉันไว้แล้วลูบหัวเบาเชิงปลอบใจ
“หยุดร้องได้แล้วลูกเดี๋ยวไม่น่ารักนะคะ”
“ฮึ...ยูไปแล้ว ฮือๆๆๆ”
“โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรนะลูก”
“ฮือๆๆ”
ฉันไม่อยากให้ยูไปเลย ไปอยากเลยจริงๆ แต่สิ่งที่ฉันทำได้คือ การรอ รอที่จะได้พบยูอีกครั้ง ไม่ว่านานสักเท่าไรฉันก็จะรอ ยู
ความคิดเห็น