คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : NO.3 จำฉันได้มั้ย
จำฉันได้มั้ย
ฉันยืนดู ยู อยู่หน้าร้าย ฉันยังไม่ได้ไปไหนแล้วก็ยังไม่ได้ไปกินข้าวด้วย
(ใครบอกไม่ให้ไปกินล่ะ) =3= หิวข้าวจัง แต่ฉันก็อยากรู้ว่ายูจะไปไหนต่ออีก ฉันเดินมาซื้อน้ำร้านตรงข้ามกับร้านอาหารที่ ยู อยู่
“พี่ค่ะขอน้ำป่าวขวดนึงค่ะ”
“นี่ค่ะ 10 ฿ ”
“นี่ค่ะ”
ฉันจ่ายตังเรียบร้อย แล้วฉันก็เดินไปที่เดิม แต่พอ มาถึงหน้าร้านอาหารก็กลับไม่พบ ยู
นี่เขาไปไหนเนี่ย
(- - ) ( - -) (- - ) ( - -) ( 0 0)
“อยู่นั้นไง”
ฉันรีบวิ่งตาม เขา ไปที่ซอยเล็กๆแห่งหนึ่ง ทำไมถึงได้เดินไวอย่างงี้เนี่ย คนเดินตามมันเหนื่อยนะ (ใครบอกให้เดินตามล่ะ = =”) ฉันเองก็ไม่ได้วิ่งมานานแล้วเหมือนกันเพราะ
ฉันเป็นโรค ‘หอบ’ หมอบอกว่าหม้าทำอะไรเกินตัวหรืออะไรมากไป ตอนนี้ฉันชักรู้สึกแน่นหน้าอกแล้วแฮะ แต่ยังไม่มากเท่าไร เขาเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านเค้กร้านหนึ่ง ฉันยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่งแถวนั้น เขายืนมองอะไรในร้านอยู่สักอย่าง มองอะไรน้า~ ฉันมองไปตามที่สายตาเขาจับจ้องอยู่ เอ๊ะ นั่นมันผู้หญิงนิ เขามองผู้หญิงคนนั้นเหมือนมีอะไรบ้างอย่าง หรือว่าเขาจะชอบผู้หญิงคนนั้น T^T ทำไมรู้สึกเจ็บที่หน้าอกอีกแล้วทั้งๆทีไม่เหนื่อย เอ๊ะ แต่รู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ในร้านหน้าตาคุ้นๆจังเลย ฉันมองใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เธอหน้าตาน่ารัก ผมยาว ตากลมโต ริมฝีปากแดง เหมือนลูกเชอรี่ ฉันนึกออกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ฉันรู้จักดี ‘มิน’ นี่เขาชอบมินหรอเนี่ย T^T อะเขาไปไหนอีกแล้ว ฉันเดินตามเขาไปจนถึงร้านขายเครื่องดนตรี เขาเดิเข้าไปในร้านแล้วยืนดู กีตาร์ จากนั้นเขาก็ไปนู้ไปนี่อีกหลายที่
แฮกๆ
ฉันว่าแน่นหน้าอกหายใจเริ่มหายใจไม่ออก แล้วหอบหนักขึ้นเลยๆ
แฮกๆ
“แฮกๆ ยาอยู่ไหนเนี่ย”
ฉันเอามือไปยันกำแพงไว้เพื่อพยุงร่างไม่ให้ตัวเองล้มลง ขณะที่ฉันกำลังหายาในกระเป๋าอยู่ก็มีเท้าของใครมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
“เธอเป็นสต๊อกเกอร์ รึไงถึงตามฉันอยู่ได้ เธอคิดว่าฉันไม่รู้รึไงว่ามีคนกำลังตามฉันอยู่!! ”
เปล่านะฉันไม่ได้เป็นสต๊อกเกอร์นะ “นี่เป็นอะไรนั่นหอบอยู่ได้ แล้วนั้นหาอะไรในกระเป๋าน่ะ อ๋อ ฉันรู้แล้วว่าเธอหาอะไรมันคงเป็นโทรศัพท์สินะ จะเอามาถ่ายรูปฉันไปนอนฝันถึงรึไงยัยหื่น นี่ถ้าไม่ได้ถ่ายคงหอบหนักจนคลั่งตายหรือไม่ก็น้ำลายฟูปากสินะยัยโรคจิต”
“นี่ยู...นะ...”
“นี่ขนาดรู้จักชื่อฉันด้วยหรอ = = ยัยโรคจิต”
“นายจะ...จำฉะ...ฉันไม่ได้หรอ”
ฉันพยายามที่จะพูดให้เขาไม่เข้าใจผิด
แฮกๆ
ฉันเอามือมาทาบที่หน้าอกไว้และพยายามยืนต่อทั้งที่จะล้มอยู่แล้ว
“นี่มันมุกเก่าแล้วนะเรื่องจำได้รึป่าว ^^ ”
“มุกอะไรของนาย” ฉันพูดอย่าเสียงแผ่วเบา
“นี่ไม่ต้องลุงทุนตามฉันทั้งวันหรอกนะ เธอนี่นะชอบฉันใช่ป่ะ น่ารำคาญจริงๆเลยพวกแฟนคลับชอบตื๊อ”
“นี่นายจะ...จำฉันไม่ได้จริงๆหรอ มิวมิวไง ยู”
“มิวมิวไหนฉันไม่รู้จัก เธอนี่มันน่ารำคาญจริงๆจะไปไหนก็ไปไป๊แล้วเลิกตามฉันซะทียัยโรคจิต”
“ยะ...ยู”
เขาเดินผ่านฉันเหมือนฉันเป็นแค่ฝุ่นละอองเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน ฮือๆนี่เขาจำฉันไม่ได้จริงๆด้วย ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ฮือๆ แฮกๆ”
ฉันเริมหายใจไม่ออกเพราะกับการที่ฉันร้องไห้อย่างหนักยิ่งทำให้หายใจไม่ออกยิ่งกว่าเดิม และตอนนี่ฉันก็รู้สึกว่าโลกกำลังหมุน @_@ แล้วจู่ๆทุกอย่างก็มืดสนิด
พรึบ!
ความคิดเห็น