SF {HanHyuk&SuJu} (Special The promise Lover)

ลำดับตอนที่ #9 : SF::The Promise Lover {[SP]HanHyuk}Part III-4.1(100%)

Part III - 4.1

เมื่อออกจากห้องน้ำมา ฮยอกแจก็พบว่าเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้คิดจะมุ่งไปยังเตียงของตนเองที่มุมห้องแต่อย่างใด ขาเรียวพาตัวเองก้าวไปยังเก้าอี้ข้างเตียงนอนของผู้ป่วยอย่างไม่ลังเล มือขาวจับมือหนาขึ้นมาแนบที่แก้มของตนก่อนเอ่ยบางคำเบาๆ

"ฮัน รีบๆตื่นขึ้นมานะคนดี ตื่นมาหาฉันเร็วๆนะที่รัก ฉันรักนาย ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ยังรอนายอยู่เสมอนะ"พูดจบคนตัวเล็กก็เลื่อนตัวไปข้างหน้า จุมพิตเบาๆลงบนริมฝีปากบางที่แห้งผากนั้น ส่งผ่านความรู้สึกของความรัก ความห่วงใย และห่วงหาอาทรณ์

"ฮันเกิง ฉันจะจูบนายแบบนี้ทุกวันเลย ดีมั๊ย เหมือนนั้นเรื่องสโนวไวท์ไงล่ะ นายเป็นคนบอกฉันเองนะ จำได้มั๊ย ตอนม.3น่ะ วันที่ฉันหลับอยู่ข้างสนามบาสนายก็ทำแบบนี้ ตอนนั้นฉันยังตื่นเลย เพราะงั้น..อึก นะ..นายเองก็ต้องตื่นเหมือนกันรู้มั๊ย นายอย่าขี้โกงสิฮนนี่ ฮึก ฮือๆ" ร่างบางเอ่ยบอกกับคนรักเล่าไปถึงความหลังอันหอมหวานของพวกเขา วันวาน..ที่แม้จะผ่านมาเนิ่นนานเพียงใด แต่มันก็ไม่เคยลืมเลือนไปจากใจของฮยอกแจแม้แต่น้อย ว่าไปพลางน้ำหยดใสก็ไหลออกมาจากดวงตาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างบางจึงปล่อยมันให้ไหลต่อไปเรื่อยๆจนเผลอหลับไปเองโดยไม่รู้ตัว เป็นเพราะความเหนื่อยล้า หรือว่าอะไรกันแน่

/////4ปีก่อน/////

"ฮยอกกี้นายนั่งรออยู่แถวๆนี้ก่อนละกันเนอะ เดี๋ยวฮันนี่ไปซ้อมบาสแป๊บบบบ..นึง ไม่นาน"ร่างสูงเอ่ยบอกคนรักของตนพร้อมกันลากเสียงคำว่า'แป๊บ'ให้รู้ว่า ไม่นานจริงๆ ก่อนขายาวจะก้าวลงสนามเพื่อซ้อมบาสตามหน้าที่ของตน

"โอเค ให้มันแป๊บจริงนะ ฉันรออยู่นะ ฮันนี่!"ร่างบางตะโกนไล่หลังคนที่เดินลงสนามบาสไปเมื่อครู่

"คร๊าบบ"น้ำเสียงทะเล้นของคนหน้าหล่อตอบกลับมา ก่อนจะหันกลับไปยังสนามเพื่อเล่นต่อ

ฮยอกแจที่อยู่ข้างสนามก็คอยส่งเสียงเชียร์ฮันเกิงอยู่เป็นระยะ(ออกนอกหน้าอ่ะนะ - -")

"ฮันเกิงสู้ๆ น๊าาา สู้ๆ วู้วๆๆ"

v

v

"เย้ๆ ฮันนี่ของฮยอกกี้เก่งจังเลย เก่งที่สุดเล้ยยย ^ ^"

จนเวลาล่วงเลยไปนานหลายชั่วโมง(แป๊บจีน- -")

ความเงียบเริ่มบังเกิดกับร่างบาง ในขณะที่ในสนามยังคงเมามันส์

"เฮ้ออ~ ยังไม่เสร็จอีกหรอเนี่ย นานเกินไปละนะ"คนตัวเล็กบ่นกับตัวเองเบาๆ

v

v

"ฮ้าววว~ฮันนี่ ฮยอกกี้ง่วงละนะ ไม่ไหวแล้วนอนดีกว่า อื้ม Zzz.."

"อะอื้ออ...เฮ๊ย!!"ฮยอกแจรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่ใบหน้าขาวของตนอยู่ จึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่ก็ต้องตกใจ เพราะภาพที่เห็นคือใบหน้าของฮันเกิงที่อยู่ห่างจากหน้าเขาแค่ไม่ถึงสองนิ้ว(ใกล้มาก กก ก)

'จุ๊บ'ริมฝีปากบางประทับจูบลงบนปากของคนที่เพิ่งตื่นเบาๆ

"ฮันเกิง อ๊ะ อะไรกันเนี่ย บ้าจริงๆเลย  คนเจ้าเล่ห์ >////< "ฮยอกแจโวยวายเล็กน้อย ใบหน้าขาวขึ้นสีจนแดงจัด

"ฮยอกกี้ไม่เคยฟังเรื่องสโนวไวท์รึไง ที่เจ้าชายมาจุ๊บสโนวไวท์ให้ตื่นน่ะ แบบเนี้ย 'จุ๊บ' "คนที่ถูกหาว่าเจ้าเล่ห์ อาศัยความเร็วจุ๊บริมฝีปากเล็กนั้นไปอีกรอบ

"ฮ่า น่ารักจริงๆเลย แฟนใครเนี่ย"

"บ้า! ไปส่งฮยอกกี้ที่บ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ ชิส์"แล้วก็เป็นอีกวัน ที่คนในทีมบาสได้เห็นคู่รักที่น่าจะเรียกได้ว่าน่ารักที่สุดอีกคู่หนึ่งของโรงเรียนจับมือและเดินเคียงข้างกันกลับบ้านอย่างมีความสุข

/////-...-/////

------------------- 50% --------------------

ก๊อก ก๊อก!

หญิงสาวหน้าตาสะสวยยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องผู้ป่วย ข้างกายมีหญิงวัยกลางคนถือกล่องข้าวอยู่

"คุณฮยอกแจคะ.. คุณฮยอกแจ"

"เอ..เป็นอะไรไปรึเปล่านะ"ชอนอานึกเป็นห่วงคนที่อยู่ข้างในห้องขึ้นมาเฉยๆ

"ใจเย็นนะคะคุณหนู เปิดเข้าไปดูเลยก็ได้นี่คะ"

แกร๊ก!

"เอ่อ.. ขอบคุณที่มาส่งนะคะคุณป้า ข้าวคุณฮยอกแจ เดี๋ยวชอนอาถือไปเองละกันค่ะ"ชอนอากล่าวคำขอบคุณอย่างสุภาพ ก่อนจะรับกล่องข้าวมา แล้วเดินเข้าห้องไป เธอจัดการวางมันเอาไว้ที่โต๊ะ แล้วค่อยๆหันไปมองทางเตียงนอนผู้ป่วย

ภาพที่เห็นทำเอาเธอยิ้มออกมาน้อยๆ ให้กับความรักของคนทั้งคู่ ฮยอกแจฟุบหลับอยู่ข้างเตียง มือเล็กๆนั่นยังกอบกุมมือของคนรักเอาไว้ เปลือกตาบางที่ปิดสนิท มีผมลงมาปรกอยู่เล็กน้อย ใบหน้าดูโทรมและซีดลงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักของคนๆนี้น้อยลงไปเลย

"ร้องไห้จนหลับไปเลยสิเนี่ย เฮ้อ~"เรียวปากสวยคลี่ยิ้มบางๆ แต่ถึงอย่างนั้น น้ำตามันก็พาลไหลออกจากดวงตาคู่สวยอยู่ดี

'ร้องไห้งั้นหรอชอนอา เธอร้องไห้ทำไมกัน เสียใจ ทีทำให้ฮันเกิงเป็นแบบนี้ รู้สึกผิดใช่มั๊ย หรือเสียใจที่ทำให้เขาอีกคนเจ็บปวด และเห็นเขาต้องร้องไห้แบบนี้......... อาาาา นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย โอ๊ยยย ไม่เข้าใจ'

หญิงสาวปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตนเองแรงๆ ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดอันฟุ้งซ่านออกจากสมอง เธอนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกับที่ฮยอกแจฟุบหลับอยู่ นิ้วมือของหญิงสาวค่อยๆเขี่ยปอยผมที่ปรกลงบนใบหน้าขาวออกอย่างเบามือ ด้วยกลัวว่าคนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา จะตื่นขึ้นมาเสียก่อน ไม่ทันไรมืออีกข้างของคนที่เพิ่งถูกปัดผมขึ้น ก็ปัดๆเอาเส้นผมลงมาปรกหน้าเอาไว้อีกครั้ง มันช่างน่ารักเหลือเกินในสายตาของผู้มอง โดยเฉพาะผู้ที่มองดูอยู่ในเวลานี้

"อื้ออ.." เสียงครางเบาๆเล็ดลอดออกจากคนที่กำลังจะตื่นนอน

"อ่ะ..."ชอนอาถอยห่างออกจากฮยอกแจทันที ด้วยความที่เธอคิดว่า ฮยอกแจอาจจะตื่นเพราะถูกเธอรบกวนก็เป็นได้

"อื้ออออ ฮ้าววว"ทันทีที่ฮยอกแจลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เขามองไปไม่ใช่ชอนอาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แต่เป็นฮันเกิงที่นอนอยู่บนเตียงต่างหาก

"ฮัน.."ฮยอกแจเอื้อมมือลูบไล้ใบหน้าของคนรักแผ่วเบา ก่อนสายตาจะสะดุดกับแหวน ที่ถูกห้อยที่คอ ร่างบางยิ้มน้อยๆพลันสายตาจึงมองไปเห็นหญิงสาวที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ

"อ่ะ..เอ่อ คุณชอนอา มานานแล้วหรอครับ"ฮยอกแจเอ่ยถามอย่างสุภาพ

"ค่ะ ซักพักนึงแล้ว ขอโทษที่ถือวิสาสะเข้ามานะคะ ฉันแค่กลัวคุณจะเป็นอะไรไปเลยเปิดเข้ามาดู แล้วอีกอย่าง ไม่ต้องเรียกคุณแล้วได้มั๊ยคะ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ใช่มั๊ยคะ 'ฮยอกแจ' "ชอนอาพูดขึ้นยืดยาว ด้วยความที่เธอกลัวว่าฮยอกแจจะโกรธหรือเกลียดเธอ เพราะเธอ เป็นสาเหตุให้ฮันเกิงต้องมีสภาพอย่างในปัจจุบัน

"ครับ ชอนอา ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ อย่าคิดมากไปเลย"ฮยอกแจเอ่ยด้วยรอยยิ้มจากใจ ยิ้มที่ดูอ่อนโยนที่สุดในตอนนี้

"ค่ะ เอ่อ ฮยอกแจ ฉันเอานี่มาให้คุณด้วย ทานซะนะคะ คุณไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน"ชอนอายื่นกล่องข้าวให้ฮยอกแจ

"ขอบคุณครับ"หนุ่มหน้าหวานรับกล่องข้าวมาด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนนั่งลงกินข้าวข้างๆเตียงฮันกยองอย่างเงียบๆ

2 สัปดาห์ผ่านไป

ฮยอกแจกับชอนอา เริ่มรู้จัก และสนิทสนมกันมากขึ้น ชอนอาคอยดูแลฮยอกแจเป็นอย่างดี ตลอดเวลาที่ฮยอกแจเฝ้าฮันเกิงอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยแห่งนี้ ซึ่งถ้าจะพูดกันจริงๆคือทุกๆวันเลยก็ว่าได้ เพราะนับจากวันที่เกิดอุบัติเหตุฮยอกแจก็ไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย เอาแต่เฝ้าฮันเกิงอยู่อย่างเดียว เรื่องอาหารการกินชอนอาก็เป็นคนจัดหามาให้ ถ้าวันไหนเธอไม่ว่างก็จะมีลูกน้องนำมาให้เสมอไม่เคยขาด ความใกล้ชิดทำให้ความรู้สึกที่เคยสับสนของชอนอา ชัดเจนในหัวใจมากยิ่งขึ้น ผิดกับฮยอกแจ ที่ถึงอย่างไร ความใกล้ชิดก็ไม่ได้พาให้ความรักของเขาที่มีต่อฮันเกิงลดน้อยลงไปได้เลย เขาคิดเพียงแค่ว่า 'โซชอนอา คือเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งเท่านั้น'

"ฮันเกิง จะหลับอะไรนักหนาเนี่ย หืมม 2อาทิตย์แล้วนะ ฮึ่ก ตื่นขึ้นมาซักทีได้มั๊ย.. ฉันคิดถึงนายแทบจะขาดใจอยู่แล้ว"ยังคงเป็นเหมือนเดิมเสมอ ทุกเช้าที่ตื่นมา ฮยอกแจจะคุยกับฮันเกิง แม้ว่าเขาจะรับรู้หรือไม่ก็ตาม แม้เวลาจะผ่านเลยมาถึง2สัปดาห์ แต่ทุกๆวัน ฮยอกแจก็ยังคงร้องไห้อยู่เสมอ ทั้งที่อยากจะเข้มแข็ง แต่ก็ทำไม่ได้

"จุ๊บ.. หลังจากนี้ ฉันจูบนายวันละ2รอบเลยดีมั๊ย เผื่อว่านายจะฟื้นเร็วขึ้น"

ก๊อกๆ

"ฮยอกแจ ฉันเอาข้าวเช้ามาให้คุณแล้ว อ่ะนี่ วันนี้เราทานข้าวพร้อมกันนะ"ผู้มาใหม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะยื่นกล่องข้าวให้กับฮยอกแจ

"คุณหนูชอนอา ทานข้าวกล่องเป็นด้วยหรอครับ"ฮยอกแจพูดติดตลกเล็กน้อย ชอนอาเองก็ทำหน้ามู่ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ แล้วตั้งหน้าตั้งตากินข้าวจนหมด

////Rrrrrrrrr////

เสียงมือถือของฮยอกแจดังขึ้นทำลายความเงียบ ฮยอกแจจึงเลี่ยงออกไปคุยที่ระเบียง

"ยอบอเซโย"

(ยอบอเซโย ฮยอกกี้..นี่ฉันเองซองมินนี่)

"อ่าา ซองมินนั่นเอง นายอยู่ไหนเนี่ย"

(คือฉันได้ข่าวว่า ฮันเกิงไม่สบาย พอดีว่าฉันพาฮีชอลมาเยี่ยมพ่อ-แม่ของฉันที่บ้านน่ะ ตอนนี้ยังจัดการธุระไม่ทันเสร็จดีเลย เดี๋ยวฉันคงจะไปเยี่ยมพวกนายล่ะ ขอจัดการเรื่องตัวเองให้เรียบร้อยก่อน)

"อื้มมม ไม่เป็นไร ซองมิน ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาก็ได้"

(อ่าา งั้นแค่นี้ก่อนละกัน บาย)

"บาย"

ฮยอกแจเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มสังเกตว่า 'นิ้วของฮันเกิงเริ่มขยับ'

"ชอนอา ค..คุณดูนี่สิ ผมไม่ได้ตาฝาดใช่มั๊ย ฮันเกิงเขาเริ่มรู้สึกตัวแล้ว"ฮยอกแจเอ่ยออกมาเสียงดังด้วยความตื่นเต้น

"ใช่ จริงด้วย..จริงๆด้วยฮยอกแจ งั้นเอ่อ...กดกริ่งเรียกหมอสิ ที่หัวเตียงนั่นน่ะ"ชอนอาชี้ไปยังหัวเตียงที่มีปุ่มสีขาวอยู่

"ฮันนี่ นายจะฟื้นแล้ว นายกำลังจะฟื้นขึ้นมาอยู่กับฉันแล้วจริงๆใช่มั๊ย"

--------------------------------
เอาล่ะๆๆ ในที่สุดมิวก็กลับมาแล้ว รีดเดอร์หายหมดแล้วแน่เลย
ย๊ากกกก! ขอโทษค๊าบบบ จากใจ อย่าโกรธกันเลยเนอะ ไม่มีเวลาจริงๆ ตอนนี้สอบเสร็จแล้วเลยมาอัพให้ได้
บทนี้แต่งนานมากกก นานที่สุดในพาร์ทนี้แล้วมั้ง คิดว่า
ยังไงก็ขอบคุณแฟนๆที่ยังเหนียวหนึบ ติดตามอ่าน ทั้งที่เม้น/ไม่เม้น นะคะ
รักทุกคนเสมอ รักมากๆๆๆ จุ๊บๆ ไปละ แล้วเจอกัน อย่าพึ่งหนีไปไหนกันนะ ^ ^